{Έλενα}
Ηλίανθος
«Συγνώμη που πήρα το λόγο και είπα ένα τέτοιο ψέμα. Ξέρεις ότι εσύ, και εγω» απολογείται η άννα όταν έχουμε ήδη φτάσει στο φαστφουντάδικο, και έχουμε κάτσει περιμένοντας να μας φέρουν την παραγγελία μας.
«Μην ζητάς συγνώμη.. Καλά έκανες, και εγω νιώθω περίεργα γύρω του.» της δηλώνω, για τον άντρα σκιά..
Η άννα παίρνει ένα ύφος, που μου φανερώνει ότι κάτι έχει μέσα στο μυαλό της. Μέχρι που απλώς μου λέει με ειλικρίνεια αυτό που όντος νιώθει με κατά κάποιο τρόπο.
«σε παρακαλώ, πρόσεχε γύρω του.. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω αλλά νιώθω περίεργα» μου εξηγεί, με την σπάνια σοβαρότητα της.
«δεν έχεις άδικο, και ούτε είσαι η μόνη.. Ούτε εγώ νιώθω καλά, και σίγουρα ούτε η φωτεινή..και ξέρω ότι ακούγεται κάπως αλλά έχω αυτήν την αίσθηση.. Ξανά άκουσα την φωνή της, μέσα στο κεφάλι μου» της δηλώνω,με ειλικρίνεια και εγώ με την σειρά μου και βλέπω πως δεν την παραξενεύει το γεγονός ούτε στο ελάχιστο, αντίθετος, είναι σαν να είπα το ποιο φυσιολογικό πράγμα.
«κοίτα τελευταία πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον..» μου εξηγεί, με την σειρά της, αφού έχει καταλάβει ότι έχω αντιληφθεί την αλλαγή της.
Και όντος ξέρω πολύ καλά πως μετα την ξαφνική υποτροφία που της έδωσαν, είναι σαν να είναι κάπως διαφορετική. Έξαλου τις δήλωσα ότι θα περιμένω να μου μιλήσει εκείνη, ότι και αν έχει γίνει, και ότι κρύβει μέσα της.
Οπότε απλώς παίρνω απόφαση να την ρωτήσω για αυτό το κάτι που με τρώει, εδώ και μερικά λεπτά.. «άννα;» αναφώνω το όνομα της χωρίς να ξέρω πως να κάνω την ερώτηση μου...
«τι είναι Έλενα; αν έχεις κάτι να πεις απλώς πες το» μου λέει, αφού με γνωρίζει από πάνω μέχρι κάτω...
«τον άλλον, τον είδες; που ήταν μαζί με εκείνον;» την ρωτάω για τον λαέρτη. Άμεσα σηκώνει λίγο το φρύδι, σαν να της φάνηκε περίεργη η ερώτηση μου, μα παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι σκέφτεται.. «Ναιι, εκείνον τον σιωπηλό λες;» με ρωτάει και εγώ απλώς κουνάω θετικά το κεφάλι μου «Ναι και;» με ρωτάει ξανά. Με προσπάθεια να καταλάβει το λόγο της ερώτησης μου.
«πως σου φάνηκε;» την ρωτάω και συνεχίζει να με κοίταει περίεργα αφού δεν έχει ξαναδεί τον λαέρτη, και δεν καταλαβαίνει το σκοπό της ερώτησης μου.
«δεν ξέρω ειχα την προσοχή μου στον άλλον τον περίεργο.. αλλά γιατί ρωτάς;» μου εξηγεί και με ρωτάει περιμένοντας να της εξηγήσω.
Ανοίγω τα χείλη μου, έτοιμη να της λύσω κάθε απορία, μα με διακόπτει μια γνώριμη φωνή..
«εδώ είσαι..» να δηλώνει σε μένα.
Η άννα δεν αργεί να καταλάβει πως είναι ο σιωπηλός, όπου μόλις συζητούσαμε.
«θέλω να σου μιλήσω λίγο ιδιαίτερος» μου απευθύνεται ο λαέρτης, και η άννα μπαίνει άμεσα στο ρόλο της προφυλακτική κολλητής.
«και εγώ θα προτιμούσα να μας αφήσεις μόνες» δηλώνει αυθόρμητα επειδή την ξέρω φοβάται.. Ειδικά με τον άντρα σκιά.. Και αφού ήταν μαζί, σηκώνει τοίχο άμυνας. Από καχυποψία.
Παρατηρώ ότι ο λαέρτης, ετοιμάζεται να μιλήσει μα,τον προλαβαίνω και μιλάω εγώ στην θέση του.«όλα καλά άννα» απευθύνομαι στην Άννα ώστε να καταλάβει πως δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί του..
Χωρίς, να πω κάτι άλλο σηκώνω την ύπαρξη μου, και κατευθύνομαι με λίγα βήματα μερικά εκατοστά μακριά από το τραπέζι, ώστε να δώσω τον χώρο που χρειάζεται ο λαέρτης.
Εκείνος με ακόλουθα πίστα από πίσω μου, και σταματάει ακριβώς όταν σταματώ και εγώ.
Γυρίζω και τον αντικρίζω, πρόσωπο, με πρόσωπο. Αρκετά κοντά ο ένας στον άλλον.
«τι συμβαίνει;» είναι το πρώτο που αφήνω να βγει από τα χείλη μου. Κάνοντας εγώ την πρώτη κίνηση μιας και ξαφνικά έχει παγώσει. Απλώς με κοίταει, αλλά ταυτόχρονα μπορώ να ξεχωρίσω πως έχει γύρω του μια αύρα ανησυχίας..
«κοίτα θέλω να προσέχεις με αυτόν... Δεν είναι και πολύ καλό... πως να το πω άτομο..» απαντά στην ερώτηση μου άμεσα αλλά είναι ξεκάθαρο πως για λίγο δυσκολεύτηκε να βρει της σωστές λέξεις.
Είναι περίεργος.
Θέλω να τον ρωτήσω γιατί τότε ήταν μαζί του, γιατί βασικά μου λέει κάτι τέτοιο.
Μα είναι σαν να μην μπορούν να βγουν οι συγκεκριμένες λέξεις από το στόμα μου.
«κάτι έχω καταλάβει..» είναι το μόνο που καταφέρνω να του πω. Με ειλικρίνεια. Με το βλέμμα μου έντονο να χάνετε στο δικό του, χωρίς να μπορώ να με ελέγξω.
«ωραία, θέλω να φοράς αυτό.. Μην ρωτήσεις απλώς θα νιώθω και θα ξέρω ότι είσαι καλά» μου λέει ενώ ταυτόχρονα μου περνάει ένα κολιέ γύρω από το λαιμό μου.
Χωρίς να πω τίποτα, απλώς σκύβω για να αντικρίσω μια αλυσίδα, με ένα φτερό αγγέλου για φυλαχτό.
«το άλλο μισό;» τον ρωτάω, την σκέψη μου χωρίς δισταγμό. Είτε έχει νόημα είτε όχι. Σαν να ξέρω, ότι όντος υπάρχει ένα ακόμα μισό κομμάτι.
Δεν απαντά απλώς, με μια κίνηση μου δείχνει την κρυφή αλυσίδα όπου είχε περασμένη μέσα από την μπλούζα του. Με το άλλο μισό φτερό, να κρέμεται σε αυτήν.
Και άμεσα αφού την δω, την βάζει ξανά μέσα από την μπλούζα του, λες και θέλει να την κρύψει.
«απλώς πρόσεχε» μου λέει, κοιτάζοντας έντονα τα μάτια μου, πριν γυρίσει, και φύγει χωρίς να μου πει κάτι άλλο..
«είσαι περίεργος» του αναφώνησα, δυνατότερα, με σίγουρο αποτέλεσμα, να το άκουσε και η άννα αυτό.
Εκείνος σταματάει και γυρίζει το σώμα του έτσι ώστε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον «δεν έχεις ιδέα πόσο» μου λέει κάπως δυνατά λόγου απόστασης, με ένα υπέροχο χαμόγελο που μπορώ να διακρίνω πως είναι άκρως αληθινό..
Χαμογελάω και εγώ σαν να είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω..
Ενώ με χαιρετάει με μια παιχνιδιαρικη υπόκλιση, πριν πάρει έναν άγνωστο για μένα προορισμό..
Έτσι και εγώ γυρίζω στο τραπέζι.
«κάποια έχει να μου δώσει εξηγήσεις» μου λέει η άννα όταν κάθομαι στην θέση μου.
Με ένα ύφος, που δηλώνει ότι έχει όρεξη για πειράγματα.
Μιας και μάλλον συμπλήρωσε ήδη τα κομμάτια παζλ.
Της χαμογελάω αυθόρμητα «το όνομα λαέρτης είναι αρκετό;» της δηλώνω με τάχα ερώτηση, ακόμα και αν ξέρω πως ήδη κατάλαβε.
Μα απάντηση δεν παίρνω μιας και ήρθε η σερβιτόρα να μας σερβίρει την παραγγελία μας.. Λέγοντας γλυκά με την φωνή της «είστε έτοιμες» Αφήνοντας ταυτόχρονα τους δίσκους, πάνω στο τραπέζι μας.
«θα τα πούμε μετά το φάει» μου δηλώνει η άννα με τα γουρλωμένα ματιά της να κοιτούν το φάει, με λαχτάρα νομίζω...
«εντάξει, πάντως νομίζω ότι θα σε φοβάμαι σε λίγο» της λέω δείχνοντας με νόημα μια το φάει, μια εκείνην και εκείνη απλώς γελάει πριν δαγκώσει μια μπουκιά, όσο άγρια μπορεί με άριστη υποκριτική, για να μου δείξει πως όντος ισχύει αυτό που της είπα.
Όταν φάγαμε, απλώς πήραμε το δρόμο για να πάμε να αγοράσουμε ότι χρειαζόταν, και ήθελε για το κοιτώνα της, στην Ακαδημία.
Είχε μια μικρή μελαγχολία στα μάτια της, αλλά αποφάσισε να βάλει για οδηγό τον ενθουσιασμό και να κάνει όσο ποιο χαρωπή και αισιόδοξη γίνονταν τα νέα της ψώνια..
Παίζοντας με τον τρόπο μας, ταυτόχρονα όσο ψάχνουμε, και διαλέγουμε πράγματα χωρίς βιασύνη.
«τι λες; για αυτό;» με ρώτησε δείχνοντας ένα χρυσό ρολόι τοίχου..
«δεν νομίζω ότι είναι του στυλ σου» της λέω ειλικρινά μιας και ξέρω ότι δεν της αρέσουν τα αντικείμενα με πολύ χρυσό χρώμα..
«πόσο με ξέρεις» μου λέει κάνοντας μικρά ναζια με ένα χαζό χαμόγελο να έχει στολίσει το γλυκό προσωπάκι της..
Χαμογελάω σαν να είναι μεταδοτικό, όπου είναι όταν είσαι μαζί με την άννα, αλλά δεν λέω τίποτα απλώς πλησιάζω το ρολόι που σίγουρα θα διάλεγε.
«ορίστε αυτό είναι το ιδανικό για σένα» της λέω παίρνοντας το ρολόι από το ραφή για να της το δώσω.
Το παίρνει από τα χέρια μου και το κοιτάει. Έχει έναν ωραίο λευκό χοντρό σκελετό με λευκό φόντο μέσα του, όπου έχει ένα σχέδιο διαμαντιού στο κέντρο με ροζ μεταλλική απόχρωση, με εξίσου ίδιου χρώματος τους αριθμούς του ρολογιού.
Δεν αργεί να δω στα μάτια της, την λάμψη που παίρνουν όταν ερωτεύεται κάτι.
«όντος είναι το ιδανικό» μου λέει ενώ δεν χάνει άλλο χρόνο, και το βάζει μέσα στο καρότσι.
Μετά διαλέγει ένα σετ από τέσσερα μικρά τετράγωνα ραφακια τοίχου, εξίσου σε λευκή απόχρωση.
Μετά από λίγη ωρίτσα καταλήγει σε δύο μικρές κορνίζες φωτογραφίων δαπέδου, με μικρά λουλούδια για σχέδια στο σκελετό τους. όπου άμεσα μου δήλωσε τι θα κάνει με αυτές, και που θα της βάλει. «θα της βάλω σε αυτά τα νέα ράφια. Λογικά πάνω από το γραφείο. Στην μια θα βάλω μια δική μας φωτογραφία, ενώ στην άλλην θα βάλω τους γονείς μου»
Αργότερα μπήκαμε στα είδη, γραφής και γραφείου.
Αλλά αποφάσισε να μην πάρει τίποτα..
Λέγοντας μου «άστο, καλύτερα αυτά να τα πάρω κατευθείαν από εκεί..» κάτι που συμφώνησα «ναι καλύτερα, γιατί μπορεί να σας ζητήσουν και συγκεκριμένα, η ακόμα καλύτερα να τα παρέχουν όλα εκεί»
«σωστό και αυτό, δεν έχω ενημερωθεί» μου δηλώνει..
«πάμε να πάρουμε και κανένα μυθιστόρημα; πρέπει να έχει μια μικρή ποικιλία» με ρωτάει στο καπάκι, και με μεγάλο ενθουσιασμό για ότι μπορεί να βρω κάτι ενδιαφέρον να αγοράσω και εγώ δηλώνω ένα «ναι» ενώ προχωράω βιαστικά με το καρότσι να πηγαίνει άτσαλα στους διαδρόμους..
Με την άννα να προσπαθεί από πίσω μου, να με φτάσει ενώ γελάει ταυτόχρονος με την συμπεριφορά μου.
Όταν φτάσαμε κάτσαμε περισσότερη ώρα από ότι σε προηγούμενα είδη.
Κοιτάζοντας με προσοχή και με αγάπη το κάθε βιβλίο αν και δεν είχε πάνω από δεκαπέντε βιβλία.
Μα είχε από διάφορα είδη, Από κοινωνικά, έως και ψυχολογικά θρίλερ..
Εγώ διάλεξα ένα ψυχολογικό θρίλερ, ένα αστυνομικό, και ένα ρομαντικό φαντασίας.
Και ή άννα πήρε δύο ρομαντικά φαντασίας, και ένα βιβλίο με κείμενα αυτοβελτίωσης.
Μετά πήγαμε και πήρε πολύχρωμα αυτοκόλλητα σημειώσεων, Καί νέους σελιδοδείκτες όπου πήρα και εγώ δύο ίδιους μαζί της..
Έναν με μια μικρή ροζ κουκουβάγια, και έναν με μια μαύρη γατούλα.
«πάμε; δεν θυμάμαι αν θέλω να πάρω κάτι άλλο. Εσύ θες;» με ρωτάει και αφού σκέφτομαι για λίγο αν χρειάζομαι κάτι. Της απαντώ. «και εγώ δεν νομίζω να θέλω κάτι ας φύγουμε» της δηλώνω, και έτσι πήγαμε στο ταμείο για να πληρώσουμε η κάθε μία τα ψώνια μας.
Πριν αφήσουμε το κατάστημα πίσω μας.
Βγήκαμε στο δρόμο, και πήραμε ένα ταξί μιας και είναι ποιο δύσκολο με τα ψώνια να περπατήσουμε.
Πήγαμε στο σπίτι της άννας, χαιρέτησα τους γονείς της, που ήταν στην κουζίνα και κάτι ετοίμαζαν.
Η άννα τους εξήγησε ότι πήραμε μερικά πράγματα για τον κοιτώνα της, και πως θα τα αφήσει στο δωμάτιο της, να με πάει ως στο σπίτι και, μετά θα γυρίσει για να φάνε. Μιας και ήταν ήδη απογευματάκι, και οι γονείς της συμφώνησαν μιας και όπως την ενημέρωσαν, έφτιαχναν κάτι το οποίο της αρέσει πολύ πολύ...
Για λίγο η άννα τους βομβάρδισε με ερωτήσεις τύπου, «και τι είναι;» «έλα πείτε μου..» «Σας παρακαλώ..» «Τι φτιάχνεται;;» αλλά δεν τα κατάφερε, ακόμα και με τα ναζια της.
Έτσι τα παράτησε, και πήγαμε τα ψώνια στο δωμάτιο της, και με ένα χαιρετισμό, φύγαμε για το σπίτι μου.
Όπου δεν άργησε να αρχίσει τα πειράγματα της στην διαδρομή, για τον λαέρτη..
«είναι γλυκούλης» δηλώνει κάποια στιγμή μετά από μερικά παρόμοια πειράγματα.
«αρκετά άννα.. Εντάξει ναι είπαμε ότι μου προκαλεί κάτι, μια περιέργεια και ένα ενδιαφέρον. Αλλά μέχρι εκεί» της λέω μήπως και σταματήσει να με πειράζει.
Τάχα όσο θυμωμένη μπορώ.. Εξάλλου ξέρω ότι δεν έχει κακό σκοπό. Απλώς δεν αντέχω τα πειράγματα.
«εντάξει το έπιασα, θα σταματήσω να παίζω μαζί σου..ομως το τονίζω μονάχα για ΠΡΟΣΩΡΙΝΆ..πάντως αν θες να σου απαντήσω στην προηγούμενη ερώτηση σου, σοβαρά, μου φαίνεται πως νοιάζεται για σένα, και δεν νιώθω πως να το πω.. Να είναι απειλή για σένα... Αλλά σε παρακαλώ καλό είναι να προσέχεις. Δεν μου αρέσει που έτυχε να τους δεις μαζί στο όνειρο σου, και ξαφνικά να βλέπουμε ότι με κατά κάποιο τρόπο γνωρίζονται.»
«Ναι όντος ήταν κάπως περίεργο.. Και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι κάπως με το συγκεκριμένο όνειρο. Μα το βασικό είναι να μην ανησυχείς θα προσέχω έχεις το λόγο μου»
«μπράβο το κορίτσι μου» μου λέει ακριβώς πριν αρχίσει να μου κάνει ναζακια.
«ααα ξέρεις τι άλλο είναι περίεργο;» της δήλωνω με ερώτηση και σοβαρεύει με ένα βλέμμα που ρωτάει "τι;" περιμένοντας να συνεχίσω, και να απαντήσω στην σιωπηλή ερώτηση της.
«ότι ήταν σαν να άκουσα την φωνή του λαερτη στο κεφάλι μου όταν ήμασταν μαζί με τον περίεργο. Ξέρεις όπως ακούω την φωνή της φωτεινής»
Με κοίταει με ένα βλέμμα απορίας σαν να τα έχει λίγο χαμένα. Όπου είναι τελείως λογικό με όλα αυτά τα περίεργα μυστήρια γύρω μου.
«φοβάμαι ότι όντος παίζει παιχνίδια το μυαλό μου άννα» της λέω ειλικρινά, αυτό που νιώθω. Μιας και δεν λέει κάτι.
Μα εκείνη σταματάει να περπατάει απότομα στην δήλωση μου, αναγκάζοντας να κάνω το ίδιο.
«ξέρεις τι λέω εγω; ότι απλώς έχε εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου, και μην τα υπέρ αναλύεις..» με συμβουλεύει και χαμογελάω στο τρόπο της σκέψης της.
«έτσι μπράβο, μην σε παίρνει από κάτω.. Θα το περάσουμε και αυτό, και ότι άλλο έρθει στην ζωή σου ναι;» μου λέει πριν με κλείσει στην αγκαλιά της για λίγα λεπτά.
«ναιιιι» της λέω μονάχα, ενώ για μια ακόμη φορά έχω πλημμυρίσει από συγκίνηση εξαιτίας της..
«ωραία πάμε να σε αφήσω στο σπίτι σου, γιατί πρέπει να γυρίσω να φάω..» μου δηλώνει όταν διακόπτει την αγκαλιά μας..
«αμάν βρε άννα.. Αμάν» της λέω και περπάταω τάχα λίγο μακριά της από αγανάκτηση..
Νιώθω να με ακολουθεί με ένα χαμόγελο στα χείλη της πριν κλείσει την απόσταση και περπατήσει δίπλα μου.
Και δεν αργεί να εμφανιστεί το σπίτι μου.
Σταματώ και σταματάει και εκείνη.
«φτάσαμε» της λέω, βλέποντας πως δεν υπάρχουν φώτα στο εσωτερικό του σπιτιού με αποτέλεσμα να μην έχει έρθει ακόμα η μάνα μου, από την δουλειά.
«ναιι.. Θα τα πούμε έτσι; και να μου προσέχεις» μου λέει πριν μου δώσει ένα φιλάκι στο μάγουλο.
«μόνο αν μου προσέχεις και εσύ» της λέω και χαμογελάει.
«πάντα» μου αναφωνεί χαρωπή.
«ωραία,τα λέμε» της δηλώνω.
«Ναι τρελή μου» μου λέει, και την βλέπω να παίρνει το δρόμο για το σπίτι της, μα σταματάει σε μερικά βήματα και γυρίζει φωνάζοντας μου «το ξέρω ότι με αγαπάς» με το κλασικό ναζί και κάνω πως δεν την ακούω, με ένα χαμόγελο στα χείλη μου οπου δεν μπορώ να αποτρεψω.
.......
Γειά σας συννεφάκια μου & αστεράκια μου. ✨
Ελπίζω να είστε καλά.. ❤
Και αν όχι, δεν πειράζει, Θ έρθουν καλύτερα 😉
Περιμένω εντυπώσεις να ξέρετε!! 😊
Ελπίζω να σας αρέσει η εξέλιξη που έχει ως τώρα το βιβλίο, κι να μην το βαριέστε! 😕
Αυτα! Φιλάκια 😘 από μένα!