note: good eveninggg!! kumusta kayooo? tutal nasaktan na kayo kaninang umaga, what if itodo natin ngayong gabi? HAHAHAHAHA emz, not so emz. anw, i just want to say thank you again to everyone! thank you for being patient and sa paghihintay lagi ng update ko kahit late sometimes HAHAHAHA hindi ko kayo iiwan sa ere so dw hihi mahal ko kayo so much, e! anw, magsitulog na after this and enjoy, readers!
ps: may nag dm sa akin sa twitter saying na patulog na raw sana siya pero may update ako tonight.. sana tama ang desisyon mo sa buhay na hindi muna matulog HAHAHAHAH anw, kidding aside you should all take care of urself, unahin ang sleep dahil baka hindi makatulog sa update, emz HAHAHAHA have a good night everyone!
Y/N's POV
"Lovie.. wait,"
I tried my best to stand up para maabot si Tricia pero unti unti siyang humakbang palayo habang nakatitig sa amin ni Jill.
"Don't.. call me that,"
I let go of Jill's hand.
Bawat hakbang ko palapit, humahakbang siya palayo.
"I'll explain please," I begged.
I tried reaching her hands pero patuloy lang siya sa paglayo.
"Ate Trish," Jill called her.
"Stop, Jill let me handle this," saway ko.
"Paulit ulit na 'tong tanong na 'to sa isip ko noon.." Trish said.
Bago siya mag salita muli, the rain started to pour.
Unti unti na kaming nababasa ng ulan, pero walang pumansin doon.
"Ano ba talaga kayo?" She asked and wiped her face.
Mas lalong lumakas ang ulan at basang basa na kami. Tricia took off her glasses dahil basang basa na rin 'yon at wala na siyang makita. Hinayaan niya lang itong mahulog sa buhangin at hindi inaalis ang tingin sa amin.
I can see it clearly through her eyes that she's in pain.
"Y/N is my e—"
"Jill, please!" I shouted.
"Y/N is my ex, Ate Trish," Jill continued kahit na pinutol ko na siya kanina. Napahilamos ako sa mukha kong basang basa na, dahil ng ulan at dahil ng luha. "At oo, mahal ko pa rin siya,"
"No.. stop this," Tricia said at unti unting nagsimula muling lumayo.
"Sa ayaw mo man o sa gusto, Ate that's the truth. Nagkamali ako noon at ngayon.." Jill looked at me. "Mahal ko pa rin siya," she admitted right in front of her Ate.
"Jill.." I tried to stop her.
She walked towards her Ate Tricia and held her hand.
"Siya pa rin pero.. hindi na ako, Ate. Ikaw ang pinili, ikaw ang pinipili, at ikaw ang pipiliin kahit anong habol ko," Jill carresed Tricia's face. "So let Y/N explain, hmm?"
"Kaya pala.. kaya pala kakaiba niyo tingnan ang isa't isa," Tricia said and looked at Jill. "Ikaw pala 'yong nauna,"
"Pero hindi ang wakas, diba? At tanggap ko 'yon, Ate tanggap ko na 'yon. Please, give Y/N a chance na mag paliwanag,"
I didn't talk, but suddenly Tricia looked at me.
"Gusto ko lang naman maging masaya kasama ka, bakit ang hirap?" She said at lalong umiyak. "Kapatid ko 'yong kahati ko, Y/N. At alam mong lahat kaya kong isakripisyo para kay Jill dahil hindi ko kayang makita siyang nasasaktan,"
She scoffed. "Pero ang hirap kasi.. paano naman ako? Paano naman ako na gusto lang din na mahalin ka? Paano naman ako na gusto lang din ng pagmamahal mo?"
Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya.
I knelt in front of her.
"Lovie, pipiliin kita lagi," I said. "Kung ano man 'yong mayroon sa amin ni Jill noon, tapos na 'yon. For me now, it's just a beautiful yet so painful memory,"
"Let go," she said with full of authority in her voice.
"No, hindi.. hindi kita bibitawan, Trish,"
Mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa kamay niya, pero patuloy din ang pagbawi niya rito.
"Bitawan mo ako, Y/N."
Still, hindi ako bumitaw.
"Please, Trish ano bang gusto mo? Sabihin mo, ibibigay ko naman. You want time? I'll give you time, just don't do this, please parang awa mo na," I begged. "Huwag mo naman akong saktan nang ganito,"
Nanlambot ako nang maramdaman ang palad niya sa pisngi ko.
She did something na akala ko ay hindi niya magagawa sa akin.
Tricia slapped me.
"That's for having the guts to beg na 'wag kang saktan,"
For the second time, I felt her palm again.
"That's for begging na don't hurt you kahit na you're hurting me and Jill,"
And for the third time, the most painful one.
"And that's for ruining my life."
Napayuko ako at napabitaw sa kamay niya.
Ang sakit.
"Ate Tricia!" Jill shouted.
Inangat ko ang ulo ko nang marinig ang sigaw ni Jill.
Nang maiangat ko ang tingin ko, I saw Tricia.. slowly walking away just like what Jill did before.
"Y/N!" Jill walked towards me at inalalayan ako patayo. "Y/N, stand up! Tumayo ka d'yan!"
Nakakapanghina.
"Bubby, please.." Jill said while crying. She cupped my face. "Huwag mo namang sayangin 'yong pagpapaubaya ko,"
"Jill.. paano na 'to?"
"Hey, bubby listen to me," pilit niya akong pinatitingin sa kaniya. "Masakit.. sobrang sakit na hindi ako ang pinili," she stopped for a moment. "Pero mas masakit kung hindi kayo magiging masaya, hmm? Do this not for me, but for yourself. Alam kong mahal mo si Ate Tricia,"
She smiled at me.
"Go.." she said and nodded before looking at Tricia who's still walking.
Hindi puwedeng wala akong gagawin.
Hindi puwedeng mawala lang sakin si Tricia.
Hindi puwedeng papanoorin ko lang siyang umalis at lumayo.
Hindi puwede. Mahal ko siya.
I smiled at Jill and when I was about to walk, she didn't let go of my hand. Nakatingin lang siya ron at nakangiti.
"Jill.. I need to go,"
She let out a deep breath before smiling and looking at me.
"In another life, let me be your girl, hmm?" she said, halos pabulong na lang 'yon.
Unti unti niyang binitawan ang kamay ko.
Ganitong ganito rin niya ako binitawan nung panahon na hindi ako ang pinili niya.
Ang kaibahan lang, pareho na naming ginusto ngayon na bitawan ang isa't isa.
Pareho na kaming nagpapalaya.. nagpapaubaya.
I gave her a smile while still crying bago ko siya tuluyang tinalikuran.
"In another life, bubby let's have the happy ending we never had in this lifetime." I heard her said habang nagsisimula akong lumayo.
"Mahal kita, Y/N."
After hearing those words mas lalo akong naiyak, pero hindi ko siya nilingon. Nagpatuloy ako sa pagsunod kay Tricia at kinuha 'yong salamin niya.
Walking away from Jill is one of the most painful thing I ever did.
But I am not regretting it and I will never regret it.
Dahil kay Tricia, sigurado ako at hindi magsisisi na siya ang pinili ko.
Habang palayo nang palayo si Tricia ay palabo rin nang palabo ang mata ko dahil sa ulan na patuloy ang pagbagsak at paglakas.
I started running.
I started chasing her.
"Lovie!" I shouted while running pero patuloy lang siya sa pagtakbo at hindi man lang ako magawang lingunin.
And then I realized something.
She's wearing the dress I gave Jill before pero ibinigay niya sa Ate niya dahil mali 'yong size.
The dress and Tricia are both soaking wet because of the rain.
And so am I.
Naramdaman kong may tumusok sa paa ko pero hindi ko 'yon ininda kahit na masakit at nakita kong may bakas ng dugo sa bawat tinatapakan ko.
Wala nang mas sasakit kapag si Tricia ang nawala.
I need to keep fighting for her.
I need to keep on running.. chasing.
She's so near, yet so far.
"Trish, please! Stop running away!" I shouted once again.
But still, she continued running.
Habang palayo nang palayo ang natatakbo namin, unti unting kong naaaninag ang isang sasakyan sa dulo na mukhang naghihintay kay Tricia.
It's not Tricia's car.
Nang mas lalo kaming mapalapit, I saw a man standing beside the car while holding an umbrella and towel.
It's Miguel's car.
It's Miguel who's waiting for Tricia.
What's happening?
Bago ko pa maabutan si Tricia ay nakarating na siya doon. Agad siyang binalot ni Miguel nang tuwalya at pinapasok sa sasakyan.
Tricia looked at me before hopping in.
"No.." that almost came out as a whisper. "Trish, no!"
Nang maisara ni Miguel ang pinto ay saktong naabutan ko sila, muntikan pa akong madulas para lang maabutan 'yon. I tried opening the door but it's locked. I can't count ilang beses na akong kumatok para lang buksan niya.
"Lovie, open this, please naman," I begged.
Miguel held my shoulders at tinulak ako palayo sa sasakyan. Sa sobrang panghihina ko ay napaupo ako at mas lalo akong nabasa.
Pero hindi ako tumigil, tumayo ako at muling lumapit sa side kung nasaan si Tricia.
I saw her sitting inside that car while wrapped with a towel at nakatingin diretso sa harap.
"Lovie, come out, please. Balik na tayo ron, hmm?" I tried calming down my voice.
But she didn't even bothered to look at me.
"Arki, tama na. Ako na bahala sa kaniya," Miguel said.
Sa sobrang gulo ng utak ko ay itinulak ko siya. Napaupo siya at agad ko siyang nilapitan para paulanan ng suntok.
Kahit na sobrang nanghihina ako, I tried fighting. Si Tricia lang ang nasa isip ko.
"Let Tricia go! Palabasin mo siya!" I keep on shouting habang sinusuntok si Miguel na ngayon ay basang basa na rin.
"Y/N, stop!"
When I heard Tricia shouted, agad akong napalingon sa kaniya and Miguel took that chance para maitulak ako palayo.
Tumakbo siya papasok sa sasakyan at sinimulang paandarin ito. Tumayo ako at lumapit kay Tricia na nakabukas ang bintana.
Kasabay ng pagandar ng sasakyan ay ang pagtakbo ko habang hawak ang kamay ni Tricia.
"Ayokong bumitaw, please Tricia!" I said at patuloy sa pagtakbo kahit unti unti ko nang nararamdaman ang panghihina ng paa ko.
"Miguel!" I shouted at hinampas ang sasakyan niya. "Stop this!"
"Tricia, close the window," narinig kong utos niya.
Tricia looked at me once again.
Nakakita ako ng awa sa mga mata niya kaya umasa akong patitigilin niya si Miguel.
Pero mali ako, she started closing the window.
"Trish, Trish! Parang awa mo na! 'Wag namang ganito!"
Mas lalong bumilis ang takbo ng sasakyan at nahuhuli na ako, pero hindi ako tumigil.
Patuloy ako sa pagtakbo kahit hindi ko alam kung saan ba patungo.
Ang alam ko lang ay handa akong habulin ang kahit ano, para kay Tricia.
While running, hindi ko maiwasang hindi masaktan sa nangyayari at sa ginagawa ko.
Unti unti kong naramdaman ang panghihina at bumabagal na ang takbo ko.
"Tricia!" I tried my best to shout.
Pero maging ang boses ko ay tila sumusuko na rin.
Kahit anong sakit at panghihina ang nararamdaman ko, nagpatuloy pa rin ako. Hanggang sa madapa na lang ako kakahabol, I tried to stand up pero natumba lang ulit ako.
Then again, wala akong nagawa kundi..
Panoorin siyang lumisan at sumama sa iba.
Napaluhod ako at tinakpan ang mukha ko gamit ang mga kamay ko. Hinayaan ko ang sarili kong umiyak nang umiyak kasabay ng pagbuhos ng ulan.
Nang bigla kong maramdaman na may yumakap sa akin at parang tumigil ang ulan.
I saw Keith standing beside me while holding an umbrella above me.
And when I looked at the one who's hugging me.
I cried.
It's Jill.
She started rubbing my shoulders and let me rest sa balikat niya.
"She's gone, Jill. Tricia is gone.."
I hugged Tricia's glasses na kinuha ko kanina.
"Shh, we're here. Nandito kami ni Keith," she comforted me at hinaplos ang ulo ko. "Bumalik na lang muna tayo sa resort, hmm?"
Hindi ako nagsalita.
My whole body is feeling weak and numb.
"Arki! You're bleeding po!" I heard Keith shouted at agad namang tiningnan ni Jill ang paa ko.
"Bubby, let's go. Please, help yourself, kailangan magamot 'yan," Jill begged and tried na itayo ako.
"Jill.." I called her habang diretso pa rin ang tingin sa daan.
She hummed as an answer. "Hindi na naman ako pinili,"
Ang bigat bigat sa pakiramdam bitawan ang mga salitang 'yon.
Nararamdaman ko na naman 'yong pakiramdam na kalaban ko ang mundo at magisa lang akong sasalo.
Dahil sa pangalawang pagkakataon, pangalawa na naman ako.
"Keith.. what happened?" I whispered.
"Arki.." she started, hindi malaman kung paano magpapaliwanag. "Habang papunta po kami, hinarang kami ni Kuya," she explained. "Kinausap niya si Doc Tricia at iniwan ako ron sa sasakyan,"
"Anong ginawa niya sa Ate ko?" Jill asked, worried.
"Hindi ko po sinasadyang marinig pero.." she stopped. "Ma'am Jill, Arki.."
I didn't bothered to look at her. Pinakikinggan ko lang siya.
"Alam na po yata ni Doc Tricia,"
There, both Jill and I looked at her.
"Ang.. alin?" Jill asked kahit may idea na kami pareho kung ano 'yon.
This is not what I planned.
Hindi ko ganito plinano kung paano ko aaminin sa kaniya.
No..
"Alam na po niya na ikaw Arki 'yong bumangga sa kaniya,"