Groupings. Isang salita pero sumasalamin ang isang parte ng realidad. Talaga namang kahit ang eskwelahan ay hindi makakatakas sa ganitong mga gawain. May mga gawaing kailangang gawin bilang isang grupo.
And at the same time, maging weapon 'yung ng mga tamad para makapasa. Ang mahirap sa groupings ay hindi 'yung distribution ng works. Ang pahirap lang sa groupings ay ang mga taong tamad.
I've been there once. Lalo na kapag on the spot ang reportings at kailangan pa ng manila paper bilang susulatan sa reportings. May mga pagkakataon pang kailangan pang madami ang manila paper na idikit sa pisara.
And currently, we're doing the same thing again. As much as I hate groupings, wala akong magagawa dahil basehan ito para sa grades. Lalo't senior high na kami kaya kailangan naming seryosohin ng kaunti.
Sigh. Sana lang walang pabuhat. Sana lang talaga. Karamihan dito ay kaya namang makasabay. 'Yung iba lang talaga ay hindi magseseryoso if they haven't felt like it. O sadyang kailangan ng assistance 'yung iba para ma-absorb niya ang topic.
"May mga absent ba ngayon bukod sa mga suspended?" Tanong ng teacher namin sa blank. The other students confirmed that there were none.
"Class, nakikinig ba? Naisipan ko na magkaroon kayo ng reportings by group. Hindi na pwedeng isang miyembro o matatalino lang ang magdadala sa grupo lalo't senior high students na kayo. Kaya para maging patas ay hahatiin ko kayo sa walong grupo.
Wala na kaming nababalita sa pinaggagawa ng mga iyon. Not that I care about them either way. Hanggang ngayon ay hindi pa sila pwedeng pumasok. But I bet na mag-self destruct na ang mga iyon at mag-dropout. Especially that Maricar.
Dumako ang tingin ko sa blangkong mga upuan sa column namin. Dalawa sa third row at sa window seat sa second row. The suspension was still effective 'til now so ang groups 6-8 ay magkakaroon ng apat na members.
"Serves them right, huh," I muttered.
"There are consequences in every action after all. They should be grateful that it's only a suspension," Alcantara retorted. I was a bit surprised that those cold words were said in a usual manner.
"But you could have expelled them, pero bakit mo pa binigyan ng chance?" Reiza joined the conversation.
"I will not be that cruel. Besides, there are problems that cannot be resolved with logic alone."
That's... That's something I would call a "sound argument". It wouldn't hurt if she gave her another chance. She just gave her time to reflect on their actions. A good way to compromise.
But I doubt they would change after that suspension. Sa experience ko bilang Pinoy, malabong magbago ang tao sa ganoon kaikling panahon. Lalo na yung mga taong kagaya nung Maricar na 'yun.
Unfortunately, may mga bagay na kahit subukang baguhin ay hindi agad-agad mababago. Lalo na kung gan'on ka pinalaki at para na itong tradisyon.
"Count from one to eight. Simulan mo, Delos Reyes."
At sinimulan na nga ni Jasmine ang pagbibilang. After I said "eight", sinubukan kong alamin na kaagad ang mga kaibigan ko. Mukhang alam ko na ang magiging mga kagrupo ko.
Kung pagbabasehan ang bilangan, yung dulong kanan sa row ni Alcantara ang magiging kagrupo ko.
Dumako ang tingin ko sa lalaking nasa kanang dulo ng fourth row.
Robinson Gonzalez. Sa pagkakaalala ko ay kasama siya sa tropang makukulit ng klase. Mga bandang 5'7 ang height, medyo tadtad ng pimples ang mukha at naka-undercut. Kung hindi lang siya nakaupo sa pwesto niya ngayon, baka tahimik siyang tao. Still, I wouldn't expect him that much. He's already displayed that he's not useful. IQ-wise.
Umabot na sa third row ang bilangan ngunit umabot lang ito sa six dahil doon nakaupo ang dalawang suspended.
Sa fourth row na ulit nagkaroon ng number eight. And as expected, lalaki ulit ang bago naming member. Naka undercut ito at ang bangs niya ay sideways. Siya rin 'yung kagrupo ni Alcantara n'ung badminton na hanggang taga-serve lang. Si Marcos Sanchez.
Mukha pa lang, halatang wala ng maambag. Pero sana lang ay magkaroon sila ng initiative na tumulong kahit kaunti sa intel gathering or sa mismong reportings. At least, that's the ideal.
Umabot na sa unahan ang bilangan. At ang pang-apat na otso ay tumapat kay Althea Rodrigo-ang isa sa mga kaibigan ni Jasmine. Posibleng siya ang magbuhat sa'min sa gagawing presentation.
Maybe it's just me, pero mukhang honor student yata siya dati. I don't have a proof yet. And I don't wanna try to confirm it either. Mahahalata ko rin sa mukha kung matino siya mag-aral o hindi. Tho I couldn't say that I'm confident on my accuracy.
Honor student...huh. I sighed. Let's just move on and get the hell out of it. Baka sumama lang ang pakiramdam ko.
"Kung gayon, lahat ng nasa first row ang magiging in-charge ng grupo niyo. 'Yung ibang members, maghanap na kayo ng pwesto."
Reiza left her seat and searched for her groupmates. While the others are doing the same thing, I decided to stay for a while. May mga taong lumabas na room para doon magplano. Ang iba naman ay nagkumpol dito sa loob.
Tumayo na rin si Alcantara at kumaway sa pupuntahan niya. Sinundan ko siya ng tingin at halata namang si Jasmine ang pupuntahan niya dahil magkagrupo silang dalawa. Wow. Mag-bestfriend talaga ang dalawa ah. Good luck, you two.
Maybe it was me, pero mukhang may sumagot sa mga sinabi ko. Jasmine saluted before going outside the classroom. I did the same, recognizing the kind gesture. I dunno, but I felt something that I rarely feel.
Ang swerte kapag magkagrupo ang mga magkaibigan. Parang dati lang ay kagrupo ko sina Mike at Rhiana at nakakagawa kami ng enough results. Not to mention, nagiging assets ko pa minsan ang mga resources nila. It's not forced so I would take it for granted.
I shook my head, driving my thoughts at the back of my head. Lumingon-lingon ako at napagtanto kong magkasama na pala ng dalawa kong mga kagrupo. Pareho silang nakatambay malapit sa upuan ni Rodrigo. Ang mga nasa unahan naman ay nagbubunutan sa kung sino ang mauuna. Nagbe-briefing na rin siguro sila sa mga idi-discuss na topic.
Ang dalawang lalaki sa amin ay nagkukuwentuhan sa kung anumang napanood nila sa PBA. Hindi ko rin naman sila masabayan dahil iba ang mundo ko sa mundo nila. Pero siguro kung normal lang ako mag-isip ay...
"Reporting huh," I muttered, "I had experience about this thing, pero mamamatay kami sa kaka research." Or at least, on my part. Mabuti na lang ay hindi nila napansin ang pinagsasabi ko.
I dunno if I should trust my groupmates. Frankly, I'd rather fly solo than let them do their work. At least if everything became out of control, I could only blame myself.
What should I do? Should I'd be the one calling the shots? But if I did that, either I mess it up or delay our progress. And that's a horrifying outcome.
I took a deep breath. Mabuti na lang at napigilan ko ang emosyon ko. Baka magsisigaw pa ko ng parang tanga dahil sa ginawa ko. Nah, I'll just take the bare minimum. Alam kong medyo mayabang ang pagkakasabi ko, pero hindi ako gumagalaw ng walang rason. Para sa kanila rin ang ginagawa ko.
Now. What should we do? Become an individualist that recognize their values and talents? Or a collectivist that prioritize the group itself rather than the individuals?
Er...masyado yatang incomprehensible ang sinasabi ko. Ano kaya ang gagawin namin? Hayaan silang magdesisyon kung tutulong o hindi pero kasama pa rin sa group grades? O bibigyan sila ng kani-kaniyang parte at tatanggalin ang mga 'di tutulong?
Masyadong malalim lang ako mag-isip. I sighed. It will go well. It's only a simple presentation. They're not dumb to forget those things. Besides, kailangan na namin magseryoso lalo't basehan ang grades namin ngayon sa college admission.
Pumunta na sa'min si Rodrigo at naisipang dito na lang kami mag-meeting. Magkatapat kami ni Marcus sa second row habang sina Rodrigo at Gonzales ay nakaupo sa first row.
"Seems I'm the only girl here. Sana lang ay tutulungan niyo ako. Maasahan ko ba kayo?" Rodrigo wondered.
"Welp. I guess you should ask these guys if they're gonna help," I spoke flatly, jerking my thumb to the other guys.
"Huh? Tutulong naman kami. Sabihin mo lang kung anong gagawin namin," Gonzales replied with a bit of enthusiasm.
"Tama. Ba't kami 'di tutulong? 'E aapat na nga lang tayo," Marcus added.
That I agree. Mas malaki ang chance natutulong ang dalawang 'to kasi nga aapat lang kami. Ibig sabihin, lahat ay mabibigyan ng gawain at malabong hindi sila mabigyan ng role. And at the same time, mas madaling malaman kung sino ang hindi gagawa samin.
But enthusiasm alone will be insufficient. Kailangan nilang i-justify ang words nila true actions. Seems they managed to reply like that, I suppose this was the time to be relieved.
Though it's surprising na sa braces guy sng nagsabi n'un. I decided to play along to their humor, "Sige nga. Bigyan niyo nga ko ng brief summary ng tinalakay natin ngayon."
"Ah...huwag muna nating i-discuss kung hindi pa natin alam 'yung topic natin, okay?" Gonzales made an excuse.
"Speaking of topic, pwede na ba kong sumingit?" Rodrigo cleared her throat. Nagkatinginan kaming tatlong lalaki. Para bang iisa lang ang iniisip namin. Shut up na daw, uy.
"So tayo ang mauuna na magpe-present, meaning bukas kaagad tayo magpe-present."
"Ang aga!" the two boys cut off.
They're right. Ang aga. Napabuntong-hininga na lang ako. Wala na tayong magagawa. Gora na lang tayo. At least mas maagang matatapos ang pagdurusa namin.
"Pero somehow, madaling topic ang napunta sa'tin. Kailangan na lang natin sigurong dagdagan ng additional details. Kasama 'to sa performance tasks natin kaya huwag kayong masyadong tamarin. Tapos tayo na rin ang gagawa ng quiz."
Ipinakita sa amin ni Rodrigo ang isang piraso ng papel. Nakasulat dito ang isang malaking "one" at ang magiging topic namin. She's right. Ang dali lang ng topic namin-if they paid attention at least.
I raised my right hand. "Ako na lang siguro ang gagawa ng quiz."
"Baka mas mahirap pa d'on sa quadratic formula ang ipapa-quiz mo sa kanila ah. Walang ganunan ah," Gonzales jested.
"I'm not that cruel. Tamang fill in the blanks lang ang ipapagawa ko." Although kung gusto niyo, mas complex pa do'n ang ipagawa ko.
"Sabi mo 'yan ah." Gonzales seemed traumatized to my introduction a month ago.
"How about you, Rodrigo?" I asked, clasping my fingers.
"I'll probably handle the PPT. At kailangan mo pa ring mag-report sa harapan, Legaspi. Alam kong kaya mo naman i-master ang magiging topic mo."
My one and only loophole. With that, wala akong magagawa kundi magbasa ng kaunti about sa topic. Not to mention, mabibigay pa sa'kin ang medyo mahirap na part kasi bibigay sa dalawa ang medyo madali. At gagamitin din naman ang smart TV ng classroom.
"Hindi mo na kailangan ng tulong sa info gathering?" I furrowed my eyebrows. Of course, hindi na niya kailangan ng tulong. Doable kahit solo ang buong presentation.
"Yeps. Kaya ko naman solohin ang presentation. Ang tanong ay kung ano ang magiging parte n'ung dalawa."
"Kami na lang siguro ang taga-lipat ng slides," Gonzales suggested, a faint smile etched across his lips. Hindi ko naiwasang mag-frown dahil sa sobrang simple ng gusto nilang gawin.
As expected. Hindi naman sa wala silang silbi, ayaw lang nila ng malaking burden. And I'm just a hypocrite. I wanted the most simple role as possible, but I want these two to do the reporting.
Kailangang subukang makipag-negotiate ang sa mga 'to. I already have the most obvious one pero masyadong malakas ang magiging impact. Ayaw ko namang i-overkill. Let's try the other options.
"How about kayo na lang ang mag-present ng magiging quiz?" I offered.
"Huh? Akala ko ba ikaw na ang gagawa ng quiz?" Marcus furrowed his brows, confused.
"I said "present", not "make". Ibig sabihin kayo lang ang magpepresent ng quiz pero hindi kayo ang gagawa. Gets?"
"Ah...okay. Mukhang kakayanin naman," his voice trailed off, a sign of hesitation and confusion.
"Hindi. Kailangan nilang umambag sa mismong lecture," Rodrigo declined immediately. Seems our leader's unexpectedly resolved.
"Paano 'yan? Kakayanin niyo ba?" I asked. I may be holding my poker face, but I'm already grinning
"Ah...depende sa...topic."
Naubos ang oras namin sa pag-uusap about sa topics at pagre-review sa dalawa naming kasama. Gaya ng inaasahan ko ay madadaling topic lang ang ibinigay sa kanila. Hindi naman sa wala silang pag-asa. Kailangan lang siguro ng atensyon at piliting mag-review for the sake ng groupings namin.
I dunno if that's enough motivation para galingan nila. I wouldn't expect anything from them. If there's one, I want them to do their best.
*****
Lunchtime. Usually, I should be alone or spending time with Rhiana and company. But in today's case, I felt shivers down the spine. Para bang anumang oras ay tatalsik na ang ulo ko sa bintana
"Um. May I ask something rude?" I tried being careful on my next sentence. "Ba't niyo napagdesisyunang samahan ako ngayon?"
"Ayaw mo ba? Aalis naman kami kung gusto mo," Jasmine replied flatly.
"Hindi naman sa gan'on. Just asking why you decided to join me here. Kasi 'di ba may iba pa kayong friends na pwedeng samahan ngayong lunch."
"Because there is a certain someone who isolate himself at the corner of the classroom?"
Eh? That's it? I hid my discontentment with a poker face. That's something I didn't get. Or more like, it's something I wanna dig deeper but I decided not to.
"Hope I wouldn't be killed if two beautiful ladies joined a bastard like me during lunch," I replied nonchalantly. I might be composed on the outside, but I'm sweating already.
"So? Kami ang nagdesisyon na samahan ka rito. Walang koneksyon sa pagiging maganda o pangit 'yun," Jasmine replied nonchalantly.
"Good point. You're our friend. Of course we will join you whether in lunch or other circumstances," Alcantara added.
I looked at them, hiding my confusion. Friends, huh. No one spoke it out loud to me. I wonder what I should feel though. If I would give it a description, I was relieved. Parang ang sarap lang pakinggan once in a while.
It's not like wala akong tiwala sa mga naging kaibigan ko from the past. May mga taong nag-confirm na kaibigan din ang turing nila sa'kin. But they took quite a while before declaring it within my presence. Mahirap maghabol, pero at least worth it ang paghahabol ko sa kanila.
These two declared their intentions within a small amount of time. For me, it will take months of hanging out or chasing them in order to gain that recognition. I dunno if I should be cocky now, but it seems I gained a few...friends this year.
Still, I was a bit overwhelmed not just by my looks, but myself in general. Like I haven't expected that I would encounter these girls that seemed like embodiement of Athena and Artemis.
So far now, I would consider these beautiful ladies as people I hope I will treasure. The people that can bring me comfort or a shoulder to lean on. There are words I want to express, but I don't how to do it without embarrassing myself.
Maybe, there's this single way. Something easy, but I hope I could convey it.
"Thank you, Ango, Odasaku." My voice were like the air that blow gently. Yet at the same time, it trailed off without a trace.
They both looked at me, confused. I blinked and realized what I said. Ango. Odasaku? Agh. Kailan pa kami naging Buraiha? What's with those stupid nickname anyway. In the first place, nagbabasa ba si Alcantara ng mga akda ni Sakunosuke Oda?
I wonder since when I became this close to Alcantara. Parang n'ung una ay parang tinuturing ko pa siyang peste.
"May sinabi ka ba, Steven?" Jasmine asked.
"Nah, nothing. Maybe it's just your delusions. Anyway, how did yours went? Maganda naman ba ang organizing so far?" I asked as I ate my bread. I tried to prevent myself from looking away, but I missed. I'm happy that I just spoke those words.
"Yeps, so far madali lang naman ang magiging topic namin." Jasmine replied. She gave me a suspicious look for a few seconds. It reverted back to normal and grinned. "Not to mention, Brit organized all the tasks so we're all good."
"Wow, buhat ni ateng A. Nice hijack." I grinned.
"What do you mean "hijack"?" Alcantara retorted, moving two of her fingers up and down like emphasizing quotation marks. "All I did was assignation of topics and that will be it. Ako na rin ang gagawa ng presentation namin kaya hindi na sila kailangang magdalawang-isip. Moreover, my teammates are surprisingly cooperative."
"Your lineup?" I asked.
"Huh? Lineup?" Alcantara's brows furrowed. "Jasmine, me and other three guys."
"Kaya pala cooperative." I sighed.
"Kasi famous siya gan'on?" Jasmine gave me a straight face.
"Yeps. If Imma take advantage to it, we'll have a good amount of attention. More or less."
"Taking advantage?" Alcantara tilted her head. "It does made sense. But I'm not at fault on my current situation."
"Wow. Akala ko sasabihan mo ko ng oportunista."
"Well, giving what you did the last time, I'd say that you're a bit opportunistic." Alcantara moaned. "I haven't thought that Steven was a pervert. Was that the reason why you did those-"
"Brit, please stop! It's embarrassing! Sabi mo hindi mo gagamitin iyan laban sakin!"
Biglang sumulpot muli sa memorya ko ang lahat ng nangyari. Mula sa nangyari sa rooftop hanggang sa birthday ball ng colleague nila.
"Wow. You've addressed her as "Brit" now? Since when you've gotten close?" Jasmine exclaimed mischievously.
Woops. I'm doomed.
"Anyway, let's get back on the topic on hand."
I tried to avert the topic, but failed.
"Hindi! Hindi ka makakatakas! Tinawag mo siyang "Brit"! Naging close na kayo 'no? Kailan pa 'yan? Simula n'ung sayaw?"
"Hush! Hush! Maririnig tayo ng mga taga-ibang section!" Instinctively, lumilibot na ang mata ko sa buong classroom. Hindi naman gan'on kalakas ang sigaw ni Jasmine, pero naririnig pa rin nila 'to kahit konti ang nasa loob.
"Oo na, Mr. Lowkey." Jasmine giggled.
Though, they're sometimes a pain in the ass.
****
Pagkatapos kong kumain ng hapunan ay nagkulong ako sa kwarto gaya ng nakasanayan. With my laptop on my lap, I surfed some of the sites related to our topic.
Kung tutuusin, hindi na necessary ang pagsu-surf dahil kabisado ko naman ang buong topic.
I'm still wondering kung magiging successful ba ang magiging presentation namin. Mukha namang matino kausap ang leader namin. Hindi ko lang alam kung organisado siyang tao.
Si Rodrigo lang ang maasahan ko fully. 'Yung dalawa, medyo nag-aalinlangan ako. I bet nasa computer shop sila at naglalaro ng LoL o ng Crossfire. Hindi naman sa bawal silang maglaro pero sana man lang ay gawin nila ang obligasyon nila. Bukas na kaagad kami magpe-present.
Speaking of presentation, I wonder kung ano na ang progress ng PPT namin.
"Good evening, Ms. Rodrigo. I just wanted to ask if you can give me the copy of our PPT presentation," I uttered while typing those exact words.
Althea: Bakit kailangang maging pormal?
Althea: Anyway, i-se-send ko na yung PPT para mabasa mo rin. Tapos na ba 'yung quiz?
"Yeps, kakatapos lang. I-send ko na sa'yo."
Pagka-send ko ng questions ay saktong na-receive ko ang mismong Powerpoint. I took a peek to her file and it seems maayos naman siya gumawa. Maganda ang contrast pagdating sa background at font color. Not to mention maganda ang picture na pinili niya bilang background.
As for the details, mas madali siyang intindihin. Kahit ang mga kagaya ni Gonzales ay maiintindihan kaagad ito. Kahit ang necessary points na wala sa mismong lecture ay nandito.
Pero...may uneasiness lang sa'kin. Hindi ko alam kung bakit pero napapadalas ang trust issues ko. It's not like Rodrigo can't handle the situation. It's not like Gonzales and Marcos can't handle themselves at the front. I just want our presentation to succeed. That's all.
****
Pagkapasok ko kinakabukasan ay halos kumpleto na ang mga estudyante. Minus the suspended crooks, of course. Halos oras na rin para magsimula na ang klase. Come to think of it, they still have two to three weeks bago sila pwedeng bumalik.
A normal class day as always. Kung may kakaiba lang siguro ay seryosong nakatingin si Marcos at Gonzales sa isa't isa at nag-uusap ng sarilinan. Sana lang ay tungkol sa topic namin ang pinag-uusapan nila. At saktong first period pa ang subject na iyon.
I tapped Jasmine's head before heading to my seat.
"Ohayo!" Britney greeted. "The first group that will present today was yours, am I right?"
"Yeps. Reiza's not here yet?" I asked as I sat.
"Hai. Sana naman ay napaghandaan niyo na ang isasagawa niyo mamaya."
"All set..." I hope.
"Legaspi." Gonzales and Marcos went towards me. "Tapos na ba ang powerpoint?"
"Seems—parang gan'on na nga. I bet hindi niya kayo kinamusta, tama?"
"It seems she is a type of person who expects the boys to be a burden," Alcantara commented.
"Legaspi. Pa-translate nga. Nakaka-nosebleed eh," Marcos whispered. A dumb move. We're within his earshot, ya know.
"Ibig niyang sabihin, iniisip siguro ni Rodrigo na magiging pabigat kayo," I translated.
"Pabigat?" Gonzales repeated, "Sinabi niya lang ang topic namin pero hindi niya man lang pinaalam kung ano ang magiging itsura ng presentation namin. Anak naman ng puta oh."
"Anyway, seems pinaghandaan niyo talaga ang presentation ngayon ah. Good work."
"Hindi masyado. Nag-cram nga kami dahil may ginawa pa kami—"
Naputol ang sinasabi ni Marcos nang marinig namin ang sigaw ni Rodrigo na kakarating lang.
"Legaspi! Na-download mo ang PPT, tama?" Rodrigo asked frantically.
"Unfortunately, hindi ko dala ang laptop ko. Bakit?" Sigh. Lagot na. Nakalimutan pa nga ni Rodrigo ang presentation namin.
"May load kayo?" she asked. I shook my head in response.
"Pang ML lang ang pinanglo-load ko," Gonzales replied.
"Gano'n lang din sakin. Ano ba naman kasi ang pinaggagawa mo? Ngayon ang presentation natin tapos nakalimutan mo pa ang powerpoint natin?" Marcos retorted, agitated to our current predicament.
Compared to him, Rodrigo seems cool and holding her temper. "Wow. Grabe ah, parang may magagawa ka sa presentation mamaya ah. Natatandaan mo ba ang topic mo?"
"Sa tingin mo, hindi ba ako maiinis kung hindi ko pinaghandaan 'to?"
Napatigil ng kaunti si Rodrigo. I bet she's trying to prolong their debate. I took the opportunity to step in. "Rodrigo, Santos. Sa tingin niyo may magagawa tayo sa pagtatalo niyo? Para lang kamo kayong mga TANGANG BATA na nag-away sa iisang candy."
The two of them glared at me. Maybe I went too far. Napansin ko naman ang paghila ni Alcantara sa aking manggas. Umiling ito at kaagad kong naintindihan ko ang gusto niyang sabihin. Maybe, I went too far than I expected.
I'm sorry! I'm sorry! I'm sorry! I'm sorry!
"Agh! Gago naman oh." She sighed, annoyed to our predicament. Saktong tumunog pa ang school bell at pumasok ang aming teacher. Gan'on na rin si Reiza na hingal na hingal. She may have this poker face, but it's obvious that she wanna scream out loud. "Ano na ang plano natin? Paano na?"
"Um. Anong nangyari? Bat't sila nagkumpol sa pwesto natin?" Reiza asked.
"Welp, may kaunti kaming pagkakatalo sa groupings." I sighed. This is getting out of hand.
"Siguro i-discuss na lang sa harapan ng walang visual aid?" Marcos suggested. "Nandyan na rin naman si Ma'am eh."
"Kabisado niyo naman ang mga topic ninyo, 'di ba?" I asked to the whole group. Rodrigo firmly nodded while the other two seemed hesitant.
"Yung mga nakatayo dyan sa bandang dulo, kayo 'yung unang magpre-present, 'di ba?" our teacher asked. Nagpatulong naman siya sa mga boys para ikabit ang isang cord sa Smart TV. "Pumunta na kayo dito sa harapan at para masimula na ang talakayan."
Nagkatinginan kaming apat. Tumango na lang sa amin ni Rodrigo. Mukhang wala kaming magagawa ngayon, mag-di-discuss kami ng walang visual aid.
Pumunta na sa harapan si Rodrigo. Tumingin naman sa'kin ang dalawa. Halata sa kanila na naghahanap sila kung paano mareresolba ang isyu. I moved my hand, signalling them to move.
Hindi ko naiwasan mapabuntong-hininga. Isang babaeng may trust issues sa dalawang kasama naming lalaki. At ang mga lalaking may potential naman kaso ayaw nilang gamitin. Mukhang kailangan pa ng visual aid ng dalawa naming kasama.
Wala na ba talagang magagawa? As in ito na 'yun? Baka kasi nagtatanga-tangahan lang si Rodrigo at nagkukunwaring wala siyang dala. Baka nagkukunwaring walang alam ang dalawang kasama ko tapos meron silang backup plan. Ito na talaga 'yun? May mga teacher kasi na naghahanap ng visual aid kapag magre-report.
Kung wala na talagang magagawa, talagang wala na kaming magagawa maliban sa i-report ito sa harap. At i-perfect 'to kung posible.
Agad akong pumunta sa harapan ngunit dumaan ako sa pagitan ng dalawang column malapit sa pintuan. Saktong kakatapos lang mag-prepare ni Ma'am kaya kaagad kong sinasaksak ang flash drive at binuksan ang file.
"Legaspi, kailan mo pa...?" Agad naman siyang pumunta sa'kin. "Ba't ibang presentation 'to? Nasa'n 'yung ginawa ko kagabi?"
"Akala mo ikaw lang ang may trust issues?" I raised an eyebrow. "Inihanda ko lang 'to just in case."
"Ba't hindi ka nagsabi?!" She shook me a couple times. "Aatakehin ako sa'yo eh."
"Probably dahil baka dahil binibiro mo lang kami sa inaasta mo kanina?" Sa totoo lang wala talaga akong magawang excuse maliban sa trust issues ko sa kanilang tatlo. Pero kung bibigyan ko sila ng magandang excuse, siguro gusto kong malaman ang mga magiging reaction nila.
"Meron ka pala? Ba't di ka nagsabi? Pinag-away mo pa kami ni Rodrigo," Marcos commented. I decided to ignore the other two boys.
"Maayos na ba, Rodrigo?"
"Mukhang maayos naman ang presentation mo. Tama naman ang mga nakalagay at mukhang makakapag-present naman tayo. Though, dapat 'yung presentation ko na lang 'yung na-save mo sa USB. At....salamat, Legaspi."
"Give your best shot, guys."
As I was going to retreat to my seat, napansin ko ang paghila sa aking kwelyo. "At saan ka pupunta? 'Di porque na salvage mo ang grupo natin ay hindi ka na magre-report."
Ah...'yan talaga ang dahilan kaya ginawa ko 'yan. Kasi ayaw kong mag-report. In short, kagaya rin ako ng dalawang kasama kong lalaki. Ginawa ang sa tingin niya ang madaling paraan para makaalis. Cut me some slack, will ya?
I tried to hijack my group on my favor. And I failed. What a drag.
****
A/N: Hello sa inyo, guys. Sana ay nakakasabay pa ko sa mga thoughts ng dakilang overthinker natin. The next chapter will be reference by some of the Japanese authors so I hope makakasabay kayo next chapter. At uso na sigurong kaibiganin si Google. Anyway. See you sa next chapter