Maria's pov
Επιτέλους φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Δεν άντεχα άλλο μέσα στον ήλιο. Μπήκαμε μέσα και γρήγορα γρήγορα άρχισα να λέω τα ονόματα, για να πάμε να ξεκουραστούμε.
Μ: Ρότα - Μοχαμάντι 315, Τσίνο - Σιμόες 316
Μήτο - Τζαβέλλας 317 κι εμείς Στίβεν στο 318.
Πήραμε το κλειδί και φύγαμε με τις σκάλες, γιατί ούτε αύριο δε θα φτάναμε με το ασανσέρ.
Σ: Σαν το σπίτι μας!!
Μ: Σε άλλη περιοχή όμως.. Τι να κάνουμε. Ποδόσφαιρο είναι αυτό!
Αφού ετοιμάστηκα και έβαλα ελαφριά ρούχα, ξάπλωσα στο κρεβάτι. Ο Στίβεν έκανε ένα ντουζ.
"Μιά αγάπη έχω στην καρδιά... Μονάχα μία"
Άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνό μου. Η Πολυξένη, η κολλητή μου, με έπαιρνε τηλέφωνο.
Μ: Έλα Πολυξένη μου.
Π: Μαρίαααααα!!!! Τελειώσατε προπόνηση;;
Μ: Επιτέλους ναι. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τώρα ξεκουράζομαι.
Π: Ωραιά όπως είσαι έρχεσαι κάτω στο καφέ. Είμαστε εγώ, η Σοφία εε... και η Δήμητρα.
Μ: Εντάξει έρχομαι.. Ενημερώνω τον Στίβεν και είμαι κάτω...
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο σηκώθηκα άλλαξα ρούχα και ενημέρωσα τον Στίβεν, ότι θα λείψω για λίγο.
Κατέβηκα στηξ καφετέρια του ξενοδοχείου και δεν είδα ούτε τη Σοφία ούτε τη Δήμητρα. Είδα δύο άντρες που έμοιζαν πάρα πολύ με τον Τσιμίκα και τον Δουβίκα, αλλά κάθονταν με πλάτη προς την είσοδο της καφετέριας. Μα εάν ερχόνρουσαν θα με ενημέρωναν. Δεν μπορεί! Και σκέψεις άρχισαν πάλι να με περικυκλώνουν. Μπήκα μέσα με δυναμικότητα..
Ξαφνικά βλέπω έναν από τους δύο άντρες να σηκώνεται. Και να έρχεται προς το μέρος μου.
Μ: Κωστάκη μου!!
Κ: Σου έλειψα εε;;
Είπε και με αγκάλιασε. Ήταν διαφορετικός. Ήταν αλλαγμένος σαν να ήθελε κάτι να πει, να κάνει. Σαν να ήρθε στην Ελλάδα για δουλειά, αλλά όχι για ομάδα..
Μ: Με ξέρεις μάλλον.. Πότε ήρθες;;
Κ: Σήμερα..
Με κατεύθυνε προς το τραπέζι όπου βλέπω τον άλλο άντρα να σηκώνεται.. Βλέπω τον Τάσο να σηκώνεται και να με αγκαλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο!!
Μ: Κι εσύ εδώ!! Τι γίνεται;; Γιατί μου κρατάτε τα ωραιά πράγματα κρυφά;; Εε Τάσο;;
Με άφησε απο την αγκαλιά του και με έπιασε από τους ώμους.
Τ: Τα ωραία πράγματα είναι καλό να κρατιούνται κρυφά για λίγο. Νομίζω ήταν καλύτερα που μας είδες χωρίς να ξέρεις ότι θα είμαστε εδώ!!
Μ: Έχεις δίκιο!!
Έστρυψα το βλέμα μου προς την Πολυξένη.
Μ: Τα κορίτσια πού είναι;;
Π: Θα έρθουν αύριο στο γήπεδο, μην ανησυχείς!!
Κάθισα δίπλα στον Τάσο και απέναντί μου ήταν ο Κώστας. Ήρθε ο σερβιτόρος, για να μας πάρει παραγγελία.
Σερ.: Τι θα θέλατε;;
Κ: Έναν καφέ ελληνικό.
Π: Ένα ice tea λεμόνι.
Τ: Μία σοκολάτα..
Μ: Δύο σοκολάτες!!
Σερ.: Έφτασαν..
Ξαφνικά ακούω πίσω μου τη φωνή του Στίβεν.
Σ: Αν ήταν η Σοφία και η Δήμητρα, ο Τάσος και ο Κώστας έπρεπε να μου το πεις νωρίτερα αγάπη μου. Θα ερχόμουν κατευθείαν!!
Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα. Νομίζω το έκανε επίτηδες. Είδα τον Τάσο κάπως απογοητευμένο μετά από αυτό. Αλλά μετά άρχισε να κάνει κάποιες κινήσεις που δεν άρεσαν καθόλου στον Στίβεν. Με έπιανε από τον σβέρκο μου κρατούσε το χέρι. Είχε ανεβεί κάπως η θερμοκρασία... Maria's pov
Επιτέλους φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Δεν άντεχα άλλο μέσα στον ήλιο. Μπήκαμε μέσα και γρήγορα γρήγορα άρχισα να λέω τα ονόματα, για να πάμε να ξεκουραστούμε.
Μ: Ρότα - Μοχαμάντι 315, Τσίνο - Σιμόες 316
Μήτο - Τζαβέλλας 317 κι εμείς Στίβεν στο 318.
Πήραμε το κλειδί και φύγαμε με τις σκάλες, γιατί ούτε αύριο δε θα φτάναμε με το ασανσέρ.
Σ: Σαν το σπίτι μας!!
Μ: Σε άλλη περιοχή όμως.. Τι να κάνουμε. Ποδόσφαιρο είναι αυτό!
Αφού ετοιμάστηκα και έβαλα ελαφριά ρούχα, ξάπλωσα στο κρεβάτι. Ο Στίβεν έκανε ένα ντουζ.
"Μιά αγάπη έχω στην καρδιά... Μονάχα μία"
Άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνό μου. Η Πολυξένη, η κολλητή μου, με έπαιρνε τηλέφωνο.
Μ: Έλα Πολυξένη μου.
Π: Μαρίαααααα!!!! Τελειώσατε προπόνηση;;
Μ: Επιτέλους ναι. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τώρα ξεκουράζομαι.
Π: Ωραιά όπως είσαι έρχεσαι κάτω στο καφέ. Είμαστε εγώ, η Σοφία εε... και η Δήμητρα.
Μ: Εντάξει έρχομαι.. Ενημερώνω τον Στίβεν και είμαι κάτω...
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο σηκώθηκα άλλαξα ρούχα και ενημέρωσα τον Στίβεν, ότι θα λείψω για λίγο.
Κατέβηκα στηξ καφετέρια του ξενοδοχείου και δεν είδα ούτε τη Σοφία ούτε τη Δήμητρα. Είδα δύο άντρες που έμοιζαν πάρα πολύ με τον Τσιμίκα και τον Δουβίκα, αλλά κάθονταν με πλάτη προς την είσοδο της καφετέριας. Μα εάν ερχόνρουσαν θα με ενημέρωναν. Δεν μπορεί! Και σκέψεις άρχισαν πάλι να με περικυκλώνουν. Μπήκα μέσα με δυναμικότητα..
Ξαφνικά βλέπω έναν από τους δύο άντρες να σηκώνεται. Και να έρχεται προς το μέρος μου.
Μ: Κωστάκη μου!!
Κ: Σου έλειψα εε;;
Είπε και με αγκάλιασε. Ήταν διαφορετικός. Ήταν αλλαγμένος σαν να ήθελε κάτι να πει, να κάνει. Σαν να ήρθε στην Ελλάδα για δουλειά, αλλά όχι για ομάδα..
Μ: Με ξέρεις μάλλον.. Πότε ήρθες;;
Κ: Σήμερα..
Με κατεύθυνε προς το τραπέζι όπου βλέπω τον άλλο άντρα να σηκώνεται.. Βλέπω τον Τάσο να σηκώνεται και να με αγκαλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο!!
Μ: Κι εσύ εδώ!! Τι γίνεται;; Γιατί μου κρατάτε τα ωραιά πράγματα κρυφά;; Εε Τάσο;;
Με άφησε απο την αγκαλιά του και με έπιασε από τους ώμους.
Τ: Τα ωραία πράγματα είναι καλό να κρατιούνται κρυφά για λίγο. Νομίζω ήταν καλύτερα που μας είδες χωρίς να ξέρεις ότι θα είμαστε εδώ!!
Μ: Έχεις δίκιο!!
Έστρυψα το βλέμα μου προς την Πολυξένη.
Μ: Τα κορίτσια πού είναι;;
Π: Θα έρθουν αύριο στο γήπεδο, μην ανησυχείς!!
Κάθισα δίπλα στον Τάσο και απέναντί μου ήταν ο Κώστας. Ήρθε ο σερβιτόρος, για να μας πάρει παραγγελία.
Σερ.: Τι θα θέλατε;;
Κ: Έναν καφέ ελληνικό.
Π: Ένα ice tea λεμόνι.
Τ: Μία σοκολάτα..
Μ: Δύο σοκολάτες!!
Σερ.: Έφτασαν..
Ξαφνικά ακούω πίσω μου τη φωνή του Στίβεν.
Σ: Αν ήταν η Σοφία και η Δήμητρα, ο Τάσος και ο Κώστας έπρεπε να μου το πεις νωρίτερα αγάπη μου. Θα ερχόμουν κατευθείαν!!
Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα. Νομίζω το έκανε επίτηδες. Είδα τον Τάσο κάπως απογοητευμένο μετά από αυτό. Αλλά μετά άρχισε να κάνει κάποιες κινήσεις που δεν άρεσαν καθόλου στον Στίβεν. Με έπιανε από τον σβέρκο μου κρατούσε το χέρι. Είχε ανεβεί κάπως η θερμοκρασία...
Η Πολυξένη το παρατήρησε και τον έκανε ένα νόημα ώστε να μην το δουν οι άλλοι. Αμέσως σταμάτησε να με ακουμπάει και έκανε μια απολογητική φατσουλα και η Πολυξένη αλλά του χαμογέλασε. Δεν ένιωθα όσο άβολα ένιωθα πιο πριν οπότε ηρεμισα.
21.00μμ
Εδώ και 3 ώρες παίζουμε τράπουλα και οι πιο δυνατοί αντίπαλοι είναι η Πολυξένη με τον Τάσο. Μαλώνουν ποιος έχει νικήσει περισσότερες φορές και ο νικητής κάθε παιχνιδιού βάζει κάτι σαν δοκιμασία σε έναν από αυτούς που έχασαν. Πάλι νικήτρια βγαίνει η Πολυξένη και σκεφτόταν σε ποιον να δώσει μια "δοκιμασία". Ξαφνικά κάρφωσε τα μάτια της στον Τάσο και εκείνος ήδη ήξερε ότι επέλεξε εκείνον.
Τ: Καλά πες το να τελειώνουμε! Να ξες θα πάρω εκδίκηση στον επόμενο γύρο δεν μου ξεφεύγεις!
Π: Καλά καλά!
Και άρχισε να γελάει
Π: Λοιπόν παίδες ακούστε! Τάσο θα πεις στον Στίβεν σε αγαπώ πάρα πολύ είσαι η ζωή μου και Στίβεν αναγκάστηκα θα ανταποδώσεις.
Και έκανε ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Εγώ εντωμεταξύ να έχω σκάσει στα γέλια να μην μπορώ να αναπνεύσω. Πρέπει να το βγάλω βίντεο. Στον Τάσο δεν άρεσε η ιδέα όμως το προτιμούσε πάρα να κάνει καμία χαζομάρα. Και η σκηνή της αγάπης ξεκινάει.
Τ: Στιβ σαγαπω πολύ είσαι η ζωή μου!
Επίτηδες το είπε δραματικά και με έκανε να κοκκινίζω περισσότερο από τα γέλια
Σ: Ναι ναι και εγω σαγαπω.
Αααα το χάλασε!!!
Π: Στίβ μια πλάκα κάνουμε πρέπει να ταιριάζει η ενέργεια σας!
Και πάλι χαμογέλασε.
Ο Στίβεν αδιαφόρησε και έδειξε ένα νευριασμενο βλέμμα.
Όμως πολύ γρήγορα πέρασε η ώρα.. Όταν αποχαιρετήσαμε τα παιδιά ο Στίβεν ήταν κάπως, με έπιασε απότομα απο το χέρι και ανεβήκαμε πάνω.
Όταν ανεβήκαμε πάνω άρχισε να μου κάνει ανάκριση, γιατί του είπα ψέματα ότι θα ήταν τα κορίτσια και τελικά ήταν τα παιδιά. Του εξήγησα χίλιες φορές ότι δεν ήξερα και ότι μου έκαναν έκπληξη.. Μετά από πολλή ώρα κατάλαβε οτί όντως ήταν έκπληξη. Με αγκάλιασε μου ζήτησε συγγνώμη και πέσαμε για ύπνο γιατί αύριο θα έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς, για ρην προετοιμασία του βραδινού ματς...