Siz/ Ramazan (18.09)
İnterneti açık değil. Öğleden sonra da hiç konuşmadık. Sadece matematik dersinde silgim ona yakın bir yere düşmüştü ve bana vermişti. Teşekkür bile edememiştim. Sanki ona bir şey desem devamı gelecek ve içimde bastırmaya çabaladığım sarılma isteğime yenik düşecektim. O da bana bakmadı hiç. Sanki o da farkındaydı her şeyin. Bana yardım ediyordu.
Gözlerimi ekrandan ayıramıyorum. Hâlâ interneti kapalı.
Aklıma gelenle alel acele yerimde dikleştim. Ya bir şey olduysa... Ben onun üzülmesine bile dayanamazken...
Ramazan aranıyor...
Çalıyor... Çalıyor... Çalıyor...
Telefon kapanmaya yakınken birden açılmasıyla nefesimi tuttum.
"Efendim?" dedi uykulu çıkan sesiyle. O an başımı duvardan duvara vurmak istedim. Ben neden bu ihtimali düşünemedim?
"Şey iyi geceler."
"Kader-"
Telefonu kapattığımda gözlerimi sımsıkı yumdum. Allahım...
Telefonu suratına kapatmış bulundum!
Hızla WhatsApp'a girdim. Görüldü...
Rahat nefes verdim hafifçe. Burdan yazar-
Ramazan arıyor...
Allahım ben böyle olsun istememiştim. Çok sıcakladım!
Gözlerim odanın kapısına gidip gelirken aramayı yanıtladım.
"Kader... Bir an açmayacaksın sandım." dedi gülerek. İçten içe mutlu olurken gülümsedim.
"Ben seni uyandırmak istemezdim-"
"Uyandırdın ama." dedi ciddiyetle. Ne yapıyım ki şimdi?
"Uyu o zaman."
Nefes alıp verdi. Kendimi daha çok kötü hissederken sesini duydum.
"Uyu demek kolay minicik... Uykum dağıldı işte!"
Moralim bozuldu ama benim!
"Uyudun uyuduğun kadar! Kalk koca bebek!"
Gülüşü kulaklarıma dolduğunda telefonu suratına kapattım. Çarpıcam ağzının ortasına!
Telefonun ritmik sesi odaya yayıldı. Arıyor. Açıp açmamak arasında kalsam da açmış bulundum. Açmak istemiyordum tabii de.
"Ağız tadıyla güldürmeden telefonu suratıma kapattın, Kader. Sürekli hakkıma giriyorsun bilmiş ol. Deden sana söylemedi mi kul hakkının önemini?"
Hı?
"B-ben hakkına mı girdim gerçekten? Ramazan..."
Dolan gözlerimle boğazım düğümlenirken duyduklarımla gözlerimi kocaman açtım. Ne!
"******! Hay ben bu işin ******* ******* be!"
Ağzım açık kalakaldım. Kısa sessizliğin ardından tekrar konuştu.
"Off! Bunları duymamalıydın."
Kendime az da olsa geldiğimde yüzümü buruşturdum.
"İğrenç! Midem bulandı-"
"Ben sana takılıyım derken... Her şeyi berbat ettim. Ben... Ben kapatıyorum."
Bir şey dememe fırsat vermeden kapattı. Aklımda söylediği küfürler dönüp duruyordu. Yüzüm yanıyordu.
Unut Kader...
Unut...
Unuttum...
Unuttum işte...
Off!
...
Beyza🌙
Okula zamanında gelmenin verdiği rahatlıkla merdivenleri bitirip sınıfa doğru ilerledim. Sınıf kapısına gitgide yaklaşırken koridorda hissettiğim hareketlilikle gözlerim gayri ihtiyari hareketliliğin olduğu tarafa döndü.
Buğraaağ?
Buğra ve yanında birkaç arkadaşı bana doğru geliyordu. Geliyor...
Adımlarım yavaşlarken gülerek bana doğru çevirdi bakışlarını. O an gözlerini kaçırıp başka yere baktı. Gözlerim onun baktığı yere gittiğinde sınıf kapısını gördüm. 11/B...
Başımı alel acele çevirdiğimde yoklardı. Gitmişlerdi. Arkamı döndüğümde koridorda birkaç kişi dışında kimse yoktu. Düşürdüğüm omuzlarımla önüme dönüp sınıf kapısını açtım. Sınıfta birkaç kız vardı sadece. Bacım gelmemişti.
"Günaydın Feyza... Kader yok mu?" dedi biri düz ifade takınarak. Sırama çantamı atıp oturdum.
"Günaydın Nilperi. İlk defa erken gelmişim okula sorduğun soruya bak." dedim gülerek. Yanıma oturup bana döndü.
Ne ima ettiğini biliyorum yelloz!
"Kader de erken gelirdi."
Mırıldandı.
"Ramazan ayındayız farkındaysan. Uyanamamış olabilir-"
"Kader cidden Ramazan ayında." dedi gülerek. "Fazlasıyla hem de."
Diğer kızlar da güldüğünde yumruklarımı sıktım.
"Bir sorun çıkmasını istemiyorsan kes kesini! Sınıf başkanlığı seçimlerinden beri Kader'e karşı kıskançlık ve kin beslediğini biliyorum."
Afallamış hâlde bana bakıyordu. Şu an nasıl gözüktüğüm umrumda değil.
Zil sesi duyulduğunda sınıf yavaş yavaş dolmaya başladı. Bacım gelmemişti daha. Sinirlerime hakim olmaya çalışarak nefes alıp verdim. Birilerini dövmemek için kendimi zor tutuyorum.
"Günaydın gençler!"
Rüya hoca sınıfa geldiğinde ayağa kalktık. Gözlerim pencere tarafı en ön sıraya kaydığında bacım ve Ramazan yoktu. Umarım birlikte gelmezler yoksa burda kavga çıkacak.
Rüya hoca defteri dolduruyordu. Başını kaldırıp bacımın sırasına baktı ve başını sınıfa çevirdi.
"Kimler yok?"
Ayağa kalkıp gözlerimi etrafta gezdirdim. O sırada Nilperi'nin sesi geldi kulağıma.
"Hocam Kader ile Ramazan yok. Sanırım birlikte gelecekler gelirlerse."
Rüya hoca ciddiyetle yerinde dikleşti. Anlamaz hâlde kaşları çatılırken konuşmaya başladı.
"Bir sorun yok değil mi Nilperi? Özellikle belirttiğine göre."
Rüya hocanın iyi niyetli yaklaşımı daha fazla canımı sıkmıştı. Şu yellozu biri sustursun artık!
"Hocam herkes biliyor-"
Kapının tıklatılmasıyla sözünü tamamlayamamıştı. Başımı çevirdiğimde bacım nefes nefese kalmış hâlde Rüya hocaya bakıyordu.
"Hocam geç kaldığım için özür dilerim."
Yanaklarım kasılırken bacımın arkasında beliren kişiyle sertçe yutkundum.
"Hocam ben de geç kaldım." dedi aceleyle. Bacımın yüzündeki şaşkınlığı görebiliyordum.
"Geçebilirsiniz."
Yerlerine geçtiklerinde sınıfta fısıldaşmalar başladı. Bir gün kavga çıkacak sınıfta ama...
...
Ramazan🌙
Zil çaldı ve öğle arasına girdik. Kader'in yüzüne bakamıyorum. Sabah sınıfa yetişmek için giderken onun da geç kaldığını fark etmiş, kendimi frenleyemeden sınıfın önünde bulmuştum kendimi. Önceden fark etmiş olsaydım biraz bekler, öyle geçerdim. Yanlış anlaşılmasını istemem.
"Ramazan..."
Duyduğum sesle başımı çevirdim usulca. Pembeleşmiş yanaklarıyla bana bakıyordu.
"Bana neden bakmadığını biliyorum. Evet, dün sana kızdım. Emin ol ki benim duymamdan ziyade senin söylemen beni üzdü ve kızdırdı. Ben sana karışamam, bu senin tercihin ama ben senin ağzına öyle laflar almanı istemiyorum. Sana yakışmıyor. Dediğim gibi benim duymuş olmam değil mesele."
Sustu. Kendimi kötü hissediyor ve onunla bu konuyu konuşuyor olmam utandırıyor, mahcup hissettiriyordu beni. Haklıydı. Ben onun yanında sinirlendiğimde hep o duymasın diye engelliyordum kendimi. Bu da ona yakalanmamı kaçınılmaz kılmıştı.
"Özür dilerim. Evet haklısın ve ben gerçekten senin duymanı istemedim. Evet o lafları ağzıma almam da doğru değil, biliyorum. Son iki yıldır buna alıştım. Kolay kolay bırakamam biliyorum ama-"
"Elbette bırakamazsın. Ben senden bunu bekleyemem ki zaten ben senden benim için bir şey yapmanı istemiyorum. Kendin için yapmanı istiyorum."
Gülümsedim. Pembeleşmiş yanaklarıyla gülümsüyordu bana.
"Sen beni dün merak mı ettin?" dedim gülümsemem büyürken. Kıkırdadı.
"Ramazan ya..."
Önüne döndüğünde gülmeye başladım. Yüzündeki gülümseme eşliğinde başını bana çevirdi.
"Ben namaz kılmaya gideceğim. Sen ne yapacaksın öğle arasında?"
Yerimde dikleşip ellerimi masaya bıraktım.
"Seninle gelirim olmaz mı?" dedim gülümseyerek. Kıkırdadı.
"Kızlar mescidine mi?"
Düşünür gibi yapıp başımı iki yana salladım.
"Ramazan ya! Bir de düşünüyorsun." dedi gülerek. Gülmeye devam ediyordu. Gözlerimi gülüşünden ayıramıyorum.
Gülüşü azaldığında bana küçük bir bakış atıp ellerini yanaklarına bastırdı. Şaşkın bakışlarını bana çevirip gülümsedi. Utandı.
"Çok güldüm. Uff!"
Gülümsüyorum. Ellerini usulca yüzünden çekip yerinde kıpırdandı.
"Şey ben gidiyorum."
Başımı salladım usulca. Gözlerini bir yere sabitleyip tekrar bana döndü. Ne olduğunu anlamazken yerinden kalktı.
"Kader bir şey mi oldu?"
Mahcupca bana baktı. "Şey..."
Eli boynuna giderken devam etti konuşmasına.
"Formanın üzerinde tüy var."
Tüy mü?
Gözlerim hızla üzerime kaydığında göremedim.
"Ne tüyü?"
"Kuş tüyü."
Üzerimi çırpar gibi yaptım alel acele. Huylandım.
"Ramazan bi durur musun-"
"Ben hoşlanmam, Kader. Huylanırım."
Başımı kaldırdığımda şaşkın şaşkın bana bakıyordu.
"Ciddiyim. Nerden geldi ki bu tüy?"
Gözlerini kırpıştırıp yanıma oturdu.
"Pencereden uçmuş olabilir. Bi dur."
Durdum. Ciddiyetle üzerime bakarken elim baktığı yere gittiğinde çatılmış kaşlarıyla bana döndü.
"Bi dur Ramazan!"
"İyi tamam. Nerde göster hadi."
Ayağa kalkıp bana doğru eğildi. Buldu mu?
"Hareket etme tamam mı?"
Bir iki adım gerilediğinde temas için kaçındığını anladım. Başımı eğip gözlerimi kapattım. Huylanıyorum.
"Aldın mı?" dedim sabırsızca. Omzumda hissettiğim gıdıklanma ile başımı kaldırdım alel acele. O an sıcak bir şeye çarptım. Yanağımdaki sıcaklıkla kalakaldım. Kalp atışlarım çok hızlı çarpıyordu. Yutkundum.
Benden ayrıldı usulca. Gözlerim gözlerini buldu telaşla. Mahcupca bana bakıyordu.
"Ramazan ben bilerek yapmadım. Bilerek öpmedim seni. Ben tam alacakken... Ben sana o kadar çok yaklaştığımı bilemedim. Ben-"
"B-bende suç. Ben hareket ettim. Kader..."
Yerinde hareket ettiğinde atıldım.
"Kader gitme... Ağlama..."
Gözlerini bana çevirdiğinde kızarmış gözleriyle yumruklarımı sıktım. Allahım ona sarılmak istiyorum. Bana yardım et, kendime engel olmamda yardım et...
"Ne yapacağız Ramazan? Ben artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmiyorum. B-bana, bize yardım et."
Ağlamaya başladı. O an hızla onu kendime çekip sarıldım. Kollarını usulca boynuna sarıp başını boynuma gömdü. Ağlıyorduk.
"Bize yardım et..."
🌙
Merhaba arkadaşlar.
Umarım iyisinizdir.
Düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim :)
Nasıl ilerliyor hikaye sizce?
Kendinize iyi bakın :)
En güzele emanetsiniz💚