╔═════ ࿇ ═════╗
𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 26
Energy and Mantras
╚═════ ࿇ ═════╝
မြန္ဒီလည္း တကၠစီေပၚမွာ အူျမဴးေပ်ာ္႐ႊင္လာခဲ့ၿပီး အိမ္ေတာ္မွာ စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကမည့္ သူမ၏မိသားစုအေၾကာင္းကိုေတာင္ သိပ္မေတြးမိခဲ့ေပ။
မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း မိုးစက္မ်ားက ကားမွန္မ်ားေပၚသို႔ တေဖာက္ေဖာက္ႏွင့္ က်ေရာက္လာခဲ့သည္။
" အယ္ ... မိုးေတြ ႐ြာလာၿပီ "
မြန္ဒီလည္း မွန္ခ်ပ္မ်ားေပၚက သလင္းေရာင္ေက်ာက္မ်ားကဲ့သို႔ မိုးစက္ၾကည္မ်ားကို ေတြ႕ရွိၿပီးေနာက္ သူမတြင္ ထီးမပါလာခဲ့သည္ကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူမ တကၠစီေပၚကေန ဆင္းသည့္အခါ သူမတစ္ကိုယ္လုံး မိုးေရစို႐ြဲေနလိမ့္မည္ကို မစိုးရိမ္ေနခဲ့ေပ။
ဤသို႔ျဖင့္ တကၠစီကားသည္ Freeman စံအိမ္ေတာ္၏ၿခံတံခါးအေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့၏။
ၿခံေရွ႕တြင္ ကားေရွ႕မီးလုံးမ်ားမွ ျဖာက်ေနေသာအလင္းတန္းမ်ားက ဂိတ္ဝရွိ ႐ုံငယ္အတြင္း၌ ငိုက္ျမည္းေနေသာၿခံေစာင့္ေလးေယာက္ကို ႏိုးေစခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနၾကသည့္အေနအထား၌ ေဝရီေဝဝါးေသာမ်က္လုံးမ်ားက မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ ပြင့္လာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အလင္းေရာင္ မထင္မရွားျဖစ္ေနသည့္အေျခအေနတစ္ခုတြင္ တကၠစီေပၚမွ ဆင္းလာေသာ မြန္ဒီ့ကို ေတြ႕လိုက္ၾကရေသာအခါ အိပ္ငိုက္ခ်င္ေနရာကေန မ်က္လုံးျပဴးသြားၾကရင္း စတင္ပ်ာယာခတ္ၾကေတာ့သည္။
႐ုံငယ္အတြင္းမွ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ၿခံတံခါးကို ခလုတ္ႏွိပ္ကာ အျမန္ဖြင့္ေပးၾကသည္။
က်န္အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္မွာ ထီးကိုယ္စီ ေဆာင္းလာၾကကာ မြန္ဒီ့အား ထီးၿပိဳင္မိုးေပးၾကရင္း တ႐ိုတေသ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။
" သခင္မေလးရယ္ ျပန္လာေပလို႔။ အိမ္ေတာ္တစ္ခုလုံး စိတ္ပူေနၾကတာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေတာင္ သခင္မေလးထြက္သြားတာ မသိရေကာင္းလားဆိုၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ဖို႔ေတာင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္က ဘယ္လိုမ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိေနတဲ့ၾကားက ရေအာင္ ထြက္သြားရတာလဲဗ်ာ "
စီနီယာက်သည့္ အေစာင့္တစ္ေယာက္မွ မြန္ဒီ့ကို မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ အသံတုန္ယင္ေနလ်က္ စကားအဆက္မျပတ္ ေျပာေနခဲ့သည္။
" ဟဲ ... ဒီလိုပဲ "
မြန္ဒီက စကားေျပာရင္း သန္းလိုက္ၿပီး ၿခံထဲသို႔ ဝင္သြားခဲ့သည္။
ၿခံေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူမကို ထီးမိုးေပးရင္း အေနာက္မွ ကပ္လိုက္သြားၾကသည္။
အမွန္စင္စစ္ကမူ ဂ်ရယ္မိုင္ရာထံမွ အတင္းအဓမၼသင္ေပးခိုင္းခဲ့ေသာ ေနရာစက္ဝန္းေျပာင္းႏိုင္သည့္ဂါထာမႏၲန္တစ္ခုကို သင္ၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ မြန္ဒီမွာ ယေန႔မနက္ပိုင္း၌ သူမ၏အိပ္ခန္းကေန ကီရမ္ႏွင့္ေတြ႕ဆုံခဲ့သည့္ေနရာတစ္ဝိုက္က ေနရာတစ္ခုသို႔ ေနရာေ႐ႊ႕စက္ဝိုင္းကေနတစ္ဆင့္ ေရာက္ရွိခဲ့၏။
ထိုေနရာေ႐ြ႕ဧရာမစက္ဝိုင္းအေပါက္ႀကီးတစ္ခုေပၚလာေအာင္ သက္ဆိုင္ရာဂါထာမႏၲန္အား အရင္႐ြတ္ခဲ့ရသည္။
မ႐ြတ္ခင္တြင္ သြားခ်င္ေသာေနရာတစ္ခုသို႔ အာ႐ုံျပဳထားရ၏။
ထို႔ေနာက္ ၎စက္ဝိုင္းကေန ကားေရခဲမုန႔္ဆိုင္တစ္ခုနားသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ေရခဲမုန႔္ကို အလြန္အမင္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ မြန္ဒီတစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္ကံေကာင္းေသာ ဆိုက္ေရာက္မႈတစ္ခုပင္။
ဂါထာမ႐ြတ္ခင္ သူမအာ႐ုံျပဳထားခဲ့သည့္အရပ္ကား သူမ၏ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ နီးစပ္သည့္ေနရာက ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုသို႔ ေရာက္ပါေစဟု အာ႐ုံျပဳထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ခြၽင္းခ်က္မူကား ကီရမ့္ေရွ႕တြင္ သူမ၏ဂါထာကို အသုံးမခ်ခဲ့ေပ။
သူမဘက္က ဂါထာကို အသုံးခ်ၿပီး အိမ္ေတာ္ျပန္ဖို႔လည္း ေမးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအေနျဖင့္ အိမ္ေတာ္သို႔ လုံၿခဳံစြာ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေပသည္။
အိမ္ေတာ္ႀကီး၏ေလွကားထစ္မ်ားေပၚ သူမဟာ ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြျဖင့္ တက္လွမ္း၏။
" သခင္မေလး ျဖည္းျဖည္းတက္ပါဗ်ာ။ ေလွကားထစ္က ေႂကြျပားျဖစ္ေနေတာ့ သခင္မေလးရဲ႕ဖိနပ္အစိုနဲ႔ ေျခေခ်ာ္က်ေနမယ္ ... "
ထီးမိုးေပးထားသည့္ စီနီယာအေစာင့္မွ မြန္ဒီ့ကို စိတ္ပူစြာ သတိေပး၏။
မြန္ဒီကေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖစ္ေနၿပီး အေစာင့္စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ေနခဲ့ေပ။
အေစာင့္မ်ားက အိမ္ေတာ္ႀကီး၏ အမိုးေအာက္သို႔ ေရာက္ၾကေသာ္ သူတို႔၏ထီးမ်ားကို အျမန္ပိတ္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ေတာ္တံခါးမႀကီးအား ႏွစ္ေယာက္သား တံခါးအၿပိဳင္ေခါက္မလို႔ လက္႐ြယ္ေနၾကတုန္း ေဒါမနစ္မွ တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ခဲ့သည့္အတြက္ သူတို႔လည္း လန႔္သြားခဲ့ၾကသည္။
အမွန္တကယ္က ေဒါမနစ္တို႔ကို ၿခံေစာင့္ဂိတ္အတြင္းမွာ က်န္ေနခဲ့သည့္အေစာင့္မ်ားမွ မြန္ဒီကို ျမင္ျမင္ခ်င္း လ်င္ျမန္စြာ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေဒါမနစ္မွ တံခါးလာဖြင့္ခဲ့သည္။
မြန္ဒီက သူမ၏အေဖကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ' ဟီး ' ဆိုၿပီး သြားၿဖီးကာ ၿပဳံးျပေနခဲ့သည္။
ေဒါမနစ္က မြန္ဒီ့ကို မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာခဲ့ေလဘဲ စိတ္ကုန္သည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့လ်က္။
ထို႔ေနာက္ သူမကို အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား တံခါးမႀကီး အဝင္ဝမွာ ပိတ္မရက္ေတာ့ဘဲ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့၏။
အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း၌ အိမ္ေဖာ္မေလးမ်ားက မြန္ဒီ့အား " မိုးေရစိုလားသလား၊ အဝတ္ျဖင့္ ဆံပင္ကို သုတ္ေပးရမလား" ဟု ႐ိုေသစြာ ေမးျမန္းၾကသည္။
မြန္ဒီက " မိုးကအရမ္းႀကီး႐ြာတာမဟုတ္ေနတာ။ ဒီေလာက္ကရတယ္။ မလိုဘူး" ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူမ၏အိပ္ခန္းဆီသို႔ သြားရန္ ေလွကားထစ္မ်ားဘက္သို႔ ဦးတည္ခဲ့စဥ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ တုတ္ေခါက္ကို အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ေထာက္ခ်လိုက္သည့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
မြန္ဒီ့ေျခလွမ္းမ်ားက ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ ရပ္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။
" မြန္ဒီ ... မင္း ဒီအိမ္ေတာ္ကေန လူႀကီးေတြမသိေအာင္ ေနာက္တစ္ခါထြက္ရင္ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ပို႔မွာေနာ္"
ေဒါမနစ္၏ဘိုးေအႀကီးမ်ားထဲမွ တင္မိုသီဖရီးအန္းဆိုသူဟာ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းျဖင့္ မြန္ဒီ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဘိုးေတာ္မ်ား၏ပထမဆုံးဖခင္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဥပဓိ႐ုပ္ေျဖာင့္ၿပီး အလြန္ေခ်ာသည္။
ေရွ႕တည့္တည့္က ေဟာလိဝုဒ္မင္းသား လီယိုနာတိုဒီကာပ႐ိုႏွင့္ ႐ုပ္ဆင္ၿပီး ေဘးတိုက္ၾကည့္က တြန္ဟာဒီႏွင့္ေတာင္တူသည္။
အရပ္အေမာင္းမွာ အလြန္ေတာင့္ေျဖာင့္ရွည္လ်ားၿပီး ၆ေပႏွင့္၆လက္မရွိ၏။
မြန္ဒီမွာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ႏွာအမူအရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
သူမမ်က္ႏွာက ညႇိဳးငယ္ေနေသာ္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္း႐ုံမက သနားစရာေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုမ်က္ႏွာထားႏွင့္တင္ သူမကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ဖို႔ဆိုတာ အလြန္ေဝး၏။
သူမက ဘိုးေတာ္မ်ား၏ဖခင္ႀကီး တင္မိုတီဖရီးမန္းဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။
မူယာမာယာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာ့ျမဴတတ္ျခင္းက မြန္ဒီ၏အကြၽမ္းက်င္ဆုံးအလုပ္တစ္ခုပင္။
ယခုတြင္လည္း သူမႏူတ္ခမ္းေလးကို ဘဲေပါက္စႏူတ္သီးကဲ့သို႔ ေထာ္ထားလ်က္ စတင္ေခ်ာ့ျမဴသည္။
" ေျမးေလးက ဘယ္သူမွ မအားဘူးထင္လို႔ ဒီတိုင္းထြက္သြားတာပါ။ စိတ္ဆိုးပါနဲ႔ ဘိုးဘိုးႀကီးရယ္ ... "
" မင္းအစ္ကိုလက္ခ်က္နဲ႔ ထြက္ႏိုင္တာမလား "
တင္မိုသီဖရီးမန္း၏ အသံနက္နက္ႀကီးက ေဒါသရွိန္ေၾကာင့္ မြန္ဒီ့အတြက္ ပို၍ပင္ေၾကာက္စရာေကာင္းခဲ့သည္။
" မဟုတ္ပါဘူး "
မြန္ဒီက တင္မိုသီဖရီးမန္းဘိုးေတာ္ႀကီး၏လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္လိုက္လ်က္ ခြၽဲႏြဲ႕ကာ ေျဖသည္။
" လာမလိမ္နဲ႔။ အဲဒီေကာင္ အတတ္ေကာင္းေတြ သင္ေပးလိုက္လို႔မလား။ သူ႔လည္း နားရင္းပိတ္အုပ္ထားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ကေလးကို ... "
တင္မိုသီဖရီးမန္းက သက္ျပင္းေအးတစ္ခုကို ျဖည္းညင္းစြာခ်ရင္း ...
"အဲဒီအစြမ္းေတြဆိုတာက မင္းလိုကေလးက သုံးခ်င္တိုင္း သုံးလို႔မရဘူး မြန္ဒီ။ ၿပီးေတာ့ သာမာန္လူေတြကလည္း မသင္ႏိုင္ဘူး။ မင္းမွာ အဲဒီဂါထာေတြသင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းတြင္းပါရမီေတြ အစြမ္းရွိေနလို႔သာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ သက္ေပးသမွ် ျမန္ျမန္တတ္ေနတာ ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္ခ်င္ရင္ေတာင္ အဲဒီေကာင္ဆီ သြားမသင္နဲ႔။ ငါတို႔ေျပာ။ ေသခ်ာသင္ေပးမယ္။ အဲဒီအ႐ူးေကာင္ကို သြားဆရာမတင္နဲ႔။ ဒုကၡေရာက္မယ္။ စည္းစနစ္က်က်သင္ေပးတတ္တာလည္း မဟုတ္ "
" ဘိုးဘိုးႀကီးေျပာတာေတြ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ရယ့္မွာ အျပစ္မရွိဘူးေလ။ ေျမးေလးမွာလည္း အျပစ္မရွိဘူး။ သူဂါထာ႐ြတ္ၿပီး အစြမ္းေတြ ရွိေနတာကို သေဘာက်မိလို႔ ေျမးေလးလည္း ဂ်ရယ့္လို ျဖစ္ခ်င္လာလို႔။ သူ႔ကိုသင္ခိုင္းတာ။ ဘိုးဘိုးႀကီးတို႔ ဘိုးဘိုးေလးတို႔က သူ႔ကို အျပစ္ေပးစရာမလိုဘူး။ နားရင္းအုပ္စရာမလိုဘူး "
ႏူတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္ျဖင့္ အစ္ကိုျဖစ္သူ ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္မွ ကာကြယ္ေျပာဆိုေနေသာ မြန္ဒီ၏ပုံစံကို တင္မိုသီဖရီးမန္းမွ အလြန္တရာအျမင္ကတ္မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ငယ္ထိပ္ကို သူ႔တုတ္ေကာက္ျဖင့္ အသာေလး ေခါက္မိသည္။
" ခြပ္ "
" အ ... ဘိုးဘိုးႀကီးကလည္း အက်င့္မေကာင္းလိုက္တာ "
မြန္ဒီက သူမ၏ဘိုးဘိုးႀကီးလက္ေမာင္းကို ဆက္မခ်ိတ္ထားေတာ့ဘဲ နာက်င္သြားေသာ သူမငယ္ထိပ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနခဲ့သည္။
" ငါ့မ်ား ျပန္ေျပာတယ္။ ခြပ္ ... "
မြန္ဒီ၏ငယ္ထိပ္ေလးခမ်ာ ဘိုးဘိုးႀကီး၏တုတ္ေကာက္ႏွင့္ ထပ္မံႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။
" ဝါး ... နာပါတယ္ဆို။ ဦးေခါင္းခြံႀကီး ဦးေႏွာက္ထဲ ကြၽံဝင္သြားတဲ့အထိ ႐ိုက္ေနမွာလား။ ဘိုးဘိုးႀကီးကို မုန္းတယ္... "
ထိုစဥ္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေလွကားေပၚမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး ရယ္ေနခဲ့သည္။
" ဟားဟားဟား ... ေခါင္းေလးေခါက္ခံထိေနတာကို ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ ငါ နင့္ေၾကာင့္ နားရင္းအုပ္ခံခဲ့ရတာ ၾကယ္ေတြ လေတြေရာ ၿဂိဳဟ္ႀကီး ၿဂိဳဟ္ငယ္ေတြပါ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ငါ့လည္း သနားပါအုံး"
မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ့အသံကို ၾကားေတာ့ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေဒါသထြက္သြားသည္။
ေစာေစာကတင္ သူမအစ္ကိုဘက္ကေန ကာေျပာေပးခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္လား။
ယခုတြင္ သူမက ေက်းဇူးအတင္မခံရသလို ဝင္ကာေျပာေပးမခံရသည့္အျပင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေမးေထာက္ကာ ေလွာင္ရယ္ေနခဲ့ေသးသည္။
မြန္ဒီလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ၿပီး လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္ကာ ေအာ္ဆဲခဲ့သည္။
" Fuck you, bitch! "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရ မ်က္ႏွာအလြန္ေျပာင္လြန္းသည္ကို သူမသိခဲ့ေသာ္လည္း ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ကေလးသဘာဝအရ စိတ္မေက်မနပ္ျဖစ္လာကာ လူႀကီးသူမမ်ားေရွ႕တြင္ မလုပ္သင့္ေသာလုပ္ရပ္ကို လုပ္မိသြား၏။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း မြန္ဒီ၏လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားလ်က္။
" ျမင္ ျမင္ၾကတယ္မလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူဆဲတယ္။ လက္ခလယ္ေထာင္ျပတယ္"
မြန္ဒီသည္ စံအိမ္ေတာ္သို႔ ေရာက္လာကတည္းက ဆဲဆို႐ိုင္းစိုင္းျခင္း မရွိခဲ့။
ယခုအႀကိမ္ဆဲဆို႐ိုင္းပ်ျခင္းသည္ ပထမဆုံးသာ။
" အဲဒါ မင္းမေကာင္းလို႔ေလ။ မင္းက ခဏခဏဆဲေနတာကိုး။ သူလည္း မင္းနဲ႔အေနနီးလို႔ ဆဲတတ္သြားတာ ... "
ေဒါမနစ္က ေခါင္းဘယ္ညာယမ္းလ်က္
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို စိတ္ကုန္ေသာေလသံႏွင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာခဲ့သည္။
" ဟာ ... ကြၽန္ေတာ္ဆဲေပမယ့္ လူႀကီးေတြေရွ႕ မဆဲခဲ့ဖူးဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္ လိမၼာတယ္ေလ ..."
" မင္းက ေခြးႀကီးျဖစ္ၿပီး ေခြးေလးကို ေသခ်ာလိမၼာေအာင္မွ မသြန္သင္ျပတာကိုး။ မင္းကိုယ္တိုင္ကိုက ခ်ီးပါေသးေပါက္ကို လုပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာလုပ္မွေတာ့ ေခြးေလးကလည္း မင္းလိုေခြးႀကီးအတိုင္း လိုက္လုပ္တာေပါ့" (အေဘး)
" ဟာ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခြးနဲ႔ႏႈိင္းလိုက္တယ္ေပါ့ေလ။ ႏႈိင္းစရာ ဥပမာ အဲဒီေလာက္ ရွားသလား "
" ေတာ္ၾကေတာ့ ... ဒီကေလးမေလးကို ဒီေန႔ကစၿပီး အလိုမလိုက္ၾကနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ကိုစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ေနတတ္ေအာင္ သင္ေပးရမယ္။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ မင္းလည္း ကေလးကို သိပ္အလိုမလိုက္နဲ႔ ... ၾကာေလ သူပ်က္စီးလိမ့္မယ္ ..." (အဘိုး)
ဤကဲ့သို႔ အျပန္အလွန္ တင္းမာမႈမ်ားျဖင့္ စကားေျပာေနၾကစဥ္မွာ မြန္ဒီေလးခမ်ာ စိတ္ရႈပ္လာၿပီး ငိုခ်မိေတာ့သည္။
" ဝါး ... အားလုံးကို မုန္းတယ္ အီးဟီး "
မြန္ဒီ ငိုေတာ့ အကုန္လုံး အသံတိတ္သြားသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ထိုင္ေနရာမွ ထလာၿပီး ေလွကားေအာက္သို႔ ဆင္းခ်လာသည္။
" မငိုနဲ႔ဟာ ... "
" သြား ... တစ္ေယာက္မွ လာမေခၚနဲ႔။ စကားမေျပာဘူး ... ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ကာကြယ္ႏိုင္လို႔ အျပင္ထြက္မိတာကို ... အီးဟီး ... သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ခ်င္ ပို႔ေတာ့... မေနေတာ့ဘူး ... ႐ႊတ္႐ႊတ္ ... အကုန္လုံးကို မုန္းသြားၿပီ "
မြန္ဒီမွာ သူမကို ေခ်ာ့ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို တြန္းထုတ္ခဲ့ၿပိး ငိုယိုလ်က္ သူမ၏ေရကန္ႀကီးဆီသို႔ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူမေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သြားသည္။
က်န္မိသားစုဝင္မ်ားက သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားျခင္းမရွိဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
မြန္ဒီက သူမေရကန္ႀကီးဆီ ဘယ္သူမွ မလာေစရန္ ခန္းမႀကီး၏ တံခါးမႀကီးကို ေသခ်ာေသာ့ခတ္ပိတ္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ ေရကန္ႀကီးထဲသို႔ ခုန္ခ်လိုက္သည့္အခါ ေရသူမေလးအသြင္ေျပာင္းသြားသည္။
သူမ၏ေရေအာက္ကမာၻက အိပ္ခန္းေလးထဲသို႔ ဝင္သြားကာ ကုတင္ေပၚတြင္ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ တံခါးမႀကီးဆီသို႔ေရာက္ေသာ္ တံခါးေလာ့ခ်ထားသည္ကို သိသိခ်င္း သူ၏ teleportation အစြမ္းျဖင့္ မြန္ဒီ၏ေရကန္ႀကီးေရွ႕ကို ေရာက္ရွိေအာင္ ဖန္တီးလိုက္လ်က္။
ေရကန္ႀကီးထဲက မြန္ဒီ၏ငိုသံကို ၾကားရသည့္အခါ ေရကူးကန္ေလွကားေပၚကို ေျပးတက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ေရမ်က္ႏွာျပင္၏ေအာက္ဘက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ခဲ့သည္။
" ေဟး ... မြန္ဒီ။ ဘာေတြ စိတ္ေကာက္သြားတာလဲ။ ဒီည တီဗြီမွာ မြန္ဒီ ႀကိဳက္တဲ့ The powerpuff girl လာမွာေနာ္။ ခုလို ငိုေနရင္ လြတ္သြားအုံးမယ္။ "
" မၾကည့္ဘူး။ လာစကားမေျပာနဲ႔။ ဒီက ဘိုးဘိုးႀကီးကို သူ႔ဆူေနလို႔လည္း ကာေျပာေပးရေသးတယ္။ သူက ငါ့ကိုရယ္ေနတယ္။ ေခြးေကာင္ႀကီး နင့္ကိုမုန္းတယ္..."
ေရေအာက္မွ ထြက္လာေသာ မြန္ဒီ၏စကားေျပာသံမ်ားမွာ ေရထုကို ေက်ာ္ျဖတ္လာရလို႔ေနမည္။ ဝဲတဲတဲျဖစ္ေနသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ရယ္ေနခဲ့သည္။
" ႀကိဳက္သေလာက္ဆဲ။ စိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိ ဆဲ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေရကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လက္တင္ၿပီး မြန္ဒီႏွင့္ စကားေျပာေနခဲ့သည္။
" ဒီေန႔ဘယ္ေတြသြားခဲ့တာလဲ "
" မသိဘူး "
" အဟက္ ... ေကာင္ေလးေတြေရာေတြ႕ခဲ့လား"
မြန္ဒီက ျပန္မေျဖခဲ့ေပ။
" ငါတို႔ေတြက မင္းကိုခ်စ္လို႔ စိတ္ပူတာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ မင္းအျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ ဒီအစ္ကိုကို လာေျပာေပါ့။ အတူတူထြက္ေပးမွာေပါ့။ ခိုးထြက္တာ မေကာင္းဘူးေလ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက စိတ္ေကာက္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ညီမျဖစ္သူ မြန္ဒီအား ဘယ္ပုံဘယ္လိုေခ်ာ့ရမည္ကို မွန္ေဘာင္မွာ လက္ေထာက္ရင္း ေတြးေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေရကန္ထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးဆင္းခဲ့ကာ ေရကန္ေအာက္ဘက္သို႔ ကူးခတ္သြားသည္။
မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္လ်က္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို တစ္ခ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ " ဟြန႔္" ဆိုၿပီး ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနခဲ့၏။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေရကန္ထဲတြင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေရဆြဲအားမွ်တမႈရွိေစရန္ စြမ္းအင္တစ္ခုကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့သည္။
ထိုမွသာ သူဟာ ေရကန္ထဲတြင္ စကားေသခ်ာေျပာႏိုင္မွာျဖစ္သကဲ့သို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ေရထဲတြင္ ကူးခတ္စရာမလိုဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္၏။
တျဖည္းျဖည္းလမ္းေလ်ာက္လာၿပီး ေရကန္ႀကီးထဲက မြန္ဒီ၏အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြား၏။ မြန္ဒီ့ေဘးနားမွာ ဝင္ထိုင္ခဲ့သည္။
စကားမေျပာခင္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းကို ရွင္းလိုက္သည္။
" ဒီေန႔ ဘယ္ေတြေရာက္ခဲ့တာလဲ "
" ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ေပါ့။ ယူ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး "
ငိုေနလ်က္ ျပန္ေျဖသည့္ မြန္ဒီ၏ေလသံက ခက္ထန္လွသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကလည္း စြာစိလန္ညီမေလးကို အျပစ္မျမင္ဘဲ ၾကည္ျဖဴစြာ ၿပဳံးသည္။
အာတာပူစီလို ေဖာင္းႂကြအိစက္ေနသည့္ မြန္ဒီ၏ေခါင္းေလးကို သူ႔လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ညင္သာစြာ ပုတ္လိုက္လ်က္။
" မလွ်ိဳထားပါနဲ႔။ ေျပာစမ္းပါ။ ေနာက္တစ္ခါ မင္း သြားခ်င္တဲ့ေနရာအားလုံး ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မထြက္သြားနဲ႔။ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာ ငါတို႔စိုးရိမ္တယ္။ ငါက မင္းရဲ႕အစ္ကိုပါ။ မင္းက ငါ့ရဲ႕ညီမေလး။ အဲဒီလိုပဲ မင္းက ဒီစံအိမ္ေတာ္ရဲ႕ တစ္မိသားစုလုံးအတြက္ တန္ဖိုးထားရတဲ့ မိသားစုဝင္ကေလးမို႔ စိတ္ပူေနခဲ့ၾကတာကိုလည္း နားလည္ေပးရမယ္ မြန္ဒီ ... "
"သူတို႔ကိုေတာ့ စိတ္အရမ္းမဆိုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယူ႔ကို အိုင္စိတ္ဆိုးတယ္။ လူကိုကာမေျပာေပးဘဲ ထိုင္ရယ္ေနတာေလ ... အျမင္ကတ္စရာႀကီး ... "
" ေအးပါဟာ ... "
"ယူ႔လင္နဲ႔ယူေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးတီတူးေနတာေတြကအစ အိုင့္ဘက္က တစ္မိသားစုလုံး မသိေအာင္ ဖုံးေပးထားခဲ့တယ္။ ယူက် အိုင့္ကို ကာမေျပာေပးဘဲ ရယ္ေနတယ္။ အဲဒါတရားလား ေျပာ ေျပာ ..."
မြန္ဒီက ငိုေနရာမွ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး ဂ်ရယ့္မိုင္ရာ၏မ်က္လုံးမ်ားကို တိုက္႐ိုက္စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးတေငါ့ေငါ့ျဖင့္ သူမရင္ထဲရွိသမွ် စကားလုံးမ်ားပား ဆက္တိုက္ေျပာခ်သည္။
သူ႔ညီမျဖစ္သူ စြာစိလန္မေလး၏ေအာ္သံေၾကာင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း နားအူသြားသည္။
" ေအးပါဟာ ... ေအးပါဟာ ... ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရယ္ေနတာက ငါ့စတိုင္ေလ။ အသားလြတ္ေနရင္းေတာင္ ငါကရယ္ေနတာ။ မင္းကို ဘာမွေစာ္ကားေမာ္ကားမေျပာမိပါဘူး ခ်စ္ညီမရယ္။ ရယ္မိတာကို စိတ္တအားတိုေနေရာဟ။ ေနာက္ၿပီး မင္းတစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားတာက အားလုံးရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ေပၚတင္ႀကီး။ ကာေျပာေပးဆိုရင္ေတာင္ ခိုင္မာတဲ့အလီဘိုင္မွ မရွိေနဘဲကို ... ကဲပါဟာ ... စိတ္ေလးေလ်ာ့လိုက္ "
ဂ်ရယ္မိုင္၏လက္ေမာင္းမ်ားက မြန္ဒီ့ကို ပတ္ပတ္လည္ ဝန္းရံလိုက္ၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ဖက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ မြန္ဒီ၏ပါးမို႔မို႔ႏွစ္ဖက္ကလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လက္မ်ားကေန အားရပါးရ ဆြဲညႇစ္ခံရသည္။
" စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ဟာ ... စိတ္ဆိုးေနရင္ ေရေအာက္မွာ သုံးႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္ေတြ ဂါထာေတြ မသင္ေပးေတာ့ဘူး"
' စြမ္းအင္' ႏွင့္ 'ဂါထာ' ဟူေဟာ ေဝါဟာရမ်ားကို ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ မြန္ဒီလည္း တည္ၿငိမ္လာသည္။
" အဲဒါဆို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး "
" အဟား ... ေကာင္းၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘိုးဘိုးႀကီးနဲ႔ဘိုးဘိုးေလးတို႔ကို ျပန္မေျပာရဘူးေနာ္။ သူတို႔သင္ေပးတာေတြလည္း ပညာယူလိုက္ "
" ဟဲဟဲ သင္မယ္။ သင္မယ္။ ခုပဲသင္ေပးေတာ့"
" အိုေခေလ ... "
ဤသို႔ျဖင့္ ေရကန္ႀကီးအတြင္း၌ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မြန္ဒီေလးကို ေရဓာတ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေျခခံစြမ္းအင္အသီးသီးအား သင္ၾကားရန္ ျပင္ဆင္ခဲ့လ်က္။
အမ်ိဳးအစားႏွစ္မ်ိဳးခြဲကာ ဂါထာ႐ြတ္၍ စိတ္စြမ္းအင္ႏွင့္ ဖန္တီးရသည့္စြမ္းအင္ႏွင့္ ဂါထာ႐ြတ္စရာမလိုဘဲ မိမိ၏စိတ္စြမ္းအင္မ်ားႏွင့္က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈမ်ားကို အထူးအသုံးခ်ကာ ဖန္တီးရသည့္ စြမ္းအင္မ်ားကို သင္ၾကားေပး၏။
ထိုကဲ့သို႔ သင္ၾကားေပးရာတြင္ အငယ္တန္းအဆင့္ရွိသည့္ အေျခခံအက်ဆုံးစြမ္းအင္မ်ားကိုသာ မြန္ဒီ့အတြက္ သင္ယူရ လြယ္ကူေစရန္ ေျပာေပးေနခဲ့သည္။
သင္ၾကားေရးတြင္ ဂါထာႏွစ္ပုဒ္ႏွင့္ စိတ္စြမ္းအင္သုံးရေသာအစြမ္းႏွစ္မ်ိဳးကို ၃နာရီတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးသင္ခန္းစာတစ္ခုတြင္မူ မြန္ဒီမွာ စိတ္မစုစည္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
" အက္စတာ အိုလီဂါရနာ မန္ခ်ာနကာ "
ထိုဂါထာမႏၲန္ဟာ ရန္သူမ်ားအား ေရေအာက္တြင္သာမက ကုန္းႏွင့္ေလေပၚမွာပါ ရန္သူႏွင့္ေတြ႕သည့္အခ်ိန္ ႐ြတ္ဆိုလွ်င္ သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ရန္သူ၏ကိုယ္ခႏၶာပတ္ပတ္လည္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏိုင္ေသာ ဂါထာတစ္ခုပင္။
သို႔ေသာ္ ၎ဂါထာက စြမ္းအားအရမ္းမႀကီးေသာ မိစာၦမ်ား သို႔မဟုတ္ သာမာန္လူမ်ားကိုသာ အသုံးျပဳႏိုင္ေပမည္။
ယခုအခါတြင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ရန္သူသေဘာထားၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ မြန္ဒီကေန စိတ္စြမ္းအင္စုကာ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
" အက္စတာ အိုလီဂါရနာ မန္ခ်ာနကာ "
" အက္စတာ အိုလီဂါရနာ မန္ခ်ာနကာ "
" အက္စတာ အိုလီဂါရနာ မန္ခ်ာနကာ "
" ရားး စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးဟာ "
" ခြီးး "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ထရယ္မိသည္။
" Ok. Ok. ငါ့ရဲ႕မြန္ဒီေလး ေတာ္တယ္။ ဒီညေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေလ့က်င့္ၾကစို႔။ မင္းရဲ႕စိတ္ကို အနားေပးမွ ရအုံးမယ္။
ဒီည ဘယ္မွာ အိပ္မွာလဲ။ ေရကန္ႀကီးထဲမွာလား ဒါမွမဟုတ္ ... "
" ဒီေရကန္ႀကီးထဲမွာပဲ အိပ္မယ္ "
" Good Night, my lovely girl. "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက မြန္ဒီ့ကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး သူမ၏ပါးျပင္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ နမ္းခဲ့သည္။
မြန္ဒီ၏မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးမို႔မို႔မ်ားက အရည္အေသြးေကာင္းသည့္ ႏူးညံ့ေနေသာ ေပါင္မုန႔္သားႏွင့္တူေပသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက လွည့္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတုန္း မြန္ဒီက လက္ဆြဲခဲ့သည္။
" ဂ်ရယ္ ... "
" အြန္း ... ဘာလဲ"
" ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ကစားကြင္းေတြ ဂိမ္းစင္တာေတြ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ မြန္ဒီ ... မနက္ျဖန္လည္း သူနဲ႔ထပ္ကစားခ်င္တယ္။ ေလ်ာက္သြားခ်င္တယ္။ လိုက္ပို႔ေပးပါလား ဂ်ရယ္ ... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ အၿပဳံးဟာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ခဲ့သည္။ မြန္ဒီ၏စကားတိုင္းက ႐ိုးသားျဖဴစင္လြန္းသည္။
သူသည္ အိမ္ေတာ္က စည္းကမ္းတင္းက်ပ္သမွ်ကို မလြဲမေသြ အကုန္လိုက္နာခဲ့ရတာေၾကာင့္ သူ႔ညီမအလွည့္တြင္ မလိုက္နာေစလိုေပ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူႀကီးမိဘမ်ား၏ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ စည္းကမ္းႏွင့္အညီ ေနထိုင္ျပဳမူရျခင္းက လူငယ္သူ႐ြယ္မ်ားအတြက္ စိတ္အိုက္ဖြယ္ရာ၊ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ဖြယ္ရာမ်ားပင္။
သူ႔တုန္းကလို မြန္ဒီကို မခံစားေစခ်င္သည့္အတြက္ သူ အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္အတူ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။
" အြန္း ... သူ႔ကိုခ်ိန္းလိုက္ေပါ့။ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
" ဟီး ဒါဆို ဒီညပဲ ခ်ိန္းလိုက္မယ္။ ခုအခ်ိန္ေတာ့ သူအိပ္ေလာက္အုံးမယ္မထင္ ..."
" အြန္း ... သေဘာ "
မြန္ဒီလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ခြင့္ျပဳေပးသည့္အတြက္ ဝမ္းသာအားရာျဖစ္ကာ စံအိမ္ေတာ္အေပၚထပ္က သူမ၏အခန္းထဲသို႔ ျပန္ဖို႔အေရး၊ ကီရမ္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔အေရး စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံး စံအိမ္ေတာ္ အေပၚထပ္က သူတို႔၏အိပ္ခန္းမ်ားဆီသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
မြန္ဒီက သူမ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ညအိပ္ဝတ္စုံ လဲခဲ့ၿပီးေနာက္ ကီရမ့္ဆီ ဖုန္းေခၚခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကေတာ့ သူ႔အိပ္ရာထဲမွာပဲ ဖုန္းသုံးေနခဲ့သည္။
ဒီညတြင္ သူ႔ခ်စ္ရသူေလး ခရစ္စတိုဖာက ဂါဗင္ႏွင့္ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ ျပန္မလာႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးထားသျဖင့္ သူ႔အခန္းထဲမွာပဲအိပ္ရန္အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့လ်က္။
◎ ══════ ❈ ══════ ◎