Annie's POV
"How did you turned like this! Huh, Annie? How?! I'm giving you anything, you have no financial worries or status issues. Kasimple-simpleng pag-aaral lang hindi mo magawa?!"
Agad akong napayuko pagkatapos ng pangatlong sigaw niya at utomatikong napahigpit ang hawak ko sa palad ko mismo.
Padabog niya ibinagsak sa harap ko ang tatlo papel kung saan nasasaad ang mga kapalpakan ko sa school.
It's my dad. As expected, he already knew everything..and as expected too, i am here in his house, facing his wrath and disappointed face. Napupuno ng mga sigaw niya ang apat na sulok ng silid na iyon. Wala kami kahit na sinong kasama, kahit na ang si manang na madalas akong nire-resbak-an tuwing hinaharap ko si daddy, wala siya dito ngayon.
"From first, to third?!"
Singhal niya muli na lalong nagpapabilis ng tibok ng puso ko sa kaba.
"You're the worst on our legacy!" he yelled again, pointing his finger towards my skull. I step back to avoid his hits and bowed once again. Wala akong masabi o magawa. Parang may bumara sa lalamunan ko at kapag pinilit kong magsalita ay babagsak anumang oras ang mga luha ko.
Mabibigat at matatagal ang bawat paghinga ko habang hinihintay ang susunod niyang isisigaw na masasakit na salita sa akin.
"Ano, anak ba talaga kita?! I already warned before, Anniellia Maine! I warned you! But you didn't listen and you let yourself get deceived! This is your last take on your highschool life, but you waste it. What a embarrassment Manzano!"
Muling sigaw niya.
Kahit na hindi ako nakatingin sa kanya ay alam kong namumula at nag-u-ugat ugat na ang mukha at leeg niya sa galit. He is so angry.
Ang hindi ko lang maintindihan, bakit ganun? I've always been the first, i used to be the highest, not just now but also last year, last last year, on my 1st, 2nd, 3rd year highschool, on my whole elementary life. I was the top 1! I've always been the top 1!
Pero kahit na isa sa mga pagkakataong iyon ay hindi niya pinansin, he's even dissatisfied even if i am already the highest.
Tapos ngayon na isang beses lang akong nagkamali, isang beses lang akong bumagsak, isang beses lang akong nabigo pero napansin agad nila at naging dahilan ng matinding galit nila sa akin..
It's so unfair, you know? Kailangan, palagi akong pinakamagaling, kailangan palagi akong nasa tuktok, kailangan, palagi akong tinatangala... Hindi ako pwedeng magpahinga, hindi ako pwedeng mabigo ng kahit na isang beses sa isang maliiit na bagay.
Sa sobrang taas ng kinaroroonan ko dati, halos hindi ko na maramdaman ang mga paa ko sa lupa...and that made me feel less human. I already feel like i am a perfect robot, i feel like i am already a lifeless robot who's not allowed to feel any feelings and do anything against the master's wills.
Pagod na pagod na ako sa pagiging ako..
"D-dad.." i stuttered.
"How dare you call me dad at this times! Get out! Your presence's annoying me! Take this trash papers with you!"
He yelled and the paper apart before throwing it to me.
"You're not worthy to be my company's heir!" he even said.
I had no choice but to turn around..and walk away with so heavy chest. Halos hindi ako makahinga at doon unti unting pumatak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan para hindi ako magmukhang mahinang talonan sa harap niya.
Is he really my dad? Is he really my father? Well, just to be honest, i regretted that i once proudly present him as my father on school before. He don't even treat me as a human anymore! Kung hindi lang dumadaloy ang dugo niya sa katawan ko ay baka matagal na akong orphan..
I was about to exit the door when it suddenly flew open and surprisingly, my mother rushed in.
Nagulat ako at ganun din siya nang makita ang sitwasyon at ang mukha kong luhaan. He look around on the messy room before walking nearer.
"What storm did just pass through here? It's so messy!"
She immediately shrieked.
Lalo akong naiyak dahil sa presensya nilang dalawa sa ganitong sitwasyon. You know, i once wished to God na sana balang araw, mangyari ang ganitong eksena, iyong andito silang dalawa sa tabi ko, hindi para sermonan ako kundi para i-comfort ako...na okay lang ang lahat, na sapat na yung mga ginagawa ko, na nakaka-proud akong anak...
Pero hindi...hindi nangyari...at sa palagay ko'y kahit kailan ay hindi iyon mangyayari. Everything was just my wishful thinking.
"What the hell are you doing here, huh?" tanong naman ni dad. Lalong naging intense at awkward ang sitwasyon sa loob ng silid na iyon dahil sa pagdating ni mommy.
"Well, i am here to ask my daughter, i won't take long!" sagot naman agad niya at lumapit sa akin. Agad kong pinunasan ang mukha kong luhaan bago siya makapunta nang tuluyan sa harap ko. She held my both shoulders and smiled to me...
Tears slipped through my eyes, that smile...i haven't seen it for a while...
"Sige! Magsama kayo niyang magaling mong anak!" sigaw muli ni daddy at padabog na umupo sa swivel chair niya.
Sinamaan siya ng tingin ni mom pero agad ding tumingin sa akin pabalik. Alam kong alam na din niya ang nangyayari sa akin sa school..at inaasahan ko na ring sasabihin niya sa aking—
"Disappointed ako, anak.."
I gulp before looking away. Her warm hands on my shoulders became cold...until i can't feel anything anymore.
"Kasi alam ko namang magaling ka anak, bakit biglang ganun?" malambing na tanong niya pero kita ko pa rin ang pagkabigo sa mga mata at tingin niya sa akin.
"Magaling ka eh, bakit...hayst..."
She said and sighed heavily before removing her hands ony shoulders. May dala din siyang papel at iwinagayway niya iyon sa harap ko.
"Your teacher just sent me the result of your quiz yesterday...hindi nga ako naniwala agad na ito talaga ang score mo anak... Ano bang nangyari? Bakit ang baba mo na bigla? May problema kaba?"
Bawat salitang binibigkas niya ay parang numero ng kutsilyong tumutusok sa puso ko. Her tone is as soft as a marshmallow, but her words and intentions are as sharp as axe.
Just great, my parent's disappointed faces infront of me..
"I am really disappointed anak.. Paano kita mapapadala sa US kung ganyan... I am so disapp—"
"A-akala niyo ba k-kayo lang?"
I talked back.
Hindi na makayanan ng tenga kong makarinig ng kahit na isa pang salita mula sa bibig nila. Alam kong napatingin din sa amin si daddy pagkatapos kung sabihin iyon.
I step backwards to keep a distance from her and look at them both.
"D-disappointed din ako..."
I mumbled while tears are flowing like falls in my eyes.
Nakakunot ang noo ni daddy habang walang emosyon ang mukha ni mommy. They were both looking at me like as if...I'm nothing.
"Disappointed d-din ako sa inyo... Dad, Mom, matanong ko nga kayo...ni minsan ba tinuring niyo'kong a-anak sa tanang b-buhay niyo?"
I cried.
"Ni m-minsan ba, dumating kayo sa mga araw na kailangan na k-kailangan ko ng p-presensya niyo? Ni minsan ba t-tiningnan niyo'ko sa mata na may kasamang p-pagmamahal? Ni minsan ba nasabi niyo na sarili niyo na may a-anak pa kayong nagngangalang Anniellia Maine Manzano?! HINDI DIBA?!"
I almost lose my balance when i yelled. My blood's dropping again and this simple crying and yelling can already give me migraine.
"M-mom..! D-dad..! Pagod...na p-pagod na ako! Maawa naman kayo sa akin! Kahit hindi bilang anak niyo, kahit bilang isang tao nalang... Ayoko na..."
Panay ang pagpatak ng luha ko habang dinadamdam ang sakit at bigat ng damdamin ko.. I feel so vulnerable, fragile, and weak right now. My parents is around right now but i feel more unsecured instead! I feel like a baby snail with no shell to protect me, i am so scared and afraid.
My friendship is ruined. My trust is destroyed. Now my...f-family..is going to fall apart again for the second time.
"Tigilan mo na yang kadramahan mo!" sigaw muli ni daddy na ikinangiti ko ng mapait.
"Yes! This is a drama, and I'm going to end it! Let's just cut ties..." nanghihinang sabi ko at handang nang umalis sa lugar na iyon. But before i left, i said my last words that pains me even more..
"...total naman maraming taon ko nang nararamdaman na wala akong kahit na isang pamilya. You're disappointed right? Well don't be, because from today onwards, i am no longer connected with the both of you. 'Manzano' is just too heavy for me to carry..."
Umalis ako sa lugar na iyon, umalis ako doon na luhaan, tulala, at namamaga ang magkabilang mata. My mind's blank, and my heart's heavy. I didn't took the car because it wasn't mine anymore, it was from my dad and since we're cutting ties, I'm sure he's going to get everything back from me.
Tahimik lang ang lahat, bukod sa ingay ng mga busina sa kabilang subdivision. Nakakapagpahinga na ang tenga ko mula sa sunod sunod na sigaw ng mga dating tatay ko. Nakakapagpahinga na rin ang puso ko mula sa mga sunod sunod na masasakit na salita mula sa dating nanay ko.
I am free now... I am free now..
My actions, plans, and records don't concern anyone anymore.. My life right now is like a broken vase, even though i insist to put it back together, the water will still slipped through the cracks..
I am walking light-headed, so i didn't notice that i was already walking in the school walkway. Nasa gitna kasi ng bahay ko at bahay ng mga Manzano ang paaralan kong ito. I slowly look up and saw the gate wildly opened. Wala nang katao tao dahil alas singko na ng hapon at bihira nalang ang mga estudyanteng mag over work dahil patapos naman na ang school year.
Matagal akong napatitig sa paaralang iyon kung saan kitang kita ko ang tatak at pangalan ng school namin. Napatingin din ako sa building namin na tanaw na tanaw lang dahil sa taas nito at napaluha. Everything started here...
Napangiti ako ng mapait habang dahan dahang tumutulo ang mga luha ko..
Ito na naman ang pisteng luha ito...hindi naba ito titigil? Pagod na akong maramdamang basa ang mga pisngi ko dahil sa mga luha. Iritang irita na akong makita ang sarili kong unti unting nasisira tulad ng nangyayari ngayon..
"HAHAHA! sabi ko kasi maanghang yung sawsawan eh! Hindi ka nakikinig!"
"Shuta ka, hindi mo kaya sinabi! Ang anghang gagi!"
"May tindahan ata ng buko juice sa gate, bili kana lang para maalis anghang sa bibig mo. Ang clumsy mong bakla ka!"
I froze in where i am standing when i suddenly heard the familiar voices behind my back. I know they were still a bit far but their volume is quite loud, everybody can hear them.
It was Rulu, Cherry, Elma, and Timmia. I suddenly felt nervousness in my heart while not knowing what to do. I already planned to run away and escaped, but the moment i made to move my feet, they called my name...
"Annie?"
"A-annie?.."
Agad na nawala ang balak na iyon sa isip ko at napahinto. Inayos ko ang pagkakatayo ko nang maramdaman ko ang isang pares ng paa na naglalakad palapit sa akin. My heart beats was so fast and everything inside me was unstable...
In the end, it was Timmia who first approached me. Tinignan niya akong nag-aalala habang may kagat kagat siyang kikiam at hinawakan ako sa magkabilang balikat. I nearly expect that her eyes were filled with joy.
"A-annie.." she mumbled, teary. Marahil ay napansin na niya ang namamaga kong mga mata dahil sa kakaiyak. I refuse to look back and put my sight away from her.
"How are you huh? Ilang buwan na kitang hindi nakikita.. Annie, are y-you still okay? Kaya mo pa ba? Annie—"
I almost laugh with what she said. Is she asking me if I'm okay? If i can still hold on? Too late, Timmia..i collapsed...sira na ako ngayon. Too late for them to convince me to hold on... I am really tired.
I force a smile for her so that i will not make her feel awkward before removing her hands on me and tried to walk away...but then, Rulu called me.
"Annie"
Muli akong napatigil. Napapikit ako ng mariin dahil lalo lang bumibigat ang pakiramdam ko sa bawat segundong kasama ko sila sa iisang lokasyon. Ibang iba sa kung ano kaming lahat dati.
"Now that my predictions turned into reality, naniniwala kana ba sa amin? Sa akin? Na nagsasabi ako ng totoo nung araw na iyon? Na hindi ko lang basta sinisiraan ang tarantadong lalaking iyon? Na sisirain niya ang buhay mo balang araw? —"
"Just stop, Rulu. This doesn't make sense anymore.." Walang emosyong sabi ko. Ayokong harapin sila dahil tumutulo na naman ang mga luha ko. Nakakapanghina...
Humakbang akong muli paalis pero nagsalita naman si Cherry.
"Wag na tayong magpatigasan. Annie, now that it already happened—"
"Now that it already happened, just let it be. I still have a lot to do, i gotta go"
Pamumutol ko na naman sa sasabihin niya. Alam ko na kung ano ang gustong niyang sabihin at gusto niyang mangyari...pero sa kalagayan ko ngayon, I'm afraid i can't..
You four, kayo nalang ang huling pinanghahawakan ko nung mga oras na iyon...pero pinili niyo ring bitawan ako...binitawan niyo rin ako...