ထိုညပြီးနောက် ကုမုဒြာဟာ ဧကရာဇ်မောင်အား သိသိသာသာရှောင်ဖယ်နေခဲ့ပြန်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်လဲ အရက်မူးလာတိုင်း ထိန်းချုပ်မရတဲ့စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် သူ့အမှားသူသိနေ၍ မုဒြာကိုအတင်းအကြပ်မလုပ်ဆောင်တော့ပေ ။ သို့ပေမဲ့ မုဒြာထုတ်လိုက်တဲ့စည်းကမ်းချက်ကြောင့် ဧကရာဇ်မောင် ဒေါသထွက်ရပြန်သည် ။
" မောင် မုဒြာအခန်းထဲကို မုဒြာခွင့်ပြုချက်မပါပဲ ဝင်လာခွင့်မရှိဘူး … ပြီးတော့ မုဒြာကိုယ်ကိုလဲ ထိခွင့်မရှိဘူး … ဝေးဝေးနေပါ "
မုဒြာရဲ့အေးဆက်ဆက်အမိန့်က ဧကရာဇ်ရင်ကို နာကျင်သွားစေသည် ။ ထိုစကားကို ဧကရာဇ်မောင်လဲ မုဒြာကိုဟိုးအရင်က ပြောဖူးခဲ့သည် ။ ဒါပေမဲ့အဖိုးရှိနေ၍ သူ့ရဲ့စကားကအရာမဝင်ခဲ့သလို မုဒြာကသူ့အခန်းထဲကိုအမြဲဝင်လာပြီး သူ့ကိုလဲဂရုစိုက်ပေးသည် ။ ခုဒီစည်းကမ်းကို မုဒြာကိုယ်တိုင်က ထုတ်ပြန်လာတော့ သူကဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ ။ ပြီးတော့အိမ်တော်မှာအဖိုးလဲမရှိသလို မုဒြာကလဲအရင်ကနဲ့မတူတော့၍ ဧကရာဇ်မောင် လွန်ဆန်၍မရဖြစ်နေသည် ။
ထိုညက မုဒြာလက်မခံချင်တာကို အတင်းအကြပ်ရယူဖို့ကြိုးစားမိလို့ သူလဲပဲခေါင်းထုခံခဲ့ရပြီးပြီ ။ ဒါကြောင့်ထိုကိစ္စကျေအေးသွားပြီထင်ထားပေမဲ့ မုဒြာကသူ့အနားကပ်ခွင့်မပြောနဲ့ သူ့အခန်းထဲကို ခြေချခွင့်ပင်မပြုတော့ပေ ။ ဒါပေမဲ့ ဇွဲကိုတော့ ဝင်ခွင့်ပြုထားသည် ။
နေ့တစ်နေ့ရဲ့မနက်ခင်းမှာ မုဒြာနဲ့ဇွဲ အလုပ်သွားဖို့ မုဒြာအခန်းထဲကနေထွက်လာစဉ် အပြင်မှာရပ်စောင့်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
" ဒီမှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ … အလုပ်သွားဖို့မပြင်ဘူးလား "
မုဒြာက အေးဆက်ဆက်ဖြင့်သာ မေးလာတော့ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာအနားတိုးကပ်လိုက်ပြီး မုဒြာအင်္ကျီတွေကိုလှန်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို စစ်ဆေးတော့ ဗိုက်ကိုသတိထားမိသွားမှာဆိုး၍ မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်ကို တွန်းထုတ်လိုက်သည် ။
" မထိနဲ့လို့ပြောထားတာ မကြားဘူးလား "
မုဒြာက ဓာတ်လိုက်ခံရသလိုလန့်သွား၍ ဇွဲလဲ မုဒြာအရှေ့ကနေကာလိုက်ပြီး ဧကရာဇ်မောင်ကို သတိပေးတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ကာ …
" မင်းလုပ်ရပ်တွေ လွန်နေပြီနော် ဧကရာဇ်မောင် "
ဧကရာဇ်မောင်က ဇွဲရဲ့ မုဒြာအပေါ်ကာကွယ်ပေးနေပုံကို နည်းနည်းလေးမှကြည့်မရပေ ။ မွေးဖွားလာကတည်းက အရာရာပြီးပြည့်စုံတဲ့လူတွေက အမြင်ကပ်ဖို့ကောင်းလွန်းသည် ။
" ငါကဘာကိစ္စလွန်ရမှာလဲ … ငါကသူ့ရဲ့ယောက်ျားဖြစ်ပြီး အခန်းထဲကိုငါ့ကိုကြဝင်ခွင့်မပြုပဲ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုကျဝင်ခွင့်ပေးတယ် … ငါ့မှာသူ့ကိုစစ်ဆေးပိုင်ခွင့်တောင်မရှိတော့ဘူးလား ဟမ် … မင်းတို့သာလိပ်ပြာလုံရင် ငါဘာပဲလုပ်လုပ်ငြင်းမှာမဟုတ်ဘူး … ခုသူက ငါထိကိုင်တာတောင်မကြိုက်တော့ဘူး မင်းကလဲကာကွယ်ပေးနေတာဆိုတော့ ငါအတွေးတွေကမှန်နေတာများလား "
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့စကားတွေကလွန်လာ၍ ဇွဲက ဧကရာဇ်မောင်ပခုံးအား အားပါပါတွန်းလိုက်ပြီး …
" မုဒြာကမကြိုက်ဘူးပြောရင် မင်းသူ့ကိုထိစရာမလိုဘူး … မင်းဘာသာ သူ့ယောက်ျားပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်နေနေ ခုမင်းလုပ်နေတာတွေက အကြမ်းဖက်မှုမြောက်တယ် … ပြီးတော့ ငါနဲ့မုဒြာကြားမှာ ဘာပတ်သပ်မှုမှမရှိဘူးဆိုတာ ဘုရားမှာကျိန်ဆိုရဲတယ် … လူတိုင်းကိုမင်းစိတ်နဲ့မနှိုင်းနဲ … သူ့လိုဖြူစင်တဲ့လူတစ်ယောက်ကို မင်းလျှာအရိုးမရှိတိုင်း စွတ်ဆွဲလို့မရဘူး "
ဇွဲကတော်ရုံသူများမိသားစုကြား ဝင်မပါတတ်ပေမဲ့ မုဒြာအပေါ် ဧကရာဇ်မောင်ဆက်ဆံပုံက သူထင်ထားတာနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေ၍ သည်းမခံနိုင်ဖြစ်နေခြင်းပင် ။ သူတောင်မုဒြာဆုံးဖြတ်ချက်ကို တန်ဖိုးထားပြီး မုဒြာပျော်ရွှင်ဖို့နောက်ဆုတ်ပေးခဲ့ပေမဲ့ တစ်ဖက်ကတော့ မုဒြာအပေါ်တန်ဖိုးမဲ့စွာဆက်ဆံနေသည် ။ မုဒြာသာဆန္ဒရှိမည်ဆိုရင် ရှေ့ကနေရပ်တည်ပြီး ဧကရာဇ်မောင်မုဒြာကို ထိခိုက်ခွင့်မပြုနိုင်အောင် ကာကွယ်ပေးမည်ပင် ။
ဧကရာဇ်မောင်က နကိုဒေါသဖြစ်နေရာကနေ ဇွဲကဝင်ပါလာတော့ သူ့ဒေါသတွေကို ဇွဲထံပုံချလိုက်တော့သည် ။
" မင်းကဘာကောင်မို့ သူ့ကိုကာပေးနေတာလဲ … မင်းတို့ဖြူစင်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုသက်သေပြမှာလဲ … ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မင်းတို့စေ့စပ်ထားတဲ့ကိစ္စလူတိုင်းသိတယ် … ခုလိုတစ်အိမ်ထဲမှာအတူနေတာက လူပြောစရာဖြစ်မနေဘူးလား … ပြီးတော့ငါတို့အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စထဲ မင်းဝင်ပါစရာမလိုဘူး ဇွဲ … မင်းသာအရှက်ရှိရင် ဒီအိမ်မှာဆက်ပြီး မနေသင့်တော့ဘူး "
" ဒါဆိုမင်းနဲ့ကသစ်ပန်းရဲ့ပတ်သပ်မှုကလဲ သိပ်ကိုဖြူစင်တယ်ပေါ့ … ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ သူစိမ်းအိုမီဂါကိုကျ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းကခင်လာတဲ့ ငါနဲ့မုဒြာကိုကျ စွတ်ဆွဲတယ် … မင်းလိုလုပ်ငန်းရှင်ဥက္ကဌတစ်ယောက်က သာမန်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးနေတယ်ဆိုကတည်းက မင်းအပြစ်လုပ်ထားလို့ပဲ "
ဇွဲရဲ့စွတ်ဆွဲချက်တွေကမှန်ကန်နေတော့ ဧကရာဇ်မောင် ဘာမှမပြောနိုင်တော့ပေ ။ ရန်ပွဲက လက်မပါပေမဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ အခြေအနေပြင်းထန်လာ၍ နောက်ဆုံးမုဒြာဝင်တားရတော့သည် ။
" တော်ကြပါတော့ … ဧကရာဇ်မောင် မင်းနဲ့ငါဖြေရှင်းဖို့လိုလာပြီ … ဇွဲ အောက်ထပ်မှာခနစောင့်နေပေးပါ … ပြီးရင်မုဒြာလိုက်လာခဲ့မယ် "
ဇွဲကစိတ်မချဖြစ်နေတော့ မုဒြာကအဆင်ပြေကြောင်း ခေါင်းငြိမ်ပြလိုက်သည် ။ ဇွဲလဲဆက်မပြောတော့ပဲ မုဒြာစကားကိုနားထောင်ကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုစိုက်ပြီး အကူအညီလိုရင်လှမ်းတောင်းဖို့မှာခဲ့ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားခဲ့သည် ။ မုဒြာကတော့ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့စာရင်းရှင်းဖို့ အခန်းထဲဝင်လာသည် ။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က သူ့အားစိမ်းသက်သက်ကြည့်နေတဲ့မုဒြာအား မေးလိုက်သည် ။
" ဇွဲရောက်လာကတည်းက မင်းအချိုးတွေပြောင်းလဲသွားတယ် … ငါတို့ပြဿနာဖြစ်ခဲ့တာလဲ လနဲ့ချီကြာနေပြီပဲ … မင်းခုထိစိတ်ကောက်နေတုန်းလား ကုမုဒြာ "
" ဘယ်ပြဿနာကိုပြောတာလဲ … ပြဿနာတွေဒီလောက်များတာ ဘယ်ဟာကိုစိတ်ဆိုးရမလဲဆိုတာတောင် ငါမမှတ်မိတော့ဘူး "
မုဒြာပြောတာမှန်နေ၍ ဧကရာဇ်မောင်ခေါင်းငုံ့သွားသည် ။ သူတို့အတွက် ပြဿနာမတတ်သည့်ရက်ဆိုတာ မရှိသလောက်ရှားသည် ။ အဖိုးရှိတဲ့အချိန်တွေသာ အဆင်ပြေပြေနေပြီး တစ်ခြားရက်တွေမှာဆို အမြဲပြဿနာရှာတဲ့သူက ဧကရာဇ်မောင်ဆိုတဲ့ သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုစိုက်ကြည့်ရင်း ဆိုလိုက်သည် ၊
" ကုမုဒြာ မင်းသာဇွဲနဲ့မပတ်သပ်တော့ရင် ငါတို့ဒီလိုရန်ဖြစ်ရမှာမဟုတ်ဘူး "
" ဇွဲကဘာလုပ်နေလို့လဲ … ပြဿနာအားလုံးရဲ့အစက မောင် နဲ့သစ်ပန်း စတွေ့ကတည်းကဖြစ်ခဲ့တာ … မုဒြာမောင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပတ်သပ်မှုကို ပေးခွန်းထုတ်ခဲ့ဖူးလို့လား … မုဒြာဘာပြောပြောအရာမဝင်တာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ … ခုမောင့်စိတ်ကြိုက် သူမကိုမုဒြာရဲ့အိမ်ပေါ်ထိပါခေါ်တင်ထားပြီးပြီ … အဲ့ဒါတောင် မကျေနပ်သေးဘူးလား "
" အဲ့ဒါက မင်းထင်သလိုမဟုတ်ဘူး … ငါတို့က "
ဧကရာဇ်မောင် ဆက်မပြောပဲ ရပ်သွားသည် ။ သေခြာပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့မှ အစက တည်ငြိမ်နေတဲ့အိမ်တောင်ရေး စတင်လှုပ်ခပ်လာတာ ထိုအချိန်ကတည်းကဖြစ်နိုင်သည် ။ သူကအမြဲပြဿနာရှာနေသူမို့ မသ်နိုင်ပေမဲ့ မုဒြာခုလိုပြောင်းလဲသွားခြင်းရဲ့အစဖြစ်နိုင်သည် ။ ကသစ်ပန်းဆိုတဲ့မိန်းကလေးရဲ့ဖော်ရွှေမှုတွေအောက်မှာ ယုံကြည်မိပြီး စိတ်မွန်းကြပ်မှုတွေကိုဖွင့်ဟမိသည့်အပြင် စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့မုဒြာကိုပါ စကားလုံးတွေနဲ့အထင်လွဲစော်ကားကာ ခုလိုအေးဆက်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့မိသည် ။
ထိုအချိန်ကတစ်ခြားသူရဲ့ဖော်ရွေမှုတွေကြောင့် မုဒြာရဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေကို မမြင်ခဲ့ပဲ စုံလုံးကမ်းမိခဲ့သည် ။ မုဒြာကို စကားလုံးတွေနဲ့ရော သူ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေနဲ့ပါ နာကျင်စေခဲ့သည် ။ မုဒြာမရှိလျှင် ပိုပျော်ရလိမ့်မယ်ထင်ထားပေမဲ့ ခုတော့ သူကိုယ်တိုင်က မုဒြာတစ်ခြားတစ်ယောက်နောက်ပါသွားမှာကို ကြောက်နေသည် ။ ကသစ်ပန်းသာပေါ်မလာခဲ့ရင် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးက အရင်လိုအေးဆက်ဆက်ဖြစ်နေအုံးမှာပေမဲ့ ဒီလောက်ထိမုဒြာသူ့ကိုစိမ်းကားသွားမည်မဟုတ်ပေ ။
ထိုစဉ် မုဒြာဖုန်းထံ ဖုန်းကောတစ်ခုဝင်လာခဲ့သည် ။ မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ စကားပြောနေတာရပ်ပြီး ဖုန်းဖြေလိုက်သည် ။
" Hello ! ဖိုးဖိုး "
" မြေးလေး နေကောင်းရဲ့လား "
" ဟုတ်နေကောင်းပါတယ် … ဖိုးဖိုးရော သက်သာပြီလား "
" အဟွတ် … ဒီလိုပါပဲ … မြေးလေးပြန်သွားကတည်းက အဖိုးချောင်းတွေပဲဆိုးနေတာ "
" အဖိုး မသက်သာရင် အဖိုးအနားမှာဂရုစိုက်ပေးဖို့ ဦးလေးမြတ်ကိုလွှတ်လိုက်ရမလား "
" ဒါဆိုမြေးလေးတို့ရော အဆင်ပြေပါ့မလား "
" ပြေပါတယ် … ဇွဲလဲဒီမှာရှိနေတာပဲ … အိမ်တော်ကပူစရာမလိုပါဘူး "
" ဒါဆိုလဲ မြတ်မောင်ကိုလွှတ်လိုက်ပေါ့ … အနားမှာဂရုစိုက်ပေးမဲ့အဖော်ရှိတော့ အဖိုးလဲအမြန်သက်သာလာမှာပါ "
တကယ်တော့ အဖိုးကြွယ်ဟာ အိပ်ယာထဲလဲနေခြေပြီ ။ မုဒြာစိတ်မကောင်းဖြစ်မှာဆိုး၍ လိမ်ညာထားခြင်းဖြစ်သည် ။
" မြေးလေးအနားမှာ ဧကရာဇ်မောင်ရောရှိလား "
" ဟုတ် ရှိတယ် "
" ဒါဆို သူ့ကိုဖုန်းပေးလိုက်ပါဦး "
အဖိုးက ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ဖုန်းပြောချင်တယ်ပြောလာ၍ မုဒြာလဲဖုန်းကိုကမ်းပေးလိုက်သည် ။ အဖိုးက ဧကရာဇ်မောင်အသံကြားတော့ ချောင်းဆိုးနေရင်းကြားက စကားတွေပြောလာသည် ။
" ဧကရာဇ်မောင် အဖိုးမရှိတုန်း မုဒြာလေးကိုသေချာဂရုစိုက်ပေးရမယ်နော် "
" ဟုတ် "
" ပြီးတော့ ဇွဲနဲ့လဲတည့်အောင်နေ … သူနဲ့မင်းတို့ငယ်ငယ်ကတည်းက သိလာကြတာဆိုတော့ ရင်းနီးလောက်မှာပါ … မြေးလေးကအဖော်မက်တယ် … သူခင်သွယ်တဲ့လူနဲ့ပေးနေလိုက် … ဒါမှသူပျော်ရမှာ … မင်းလဲအလုပ်တွေရှုတ်လာပြီဆိုတော့ အိမ်မှာအကြာကြီးမနားရလောက်တော့ဘူး … ဒါပေမဲ့ မြေးလေးကိုလဲပြစ်မထားနဲ့ဦး ကြားလား "
" စိတ်ချပါအဖိုး … ကျွန်တော်ပြစ်မထားပါဘူး "
အဖိုးရဲ့အမှာစကားတွေအောက်မှာ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့မုဒြာနာခံပြီး အဖိုးစိတ်ချမ်းသာအောင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဂရုစိုက်ပါ့မယ်လို့ ကတိတွေပေးလိုက်ကြသည် ။ အဖိုးဖုန်းချသွားတော့မှ ဧကရာဇ်မောင်ဟာ မုဒြာရဲ့အားနည်းချက်ကိုသိသွားလေသည် ။
" ကြည့်ရတာတော့ ငါတို့ရဲ့ဟန်ဆောင်အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း အဖိုးသိသွားရင် တော်တော်လေးစိတ်ထိခိုက်မှာပဲ … မင်းရောမထင်ဘူးလား ကုမုဒြာ "
ဧကရာဇ်မောင်က အဖိုးနဲ့ချိန်းခြောက်လာတော့ မုဒြာမျက်ခုံးကြုတ်လိုက်ပြီး …
" မင်းဘာဖြစ်ချင်တာလဲ ဧကရာဇ်မောင် … ငါ့အဖိုးနေမကောင်းဖြစ်နေချိန် စိတ်ဒါဏ်ရာရအောင် မင်းဒီအကြောင်းတွေပြောရဲရင် ပြောကြည့်လိုက် "
" ငါကပြောမယ်လို့မပြောသေးပါဘူး … မင်းသာငါ့စကားကို နာခံနေရင်ပေါ့ "
" ငါမင်းဖြစ်ချင်သလို မင်းဘဝကိုမစွတ်ဖက်တော့ပဲနေနေပြီလေ ဧကရာဇ်မောင် … မင်းဘာတွေထပ်ပြီးအလိုမကျပြန်တာလဲ "
" ဟုတ်တယ် ငါအလိုမကျဘူး … မင်းငါ့စကားကို အရင်လိုပြန်ပြီးနားထောင်ရမယ် … ငါ့အမိန့်ကိုမလွန်ဆန်ရဘူး … ငါနဲ့အတူပြန်နေရမယ် … ဒါဆိုငါဒီအကြောင်းတွေအဖိုးကိုလုံးဝ ပြောမပြဘူးလို့ ကတိပေးတယ် … ဟိုးအရင်ကနေခဲ့ကြသလို ဟန်ဆောင်ပြီးတော့ ပြန်နေကြတာပေါ့ "
မုဒြာလှောင်ရယ်လိုက်မိသည် ။ အရင်က ဒီလိုအရူးစကားတွေပြောခဲ့တဲ့လူက သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာပဲ ။ မောင်ဆိုတဲ့ဒီလူသားနဲ့ အတူနေရဖို့ အဖိုးနဲ့အကြပ်ကိုင်သည် ။ အဖိုးသာသိရင် မုဒြာကိုမပျော်ရွှင်အောင်ထားလို့ မောင့်ရဲ့မိဘတွေကို ခက်ခဲအောင်လုပ်လိမ့်မယ်လို့ မောင်ကထင်နေခဲ့တာ ။ ဒီအကြပ်ကိုင်မှုက မောင့်မိဘတွေမဆုံးခင်ထိပဲအကြုံးဝင်သည် ။ အဲ့ဒိနောက် မောင့်ကိုသူ ဘယ်လိုမှထိန်းချုပ်လို့မရတော့ဘူး ။
ခုတော့ဒီသံသယာကြီးက သူထံပြန်လည်လာပြီ ။ ဒါကဝဋ်လည်တယ်ဆိုတာမျိုးလား ။ ဧကရာဇ်မောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ လုံးဝဇွဲလျော့မည့်ပုံမပေါ်ပဲ မုဒြာလက်မခံရင် အဖိုးနဲ့ဇွဲကို တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနဲ့ နှောက်ယှက်လိမ့်မည် ။ အဖိုးကအသက်ကြီးပြီး ကျန်းမာရေးမကောင်းဖြစ်နေ၍ မုဒြာသူတို့ကြောင့်အဖိုးကိုစိတ်ဆင်းရဲမခံစေချင်ပေ ။ ဇွဲကလဲ သူ့အပေါ်ကောင်းပေးသူမို့ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ပြဿနာရှာတာ မခံစေချင်တော့ပေ ။ နောက်ဆုံး မုဒြာ စိတ်တစ်ထစ်လျော့လိုက်ပြီး သူတို့ကတိတစ်ခုထားလိုက်ကြသည် ။
မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်ကို အရင်လိုပြန်ပြီးဂရုစိုက်ပေးမှာဖြစ်ပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ဘဝကိုတော့ဝင်မစွတ်ဖက်တော့သလို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားသည် ။ ထိုနည်းတူ ဧကရာဇ်မောင်ကလဲ မုဒြာနဲ့ဇွဲကိုပြဿနာမရှာပဲလွှတ်ထားပေးရမှာဖြစ်ပြီး မုဒြာဘဝကိုလဲဝင်မစွတ်ဖက်ပဲ အရင်လိုဟန်ဆောင်အိမ်ထောင်ရေးအဖြစ်သာ ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်ဖြစ်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အရင်လိုပြန်ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟုထင်ကာ လက်ခံလိုက်သည် ။
သူမသိတာက ထိုဟန်ဆောင်အိမ်ထောင်ရေးဟာ ကလေးမွေးဖွားလာတဲ့နေ့ကြရင်တော့ ကတိအတိုင်းဖျက်သိမ်းပေးရမည်ဖြစ်သည် ။ ဒါကသူတို့ရဲ့စာချုပ်ထဲမှာပါဝင်သည့်အချက်ဖြစ်သည် ။ မုဒြာအလွန်ဆုံး လပိုင်းလောက်သာ သည်းခံနေဖို့လိုသည် ။
မေမြို့ကအိမ်တော်ထံ ဦးလေးမြတ် ရောက်လာတော့ အဖိုးကုဌေကြွယ်အခြေအနေက အတော်လေးဆိုးနေပြီ ။
" သခင်ကြီး … တကယ်ပဲ ထွက်မသွာခင် သခင်လေးနဲ့မတွေ့တော့ဘူးလား "
" ငါမြေးလေးနဲ့ ၃ လတောင်အတူနေပြီးပြီ … အမှတ်တရကောင်းတွေ ချန်ထားခဲ့ပြီးပြီ … ဒီပုံစံကိုမြင်ခိုင်းပြီး အတိတ်ဆိုးတွေ ချန်မထားခဲ့ချင်ဘူးမြတ်မောင် "
" သခင်မလေးတုန်းကလဲ နောက်ဆုံးထွက်သက်ကို သခင်လေးမတွေ့လိုက်ရဘူး … သူချစ်တဲ့ခွေးလေးလုံးလုံး သေသွားတာကိုလဲ သခင်လေးမသိလိုက်ရှာဘူး … ခုသူချစ်တဲ့ဖိုးဖိုးကလဲ ဒီတိုင်းပဲသူ့ကိုတွေ့ခွင့်မပေးပဲ ထွက်သွားတော့မှာလား "
" မြေးလေးကို အချိန်အကြာကြီး မနာကျင်စေချင်ဘူး … ငါသေသွားတာကို သူမမြင်ရရင် အချိန်ခနလေးနဲ့မေ့ပျောက်သွားမှာပါ … လုံးလုံးလေးတုန်းကလိုပေါ့ "
အဲ့အချိန်တုန်းက လုံးလုံးလေးနေရာ အစားထိုးဖို့ ဧကရာဇ်မောင်ရှိနေခဲ့သည် ။ ခုတော့မတူနေပါ ။ အဖိုးက ကုမုဒြာအတွက် ဘယ်အရာမှအစားမထိုးနိုင်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသူဖြစ်သည် ။ ဦးလေးမြတ်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး …
" သေချာပြန်စဉ်းစားပြီး သခင်ကြီး တွေ့ချင်လာတဲ့အချိန် ကျွန်တော့ကို ပြောလိုက်ပါ … ချက်ချင်းသခင်လေးကို ခေါ်ပေးပါ့မယ် "
ဦးလေးမြတ်လဲ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ပေ ။ သူကတော့ သခင်ကြီးရဲ့အနားမှာ အဆုံးထိရှိနေပေးမည့် တစ်ဦးတည်းသောသူပင် ။
*
*
*
ရုံးပိတ်ရက်တစ်ရက် မုဒြာနဲ့ဇွဲကို ယံယံကသူ့အိမ်မှာကြွေးမွေးဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းကြောင့် သူတို့အတူထွက်လာခဲ့ကြသည် ။ ဇွဲပြန်ရောက်လာပြီးနောက် ယံယံနဲ့ ဒုတိယအကြိမ်တွေ့ဆုံခြင်းဖြစ်သည် ။
ယံယံချန်သော်ရဲ့ ၃ နှစ်အရွယ်သားလေးရဲ့နာမည်က ရတုမြတ်သော်ဖြစ်ပြီး မုဒြာကအမြဲလာလည်နေကြမို့ မုဒြာကိုအရမ်းခင်မင်သည် ။
" တုတုလေးရေ … ဦးဦးလာပြီ "
အိမ်ထဲဝင်လာတာနဲ့ အသံပေးလိုက်တော့ ဖွေးဖွေးလုံးလုံးနဲ့ ရတုလေးက မုဒြာထံအပြေးလေးရောက်လာသည် ။
" ဦးဦးမုယာ "
" အဟား … တုတုလေးက ဦးဦးနာမည်ကို မှတ်မိနေပြီပေါ့လေ … စကားတွေလဲတစ်နေ့တစ်ခြား ပိုပိုတတ်လာပြီ "
" ဦးဦး … မုန့်မုန့် "
" ပါတာပေါ့ … တုတုလေးအကြိုက်ယူလာတယ် "
မုဒြာကအိပ်ထဲကနေ စုတ်လုံးတွေထုတ်ပေးလိုက်တော့ ယံယံကအပြေးလေးရောက်လာပြီး ဆွဲလုလိုက်သည် ။
" မုဒြာ … ကလေးတွေကိုဒီအရွယ်လေးနဲ့ စုတ်လုံးတွေအရမ်းမကြွေးရဘူး … သွားပိုးစားလိမ့်မယ် "
" အာ ငါမတွေးမိလိုက်ဘူး … တုတုလေးက အမြဲစုပ်လုံးပဲတောင်းနေတော့ ငါလဲအဲ့ဒါပဲဝယ်လာခဲ့မိတာ "
ကလေးလေးက သူ့လက်ထဲကမုန့်အလုခံရတော့ အီကနဲငိုသွားလေတော့သည် ။
" ရပါတယ် … သားလေးကို ငါပဲချော့လိုက်မယ် … ဇွဲနဲ့အတူ ခုံပေါ်သွားထိုင်နေလေ "
မုဒြာက ယံယံသားလေးကိုချော့နေတာကြည့်ပြီး သူရဲ့ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးအတွက် အတွေ့အကြုံတွေကို ကြိုတင်မှတ်ယူနေသည် ။ ကလေးတွေကို မုန့်အချိုတွေမကြွေးပဲ မိခင်နို့ကိုသာတိုက်ရမည် ။ ဒါမှအဟာရပြည့်ဝပြီး လူကောင်ထွားလာလိမ့်မည် ။
အရင်ကမုဒြာ ကိုယ်ဝန်တားဆေးတွေစားနေခဲ့၍ ခလေးယူဖို့အစီအစဉ်မရှိတာကြောင့် ကလေးတွေအကြောင်းစိတ်မဝင်စားပေ ။ ခုကလေးလေးဗိုက်ထဲမှာရှိလာတော့ ယံယံတို့အိမ်ထဲက ကလေးအသုံးအဆောင်တွေကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိသည် ။ ကစားစရာ အရုပ်သေးသေးလေးတွေ ဖိနပ်နဲ့အဝတ်အစားသေးသေးလေးတွေ အားလုံးကသူ့စိတ်ကို ကြည်နူးသွားစေသည် ။
* ငါကလေးလေးမွေးပြီးရင် ဒီလိုအဝတ်လှလှလေးတွေနဲ့ ကစားစရာအရုပ်တွေအများကြီးဝယ်ပေးရမယ် … ယံယံဆီကနေ ကလေးထိန်းနည်းတွေလဲသင်ရမယ် … ငါ့ကလေးလေးကို ပျော်ရွှင်အောင်ထားမယ် … ငါ့ဘဝမှာ ငါ့ကို နွေးထွေးမှုတွေပေးမဲ့ ကလေးလေးရှိနေရင် လုံလောက်ပြီ *
" ဘာတွေတွေးနေတာလဲ မုဒြာ "
ဇွဲကလှမ်းမေးတော့မှ မုဒြာအသိပြန်ဝင်လာသည် ။ သူက ဘာမှမဖြစ်သလိုဟန်ဆောင်ရင်း …
" မတွေးပါဘူး … တုတုလေးနဲ့မတွေ့ရတာကြာတော့ လွမ်းလို့ကြည့်နေမိတာ "
" မုဒြာ … ကလေးလိုချင်လို့လား "
" ဟမ် "
" မုဒြာက ကလေးအသုံးအဆောင်တွေကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေတော့ ကလေးလိုချင်နေလို့များလားလို့ … တကယ်ဆို မုဒြာတို့အိမ်ထောင်သက်တမ်းနဲ့ဆို ကလေးရသင့်နေပြီ … အဲ့ကိစ္စမှာ ဧကရာဇ်မောင်က ငြင်းဆန်နေလို့လား "
" အာ မဟုတ်ပါဘူး … မုဒြာကကံမကောင်းလို့ ကလေးမရတာပါ "
မုဒြာကိုယ်တိုင် တားဆေးတွေစားနေခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုတော့ ယံယံတစ်ယောက်သာသိသည် ။ မုဒြာလဲဘယ်သူ့ကိုမှပြောပြမည်မဟုတ်ပေ ။ ဒါပေမဲ့ ခုမုဒြာအရင်လိုမောင့်ကိုမစွဲလမ်းတော့သလို မုဒြာဘဝကိုအဖော်ပြုပေးကာ ပျော်ရွှင်မှုတွေပေးမဲ့ ရင်သွေးလေးရှိနေပြီ ။ ဒီကလေးလေးကိုတော့ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေပဲရှိလာပါစေ မုဒြာအသက်နဲ့လဲပြီးကာကွယ်မည်ဟုဆုံးဖြတ်ထားသည် ။
" ကလေးလေး … ဦးဆီလာပါဦး "
ဇွဲကလဲ ယံယံလက်ထဲကကလေးလေးကို မြှူဆွယ်ပြီးခေါ်နေသည် ။ ကလေးလေးက ပြုံးချိုနေတဲ့ ဇွဲနောက်ကို ချက်ချင်းလိုက်သွားသည် ။
" ဒါဆို ဇွဲကိုပဲ ဒုက္ခပေးရတော့မယ် … ရတုလေးကိုကြည့်ထားပေးဦး … ထမင်းပွဲပြင်လိုက်ဦးမယ် "
" စိတ်ချလက်ချထားခဲ့ပါ … ငါဟိုမှာဆို တူလေးတွေကို အမြဲထိန်းနေကြ "
မုဒြာ ကလေးလေးနဲ့ချက်ချင်းပဲတည့်သွားကာ ကြွမ်းကြွမ်းကျင်ကျင်ကလေးထိန်းနေတဲ့ ဇွဲကိုမြင်ရတော့ ခုချိန်ဇွဲလဲကလေးတွေနဲ့မိသားစုလေးရှိသင့်သည်ဟု တွေးမိလိုက်သည် ။ ဇွဲလိုလူကြိုက်များတဲ့လူက ဘာကြောင့် တွဲဖက်မရှာပဲ လူပျိုကြီးလုပ်နေလဲဆိုတာကို မုဒြာမတွေးတတ်တော့ပေ ။
သူတို့ ကလေးထိန်းရင်း စကားတွေပြောနေစဉ်မှာပဲ မာန်လဲအပြင်ကပြန်ရောက်လာသလို ယံယံလဲ ထမင်းအဆင်သင့် ပြင်ပြီးထားပြီ ။ သူတို့အားလုံး ထမင်းဝိုင်းမှာစုထိုင်ကြပြီး ပိတ်ရက်မှာ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် မိသားစုလက်စုံစားကြသည် ။ စားပြီးသွားတော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ကာ စကားတွေပြောကြသည် ။
" ဖွင့်ပွဲကို မလာနိုင်လို့တောင်းပန်ပါတယ် ဇွဲ "
" မဟုတ်တာ … တောင်းပန်ဖို့မလိုပါဘူးဗျာ … ရှေ့လျှောက် အကိုမာန်ကို အကူအညီလိုရင် တောင်းရဦးမှာ "
" အချိန်မရွေးဆက်သွယ်လိုက်ပါ … ကျွန်တော်တို့ကုမ္ပဏီက ဇွဲတို့လောက်မကြီးပေမဲ့ ဒီနယ်ပယ်မှာတော့ ကြွမ်းကျင်နေပြီ "
လူကြီးတွေက လုပ်ငန်းအကြောင်းပြောနေချိန် ရတုလေးက မုဒြာကိုလက်ဆွဲခေါ်ပြီး သူနဲ့ကစားခိုင်းနေသည် ။ မုဒြာကလဲစိတ်ရှည်သူမို့ ကြမ်ပြင်ပေါ် စောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင် ကလေးလေးကိုအဖော်ပြုပေးနေသည် ။ ကလေးလေးက မုဒြာပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး အရုပ်လေးတွေနဲ့ဆော့ကစားနေသည် ။
" တုတုလေး … ဦးဦးမုဒြာကို အနိုင်မကျင့်ရဘူးလေ "
ယံယံက အပျင်းပြေဝါးဖို့ မုန့်တွေလာချပေးပြီး မုဒြာနဲ့သားလေးအနားရောက်လာသည် ။
" ရပါတယ်ယံယံ … ရတုလေးကိုငါအဖော်ပြုပေးလိုက်ပါ့မယ် … ရတုလေးက ငါ့ကိုလွမ်းနေတာနေမှာ "
" အင်း … မင်းလဲဆေးလာစစ်ဆိုတာ ပေါ်မလာဘူးနော် "
" အာ … အဲ့ဒါက ခုအလုပ်လဲဝင်နေပြီး ငါလဲအဆင်ပြေနေလို့ မလာဖြစ်တော့တာ … နောက်လမှလာစစ်တော့မယ် "
" အင်းပါ … မင်းအဆင်ပြေရင်ပြီးတာပါပဲ "
မုဒြာသက်ပျင်းဖွဖွချမိသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ ယံယံကို ဆင်ခြေပေးလိုက်နိုင်ခဲ့ပေမဲ့ နောက်တစ်ခါဆေးစစ်ဖို့ပြောလာရင် ဘယ်လို လွတ်မြောက်အောင်လုပ်ရမလဲ ကြိုပြီးနည်းလမ်းရှာဖို့လိုလာပြီ ။
" အော် … ဒါနဲ့ မင်းရဲ့ Heat Cycle ကာလနီးလာပြီ … ဇွဲရဲ့အလုပ်ကိုကူနေရတာအဆင်ပြေလား … တားဆေးလဲရပ်လိုက်ပြီဆိုတော့ ရာသီရပ်ဝန်က ပြင်းထန်လိမ့်မယ် … ဆေးနဲ့ဖိနှိပ်ထားဖို့တော့ စိတ်ကူးတောင်မယဉ်နဲ့ … သူ့ကိုကြိုပြောပြီး နားရက်ယူထားလေ "
မုဒြာဗိုက်ကြီးကတည်းက Heat Cycle မဖြစ်တော့၍ ရက်နီးနေတာကို မေ့သွားသည် ။ ထိုအခါမှ မုဒြာတစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားကာ ယံယံအား မေးကြည့်လိုက်သည် ။
" ယံယံ ဟိုလေ … ဗိုက်ကြီးနေတဲ့အတောအတွင်း ဆက်ဆံမိရင် ကလေးကိုထိနိုင်လား "
" …… "
ဧကရာဇ်မောင်က အတူနေချင်လာလျှင် ဒီတစ်ခါကတိပေးထား၍ မုဒြာငြင်းဆို၍ ရနိုင်မည်မဟုတ်ပေ ။ ကလေးကိုထိမှာလဲကြောက်တာကြောင့် ကြိုတင်ကာ မေးမြန်းထားခြင်းဖြစ်သည် ။
" မင်းက ဗိုက်ကြီးနေလို့လား "
" …… "
ယံယံအသံက အနည်းငယ်ကျယ်သွား၍ အလုပ်အကြောင်းပြောနေတဲ့ ၂ ယောက်ပါ သူတို့ထံလှည့်ကြည့်လာသည် ။ မုဒြာက ရှက်လွန်း၍ ယံယံပါစပ်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ရသည် ။
" တိုးတိုးပြောပါ … ငါမဟုတ်ဘူး "
" ဒါဆိုဘယ်သူလဲ "
" ဟို အလုပ်ကအိုမီဂါအမပါ … သူဗိုက်ကြီးနေတုန်း ယောက်ျားနဲ့အတူနေမိလို့ အဲ့ဒါအန္တရာယ်ရှိနိုင်လားဆိုပြီး ငါ့ကိုလာမေးတာ … ငါကလဲအတွေ့အကြုံမရှိတော့ ငါ့သူငယ်ချင်းဒေါက်တာတစ်ယောက်တော့ရှိတယ် မေးကြည့်ပေးမယ်လို့ပြောခဲ့တာ "
ထိုအခါမှ ယံယံကယုံသွားပြီး ရှင်းပြလာသည် ။
" အော် အဲ့လိုလား … တကယ်တော့ အိုမီဂါမိခင်နဲ့ပဲဆိုင်တယ် … တချို့က ကလေးကြီးထွားမှုနှုန်း နည်းရင် မိတ်ဖက်ရဲ့အနားမှာပိုပြီးနေပေးရတယ် … အိုမီဂါရောရင်သွေးလေးပါ မိတ်ဖက်ရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းကို အပြည့်အဝရရှိဖို့လိုအပ်တယ် … ဆက်ဆံတာကတော့ လနုနေတုန်းဆိုရင် ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး … ဒါပေမဲ့ ကာကွယ်ဆေးနဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့ ဆေးကွန်ဒုံးတော့သုံးရမယ် … ကလေးထိမထိကတော့ အဲ့ဒိမိတ်ဖက်ရဲ့ လုပ်ဆောင်မှုအပေါ်မူတည်တာပေါ့ … ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမလုပ်စေနဲ့ … ဆက်ဆံပြီးရင် ဆေးခန်းကိုသွားစစ်ကြည့်တာအကောင်းဆုံးပဲ … သူမကိုလဲပြောလိုက်ပါ ယောက်ျားကိုအရမ်းအလိုမလိုက်နဲ့ လို့ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တဲ့ကာလက သတိထားနေတာ မိခင်နဲ့ကလေးအတွက်အကောင်းဆုံးပဲ "
" အင်းပါ … ငါအဲ့လိုပြန်ပြောလိုက်မယ် … ပြီးတော့ အဲ့ဒိကာကွယ်ဆေးပါတဲ့ကွန်ဒုံးပါပေးလိုက်ပါလား "
" ကောင်းပြီလေ ငါပေးလိုက်မယ် … မင်းကတော့ လူတိုင်းအပေါ် သဘောကောင်းနေတော့တာပဲ "
တကယ်တော့ အဲ့ဒါကမုဒြာကိုယ်တိုင်သုံးဖို့ဖြစ်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က ဘယ်အချိန်တောင်းဆိုလာမလဲမသိနိုင်၍ ကြိုတင်ဆောင်ထားတာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည် ။
မုဒြာနဲ့ယံယံက ကလေးကိုအဖော်ပြုပေးနေပြီး ဇွဲနဲ့မာန်က လုပ်ငန်းရှင်များပီပီ စီးပွားရေးအကြောင်း ဆွေးနွေးကြရင်း တစ်နေ့သာကိုကုန်ဆုံးကြသည် ။ ယံယံကအတင်းညနေစာပါစားပြီးမှပြန်ခိုင်း၍ မုဒြာတို ည ၈ နာရီလောက်မှ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည် ။
မုဒြာတို့ အိမ်ထဲကိုဝင်လာတော့ ဧကရာဇ်မောင်က မအိပ်သေးပဲ ကွန်ပြူတာသုံးရင်း ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ရဲ့ဘေးမှာ ကသစ်ပန်းမရှိနေပေ ။ ဇွဲက အခန်းထဲကို သွားနှင့်ပေမဲ့ မုဒြာက မသွားသေးပဲ ဧကရာဇ်အနားလျှောက်လာကာ မေးလိုက်သည် ။ ပေးထားတဲ့ကတိတွေထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပုံမှန်အတိုင်း နှုတ်ဆက်စကာပြောရမှာလဲပါသည် ။
" မအိပ်သေးပဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ "
" မင်းကိုစောင့်နေတာ "
ဧကရာဇ်က ကွန်ပြူတာကိုပိတ်ကာ ခုံပေါ်ကနေထလိုက်ပြီး မုဒြာအနားလျှောက်ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှန့်၍အနံ့ခံလိုက်သည် ။ ဒါပေမဲ့ မုဒြာကိုယ်မှာ တစ်ခြားအယ်ဖာဖယ်ရိုမုန်းတွေကပ်ညိမနေပဲ ချိုမွှေးမွှေးကိုယ်သင်းနံ့လေးသာရှိနေသည် ။ ဇွဲကတစ်ခြားအယ်ဖာတွေလိုမျိုး သူ့ဖယ်ရိုမုန်းကို မထုတ်လွှတ်ပဲ ကောင်းကောင်းထိန်းချုပ်နိုင်သည် ။ မာန်ကလဲအိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်မို့ သူ့ဖယ်ရိုမုန်းက ယံယံအပေါ်တွင်သာသက်ရောက်မှုရှိသည် ။ ဒါကြောင့် မုဒြာရဲ့ကိုယ်မှာ ဘာဖယ်ရိုမုန်းမှကပ်မနေပေ ။
" ဘာလုပ်နေတာလဲ "
ဇွဲနဲ့ တစ်နေကုန်အတူရှိနေ၍ သူတို့ရဲ့အနံ့တွေက တစ်ယောက်ကိုယ်ပေါ်တစ်ယောက် ဆွဲထင်နေမယ်ဟု ထင်ထားပေမဲ့ မုဒြာရဲ့ချိုမွှေးမွှေးအိုမီဂါရနံ့တစ်မျိုးသာရရှိနေ၍ ဧကရာဇ်မောင်သူအတွေးလွန်နေမှန်းသိလိုက်သည် ။ သူတို့ကတိပေးထားတဲ့အတိုင်း မုဒြာကဇွဲနဲ့အကွာအဝေးတစ်ခုမှာနေကာ ပူးပူးကပ်ကပ်မနေမှန်းသိသာသည် ။ ဒါကြောင့် ဧကရာဇ်မောင် စိတ်ကျေနပ်ကာ ပြုံးသွားသည် ။
" ဘာမှမဟုတ်ဘူး မင်းလဲနားတော့ "
ဧကရာဇ်ကပြန်ဖြေပြီး အပေါ်တက်သွားသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်လဲ သူတို့ကတိအတိုင်း သူ့အနားမှာ ကသစ်ပန်းကိုမတွေ့စေရတော့ပဲ ကသစ်ပန်းအနံ့တွေလဲသူ့ကိုယ်မှာ မဆွဲထင်နေတော့အောင် အကွာအဝေးတစ်ခုမှာနေသည် ။ အပေါ်ထပ်ကိုရောက်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က သူ့အခန်းထဲကွန်ပြုတာကိုထားပြီးထွက်လာကာ မုဒြာအခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည် ။
ထိုအချိန်က မုဒြာရေချိုးဖို့အဝတ်တွေချွတ်နေချိန်ဖြစ်သည် ။ အပေါ်ပိုင်းက လုံးဝလစ်ဟနေပြီး ဗိုက်ပူပူလေးကပေါ်လာသည် ။ အောက်ပိုင်းက အဖြူရောင်သဘတ်ကိုပတ်ထားရင်း ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည် ။
ရေချိုးခန်းက မှန်နဲ့ပြုလုပ်ထား၍ အထဲကလူရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည် ။ မုဒြာက အမြဲတစ်ယောက်ထည်းနေနေကျမို့ အပြင်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေမည်ဟုထင်မထား၍ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရေချိုးနေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာရဲ့ပြောင်းလဲနေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကို စိုက်ကြည့်နေပြီး ဗိုက်ပူပူလေးထံ၌ အကြည့်ရပ်သွားသည် ။ မုဒြာအရင်ကထက်ဝလာတယ်ဆိုရင်တောင် ဗိုက်တစ်နေရာထည်းကွက်ပြီးပူနေတာတော့ထူးဆန်းနေသည် ။ ဒါပေမဲ့သူ့အာရုံထဲ၌ အဖြေရှာမရပေ ။
ထိုစဉ်ရေချိုးခန်းထဲကနေ မုဒြာထွက်လာပြီး ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာ သူ့အားစိုက်ကြည့်နေတဲ့ဧကရာဇ်မောင်ကိုမြင်တော့ တုန်လှုပ်သွားကာ ဗိုက်ကိုသပတ်နဲ့အမြန်ဖုံးလိုက်သည် ။
" ရောက်နေတာကို ဘာလို့အသံမပေးတာလဲ "
" ငါတံခါးခေါက်ဝင်လာတာကို မင်းမှမကြားတာ … ပြီးတော့ မင်းကိုယ်တစ်ခုလုံးကို နှစ်တွေအကြာကြီး ငါမြင်တွေ့ဖူးလို့ ဘယ်နေရာမှာမှဲ့ရှိနေလဲ ဆိုတာကအစငါသိပြီးသား … ခုမှလာပြီးရှက်ပြမနေနဲ့ "
မုဒြာဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ သူ့ဗိုက်ကိုဖုံးကွယ်ကာ အဝတ်လဲပြီးတော့ အိပ်ဖို့ပြင်လိုက်သည် ။ ဒီနေ့ပိတ်ရက်ဆိုပေမဲ့ တစ်နေ့လုံး ရတုလေးနဲ့ကစားနေရ၍မနားရတာကြောင့် ပင်ပန်းကာ အိပ်ချင်နေပြီး ။ ကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက အားဆေးတွေစားနေရ၍ မုဒြာအရင်ကထက်ပိုအိပ်လို့ကောင်းလာသည် ။
အိပ်ယာပြင်ပြီးသွားတော့ မုဒြာက ကုတင်ပေါ်အရင်လှဲလိုက်ပြီး …
" ထွက်သွားရင် အခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ပေးသွားဦး "
မုဒြာခေါင်းချယုံရှိသေး ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုယ်အပေါ် အုပ်မိုးလာကာ မုဒြာလက်တွေကို ဖိချုပ်ထားသည် ။ သူ့မျက်နှာက သုန်မှုန်နေပြီး စိတ်ဆိုးသွားပုံပင် ။
" မင်းကငါရှိနေတာတောင် ဒီတိုင်းပဲ အိပ်တော့မှာလား "
" မအိပ်တော့ ဘာလုပ်ရမှာလဲ "
" ငါကမင်းကိုမြင်ချင်ယုံနဲ့ ဒီကိုလာတာလို့ ထင်နေတာလား … ငါတို့အတူမနေရတာကြာပြီ ဒီညမင်းနဲ့အတူနေချင်တယ် … မင်းမှာငြင်းဆိုပိုင်ခွင့်မရှိဘူး … ဒါငါတို့ပေးထားတဲ့ကတိပဲ "
ဒီလိုအခြေအနေရောက်လာမယ်မှန်း ကြိုတွေးထားပေမဲ့ ခုလိုမြန်မြန်ကြီး ရောက်လာမယ်လို့ထင်မထားပေ ။ ပေးထားတဲ့ကတိကြောင့် မုဒြာမရုန်းပဲငြိမ်နေရသည် ။ မိတ်ဖက်က အားပြင်းလှတဲ့ ဖယ်ရိုမုန်းနဲ့ဖိနှိပ်မှုတွေအောက်မှာ မုဒြာတစ်ကိုယ်လုံးပူလောင်လို့လာသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာလက်တွေကို တင်းကြပ်စွာဆုတ်ကိုင်ထားပြီး မုဒြာနှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်ကာ နှုမ်းရှုတ်လိုက်သည် ။
" အွန်း "
မုဒြာနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲကိုက်လိုက်၍ မုဒြာနာကျင်သွားသည် ။ ဒါပေမဲ့ ထိုနာကျင်မှုကပင် သာယာစေသည် ။ ဘယ်လောက်ပင်မေ့ဖို့ကြိုးစားပါစေ လတွေအကြာကြီး အတူမနေပဲ နေလာခဲ့ပြီး ပထမဆုံးမောင့်ဘက်ကနေစတင်လာတဲ့အနမ်းကြောင့် မုဒြာလိုက်ပါစီးမြောသွားမိသည် ။ ဒါပေမဲ့ ကသစ်ပန်းမျက်နှာ စိတ်ထဲပေါ်လာတော့ မုဒြာမျက်နှာကို ဘေးကိုလွှဲကာရှောင်ဖယ်လိုက်သည် ။
" ဘာကြောင့် ငါ့အနမ်းကို ရှောင်ဖယ်လိုက်တာလဲ … ဒါကိုမင်းပဲအရင်က အရူးအမူးလိုချင်ခဲ့တာမဟုတ်လား "
" ခုမလိုအပ်တော့ဘူး … ဒါနဲ့ ပိတ်ရပ်မှာ ဘာကြောင့်ကသစ်ပန်းနဲ့အပြင်မသွားတာလဲ … မောင်မုန်းတဲ့လူနဲ့အတူအိပ်ရတာထက် သူမနဲ့အတူလည်တာက ပိုပျော်းရာမကောင်းဘူးလား "
" ငါကတိအတိုင်းသူမနဲ့ဝေးဝေးနေပေမဲ့ မင်းကတော့ပိတ်ရက်မှာတောင် ငါ့ကိုအချိန်မပေးပဲ ဟိုကောင်နဲ့လျှောက်လည်နေနိုင်တယ် … ခုအချိန်မှာ သူတို့အကြောင်းတွေမပါပဲ ခုလုပ်နေတာကိုသာ အာရုံစိုက်ထားလို့မရဘူးလား … မင်းဘယ်လိုစိတ်ပြောင်းအောင်လုပ်လုပ် ငါရပ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး "
မုဒြာလဲ ရမလားပြောကြည့်ယုံသာ ။ စိတ်ပြောင်းအောင်လုပ်မရတော့ ဧကရာဇ်မောင် လုပ်သမျှကို ငြိမ်ခံယုံသာ တတ်နိုင်တော့သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုယ်လေးအား သူ့ရင်ခွင်ကြားပွေ့ဖက်ရင်း စောနတုန်းကအနမ်းကိုပြန်ဆက်လိုက်သည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ မကြမ်းတမ်းပဲ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့အနမ်းတွေက နူးညံ့ညှင်သာနေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့လက်တစ်ဖက်က မုဒြာခေါင်းအနောက်ကနေထိန်းကိုင်ထားပြီး နောက်တစ်ဖက်က မုဒြာမေးလေးကိုကိုင်ကာမြှောက်ပင့်ထားရင်း မုဒြာနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို အသာအယာ ဆုပ်ယူနေသည် ။ အရမ်းနူးညံ့လွန်း၍ မုဒြာအိမ်မက်မက်နေသလားဟုပင် ထင်မိသွားသည် ။ သူတို့ရဲ့အိမ်ထောင်သက်တစ်လျှောက်လုံး ဧကရာဇ်မောင်ထံက ထိုသို့နူးညံ့မှုမျိုး တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမရရှိဘူးပေ ။
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းရနံ့တွေက တစ်ခန်းလုံးပျံ့လွင့်နေကာ မုဒြာရင်ထဲအေးမြစေပြီး လုံခြုံသလိုခံစားလာရသည် ။ ဒါကယံယံပြောသလို ကိုယ်ဝန်လွယ်ချိန် မိခင်နဲ့ကလေးက မိတ်ဖက်ရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းကို လိုအပ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်မည် ။ ထိုနွေးထွေးမှုတို့ကြောင့် မုဒြာမျက်ခွံတွေပို၍လေးလာကာ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့နွေးထွေးတဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ညှင်သာတဲ့အနမ်းတွေကိုခံယူရင်း အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည် ။
*
*
*
နောက်တစ်နေ့၌ အလုပ်ကိုရောက်လာတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့မျက်နှာက သုန်မှုန်နေသည် ။
" သူဌေး … စားချုပ်ကို လက်မှတ်ထိုးဖို့ … "
" ထားခဲ့ "
ကသစ်ပန်းရဲ့စကားပင်ဆုံးအောင်နားမထောင်ပဲ အပြင်ထွက်ခိုင်းသည့်အပြင် အလုပ်ကိစ္စအတွက် ရုံးခန်းထဲဝင်လာသမျှလူတွေကို မောင်းထုတ်နေသည် ။ ပြီးသွားတော့ သူ့ရဲ့အကြည့်တွေက မျက်နှာချင်းဆိုင်အဆောက်အဦးကအခန်းတစ်ခုထံ ရောက်သွားသည် ။
ညကကိစ္စတစ်ဝက်တစ်ပျက်ကြီးနဲ့ ကုမုဒြာအိပ်ပျော်သွား၍ ဧကရာဇ်မောင် အချိန်အတော်ယူကာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေရှင်းလိုက်ရသည် ။ ကုမုဒြာ အိမ်တော်ကနေ လအတော်ကြာထွက်သွားပြီးနောက် သူ့ရဲ့ကိုယ်က အိုမီဂါရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းကို အပြည့်အဝမထိတွေ့ရ၍ အရင်ကထက် ပြီးမြောက်မှုက ကြာလာသည် ။ ညကအတော်ကြာ ပြီးမြောက်အောင်လုပ်ယူနေရ၍ အိပ်ရေးမဝဖြစ်နေသည် ။ ထူးဆန်းတာက သူ့ရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းတွေက ကုမုဒြာတစ်ယောက်ထည်းအပေါ်ကိုသာ ထိန်းချုပ်မရအောင်တုန့်ပြန်မှုပေးနေသည် ။
သူနဲ့မုဒြာ ဆက်ဆံလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး မုဒြာဘက်ကစိတ်မပါပဲ အိပ်ပျော်သွားတာဟာ ဒါပထမဆုံးဖြစ်သလို အိပ်နေတဲ့လူကိုလဲ ဧကရာဇ်မောင်မဆက်ဆံချင်ပေ ။ အရင်ကလိုတက်တက်ကြွကြွနဲ့ သူ့ကိုလိုချင်တက်မက်ဆွဲလမ်းနေတဲ့ မုဒြာကိုသာ ပြန်တမ်းတမိနေသည် ။ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ အရင်ကလိုထိန်းချုပ်မရတော့ပဲ ထိုအရာပေါ်ရူးသွပ်နေတဲ့လူနဲ့တူလာသည် ။ အတွေးများပြီး တစ်ညလုံးကောင်းကောင်းအိပ်မရခဲ့ပေ ။
မုဒြာကတော့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မနက်စောစောထပြီး တက်ကြွလန်းဆန်းနေကာ ထမင်းဂျိုင့်တစ်လုံးနဲ့ ဇွဲနဲ့အတူ အလုပ်ကိုထွက်သွားသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်စိတ်တွေက အလုပ်အပေါ် အာရုံမရောက်နေပဲ တဖက်အဆောက်အဦးထံက မုဒြာရဲ့သေးသေးကွေးကွေးပုံရိပ်လေးထံသာ အကြည့်ရောက်နေသည် ။
ခုနောက်ပိုင်း သူကိုယ်တိုင်က ကုမုဒြာသူ့ကိုမဆွဲဆောင်တာတောင်မှ စိတ်ပါကာလိုချင်နေသည် ။ ဒါပေမဲ့ ခုချိန်ထိ သူမအောင်မြင်သေးပေ ။ ခုသူ့ပုံစံက အရင်ကကုမုဒြာနဲ့ ပိုပိုတူလာသည် ။ အချိန်ပိုဆင်းရတဲ့ညတွေတုန်းက ကုမုဒြာရောက်လာပြီး သူ့အပေါ်နွေးထွေးမှုပေးကာ ဂရုစိုက်ပေးတဲ့ကိစ္စကိုသိပြီးနောက် အရင်ကလိုကုမုဒြာရဲ့အပြုအမူတွေအပေါ် သံသယဝင်ခြင်းမရှိတော့ပေ ။ ကုမုဒြာသူ့အပေါ် အရင်ကထက်လစ်လျှူရှုလာ၍ မကျေမနပ်ပင်ဖြစ်မိသေးသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ငေးနေရင်း နေ့လည်ထမင်းစားနားချိန်ရောက်တော့ ခုံပေါ်ကနေထရပ်လိုက်သည် ။
" မောင် "
ထမင်းဂျိုင်းကိုင်ပြီးဝင်လာတဲ့ကသစ်ပန်းကိုမြင်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က တစ်ခွန်းထည်းပြောလိုက်သည် ။
" မင်းတစ်ယောက်ထည်း ထမင်းစားခန်းမှာသွားစားလိုက် "
" ဒါပေမဲ့မောင်နဲ့ … "
" ငါလုပ်စရာရှိသေးတယ် … ပြီးတော့ ရုံးခန်းထဲကိုငါ့ခွင့်ပြုချက်မပါပဲ ဘယ်သူ့ကိုမှအဝင်မခိုင်းနဲ့ … မင်းရောပဲ "
ပြောပြီးနောက် ထွက်သွားလေသည် ။ မောင်က ကုမုဒြာပြန်ရောက်လာပြီးကတည်းက သူမအား အနားအကပ်မခံတော့ပေ ။ ထိုအချက်က ကသစ်ပန်းအား သည်းမခံနိုင်ဖြစ်စေသည် ။ ကသစ်ပန်းက ဧကရာဇ်မောင်ဘယ်ကိုသွားနေလဲ သိချင်၍ ပြတင်းပေါက်ကနေစောင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က မျက်နှာချင်းဆိုင် အဆောက်အဦးထဲသို့ဝင်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
တစ်ဖက်တွင်တော့ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းမရှိပဲရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်ကြောင့် အားလုံးပြာယာခပ်ကုန်သည် ။
" ဟို ကုဥက္ကဌ … ကျွန်မတို့ဘော့စ်ကနားနေခန်းမှာပါ … ဒီအချိန်အလုပ်ကိစ္စ … "
ဝန်ထမ်းမလေးရဲ့စကားကိုပင်ဆုံးအောင်နားမထောင်ပဲ ဧကရာဇ်မောင်က အကြီးအကဲတွေရဲ့နားနေခန်းထဲဝင်သွားသည် ။ အထဲမှာ ခေါင်းဆောင်တစ်ချို့ရယ် ဇွဲနဲ့မုဒြာတို့ ထမင်းစားဖို့ပြင်နေကြသည် ။ အားလုံးက ဧကရာဇ်မောင်ကိုအထူးအဆန်းသဖွယ်ကြည့်နေကြပြီး ဇွဲကထလာသည် ။
" ဧကရာဇ်မောင် … ဘာကြောင့်ရောက်လာတာလဲ "
" မင်းနဲ့တွေ့ဖို့မဟုတ်ဘူး "
ဧကရာဇ်မောင်က ဇွဲရဲ့ဘေးနားကမုဒြာထံလျှောက်လာကာ မုဒြာရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်သည် ။
" သူ့ကိုလာခေါ်တာ "
" …… "
အားလုံးတိတ်ဆိတ်သွားကာ မုဒြာလဲမှင်သက်သွားသည် ။ ရုတ်တရပ်ကြီး ထမင်းစားခန်းထဲထိ လာဆွဲခေါ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မထားပေ ။ မုဒြာပင် ငြင်းဆိုခွင့်မရလိုက်ခင် ဧကရာဇ်မောင်က တစ်ဖက်ကဖွင့်ဖို့ပြင်ထားတဲ့ ထမင်းဂျိုင့်ကိုဆွဲရင်း နောက်တစ်ဖက်ကမုဒြာလက်ကိုဆွဲကာ သူရဲ့ရုံးခန်းဆီပြန်လာခဲ့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ရုံးခန်းထဲကိုရောက်တော့ မုဒြာက မေးလိုက်သည် ။
" ဘာလို့လာခေါ်တာလဲ "
" ငါဒီနေ့မင်းနဲ့အတူ ထမင်းစားချင်တယ် "
" ဒါဆိုလဲ အိမ်ကတည်းကပြောပေါ့ … ထမင်းဂျိုင့်ပိုထည့်ပေးဖို့မခက်ဘူး … ဒါပေမဲ့ ခုလိုလူကြီးတွေရှေ့အတင်းဆွဲခေါ်လာတာက သူတို့ကိုနှောက်ယှက်သလိုဖြစ်စေတယ် "
" မင်းက ငါ့ထက် သူတို့ရဲ့အမြင်ကို ပိုဂရုစိုက်တာပေါ့လေ … ငါကမင်းယောက်ျား ဧကရာဇ်မောင်ပါ "
" သိတယ်လေ … ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ထားတဲ့ ယောက်ျား "
" …… "
ဧကရာဇ်မောင်က ဘာမှမပြောတော့ပဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ မုဒြာခုလို သူ့အပေါ်အေးဆက်သွားအောင် လုပ်ခဲ့သူကလဲ သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေ၍ မုဒြာပြောသမျှကို မငြင်းနိုင်ပေ ။ သူ့ကိုယ်သူလဲ ဘာလိုအပ်ပြီး ဘာဖြစ်ချင်နေမှန်းမသိတော့ပဲ စိတ်တွေရှုတ်ထွေးလာသည် ။
ထိုစဉ် သူ့လိုအဖက်မလုပ်တော့ပဲ ထမင်းစားဖို့ ဂျိုင့်ကိုထုတ်ကာပြင်နေတဲ့မုဒြာအား ဧကရာဇ်မောင်အနောက်ကနေဖမ်းဆွဲပြီး စားပွဲပေါ်တွန်းလှဲပြစ်လိုက်သည် ။ မုဒြာက ရင်သွေးလေးကြောင့် ထိတ်လန့်လွယ်ပြီး လန့်သွားသည် ။ သူကဧကရာဇ်မောင်ထံကနေ ရုန်းဖို့ကြိုးစားရင်း …
" ဘာလို့တွန်းနေတာလဲ ခုလွှတ် … ထမင်းစားမယ်ပြောလို့ ပြင်ပေးနေတာမမြင်ဘူးလား "
" ထမင်းမစားခင် တစ်ခြားဟာအရင်စားရမယ် "
မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်ဘာတွေပြောနေလဲ နားမလည်တော့ပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုပွေ့ဖက်ကာ နမ်းရှုတ်ဖို့ကြိုးစားလေသည် ။ မုဒြာကငြင်းဆန်တော့ မုဒြာလည်တိုင်ကိုကုန်းကိုက်လိုက်သည် ။
ဒီအနေအထားက နေ့ခင်းဘက်ကြီး ရုံးခန်းထဲမှာအမြင်မတော်၍ မုဒြာမောင့်ကိုတွန်းထုတ်ကာ အော်လိုက်သည် ။
" ဧကရာဇ်မောင် … ဒါဘာလုပ်တာလဲ ရုံးခန်းကြီးထဲမှာ "
" ဘယ်သူမှဝင်မလာဖို့ပြောထားပြီးပြီ … စိတ်ပူစရာမလိုဘူး "
" ဒါပေမဲ့ ဒီပုံစံက ဒီနေရာနဲ့မသင့်တော်ဘူး "
" အိမ်မှာဆိုလဲ မင်းကအိပ်ပျော်သွားပြီး ငါ့ကိုတောင်ဂရုမစိုက်ဘူးလေ … ခုတော့မင်းကိုအလွတ်မပေးတော့ဘူး "
" ဘာ … ဘာလုပ်မှာလဲ "
ရုတ်တရပ်ဧကရာဇ်မောင်က ဖယ်ရိုမုန်းတွေထုတ်လွှတ်လာ၍ မုဒြာကိုယ်ကလဲတုန့်ပြန်လာသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့အတူနေဖို့ မုဒြာတွေးထားပေမဲ့ ခုလိုနေရာမျိုးမှာ ရုတ်တရပ်ကြီးဖြစ်လာမည်လို့တော့ မတွေးထားပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ အနမ်းတွေက အရိုင်းဆန်လာသည် ။
နှုတ်ခမ်းတွေက ထိကပ်နေယုံမက ဝါးမျိုခံနေရသည့်အလား ဧကရာဇ်မောင်ကအတင်းနမ်းနေသည် ။ ဒီလိုမျိုးက မောင်မူးတဲ့အချိန်မှသာပြုလုပ်လေ့ရှိပေမဲ့ ခုကအကောင်းပကတိရှိနေတာမဟုတ်လား … ဒီလိုတွေလုပ်ဖို့ ဘာကသူ့ကိုတွန်းအားပေးလိုက်လဲမသိပေ ။
ဧကရာဇ်မောင်က နတ်ကတိုင်ကိုဆွဲယူလိုက်ကာ မုဒြာလက်တွေကိုချည်နှောင်ပြီး နောက်ကစားပွဲပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူကအပေါ်ကနေအုပ်မိုးကာ ပြင်းပြင်းပြပြနမ်းရှုတ်နေသည် ။ အဖိုးနဲ့သာအကြပ်မကိုင်လျှင် မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ဒီပုံစံကိုမကြိုက်၍ ချက်ချင်းငြင်းမိမည်ပင် ။ အရင်ကလိုသာယာမှုတွေနဲ့ ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့အချိန်တွေကို သတိမရတော့ပဲ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားလေမလားဆိုတဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုတို့ဖြစ်ပေါ်လာသည် ။
မောင်က နည်းနည်းလေးမှအရှက်မရှိစွာ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ပုံစံမျိုးတွေ မုဒြာကိုလုပ်ခိုင်းသည် ။ သူ့ရဲ့ဧရာမအရာကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့်ပြုလုပ်ခိုင်းတာမျိုး … ပြီးတော့ ညစ်ညမ်းတဲ့စကားတွေလဲပြောပြီး တနှာစိတ်ကိုနိုးကြွအောင် လှုံ့ဆော်နေသည် ။ ဒါကမုဒြာလိုချင်တဲ့ မောင့်ရဲ့ပုံစံမဟုတ်ပေ ။ မုဒြာက နူးညံ့ပြီး ဖြူစင်တဲ့မောင့်ကိုသာသဘောကျသည် ။ ကြမ်းတမ်းပြီး ရိုင်းစိုင်းတဲ့မောင်မဟုတ်ပေ ။
မုဒြာဘယ်လောက်ကြာထိလုပ်မိနေလဲမသိ လက်ရောပါးစပ်ပါညောင်းလာပေမဲ့ မောင်ကတော့ နည်းနည်းလေးမှ ပြေလျော့ပုံမပြပေ ။ ထပ်ပြီးတော့ပင်လိုချင်နေသေးသည် ။
" ကျစ် … ဒီလိုလုပ်တာက ဘာကြောင့်မပြီးနိုင်တာလဲကွာ … ဒီပုံစံဆို နားချိန်တစ်နာရီနဲ့လောက်မှာမဟုတ်ဘူး … မင်းထဲကိုထည့်မှရမယ် "
ရုတ်တရပ် မုဒြာလန့်သွားသည် ။
" အထဲကိုထည့်မယ် … ဒီနေရာမှာလား "
" ဒီနေရာမှာမလုပ်တော့ ဘယ်မှာလုပ်ချင်တာလဲ … ဝန်ထမ်းတွေရှေ့လား "
မုဒြာ ဒီနေရာကနေသာအဝေးဆုံးသို့ ပြေးထွက်သွားချင်မိသည် ။ မောင်ဒီလိုကြမ်းတမ်းနေပုံနဲ့ဆို ကလေးကိုထိခိုက်မိမှာစိုးရိမ်မိသည် ။ ဒါပေမဲ့လဲ မလွန်ဆန်နိုင်ပေ ။ ဧကရာဇ်မောင်က အသိစိတ်ပျောက်ပြီး အဝတ်တွေအားလုံးပင်ချွတ်ပြီးနေပြီ ။
" ဒါ … ဒါဆို … အကာအကွယ်သုံးရမယ် "
" အကာအကွယ် … ငါတို့အတူနေတာကြာပြီ အကာအကွယ်တွေ လိုလို့လား "
" ယံယံကကျန်းမာရေးအတွက် အကြံပေးလို့ပါ … အဲ့ဒါမသုံးရင် မလုပ်ချင်ဘူး "
" ငါအဲ့လိုဟာမျိုးတွေ မဆောင်ထားဘူး …အကာအကွယ်ကဘယ်ကရမှာလဲ … ဝယ်ခိုင်းရအောင်လဲ အချိန်မရှိဘူး "
မုဒြာက သူအရန်သင့်ဆောင်ထားတဲ့ အိပ်ကပ်ထဲက ကွန်ဒုံးတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်ပြီး ဧကရာဇ်မောင်ထံပေးလိုက်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က ကွန်ဒုံးကိုယူပြီး မယုံသင်္ကာဖြင့် မေးလာသည် ။
" မင်းက နေရာတိုင်းမှာဒါကိုယူသွားတယ်ပေါ့ "
" ယံယံဆီကယူလာပြီး အိမ်မှာသိမ်းဖို့မေ့သွားတာ "
စစ်ဆေးနေဖို့ထက် ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တနေပြီမို့ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ စတင်လေသည် ။ အတူမနေတာကြာပြီမို့ အစပိုင်းမှာခက်ခဲပေမဲ့ တစ်ဖြေးဖြေးအသားကျလာသည် ။ အတူနေစဉ်တစ်လျှောက်လုံး ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာကိုယ်ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်ထားသည် ။ သူ့အပိုင်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လုယူသွားမှာကြောက်သည့်နယ် ။
" အရမ်းမဖက်နဲ့ အသက်ရှူကြပ်တယ် "
" အောက်စီဂျင်ပေးမယ်လေ "
" အွန်း "
နှုတ်ခမ်းကို အတင်းအကြပ်နမ်းလာပြန်သည် ။ ဒါကအောက်စီဂျင်မရတဲ့အပြင် အောက်စီဂျင်ပါပျက်သွားစေသည် ။ အညှာအသာမဲ့ လုပ်ဆောင်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သားမောဟိုက်ကာ နားလိုက်ကြသည် ။ မုဒြာက ဧကရာဇ်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေလျှက်ပင် ဧကရာဇ်က မုဒြာကိုယ်ပေါ်က သူ့ကြောင့်ညစ်ပတ်သွားသည့်အရာတွေကို သန့်ရှင်းပေးနေသည် ။ သူ့လက်တွေက မုဒြာဗိုက်လေးပေါ်ရောက်သွားချိန်မှာ မပွတ်ပဲမနေနိုင်တော့ပေ ။
" ထမင်းလဲမစားရသေးပဲ ဗိုက်ကဘာလိုဖောင်းနေတာလဲ "
မုဒြာကလန့်သွားပြီးထရပ်လိုက်ကာ အဝတ်တွေနဲ့ဆွဲဖုံးလိုက်သည် ။
" ခများအပူမပါဘူး "
" ဒါမှမဟုတ် ငါဖြည့်ပေးလိုက်တဲ့ အာယာရဖြည့်စွပ်ရည်တွေကြောင့် ဗိုက်ပြည့်နေတာလား "
အရှက်မရှိတဲ့လူနဲ့ စကားဖတ်မပြောချင်တာကြောင့် မုဒြာအဝတ်အစားမြန်မြန်ဝတ်ပြီး ထမင်းဂျိုင့်ကိုဖြည်ကာ နေ့လည်စာစားလိုက်ကြသည် ။ ဒီလိုတွေလုပ်ပြီးတာတောင် အားအင်အပြည့်နဲ့ ထမင်းအားရပါးရစားနေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ကို အံ့ဩတကြီးကြည့်မိသည် ။ အခန်းတစ်ခုလုံးလဲ သူတို့ရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းတွေနဲ့ ပြည့်နေသည် ။ မုဒြာက ထမင်းကို တို့စိစိသာစားနေ၍ ဧကရာဇ်မောင်က မေးလိုက်သည် ။
" စားမကောင်းဘူးလား … ဒါမှမဟုတ် ငါ့ဟာလောက်အရသာမကောင်းလို့လား "
မုဒြာအရှက်မရှိတဲ့လူနဲ့ဖတ်ပြီး မပြောချင်၍ ခုံပေါ်ကနေထရပ်လိုက်သည် ။
" စားလို့ပြီးပြီ "
" အင်း … ငါလဲပြီးပြီ … မင်းပြန်လို့ရပါပြီ "
မုဒြာလဲ ဂျိုင့်ကိုအမြန်ဆင့်ကာ ထွက်သွားဖို့ပြင်တော့ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြန်သည် ။
" မင်း နောက်နေ့တွေလဲ ငါနဲ့အတူထမင်းလာစားရမယ် … မင်းမလာရင် ဒီနေ့လိုမျိုး ငါကိုယ်တိုင် မင်းကိုလာခေါ်မှာ "
မုဒြာ ဧကရာဇ်မောင့်ရုံးခန်းထဲကနေထွက်လာပြီးနောက် နေ့တိုင်းထမင်းအတူလာစားရမယ်ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ကြက်သီးတွေပါထမိသည် ။ နေ့တိုင်းသာ ဒီလိုမျိုး ဆက်ဆံနေရင်တော့ သူသည်းခံနိုင်မည်မဟုတ်တော့ပေ ။ သူသိပ်ချစ်ရတဲ့မောင့်ကို တစ်နေ့သူစိတ်ပျက်ရလိမ့်မယ်လို့ မုခြာ ဘယ်တုန်းကမှတွေ့မထားခဲ့ဘူး ။ တစ်နေ့တော့ ဒီအရာအားလုံးကို သူအဆုံးသတ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု မုဒြာယုံကြည်သည် ။
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……
ထိုညၿပီးေနာက္ ကုမုျဒာဟာ ဧကရာဇ္ေမာင္အား သိသိသာသာေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ျပန္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ အရက္မူးလာတိုင္း ထိန္းခ်ဳပ္မရတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူ႕အမွားသူသိေန၍ မုျဒာကိုအတင္းအၾကပ္မလုပ္ေဆာင္ေတာ့ေပ ။ သို႔ေပမဲ့ မုျဒာထုတ္လိုက္တဲ့စည္းကမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ ေဒါသထြက္ရျပန္သည္ ။
" ေမာင္ မုျဒာအခန္းထဲကို မုျဒာခြင့္ျပဳခ်က္မပါပဲ ဝင္လာခြင့္မရွိဘူး … ၿပီးေတာ့ မုျဒာကိုယ္ကိုလဲ ထိခြင့္မရွိဘူး … ေဝးေဝးေနပါ "
မုျဒာရဲ႕ေအးဆက္ဆက္အမိန႔္က ဧကရာဇ္ရင္ကို နာက်င္သြားေစသည္ ။ ထိုစကားကို ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ မုျဒာကိုဟိုးအရင္က ေျပာဖူးခဲ့သည္ ။ ဒါေပမဲ့အဖိုးရွိေန၍ သူ႕ရဲ႕စကားကအရာမဝင္ခဲ့သလို မုျဒာကသူ႕အခန္းထဲကိုအၿမဲဝင္လာၿပီး သူ႕ကိုလဲဂ႐ုစိုက္ေပးသည္ ။ ခုဒီစည္းကမ္းကို မုျဒာကိုယ္တိုင္က ထုတ္ျပန္လာေတာ့ သူကဘာမ်ားတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ ။ ၿပီးေတာ့အိမ္ေတာ္မွာအဖိုးလဲမရွိသလို မုျဒာကလဲအရင္ကနဲ႕မတူေတာ့၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ လြန္ဆန္၍မရျဖစ္ေနသည္ ။
ထိုညက မုျဒာလက္မခံခ်င္တာကို အတင္းအၾကပ္ရယူဖို႔ႀကိဳးစားမိလို႔ သူလဲပဲေခါင္းထုခံခဲ့ရၿပီးၿပီ ။ ဒါေၾကာင့္ထိုကိစၥေက်ေအးသြားၿပီထင္ထားေပမဲ့ မုျဒာကသူ႕အနားကပ္ခြင့္မေျပာနဲ႕ သူ႕အခန္းထဲကို ေျခခ်ခြင့္ပင္မျပဳေတာ့ေပ ။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲကိုေတာ့ ဝင္ခြင့္ျပဳထားသည္ ။
ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕မနက္ခင္းမွာ မုျဒာနဲ႕ဇြဲ အလုပ္သြားဖို႔ မုျဒာအခန္းထဲကေနထြက္လာစဥ္ အျပင္မွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
" ဒီမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ … အလုပ္သြားဖို႔မျပင္ဘူးလား "
မုျဒာက ေအးဆက္ဆက္ျဖင့္သာ ေမးလာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာအနားတိုးကပ္လိုက္ၿပီး မုျဒာအကၤ်ီေတြကိုလွန္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကို စစ္ေဆးေတာ့ ဗိုက္ကိုသတိထားမိသြားမွာဆိုး၍ မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။
" မထိနဲ႕လို႔ေျပာထားတာ မၾကားဘူးလား "
မုျဒာက ဓာတ္လိုက္ခံရသလိုလန႔္သြား၍ ဇြဲလဲ မုျဒာအေရွ႕ကေနကာလိုက္ၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္ကို သတိေပးတဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ကာ …
" မင္းလုပ္ရပ္ေတြ လြန္ေနၿပီေနာ္ ဧကရာဇ္ေမာင္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ဇြဲရဲ႕ မုျဒာအေပၚကာကြယ္ေပးေနပုံကို နည္းနည္းေလးမွၾကည့္မရေပ ။ ေမြးဖြားလာကတည္းက အရာရာၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူေတြက အျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းသည္ ။
" ငါကဘာကိစၥလြန္ရမွာလဲ … ငါကသူ႕ရဲ႕ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး အခန္းထဲကိုငါ့ကိုၾကဝင္ခြင့္မျပဳပဲ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုက်ဝင္ခြင့္ေပးတယ္ … ငါ့မွာသူ႕ကိုစစ္ေဆးပိုင္ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးလား ဟမ္ … မင္းတို႔သာလိပ္ျပာလုံရင္ ငါဘာပဲလုပ္လုပ္ျငင္းမွာမဟုတ္ဘူး … ခုသူက ငါထိကိုင္တာေတာင္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး မင္းကလဲကာကြယ္ေပးေနတာဆိုေတာ့ ငါအေတြးေတြကမွန္ေနတာမ်ားလား "
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕စကားေတြကလြန္လာ၍ ဇြဲက ဧကရာဇ္ေမာင္ပခုံးအား အားပါပါတြန္းလိုက္ၿပီး …
" မုျဒာကမႀကိဳက္ဘူးေျပာရင္ မင္းသူ႕ကိုထိစရာမလိုဘူး … မင္းဘာသာ သူ႕ေယာက္်ားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ေနေန ခုမင္းလုပ္ေနတာေတြက အၾကမ္းဖက္မႈေျမာက္တယ္ … ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႕မုျဒာၾကားမွာ ဘာပတ္သပ္မႈမွမရွိဘူးဆိုတာ ဘုရားမွာက်ိန္ဆိုရဲတယ္ … လူတိုင္းကိုမင္းစိတ္နဲ႕မႏွိုင္းနဲ … သူ႕လိုျဖဴစင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မင္းလွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း စြတ္ဆြဲလို႔မရဘူး "
ဇြဲကေတာ္႐ုံသူမ်ားမိသားစုၾကား ဝင္မပါတတ္ေပမဲ့ မုျဒာအေပၚ ဧကရာဇ္ေမာင္ဆက္ဆံပုံက သူထင္ထားတာနဲ႕ဆန႔္က်င္ဘက္ျဖစ္ေန၍ သည္းမခံနိုင္ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ။ သူေတာင္မုျဒာဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တန္ဖိုးထားၿပီး မုျဒာေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ တစ္ဖက္ကေတာ့ မုျဒာအေပၚတန္ဖိုးမဲ့စြာဆက္ဆံေနသည္ ။ မုျဒာသာဆႏၵရွိမည္ဆိုရင္ ေရွ႕ကေနရပ္တည္ၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္မုျဒာကို ထိခိုက္ခြင့္မျပဳနိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးမည္ပင္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က နကိုေဒါသျဖစ္ေနရာကေန ဇြဲကဝင္ပါလာေတာ့ သူ႕ေဒါသေတြကို ဇြဲထံပုံခ်လိဳက္ေတာ့သည္ ။
" မင္းကဘာေကာင္မို႔ သူ႕ကိုကာေပးေနတာလဲ … မင္းတို႔ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသက္ေသျပမွာလဲ … ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မင္းတို႔ေစ့စပ္ထားတဲ့ကိစၥလူတိုင္းသိတယ္ … ခုလိုတစ္အိမ္ထဲမွာအတူေနတာက လူေျပာစရာျဖစ္မေနဘူးလား … ၿပီးေတာ့ငါတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥထဲ မင္းဝင္ပါစရာမလိုဘူး ဇြဲ … မင္းသာအရွက္ရွိရင္ ဒီအိမ္မွာဆက္ၿပီး မေနသင့္ေတာ့ဘူး "
" ဒါဆိုမင္းနဲ႕ကသစ္ပန္းရဲ႕ပတ္သပ္မႈကလဲ သိပ္ကိုျဖဴစင္တယ္ေပါ့ … ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ သူစိမ္းအိုမီဂါကိုက် အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းကခင္လာတဲ့ ငါနဲ႕မုျဒာကိုက် စြတ္ဆြဲတယ္ … မင္းလိုလုပ္ငန္းရွင္ဥကၠဌတစ္ေယာက္က သာမန္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတယ္ဆိုကတည္းက မင္းအျပစ္လုပ္ထားလို႔ပဲ "
ဇြဲရဲ႕စြတ္ဆြဲခ်က္ေတြကမွန္ကန္ေနေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့ေပ ။ ရန္ပြဲက လက္မပါေပမဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕ အေျခအေနျပင္းထန္လာ၍ ေနာက္ဆုံးမုျဒာဝင္တားရေတာ့သည္ ။
" ေတာ္ၾကပါေတာ့ … ဧကရာဇ္ေမာင္ မင္းနဲ႕ငါေျဖရွင္းဖို႔လိုလာၿပီ … ဇြဲ ေအာက္ထပ္မွာခနေစာင့္ေနေပးပါ … ၿပီးရင္မုျဒာလိုက္လာခဲ့မယ္ "
ဇြဲကစိတ္မခ်ျဖစ္ေနေတာ့ မုျဒာကအဆင္ေျပေၾကာင္း ေခါင္းၿငိမ္ျပလိုက္သည္ ။ ဇြဲလဲဆက္မေျပာေတာ့ပဲ မုျဒာစကားကိုနားေထာင္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂ႐ုစိုက္ၿပီး အကူအညီလိုရင္လွမ္းေတာင္းဖို႔မွာခဲ့ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသြားခဲ့သည္ ။ မုျဒာကေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕စာရင္းရွင္းဖို႔ အခန္းထဲဝင္လာသည္ ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က သူ႕အားစိမ္းသက္သက္ၾကည့္ေနတဲ့မုျဒာအား ေမးလိုက္သည္ ။
" ဇြဲေရာက္လာကတည္းက မင္းအခ်ိဳးေတြေျပာင္းလဲသြားတယ္ … ငါတို႔ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တာလဲ လနဲ႕ခ်ီၾကာေနၿပီပဲ … မင္းခုထိစိတ္ေကာက္ေနတုန္းလား ကုမုျဒာ "
" ဘယ္ျပႆနာကိုေျပာတာလဲ … ျပႆနာေတြဒီေလာက္မ်ားတာ ဘယ္ဟာကိုစိတ္ဆိုးရမလဲဆိုတာေတာင္ ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး "
မုျဒာေျပာတာမွန္ေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ေခါင္းငုံ႕သြားသည္ ။ သူတို႔အတြက္ ျပႆနာမတတ္သည့္ရက္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားသည္ ။ အဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြသာ အဆင္ေျပေျပေနၿပီး တစ္ျခားရက္ေတြမွာဆို အၿမဲျပႆနာရွာတဲ့သူက ဧကရာဇ္ေမာင္ဆိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ဆိုလိုက္သည္ ၊
" ကုမုျဒာ မင္းသာဇြဲနဲ႕မပတ္သပ္ေတာ့ရင္ ငါတို႔ဒီလိုရန္ျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူး "
" ဇြဲကဘာလုပ္ေနလို႔လဲ … ျပႆနာအားလုံးရဲ႕အစက ေမာင္ နဲ႕သစ္ပန္း စေတြ႕ကတည္းကျဖစ္ခဲ့တာ … မုျဒာေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ပတ္သပ္မႈကို ေပးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးလို႔လား … မုျဒာဘာေျပာေျပာအရာမဝင္တာလဲ ျဖစ္နိုင္တာပဲ … ခုေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္ သူမကိုမုျဒာရဲ႕အိမ္ေပၚထိပါေခၚတင္ထားၿပီးၿပီ … အဲ့ဒါေတာင္ မေက်နပ္ေသးဘူးလား "
" အဲ့ဒါက မင္းထင္သလိုမဟုတ္ဘူး … ငါတို႔က "
ဧကရာဇ္ေမာင္ ဆက္မေျပာပဲ ရပ္သြားသည္ ။ ေသျခာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ အစက တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အိမ္ေတာင္ေရး စတင္လႈပ္ခပ္လာတာ ထိုအခ်ိန္ကတည္းကျဖစ္နိုင္သည္ ။ သူကအၿမဲျပႆနာရွာေနသူမို႔ မသ္နိုင္ေပမဲ့ မုျဒာခုလိုေျပာင္းလဲသြားျခင္းရဲ႕အစျဖစ္နိုင္သည္ ။ ကသစ္ပန္းဆိုတဲ့မိန္းကေလးရဲ႕ေဖာ္ေ႐ႊမႈေတြေအာက္မွာ ယုံၾကည္မိၿပီး စိတ္မြန္းၾကပ္မႈေတြကိုဖြင့္ဟမိသည့္အျပင္ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ့မုျဒာကိုပါ စကားလုံးေတြနဲ႕အထင္လြဲေစာ္ကားကာ ခုလိုေအးဆက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့မိသည္ ။
ထိုအခ်ိန္ကတစ္ျခားသူရဲ႕ေဖာ္ေ႐ြမႈေတြေၾကာင့္ မုျဒာရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကို မျမင္ခဲ့ပဲ စုံလုံးကမ္းမိခဲ့သည္ ။ မုျဒာကို စကားလုံးေတြနဲ႕ေရာ သူ႕ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြနဲ႕ပါ နာက်င္ေစခဲ့သည္ ။ မုျဒာမရွိလွ်င္ ပိုေပ်ာ္ရလိမ့္မယ္ထင္ထားေပမဲ့ ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္က မုျဒာတစ္ျခားတစ္ေယာက္ေနာက္ပါသြားမွာကို ေၾကာက္ေနသည္ ။ ကသစ္ပန္းသာေပၚမလာခဲ့ရင္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးက အရင္လိုေအးဆက္ဆက္ျဖစ္ေနအုံးမွာေပမဲ့ ဒီေလာက္ထိမုျဒာသူ႕ကိုစိမ္းကားသြားမည္မဟုတ္ေပ ။
ထိုစဥ္ မုျဒာဖုန္းထံ ဖုန္းေကာတစ္ခုဝင္လာခဲ့သည္ ။ မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ စကားေျပာေနတာရပ္ၿပီး ဖုန္းေျဖလိုက္သည္ ။
" Hello ! ဖိုးဖိုး "
" ေျမးေလး ေနေကာင္းရဲ႕လား "
" ဟုတ္ေနေကာင္းပါတယ္ … ဖိုးဖိုးေရာ သက္သာၿပီလား "
" အဟြတ္ … ဒီလိုပါပဲ … ေျမးေလးျပန္သြားကတည္းက အဖိုးေခ်ာင္းေတြပဲဆိုးေနတာ "
" အဖိုး မသက္သာရင္ အဖိုးအနားမွာဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ ဦးေလးျမတ္ကိုလႊတ္လိုက္ရမလား "
" ဒါဆိုေျမးေလးတို႔ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား "
" ေျပပါတယ္ … ဇြဲလဲဒီမွာရွိေနတာပဲ … အိမ္ေတာ္ကပူစရာမလိုပါဘူး "
" ဒါဆိုလဲ ျမတ္ေမာင္ကိုလႊတ္လိုက္ေပါ့ … အနားမွာဂ႐ုစိုက္ေပးမဲ့အေဖာ္ရွိေတာ့ အဖိုးလဲအျမန္သက္သာလာမွာပါ "
တကယ္ေတာ့ အဖိုးႂကြယ္ဟာ အိပ္ယာထဲလဲေနေျခၿပီ ။ မုျဒာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာဆိုး၍ လိမ္ညာထားျခင္းျဖစ္သည္ ။
" ေျမးေလးအနားမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္ေရာရွိလား "
" ဟုတ္ ရွိတယ္ "
" ဒါဆို သူ႕ကိုဖုန္းေပးလိုက္ပါဦး "
အဖိုးက ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ေျပာလာ၍ မုျဒာလဲဖုန္းကိုကမ္းေပးလိုက္သည္ ။ အဖိုးက ဧကရာဇ္ေမာင္အသံၾကားေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးေနရင္းၾကားက စကားေတြေျပာလာသည္ ။
" ဧကရာဇ္ေမာင္ အဖိုးမရွိတုန္း မုျဒာေလးကိုေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေပးရမယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ "
" ၿပီးေတာ့ ဇြဲနဲ႕လဲတည့္ေအာင္ေန … သူနဲ႕မင္းတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက သိလာၾကတာဆိုေတာ့ ရင္းနီးေလာက္မွာပါ … ေျမးေလးကအေဖာ္မက္တယ္ … သူခင္သြယ္တဲ့လူနဲ႕ေပးေနလိုက္ … ဒါမွသူေပ်ာ္ရမွာ … မင္းလဲအလုပ္ေတြရႈတ္လာၿပီဆိုေတာ့ အိမ္မွာအၾကာႀကီးမနားရေလာက္ေတာ့ဘူး … ဒါေပမဲ့ ေျမးေလးကိုလဲျပစ္မထားနဲ႕ဦး ၾကားလား "
" စိတ္ခ်ပါအဖိုး … ကြၽန္ေတာ္ျပစ္မထားပါဘူး "
အဖိုးရဲ႕အမွာစကားေတြေအာက္မွာ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕မုျဒာနာခံၿပီး အဖိုးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္လို႔ ကတိေတြေပးလိုက္ၾကသည္ ။ အဖိုးဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ ဧကရာဇ္ေမာင္ဟာ မုျဒာရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုသိသြားေလသည္ ။
" ၾကည့္ရတာေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ဟန္ေဆာင္အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း အဖိုးသိသြားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္မွာပဲ … မင္းေရာမထင္ဘူးလား ကုမုျဒာ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က အဖိုးနဲ႕ခ်ိန္းေျခာက္လာေတာ့ မုျဒာမ်က္ခုံးၾကဳတ္လိုက္ၿပီး …
" မင္းဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ … ငါ့အဖိုးေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္ စိတ္ဒါဏ္ရာရေအာင္ မင္းဒီအေၾကာင္းေတြေျပာရဲရင္ ေျပာၾကည့္လိုက္ "
" ငါကေျပာမယ္လို႔မေျပာေသးပါဘူး … မင္းသာငါ့စကားကို နာခံေနရင္ေပါ့ "
" ငါမင္းျဖစ္ခ်င္သလို မင္းဘဝကိုမစြတ္ဖက္ေတာ့ပဲေနေနၿပီေလ ဧကရာဇ္ေမာင္ … မင္းဘာေတြထပ္ၿပီးအလိုမက်ျပန္တာလဲ "
" ဟုတ္တယ္ ငါအလိုမက်ဘဴး … မင္းငါ့စကားကို အရင္လိုျပန္ၿပီးနားေထာင္ရမယ္ … ငါ့အမိန႔္ကိုမလြန္ဆန္ရဘူး … ငါနဲ႕အတူျပန္ေနရမယ္ … ဒါဆိုငါဒီအေၾကာင္းေတြအဖိုးကိုလုံးဝ ေျပာမျပဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္ … ဟိုးအရင္ကေနခဲ့ၾကသလို ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေနၾကတာေပါ့ "
မုျဒာေလွာင္ရယ္လိုက္မိသည္ ။ အရင္က ဒီလိုအ႐ူးစကားေတြေျပာခဲ့တဲ့လူက သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ ။ ေမာင္ဆိုတဲ့ဒီလူသားနဲ႕ အတူေနရဖို႔ အဖိုးနဲ႕အၾကပ္ကိုင္သည္ ။ အဖိုးသာသိရင္ မုျဒာကိုမေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားလို႔ ေမာင့္ရဲ႕မိဘေတြကို ခက္ခဲေအာင္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ကထင္ေနခဲ့တာ ။ ဒီအၾကပ္ကိုင္မႈက ေမာင့္မိဘေတြမဆုံးခင္ထိပဲအႀကဳံးဝင္သည္ ။ အဲ့ဒိေနာက္ ေမာင့္ကိုသူ ဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ဘူး ။
ခုေတာ့ဒီသံသယာႀကီးက သူထံျပန္လည္လာၿပီ ။ ဒါကဝဋ္လည္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးလား ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုံးဝဇြဲေလ်ာ့မည့္ပုံမေပၚပဲ မုျဒာလက္မခံရင္ အဖိုးနဲ႕ဇြဲကို တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႕ ေႏွာက္ယွက္လိမ့္မည္ ။ အဖိုးကအသက္ႀကီးၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ေန၍ မုျဒာသူတို႔ေၾကာင့္အဖိုးကိုစိတ္ဆင္းရဲမခံေစခ်င္ေပ ။ ဇြဲကလဲ သူ႕အေပၚေကာင္းေပးသူမို႔ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ျပႆနာရွာတာ မခံေစခ်င္ေတာ့ေပ ။ ေနာက္ဆုံး မုျဒာ စိတ္တစ္ထစ္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး သူတို႔ကတိတစ္ခုထားလိုက္ၾကသည္ ။
မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္ကို အရင္လိုျပန္ၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးမွာျဖစ္ေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ဘဝကိုေတာ့ဝင္မစြတ္ဖက္ေတာ့သလို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားသည္ ။ ထိုနည္းတူ ဧကရာဇ္ေမာင္ကလဲ မုျဒာနဲ႕ဇြဲကိုျပႆနာမရွာပဲလႊတ္ထားေပးရမွာျဖစ္ၿပီး မုျဒာဘဝကိုလဲဝင္မစြတ္ဖက္ပဲ အရင္လိုဟန္ေဆာင္အိမ္ေထာင္ေရးအျဖစ္သာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ျဖစ္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္လိုျပန္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟုထင္ကာ လက္ခံလိုက္သည္ ။
သူမသိတာက ထိုဟန္ေဆာင္အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ကေလးေမြးဖြားလာတဲ့ေန႕ၾကရင္ေတာ့ ကတိအတိုင္းဖ်က္သိမ္းေပးရမည္ျဖစ္သည္ ။ ဒါကသူတို႔ရဲ႕စာခ်ဳပ္ထဲမွာပါဝင္သည့္အခ်က္ျဖစ္သည္ ။ မုျဒာအလြန္ဆုံး လပိုင္းေလာက္သာ သည္းခံေနဖို႔လိုသည္ ။
ေမၿမိဳ႕ကအိမ္ေတာ္ထံ ဦးေလးျမတ္ ေရာက္လာေတာ့ အဖိုးကုေဌႂကြယ္အေျခအေနက အေတာ္ေလးဆိုးေနၿပီ ။
" သခင္ႀကီး … တကယ္ပဲ ထြက္မသြာခင္ သခင္ေလးနဲ႕မေတြ႕ေတာ့ဘူးလား "
" ငါေျမးေလးနဲ႕ ၃ လေတာင္အတူေနၿပီးၿပီ … အမွတ္တရေကာင္းေတြ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီးၿပီ … ဒီပုံစံကိုျမင္ခိုင္းၿပီး အတိတ္ဆိုးေတြ ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ဘူးျမတ္ေမာင္ "
" သခင္မေလးတုန္းကလဲ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ကို သခင္ေလးမေတြ႕လိုက္ရဘူး … သူခ်စ္တဲ့ေခြးေလးလုံးလုံး ေသသြားတာကိုလဲ သခင္ေလးမသိလိုက္ရွာဘူး … ခုသူခ်စ္တဲ့ဖိုးဖိုးကလဲ ဒီတိုင္းပဲသူ႕ကိုေတြ႕ခြင့္မေပးပဲ ထြက္သြားေတာ့မွာလား "
" ေျမးေလးကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး … ငါေသသြားတာကို သူမျမင္ရရင္ အခ်ိန္ခနေလးနဲ႕ေမ့ေပ်ာက္သြားမွာပါ … လုံးလုံးေလးတုန္းကလိုေပါ့ "
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက လုံးလုံးေလးေနရာ အစားထိုးဖို႔ ဧကရာဇ္ေမာင္ရွိေနခဲ့သည္ ။ ခုေတာ့မတူေနပါ ။ အဖိုးက ကုမုျဒာအတြက္ ဘယ္အရာမွအစားမထိုးနိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူျဖစ္သည္ ။ ဦးေလးျမတ္က သက္ျပင္းခ်လိဳက္ၿပီး …
" ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၿပီး သခင္ႀကီး ေတြ႕ခ်င္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့ကို ေျပာလိုက္ပါ … ခ်က္ခ်င္းသခင္ေလးကို ေခၚေပးပါ့မယ္ "
ဦးေလးျမတ္လဲ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ေပ ။ သူကေတာ့ သခင္ႀကီးရဲ႕အနားမွာ အဆုံးထိရွိေနေပးမည့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူပင္ ။
*
*
*
႐ုံးပိတ္ရက္တစ္ရက္ မုျဒာနဲ႕ဇြဲကို ယံယံကသူ႕အိမ္မွာေႂကြးေမြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔အတူထြက္လာခဲ့ၾကသည္ ။ ဇြဲျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ယံယံနဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆုံျခင္းျဖစ္သည္ ။
ယံယံခ်န္ေသာ္ရဲ႕ ၃ ႏွစ္အ႐ြယ္သားေလးရဲ႕နာမည္က ရတုျမတ္ေသာ္ျဖစ္ၿပီး မုျဒာကအၿမဲလာလည္ေနၾကမို႔ မုျဒာကိုအရမ္းခင္မင္သည္ ။
" တုတုေလးေရ … ဦးဦးလာၿပီ "
အိမ္ထဲဝင္လာတာနဲ႕ အသံေပးလိုက္ေတာ့ ေဖြးေဖြးလုံးလုံးနဲ႕ ရတုေလးက မုျဒာထံအေျပးေလးေရာက္လာသည္ ။
" ဦးဦးမုယာ "
" အဟား … တုတုေလးက ဦးဦးနာမည္ကို မွတ္မိေနၿပီေပါ့ေလ … စကားေတြလဲတစ္ေန႕တစ္ျခား ပိုပိုတတ္လာၿပီ "
" ဦးဦး … မုန႔္မုန႔္ "
" ပါတာေပါ့ … တုတုေလးအႀကိဳက္ယူလာတယ္ "
မုျဒာကအိပ္ထဲကေန စုတ္လုံးေတြထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ယံယံကအေျပးေလးေရာက္လာၿပီး ဆြဲလုလိုက္သည္ ။
" မုျဒာ … ကေလးေတြကိုဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႕ စုတ္လုံးေတြအရမ္းမေႂကြးရဘူး … သြားပိုးစားလိမ့္မယ္ "
" အာ ငါမေတြးမိလိုက္ဘူး … တုတုေလးက အၿမဲစုပ္လုံးပဲေတာင္းေနေတာ့ ငါလဲအဲ့ဒါပဲဝယ္လာခဲ့မိတာ "
ကေလးေလးက သူ႕လက္ထဲကမုန႔္အလုခံရေတာ့ အီကနဲငိုသြားေလေတာ့သည္ ။
" ရပါတယ္ … သားေလးကို ငါပဲေခ်ာ့လိုက္မယ္ … ဇြဲနဲ႕အတူ ခုံေပၚသြားထိုင္ေနေလ "
မုျဒာက ယံယံသားေလးကိုေခ်ာ့ေနတာၾကည့္ၿပီး သူရဲ႕ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးအတြက္ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ႀကိဳတင္မွတ္ယူေနသည္ ။ ကေလးေတြကို မုန႔္အခ်ိဳေတြမေႂကြးပဲ မိခင္နို႔ကိုသာတိုက္ရမည္ ။ ဒါမွအဟာရျပည့္ဝၿပီး လူေကာင္ထြားလာလိမ့္မည္ ။
အရင္ကမုျဒာ ကိုယ္ဝန္တားေဆးေတြစားေနခဲ့၍ ခေလးယူဖို႔အစီအစဥ္မရွိတာေၾကာင့္ ကေလးေတြအေၾကာင္းစိတ္မဝင္စားေပ ။ ခုကေလးေလးဗိုက္ထဲမွာရွိလာေတာ့ ယံယံတို႔အိမ္ထဲက ကေလးအသုံးအေဆာင္ေတြကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ကစားစရာ အ႐ုပ္ေသးေသးေလးေတြ ဖိနပ္နဲ႕အဝတ္အစားေသးေသးေလးေတြ အားလုံးကသူ႕စိတ္ကို ၾကည္ႏူးသြားေစသည္ ။
* ငါကေလးေလးေမြးၿပီးရင္ ဒီလိုအဝတ္လွလွေလးေတြနဲ႕ ကစားစရာအ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ေပးရမယ္ … ယံယံဆီကေန ကေလးထိန္းနည္းေတြလဲသင္ရမယ္ … ငါ့ကေလးေလးကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားမယ္ … ငါ့ဘဝမွာ ငါ့ကို ေႏြးေထြးမႈေတြေပးမဲ့ ကေလးေလးရွိေနရင္ လုံေလာက္ၿပီ *
" ဘာေတြေတြးေနတာလဲ မုျဒာ "
ဇြဲကလွမ္းေမးေတာ့မွ မုျဒာအသိျပန္ဝင္လာသည္ ။ သူက ဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ေဆာင္ရင္း …
" မေတြးပါဘူး … တုတုေလးနဲ႕မေတြ႕ရတာၾကာေတာ့ လြမ္းလို႔ၾကည့္ေနမိတာ "
" မုျဒာ … ကေလးလိုခ်င္လို႔လား "
" ဟမ္ "
" မုျဒာက ကေလးအသုံးအေဆာင္ေတြကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနေတာ့ ကေလးလိုခ်င္ေနလို႔မ်ားလားလို႔ … တကယ္ဆို မုျဒာတို႔အိမ္ေထာင္သက္တမ္းနဲ႕ဆို ကေလးရသင့္ေနၿပီ … အဲ့ကိစၥမွာ ဧကရာဇ္ေမာင္က ျငင္းဆန္ေနလို႔လား "
" အာ မဟုတ္ပါဘူး … မုျဒာကကံမေကာင္းလို႔ ကေလးမရတာပါ "
မုျဒာကိုယ္တိုင္ တားေဆးေတြစားေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ယံယံတစ္ေယာက္သာသိသည္ ။ မုျဒာလဲဘယ္သူ႕ကိုမွေျပာျပမည္မဟုတ္ေပ ။ ဒါေပမဲ့ ခုမုျဒာအရင္လိုေမာင့္ကိုမစြဲလမ္းေတာ့သလို မုျဒာဘဝကိုအေဖာ္ျပဳေပးကာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြေပးမဲ့ ရင္ေသြးေလးရွိေနၿပီ ။ ဒီကေလးေလးကိုေတာ့ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြပဲရွိလာပါေစ မုျဒာအသက္နဲ႕လဲၿပီးကာကြယ္မည္ဟုဆုံးျဖတ္ထားသည္ ။
" ကေလးေလး … ဦးဆီလာပါဦး "
ဇြဲကလဲ ယံယံလက္ထဲကကေလးေလးကို ျမႇူဆြယ္ၿပီးေခၚေနသည္ ။ ကေလးေလးက ၿပဳံးခ်ိဳေနတဲ့ ဇြဲေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားသည္ ။
" ဒါဆို ဇြဲကိုပဲ ဒုကၡေပးရေတာ့မယ္ … ရတုေလးကိုၾကည့္ထားေပးဦး … ထမင္းပြဲျပင္လိုက္ဦးမယ္ "
" စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ပါ … ငါဟိုမွာဆို တူေလးေတြကို အၿမဲထိန္းေနၾက "
မုျဒာ ကေလးေလးနဲ႕ခ်က္ခ်င္းပဲတည့္သြားကာ ႂကြမ္းႂကြမ္းက်င္က်င္ကေလးထိန္းေနတဲ့ ဇြဲကိုျမင္ရေတာ့ ခုခ်ိန္ဇြဲလဲကေလးေတြနဲ႕မိသားစုေလးရွိသင့္သည္ဟု ေတြးမိလိုက္သည္ ။ ဇြဲလိုလူႀကိဳက္မ်ားတဲ့လူက ဘာေၾကာင့္ တြဲဖက္မရွာပဲ လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနလဲဆိုတာကို မုျဒာမေတြးတတ္ေတာ့ေပ ။
သူတို႔ ကေလးထိန္းရင္း စကားေတြေျပာေနစဥ္မွာပဲ မာန္လဲအျပင္ကျပန္ေရာက္လာသလို ယံယံလဲ ထမင္းအဆင္သင့္ ျပင္ၿပီးထားၿပီ ။ သူတို႔အားလုံး ထမင္းဝိုင္းမွာစုထိုင္ၾကၿပီး ပိတ္ရက္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ မိသားစုလက္စုံစားၾကသည္ ။ စားၿပီးသြားေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ကာ စကားေတြေျပာၾကသည္ ။
" ဖြင့္ပြဲကို မလာနိုင္လို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဇြဲ "
" မဟုတ္တာ … ေတာင္းပန္ဖို႔မလိုပါဘူးဗ်ာ … ေရွ႕ေလွ်ာက္ အကိုမာန္ကို အကူအညီလိုရင္ ေတာင္းရဦးမွာ "
" အခ်ိန္မေ႐ြးဆက္သြယ္လိုက္ပါ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက ဇြဲတို႔ေလာက္မႀကီးေပမဲ့ ဒီနယ္ပယ္မွာေတာ့ ႂကြမ္းက်င္ေနၿပီ "
လူႀကီးေတြက လုပ္ငန္းအေၾကာင္းေျပာေနခ်ိန္ ရတုေလးက မုျဒာကိုလက္ဆြဲေခၚၿပီး သူနဲ႕ကစားခိုင္းေနသည္ ။ မုျဒာကလဲစိတ္ရွည္သူမို႔ ၾကမ္ျပင္ေပၚ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္ ကေလးေလးကိုအေဖာ္ျပဳေပးေနသည္ ။ ကေလးေလးက မုျဒာေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ၿပီး အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႕ေဆာ့ကစားေနသည္ ။
" တုတုေလး … ဦးဦးမုျဒာကို အနိုင္မက်င့္ရဘူးေလ "
ယံယံက အပ်င္းေျပဝါးဖို႔ မုန႔္ေတြလာခ်ေပးၿပီး မုျဒာနဲ႕သားေလးအနားေရာက္လာသည္ ။
" ရပါတယ္ယံယံ … ရတုေလးကိုငါအေဖာ္ျပဳေပးလိုက္ပါ့မယ္ … ရတုေလးက ငါ့ကိုလြမ္းေနတာေနမွာ "
" အင္း … မင္းလဲေဆးလာစစ္ဆိုတာ ေပၚမလာဘူးေနာ္ "
" အာ … အဲ့ဒါက ခုအလုပ္လဲဝင္ေနၿပီး ငါလဲအဆင္ေျပေနလို႔ မလာျဖစ္ေတာ့တာ … ေနာက္လမွလာစစ္ေတာ့မယ္ "
" အင္းပါ … မင္းအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲ "
မုျဒာသက္ပ်င္းဖြဖြခ်မိသည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယံယံကို ဆင္ေျခေပးလိုက္နိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါေဆးစစ္ဖို႔ေျပာလာရင္ ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ရမလဲ ႀကိဳၿပီးနည္းလမ္းရွာဖို႔လိုလာၿပီ ။
" ေအာ္ … ဒါနဲ႕ မင္းရဲ႕ Heat Cycle ကာလနီးလာၿပီ … ဇြဲရဲ႕အလုပ္ကိုကူေနရတာအဆင္ေျပလား … တားေဆးလဲရပ္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ရာသီရပ္ဝန္က ျပင္းထန္လိမ့္မယ္ … ေဆးနဲ႕ဖိႏွိပ္ထားဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္နဲ႕ … သူ႕ကိုႀကိဳေျပာၿပီး နားရက္ယူထားေလ "
မုျဒာဗိုက္ႀကီးကတည္းက Heat Cycle မျဖစ္ေတာ့၍ ရက္နီးေနတာကို ေမ့သြားသည္ ။ ထိုအခါမွ မုျဒာတစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားကာ ယံယံအား ေမးၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ယံယံ ဟိုေလ … ဗိုက္ႀကီးေနတဲ့အေတာအတြင္း ဆက္ဆံမိရင္ ကေလးကိုထိနိုင္လား "
" …… "
ဧကရာဇ္ေမာင္က အတူေနခ်င္လာလွ်င္ ဒီတစ္ခါကတိေပးထား၍ မုျဒာျငင္းဆို၍ ရနိုင္မည္မဟုတ္ေပ ။ ကေလးကိုထိမွာလဲေၾကာက္တာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ကာ ေမးျမန္းထားျခင္းျဖစ္သည္ ။
" မင္းက ဗိုက္ႀကီးေနလို႔လား "
" …… "
ယံယံအသံက အနည္းငယ္က်ယ္သြား၍ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ ၂ ေယာက္ပါ သူတို႔ထံလွည့္ၾကည့္လာသည္ ။ မုျဒာက ရွက္လြန္း၍ ယံယံပါစပ္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္လိုက္ရသည္ ။
" တိုးတိုးေျပာပါ … ငါမဟုတ္ဘူး "
" ဒါဆိုဘယ္သူလဲ "
" ဟို အလုပ္ကအိုမီဂါအမပါ … သူဗိုက္ႀကီးေနတုန္း ေယာက္်ားနဲ႕အတူေနမိလို႔ အဲ့ဒါအႏၲရာယ္ရွိနိုင္လားဆိုၿပီး ငါ့ကိုလာေမးတာ … ငါကလဲအေတြ႕အႀကဳံမရွိေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္ ေမးၾကည့္ေပးမယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ "
ထိုအခါမွ ယံယံကယုံသြားၿပီး ရွင္းျပလာသည္ ။
" ေအာ္ အဲ့လိုလား … တကယ္ေတာ့ အိုမီဂါမိခင္နဲ႕ပဲဆိုင္တယ္ … တခ်ိဳ႕က ကေလးႀကီးထြားမႈႏႈန္း နည္းရင္ မိတ္ဖက္ရဲ႕အနားမွာပိုၿပီးေနေပးရတယ္ … အိုမီဂါေရာရင္ေသြးေလးပါ မိတ္ဖက္ရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းကို အျပည့္အဝရရွိဖို႔လိုအပ္တယ္ … ဆက္ဆံတာကေတာ့ လႏုေနတုန္းဆိုရင္ ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး … ဒါေပမဲ့ ကာကြယ္ေဆးနဲ႕ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေဆးကြန္ဒုံးေတာ့သုံးရမယ္ … ကေလးထိမထိကေတာ့ အဲ့ဒိမိတ္ဖက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈအေပၚမူတည္တာေပါ့ … ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမလုပ္ေစနဲ႕ … ဆက္ဆံၿပီးရင္ ေဆးခန္းကိုသြားစစ္ၾကည့္တာအေကာင္းဆုံးပဲ … သူမကိုလဲေျပာလိုက္ပါ ေယာက္်ားကိုအရမ္းအလိုမလိုက္နဲ႕ လို႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တဲ့ကာလက သတိထားေနတာ မိခင္နဲ႕ကေလးအတြက္အေကာင္းဆုံးပဲ "
" အင္းပါ … ငါအဲ့လိုျပန္ေျပာလိုက္မယ္ … ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိကာကြယ္ေဆးပါတဲ့ကြန္ဒုံးပါေပးလိုက္ပါလား "
" ေကာင္းၿပီေလ ငါေပးလိုက္မယ္ … မင္းကေတာ့ လူတိုင္းအေပၚ သေဘာေကာင္းေနေတာ့တာပဲ "
တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒါကမုျဒာကိုယ္တိုင္သုံးဖို႔ျဖစ္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က ဘယ္အခ်ိန္ေတာင္းဆိုလာမလဲမသိနိုင္၍ ႀကိဳတင္ေဆာင္ထားတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္ ။
မုျဒာနဲ႕ယံယံက ကေလးကိုအေဖာ္ျပဳေပးေနၿပီး ဇြဲနဲ႕မာန္က လုပ္ငန္းရွင္မ်ားပီပီ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကရင္း တစ္ေန႕သာကိုကုန္ဆုံးၾကသည္ ။ ယံယံကအတင္းညေနစာပါစားၿပီးမွျပန္ခိုင္း၍ မုျဒာတို ည ၈ နာရီေလာက္မွ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾကေလသည္ ။
မုျဒာတို႔ အိမ္ထဲကိုဝင္လာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မအိပ္ေသးပဲ ကြန္ျပဴတာသုံးရင္း ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနသည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေဘးမွာ ကသစ္ပန္းမရွိေနေပ ။ ဇြဲက အခန္းထဲကို သြားႏွင့္ေပမဲ့ မုျဒာက မသြားေသးပဲ ဧကရာဇ္အနားေလွ်ာက္လာကာ ေမးလိုက္သည္ ။ ေပးထားတဲ့ကတိေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ပုံမွန္အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္စကာေျပာရမွာလဲပါသည္ ။
" မအိပ္ေသးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ "
" မင္းကိုေစာင့္ေနတာ "
ဧကရာဇ္က ကြန္ျပဴတာကိုပိတ္ကာ ခုံေပၚကေနထလိုက္ၿပီး မုျဒာအနားေလွ်ာက္ကာ ကိုယ္ကိုကိုင္းၫႊန႔္၍အနံ႕ခံလိုက္သည္ ။ ဒါေပမဲ့ မုျဒာကိုယ္မွာ တစ္ျခားအယ္ဖာဖယ္ရိုမုန္းေတြကပ္ညိမေနပဲ ခ်ိဳေမႊးေမႊးကိုယ္သင္းနံ႕ေလးသာရွိေနသည္ ။ ဇြဲကတစ္ျခားအယ္ဖာေတြလိုမ်ိဳး သူ႕ဖယ္ရိုမုန္းကို မထုတ္လႊတ္ပဲ ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သည္ ။ မာန္ကလဲအိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္မို႔ သူ႕ဖယ္ရိုမုန္းက ယံယံအေပၚတြင္သာသက္ေရာက္မႈရွိသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ မုျဒာရဲ႕ကိုယ္မွာ ဘာဖယ္ရိုမုန္းမွကပ္မေနေပ ။
" ဘာလုပ္ေနတာလဲ "
ဇြဲနဲ႕ တစ္ေနကုန္အတူရွိေန၍ သူတို႔ရဲ႕အနံ႕ေတြက တစ္ေယာက္ကိုယ္ေပၚတစ္ေယာက္ ဆြဲထင္ေနမယ္ဟု ထင္ထားေပမဲ့ မုျဒာရဲ႕ခ်ိဳေမႊးေမႊးအိုမီဂါရနံ႕တစ္မ်ိဳးသာရရွိေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္သူအေတြးလြန္ေနမွန္းသိလိုက္သည္ ။ သူတို႔ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း မုျဒာကဇြဲနဲ႕အကြာအေဝးတစ္ခုမွာေနကာ ပူးပူးကပ္ကပ္မေနမွန္းသိသာသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ စိတ္ေက်နပ္ကာ ၿပဳံးသြားသည္ ။
" ဘာမွမဟုတ္ဘူး မင္းလဲနားေတာ့ "
ဧကရာဇ္ကျပန္ေျဖၿပီး အေပၚတက္သြားသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ သူတို႔ကတိအတိုင္း သူ႕အနားမွာ ကသစ္ပန္းကိုမေတြ႕ေစရေတာ့ပဲ ကသစ္ပန္းအနံ႕ေတြလဲသူ႕ကိုယ္မွာ မဆြဲထင္ေနေတာ့ေအာင္ အကြာအေဝးတစ္ခုမွာေနသည္ ။ အေပၚထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က သူ႕အခန္းထဲကြန္ျပဳတာကိုထားၿပီးထြက္လာကာ မုျဒာအခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္ ။
ထိုအခ်ိန္က မုျဒာေရခ်ိဳးဖို႔အဝတ္ေတြခြၽတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္ ။ အေပၚပိုင္းက လုံးဝလစ္ဟေနၿပီး ဗိုက္ပူပူေလးကေပၚလာသည္ ။ ေအာက္ပိုင္းက အျဖဴေရာင္သဘတ္ကိုပတ္ထားရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည္ ။
ေရခ်ိဳးခန္းက မွန္နဲ႕ျပဳလုပ္ထား၍ အထဲကလူရဲ႕ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္ ။ မုျဒာက အၿမဲတစ္ေယာက္ထည္းေနေနက်မိဳ႕ အျပင္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနမည္ဟုထင္မထား၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရခ်ိဳးေနသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာရဲ႕ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ဗိုက္ပူပူေလးထံ၌ အၾကည့္ရပ္သြားသည္ ။ မုျဒာအရင္ကထက္ဝလာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဗိုက္တစ္ေနရာထည္းကြက္ၿပီးပူေနတာေတာ့ထူးဆန္းေနသည္ ။ ဒါေပမဲ့သူ႕အာ႐ုံထဲ၌ အေျဖရွာမရေပ ။
ထိုစဥ္ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန မုျဒာထြက္လာၿပီး ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ကာ သူ႕အားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုျမင္ေတာ့ တုန္လႈပ္သြားကာ ဗိုက္ကိုသပတ္နဲ႕အျမန္ဖုံးလိုက္သည္ ။
" ေရာက္ေနတာကို ဘာလို႔အသံမေပးတာလဲ "
" ငါတံခါးေခါက္ဝင္လာတာကို မင္းမွမၾကားတာ … ၿပီးေတာ့ မင္းကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ငါျမင္ေတြ႕ဖူးလို႔ ဘယ္ေနရာမွာမွဲ႕ရွိေနလဲ ဆိုတာကအစငါသိၿပီးသား … ခုမွလာၿပီးရွက္ျပမေနနဲ႕ "
မုျဒာဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႕ဗိုက္ကိုဖုံးကြယ္ကာ အဝတ္လဲၿပီးေတာ့ အိပ္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္ ။ ဒီေန႕ပိတ္ရက္ဆိုေပမဲ့ တစ္ေန႕လုံး ရတုေလးနဲ႕ကစားေနရ၍မနားရတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းကာ အိပ္ခ်င္ေနၿပီး ။ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက အားေဆးေတြစားေနရ၍ မုျဒာအရင္ကထက္ပိုအိပ္လို႔ေကာင္းလာသည္ ။
အိပ္ယာျပင္ၿပီးသြားေတာ့ မုျဒာက ကုတင္ေပၚအရင္လွဲလိုက္ၿပီး …
" ထြက္သြားရင္ အခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ေပးသြားဦး "
မုျဒာေခါင္းခ်ယဳံရွိေသး ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုယ္အေပၚ အုပ္မိုးလာကာ မုျဒာလက္ေတြကို ဖိခ်ဳပ္ထားသည္ ။ သူ႕မ်က္ႏွာက သုန္မႈန္ေနၿပီး စိတ္ဆိုးသြားပုံပင္ ။
" မင္းကငါရွိေနတာေတာင္ ဒီတိုင္းပဲ အိပ္ေတာ့မွာလား "
" မအိပ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ "
" ငါကမင္းကိုျမင္ခ်င္ယုံနဲ႕ ဒီကိုလာတာလို႔ ထင္ေနတာလား … ငါတို႔အတူမေနရတာၾကာၿပီ ဒီညမင္းနဲ႕အတူေနခ်င္တယ္ … မင္းမွာျငင္းဆိုပိုင္ခြင့္မရွိဘူး … ဒါငါတို႔ေပးထားတဲ့ကတိပဲ "
ဒီလိုအေျခအေနေရာက္လာမယ္မွန္း ႀကိဳေတြးထားေပမဲ့ ခုလိုျမန္ျမန္ႀကီး ေရာက္လာမယ္လို႔ထင္မထားေပ ။ ေပးထားတဲ့ကတိေၾကာင့္ မုျဒာမ႐ုန္းပဲၿငိမ္ေနရသည္ ။ မိတ္ဖက္က အားျပင္းလွတဲ့ ဖယ္ရိုမုန္းနဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေတြေအာက္မွာ မုျဒာတစ္ကိုယ္လုံးပူေလာင္လို႔လာသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာလက္ေတြကို တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကိုင္ထားၿပီး မုျဒာႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကပ္ကာ ႏႈမ္းရႈတ္လိုက္သည္ ။
" အြန္း "
မုျဒာႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲကိုက္လိုက္၍ မုျဒာနာက်င္သြားသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ထိုနာက်င္မႈကပင္ သာယာေစသည္ ။ ဘယ္ေလာက္ပင္ေမ့ဖို႔ႀကိဳးစားပါေစ လေတြအၾကာႀကီး အတူမေနပဲ ေနလာခဲ့ၿပီး ပထမဆုံးေမာင့္ဘက္ကေနစတင္လာတဲ့အနမ္းေၾကာင့္ မုျဒာလိုက္ပါစီးေျမာသြားမိသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ကသစ္ပန္းမ်က္ႏွာ စိတ္ထဲေပၚလာေတာ့ မုျဒာမ်က္ႏွာကို ေဘးကိုလႊဲကာေရွာင္ဖယ္လိုက္သည္ ။
" ဘာေၾကာင့္ ငါ့အနမ္းကို ေရွာင္ဖယ္လိုက္တာလဲ … ဒါကိုမင္းပဲအရင္က အ႐ူးအမူးလိုခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္လား "
" ခုမလိုအပ္ေတာ့ဘူး … ဒါနဲ႕ ပိတ္ရပ္မွာ ဘာေၾကာင့္ကသစ္ပန္းနဲ႕အျပင္မသြားတာလဲ … ေမာင္မုန္းတဲ့လူနဲ႕အတူအိပ္ရတာထက္ သူမနဲ႕အတူလည္တာက ပိုေပ်ာ္းရာမေကာင္းဘူးလား "
" ငါကတိအတိုင္းသူမနဲ႕ေဝးေဝးေနေပမဲ့ မင္းကေတာ့ပိတ္ရက္မွာေတာင္ ငါ့ကိုအခ်ိန္မေပးပဲ ဟိုေကာင္နဲ႕ေလွ်ာက္လည္ေနနိုင္တယ္ … ခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔အေၾကာင္းေတြမပါပဲ ခုလုပ္ေနတာကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ထားလို႔မရဘူးလား … မင္းဘယ္လိုစိတ္ေျပာင္းေအာင္လုပ္လုပ္ ငါရပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး "
မုျဒာလဲ ရမလားေျပာၾကည့္ယုံသာ ။ စိတ္ေျပာင္းေအာင္လုပ္မရေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ လုပ္သမွ်ကို ၿငိမ္ခံယုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုယ္ေလးအား သူ႕ရင္ခြင္ၾကားေပြ႕ဖက္ရင္း ေစာနတုန္းကအနမ္းကိုျပန္ဆက္လိုက္သည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မၾကမ္းတမ္းပဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕အနမ္းေတြက ႏူးညံ့ညွင္သာေနသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕လက္တစ္ဖက္က မုျဒာေခါင္းအေနာက္ကေနထိန္းကိုင္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္က မုျဒာေမးေလးကိုကိုင္ကာျမႇောက္ပင့္ထားရင္း မုျဒာႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို အသာအယာ ဆုပ္ယူေနသည္ ။ အရမ္းႏူးညံ့လြန္း၍ မုျဒာအိမ္မက္မက္ေနသလားဟုပင္ ထင္မိသြားသည္ ။ သူတို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဧကရာဇ္ေမာင္ထံက ထိုသို႔ႏူးညံ့မႈမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွမရရွိဘူးေပ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းရနံ႕ေတြက တစ္ခန္းလုံးပ်ံ့လြင့္ေနကာ မုျဒာရင္ထဲေအးျမေစၿပီး လုံၿခဳံသလိုခံစားလာရသည္ ။ ဒါကယံယံေျပာသလို ကိုယ္ဝန္လြယ္ခ်ိန္ မိခင္နဲ႕ကေလးက မိတ္ဖက္ရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းကို လိုအပ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္မည္ ။ ထိုေႏြးေထြးမႈတို႔ေၾကာင့္ မုျဒာမ်က္ခြံေတြပို၍ေလးလာကာ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ညွင္သာတဲ့အနမ္းေတြကိုခံယူရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္ ။
*
*
*
ေနာက္တစ္ေန႕၌ အလုပ္ကိုေရာက္လာတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာက သုန္မႈန္ေနသည္ ။
" သူေဌး … စားခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးဖို႔ … "
" ထားခဲ့ "
ကသစ္ပန္းရဲ႕စကားပင္ဆုံးေအာင္နားမေထာင္ပဲ အျပင္ထြက္ခိုင္းသည့္အျပင္ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ႐ုံးခန္းထဲဝင္လာသမွ်လူေတြကို ေမာင္းထုတ္ေနသည္ ။ ၿပီးသြားေတာ့ သူ႕ရဲ႕အၾကည့္ေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေဆာက္အဦးကအခန္းတစ္ခုထံ ေရာက္သြားသည္ ။
ညကကိစၥတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႀကီးနဲ႕ ကုမုျဒာအိပ္ေပ်ာ္သြား၍ ဧကရာဇ္ေမာင္ အခ်ိန္အေတာ္ယူကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျဖရွင္းလိုက္ရသည္ ။ ကုမုျဒာ အိမ္ေတာ္ကေန လအေတာ္ၾကာထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္က အိုမီဂါရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းကို အျပည့္အဝမထိေတြ႕ရ၍ အရင္ကထက္ ၿပီးေျမာက္မႈက ၾကာလာသည္ ။ ညကအေတာ္ၾကာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ယူေနရ၍ အိပ္ေရးမဝျဖစ္ေနသည္ ။ ထူးဆန္းတာက သူ႕ရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းေတြက ကုမုျဒာတစ္ေယာက္ထည္းအေပၚကိုသာ ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္တုန႔္ျပန္မႈေပးေနသည္ ။
သူနဲ႕မုျဒာ ဆက္ဆံလာတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး မုျဒာဘက္ကစိတ္မပါပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာဟာ ဒါပထမဆုံးျဖစ္သလို အိပ္ေနတဲ့လူကိုလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္မဆက္ဆံခ်င္ေပ ။ အရင္ကလိုတက္တက္ႂကြႂကြနဲ႕ သူ႕ကိုလိုခ်င္တက္မက္ဆြဲလမ္းေနတဲ့ မုျဒာကိုသာ ျပန္တမ္းတမိေနသည္ ။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အရင္ကလိုထိန္းခ်ဳပ္မရေတာ့ပဲ ထိုအရာေပၚ႐ူးသြပ္ေနတဲ့လူနဲ႕တူလာသည္ ။ အေတြးမ်ားၿပီး တစ္ညလုံးေကာင္းေကာင္းအိပ္မရခဲ့ေပ ။
မုျဒာကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို မနက္ေစာေစာထၿပီး တက္ႂကြလန္းဆန္းေနကာ ထမင္းဂ်ိဳင့္တစ္လုံးနဲ႕ ဇြဲနဲ႕အတူ အလုပ္ကိုထြက္သြားသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္စိတ္ေတြက အလုပ္အေပၚ အာ႐ုံမေရာက္ေနပဲ တဖက္အေဆာက္အဦးထံက မုျဒာရဲ႕ေသးေသးေကြးေကြးပုံရိပ္ေလးထံသာ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္ ။
ခုေနာက္ပိုင္း သူကိုယ္တိုင္က ကုမုျဒာသူ႕ကိုမဆြဲေဆာင္တာေတာင္မွ စိတ္ပါကာလိုခ်င္ေနသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ သူမေအာင္ျမင္ေသးေပ ။ ခုသူ႕ပုံစံက အရင္ကကုမုျဒာနဲ႕ ပိုပိုတူလာသည္ ။ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတဲ့ညေတြတုန္းက ကုမုျဒာေရာက္လာၿပီး သူ႕အေပၚေႏြးေထြးမႈေပးကာ ဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ကိစၥကိုသိၿပီးေနာက္ အရင္ကလိုကုမုျဒာရဲ႕အျပဳအမူေတြအေပၚ သံသယဝင္ျခင္းမရွိေတာ့ေပ ။ ကုမုျဒာသူ႕အေပၚ အရင္ကထက္လစ္လ်ႉရႈလာ၍ မေက်မနပ္ပင္ျဖစ္မိေသးသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ေငးေနရင္း ေန႕လည္ထမင္းစားနားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ခုံေပၚကေနထရပ္လိုက္သည္ ။
" ေမာင္ "
ထမင္းဂ်ိဳင္းကိုင္ၿပီးဝင္လာတဲ့ကသစ္ပန္းကိုျမင္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က တစ္ခြန္းထည္းေျပာလိုက္သည္ ။
" မင္းတစ္ေယာက္ထည္း ထမင္းစားခန္းမွာသြားစားလိုက္ "
" ဒါေပမဲ့ေမာင္နဲ႕ … "
" ငါလုပ္စရာရွိေသးတယ္ … ၿပီးေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲကိုငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မပါပဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွအဝင္မခိုင္းနဲ႕ … မင္းေရာပဲ "
ေျပာၿပီးေနာက္ ထြက္သြားေလသည္ ။ ေမာင္က ကုမုျဒာျပန္ေရာက္လာၿပီးကတည္းက သူမအား အနားအကပ္မခံေတာ့ေပ ။ ထိုအခ်က္က ကသစ္ပန္းအား သည္းမခံနိုင္ျဖစ္ေစသည္ ။ ကသစ္ပန္းက ဧကရာဇ္ေမာင္ဘယ္ကိုသြားေနလဲ သိခ်င္၍ ျပတင္းေပါက္ကေနေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေဆာက္အဦးထဲသို႔ဝင္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ဖိတ္ေခၚျခင္းမရွိပဲေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေၾကာင့္ အားလုံးျပာယာခပ္ကုန္သည္ ။
" ဟို ကုဥကၠဌ … ကြၽန္မတို႔ေဘာ့စ္ကနားေနခန္းမွာပါ … ဒီအခ်ိန္အလုပ္ကိစၥ … "
ဝန္ထမ္းမေလးရဲ႕စကားကိုပင္ဆုံးေအာင္နားမေထာင္ပဲ ဧကရာဇ္ေမာင္က အႀကီးအကဲေတြရဲ႕နားေနခန္းထဲဝင္သြားသည္ ။ အထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ဇြဲနဲ႕မုျဒာတို႔ ထမင္းစားဖို႔ျပင္ေနၾကသည္ ။ အားလုံးက ဧကရာဇ္ေမာင္ကိုအထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္ေနၾကၿပီး ဇြဲကထလာသည္ ။
" ဧကရာဇ္ေမာင္ … ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာတာလဲ "
" မင္းနဲ႕ေတြ႕ဖို႔မဟုတ္ဘူး "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ဇြဲရဲ႕ေဘးနားကမုျဒာထံေလွ်ာက္လာကာ မုျဒာရဲ႕လက္ကိုဆြဲကိုင္လိုက္သည္ ။
" သူ႕ကိုလာေခၚတာ "
" …… "
အားလုံးတိတ္ဆိတ္သြားကာ မုျဒာလဲမွင္သက္သြားသည္ ။ ႐ုတ္တရပ္ႀကီး ထမင္းစားခန္းထဲထိ လာဆြဲေခၚလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားေပ ။ မုျဒာပင္ ျငင္းဆိုခြင့္မရလိုက္ခင္ ဧကရာဇ္ေမာင္က တစ္ဖက္ကဖြင့္ဖို႔ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းဂ်ိဳင့္ကိုဆြဲရင္း ေနာက္တစ္ဖက္ကမုျဒာလက္ကိုဆြဲကာ သူရဲ႕႐ုံးခန္းဆီျပန္လာခဲ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ႐ုံးခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ မုျဒာက ေမးလိုက္သည္ ။
" ဘာလို႔လာေခၚတာလဲ "
" ငါဒီေန႕မင္းနဲ႕အတူ ထမင္းစားခ်င္တယ္ "
" ဒါဆိုလဲ အိမ္ကတည္းကေျပာေပါ့ … ထမင္းဂ်ိဳင့္ပိုထည့္ေပးဖို႔မခက္ဘူး … ဒါေပမဲ့ ခုလိုလူႀကီးေတြေရွ႕အတင္းဆြဲေခၚလာတာက သူတို႔ကိုေႏွာက္ယွက္သလိုျဖစ္ေစတယ္ "
" မင္းက ငါ့ထက္ သူတို႔ရဲ႕အျမင္ကို ပိုဂ႐ုစိုက္တာေပါ့ေလ … ငါကမင္းေယာက္်ား ဧကရာဇ္ေမာင္ပါ "
" သိတယ္ေလ … ဟန္ေဆာင္လက္ထပ္ထားတဲ့ ေယာက္်ား "
" …… "
ဧကရာဇ္ေမာင္က ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။ မုျဒာခုလို သူ႕အေပၚေအးဆက္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့သူကလဲ သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေန၍ မုျဒာေျပာသမွ်ကို မျငင္းနိုင္ေပ ။ သူ႕ကိုယ္သူလဲ ဘာလိုအပ္ၿပီး ဘာျဖစ္ခ်င္ေနမွန္းမသိေတာ့ပဲ စိတ္ေတြရႈတ္ေထြးလာသည္ ။
ထိုစဥ္ သူ႕လိုအဖက္မလုပ္ေတာ့ပဲ ထမင္းစားဖို႔ ဂ်ိဳင့္ကိုထုတ္ကာျပင္ေနတဲ့မုျဒာအား ဧကရာဇ္ေမာင္အေနာက္ကေနဖမ္းဆြဲၿပီး စားပြဲေပၚတြန္းလွဲျပစ္လိုက္သည္ ။ မုျဒာက ရင္ေသြးေလးေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္လြယ္ၿပီး လန႔္သြားသည္ ။ သူကဧကရာဇ္ေမာင္ထံကေန ႐ုန္းဖို႔ႀကိဳးစားရင္း …
" ဘာလို႔တြန္းေနတာလဲ ခုလႊတ္ … ထမင္းစားမယ္ေျပာလို႔ ျပင္ေပးေနတာမျမင္ဘူးလား "
" ထမင္းမစားခင္ တစ္ျခားဟာအရင္စားရမယ္ "
မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္ဘာေတြေျပာေနလဲ နားမလည္ေတာ့ေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုေပြ႕ဖက္ကာ နမ္းရႈတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေလသည္ ။ မုျဒာကျငင္းဆန္ေတာ့ မုျဒာလည္တိုင္ကိုကုန္းကိုက္လိုက္သည္ ။
ဒီအေနအထားက ေန႕ခင္းဘက္ႀကီး ႐ုံးခန္းထဲမွာအျမင္မေတာ္၍ မုျဒာေမာင့္ကိုတြန္းထုတ္ကာ ေအာ္လိုက္သည္ ။
" ဧကရာဇ္ေမာင္ … ဒါဘာလုပ္တာလဲ ႐ုံးခန္းႀကီးထဲမွာ "
" ဘယ္သူမွဝင္မလာဖို႔ေျပာထားၿပီးၿပီ … စိတ္ပူစရာမလိုဘူး "
" ဒါေပမဲ့ ဒီပုံစံက ဒီေနရာနဲ႕မသင့္ေတာ္ဘူး "
" အိမ္မွာဆိုလဲ မင္းကအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ငါ့ကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးေလ … ခုေတာ့မင္းကိုအလြတ္မေပးေတာ့ဘူး "
" ဘာ … ဘာလုပ္မွာလဲ "
႐ုတ္တရပ္ဧကရာဇ္ေမာင္က ဖယ္ရိုမုန္းေတြထုတ္လႊတ္လာ၍ မုျဒာကိုယ္ကလဲတုန႔္ျပန္လာသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕အတူေနဖို႔ မုျဒာေတြးထားေပမဲ့ ခုလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ႐ုတ္တရပ္ႀကီးျဖစ္လာမည္လို႔ေတာ့ မေတြးထားေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ အနမ္းေတြက အရိုင္းဆန္လာသည္ ။
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ထိကပ္ေနယုံမက ဝါးမ်ိဳခံေနရသည့္အလား ဧကရာဇ္ေမာင္ကအတင္းနမ္းေနသည္ ။ ဒီလိုမ်ိဳးက ေမာင္မူးတဲ့အခ်ိန္မွသာျပဳလုပ္ေလ့ရွိေပမဲ့ ခုကအေကာင္းပကတိရွိေနတာမဟုတ္လား … ဒီလိုေတြလုပ္ဖို႔ ဘာကသူ႕ကိုတြန္းအားေပးလိုက္လဲမသိေပ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က နတ္ကတိုင္ကိုဆြဲယူလိုက္ကာ မုျဒာလက္ေတြကိုခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ေနာက္ကစားပြဲေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီး သူကအေပၚကေနအုပ္မိုးကာ ျပင္းျပင္းျပျပနမ္းရႈတ္ေနသည္ ။ အဖိုးနဲ႕သာအၾကပ္မကိုင္လွ်င္ မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ဒီပုံစံကိုမႀကိဳက္၍ ခ်က္ခ်င္းျငင္းမိမည္ပင္ ။ အရင္ကလိုသာယာမႈေတြနဲ႕ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြကို သတိမရေတာ့ပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕သြားေလမလားဆိုတဲ့ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈတို႔ျဖစ္ေပၚလာသည္ ။
ေမာင္က နည္းနည္းေလးမွအရွက္မရွိစြာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့ပုံစံမ်ိဳးေတြ မုျဒာကိုလုပ္ခိုင္းသည္ ။ သူ႕ရဲ႕ဧရာမအရာႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳး … ၿပီးေတာ့ ညစ္ညမ္းတဲ့စကားေတြလဲေျပာၿပီး တႏွာစိတ္ကိုနိုးႂကြေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေနသည္ ။ ဒါကမုျဒာလိုခ်င္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ပုံစံမဟုတ္ေပ ။ မုျဒာက ႏူးညံ့ၿပီး ျဖဴစင္တဲ့ေမာင့္ကိုသာသေဘာက်သည္ ။ ၾကမ္းတမ္းၿပီး ရိုင္းစိုင္းတဲ့ေမာင္မဟုတ္ေပ ။
မုျဒာဘယ္ေလာက္ၾကာထိလုပ္မိေနလဲမသိ လက္ေရာပါးစပ္ပါေညာင္းလာေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ ေျပေလ်ာ့ပုံမျပေပ ။ ထပ္ၿပီးေတာ့ပင္လိုခ်င္ေနေသးသည္ ။
" က်စ္ … ဒီလိုလုပ္တာက ဘာေၾကာင့္မၿပီးနိုင္တာလဲကြာ … ဒီပုံစံဆို နားခ်ိန္တစ္နာရီနဲ႕ေလာက္မွာမဟုတ္ဘူး … မင္းထဲကိုထည့္မွရမယ္ "
႐ုတ္တရပ္ မုျဒာလန႔္သြားသည္ ။
" အထဲကိုထည့္မယ္ … ဒီေနရာမွာလား "
" ဒီေနရာမွာမလုပ္ေတာ့ ဘယ္မွာလုပ္ခ်င္တာလဲ … ဝန္ထမ္းေတြေရွ႕လား "
မုျဒာ ဒီေနရာကေနသာအေဝးဆုံးသို႔ ေျပးထြက္သြားခ်င္မိသည္ ။ ေမာင္ဒီလိုၾကမ္းတမ္းေနပုံနဲ႕ဆို ကေလးကိုထိခိုက္မိမွာစိုးရိမ္မိသည္ ။ ဒါေပမဲ့လဲ မလြန္ဆန္နိုင္ေပ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က အသိစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး အဝတ္ေတြအားလုံးပင္ခြၽတ္ၿပီးေနၿပီ ။
" ဒါ … ဒါဆို … အကာအကြယ္သုံးရမယ္ "
" အကာအကြယ္ … ငါတို႔အတူေနတာၾကာၿပီ အကာအကြယ္ေတြ လိုလို႔လား "
" ယံယံကက်န္းမာေရးအတြက္ အႀကံေပးလို႔ပါ … အဲ့ဒါမသုံးရင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး "
" ငါအဲ့လိုဟာမ်ိဳးေတြ မေဆာင္ထားဘူး …အကာအကြယ္ကဘယ္ကရမွာလဲ … ဝယ္ခိုင္းရေအာင္လဲ အခ်ိန္မရွိဘူး "
မုျဒာက သူအရန္သင့္ေဆာင္ထားတဲ့ အိပ္ကပ္ထဲက ကြန္ဒုံးတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ဧကရာဇ္ေမာင္ထံေပးလိုက္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က ကြန္ဒုံးကိုယူၿပီး မယုံသကၤာျဖင့္ ေမးလာသည္ ။
" မင္းက ေနရာတိုင္းမွာဒါကိုယူသြားတယ္ေပါ့ "
" ယံယံဆီကယူလာၿပီး အိမ္မွာသိမ္းဖို႔ေမ့သြားတာ "
စစ္ေဆးေနဖို႔ထက္ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တေနၿပီမို႔ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ စတင္ေလသည္ ။ အတူမေနတာၾကာၿပီမို႔ အစပိုင္းမွာခက္ခဲေပမဲ့ တစ္ေျဖးေျဖးအသားက်လာသည္ ။ အတူေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာကိုယ္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ထားသည္ ။ သူ႕အပိုင္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က လုယူသြားမွာေၾကာက္သည့္နယ္ ။
" အရမ္းမဖက္နဲ႕ အသက္ရႉၾကပ္တယ္ "
" ေအာက္စီဂ်င္ေပးမယ္ေလ "
" အြန္း "
ႏႈတ္ခမ္းကို အတင္းအၾကပ္နမ္းလာျပန္သည္ ။ ဒါကေအာက္စီဂ်င္မရတဲ့အျပင္ ေအာက္စီဂ်င္ပါပ်က္သြားေစသည္ ။ အညွာအသာမဲ့ လုပ္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားေမာဟိုက္ကာ နားလိုက္ၾကသည္ ။ မုျဒာက ဧကရာဇ္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနလွ်က္ပင္ ဧကရာဇ္က မုျဒာကိုယ္ေပၚက သူ႕ေၾကာင့္ညစ္ပတ္သြားသည့္အရာေတြကို သန႔္ရွင္းေပးေနသည္ ။ သူ႕လက္ေတြက မုျဒာဗိုက္ေလးေပၚေရာက္သြားခ်ိန္မွာ မပြတ္ပဲမေနနိုင္ေတာ့ေပ ။
" ထမင္းလဲမစားရေသးပဲ ဗိုက္ကဘာလိုေဖာင္းေနတာလဲ "
မုျဒာကလန႔္သြားၿပီးထရပ္လိုက္ကာ အဝတ္ေတြနဲ႕ဆြဲဖုံးလိုက္သည္ ။
" ခမ်ားအပူမပါဘူး "
" ဒါမွမဟုတ္ ငါျဖည့္ေပးလိုက္တဲ့ အာယာရျဖည့္စြပ္ရည္ေတြေၾကာင့္ ဗိုက္ျပည့္ေနတာလား "
အရွက္မရွိတဲ့လူနဲ႕ စကားဖတ္မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ မုျဒာအဝတ္အစားျမန္ျမန္ဝတ္ၿပီး ထမင္းဂ်ိဳင့္ကိုျဖည္ကာ ေန႕လည္စာစားလိုက္ၾကသည္ ။ ဒီလိုေတြလုပ္ၿပီးတာေတာင္ အားအင္အျပည့္နဲ႕ ထမင္းအားရပါးရစားေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို အံ့ဩတႀကီးၾကည့္မိသည္ ။ အခန္းတစ္ခုလုံးလဲ သူတို႔ရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းေတြနဲ႕ ျပည့္ေနသည္ ။ မုျဒာက ထမင္းကို တို႔စိစိသာစားေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္က ေမးလိုက္သည္ ။
" စားမေကာင္းဘူးလား … ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ဟာေလာက္အရသာမေကာင္းလို႔လား "
မုျဒာအရွက္မရွိတဲ့လူနဲ႕ဖတ္ၿပီး မေျပာခ်င္၍ ခုံေပၚကေနထရပ္လိုက္သည္ ။
" စားလို႔ၿပီးၿပီ "
" အင္း … ငါလဲၿပီးၿပီ … မင္းျပန္လို႔ရပါၿပီ "
မုျဒာလဲ ဂ်ိဳင့္ကိုအျမန္ဆင့္ကာ ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ျပန္သည္ ။
" မင္း ေနာက္ေန႕ေတြလဲ ငါနဲ႕အတူထမင္းလာစားရမယ္ … မင္းမလာရင္ ဒီေန႕လိုမ်ိဳး ငါကိုယ္တိုင္ မင္းကိုလာေခၚမွာ "
မုျဒာ ဧကရာဇ္ေမာင့္႐ုံးခန္းထဲကေနထြက္လာၿပီးေနာက္ ေန႕တိုင္းထမင္းအတူလာစားရမယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ၾကက္သီးေတြပါထမိသည္ ။ ေန႕တိုင္းသာ ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံေနရင္ေတာ့ သူသည္းခံနိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ ။ သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေမာင့္ကို တစ္ေန႕သူစိတ္ပ်က္ရလိမ့္မယ္လို႔ မုျခာ ဘယ္တုန္းကမွေတြ႕မထားခဲ့ဘူး ။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီအရာအားလုံးကို သူအဆုံးသတ္နိုင္လိမ့္မည္ဟု မုျဒာယုံၾကည္သည္ ။
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……