Louis William Tomlison
《Louis; Θα με πας μέχρι το αεροδρόμιο;》Η Phoebe είχε εισβάλλει αθόρυβα στο δωμάτιο του αδερφού της και τον κοιτούσε με τα μεγάλα καστανά μάτια της.
《Που θα πας; Ακόμα δεν γύρισες..》Ψέλλισε εκείνος και σήκωσε το βλέμμα του από το σβηστό κινητό του.
《Απλά δεν θέλω να είμαι εδώ αύριο. Θα πάω Ιταλία, σε μια φίλη.》Απάντησε αδιάφορα η νεαρή κοπέλα και γύρισε το βλέμμα της στα άσπρα νύχια της.
《Phoebe αύριο κλείνουμε τα τρία χρόνια από το θαν-》
《Το ξέρω και γι αυτό θέλω να λείπω.》Τα λόγια της ίσα που ακούστηκαν από την πνιγμένη στα δάκρυα φωνή της.
《Αν μείνεις, μόνο καλύτερα μπορείς να γίνεις. Θα σου κάνει καλό να βρεθεί όλη η οικογένεια μαζί, να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας..》Ο Louis έκανε αργά την κίνηση να ακουμπήσει τον ώμο της μικρής του αδερφής.
《Και τι ξέρεις εσύ από οικογένεια;; Χώρισες με την γυναίκα την οποία απέκτησες παιδί, πλέον βλέπεις τον γιο σου μια στο τόσο. Είσαι όλη μέρα εδώ, δίπλα στον μπαμπά και μας το παίζεις προστάτης ενώ δεν είσαι! Ποτέ δεν ήσουν!! Οι προστάτες δεν παίρνουν αντικαταθλιπτικά ούτε παρακολουθούν δύο ψυχολόγους!》Ούρλιαξε η αδερφή του και απομάκρυνε με νεύρο το χέρι του Louis. 《Δεν είσαι εκείνη! Ποτέ δεν θα γίνεις όπως ήταν αυτή! Είσαι απλά λίγος!》Συνέχισε στον ίδιο τόνο και έτρεξε γρήγορα έξω από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα πίσω της.
Ο Louis ξεφύσηξε και ξάπλωσε ξανά πίσω στο μαλακό μαξιλάρι του. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να βοηθήσει την οικογένεια του να ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας τους αλλά εμφανώς χωρίς επιτυχία. Δεν είχε άλλες επιλογές. Όποια προσπάθεια και αν έκανε έπεφτε στο κενό και η Phoebe ξεσπούσε όλο και χειρότερα επάνω του με όλο και σκληρότερα λόγια. Αλλά την δικαιολογούσε.
Γνώριζε πως η μικρή του αδερφή πονούσε πολύ μέσα της και πως ξαφνιάστηκε πολύ από τον θάνατο της μητέρας τους. Δεν περίμενε ποτέ μια τόσο δυσάρεστη και τραγική εξέλιξη. Ήλπιζε και προσευχόταν καθημερινά για το αντίθετο. Κάποια πράγματα όμως δεν είναι στο χέρια μας και ξεπερνούν την ανθρώπινη φύση.
《Να περάσω;》Η δίδυμη αδερφή της Phoebe, Daisy, πέρασε αργά στο δωμάτιο και έκλεισε προσεκτικά την πόρτα πίσω της. 《Μην την παρεξηγείς.. απλά δεν το έχει ξεπεράσει ακόμη.. της είναι δύσκολο να το αποδεχτεί..》Η Daisy έσπευσε να δικαιολογήσει την δίδυμη αδερφή της και κάθισε δίπλα στον Louis.
《Το ξέρω μικρή.. ξέρω πως νιώθει. Ένιωθα και εγώ έτσι στις αρχές. Όμως πρέπει να το αντιμετωπίσει. Όλοι μας. Δεν πρέπει να έχουμε εσφαλμένες προσδοκίες, να ελπίζουμε μάταια σε ακατόρθωτα πράγματα. Η μαμά έφυγε και δεν γυρίζει.》Η Daisy έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
《Το ξέρω Louis.. όλες το ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε όλοι το ίδιο εύκολα.》
《Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Από την άλλη δεν είναι αδύνατο. Αδύνατο είναι να πιστεύουμε ότι η μαμά θα γυρίσει κοντά μας σύντομα. Όχι. Δεν θα γυρίσει σύντομα. Μας περιμένει εκεί ψηλά. Και το καλό που μας θέλει να αργήσουμε να πάμε.》Αυθόρμητα η Daisy χαμογέλασε και αγκάλιασε θερμά τον αδερφό της. Το είχε ανάγκη γι αυτό και εκείνος δεν διαμαρτυρήθηκε. Ήθελε κι εκείνος μια ζεστή αγκαλιά.
[...]
《Phoebe είσαι καλά;》Η νεαρή κοπέλα γύρισα τρομερά ξαφνιασμένη το κεφάλι της προς την κατεύθυνση του ξανθού ανιψιού της.
《Είμαι μια χαρά Robbie.. αλήθεια δεν έχω κάτι.》Χαμογέλασε ψεύτικα και σκούπισε βιαστικά τα λιγοστά δάκρυα που είχαν ξεμείνει στα μάτια της.
《Σε άκουσα να μιλάς στον μπαμπά..》Το μικρό αγοράκι πήρε μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει. 《Ο μπαμπάς είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Με αγαπάει και με προσέχει και με φροντίζει και μου κάνει τα χατίρια και με πηγαίνει βόλτες και μου παίρνει παιχνίδια. Και μου παίρνει και παγωτά οοοοοσα θέλω.》Ο ξανθός άγγελος μετρούσε στα μικροσκοπικά δαχτυλάκια του κάθε ένα σημαντικό πράγμα που έκανε ο Louis γι αυτόν.
《Η μαμά είπε ότι ο μπαμπάς είναι λίγο κακά αυτόν τον καιρό και να περιμένω να γίνει καλά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός μπαμπάς!》Η Phoebe κοίταξε ξαφνιασμένη τον εννιάχρονο ανιψιό της και συνειδητοποίησε πόσα λάθος πράγματα ξεστόμισε προηγουμένως.
《Έχεις δίκιο Robbie.. πραγματικά ο μπαμπάς σου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου..》Ψιθύρισε στο αυτί του αγοριού και του έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. 《Λοιπόν θα πάω αμέσως να ζητήσω συγγνώμη. Εσύ θα πας στον παππού και θα τον πρήξεις να σου δώσει σοκολάτα! Εντάξει;;》Ο Robbie κούνησε το κεφάλι του γελώντας και έτρεξε στο δωμάτιο του παππού του τραγουδώντας.
Η Phoebe χωρίς να χάσει χρόνο ανέβηκε δύο δύο τα σκαλοπάτια και όρμησε στο δωμάτιο του Louis.
《Συγγνώμη αδερφούλη. Είχες δίκιο. Σε όλα. Πρέπει να μείνω και να ξεπεράσω τον θάνατο της μαμάς. Γιατί πέθανε. Και δεν θα γυρίσει.》Ο Louis και η Daisy κοίταξαν κατάπληκτοι την αδερφή τους και την αγκάλιασαν ομαδικά.
《Δεν θα είναι εύκολο.. αλλά ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνεις..》Την προειδοποίησε και την κράτησε από τους ώμους με σιγουριά. 《Θα είμαι δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς.》
《Θέλω κι εγώ!》Παρακάλεσε η Daisy και ο Louis συμφώνησε με ένα θετικό νεύμα.
[...]
Τα τρία αδέρφια στέκονταν γύρω από τον τάφο της μητέρας τους αμίλητα. Τα δύο κορίτσια δεν είχαν ξανά επισκεφθεί το μέρος από την ημέρα της ταφής και δεν σκόπευαν να το κάνουν μέχρι πριν λίγες ώρες.
《Τώρα, ο καθένας με την σειρά του θα πει όσα θα ήθελε να της πει αν ήταν εδώ. Θα ξεκινήσω εγώ. 》O Louis είχε ξανά κάνει αυτήν την πρακτική στην ψυχοθεραπεία του.
《Μαμά.. ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι. Ευελπιστώ να σε έχω κάνει χαρούμενη και περήφανη με τις πράξεις μου και την συμπεριφορά μου. Προσπάθησα να κάνω όλα όσα μου είπες και νομίζω πως τα έφερα εις πέρας. Ήταν δύσκολο μαμά. Ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος χωρίς εσένα. Αλλά το θυμήθηκα. Έπρεπε απλά να το φρεσκάρω στην μνήμη μου: "Δεν με άφησες ποτέ.. ήσουν και είσαι κοντά μου." Θα σου φανεί αστείο αλλά όταν ακούω το τραγούδι μας αισθάνομαι πως ακούω τη δική σου φωνή. Γι αυτό κάθομαι με τις ώρες στο γραφείο ή και στο σπίτι ακούγοντας ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι. Σε ευχαριστώ για όλα μαμά. Να με περιμένεις εκεί ψηλά.》Ο Louis έκανε ένα βήμα μπροστά, άφησε λευκά τριαντάφυλλα και έπειτα κάθισε οκλαδόν απέναντι από το μνήμα.
《Μητέρα.. και εγώ ελπίζω να είσαι καλά..》 Πήρε τον λόγο η Daisy κοιτάζοντας την φωτογραφία της μητέρας της να χαμογελά πλατιά. 《Είναι πολύ δύσκολα εδώ χωρίς εσένα.. ειλικρινά δεν αντέχω λεπτό στο σπίτι. Οι τοίχοι με πνίγουν, όλα θυμίζουν εσένα από την άλλη όμως δεν θέλω να το εγκαταλείψω τόσο σύντομα. Μαμά μου λείπεις τόσο που τηλεφωνώ στον αριθμό σου για να ακούσω την γλυκιά φωνή σου στον τηλεφωνητή. Και όταν αυτός γεμίζει, εγώ πηγαίνω σβήνω τα όσα μηνύματα σου έχω στείλει και συνεχίζω. Είναι χαζό αλλά εγώ έτσι σε νιώθω κοντά μου. Και νιώθω ασφάλεια, νιώθω ότι με προστατεύεις και με ακούς. Και μου αρκεί έστω αυτό. 》Η Daisy πήρε μια βαθιά αναπνοή, τοποθέτησε τα κόκκινα τριαντάφυλλα επάνω από τα λευκά και κάθισε δίπλα στον αδερφό της.
《Εγώ...》Η Phoebe έξυσε το μπράτσο της αμήχανα. 《Ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια και το ξέρεις..》Ξεφύσηξε και έκλεισε τα μάτια. 《Όμως μου λείπεις και έχω τόσα νεύρα που έφυγες, που σε πήραν τόσο ξαφνικά χωρίς να μας έχεις προετοιμάσει! Ακόμη προσπαθώ να στο συγχωρήσω μαμά.. αν και μάλλον στην πραγματικότητα παλεύω να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Εγώ φταίω που προσπερνούσα με αφέλεια τα σημάδια που μου έδειχναν ότι δεν ήσουν καλά. Το ένιωθα, το ένστικτο μου μου το έλεγε καθημερινά και πάλι επέλεγα να το αγνοώ. Η ελπίδα έπρεπε και πρέπει να πεθαίνει τελευταία. Αλλιώς δεν είναι ελπίδα. Όταν σε πήραν μαμά ευχήθηκα ολόψυχα να ήμουν εγώ στην θέση σου. Λανθασμένα όμως. Δεν θα το ξεπερνούσες μαμά, δεν θα άντεχες. Και το κατανοώ. Και ξέρω πως αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης. Οτιδήποτε άλλο είναι τραγικό και αφύσικο. Λυπάμαι που το σκέφτηκα εξ αρχής.. Λυπάμαι που αγνόησα όλα αυτά τα σημάδια που έδειχναν ότι δεν ήσουν καλά. Συγγνώμη μαμά ελπίζω να με συγχωρέσεις για να μπορέσω κι εγώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Σε αγαπώ μαμά!》Η Phoebe άφησε τα δικά της μπλε τριαντάφυλλα με δύο ροζ κλωνάρια δίπλα από των αδελφών της και κάθισε κοντά τους.
《Νιώθω καλύτερα.》Εκμυστηρεύτηκε μετά από λίγα λεπτά σιωπής.
《Κι εγώ το ίδιο》Παραδέχτηκε η Daisy.
《Αύριο θα έρθετε μαζί μου στον ψυχολόγο. Θα δείτε, θα νιώσετε άλλος άνθρωπος. 》Απάντησε ο Louis και αγκάλιασε στοργικά τις δυο αδερφές του.
Μετάνοια. Αγάπη. Συγχώρεση. Αποδοχή. Βοήθεια ειδικών. Υπομονή. Επιμονή. Αγώνας. Χρόνος. Ψυχραιμία. Υποστήριξη. Όλα είναι απαραίτητα. Όλα είναι αλληλένδετα. Όλα είναι κομμάτι της απώλειας.
[...] It's been a minute since I called you
Just to hear the answer phone
Yeah, I know that you won't get this
But I'll leave a message so I'm not alone
The day that they took you
I wish it was me instead
But you once told me "Don't give up
You can do it day by day"
And diamonds, they don't turn to dust or fade away
Even when I'm on my own
I know I won't be alone
Tattooed on my heart are the words of your favourite song
I know you'll be looking down
Swear I'm gonna make you proud
I'll be living one life for the two of us [...]