╔═════ ࿇ ═════╗
𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 29
The Traitorous Mafia Bosses
╚═════ ࿇ ═════╝
ကီရမ္က မြန္ဒီႏွင့္ခ်ိန္းဆိုထားေသာစားေသာက္ဆိုင္သို႔ လာဖို႔အေရး သူ၏ခမည္းေတာ္ ဂ်က္ဖရီႏွင့္ အစ္ကိုေတာ္မ်ားေၾကာင့္ ယခုထိတိုင္ မထြက္လာႏိုင္ဘဲရွိေနခဲ့သည္။
ခ်ိန္းဆိုထားသည္မွာ ၁၁ နာရီခြဲျဖစ္၏။ ယခုမူ ၁ နာရီခြဲရွိေလၿပီ။
တကယ္တမ္းေတာ့ မြန္ဒီႏွင့္ ပထမဆုံးခ်ိန္းထားခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ ညေနပိုင္းအခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ယခုတြင္ ေန႔ခင္းပိုင္းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ထားသည္။
အစပိုင္းမွာ ကီရမ္လည္း ဖုန္းထဲတြင္ မြန္ဒီကို အခ်ိန္အဆင္ေျပသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ၿပီးမွ သူထြက္ခံနီးတြင္ အစ္ကိုေတာ္ဂါဗင္ႏွင့္ ရီကာဒိုတ္ို႔က ခမည္းေတာ္ ဂ်က္ဖရီထံ တစ္စုံတစ္ရာ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားထားျခင္းမရွိဘဲ ေရာက္ခ်လာခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဂါဗင္လာေနတုန္း သူအျပင္ထြက္မည္ဆိုပါက ဂါဗင့္ဘက္က သူ႔ကို တိမ္းေရွာင္သည္ဟု တစ္မ်ိဳးေတြးေပလိမ့္မည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကီရမ္လည္း သူတို႔အားလုံးအား တစ္ခဏတာ ေလာကြပ္ေခ်ာ္ၿပီးမွ အျပင္ထြက္မည္ဟု ႀကံစည္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ရီကာဒိုႏွင့္ဂ်က္ဖရီတို႔၏စကားေၾကာရွည္ေနမႈေၾကာင့္ ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္ မြန္ဒီက အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္ကို စိတ္မရွည္လာသျဖင့္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ေနထိုင္မိသည္။
" ေဟး ... ဘယ္လိုထိုင္ေနတာလဲ။ လူျမင္မေကာင္းဘူး "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မြန္ဒီ၏ဖ႐ိုဖရဲ ဗရမ္းပတာျဖစ္ေနေသာ ဂါဝန္အတိုကို အျမန္ဖုံးဖိေပးခဲ့ၿပီး သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းကို စိေပးခဲ့သည္။
" အဲဒီေကာင္က ၾကာလိုက္တာ။ ဖုန္းဆက္တာလည္း မကိုင္ဘူး။ ရားး ပ်င္းလာၿပီ။ သြားေတာ့မယ္ "
" နည္းနည္းထပ္ေစာင့္လိုက္ပါအုံး။ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေနာက္က်ေနမွာပါ။ မင္းပဲ သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆို ... "
" အဲဒီေလာက္ေနာက္က်ေနတာ ဒီမွာေစာင့္ရတာ ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္ "
" ခဏသည္းခံလိုက္ "
မြန္ဒီလည္း သူမ၏ခါးကို ျပန္ဆန႔္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လ်က္ ဖုန္းထဲက game ကိုသာ ဆက္ကစားေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကလည္း Instagram ၌ ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ အျပန္အလွန္ စာမ်ားအား ဆက္တိုက္ပို႔ေနခဲ့ၾကသည္။
" က္ိုႀကီး ဂ်ရယ္ "
" ဟာ ကိုႀကီး ဂ်ရယ္လို႔ မေခၚပါနဲ႔ဆ္ို။ ေဘဘီကလဲ "
" ရွက္ေနေသးတယ္ဗ်ာ။ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခ်ၾကျပဳၾက ဆဲဟယ္ဆိုဟယ္ လုပ္လာရင္းနဲ႔မွ မထင္မွတ္ဘဲ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာေတာ့ အေခၚအေဝၚေျပာင္းေခၚဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ေနေသးတယ္"
" ေဘဘီေလးကလဲ ... "
" အဲဒီ ေဘဘီ၊ ေဘလို႔ေခၚခံရတိုင္းလည္း ေက်ာခ်မ္းတယ္။ အဆင္မေျပဘူး "
" ... "
" ခ်စ္ေနရင္ ၿပီးၿပီမလားဗ်။ အေခၚအေဝၚလွဖို႔ လိုေသးလို႔လား။ ငယ္ငယ္က ကိုႀကီး ဂ်ရယ္လို႔ ေခၚေနက်အတိုင္းက ပိုအဆင္ေျပတယ္ "
" အြန္းပါ ... ကေလးသေဘာ "
" ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးစရာရွိတယ္။ အဲဒါ ကိုႀကီးတို႔အတြက္အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး "
" ဘယ္လိုမေကာင္း? "
" ဂါဗင္က ကိုႀကီး ဂ်ရယ္တို႔ Freeman မ်ိဳးႏြယ္ကို ျဖဳတ္ဖို႔ စျပင္ေနၿပီ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ခရစ္စတိုဖာ၏စာကို ၾကည့္ေနစဥ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးခဲ့သည္။
" အမယ္ ... ေခြးနဂါးေကာင္ေတြကမ်ား ျဖဳတ္မယ္ႀကံေနေသး။ ျဖဳတ္တိုင္း ျပဳတ္ရေအာင္ ကို
ယ္ေတြအမ်ိဳးက ဂ်ပလြတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြက ကိုယ္ေတြက ေလ်ာ့တြက္ထားလား "
" ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ တိုက္ခိုက္ရတာ မုန္းေနၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ဘဝမရွိဘဲ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြကို ငဲ့ေနလို႔သာေပါ့။
မဟုတ္ရင္ ... "
" တစ္ေန႔ မင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘဝ ရွိလာေစရမယ္။ ကိုယ္ ကတ္ိေပးတယ္ bae "
" ကြၽန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး "
" Why? "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ယခင္ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးေနခဲ့ရာမွ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
ခရစ္စတိုဖာလည္း မ်က္ႏွာေသျဖင့္ စာဆက္ပို႔ေနခဲ့သည္။
" အနာဂတ္က ကံၾကမၼာေတြဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကတ္ိေတြေပးထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာႏိုင္ေခ် possibility နည္းတယ္ေလ "
" ... "
" ကိုႀကီးနဲ႔ငယ္ငယ္ကေတာင္ အတူတူႀကီးျပင္းၾကမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့ၾကေသးတယ္မလား။ ဒါေပမဲ့ အတူတူမႀကီးျပင္းခဲ့ၾကဘူးေလ။ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေနမွ ျပန္ဆုံၾကတာေတာင္ ရန္သူေတြအေနနဲ႔ဆုံခဲ့ၾကတာမလား "
" အြန္း "
ခရစ္စတိုဖာ၏စကားကို သိပ္မေက်နပ္ခဲ့ေသာေၾကာင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
" အဲဒါေၾကာင့္ ကတိေတြမေပးဘဲ ပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကရေအာင္ "
" အြန္း ... ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းနဲ႔အတူတူနီးစပ္ရဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မွာပဲ"
" ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး။ ကိုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔ စြန႔္စားမႈႀကီးႀကီးေတြ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး "
" ကိုယ္ကေတာ့ လုပ္မွာပဲ bae "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏စာေၾကာင့္ ခရစ္စတိုဖာက "ဟူး" ဆိုၿပီး စိတ္ကုန္သြားသည္။
" ေျပာရခက္တဲ့လူဆိုးဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ္ ကိုႀကီးကိုခ်စ္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔ ကိုႀကီးမွာ ဆုံးရႈံးရမွာေတြ၊ နစ္နာရမွာေတြ တအားမ်ားမယ္ဆို ကိုႀကီးကို ဆက္မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ကိုႀကီးရဲ႕အေဝးဆုံးကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထြက္သြားရလိမ့္မယ္ "
" ခရစ္၊ မင္း ဘယ္လ္ိုေျပာလိုက္တာလဲကြာ။ ငါ မင္းကိုအခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့တာေလ။ မင္း ငါ့ဆီျပန္ေရာက္လာမွာပါလို႔ ငါယုံၾကည္ထားခဲ့တယ္။ ငါ ယုံၾကည္ထားတာေတြက အခ်ိန္ၾကာခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ျဖစ္လာတာပဲ။ ခုလည္း မင္းနဲ႔ငါ ငါတို႔ပိုင္တဲ့ဘဝတစ္ခုကို တစ္ေန႔တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ငါယုံတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသည္းကြဲရတဲ့စကားေတြ ထပ္မေျပာနဲ႔။ မင္း ငါ့ဆီကေန ထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားက ငါမၾကားခ်င္ဆုံးစကားပဲ "
၎စာအရွည္ႀကီးကို ႐ိုက္ပို႔ခဲ့ၿပီးေသာအခါ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက စိတ္ေထာင္းခနဲထသြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေဘးနားက ေရခြက္ကို လွမ္းယူခဲ့သည္။ ေရေသာက္ရင္းျဖင့္ ေထာင္းခနဲထသြားခဲ့သည့္သူ႔စိတ္ကို အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရင္း ျပန္ေလ်ာ့ခဲ့သည္။
မြန္ဒီက ဂိမ္းထဲအာ႐ုံေရာက္ေနသျဖင့္ သူမ၏ေဘးက ဂ်ရယ္မိုင္ရာျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အမူအရာမ်ားကို သတိမထားမိေပ။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္က စိတ္တိုသြားမွန္း သိသည့္အခ်ိန္၌ ခရစ္စတိုဖာက သူ႔ေခါင္းကို စိတ္ရႈပ္စြာ လက္ျဖင့္ထိုးဖြခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို စိတ္ေျပေစရန္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔ စာ႐ိုက္မည္လုပ္ေနစဥ္ " Mr.Garvin " ဟူ၍ ဂါဗင္ဆီမွ ဖုန္းေခၚဆိုမႈ notification ဝင္လာခဲ့သည္။
ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဂါဗင္၏ဖုန္းေခၚဆိုမႈကို အလ်င္အျမန္ ကိုင္လိုက္သည္။
" ဟဲလို "
" ကုမၸဏီလိုက္လာခဲ့။ မင္းကို တာဝန္ေပးစရာရွိတယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့။ အမိန႔္ေတာ္တိုင္းပါ "
ဂါဗင္ဖုန္းခ်ခဲ့သည့္အခ်ိန္၌ ခရစ္စတိုဖာလည္းေစာေစာက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ပို႔ဖို႔႐ိုက္ေနခဲ့ေသာစာတစ္ပိုင္းတစ္စကို ဆက္မ႐ိုက္ေတာ့ဘဲ စာအသစ္ကိုသာ ပို႔ျဖစ္ခဲ့သည္။
" ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂါဗင္ေခၚေနၿပီ "
ခရစ္စတိုဖာ၏စာထဲက ' ဂါဗင္ ' ဟူေသာ စကားလုံးကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏မ်က္ခုံးမ်ားက ပင့္တက္သြားသည္။
မသိစိတ္က အလိုအေလ်ာက္ ဂါဗင္အား ေဒါသထြက္မိျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အကဲဆတ္စြာ စာျပန္မိသည္။
" အဲဒီေကာင္ကို တစ္ေန႔တစ္ပြဲႏြဲၿပီး မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ပညာေပးရမယ္ "
" ဟာ သူ႔ကိုသြားရန္မစနဲ႔။ ကိုႀကီး အလြန္ပဲျဖစ္မွာ။ သူက ဉာဏ္တအားမ်ားတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႀကိဳေရွာင္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အကဲဆတ္ေသာစာျပန္မႈေၾကာင့္ ခရစ္စတိုဖာလည္း စာႏွင့္ထပ္ၿပီး ေျဖာင္းျဖရျပန္သည္။
" မေရွာင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုေရွာင္ေလ ေၾကာက္ေနတဲ့အေကာင္ဆိုၿပီး ဘဝင္ျမႇင့္ေနပါအုံးမယ္"
" ေျပာရခက္လိုက္တာ။ သူေမႊရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ထိပ္တိုက္ခ်ရမွာေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္က် show time လုပ္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိမွာ "
" စိတ္ရႈပ္တယ္။ အကုန္လုံးကို သတ္ပစ္မယ္။ သူတို႔ေသမွ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူေနရမွာ "
ခရစ္စတိုဖာက တဇြတ္ထိုးဆန္ေနေသာဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ႏွစ္သိမ့္ေပးပို႔အတြက္ စာ႐ိုက္မည္ျပင္ေနစဥ္ အခန္းတံခါးေခါက္သံကို ၾကားခဲ့ရသည္။
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခရစ္စတိုဖာ "
" ေအး "
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အရွင္မင္းသားက ခုခ်က္ခ်င္း ကုမၸဏီကို တပ္ဖြဲ႕နဲ႔လာဖို႔ ေခၚခိုင္းထားပါတယ္ "
" ဟုတ္လို႔လား။ ေစာေစာက ငါ့ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ တပ္လႊတ္လိုက္ဖို႔အေၾကာင္း ဘာမွမေျပာပါဘူး "
ခရစ္စတိုဖာလည္း တံခါးအျပင္ဘက္က မိစာၦအိမ္ေတာ္ထိန္း၏ေျပာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ခဏေတြေဝသြားသည္။
ထိုစဥ္ ဂါဗင့္ဆီကေန ဖုန္းတစ္call ထပ္ဝင္လာ၏။
ခရစ္စတိုဖာလည္း အျမန္ဖုန္းေျဖၾကားသည္။
" ဟဲလို "
" ရွိသမွ်တပ္သားေတြကိုပါ ေခၚလာခဲ့လိုက္"
" အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပါ "
ဂါဗင္က ေစာေစာကအတိုင္း စကားကို လိုတိုရွင္းေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာက ဂါဗင္၏ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာျဖစ္ေနေသာအသံေၾကာင့္ ဘဝင္မက်ျဖစ္မိသည္။
" ဘာျပႆနာတက္လို႔ ခုေလာက္ထိ အေလာတႀကီးျဖစ္ေနတာလဲ။ မဟုတ္မွလြဲေရာ ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ တစ္ခုခုျပႆနာရွာထားခဲ့လို႔မ်ားလား။ ဒါေပမဲ့ သူက မြန္ဒီနဲ႔အတူတူရွိေနတာပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိတ္ရက္ေလးကို မနားရဘူး "
ခရစ္စတိုဖာလည္း ဆက္အေတြးမလြန္ေတာ့ဘဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကို အျမန္လဲလွယ္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ့ဘက္က စာဆက္တိုက္ပို႔ေနခဲ့ေသာ္လည္း ခရစ္စတိုဖာဘက္မွ စာျပန္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ခရစ္စတိုဖာမွာ ဂါဗင္၏အမိန႔္ကို အာ႐ုံေရာက္သြားသျဖင့္ စာျပန္ဖို႔ ေမ့ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အခန္းျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး အိမ္ေတာ္ထိန္းႏွင့္အတူ စံအိမ္ေတာ္ေအာက္ဘက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။
စံအိမ္ေတာ္အတြင္းရွိ သူ၏တပ္သားမ်ားကို ဆင့္ေခၚခဲ့သည္။
" မင္းသားဂါဗင္က မင္းတို႔ေတြကိုပါ ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။ တစ္တပ္လုံးေခၚလာခိုင္းတာ ျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္ လန္ဒန္မွာေနေနတဲ့ေကာင္ေတြကိုပါ သြားေခၚခဲ့ၿပီးရင္ ဘုရင္ႀကီးတို႔ကုမၸဏီဆီ လိုက္လာခဲ့ၾက "
" ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ "
ခရစ္စတိုဖာ၏အမိန႔္ေပးမႈ ၿပီးဆုံးသည့္အခါ သူႏွင့္မိစာၦတပ္သားမ်ားက စံအိမ္ေတာ္၏ကားပါကင္သို႔ သြားခဲ့ၾကသည္။
မိစာၦတပ္သားမ်ားက သူတို႔၏ကားမ်ားထဲ အုပ္စုလိုက္အလွ်ိဳလွ်ိဳဝင္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ခရစ္စတိုဖာလည္း သူ၏မိစာၦကားဒ႐ိုင္ဘာမ်ားႏွင့္အတူ ကားထဲဝင္ခဲ့၏။
မၾကာခင္ ကားမ်ားဟာ စံအိမ္ေတာ္ျပင္ပသို႔ ေရွ႕ေနာက္ တစ္စီးခ်င္းစီ ဂ်က္ဖရီတို႔၏ကုမၸဏီကို ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
-----
ကီရမ္မွာ သူ၏ဖခမည္းေတာ္ႏွင့္အစ္ကိုေတာ္မ်ားက ကုမၸဏီသို႔ ထြက္သြားခဲ့ၾကေသာ္လည္း မလိုက္ခဲ့ေပ။
မြန္ဒီ့ကိုသာ သူေနာက္က်သြားသျဖင့္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူမႏွင့္ခ်ိန္းဆိုထားရာ စားေသာက္ဆိုင္ဆီသို႔ တကၠစီစီးကာအျမန္လာခဲ့သည္။
နာရီဝက္ေလာက္ တကၠစီစီးခဲ့ရၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။
သူ ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘးဘီပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္ညာမ်က္လုံးကစားလ်က္ မြန္ဒီ့အား ရွာေဖြခဲ့သည္။
စိတ္မရွည္ေနသည့္မ်က္ႏွာအမူအရာႏွင့္ ဆူပုပ္စြာ ဖုန္းၾကည့္ေနခဲ့သည့္မြန္ဒီ့ကို သူေတြ႕ခဲ့ရၿပီ။
မြန္ဒီ၏စားပြဲခုံသို႔ တျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
" ပထမဦးဆုံးဒိတ္မွာ ေစာင့္ခိုင္းလိုက္ရလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
မြန္ဒီ့ေခါင္းက ကီရမ္၏ေတာင္းပန္သံကို ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ေမာ့လာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူမေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာကီရမ္၏လက္ေမာင္းကို ထု႐ိုက္ခဲ့သည္။
" အား ဘာျဖစ္လို႔႐ိုက္တာလဲ "
ကီရမ္က မြန္ဒီ၏အဆက္မျပတ္႐ိုက္ပုတ္ေနေသာလက္မ်ားကို ကာေနခဲ့သည္။
" အၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းလို႔ ယူ႔ကိုအျပစ္ေပးတာ ဟြန႔္ "
မြန္ဒီက ကီရမ္၏မ်က္လုံးမ်ားကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းဆူပုပ္စြာ ေျဖၾကားသည္။
အိမ္သာကေနျပန္လာေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္ႏွင့္မြန္ဒီတို႔ကို မေဝးမကြာေသာေနရာကေန ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး ၿပဳံးေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူမတို႔အနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားခဲ့သည္။
" ေဟး မင္းက မြန္ဒီရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအသစ္ဆိုလား "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ႏူတ္ခြန္းဆက္လိုက္ေသာအခါ ကီရမ္က ေၾကာင္အမ္းအမ္း ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" အာ ဟုတ္ကဲ့ "
" ငါက သူ႔အစ္ကိုပါ။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလို႔ ေခၚပါတယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ကီရမ္ပါ "
ကီရမ္လည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ျခင္းကို တ႐ိုတေသတုံ႔ျပန္ခဲ့သည္။
" သူ႔သူငယ္ခ်င္းအသစ္က ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာသိခ်င္လို႔ လိုက္လာ႐ုံပါပဲ။ ထိုင္ပါ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္ကို ခ်ိဳသာစြာ ေလာကြတ္လုပ္ၿပီး ကီရမ္၏ေက်ာကုန္းကို ပုတ္ခဲ့သည္။
ကီရမ္လည္း မြန္ဒီႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကိုေခၚခဲ့ၿပီး ကီရမ့္ကို မီႏူးမ်ား ၾကည့္ခိုင္းခဲ့သည္။ ကီရမ္လည္း သူအဆင္ေျပမည္ထင္ရာ မွာစားခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္မြန္ဒီလည္း သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္မွာစားခဲ့ၾကသည္။
ဟင္းပြဲမ်ားစုံလင္ေသာအခါ အစားအေသာက္မ်ားကို ၿမိန္ရွက္စြာ သုံးေဆာင္ၾကသည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက အမဲသားကို ခက္ရင္းႏွင့္ဓားအကူအညီယူကာ သပ္ရပ္စြာ လွီးျဖတ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စားေနတုန္း ကီရမ့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စကားစေျပာဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။
" ညီေလးရဲ႕မိဘေတြက လန္ဒန္ဘယ္နားမွာ ေနတာလဲ "
" Faymair (ေဖးမယ္ရာ) ပါ "
" ဝါး ... ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးကေနမယ္။ အစ္ကိုတို႔က Verciton (ဗာစီတြန္) မွာေနတာေလ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္၏မ်က္လုံးကို ယခင္ကထက္ တည္ၿငိမ္ေသာအၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္ ပိုစူးစိုက္စြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကီရမ္က သာမာန္လူမဟုတ္မွန္း သူအေစာကတည္းက သိေနခဲ့၏။
ကီရမ္ကေတာ့ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မေကာင္းဆိုးဝါး နတ္ဆိုးမိစာၦရွင္းလင္းသူျဖစ္ေၾကာင္း မသိရွိခဲ့ဘဲ ပုံမွန္စကားေျပာေနခဲ့သည္။
" အစ္ကိုတို႔လည္း ေနရာေကာင္းမွာ ေနတာပဲ "
" ဟုတ္တယ္။ အစ္ကိုတို႔က ေဆြစဥ္၄ဆက္ေျမာက္ကေနစၿပီး အဲဒီမွာေနခဲ့တာ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ ကီရမ္၏စကားဝိုင္းထဲသို႔ မြန္ဒီပါဖို႔အေရး စကားဘယ္လိုစရမလဲဆိုတာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့လ်က္။
ကီရမ့္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္သာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာသမွ်ကို ထမင္းေၾကာ္စားရင္း နားေထာင္ေနခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူမလည္း ေနာက္ဆုံး၌ ၾကားျဖတ္စကားေျပာခဲ့သည္။
" ၿပီးရင္ ကီရမ္နဲ႔႐ုပ္ရွင္အတူတူၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဂ်ရယ္ လိုက္ေပးမလား "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မြန္ဒီ၏ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ကီရမ္ဟာ သာမာန္လူသားမဟုတ္ေနခဲ့သည့္အခ်က္ေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ရေကာင္းမလား ေတြးေတာေနခဲ့သည္။
" မြန္ဒီက ဘာကားၾကည့္ခ်င္တာလဲ "
" ႐ိုမန႔္တစ္ဆန္တာေလးေပါ့ ဟီး ... "
" ဒါနဲ႔ ကီရမ္ကေရာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာရရဲ႕လား "
ကီရမ္လည္း သူ၏ပါးစပ္တစ္ဝိုက္ကို တစ္ရွဴးျဖင့္ သုတ္ေနရင္း ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
" ဟုတ္။ အခ်ိန္ရပါတယ္ "
ကီရမ္၏ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာအၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့ပုံကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာက အလိုက္သင့္ ဟန္ေဆာင္ကာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။
" ဪ ဒါနဲ႔ ... မင္းနာမည္အျပည့္အစုံကေရာ "
" ဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္အျပည့္အစုံက ကီရမ္ဘ႐ိုင္ယန္ ဂါလီဆန္လီေပ့ပါ "
'ဂါလီဆန္လီေပ့' ဆိုေသာအမည္ေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏မ်က္ခုံးမ်ား ပင့္တက္သြားလ်က္။
" ဒါျဖင့္ မင္းအေဖနာမည္အျပည့္အစုံနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ကိုေရာ သ္ိခြင့္ရွိမလား။ စီးပြားေရးေလာကကဆိုရင္ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြရဲ႕အသိမိတ္ေဆြျဖစ္ေနမလားလို႔ေလ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ကီရမ္ကို ေျပာသည္။
" ဟုတ္။ ဒယ္ဒီ့နာမည္က ဂ်က္ဖရီ ဟာရစ္(စ္) ဂါလီဆန္ လီေပ့ပါ။ ဒယ္ဒီက လက္ရွိမွာေတာ့ Ace ဆိုတဲ့ ဝိုင္ကုမၸဏီေထာင္ထားပါတယ္ "
" ဪ ... နာမည္ႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေသာက္ဖူးဘူး။ ပိုင္ရွင္ကို သေဘာမက်လို႔ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ျပတ္သားေသာခြန္းတုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ကီရမ္က အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လက္ေမာင္းကို ဘတ္ခနဲ လွမ္း႐ိုက္ခဲ့လ်က္။
" ဂ်ရယ္ ... သူ႔အေဖကို အဲဒီလိုေျပာတာ ႐ိုင္းရာမက်ဘူးလား။ ကီရမ္လည္း သူ႔အေဖကို အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ"
" ဟားဟား ... စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ကီရမ္။ ကိုယ္က ႐ုပ္တည္နဲ႔ေနာက္တာပါ ဟဲ ... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မြန္ဒီ့ကို အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ ကီရမ္ကိုသာ က်ီစယ္ေလွာင္ေျပာင္သည့္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ကာ ေျပာခဲ့သည္။
" ဪ ဟုတ္ကဲ့ "
ကီရမ္လည္း အံ့အားသင့္ရာမွ ျပန္ၿပဳံးသြားသည္။
" ကဲ ... ေဘရွင္းၿပီးရင္ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္ "
" ေဟးေဟး ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာ။ ကီရမ္က ဘာကားၾကည့္ရတာ ႀကိဳက္လဲ"
" သရဲကားနဲ႔သဘာဝလြန္ကားေတြၾကည့္ရတာ ႀကိဳက္ပါတယ္ "
" ဟယ္ ကြၽန္မက သရဲကားမႀကိဳက္ဘူး "
မြန္ဒီက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး ေျဖသည္။
" အဲဒါဆို မင္းႀကိဳက္တဲ့ကားပဲ ၾကည့္ေလ "
" အိုခီ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ ေဘရွင္းၿပီးေသာအခါ မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ကီရမ္၏လက္ေမာင္းကို သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ိတ္တြဲခဲ့သည္။
ကီရမ္ကို ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ၿပီး တရယ္တေမာျဖင့္ ကားပါကင္ဆီသို႔ ဂ်ရယ္မိုင္ရာထက္ အရင္သြားႏွင့္ခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း သူ၏ကားေသာ့ကို ညာလက္တြင္ ေဝွ႔ယမ္းလ်က္ ဂိမ္းတစ္ခုအား စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ကစားရေတာ့မည့္ဟန္ပန္အတိုင္း မြန္ဒီတို႔ေနာက္မွ ျဖည္းညႇင္းစြာ လိုက္လာခဲ့သည္။
ကားပါကင္အတြင္း ရပ္ထားေသာဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ကားေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မြန္ဒီႏွင့္ကီရမ္က ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကားေသာ့ရွိ ေလဆာရီမုကခလုတ္ကို တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ကားတံခါးမ်ားကို ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ကားတြင္းသို႔ ဝင္ထိုင္ခဲ့ၾက၍ စနစ္တက်ထိုင္ခုံ ခါးပတ္မ်ားပတ္ခဲ့ၾကၿပီးေသာအခါ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ကားပါကင္ကေန အျပင္ဘက္ကို ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
႐ုပ္ရွင္႐ုံကို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေမာင္း႐ုံႏွင့္ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း နာရီဝက္ေက်ာ္ၾကာျမင့္သည္အထိ ေမာင္းလာခဲ့သည္။
မိနစ္ ၄၀ ၾကာျမင့္လာသည့္အခါ ကီရမ္မွ လမ္းေၾကာလြဲေနခဲ့ၿပီး ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့မွန္း သတိထားမိခဲ့သည္။
" အစ္ကို ... လမ္းေၾကာင္းလြဲေနၿပီထင္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြက ... "
႐ုတ္တရက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လီဗာကို အဆုံးထိ နင္းကာ အရွိန္ျပင္းစြာ ဘယ္ေကြ႕လိုက္၊ ညာေကြ႕လိုက္ႏွင့္ေမာင္းႏွင္မႈေၾကာင့္ ကီရမ္ႏွင့္ မြန္ဒီမွာ ကားထဲတြင္ ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖင့္ ဘယ္ညာယိမ္းယိုင္ေနခဲ့သည္။
ကားအရွိန္ဟာ တျဖည္းျဖည္းျပင္းလာတာေၾကာင့္ တျခားကားမ်ားကို ေက်ာ္တက္လာခဲ့၏။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေရွ႕လမ္းထဲသို႔ ေကြ႕ခ်လိုက္ေသာအခါ မြန္ဒီ၏ေခါင္းႏွင့္ကီရမ္၏ေခါင္းဟာ အရွိန္ျဖင့္ ခြပ္ခနဲ တိုက္မိသြားခဲ့သည္။
" ရားး ဂ်ရယ္ ကားကို ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ။ ေခါင္းေတြကြဲကုန္ေတာ့မယ္ "
" ရားး ဂ်ရယ္ ကားကို ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ။ ေခါင္းေတြကြဲကုန္ေတာ့မယ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ကားေနာက္ခန္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဗရမ္းပတာျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို ေရွ႕မွန္ကေနျမင္ေနေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေပ။
သူ၏မ်က္ႏွာတြင္မူ မထင္ရွားသည့္ ေလွာင္ရယ္ၿပဳံးတစ္ခုရွိေနခဲ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ကားေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၿပီး လူသူရွင္းသည့္ေတာအုပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့၏။
တစ္ေနရာတြင္ ကားကိုအရွိန္သတ္ကာ စက္ရပ္ခဲ့သည္။
" ကားေပၚက အကုန္ဆင္း "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေလသံမာထန္မႈေၾကာင့္ မြန္ဒီက မ်က္ႏွာေၾကာတင္းေနခဲ့ၿပီး ကီရမ္ကေတာ့ တံေတြးၿမိဳခ်ကာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုၾကည့္ၿပီး ထိတ္လန႔္ေနခဲ့သည္။
မြန္ဒီက ကားေပၚကေန ဆင္းလာၿပီး ကားတံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္ခဲ့သည္။ ကီရမ္ကေတာ့ တံခါးဖြင့္ဖို႔အေရး တုံ႔ဆိုင္းေနခဲ့လ်က္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္ကို တံခါးလာဖြင့္ေပးခဲ့႐ုံမက ကီရမ္၏လက္ေမာင္းကိုဆြဲကာ ကားအျပင္ဘက္သို႔ ေခၚထုတ္သည္။
" ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ "
" မင္းရဲ႕သ႐ုပ္မွန္ကို ျပစမ္း "
" ဘာကိုလဲ "
" မင္း ငါ့ကိုလိမ္လို႔ မရဘူး မိစာၦေကာင္ေလး "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာထံမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာစကားေၾကာင့္ ကီရမ္လည္း အေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားသည္။
" ဘာ ... ကီရမ္က မိစာၦတဲ့လား "
မြန္ဒီလည္း သူမ၏ပါးစပ္ကို ျပန္ပိတ္ထားရေလာက္သည္အထိ အံ့အားသင့္သြားခဲ့လ်က္ မသိစိတ္ကေန တုံ႔ျပန္မိခဲ့သည္။
ကီရမ္က သူ၏လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားခဲ့ၿပီး ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လူသားကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ ေနလာတဲ့ေကာင္ပါ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ တိုက္ခိုက္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တယ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္ကို ေလွာင္ၿပဳံးျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ကီရမ္ ... မင္းက မင္းအေဖနဲ႔တစ္စက္ေလးမွ မတူဘူးပဲ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ကီရမ္၏မ်က္လုံးမ်ားက ဝင္းလက္စြာ က်ယ္သြားသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကီရမ္၏မ်က္လုံးမ်ားကေန စိတ္ဖတ္လိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
" မင္းရဲ႕အစ္ကိုေတာ္ မာစီရာကို သတ္ခဲ့တာ ငါပဲ။ မင္းရဲ႕အစ္ကိုေတာ္ ဂါဗင္နဲ႔ေတာင္ ႏွစ္ပြဲႏြဲခဲ့ဖူးတယ္ "
ကီရမ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေဘးသို႔မ်က္ႏွာလြဲခဲ့သည္။
" ခင္ဗ်ားက မာစီရာကို သတ္ခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္မုန္းေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ သူေရာ ဒယ္ဒီတို႔က ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြအားလုံးကို မလိုက္နာခဲ့ၾကတာ"
ကီရမ္၏တုံ႔ျပန္စကားကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သေဘာက်မိသျဖင့္ သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ ေတာက္ပ႐ႊန္းစိုေနေသာအၿပဳံးတစ္ခု ေပၚထြက္လာသည္။
" မင္းရဲ႕စကားကို ငါသေဘာက်မိေပမဲ့ မင္းက ဂ်က္ဖရီရဲ႕သားအရင္း၊ ဂါဗင္ရဲ႕ညီအရင္းျဖစ္ေနလို႔ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆို ငါ့ညီမ မြန္ဒီနဲ႔ ထပ္လာမပတ္သတ္နဲ႔ေတာ့ "
မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ကီရမ္တို႔ကို ေၾကာင္စီစီျဖင့္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" တကယ္ေတာ့ မာစီရာနဲ႔ဂါဗင္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဖေအတူ အေမကြဲညီအစ္ကိုေတြပါ။ ဂါဗင္နဲ႔မာစီရာမွာ ကြၽန္ေတာ္သံေယာဇဥ္ရွိတာ မာစီရာပဲ "
" မာစီရာက မင္းအေပၚေကာင္းခဲ့တယ္ေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္ "
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါမင္းတို႔အေၾကာင္းပါ။ မြန္ဒီနဲ႔ထပ္လာမပတ္သက္နဲ႔ေတာ့။ ခုေတာ့ ငါတို႔သြားၿပီ "
" ရား သူ႔ကိုေတာထဲေခၚလာၿပီး ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ေတာ့မလို႔လား။ ၿပီးေတာ့ သူက မိစာၦဆိုေပမဲ့ မိစာၦေကာင္းေလးပဲကို။ ဘာလို႔ သူနဲ႔သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ႏိုင္ရတာလဲ။ ဂ်ရယ္နဲ႔ ခရစ္စတိုဖာေတာင္ အဲဒီေခြးနဂါးေတြ မသိေအာင္ တြဲေနၾကေသးတာ။ မြန္ဒီတို႔လည္း သူတို႔မသိေအာင္ သူငယ္ခ်င္းလိုေနၾကရင္းက ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာႏိုင္တာပဲ "
ကီရမ္က သူတ္ို႔အမ်ိဳးကို မြန္ဒီမွ ေခြးနဂါးဟု
ရည္ၫႊန္းေျပာဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မခ်ိမဆန႔္ခံစားသြားရေသာ္လည္း မိစာၦနိမ္နင္းသူ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးျဖဴ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခရစ္စတိုဖာတို႔က ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီးေနာက္ ပို၍အံ့အားသင့္ခဲ့ရသည္။
" အား ... ေလာကႀကီးက ဘာေတြလဲ။ ဇာတ္လမ္းပမာေတြနဲ႔ စိတ္ပိန္စရာ "
ကီရမ္လည္း သူ႔နားထဲတြင္ ၾကားရသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မယုံႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္ေလစြာေျပာမိသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း မြန္ဒီ၏စကားေၾကာင့္ ၂ မိနစ္ေလာက္ ႏူတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း အေမာ့ကို ေပၚၾကည့္ခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ကို သြားထိေတာ့မည့္အတိုင္း ရွည္လ်ားျမင့္မားလွသည့္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕သစ္ပင္ႀကီးမ်ား၏အကိုင္းအခက္ႏွင့္အ႐ြက္မ်ားၾကားတြင္ ေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားက ျဖာက်ေနခဲ့သည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။
" ေကာင္းၿပီ။ မင္းတို႔ေတြ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ဆက္ရွိႏိုင္တယ္။ ခုလိုေတာ့ ခဏခဏေတြ႕လို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ျပႆနာတက္ကုန္မယ္။ မင္း မြန္ဒီ့ကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ငါမင္းကို ငရဲျပည္ပို႔ေပးမွာ "
ကီရမ္က ခနဲ႔သည့္အၿပဳံးျဖင့္ ရယ္ေနခဲ့သည္။
" ဟားဟား ... ကြၽန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမက္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ခ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး "
ကီရမ္၏စကားေၾကာင့္ မြန္ဒီလည္း ေဒါသထြက္သြားသည္။
" ငါက နင္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းလုပ္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ နင္က ငါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ဘာလို႔မလုပ္ခ်င္ရတာလဲ။ ငါနင့္ကိုလည္း သေဘာလည္းက်တယ္ေလ။ နင္က ငါ့ကိုတစ္စက္ေလးမွေတာင္ သေဘာမက်ဘူးလား။ ေျပာ ေျပာစမ္း။ အ႐ူးေကာင္ "
မြန္ဒီက ကီရမ္ရဲ႕နက္တိုင္ကို သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖမ္းဆြဲခု႔ၿပီး အံႀကိတ္ကာ ေဒါသတႀကီး ရန္ေတြ႕ခဲ့သည္။ ကီရမ္က မြန္ဒီ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့လ်က္။
" စိတ္ေလ်ာ့ စိတ္ေလ်ာ့ ... ငါနင္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းလုပ္ခ်င္ပါတယ္။ နင့္ကိုလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ခုေတာ့ ငါလည္ပင္းအစ္ေနၿပီ "
မြန္ဒီလည္း ကီရမ္၏နက္တိုင္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏အၿပဳံးမ်ားက တလက္လက္ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
" ဟဲဟဲဟဲ ... ဒါဆိုရင္ၿပီးၿပီေလ "
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔သုံးေယာက္စလုံးလည္း ျပႆနာဆက္မျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ အခ်င္းခ်င္း ေျပလည္ခဲ့ၾကသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္က ညတြင္မိစာၦႏွိမ္နင္းရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကီရမ္ကိုလည္း အဆင္ေျပသည့္တစ္ေနရာမွာ ခ်ေပးခဲ့သလို မြန္ဒီ့ကိုလည္း စံအိမိေတာ္သို႔ ျပန္ပို႔ခဲ့သည္။
စံအိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ဘိုးေတာ္မ်ားႏွင့္ ေကာင္းကင္ဘုံမွ ေစခိုင္းထားေသာမစ္ရွင္မ်ားအတြက္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။
---
တိမ္စိုင္မ်ားထူထပ္စြာ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့သည့္ညျဖစ္၏။ ေသာ္တာလမင္း၏ေရာင္ျခည္ျဖာမွာ ကမာၻေဘာကေပၚသို႔ မထင္မရွား က်ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ဤည ၇နာရီတြင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ ေဒါမနစ္မွ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၊ အဘိုးႏွင့္အေဘးမွ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕စသည္ျဖင့္ ကားတစ္စီ ခြဲထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ယာဥ္ေမာင္းဒ႐ိုင္ဘာမ်ားကလည္း သာမာန္လူမ်ားမဟုတ္ဘဲ သူတို႔ေမြးထားခဲ့သည့္ တပည့္မိစာၦႏွိမ္နင္းသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အဘိုးျဖစ္သူႏွင့္အေဘးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔၏ကားေပၚတြင္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ လိုက္ပါစီးနင္းခဲ့ၾကသည္။
ေဒါမနစ္ႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ကားေပၚတြင္ ...
" မင္း မိစာၦႏွိမ္နင္းမွာလား။ မဂၤလာပြဲသြားတက္မွာလား "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သားျဖစ္သူကိုယ္မွ အေကာင္းစားေရေမႊးရနံ႔မ်ားက သူ၏ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ထုံႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕စြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သလို။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာဝတ္ထားသည့္အဝတ္အစားပုံစံဟာလည္း စိန္ရင္ထိုးထိုးထားသည့္နက္တိုင္ပါဝင္ခဲ့သည့္အျပင္ အေပၚေအာက္ ဆင္စြယ္ေရာင္ဝမ္းဆက္suit အျပည့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး အလြန္သားနားေတာက္ေျပာင္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါမနစ္က ဂ်ရယ္မ္ိုင္ရာကို ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး အေသးစိတ္ၾကည့္ရွဴခဲ့လ်က္ ႐ြဲ႕ေမးခဲ့သည္။
" ဟဲဟဲ ... ဒါက ကိုယ့္ကြန္ဖီးဒန႔္နဲ႔ကိုယ္ေလ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေဒါမနစ္ကို ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ေျဖၾကားရင္း သူ႔ဆံပင္ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ညာလက္ျဖင့္ သပ္လိုက္သည္။
ေဒါမနစ္က မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္ၿပီး ဘာစကားမွ ထပ္မေျပာခဲ့။
မၾကာခင္ အသြင္ေျပာင္းသမန္းမိစာၦေကာင္မ်ား၊ မိစာၦမ်ားမွေမြးျမဴထားေသာ အဆင့္ျမႇင့္မေကာင္းဆိုးဝါးမိစာၦမ်ား၊ နတ္ဆိုးမိစာၦမ်ားစေသာ သတၱဝါမ်ား၏ေသာင္းက်န္းရမ္းကားရာ နယ္ေျမမ်ားဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီးေနာက္။
သူတို႔၏မိစာၦႏွိမ္နင္းေရးမစ္ရွင္မ်ားက္ို စတင္လႈပ္ရွားခဲ့ေတာ့သည္။
စံေတာ္ခ်ိန္ကား ၇ နာရီ မိနစ္၂၀ ။
---
ယေန႔ေန႔လည္၌ ဂါဗင္က ကုမၸဏီတြင္ လုပ္ငန္းႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသာအစည္းအေဝးတစ္ခုကို ေဟာခန္းမႀကီးတစ္ခုတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ထိုအစည္းအေဝးကို ဂါဗင္က ဦးေဆာင္ခဲ့ၿပီး ဂ်က္ဖရီက နားေထာင္႐ုံမွ်သာ ပါဝင္ခဲ့၏။
ဒိုရီယန္ကမူ ကုမၸဏီသို႔ ခဏတျဖဳတ္ အလည္လာခဲ့႐ုံသာျဖစ္၏။ ဂါဗင္၏အစည္းအေဝးသို႔ တက္ေရာက္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။
ကုမၸဏီအတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ူၿပီးေနာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးဘဲ ျပန္သြားခဲ့သည္။
၎အစည္းအေဝးကို ခရစ္စတိုဖာအျပင္ ဒန္ေမာ္ရာႏွင့္ခ်ီ႐ိုတို႔လည္း တက္ေရာက္ခဲဲ့ၾကသည္။ တျခားေသာ နဂါးမိစာၦမ်ိဳးႏြယ္မ်ားသာမက အန္တိုနီလီေပ့မ်ိဳးႏြယ္၏သစၥာေတာ္ခံမိစာၦမ်ားစြာလည္း ယင္းအစည္းအေဝးသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
အစည္းအေဝး၏အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ လန္ဒန္၌ ဂါဗင္ကို သစၥာေဖာက္ကာ ေရနံႏွင့္သတၱဳေမွာင္ခိုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စိုးမိုးေနေသာ အီတလီမာဖီယားမ်ားႏွင့္အေမရိကန္မာဖီယားမ်ား၏လွ်ိဳ႕ဝွက္နယ္ေျမမ်ားအတြင္းသို႔ အလစ္ဝင္ေရာက္ကာ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ရန္ျဖစ္သည္။
ဒန္ေမာ္ရာက ထိုလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေရးမစ္ရွင္မ်ားအတြက္ အဓိကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ ခ်ီ႐ိုတို႔ကမူ သူ၏အမိန႔္အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ရမည့္သူမ်ားပင္။
ယေန႔ည ၇ ခြဲအခ်ိန္၌ ဒန္ေမာ္ရာႏွင့္ ခ်ီ႐ိုဦးေဆာင္သည့္ မိစာၦတပ္မ်ားဟာ ရန္သူမာဖီးယားမ်ား၏ဂိုေဒါင္မ်ားကို အရင္ဦးဆုံးဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ရွိရွိသမွ် လူအားလုံးကို သူတို႔၏မိစာၦစြမ္းအားအသီးသီးကိုသုံးကာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ခရစ္စတိုဖာကမူ ဂါဗင္ႏွင့္အတူ ကုမၸဏီတြင္ ၈ နာရီအထိေနခဲ့ၿပီး ဒန္ေမာ္ရာတို႔၏အစီရင္ခံတင္ျပမႈမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။
၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္တြင္မူ ဂါဗင္ႏွင့္ခရစ္စတိုဖာက ဒန္ေမာ္ရာတို႔ဆီ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
တစ္ဖက္တြင္လည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ တီမိုသီဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ားက သူတို႔တာဝန္ယူထားခဲ့ေသာမိစာၦရာဇဝတ္သားမ်ားကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေနခဲ့သည္။
" ဇြပ္ ဇြပ္၊ ဇြပ္ ဇြပ္ "
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတ္လွသည့္ ဒန္ေမာ္ရာဟာ ေျမေအာက္ဂိုေဒါင္တစ္ေနရာတြင္ ေမွာင္ရိပ္ခိုေနခဲ့ရာမွ ကင္းလွည့္ေနသည့္မာဖီးယားဂိုဏ္းသားမ်ားအလာကို ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေျခသံမ်ားက သူ႔အနားသို႔ နီးကပ္လာသည့္အခါ သူ၏ဓားေျမႇာင္ႏွစ္လက္ျဖင့္ မာဖီးယားဂိုဏ္းသားမ်ား၏လည္ပင္းမ်ားကို တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ လွီးျဖတ္ခဲ့သည္။
လည္ပင္းေသြးေၾကာင္းမ်ားက ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ စီးက်ေနခဲ့သည္။
ခ်ီ႐ိုကလည္း ေျမေအာက္ခန္း၏ေဟာခန္းမႀကီးထဲသို႔ ဝင္ခ်လာၿပီး သူမအား ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္႐ြယ္ထားေသာ ရန္သူမာဖီယားဂိုဏ္းသားမ်ား၏ေရွ႕သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းစီ လွမ္းလာခဲ့လ်က္။
" ပစ္ၾက "
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ သူမဆီသို႔ ဦးတည္လာေသာ ေသနတ္က်ည္ဆန္အေျမာက္အျမားကို ကာကြယ္ရန္ ခ်ီ႐ိုက သူမ၏အနက္ေရာင္ အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းကို ဖြာထြက္ေစခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ယင္းအျမႇီးကိုးေခ်ာင္းမွ ခရမ္းျပာစြမ္းအင္မ်ားျဖာထြက္လာၿပီး က်ည္ဆန္အားလုံးကို ပစ္ခတ္သူမ်ားဆီသို႔ လားရာလြဲေျပာင္းေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရန္သူမာဖီးယားဂိုဏ္သားမ်ားလည္း ထိုေနရာမွာတင္ အသက္ဆုံးပါးသြားၾကသည္။
ခ်ီ႐ို၏အၿပဳံးဟာ မိစာၦအေငြ႕အသက္မ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့လ်က္။
က်န္သည့္မေကာင္းဆိုးဝါးမိစာၦလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားဟာ ရန္သူမာဖီးယားဂိုဏ္းသားမ်ားကို ကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ခဲ့ၾကသည္။
----
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အဘ္ိုးႏွင့္အေဘးတို႔က မစ္ရွင္အားလုံး ၿပီးသြားတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ကလည္း မစ္ရွင္အနည္းငယ္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း သူ၏ဖခင္ေဒါမနစ္က္ို အိမ္အရင္ျပန္ခိုင္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒါမနစ္က မျပန္ခဲ့ဘဲ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္အတူတူ မေကာင္းဆိုးဝါးမိစာၦအားလုံးကို ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ ၁၀ နာရီေက်ာ္တြင္ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း ေအာင္ပြဲခံကာ အိမ္ျပန္မည္ဟူ၍ သူတို႔၏ကားဆီသို႔ ျပန္လာခဲဲ့ၾကသည္။
ေဒါမနစ္က ကားထဲသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ...
" အားး အလုပ္တစ္လုပ္ၿပီးသြားၿပီ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ကားတံခါး ပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဒါမနစ္အနားကို ပူးကပ္ထိုင္ခဲ့သည္။
" ဇက္ေညာင္းတာကြာ။ ငါ့ကို ဒီနားေလး ခဏႏွိပ္ေပးစမ္းပါ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေဒါမနစ္၏ဂုတ္ပိုးကို သူ႔လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို တည့္မတ္စြာထားကာ ဇက္ေၾကာနားသို႔ ဓားမခုတ္သလိုမ်ိဳး ဆက္တိုက္ႏွိပ္ေပးခဲ့သည္။
" ေဟ့ေကာင္ ... မင္းႏွိပ္တာ နည္းမမွန္ဘူး။ မင္းအေမ ႏွိပ္ေပးသလိုမ်ိဳး အသားကို ေဟာဒီလို ဖိၿပီး ညႇစ္ႏွိပ္ကြ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေဒါမနစ္၏အႏွိပ္သင္ေပးမႈအေပၚ ႏွာေခါင္းတြန႔္ၿပီး မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားသည္။
" ကြၽန္ေတာ္က အေမမွ မဟုတ္တာ။ အိမ္ေရာက္မွ အေမ့ႏွိပ္ခိုင္းေပါ့ "
" ဒီေမေဘးေလးက "
ေဒါမနစ္လည္း သားျဖစ္သူကို အျမင္ကတ္ပုဒ္မႏွင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကို သူ႔ညာလက္ဖမိုးျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ႐ိုက္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေဒါမနစ္ကိုၾကည့္ရင္း တခစ္ခစ္ျဖင့္ ရယ္ေနခဲ့သည္။
ကားဟာ ဖရီးမန္းစံအိမ္ေတာ္ဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းေနခဲ့သည္။
လမ္းတဝက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေဒါမနစ္၏ဖုန္းသံျမည္လာခဲ့သည္။
Notification ကို ၾကည့္လိုက္ေသာ္ ဖခင္ႀကီးတီမိုသီဖရီးမန္းမွ ဖုန္းေခၚဆိုေနျခင္းပင္။
ေဒါမနစ္လည္း စပီကာဖြင့္ခဲ့ၿပီး ဖုန္းေျဖၾကားခဲ့သည္။
" ဟဲလို ... ေဒါမနစ္ေျပာေနပါတယ္ "
" ေအး မင္းတို႔သားအဖ အိမ္ျပန္မလာနဲ႔အုံး "
" ဟာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
" သဝဏ္လႊာအသစ္ထပ္ေရာက္လာတယ္ "
" အာ ... Target က ဘယ္သူေတြတုန္း အေဖႀကီး "
ေဒါမနစ္က အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားသည့္ေလသံျဖင့္ ေမးခဲ့သည္။
" ဂ်က္ဖရီရဲ႕သား ဂါဗင္တို႔အဖြဲ႕ပဲ။ ဒင္းတို႔အင္အားက အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔ရဲ႕အဘီနဲ႔အဘင္ကိုပါ ခုပဲလႊတ္လိုက္ၿပီ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ဂါဗင္ဆိုသည့္အသံၾကားတာနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ တီမ္ိုသီဖရီးမန္းကို ေမးျမန္းခဲ့သည္။
" သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးကလူေတြကို အမဲလိုက္ေနၾကတယ္ေပါ့ "
" အမဲလိုက္တဲ့ပုံစံမဟုတ္ဘူး။ ဒီတိုင္းရန္ပြဲပဋိပကၡေၾကာင့္ သတ္ပစ္ေနတဲ့သေဘာပဲ။ က်ဴးလြန္သူေတြက ဂါဗင့္လက္ေအာက္ငယ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေစခိုင္းသူက အဲဒီေကာင္ျဖစ္မွာေပါ့ "
" ဪ ... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ခရစ္စတိုဖာအတြက္ စိုးရိမ္သြားသည္။ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေဒါမနစ္ရွိေနသျဖင့္ မဆက္ႏိုင္ေခ်။ သူ သက္ျပင္းခ်႐ုံမွ်သာ တတ္ႏိုင္သည္။
" ေဟး ... မင္းရဲ႕ဖုန္းထဲကို အခုမစ္ရွင္အတြက္ တည္ေနရာေရာက္လာၿပီလား "
" ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီး။ ေရာက္လာပါၿပီ "
လြန္ခဲ့သည့္ မိနစ္ပိုင္းကပင္ တီမိုသီဖရီးမန္းစံအိမ္ေတာ္မွ ကားဒ႐ိုင္ဘာမ်ား၏ဖုန္းမ်ားထဲက Timothy Freeman GPS app အသီးသီးသို႔ ဂါဗင္တို႔၏တည္ေနရာမ်ားကို active pointer ျဖင့္ GPS location ကို modify လုပ္ေပးခဲ့သည္။
ဒ႐ိုင္ဘာက ေဒါမနစ္ကို ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့ၿပီးေနာက္ ဂါဗင္တို႔ဆီကို အရွိန္ျမႇင့္ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။
----
ဂါဗင္က မာဖီယားတို႔၏ေျမေအာက္ဂိုေဒါင္႐ုံကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အသက္ရွင္က်န္ေနသည့္ဂိုဏ္းသားမ်ားကို ဒန္ေမာ္ရာနဗ်င့္အတူ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနခဲ့သည္။
" မင္းတို႔ရဲ႕ Boss ေကာင္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ထဲက ငါ့ကို သစၥာေဖာက္ေနၾကတာလဲ "
ဂါဗင္က ဓားဒဏ္ရာရကာ အသက္ရွင္ေနဆဲျဖစ္သည့္ မာဖီးယားဂိုဏ္းသားတစ္ဦးကို ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းေနခဲ့သည္။
" မင္းတို႔ရဲ႕Boss ေတြ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မေျပာဘူးေပါ့ "
ဂါဗင္က ထိုဂိုဏ္းသား၏မ်က္ႏွာကို ဘြတ္ဖိနပ္ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပိတ္ကန္ေနခဲ့သည္။
" ဒါလင္ ... ဒီေကာင္ေတြက ဒါလင္ေမးေနလို႔လည္း အသုံးမဝင္ပါဘူး။ သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းတယ္ "
ဒန္ေမာ္ရာက ဂါဗင့္ကို တားလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ကန္ေနျခင္းကို ရပ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေအးစက္စြာ ၿပဳံးလိုက္ရင္း ...
" အကုန္ရွင္းလိုက္ "
ဂါဗင္၏အမိန႔္အား ေမာ္ရာက နာခံခဲ့သည္။
သူ၏ထက္လွစြာေသာ ဓားမ်ားျဖင့္ ဂိုဏ္းသားမ်ား၏ဘယ္ရင္အုံမ်ားကို ထိုးစိုက္ပစ္ခဲ့သည္။
ဂါဗင္က ေဆးလိပ္ဖြာေနလ်က္ အခိုးအေငြ႕မ်ားကို မႈတ္ထုတ္ခဲ့သည္။
ေသြးစြန္းေနခဲ့သည့္ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ...
" ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေနရာက ငါတို႔နယ္ေျမအသစ္ပဲ။ ၿပီးရင္ ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ Boss ေတြကိုပါ အမ်ိဳးျဖဳတ္ၾကမယ္ "
ဂါဗင္၏ေရခဲစိမ္အၿပဳံးဟာ ပိုၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းလာသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျမေအာက္ဂိုေဒါင္႐ုံ၏အေပၚထပ္တစ္ေနရာ၌ က်ယ္ေလာင္သည့္ေပါက္ကြဲသံတစ္ခု ေပူထြက္လာလ်က္။ ၎ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူတူ ေျမငလ်င္လႈပ္တစ္ခုလည္း လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ယင္းေပါက္ကြဲသံႏွင့္ေျမငလ်င္တို႔က ဖရီးမန္းတို႔၏လက္ခ်က္ပင္။
ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ေပါက္ကြဲသံဟာ နီးကပ္ခဲ့ၿပီး ဂိုေဒါင္အေပၚထပ္မွ အုတ္လႊာမ်ားဟာ အၿပဳံလိုက္ ၿပိဳက်လာခဲ့သည္။
ေျမေအာက္ခန္း၏ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖ႐ိုဖရဲေၾကမြပ်က္စီးေနသည့္အုတ္ခ်ပ္မ်ားၾကားမွ အခိုးအေငြ႕မ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
ထိုအခိုးအေငြ႕မ်ားၾကားမွ ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ား၏႐ုပ္လုံးမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ခန႔္ညားစြာ ေပၚလြင္လာခဲ့လ်က္။
ဂါဗင္က ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးေနခဲ့သည္။
" ဟား ... မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ရန္သူေတာ္ႀကီးပါလား။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။ ဒီတစ္ခါ ဘိုးေအေတြကိုပါ ေခၚလာတယ္ေနာ္ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကလည္း သူ၏ဓားရွည္ကို လည္ပင္းမွာ ထမ္းလိုက္ရင္း ေလွာင္ၿပဳံး ျပန္ၿပဳံးျပခဲ့သည္။
ဒန္ေမာ္ရာ၏ေနာက္ဘက္တြင္ ရပ္ေနေသာခရစ္စတိုဖာခမ်ာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ခရစ္စတိုဖာစီ အၾကည့္တစ္ခ်က္လြဲခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ဘက္က စကားစခဲ့သည္။
" ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕အမိန႔္အရ မင္းတို႔ကို လာျဖဳတ္တာပဲ "
ဂါဗင္က ေလွာင္ရယ္ေနခဲ့သည္။
" ေအာင္မယ္ ... မင္းတို႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ဘုံက ေနရာတကာဝင္ပါတယ္ေနာ္။ ငါတို႔က လူေတြကို တမင္သတ္သတ္ အမဲလိုက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ စီးပြားေရးမွာ သစၥာေဖာက္လို႔ ငါတို႔ဂိုဏ္းရဲ႕လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း လူသတ္တာပဲ။ လူသားေတြရဲ႕ဥပေဒေတြေတာင္ ငါတို႔မာဖီးယားေတြကို လာမရႈပ္ရဲတာ။ မင္းတို႔က ဘာလာရႈပ္တာလဲ အဟက္"
ဂါဗင္က သြားေပၚသည္အထိ ေလွာင္ရယ္ေနခဲ့သည္။
" အဟား ဒီေခတ္ခ်ာတိတ္ေတြက အရမ္းဖင္ေခါင္းက်ယ္ၿပီး ဆရာႀကီးအထာေတြနဲ႔ တယ္ေလထြားၾကပါလား "
ထိုစဥ္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အဘင္က ၾကားျဖတ္စကားေျပာခဲ့ၿပီးေနာက္ အထက္စီးဆန္ၿပီး ရင့္သီးေသာဂါဗင္၏စကားမ်ားကို ျပန္ေခ်ပရန္ ျပင္၏။
" ဒီမွာ ေခြးေကာင္ေလး။ ဒီ မာဖီးယားေတြက မင္းတို႔ငါတို႔လို မဟုတ္ဘူး။ ဘာအစြမ္းမွ မရွိၾကတဲ့ သာမာန္လူသားေတြေလ။ ဒါကို မင္းရဲ႕ေနာက္လိုက္ေခြးေတြက မိစာၦအစြမ္းေတြသုံးၿပီး သတ္ၾကတဲ့အျပင္ ကိုက္သတ္စားၾကေသးတယ္မလား။ တကယ္တမ္းဆို မင္းကလည္း မာဖီးယား Boss တစ္ေကာင္ပဲ။ လူသားမာဖီယားဂိုဏ္းေတြလို သစၥာေဖာက္ရင္ လူလက္နက္ေတြနဲ႔ပဲ သတ္သင့္တယ္။ အဲဒါဆို ငါတို႔ဝင္ပါစရာမလိုဘူး။ အခုဟာက မိစာၦအစြမ္းေတြ ထုတ္သုံးၾကတဲ့အျပင္ အမဲပါလိုက္လို႔ ငါတို႔ေရာက္လာရတာ ရႈပ္ခ်င္လို႔ရႈပ္တာမဟုတ္"
ဂါဗင္လည္း ထိုစကားလုံးမ်ားေၾကာင့္ ေလွာင္ၿပဳံးကေန ေရခဲ႐ိုက္အၿပဳံးတစ္ခုသို႔ ေျပာင္းလဲသြားလ်က္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ငါတို႔ျဖဳတ္ရမဲ့ရန္သူေတာ္ေတြက အသစ္ေတြထပ္တိုးလာၿပီပဲ "
ဂါဗင္၏လက္မွ ေရခဲစၾကၤာမ်ားထြက္လာၿပီး ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ဆီ အဆက္မျပတ္ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူ၏ဖခင္ႀကီးမ်ားေရွ႕ကေန စိမ္းျပာေရာင္ ေမွာ္ဒိုင္းတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းၿပီး ကာကြယ္ေပးခဲ့သည္။
ဂါဗင္က ဂ်ရယ္မိုင္ရာတို႔ေရွ႕တြင္ ႀကီးမားေသာေရခဲတံတိုင္းတစ္ခုျဖင့္ ပိတ္ထားခဲ့ၿပီး ဒန္ေမာ္ရာကိုေခၚကာ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။
ခ်ီ႐ိုႏွင့္သူ၏တပ္သားမ်ားကလည္း အေပၚဆုံးထပ္သို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ခရစ္စတိုဖာတစ္ေယာက္ထဲသာ မေျပးဘဲ က်န္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေရခဲတံတိုင္းႀကီးကို သူ၏နတ္မိုးႀကိဳးလွ်ပ္စီးဓားျဖင့္ ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့၏။
ထိုေရခဲစမ်ားက ခရစ္စတိုဖာေပၚကို လြင့္စင္က်လာသျဖင့္ လူတစ္ပိုင္းေျမေခြးတစ္ပိုင္းအသြင္ေျပာင္းကာ သူ၏အျမႇီးကိုးေခ်ာင္းျဖင့္ ကာကြယ္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ထြက္မေျပးဘဲ က်န္ေနခဲ့ေသာခရစ္စတိုဖာကိုျမင္ေသာ္ သူ႔အနားသို႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။
" အဆင္ေျပလား bae"
ခရစ္စတိုဖာက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏သတိလက္လႊတ္ျဖစ္ကာ သူ႔အားရည္းစားအေနျဖင့္ ေျပာဆိုလာေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ဆက္ဆံေရးအမွန္အား ဖရီးမန္းဘိုးေတာ္မ်ား ရိပ္မိသြားမည္ကို စိုးရိမ္ခဲ့၏။
သ႐ုပ္မွန္မ်ားမေပၚေစရန္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ၿပီး ဟန္ေဆာင္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ခရစ္စတိုဖာ၏မ်က္စပစ္ျပမႈေၾကာင့္ အလိုက္သင့္ဟန္ေဆာင္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အခ်င္းခ်င္းအစြမ္းမ်ားမသုံးဘဲ အားၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနရာမွ ၾကမ္းျပင္တြင္ အေပၚတစ္လွည့္ ေအာက္တစ္လွည့္ျဖင့္ နပန္းလုံးေနခဲ့ၾကသည္။
" Bae ... မင္း ဘာလို႔ ဟိုေကာင္ေတြလို ထြက္မေျပးတာလဲ။ ကိုယ့္အေဖနဲ႔အဘိုးေတြလက္စာမိရင္ မင္းေသမွာေနာ္ "
" ကိုႀကီးကိုျမင္ၿပီး ေျပးဖို႔ေမ့သြားလို႔ေလ "
" အာ ... ခုခ်က္ခ်င္းထြက္ေျပးေတာ့။ သူတို႔သတ္ရင္ မင္းတကယ္ေသသြားလိမ့္မယ္ "
" ဒါဆို သူတို႔ကို အာ႐ုံလြဲထားေပး။ ကြၽန္ေတာ္ထြက္ေျပးေတာ့မယ္ "
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာရင္း နပန္းလုံးေနၾကသည့္ပုံစံဟာ နပန္းလုံးေနသည့္ပုံမေပါက္ေနဘဲ အိပ္ရာေပၚတြင္ ပလူးေနၾကသည့္အလား။
ဖရီးမန္းတို႔လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အေဝးကေန မွင္သက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။
" အဲဒီေကာင္ေတြ တကယ္နပန္းလုံးေနၾကတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားပဲ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အဘိုးျဖစ္သူမွ သတိဝင္လာလ်က္ ႏွာေခါင္းတြန႔္ကာ မသကၤာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို အစြမ္းမ်ားျဖင့္ ဟန္ေဆာင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး အျမန္ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည္။
◎ ══════ ❈ ══════ ◎