ဧကရာဇ်မောင် အိပ်ယာကနေနိုးထလာတော့ အခန်းထဲမှာ ကုမုဒြာရှိမနေတော့ပေ ။ ဒါပေမဲ့မနေ့ကသိခဲ့ရတဲ့အမှန်တရားကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှာ ရှုတ်ထွေးနေခဲ့သည် ။ သူအမြဲမကောင်းမြင်ခဲ့တဲ့လူက သူ့အပေါ်ကောင်းပေးနေတာကို သူကိုယ်တိုင်က မျက်ကန်းတစ်ယောက်လို သတိမထားမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
မုဒြာရဲ့ချုပ်ချယ်မှုတွေကနေလွတ်မြောက်သွားလျှင် ပျော်ရွှင်ရလိမ့်မည်ဟုတွေးထင်ခဲ့တဲ့ သူကိုယ်တိုင်က မုဒြာရဲ့အေးဆက်ဆက်အပြုအမူတွေကို လက်မခံနိုင်ဖြစ်နေပြန်သည် ။ မုဒြာရဲ့အနားကနေထွက်ပြေးချင်နေတဲ့သူကိုယ်တိုင်က မုဒြာအဝေးကိုခနလေးထွက်သွားယုံနဲ့ လွမ်းစွတ်နေတဲ့စိတ်က ဖုံးကွယ်မရခဲ့ပေ ။ သူ့ရဲ့နှလုံးသားကခံစားမှုတွေနဲ့ ဦးနောက်ထဲကအသိတွေဟာ ကိုက်ညီမနေပဲ လွဲမှားနေသည်ကို သတိပြုမိလာသည် ။
ကုမုဒြာအကြောင်းနောက်ထပ် မသိသေးတဲ့အရာတွေ ဘယ်လောက်များများရှိနေဦးမလဲ ?
ဧကရာဇ် သူ့ရဲ့အခန်းထံပြန်လာတော့ ကုမုဒြာက အရင်ကလို အဝတ်အစားပြင်ဆင်ပေးခြင်းမရှိတော့သလို ဂရုပင်မစိုက်တော့ ။ ဧကရာဇ်မောင်က ကုမုဒြာ သူ့တာဝန်ကို မေ့လျော့နေတာလားဟုပင်ထင်မိလိုက်သည် ။ သူကိုယ်တိုင်က ဘာကြောင့်မုဒြာရဲ့ဂရုစိုက်ပေးမှုကို ခံချင်နေမှန်းမသိတော့ပေ ။
ဧကရာဇ် ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကသစ်ပန်းက အဝတ်အစားတွေကိုင်ပြီးစောင့်နေသည် ။ စောင့်နေတဲ့လူက သူမျှော်မှန်းထားတဲ့သူဖြစ်မနေ၍ ဧကရာဇ်မျက်နှာ သုန်မှုန်သွားသည် ။
" ကသစ် … မင်းဒီလိုတွေလုပ်ပေးဖို့မလိုဘူး … ပြီးတော့အခန်းထဲကို ခွင့်ပြုချက်မတောင်းပဲ ဘာကြောင့်ဝင်လာတာလဲ … တစ်ခြားလူတွေမြင်ရင် အထင်လွဲကုန်လိမ့်မယ် "
ဧကရာဇ်မောင်ထံက မျက်နှာသာရဖို့ ကသစ်ပန်းကြိုးစားနေပေမဲ့ အရေးမပေးတဲ့အပြင် အဆူခံလိုက်ရ၍ မျက်နှာပျက်သွားသည် ။ သို့ပေမဲ့ သူမက မျက်နှာအမူအယာကို စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပြောင်းလဲနိုင်သည် ။
" ကသစ်မောင့်ကို ဂရုစိုက်ပေးချင်လို့ပါ … မောင်ကမကြိုက်ဘူးလားဟင် "
သနားစရာကောင်းအောင် ဝမ်းနည်းတဲ့အသံနဲ့ပြောလာတော့ ဧကရာဇ်မောင်လဲ လေသံလျော့သွားပြီး ကသစ်ပန်းလက်ထဲက သူ့အဝတ်အစားတွေကို ယူလိုက်သည် ။
" ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါကအိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်နေတုန်းပဲလေ … မင်းအပေါ်မှားခဲ့တဲ့အမှားတစ်ခုကြောင့် မင်းနဲ့ကိုက်ညီတဲ့အယ်ဖာမတွေ့မချင်း စောင့်ရှောက်ပေးမယ်လို့ကတိပေးခဲ့တာ … ဒါကြောင့်တစ်ခြားလူတွေအထင်လွဲနိုင်မဲ့အပြုအမူမျိုး ရှောင်ကျင်ဖို့လိုတယ် … နောက်တစ်ခါ ဒီအခန်းထဲကို မင်းလာဖို့မလိုတော့ဘူး … ခုမုဒြာလဲရောက်လာပြီဆိုတော့ မင်းအနေအထိုင်ပိုပြီးဆင်ချင်ဖို့လိုလာပြီ "
ကသစ်ပန်းက ဧကရာဇ်မောင် မုဒြာပြန်လာမှ သူမကိုပိုပြီးရှောင်ဖယ်လာကာ မုဒြာဘက်အလေးသာနေ၍ ပိုပြီးမကျေမနပ်ဖြစ်လာသည် ။ ဧကရာဇ်မောင်က အားနာပြီးသနားတတ်၍ သူမကမျက်နှာကိုဇီးရွက်လောက်ထိညှိုးငယ်ပြပြီး ငိုမဲ့မဲ့လေသံဖြင့် ဧကရာဇ်မောင် သနားလာအောင်ကြိုးစားလေသည် ။
" ကသစ်က မောင့်အတွက် အရေးမပါတဲ့လူတစ်ယောက်မှန်း သိပါတယ် … ဒါပေမဲ့ ကသစ်ဒီတိုင်းလေးနေရတာကိုပဲ ဝမ်းသာနေပြီ … မောင်ကသစ်ကိုစွန့်ပြစ်မသွားဘူးမို့လားဟင် "
သူမရဲ့သရုပ်ဆောင်စကေးက ဧကရာဇ်မောင်ကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့အပြစ်မကင်းတဲ့စိတ်တွေက သူမကပ်သွယ်နိုင်သည့်အကောင်းဆုံးအရာပင် ။
" မင်းရဲ့ဖယ်ရိုမုန်းတွေရော ထူးခြားချက်ရှိလား … မတည်မငြိမ်တာမျိုးဖြစ်သေးလား "
" ကသစ်ထိန်းနိုင်ပါတယ် … မောင့်အနားမှာရှိရင် အရာအားလုံးအဆင်ပြေတယ် "
" အင်း … ဒါဆိုအဝတ်လဲပြီးလာခဲ့မယ် … မင်းအောက်ထပ်မှာစောင့်နေ "
ကသစ်ပန်းကထွက်လာတော့ အပြင်မှာရပ်နေတဲ့ မုဒြာကိုတွေ့သွားသည် ။ မုဒြာက အခန်းရှေ့ကနေဖြတ်သွားစဉ်ဧကရာဇ်အခန်းတံခါးကပွင့်နေပြီး စကားပြောသံလဲကြားနေ၍ ရပ်ကြည့်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။
အသံတွေကို သဲကွဲစွာမကြားပေမဲ့ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ ကသစ်ပန်းရဲ့အခြေအနေက အတော်လေးကောင်းမွန်နေမှန်း သိသာလှသည် ။ အပြင်ကိုပြန်ထွက်လာတဲ့ကသစ်ပန်းက ရပ်ကြည့်နေတဲ့မုဒြာကိုမြင်တော့ အောင်နိုင်သူပမာ လှောင်ပြုံးပြုံးပြီး ဆိုလာတော့သည် ။
" ကသစ်က မောင့်အတွက်အဝတ်လာရွေးပေးတာ … မောင်ကလဲ ကသစ်ရွေးပေးတာကိုပဲ သဘောကျတာဆိုတော့လေ … မောင်ကသူဝတ်ဖို့အဝတ်အစားမရွေးတတ်လို့ ကသစ်ကပဲအမြဲရွေးပေးနေရတယ် … သခင်လေးမုဒြာရော မောင့်ကိုလာတွေ့တာလား … မောင်ကခု အဝတ်လဲနေတယ် မအားဘူး "
မုဒြာသူမရဲ့အပြုအမူတွေကြောင့် ဒေါသထွက်မိပေမဲ့ စိတ်ကိုထိန်းလိုက်သည် ။ သူမနဲ့စကားများနေလို့လဲ ကောင်းကျိုးမရှိလာနိုင်ပေ ။ သူမကမုဒြာကို ဒေါသထွက်အောင်စွပြီး ပေါက်ကွဲပြသည့်အခါ ဧကရာဇ်မောင်ရှေ့၌မျက်ရည်ခံထိုးပြီး ကြာပန်းဖြူဟန်ဆောင်မှာကိုသိနေသည် ။ သူမရဲ့အကြံကို အောင်မြင်ခွင့်မပြုနိုင်ပေ ။ မုဒြာက ဂရုမစိုက်သည့်နယ် ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
" မင်းရွေးပေးချင်လဲရွေးပေးလိုက်လေ … အဲ့ဒါက အိမ်ဖော်တွေလုပ်ရမဲ့တာဝန်ပဲ … ဆက်ပြီးတာဝန်ကျေလိုက်ပါဦး "
" နင် "
ဒေါသထွက်ပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့သူမကို လှည့်ပင်မကြည့်တော့ပဲ ဇွဲရဲ့အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ ဇွဲက သူ့ရဲ့အဝတ်အစားအိပ်ထဲကနေ ဝတ်စုံတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခု ရွေးချယ်နေသည် ။ သို့ပေမဲ့ အကြိုက်တွေ့ပုံမပေါ်ပေ ။ အနောက်က မုဒြာရောက်လာတာမြင်တော့မှ ရွေးနေတာကို ရပ်လိုက်သည် ။
" မုဒြာ … ရောက်လာပြီလား "
" အင်း … ဒါနဲ့ ဇွဲ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ "
" ကိုယ်အဝတ်အစားကောင်းတာတွေ ထည့်လာဖို့မေ့ခဲ့တယ် … ပထမဆုံးရုံးတက်ရက်မှာ ဝတ်ဖို့ရှာနေတာ စိတ်တိုင်းကျမတွေ့ဘူး … အသစ်တစ်စုံတစ်ခါတည်းဝယ်ခဲ့ရမယ် "
မုဒြာက မောင့်အတွက် အဝတ်အစားပြင်ဆင်ပေးနေကျမို့ အဝတ်အစားရွေးချယ်တဲ့နေရာ ဆရာကျသည် ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်ကိုကြည့်ယုံနဲ့ ဆိုဒ်ကိုမှန်းနိုင်သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ ဇွဲရဲ့ဆိုဒ်က မသိမ်းမရိမ်းရှိပြီး သူ့မှာလဲ မောင့်အတွက်နာမည်ကြီးဒီဇိုင်နာထံမှာအပ်ထားတဲ့ ဝတ်စုံသစ်တစ်ခုရှိနေသည် ။ ထိုဝတ်စုံကို အရေးတကြီးလိုအပ်နေတဲ့ဇွဲကိုပေးဖို့ အတွေးရသွားသည် ။
" ဇွဲ ခန မုဒြာဆီမှာ ဝတ်ဆုံအပိုတစ်ခုရှိတယ် "
" မုဒြာဟာဆို ကိုယ်နဲ့မကိုက်လောက်ဘူး "
" မုဒြာဟာမဟုတ်ပါဘူး … ဇွဲရဲ့ဆိုဒ်လောက်ပဲ အသစ်တစ်စုံရှိတယ် "
မုဒြာကအမြန်ပဲ သူ့အခန်းထဲသွားကာ ဝတ်စုံကိုယူလိုက်သည် ။ သူအခန်းထဲကနေပြန်ထွက်လာတော့ တစ်ဖက်ခန်းက ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ ထိတ်တိုက်တွေ့သွားလေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာလက်ထဲမှာ သူ့အဝတ်အစားတွေကိုမြင်တော့ မုဒြာသူ့အတွက်ယူလာတယ်ထင်ပြီး အရင်လိုဂရုစိုက်ပေးနေတုန်းမို့ပျော်သွားသည် ။ မုဒြာက ခနမျှသာရပ်ကြည့်ပြီး ရှောင်ဖယ်သွားတော့ ဧကရာဇ်မောင်က မုဒြာလက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည် ။
" မုဒြာ မင်းဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ … မင်းလက်ထဲကငါ့ဝတ်စုံမဟုတ်လား … ငါ့မွေးနေ့မှာ မင်းလက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ဟာ "
မုဒြာက ဧကရာဇ်မောင်လက်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး …
" အဲ့နေ့ကတည်းက မောင်မကြိုက်လို့ မုဒြာကိုပြန်ပေးပြီးပြီပဲလေ … ဘာလို့ခုမှမောင့်ဟာဖြစ်ရပြန်တာလဲ "
" ဒါပေမဲ့ မင်းငါ့အတွက် … "
" ဒီဝတ်စုံကို ဇွဲကိုပဲပေးမလို့ … မလိုချင်တဲ့လူကိုပေးတာထက် လိုအပ်တဲ့လူကိုပေးတာက ပိုတန်ဖိုးရှိတယ် … ပြောစရာမရှိတော့ဘူးဆိုရင် သွာပြီ "
မုဒြာကပြောပြီးထွက်သွားသည် ။ ဧကရာဇ်မောင် ကြောင်ပြီးရပ်နေကာ အရုပ်လုခံရတဲ့ကလေးငယ်လို ဝမ်းနည်းစွာကျန်နေခဲ့သည် ။ ရရှိစဉ်ကတန်ဖိုးမထားမိပဲ ဆုံးရှုံးသွားမှ နောင်တရနေမိသည် ။
မုဒြာက သူယူလာတဲ့ဝတ်စုံကို ဇွဲကိုဝတ်ခိုင်းကြည့်တော့ အားလုံးကွက်တိဖြစ်နေပြီး အလွန်ခန့်ညားနေသည် ။ ဇွဲကလဲ ဝတ်စုံကို အတော်လေးသဘောကျနေသည် ။
" ဒါကအသားကောင်းပဲ လက်ရာလဲကောင်းတယ် … မုဒြာဘယ်ကရတာလဲ "
" မောင့်ကိုမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးခဲ့ပေမဲ့ မောင်ကသဘောမကျဘူး … ဒီတိုင်းထားထားရင်လဲနှမြောစရာကြီး … ဇွဲကြိုက်ရင်ယူလိုက်လေ "
" ဒါကသူ့ဟာဆိုတော့ ပေးလို့အဆင်ပြေရဲ့လား "
" ခုထိဒီဟာကမုဒြာဟာပဲ … သူမလိုချင်လို့ငြင်းခဲ့တာလေ … မုဒြာ ဇွဲကိုပေးတယ် "
" ဒါဆို မုဒြာက ကိုယ့်ရဲ့ရုံးသစ်ဖွင့်ပွဲအတွက် လက်ဆောင်ပေးတယ်လို့ သဘောထားလိုက်မယ် … အဲ့နေ့ကြရင် ကိုယ်ဒါလေးဝတ်မယ် "
" ဒိထပ်ကောင်းတာလေး ပေးချင်တာကို "
" မုဒြာပေးတဲ့ဘာမဆို ကိုယ်တန်ဖိုးထားမှာပါ "
သူပေးတဲ့ဝတ်စုံကိုကြည့်ပြီး ပျော်နေတဲ့ဇွဲကြောင့် မုဒြာပြုံးသွားသည် ။ သူ့အပေါ်တကယ်ကောင်းပေတဲ့လူတွေအပေါ် ပြန်ပြီးကောင်းပေးတာကမှ မုဒြာအတွက် ပျော်ရွှင်မှုအစစ်အမှန်ဆိုတာ လက်ခံနားလည်လာခဲ့သည် ။
" ဒါဆို အကိုနဲ့ ရုံးခန်းနေရာအကြည့် လိုက်မှာလား … ခနနေသွားကြရအောင် "
" အင်း … မုဒြာအဆင်သင့်ပြင်လိုက်မယ် .… အကိုလဲအဝတ်အစားပြန်လဲပြီး မုဒြာကိုအောက်ထပ်မှာစောင့်နေပေး "
အိမ်တော်မှာနေပြီး စိတ်မွန်းကြပ်ခံရတာထပ် အပြင်ကိုစိတ်ပြေလက်ပျောက်ထွက်တာက ပိုကောင်သည်ဟုတွေးမိကာ မုဒြာဇွဲနဲ့အတူ လိုက်ဖို့ပြင်သည် ။ မုဒြာဗိုက်က ဗွံ့ဖြိုးမှုနှေးတာကြောင့် အင်္ကျီအပွဝတ်နေကျမုဒြာအတွက် ဖုံးကွယ်ဖို့လွယ်ကူသည် ။ သူဟာပုံမှန်လူအတိုင်း ပေါ့ပါးစွာ ဝတ်ဆင်ကာ ဇွဲနဲ့အတူ အပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည် ။
ဇွဲကဂျပန်မှာအနေများပြီး အသားအရေကနှင်းလိုဖြူကာ ရုပ်ရည်ကသန့်ပြန့်လွန်း၍ တစ်လမ်းလုံးလူတွေကြည့်တာခံနေရသည် ။ မုဒြာက ဇွဲရဲ့ ကျော်ကြားမှုက လျော့မသွား၍ ချီးကြူးစကားဆိုလိုက်သည် ။ ဇွဲကပြုံးပြကာ တရင်းတနီးစကားတွေဆိုရင်း မုဒြာကိုငယ်စဉ်ကလို ပျော်ရွှင်အောင်ထားသည် ။
ဇွဲနဲ့ပြန်တွေ့ရင် မုဒြာအနေရခက်နေမယ် ထင်ထားပေမဲ့ ဇွဲကအရင်လိုခင်ခင်မင်မင်ရှိကာ ပုံမှန်အတိုင်းစကားတွေပြောဖြစ်ကြသည် ။ နေရာတွေတစ်နေရာပြီးတစ်နေရာလိုက်ကြည့်ပြီးနောက် မုဒြာရဲ့အိမ်တော်နဲ့နီးကာ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ရုံးချုပ်နဲ့နီးတဲ့ အဆောက်အဦးတစ်ခုကို ရွေးချယ်လိုက်သည် ။
" ဇွဲ … ဘာကြောင့် အိမ်တော်နဲ့နီးတဲ့နေရာကို ရွေးတာလဲ … ပထမကြည့်တဲ့နေရာက နည်းနည်းဝေးပေမဲ့ ဒီနေရာထက်ကောင်းတယ် "
" ဒီနေရာက မြို့အလည်မကျတော့ သွားရလာရအဆင်ပြေတယ် … မုဒြာအိမ်နဲ့နီးတော့ ကိုယ်ခနတည်းတဲ့အခါအဆင်ပြေတာပေါ့ "
ရုံးအသစ်အတွက် နေရာရွေးပြီးသွားတော့ နေ့လည်စာစားချိန်လဲ ရောက်နေပြီမို့ အနီးနားက စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုထံ သူတို့ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။ မုဒြာက မောင့်ရဲ့ရုံးနဲ့နီး၍ ရုံးကလူတွေနဲ့တွေ့မှာဆိုးကာ စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ ဒေါင့်တစ်နေရာကစားပွဲမှာ နေရာယူလိုက်သည် ။ ဇွဲက မုဒြာကြိုက်တတ်တာတွေ ရွေးမှာပေးပြီး ဒီနေ့ကူညီပေးတဲ့အတွက် မုဒြာကိုဝယ်ကြွေးမယ်လို့ပြောသည် ။
ထိုစဉ် မုဒြာတို့ထံ လူ ၂ ယောက်ရောက်လာသည် ။ သူတို့က ယံယံနဲ့မာန်တို့အတွဲဖြစ်သည် ။
" ဇွဲ … မင်းကပြန်ရောက်တာတောင် ငါ့ကိုအရင်လာမတွေ့ပဲ မုဒြာအနားမှာကပ်နေတယ် … ခုတော့မင်းတို့စိတ်ဆိုးပြေကြပြီပေါ့ "
ဇွဲက မုဒြာကိုကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး …
" ငါမုဒြာကို ဘယ်တုန်းကမှစိတ်မဆိုးဖူးပါဘူးကွာ … မင်းတို့ရောက်လာတာနဲ့အတော်ပဲ … တစ်ခါတည်းဝင်စားသွားပါလား "
ယံယံတို့ကလဲ စားသောက်ဖို့ရောက်လာတာကြောင့် မုဒြာတို့ဝိုင်းမှာပဲထိုင်လိုက်ကြသည် ။ ယံယံနဲ့ ဇွဲက ကျောင်းတုန်းက ခင်မင်ခဲ့၍ ရင်းနီးကြပေမဲ့ မာန်နဲ့ဇွဲနဲ့က ခုမှတွေ့ဖူးတာမို့ မိတ်ဆက်ကြသည် ။ မာန်က CEO တစ်ယောက်ဖြစ်၍ အလုပ်ကိစ္စအခက်အခဲရှိရင် သူ့ထံအကူအညီတောင်းဖို့ ဇွဲကိုလိပ်စာကပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဇွဲက ခုမှလုပ်ငန်းခွဲ စမှာမို့ မာန်လိုအတွေ့အကြုံရှိတဲ့စီနီယာနဲ့ ခင်မင်ခွင့်ရတာဟာ ကံကောင်းသည်ဟုဆိုရမည် ။
ဇွဲကမျက်နှာချိုပြီး အပြောကောင်း၍ ခင်မင်သူပေါသည် ။ မာန်ကလဲ လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံတွေ ဝေမျှရင်း နောက်ပိုင်းအတူလက်တွဲလုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ထိမျှော်လင့်ကြောင်းပြောလာသည် ။ ဇွဲအတွက် အောင်မြင်ဖို့အခွင့်အလမ်းသစ်တွေက ခနချင်းပဲရရှိလာသည် ။ မုဒြာသူတို့ရဲ့စကားဝိုင်းမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနားထောင်ရင်း အတိတ်ကကိစ္စတစ်ချို့ကိုပြန်စဉ်းစားမိလာသည် ။
ဇွဲ မုဒြာတို့အိမ်စရောက်လာစဉ်က မုဒြာနဲ့မောင်ဟာ တစ်ယောက်ခံစားချက်တစ်ယောက်ထုတ်ဖော်ပြီး ကောင်းမွန်တဲ့ဆက်ဆံရေးမျိုးရှိလာသည့်အချိန်ဖြစ်သည် ။ အန္တီခင်နဲ့မကြာခနစုံဖူးပေမဲ့ ဇွဲကိုတော့ ၉ တန်းနှစ်မှစပြီးတွေ့ဆုံခွင့်ရခဲ့သည် ။ အမေ့မိတ်ဆွေရဲ့သားမို့ မုဒြာလဲဇွဲကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုခင်မင်ခဲ့ကြသည် ။
ဆယ်တန်းနှစ်မှာ ဇွဲနဲ့မုဒြာကိုအိမ်ကစေ့စပ်ဖို့ ပြောလာတဲ့အချိန်က ငြင်းဆန်ဖို့ သတ္တိမရှိတဲ့မုဒြာကို ဇွဲကသူ့ခံစားချက်အမှန်ဖွင့်ပြောလာပြီး အဖြေတောင်းခဲ့သည် ။ ဇွဲကမုဒြာကိုငယ်ငယ်ကတည်းက ပုံထဲမှာမြင်ဖူးခဲ့ပြီး နှစ်သက်ခဲ့ပေမဲ့ မိဘတွေရဲ့ဖိအားပေးမှုကြောင့် စေ့စပ်ပွဲကို မုဒြာလက်ခံလိုက်တာမျိုးမဖြစ်စေချင်၍ မုဒြာဘက်ကသူ့အပေါ်ခံစားချက်ကို သတ္တိရှိရှိဝင်ခံဖို့ ပြောလာသည် ။
ထိုအခါမှမုဒြာမှာ ချစ်ရတဲ့မောင်ရှိနေ၍ ဇွဲကိုလက်မခံနိုင်ကြောင်းအမှန်အတိုင်းပြောပြလိုက်သည် ။ ဇွဲကမုဒြာအဖြေကိုကြားတော့ ဝမ်းနည်းသွားပေမဲ့ မုဒြာရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လက်ခံနားလည်ပေးပြီး မိဘတွေထံစေ့စပ်ပွဲကို သူကိုယ်တိုင်ဖျက်သိမ်းခွင့်တောင်းကာ မုဒြာအပေါ်ညီငယ်တစ်ယောက်လိုစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင် ပညာတော်သင်သွားနေစဉ် အသက်မပြည့်ပဲမိတ်ဖက်ရွေးချယ်ခံလိုက်ရတဲ့မုဒြာကို လူတွေရဲ့ကဲ့ရဲ့အပြစ်တင်မှုအောက်ကနေ ဇွဲကကာကွယ်ပေးခဲ့သည် ။ ထိုအချိန်က ဇွဲသာမကူညီလျှင် အားလုံးက မုဒြာကိုပျက်စီးနေတဲ့လူအဖြစ် လှောင်ပြောင်ကဲ့ရဲ့ကာ ပညာပင်ဆက်သင်မရအောင် ရှုံ့ချကြလိမ့်မယ် ။
ဇွဲကထိုလူတွေအရှေ့မှာ သူနဲ့မုဒြာဟာ မိဘချင်းသဘောတူထားပြီး စေ့စပ်ထားကြောင်း ဝင်ခံကာ မုဒြာရဲ့အပြစ်တွေကိုဖုံးကွယ်ပေးပြီး မုဒြာကိုဘွဲရတဲ့ထိပညာသင်နိုင်အောင်ကူညီပေးခဲ့သည် ။ မင်္ဂလာပွဲနေ့ရောက်တော့ သတို့သားဟာ အားလုံးထင်သလို ဇွဲမဖြစ်နေခဲ့ပဲ ဧကရာဇ်မောင်ဖြစ်နေသည် ။
ထိုအရာက ဇွဲကိုအရှက်ရစေကာ လူတွေရဲ့အသင်းအဖျင်းပြောစရာဖြစ်လာပြီး မုဒြာကိုမုန်းတီးသွားမည်ဟုထင်ခဲ့၍ မုဒြာ ဇွဲကို အဆက်အသွယ်ဖျက်ပြစ်ခဲ့သည် ။ တစ်ချို့ကောလဟာလတွေထဲမှာ ဇွဲကမုဒြာကိုအမှတ်အသားပေးပြီးတာဝန်မယူပဲအပျော်ကြံကာ ထွက်ပြေးသွားတဲ့သူဟုပါ ပြောကြသည် ။ မုဒြာ ဇွဲကိုအမြဲအားနာနေခဲ့ရသည် ။ ခုတော့ ဇွဲဟာ မုဒြာထင်ထားတာထက်ပင် သဘောထားပြည့်ဝကာ မုဒြာအပေါ်ကောင်းနေဆဲပင် ။
ဇွဲကိုလဲ ပျော်ရွှင်စရာမိသားစုလေနဲ့အတူ အောင်မြင်မှုတွေရရှိတာကို မုဒြာမြင်ချင်သေးသည် ။ ဇွဲက မုဒြာအပေါ် အမြဲအနစ်နာခံ ကာကွယ်ပေးတဲ့အတွက် အပြစ်မကင်းသလို ခံစားနေရသည် ။
" မုဒြာ … ဘာလို့မစားပဲ ငေးကြည့်နေတာလဲ … အကြိုက်မတွေ့လို့လား "
" မဟုတ်ပါဘူး … မုဒြာဗိုက်သိပ်မဆာလို့ "
မုဒြာ ဇွဲထည့်ပေးတဲ့ဟင်းတွေကို ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်စားလိုက်သည် ။ ကိုယ်ဝန်ကြောင့် မုဒြာထမင်းစားပျက်နေတာ ကြာပြီ ။ ဘယ်သူမှမရိတ်မိအောင် နေနေရသည် ။ ထိုစဉ်ယံယံက မုဒြာနှဖူးကိုလာစမ်း၍ မုဒြာလန့်သွားသည် ။
" မုဒြာ … နေမကောင်းဘူးလား …အသားအရေကဝါပြီး ရောင်နေသလိုပဲ "
" အာ … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … ရေမြေအကူးအပြောင်းကြောင့်ဖြစ်မယ် "
ဇွဲကပါဝင်ပြောလာသည် ။
" မုဒြာ ပြင်ဦးလွင်ကနေပြန်လာကတည်းက အားနည်းနေတာ … ကားပန်းလာလို့လား … ကိုယ်မင်းကိုပြည့်ပြည့်ဝဝအနားယူခိုင်းသင့်တာ "
" ရပါတယ် … မုဒြာအဆင်ပြေသွားမှာ "
ဒေါက်တာယံယံက ဆရာဝန်တစ်ယောက်မို့ မူမမှန်တာကိုတော့ ရိတ်စားမိနေသည် ။
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းငါ့ဆေးခန်းကိုလာပြီး ဆေးစစ်ကြည့်ဦး … မလာတာ ၃ လတောင်ရှိပြီ … တစ်ပတ်အတွင်းမလာရင် ငါကိုယ်တိုင်မင်းအိမ်တော်ကိုလာခဲ့မှာနော် "
" အင်းပါ … ငါအနားယူပြီးရင် မင်းဆီလာခဲ့မယ် "
မုဒြာမျက်နှာကသာပြုံးနေပေမဲ့ စိတ်ပူနေမိသည် ။ အားလုံးကို ဖုံးကွယ်လို့ရရင်တောင် ယံယံကိုတော့ ဖုံကွယ်လို့မရနိုင်မှန်းသိသည် ။
" ဒါနဲ့ ဇွဲက နောက်တစ်ပတ်အတွင်း ရုံးသစ်စဖွင့်မှာဆိုတော့ အတွင်းရေးမှူးက ရှာပြီးပြီလား "
" ဂျပန်ကနေ အတွင်းရေးမှုးက နောက်လမှလာမှာ … သူကအဖေ့ရဲ့လူလေ … သူ့လုပ်လက်စတာဝန်တွေမပြီးသေးတော့ စောစောမလာနိုင်ဘူး … ယာယီခနလောက်ငှားနိုင်မဲ့သူရှိရင်ကောင်းမယ် "
" အင်းဟုတ်သား … မုဒြာလဲစီးပွားရေးနဲ့ကျောင်းပြီးထားတာဆိုတော့ ဇွဲရဲ့အတွင်းရေးမှူး ယာယီလုပ်ပေးလိုက်ပါလား "
ရုတ်တရက် အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေက မုဒြာထံရောက်လာတော့ ချက်ချင်းငြင်းလိုက်သည် ။
" မဟုတ်တာ … ငါ့မှာဘာအတွေ့အကြုံမှလဲရှိတာမဟုတ်ဘူး … ဇွဲကို ဒုက္ခတွေပဲပေးမိနေမှာ "
" စိတ်မပူပါနဲ့ … ကိုယ်မင်းကိုအလုပ်တွေမခိုင်းပါဘူး … ဒီတိုင်းဘေးနာမှာနေပေးယုံပဲ … ခုမှလုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့စပြီးမိတ်ဆွေဖွဲ့ရမှာဆိုတော့ ကို့ဘေးနားမှာ အတွင်းရေးမှူးတစ်ယောက်ကတော့လိုအပ်တယ်လေ … မုဒြာခနအစားဝင်ပေးပါလား "
အမြဲကူညီပေးနေတဲ့ဇွဲကိုယ်တိုင်က အကူအညီတောင်းနေ၍ မုဒြာငြင်းဆို၍မရတော့ပေ ။ မုဒြာခနမျှစဉ်းစားပြီးနောက် လက်ခံလိုက်တာ ။ တစ်ခါတစ်ရံ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့အရာတွေကို စမ်းလုပ်ကြည့်ပြီး ဘဝရဲ့မတူညီတဲ့ဘက်ခြမ်းကို စူးစမ်းကြည့်ချင်မိသည် ။ ဒါကအိမ်ထောင်ကျပြီး မုဒြာပထမဆုံးရရှိသည့် အလုပ်ဖြစ်သည် ။
တစ်ဖက်တွင်တော့ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့ကသစ်ပန်းတို့ ထိုင်နေကြစားပွဲဝိုင်းသို့ ရောက်လာကြသည် ။ ဆိုင်ရဲ့ဒေါင့်စွန်းစားပွဲဝိုင်းမှာထိုင်နေကြတဲ့လူတွေကိုမြင်တော့ မှာဖို့ပြင်နေတဲ့ ဧကရာဇ်မောင်ရပ်တန့်သွားသည် ။
ဇွဲက မုဒြာပန်းကန်ထဲ ဟင်းတွေထည့်ပေးနေပြီး မုဒြာကပြုံးရွှင်ကာစားနေသည့်မြင်ကွင်းက သူ့အားဒေါသဖြစ်စေသည် ။ ကုမုဒြာရဲ့ ပျော်နေတဲ့ပုံစံကို တစ်ခြားလူတွေရှေ့မှာမြင်ရတာက ဧကရာဇ်မောင်အတွက် အသက်ရှူကြပ်စေသည် ။ ဇွဲကသစ်သျှူးနဲ့ မုဒြာနှုတ်ခမ်းတွေကို ညှင်ညှင်သာသာသုတ်ပေးနေတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် ဧကရာဇ်ရဲ့မျက်နှာ မဲမှောင်သွားလေသည် ။
" မောင် … ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် "
ဧကရာဇ်က ကသစ်ပန်းအမေးကိုပြန်မဖြေပဲ စိတ်ထဲတွေးနေတာတွေကို ရေရွတ်လိုက်သည် ။
" အိမ်မှာရှိနေသင့်တဲ့လူက အပြင်မှာပျော်ပါးနေတယ် … ပြီးတော့ ဇွဲဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ "
ထိုးထိုးလေးပြောနေခြင်းကြောင့် ကသစ်ပန်းမကြားလိုက်ပေ ။ ဧကရာဇ်ကြည့်နေတဲ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ကုမုဒြာကြောင့် မောင်ဒီလိုတွေဖြစ်နေမှန်း သဘောပေါက်သွားသည် ။
" မောင် … ဘာလို့သူတို့ကို ဂရုစိုက်နေတာလဲ … မောင်မုန်းတဲ့လူကို လစ်လျှူရှုထားရမယ်လေ "
ဧကရာဇ်မောင်က မျက်ခုံးကြုတ်လိုက်ပြီး ပေါက်ကွဲတော့မည့်လေသံဖြင့် ဆိုလိုက်သည် ။
" ငါနဲ့သူကခုထိ မကွာရှင်းရသေးဘူး … ဒါကိုသူကတစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့တွေ့နေတယ် … ငါကဒါကိုလစ်လျှူရှုထားရမှာလား "
ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ဒေါသကို ဖြေလျော့ဖို့က အနုနည်းနဲ့သုံးရမှာမို့ ကသစ်ပန်းက ချိုသာတဲ့အသံဖြင့်ပြောလာသည် ။
" အားလုံးပြီးဆုံးသွားရင် ကိုယ့်လမ်းကိုသွားရမဲ့လူတွေကြီးပဲလေ … မောင်ကသခင်လေးမုဒြာနဲ့လမ်းခွဲပြီးရင် ချုပ်ချယ်ခံရတဲ့ဘဝကြီးကနေလွတ်မြောက်ပြီး ပျော်ရွှင်မှုကိုရမှာ … သခင်လေးမုဒြာလဲမောင့်ကိုလမ်းခွဲပြီးရင် သူကြိုက်တဲ့လူနဲ့တွဲလို့ရတာပဲ … မောင့်ဘာမှဝင်ပါလို့မရဘူးလေ "
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထိုအရာကသူလိုချင်နေသည့် ပျော်ရွှင်မှုမဟုတ်တာကို ဧကရာဇ်မောင်သိလာသည် ။ သူ့အတွက် လွတ်မြောက်ခြင်းဆိုတာ ဘယ်အရာမှန်း ဧကရာဇ်မောင် မတွေးတတ်တော့ပေ ။ ကုမုဒြာအရင်လိုမချုပ်ချယ်တော့ပဲ သူ့အပေါ်လစ်လျှူရှုထားခြင်းက သူလိုချင်နေတဲ့ လွတ်မြောက်ခြင်းမဟုတ်သလို မပျော်ရွှင်တဲ့အပြင် နှလုံးသားကပါ နာကျင်လာခဲ့သည် ။
ဧကရာဇ်မောင် စားပွဲဝိုင်းကနေ ထရပ်လိုက်ပြီး …
" ငါစားချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး … မင်းတစ်ယောက်ထည်းစားပြီးပြန်လာခဲ့လိုက်တော့ "
ပြောပြီး ပြန်သွားနှင့်လေသည် ။ ဇွဲကိုစတွေ့ကတည်းက အတိတ်ကအချိန်တွေက ဦးနောက်ထဲကနေ ထွက်ပေါ်လာသည် ။ သခင်လေးကုမုဒြာရဲ့မိတ်ဖက် သခင်လေးဇွဲဆိုပြီး လူတိုင်းကသူတို့ကိုသဘောကျနှစ်သက်ကြသည် ။ ထိုအချိန်ကလဲ သူ့နှလုံးသားက ခုလိုပဲနာကျင်နေခဲ့သည် ။
ထိုနေ့၌ ဧကရာဇ်မောင်စိတ်တွေ ပြန့်လွင့်ကာ သတိလက်လွတ်နေသည် ။ စိတ်နဲ့လူမကပ်ပဲ အတွေးလွန်နေပြီး တစ်ခါမှမတွေးဖူးတဲ့ အတွေးတွေက ခေါင်းထဲမှာပြည့်လာသည် ။ အလုပ်မှာလဲ စိတ်မပါ၍ အမှားတွေလုပ်မိနေပြီး အားလုံးအခက်တွေ့နေကြရသည် ။ ညဘက်အိပ်ဆက်ရင်တောင် အရင်လိုနှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မပျော်တော့ပဲ အိမ်မက်တွေသာ ဆက်တိုက်မက်နေသည် ။
နားထဲကဆူညံသံတွေက အိမ်ဆက်မှုကို အဟန့်အတားဖြစ်စေသည် ။ အရင်ကအိမ်မက်ဆိုးတစ်ခုမြင်မက်လျှင် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲပြီးဆုံးသွားပြီး နိုးထနိုင်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ရှည်ကြာကာ မြင်ကွင်းတွေကိုလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသည် ။ အရာအားလုံးက လက်တွေကျလွန်းနေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ဟင်းလင်းပြင်ကြီးတစ်ခုအတွင်းရောက်နေပြီး မှတ်ဉာဏ်အပိုင်းအစတွေက လေထုထဲမှာဝဲပျံနေကာ ဘယ်အရာကအမှားလဲအမှန်လဲဆိုတာ ခွဲခြားရခက်နေသည် ။ မိခင်ရဲ့အပြုံးတွေကိုမြင်တော့ ရင်ထဲမှာအေးသွားသည် ။ စိတ်ချမ်းသာမှုက မကြာလိုက်ပါ အပြုံးရဲ့နောက်ကွယ်က ထူးဆန်သည့်အရာတွေစတင်မြင်တွေ့လာရသည် ။
အမှောင်ခန်းထဲမှာ ပိတ်လှောင်ခံထားရပြီး မျက်လုံးကိုအဝတ်မဲစည်းထား၍ မှုန်ဝါးဝါးသာမြင်နေရသည် ။ ကြိမ်လုံးကကိုယ်ပေါ်ကျလာပြီး မင်းကြောင့်ဖြစ်ရတာဆိုတဲ့ စကားသံနဲ့အတူ အညှာအသာမဲ့ကာ ကျရောက်လာသည် ။ ပြီးတော့ ရန်ဖြစ်တဲ့အသံတွေဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာပြီး သွေးညှီနံ့တွေကိုပါရနေသည် ။ ငယ်စဉ်ကနှိပ်ဆက်ခံရသည့်အချိန်ကဖြစ်နိုင်သည် ။ မွန်းကြပ်မှုတို့နဲ့အတူ မှောင်မဲနေတဲ့ဒီလောကကြီးထဲကနေအပြီးတိုင် ထွက်သွားချင်လာမိသည် ။
ထိုစဉ်အလင်းရောင်ခြည်တန်းနဲ့အတူ ကမ်းလာတဲ့လက်တစ်စုံ ။ ဖြူစင်လွန်းလို့ ထိုလက်လေးကိုထိကိုင်လိုက်ရင် ညစ်ပေသွားမှာတောင်ကြောက်မိသည် ။ နူးညံ့တဲ့ထွေးပွေ့မှု ။ အငွှေ့တစ်ဖွယ် ပျောက်ကွယ်သွားမှာဆိုး၍ အသက်ပင်ရဲရဲမရှူရဲခဲ့ပေ ။ အပြုံးပန်းတွေပွင့်လန်းနေတဲ့ ကမ္ဘာသစ်ကိုခေါ်လာပေးတဲ့သူ ထိုလူရဲ့မျက်နှာကိုသဲသဲကွဲကွဲမြင်လိုက်ရချိန်မှာ ဦးနောက်ထဲဗလာကျင်းသွားသည် ။
နှိပ်ဆက်မှုတွေနဲ့အမှောင်ထဲမှာပဲရှင်သန်လာရတဲ့သူ့အတွက် အမြင့်ထက်မှာပွင့်လန်းနေတဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်ကို လက်ကမ်းပြီးခူးယူဖို့မကြံဝံ့ပေ ။ ထိုပန်းလေးက သူ့စိတ်ထဲမှာ အမြဲသူနဲ့မထိုက်တန်တဲ့အရာတစ်ခုဟုမှတ်ယူထားသည် ။ ထိုပန်းကလေးက ညှိုးနွမ်းကာ ကြွေကျတော့မလိုဖြစ်လာတဲ့အခါ ရင်ဘက်ထဲကနာကျင်မှုတွေနဲ့အတူ နိုးထလာခဲ့သည် ။
ထိုအိမ်မက်ကြောင့် ဦးနောက်ထဲမှာ ရှုတ်ထွေးလာကာ တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသည့်အပြင် လည်ဂုတ်ပေါ်ကနာကျင်လာသလိုပင် ။
ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲကွာ ! ကုမုဒြာက ငါ့အိမ်မက်ထဲမှာ ဘာကြောင့်တစ်ခြားတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေရတာလဲ ?
ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာပြီး အနောက်မှန်ကနေကြည့်လိုက်တော့ လက်နှစ်ဆစ်လောက်ရှိတဲ့ ချုပ်ရိုးရာက ဂုတ်ပေါ်မှာရှိနေသေးသည် ။ ဒီအမာရွတ်က ကြာပြီမို့အရောင်မှိန်နေပေမဲ့ ခုတော့ထိုနေရာကနာနေသလို ခံစားနေရသည် ။ ဒီဒါဏ်ရာဘယ်အချိန်က ဘာကြောင့်ရလာလဲ မမှတ်မိတော့ပေမဲ့ ဒီအိမ်မက်တွေနဲ့တစ်ခုခုစပ်ဆပ်နေလိမ်မည်ဟုယုံကြည်သည် ။
မှန်ထဲကကို့ပုံကို စိုက်ကြည့်နေရင်း ထူးဆန်းတဲ့ပုံရိပ်တွေကိုမြင်ယောင်လာကာ နားထဲကနေလဲတစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသံတွေကြားလာရသည် ။
' သားကိုအမြဲနှိပ်ဆက်နေတဲ့လူက မင်းအဖေပဲ ! အမေကဆင်းရဲတယ် ဒါကြောင့်သူကသားကိုလက်မခံချင်ဘူး အမေ့အမှားတွေပါကွယ် … ချမ်းသာတဲ့လူတွေကကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် သားသူတို့ကိုပြန်ပြီးလက်စားချေရမယ် … ဓားတစ်ချောင်းက လူတစ်ယောက်ကိုပဲသတ်နိုင်တာ မင်းနှလုံးသားနဲ့ဆို သူတို့အားလုံးကိုသေစေနိုင်လိမ့်မယ် … လှပတဲ့အပြုံးတွေကိုမယုံနဲ့ သူတို့ကလှည့်စားဖို့အတွက်သုံးတာ … သူကသားနဲ့မထိုက်တန်တာမဟုတ်ပါဘူး သူကသားကိုတန်ဖိုးမထားတာ '
အာရုံထဲမှာအမြဲတမ်းပြည့်နှပ်နေတဲ့စကားလုံးတွေ ။ ဒါတွေကအမေကိုယ်တိုင်သင်ပေးခဲ့တာ ။ လူတွေကမယုံရဘူး အထူးသဖြင့်ကောင်းပေးတဲ့လူတွေကပိုမယုံရဘူး ။ သူတို့ကို အနိုင်ယူဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ခုချိန်မှာနာကျင်ရတာက သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသည် ။
အတွေးပုံရိပ်တွေထဲကသူဟာ အထီးကျန်စွာအခန်းထဲမှာလှဲနေတဲ့ ပိန်ပါးပါးကောင်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေခဲ့သည် ။ အထီးကျန်လွန်း၍ နေ့ရက်တိုင်းမှာ သေဆုံးဖို့အတွက်သာ ဆုတောင်းနေမိသည် ။ လက်ကမ်းလာတဲ့လက်တစ်စုံက အာရုံထဲ ရှင်းလင်းစွာပြန်ပေါ်လာသည် ။ အပြုံးတွေနဲ့သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ထိုလူသားက အမြဲဟန်ဆောင်မှုတွေပြည့်နေတဲ့ သူ့မိသားစုအပေါ် ဒုက္ခတွေပေးနေသူဟုထင်နေခဲ့တဲ့ သူမုန်းတီးနေမိတဲ့ ကုမုဒြာဖြစ်နေသည် ။
မျက်ဝန်းဒေါင့်က မျက်ရည်စတွေစီးကျလာပြီး ထိုပုံရိပ်ကိုလက်ကမ်းကာ ထိလိုက်တော့ အရာအားလုံးကပျောက်ကွယ်သွားကာ မှန်ထဲမှာသူ့ရဲ့ပုံသာထင်ကျန်နေတော့သည် ။ အလွန်သနားစရာကောင်းကာအထီးကျန်နေတဲ့သူ့ပုံသူ ပြန်ကြည့်နေရင်း ရင်ဘက်ထဲကတင်းကြပ်လာသည် ။
ချက်ချင်းပဲမျက်ရည်စတွေကိုသုတ်ကာ အခန်းဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့ သူ့အနားမှာ ဘယ်သူမှရှိမနေခဲ့ပေ ။ မြင်ယောင်နေတဲ့အတိတ်တွေအားလုံးဟာ လက်တွေ့ဆန်လွန်း၍ သူ့အားပြုံးပြကာလက်ကမ်းလာတဲ့ ထိုလူသားက ကုမုဒြာဆိုတာ သေခြာရဲ့လား အတည်ပြုချင်လာသည် ။
" ကုမုဒြာ "
အော်ခေါ်နေပေမဲ့ ဘယ်သူမှရောက်မလာခဲ့ပေ ။ တစ်အိမ်ထည်းမှာနေပြီး ထိုလူသားကိုတွေ့ရဖို့က ခဲရင်းလာသည် ။ ထမင်းဆိုင်မှာဇွဲနဲ့အတူတွေ့ပြီးနောက် တစ်ပတ်ခန့်ကြာတဲ့ထိ မုဒြာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးမတွေ့ရသေးပေ ။
ဧကရာဇ်သူ့စိတ်တွေပုံမှန်ပြန်ဖြစ်အောင် အလုပ်ထဲကို ခေါင်းနှစ်နေခဲ့ပေမဲ့ အရူးတစ်ယောက်လိုပေါက်ကွဲကာ ပြဿနာတွေပဲရှာနေမိသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ ကုမုဒြာကိုတွေ့ရဖို့ အစောကြီးထကာ သူကိုယ်တိုင် ရှာဖွေလေတော့သည် ။ အခန်းတံခါးဖွင့်ထားတဲ့ ဇွဲရဲ့အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ဧကရာဇ်ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားသည် ။
ကုမုဒြာက ဇွဲရဲ့နတ်ကတိုင်ကို ကိုယ်တိုချည်နှောင်ပေးနေကာ အဝတ်တွေကိုဆင်ပေးနေသည် ။ ဒီနေ့က ဇွဲရဲ့ပထမဆုံး ရုံးအသစ်ဖွင့်ပွဲဖြစ်သည် ။ ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးရှေ့မှာ လှလှပပဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်နေသည် ။
ကုမုဒြာရဲ့ပုံစံက ပုံမှန်နဲ့မတူပဲ အလွန်သပ်ရပ်နေကာ ဖြူစင်သန့်ရှင်းလွန်းလှသည် ။ အမြဲကြာပန်းဖြူနဲ့တူတဲ့ သူ့ပုံစံကိုမြင်တိုင်း ဘာကြောင့်မုန်းတီနေမိလဲ မတွေးတတ်ပေမဲ့ ခုဇွဲအရှေ့မှာရှိနေတဲ့ သူ့ရဲ့ဖြူစင်ရိုးသားတဲ့ပုံစံလေးကိုတော့ သူ့တစ်ယောက်ထည်းအတွက်သာဖြစ်စေချင်သည် ။ တစ်ခြားလူရှေ့မှာ ဒီလိုပုံစံနဲ့ဂရုစိုက်ပေးနေတာကို မြင်ရတာက သူ့အားစိတ်မသက်မသာဖြစ်စေသည် ။
ဧကရာဇ်မောင်က အခန်းတံခါးမခေါက်ပဲ အလောတကြီးဝင်လာပြီး မုဒြာရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲကာတားလိုက်သည် ။ ပြီးနောက် ဇွဲအားစူးစူးဝါးဝါးကြည့်ကာ ဆိုလိုက်သည် ။
" ကိုယ့်ဘာသာအဝတ်မဝတ်တတ်ရအောင် မင်းလက်တွေကကျိုးနေလို့လား … သူကိုမင်းခိုင်းချင်တိုင်းခိုင်းလို့မရဘူး "
ဇွဲက ဒေါသတကြီးဆွဲကိုင်ထားတဲ့ မုဒြာလက်မောင်းပေါ်က ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာ မုဒြာကိုပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အနောက်ပို့ကာ ကိုယ်ဖြင့်ကာထားလိုက်သည် ။
" မင်း မုဒြာကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဆက်ဆံစရာမလိုဘူး ဧကရာဇ်မောင် … စကားကိုကောင်းကောင်းပြော "
ဇွဲကလူအကဲခမ်မညံ့သူမို့ မုဒြာကဖွင့်မပြောရင်တောင် ဧကရာဇ်မောင်နဲ့မုဒြာဆက်ဆံရေးမကောင်းမှန်း ခန့်မှန်းနိုင်သည် ။ ဒါကြောင့်သူဧကရာဇ်မောင်ကို အားနာနေစရာအကြောင်းမရှိပေ ။ မုဒြာကလဲ ဧကရာဇ်မောင်ကို သိသိသာသာရှောင်ဖယ်နေကာ အတွေ့မခံချင်းမှန်းသိ၍ သူဝင်ပါခြင်းဖြစ်သည် ။
သူရဲကောင်းလို ကုမုဒြာကိုကာကွယ်ပေးနေတဲ့ ဇွဲကြောင့် ဧကရာဇ်မောင်ဒေါသတွေ ပေါက်ကွဲထွက်လာသည် ။
" ငါသူ့ကိုဘာလုပ်လုပ် မင်းအပူမပါဘူး … သူကငါ့ရဲ့အိမ်ထောင်ဖက် … မင်း သူ့ကိုဂရုစိုက်ပေးဖို့မလိုဘူး "
" ဧကရာဇ်မောင် … မင်းကသူများအခန်းကိုလဲကျူးကျော်ဝင်လာသေးတယ် သူများရဲ့အတွင်းရေးမှုးကိုလဲ လာနှောက်ယှက်သေးတယ် မင်းရဲ့လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ပုံစံက ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ "
" အတွင်းရေးမှူး ? "
ဇွဲက မုဒြာရဲ့ပခုံးကိုဖက်လိုက်ပြီး …
" ဟုတ်တယ် … မုဒြာက ခုချိန်ကနေစပြီး ငါ့ရဲ့အတွင်းရေးမှူးဖြစ်သွားပြီ … အတွင်းရေးမှူးက သူဌေးကိုအဝတ်အစားဆင်ပေးတာ ပုံမှန်ပဲမဟုတ်လား … မင်းနဲ့ကသစ်ပန်းလိုပေါ့ "
" …… "
ဧကရာဇ်မောင် ပြောစရာစကားများ ပျောက်ရှသွားသည် ။ ကုမုဒြာရဲ့ဒီနေ့ပုံစံက ထူးခြားနေတာကို သဘောပေါက်သွားသည် ။ ကုမုဒြာက ဇွဲရဲ့အတွင်းရေးမှူးဖြစ်သွားရင် သူနဲ့ကသစ်ပန်းလို အချိန်တိုင်းရှိနေတော့မှာမလား ။ ထိုအတွေးက သူ့အားမသက်မသာဖြစ်စေသည် ။
ထိုစဉ် ဧကရာဇ်က ဇွဲဝတ်ထားတဲ့ရှပ်အင်္ကျီကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာမေးလိုက်သည် ။
" ဒါက ငါဝတ်စုံပဲ … မင်းကသူများဟာကို လုယူရတာကြိုက်တာလား "
" မင်းအမှတ်မှားနေတာများလား … ဒီဝတ်ဆုံက ဘယ်တုန်းကမင်းဟာဖြစ်သွားတာလဲ "
ဇွဲက မုဒြာပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ ကုဒ်အင်္ကျီကိုလှမ်းယူကာ ဧကရာဇ်မောင်အရှေ့မှာပဲဝတ်ပြလိုက်သည် ။ သူ့ရဲ့ဝတ်ဆုံကဇွဲနဲ့အရမ်းကိုကြည့်ကောင်းနေ၍ ဧကရာဇ်မောင်မျက်နှာ ပို၍ပင်မဲမှောင်လာသည် ။ ဇွဲက ကုတ်အင်္ကျီကော်လံကို ဖွဖွလေးခါလိုက်ပြီး ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာ ပြောလိုက်သည် ။
" ဒီဝတ်စုံက မုဒြာကိုယ်တိုင် ငါ့ရဲ့ရုံးအသစ်ဖွင့်ပွဲမှာဝတ်ဖို့ လက်ဆောင်ပေးထားတာ …ငါနဲ့ကြည့်ကောင်းတယ်မလား "
ဧကရာဇ်မောင် ဒေါသတွေကထိန်းချုပ်၍မရတော့ပဲ အရုပ်လုခံလိုက်ရတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ကာ ဇွဲအားအင်္ကျီကော်လံကနေ ကြမ်းတမ်းစွာဆွဲလိုက်ပြီး …
" မင်းက ငါရှိနေသေးတာတောင် ငါ့ပစ္စည်းတွေကိုမင်းပိုင်သလိုလုပ်နေပြီ … ငါမရှိတော့ရင် သူ့ကိုပါမင်းကသိမ်းပိုက်ဖို့စဉ်းစားနေတာလား "
ဇွဲကလဲ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ အင်္ကျီကော်လံကို ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး …
" မုဒြာသာဆန္ဒရှိရင်ပေါ့ … မင်းသတ္တိရှိရင် ထွက်သွားကြည့်လိုက်လေ "
" မင်း ဖြစ်ချင်သလို လုံးဝမဖြစ်စေရဘူး "
အခြေအနေတွေက တင်းမာလာ၍ မုဒြာဆက်ပြီးသည်းမခံတော့ပဲ ဇွဲရဲ့ကော်လံကိုဆွဲထားတဲ့ ဧကရာဇ်လက်တွေကို တွန်းထုတ်လိုက်သည် ။
" တော်တော့ ဧကရာဇ်မောင် … ကို့အခန်းကိုပြန်လိုက်တော့ "
မုဒြာရဲ့အေးဆက်ဆက်စကားကြောင့် ဧကရာဇ် ဇွဲရဲ့အင်္ကျီကော်လန်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည် ။ သူနဲ့နှစ်တွေအကြာကြီးနေလာပြီး မုဒြာကသူ့ကိုနာမည့်အပြည့်ခေါ်တာ ဒေါသထွက်ဖူးခြင်းပင် ။ အမြဲတမ်းသူ့ဘက်မှာပဲရှိနေတဲ့မုဒြာက တစ်ခြားလူဘက်ပါသွားတော့ ဧကရာဇ်မောင်ရင်ဘက်ထဲက ဆူးအောင့်လာသည် ။ သူကချက်ချင်းပဲ ထိုနေရာကနေလှည့်ထွက်လာကာ သူ့အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်လာခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်သည် ။
" အား "
ကြယ်လောင်စွာအော်ပြီး ခံစားချက်တွေကို ထိန်းမထားပဲ ပေါက်ကွဲပြစ်လိုက်သည် ။ အရင်ကကုမုဒြာသူ့ကိုမထိန်းချုပ်တော့ပဲ လက်လွှတ်လိုက်တာကိုလိုချင်ခဲ့သည် ။ ယခု ကုမုဒြာနဲ့သူ့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက သူလိုချင်သလို ဖြစ်လာခဲ့ပေမဲ့ ထိုခံစားချက်တွေက သူ့အားမပျော်ရွှင်စေပဲ နာကျင်မှုတွေသာပေးသည် ။
တစ်ဖက်တွင်တော့ ဇွဲက ဧကရာဇ်မောင်ကို သူပြောခဲ့တာတွေအတွက် မုဒြာအားတောင်းပန်လိုက်သည် ။
" မုဒြာ ကိုယ့်စကားတွေက လွန်သွားမှန်းသိပါတယ် … ဒါမှသူအမြင်မှန်ရမှာ "
" မုဒြာနားလည်ပါတယ် … မုဒြာအနားမှာမနေချင်တဲ့လူကို မုဒြာဖမ်းဆွဲမထားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ … မောင်ဖြစ်ချင်သလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားခွင့်ပြုလိုက်ရင် ၂ ယောက်လုံးရဲ့ နာကျင်မှုတွေ သက်သာမယ်ထင်တယ် … မောင့်ရဲ့ရိုင်းပြမှုတွေအတွက်လဲ မုဒြာကပဲ တောင်းပန်ပါတယ် "
" မလိုပါဘူးမုဒြာ … မုဒြာသာပျော်အောင်နေပါ … ပြီးတော့ မုဒြာရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တိုင်းကို ကိုယ်က အမြဲထောက်ခံပေးနေမှာ … ဒါကြောင့် ဘာပဲဖြစ်လာဖြစ်လာ မကြောက်ပါနဲ့ … ဘယ်သူမှ မုဒြာကိုထိခိုက်ခွင့်မပြုဘူး "
မုဒြာသူ့ရဲ့ဗိုက်လေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။ အနည်းဆုံး သူနဲ့သူ့ရဲ့ရင်သွေးလေးအနားမှာ ခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးကာ ဂရုစိုက်ပေးမဲ့မိတ်ဆွေကောင်း ရှိနေသေး၍ ကျေနပ်သွားလေသည် ။
ထိုစဉ် ဇွဲက မုဒြာရဲ့ပခုံးကိုထိကိုင်ပြီး အလေးအနက်စကားတစ်ခွန်းဆိုလိုက်သည် ။
" အကယ်၍ မုဒြာသာ ဧကရာဇ်မောင်နဲ့လမ်းခွဲပြီးသွားရင် ကိုယ်နောက်ထပ် မုဒြာကိုလိုက်ဖို့ ကြိုးစားချင်သေးတယ် … အခွင့်အရေးတစ်ခါလောက် ပေးနိုင်မလား "
မုဒြာခနမျှကြောင်အမ်းသွားပေမဲ့ သူ့ရင်ထဲကမပြောင်းလဲတဲ့ အဖြေကိုသာ ပြန်လည်ဖြေဆိုလိုက်သည် ။
" မုဒြာမောင့်ကိုထွက်သွားခွင့်ပြုခဲ့ရင်တောင် မောင့်နေရာမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှအစားမထိုးနိုင်ဘူး … ဟိုးအရင်ကမုဒြာသဘောကျခဲ့တဲ့မောင်က မုဒြာနှလုံးသားထဲမှာ ထာဝရရှင်သန်နေအုန်းမှာပဲ … အခွင့်အရေးမပေးနိုင်လို့ တောင်းပန်ပါတယ် ဇွဲ "
ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ပြီးအငြင်းခံရတာက ပထမအကြိမ်နဲ့မခြားမနား နာကျင်သွားရပေမဲ့ ဇွဲ မုဒြာအရှေ့မှာပြုံးနေခဲ့သည် ။ ဧကရာဇ်မောင်ရဲ့ ကံကောင်းမှုကို မနာလိုဖြစ်မိသည် ။ ဒီလောက်ချစ်ပေးတာတောင် တန်ဖိုးမထားတဲ့လူကိုမှ မုဒြာကအမြဲရွေးချယ်ပေးခဲ့သည် ။ ဒီလူကမုဒြာရဲ့အချစ်တွေနဲ့ မထိုက်တန်ဘူး ။
" ကိုယ်လောဘကြီးမိသွားတယ် … ဧကရာဇ်မောင်ကြောင့် မုဒြာအတွေးတွေရှုတ်ထွေးနေချိန် ကို့ကြောင့်ပိုပြီးစိတ်ရှုတ်သွားရင် တောင်းပန်ပါတယ် … ကိုယ်နောက်ထပ် မုဒြာကိုစိတ်ရှုတ်အောင်မလုပ်တော့ဘူးလို့ကတိပေးတယ် … ခုပြောခဲ့တာတွေကိုမေ့လိုက်တော့နော် "
ဇွဲက ဘာမှမဖြစ်သလိုနေနိုင်ပေမဲ့ မုဒြာကတော့အပြစ်မကင်းသလိုခံစားလိုက်ရသည် ။ သူကြောင့်သူ့အပေါ်ချစ်ခင်တဲ့သူတွေ နာကျင်သွားရပြန်ပြီ ။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကိုတော့ မပြောင်းလဲနိုင်ပေ ။
* ကျေးဇူးပါ ဇွဲ … ပြီးတော့ တောင်းပန်ပါတယ် … မောင့်ကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ရင်တောင် ဇွဲလိုလူကောင်းတစ်ယောက်ကို မောင့်နေရာမှာ အစားထိုးမှာမဟုတ်တဲ့အတွက် မျှော်လင့်ချက်မပေးချင်ဘူး … ခုအချိန်ကနေစပြီး မုဒြာဘယ်သူ့ရဲ့အကူအညီမှမပါပဲ ရင်သွေးလေးနဲ့အတူ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ် ရပ်တည်နိုင်အောင် ကြိုးစားမှာပါ *
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……
ဧကရာဇ္ေမာင္ အိပ္ယာကေနနိုးထလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကုမုျဒာရွိမေနေတာ့ေပ ။ ဒါေပမဲ့မေန႕ကသိခဲ့ရတဲ့အမွန္တရားေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရႈတ္ေထြးေနခဲ့သည္ ။ သူအၿမဲမေကာင္းျမင္ခဲ့တဲ့လူက သူ႕အေပၚေကာင္းေပးေနတာကို သူကိုယ္တိုင္က မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္လို သတိမထားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။
မုျဒာရဲ႕ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကေနလြတ္ေျမာက္သြားလွ်င္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရလိမ့္မည္ဟုေတြးထင္ခဲ့တဲ့ သူကိုယ္တိုင္က မုျဒာရဲ႕ေအးဆက္ဆက္အျပဳအမူေတြကို လက္မခံနိုင္ျဖစ္ေနျပန္သည္ ။ မုျဒာရဲ႕အနားကေနထြက္ေျပးခ်င္ေနတဲ့သူကိုယ္တိုင္က မုျဒာအေဝးကိုခနေလးထြက္သြားယုံနဲ႕ လြမ္းစြတ္ေနတဲ့စိတ္က ဖုံးကြယ္မရခဲ့ေပ ။ သူ႕ရဲ႕ႏွလုံးသားကခံစားမႈေတြနဲ႕ ဦးေနာက္ထဲကအသိေတြဟာ ကိုက္ညီမေနပဲ လြဲမွားေနသည္ကို သတိျပဳမိလာသည္ ။
ကုမုျဒာအေၾကာင္းေနာက္ထပ္ မသိေသးတဲ့အရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိေနဦးမလဲ ?
ဧကရာဇ္ သူ႕ရဲ႕အခန္းထံျပန္လာေတာ့ ကုမုျဒာက အရင္ကလို အဝတ္အစားျပင္ဆင္ေပးျခင္းမရွိေတာ့သလို ဂ႐ုပင္မစိုက္ေတာ့ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က ကုမုျဒာ သူ႕တာဝန္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတာလားဟုပင္ထင္မိလိုက္သည္ ။ သူကိုယ္တိုင္က ဘာေၾကာင့္မုျဒာရဲ႕ဂ႐ုစိုက္ေပးမႈကို ခံခ်င္ေနမွန္းမသိေတာ့ေပ ။
ဧကရာဇ္ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကသစ္ပန္းက အဝတ္အစားေတြကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနသည္ ။ ေစာင့္ေနတဲ့လူက သူေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့သူျဖစ္မေန၍ ဧကရာဇ္မ်က္ႏွာ သုန္မႈန္သြားသည္ ။
" ကသစ္ … မင္းဒီလိုေတြလုပ္ေပးဖို႔မလိုဘူး … ၿပီးေတာ့အခန္းထဲကို ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းပဲ ဘာေၾကာင့္ဝင္လာတာလဲ … တစ္ျခားလူေတြျမင္ရင္ အထင္လြဲကုန္လိမ့္မယ္ "
ဧကရာဇ္ေမာင္ထံက မ်က္ႏွာသာရဖို႔ ကသစ္ပန္းႀကိဳးစားေနေပမဲ့ အေရးမေပးတဲ့အျပင္ အဆူခံလိုက္ရ၍ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ သူမက မ်က္ႏွာအမူအယာကို စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲနိုင္သည္ ။
" ကသစ္ေမာင့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးခ်င္လို႔ပါ … ေမာင္ကမႀကိဳက္ဘူးလားဟင္ "
သနားစရာေကာင္းေအာင္ ဝမ္းနည္းတဲ့အသံနဲ႕ေျပာလာေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္လဲ ေလသံေလ်ာ့သြားၿပီး ကသစ္ပန္းလက္ထဲက သူ႕အဝတ္အစားေတြကို ယူလိုက္သည္ ။
" ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကအိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတုန္းပဲေလ … မင္းအေပၚမွားခဲ့တဲ့အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ မင္းနဲ႕ကိုက္ညီတဲ့အယ္ဖာမေတြ႕မခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္လို႔ကတိေပးခဲ့တာ … ဒါေၾကာင့္တစ္ျခားလူေတြအထင္လြဲနိုင္မဲ့အျပဳအမူမ်ိဳး ေရွာင္က်င္ဖို႔လိုတယ္ … ေနာက္တစ္ခါ ဒီအခန္းထဲကို မင္းလာဖို႔မလိုေတာ့ဘူး … ခုမုျဒာလဲေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ မင္းအေနအထိုင္ပိုၿပီးဆင္ခ်င္ဖို႔လိုလာၿပီ "
ကသစ္ပန္းက ဧကရာဇ္ေမာင္ မုျဒာျပန္လာမွ သူမကိုပိုၿပီးေရွာင္ဖယ္လာကာ မုျဒာဘက္အေလးသာေန၍ ပိုၿပီးမေက်မနပ္ျဖစ္လာသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္က အားနာၿပီးသနားတတ္၍ သူမကမ်က္ႏွာကိုဇီး႐ြက္ေလာက္ထိညွိုးငယ္ျပၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ေလသံျဖင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ သနားလာေအာင္ႀကိဳးစားေလသည္ ။
" ကသစ္က ေမာင့္အတြက္ အေရးမပါတဲ့လူတစ္ေယာက္မွန္း သိပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ ကသစ္ဒီတိုင္းေလးေနရတာကိုပဲ ဝမ္းသာေနၿပီ … ေမာင္ကသစ္ကိုစြန႔္ျပစ္မသြားဘူးမို႔လားဟင္ "
သူမရဲ႕သ႐ုပ္ေဆာင္စေကးက ဧကရာဇ္ေမာင္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားနိုင္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕အျပစ္မကင္းတဲ့စိတ္ေတြက သူမကပ္သြယ္နိုင္သည့္အေကာင္းဆုံးအရာပင္ ။
" မင္းရဲ႕ဖယ္ရိုမုန္းေတြေရာ ထူးျခားခ်က္ရွိလား … မတည္မၿငိမ္တာမ်ိဳးျဖစ္ေသးလား "
" ကသစ္ထိန္းနိုင္ပါတယ္ … ေမာင့္အနားမွာရွိရင္ အရာအားလုံးအဆင္ေျပတယ္ "
" အင္း … ဒါဆိုအဝတ္လဲၿပီးလာခဲ့မယ္ … မင္းေအာက္ထပ္မွာေစာင့္ေန "
ကသစ္ပန္းကထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာရပ္ေနတဲ့ မုျဒာကိုေတြ႕သြားသည္ ။ မုျဒာက အခန္းေရွ႕ကေနျဖတ္သြားစဥ္ဧကရာဇ္အခန္းတံခါးကပြင့္ေနၿပီး စကားေျပာသံလဲၾကားေန၍ ရပ္ၾကည့္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
အသံေတြကို သဲကြဲစြာမၾကားေပမဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ ကသစ္ပန္းရဲ႕အေျခအေနက အေတာ္ေလးေကာင္းမြန္ေနမွန္း သိသာလွသည္ ။ အျပင္ကိုျပန္ထြက္လာတဲ့ကသစ္ပန္းက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့မုျဒာကိုျမင္ေတာ့ ေအာင္နိုင္သူပမာ ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးၿပီး ဆိုလာေတာ့သည္ ။
" ကသစ္က ေမာင့္အတြက္အဝတ္လာေ႐ြးေပးတာ … ေမာင္ကလဲ ကသစ္ေ႐ြးေပးတာကိုပဲ သေဘာက်တာဆိုေတာ့ေလ … ေမာင္ကသူဝတ္ဖို႔အဝတ္အစားမေ႐ြးတတ္လို႔ ကသစ္ကပဲအၿမဲေ႐ြးေပးေနရတယ္ … သခင္ေလးမုျဒာေရာ ေမာင့္ကိုလာေတြ႕တာလား … ေမာင္ကခု အဝတ္လဲေနတယ္ မအားဘူး "
မုျဒာသူမရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ေဒါသထြက္မိေပမဲ့ စိတ္ကိုထိန္းလိုက္သည္ ။ သူမနဲ႕စကားမ်ားေနလို႔လဲ ေကာင္းက်ိဳးမရွိလာနိုင္ေပ ။ သူမကမုျဒာကို ေဒါသထြက္ေအာင္စြၿပီး ေပါက္ကြဲျပသည့္အခါ ဧကရာဇ္ေမာင္ေရွ႕၌မ်က္ရည္ခံထိုးၿပီး ၾကာပန္းျဖဴဟန္ေဆာင္မွာကိုသိေနသည္ ။ သူမရဲ႕အႀကံကို ေအာင္ျမင္ခြင့္မျပဳနိုင္ေပ ။ မုျဒာက ဂ႐ုမစိုက္သည့္နယ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။
" မင္းေ႐ြးေပးခ်င္လဲေ႐ြးေပးလိုက္ေလ … အဲ့ဒါက အိမ္ေဖာ္ေတြလုပ္ရမဲ့တာဝန္ပဲ … ဆက္ၿပီးတာဝန္ေက်လိဳက္ပါဦး "
" နင္ "
ေဒါသထြက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့သူမကို လွည့္ပင္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ဇြဲရဲ႕အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္ ။ ဇြဲက သူ႕ရဲ႕အဝတ္အစားအိပ္ထဲကေန ဝတ္စုံေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေ႐ြးခ်ယ္ေနသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ အႀကိဳက္ေတြ႕ပုံမေပၚေပ ။ အေနာက္က မုျဒာေရာက္လာတာျမင္ေတာ့မွ ေ႐ြးေနတာကို ရပ္လိုက္သည္ ။
" မုျဒာ … ေရာက္လာၿပီလား "
" အင္း … ဒါနဲ႕ ဇြဲ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ "
" ကိုယ္အဝတ္အစားေကာင္းတာေတြ ထည့္လာဖို႔ေမ့ခဲ့တယ္ … ပထမဆုံး႐ုံးတက္ရက္မွာ ဝတ္ဖို႔ရွာေနတာ စိတ္တိုင္းက်မေတြ႕ဘူး … အသစ္တစ္စုံတစ္ခါတည္းဝယ္ခဲ့ရမယ္ "
မုျဒာက ေမာင့္အတြက္ အဝတ္အစားျပင္ဆင္ေပးေနက်မိဳ႕ အဝတ္အစားေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ေနရာ ဆရာက်သည္ ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ကိုၾကည့္ယုံနဲ႕ ဆိုဒ္ကိုမွန္းနိုင္သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ ဇြဲရဲ႕ဆိုဒ္က မသိမ္းမရိမ္းရွိၿပီး သူ႕မွာလဲ ေမာင့္အတြက္နာမည္ႀကီးဒီဇိုင္နာထံမွာအပ္ထားတဲ့ ဝတ္စုံသစ္တစ္ခုရွိေနသည္ ။ ထိုဝတ္စုံကို အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတဲ့ဇြဲကိုေပးဖို႔ အေတြးရသြားသည္ ။
" ဇြဲ ခန မုျဒာဆီမွာ ဝတ္ဆုံအပိုတစ္ခုရွိတယ္ "
" မုျဒာဟာဆို ကိုယ္နဲ႕မကိုက္ေလာက္ဘူး "
" မုျဒာဟာမဟုတ္ပါဘူး … ဇြဲရဲ႕ဆိုဒ္ေလာက္ပဲ အသစ္တစ္စုံရွိတယ္ "
မုျဒာကအျမန္ပဲ သူ႕အခန္းထဲသြားကာ ဝတ္စုံကိုယူလိုက္သည္ ။ သူအခန္းထဲကေနျပန္ထြက္လာေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းက ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ ထိတ္တိုက္ေတြ႕သြားေလသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာလက္ထဲမွာ သူ႕အဝတ္အစားေတြကိုျမင္ေတာ့ မုျဒာသူ႕အတြက္ယူလာတယ္ထင္ၿပီး အရင္လိုဂ႐ုစိုက္ေပးေနတုန္းမို႔ေပ်ာ္သြားသည္ ။ မုျဒာက ခနမွ်သာရပ္ၾကည့္ၿပီး ေရွာင္ဖယ္သြားေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္က မုျဒာလက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္သည္ ။
" မုျဒာ မင္းဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ … မင္းလက္ထဲကငါ့ဝတ္စုံမဟုတ္လား … ငါ့ေမြးေန႕မွာ မင္းလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ဟာ "
မုျဒာက ဧကရာဇ္ေမာင္လက္ကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး …
" အဲ့ေန႕ကတည္းက ေမာင္မႀကိဳက္လို႔ မုျဒာကိုျပန္ေပးၿပီးၿပီပဲေလ … ဘာလို႔ခုမွေမာင့္ဟာျဖစ္ရျပန္တာလဲ "
" ဒါေပမဲ့ မင္းငါ့အတြက္ … "
" ဒီဝတ္စုံကို ဇြဲကိုပဲေပးမလို႔ … မလိုခ်င္တဲ့လူကိုေပးတာထက္ လိုအပ္တဲ့လူကိုေပးတာက ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္ … ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ သြာၿပီ "
မုျဒာကေျပာၿပီးထြက္သြားသည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ ေၾကာင္ၿပီးရပ္ေနကာ အ႐ုပ္လုခံရတဲ့ကေလးငယ္လို ဝမ္းနည္းစြာက်န္ေနခဲ့သည္ ။ ရရွိစဥ္ကတန္ဖိုးမထားမိပဲ ဆုံးရႈံးသြားမွ ေနာင္တရေနမိသည္ ။
မုျဒာက သူယူလာတဲ့ဝတ္စုံကို ဇြဲကိုဝတ္ခိုင္းၾကည့္ေတာ့ အားလုံးကြက္တိျဖစ္ေနၿပီး အလြန္ခန႔္ညားေနသည္ ။ ဇြဲကလဲ ဝတ္စုံကို အေတာ္ေလးသေဘာက်ေနသည္ ။
" ဒါကအသားေကာင္းပဲ လက္ရာလဲေကာင္းတယ္ … မုျဒာဘယ္ကရတာလဲ "
" ေမာင့္ကိုေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေပမဲ့ ေမာင္ကသေဘာမက်ဘဴး … ဒီတိုင္းထားထားရင္လဲႏွေျမာစရာႀကီး … ဇြဲႀကိဳက္ရင္ယူလိုက္ေလ "
" ဒါကသူ႕ဟာဆိုေတာ့ ေပးလို႔အဆင္ေျပရဲ႕လား "
" ခုထိဒီဟာကမုျဒာဟာပဲ … သူမလိုခ်င္လို႔ျငင္းခဲ့တာေလ … မုျဒာ ဇြဲကိုေပးတယ္ "
" ဒါဆို မုျဒာက ကိုယ့္ရဲ႕႐ုံးသစ္ဖြင့္ပြဲအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္မယ္ … အဲ့ေန႕ၾကရင္ ကိုယ္ဒါေလးဝတ္မယ္ "
" ဒိထပ္ေကာင္းတာေလး ေပးခ်င္တာကို "
" မုျဒာေပးတဲ့ဘာမဆို ကိုယ္တန္ဖိုးထားမွာပါ "
သူေပးတဲ့ဝတ္စုံကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ဇြဲေၾကာင့္ မုျဒာၿပဳံးသြားသည္ ။ သူ႕အေပၚတကယ္ေကာင္းေပတဲ့လူေတြအေပၚ ျပန္ၿပီးေကာင္းေပးတာကမွ မုျဒာအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္အမွန္ဆိုတာ လက္ခံနားလည္လာခဲ့သည္ ။
" ဒါဆို အကိုနဲ႕ ႐ုံးခန္းေနရာအၾကည့္ လိုက္မွာလား … ခနေနသြားၾကရေအာင္ "
" အင္း … မုျဒာအဆင္သင့္ျပင္လိုက္မယ္ .… အကိုလဲအဝတ္အစားျပန္လဲၿပီး မုျဒာကိုေအာက္ထပ္မွာေစာင့္ေနေပး "
အိမ္ေတာ္မွာေနၿပီး စိတ္မြန္းၾကပ္ခံရတာထပ္ အျပင္ကိုစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထြက္တာက ပိုေကာင္သည္ဟုေတြးမိကာ မုျဒာဇြဲနဲ႕အတူ လိုက္ဖို႔ျပင္သည္ ။ မုျဒာဗိုက္က ဗြံ႕ၿဖိဳးမႈေႏွးတာေၾကာင့္ အကၤ်ီအပြဝတ္ေနက်မဳျဒာအတြက္ ဖုံးကြယ္ဖို႔လြယ္ကူသည္ ။ သူဟာပုံမွန္လူအတိုင္း ေပါ့ပါးစြာ ဝတ္ဆင္ကာ ဇြဲနဲ႕အတူ အျပင္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္ ။
ဇြဲကဂ်ပန္မွာအေနမ်ားၿပီး အသားအေရကႏွင္းလိုျဖဴကာ ႐ုပ္ရည္ကသန႔္ျပန႔္လြန္း၍ တစ္လမ္းလုံးလူေတြၾကည့္တာခံေနရသည္ ။ မုျဒာက ဇြဲရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈက ေလ်ာ့မသြား၍ ခ်ီးၾကဴးစကားဆိုလိုက္သည္ ။ ဇြဲကၿပဳံးျပကာ တရင္းတနီးစကားေတြဆိုရင္း မုျဒာကိုငယ္စဥ္ကလို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားသည္ ။
ဇြဲနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရင္ မုျဒာအေနရခက္ေနမယ္ ထင္ထားေပမဲ့ ဇြဲကအရင္လိုခင္ခင္မင္မင္ရွိကာ ပုံမွန္အတိုင္းစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္ ။ ေနရာေတြတစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာလိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မုျဒာရဲ႕အိမ္ေတာ္နဲ႕နီးကာ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ႐ုံးခ်ဳပ္နဲ႕နီးတဲ့ အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္သည္ ။
" ဇြဲ … ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေတာ္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာကို ေ႐ြးတာလဲ … ပထမၾကည့္တဲ့ေနရာက နည္းနည္းေဝးေပမဲ့ ဒီေနရာထက္ေကာင္းတယ္ "
" ဒီေနရာက ၿမိဳ႕အလည္မက်ေတာ့ သြားရလာရအဆင္ေျပတယ္ … မုျဒာအိမ္နဲ႕နီးေတာ့ ကိုယ္ခနတည္းတဲ့အခါအဆင္ေျပတာေပါ့ "
႐ုံးအသစ္အတြက္ ေနရာေ႐ြးၿပီးသြားေတာ့ ေန႕လည္စာစားခ်ိန္လဲ ေရာက္ေနၿပီမို႔ အနီးနားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုထံ သူတို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္ ။ မုျဒာက ေမာင့္ရဲ႕႐ုံးနဲ႕နီး၍ ႐ုံးကလူေတြနဲ႕ေတြ႕မွာဆိုးကာ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေဒါင့္တစ္ေနရာကစားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္သည္ ။ ဇြဲက မုျဒာႀကိဳက္တတ္တာေတြ ေ႐ြးမွာေပးၿပီး ဒီေန႕ကူညီေပးတဲ့အတြက္ မုျဒာကိုဝယ္ေႂကြးမယ္လို႔ေျပာသည္ ။
ထိုစဥ္ မုျဒာတို႔ထံ လူ ၂ ေယာက္ေရာက္လာသည္ ။ သူတို႔က ယံယံနဲ႕မာန္တို႔အတြဲျဖစ္သည္ ။
" ဇြဲ … မင္းကျပန္ေရာက္တာေတာင္ ငါ့ကိုအရင္လာမေတြ႕ပဲ မုျဒာအနားမွာကပ္ေနတယ္ … ခုေတာ့မင္းတို႔စိတ္ဆိုးေျပၾကၿပီေပါ့ "
ဇြဲက မုျဒာကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး …
" ငါမုျဒာကို ဘယ္တုန္းကမွစိတ္မဆိုးဖူးပါဘူးကြာ … မင္းတို႔ေရာက္လာတာနဲ႕အေတာ္ပဲ … တစ္ခါတည္းဝင္စားသြားပါလား "
ယံယံတို႔ကလဲ စားေသာက္ဖို႔ေရာက္လာတာေၾကာင့္ မုျဒာတို႔ဝိုင္းမွာပဲထိုင္လိုက္ၾကသည္ ။ ယံယံနဲ႕ ဇြဲက ေက်ာင္းတုန္းက ခင္မင္ခဲ့၍ ရင္းနီးၾကေပမဲ့ မာန္နဲ႕ဇြဲနဲ႕က ခုမွေတြ႕ဖူးတာမို႔ မိတ္ဆက္ၾကသည္ ။ မာန္က CEO တစ္ေယာက္ျဖစ္၍ အလုပ္ကိစၥအခက္အခဲရွိရင္ သူ႕ထံအကူအညီေတာင္းဖို႔ ဇြဲကိုလိပ္စာကပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ဇြဲက ခုမွလုပ္ငန္းခြဲ စမွာမို႔ မာန္လိုအေတြ႕အႀကဳံရွိတဲ့စီနီယာနဲ႕ ခင္မင္ခြင့္ရတာဟာ ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရမည္ ။
ဇြဲကမ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး အေျပာေကာင္း၍ ခင္မင္သူေပါသည္ ။ မာန္ကလဲ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကဳံေတြ ေဝမွ်ရင္း ေနာက္ပိုင္းအတူလက္တြဲလုပ္ကိုင္နိုင္ဖို႔ထိေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းေျပာလာသည္ ။ ဇြဲအတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အခြင့္အလမ္းသစ္ေတြက ခနခ်င္းပဲရရွိလာသည္ ။ မုျဒာသူတို႔ရဲ႕စကားဝိုင္းမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ရင္း အတိတ္ကကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ကိုျပန္စဥ္းစားမိလာသည္ ။
ဇြဲ မုျဒာတို႔အိမ္စေရာက္လာစဥ္က မုျဒာနဲ႕ေမာင္ဟာ တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္တစ္ေယာက္ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးရွိလာသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္ ။ အႏၲီခင္နဲ႕မၾကာခနစုံဖူးေပမဲ့ ဇြဲကိုေတာ့ ၉ တန္းႏွစ္မွစၿပီးေတြ႕ဆုံခြင့္ရခဲ့သည္ ။ အေမ့မိတ္ေဆြရဲ႕သားမို႔ မုျဒာလဲဇြဲကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုခင္မင္ခဲ့ၾကသည္ ။
ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ဇြဲနဲ႕မုျဒာကိုအိမ္ကေစ့စပ္ဖို႔ ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္က ျငင္းဆန္ဖို႔ သတၱိမရွိတဲ့မုျဒာကို ဇြဲကသူ႕ခံစားခ်က္အမွန္ဖြင့္ေျပာလာၿပီး အေျဖေတာင္းခဲ့သည္ ။ ဇြဲကမုျဒာကိုငယ္ငယ္ကတည္းက ပုံထဲမွာျမင္ဖူးခဲ့ၿပီး ႏွစ္သက္ခဲ့ေပမဲ့ မိဘေတြရဲ႕ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ ေစ့စပ္ပြဲကို မုျဒာလက္ခံလိုက္တာမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္၍ မုျဒာဘက္ကသူ႕အေပၚခံစားခ်က္ကို သတၱိရွိရွိဝင္ခံဖို႔ ေျပာလာသည္ ။
ထိုအခါမွမုျဒာမွာ ခ်စ္ရတဲ့ေမာင္ရွိေန၍ ဇြဲကိုလက္မခံနိုင္ေၾကာင္းအမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္သည္ ။ ဇြဲကမုျဒာအေျဖကိုၾကားေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားေပမဲ့ မုျဒာရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံနားလည္ေပးၿပီး မိဘေတြထံေစ့စပ္ပြဲကို သူကိုယ္တိုင္ဖ်က္သိမ္းခြင့္ေတာင္းကာ မုျဒာအေပၚညီငယ္တစ္ေယာက္လိုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ ပညာေတာ္သင္သြားေနစဥ္ အသက္မျပည့္ပဲမိတ္ဖက္ေ႐ြးခ်ယ္ခံလိုက္ရတဲ့မုျဒာကို လူေတြရဲ႕ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္မႈေအာက္ကေန ဇြဲကကာကြယ္ေပးခဲ့သည္ ။ ထိုအခ်ိန္က ဇြဲသာမကူညီလွ်င္ အားလုံးက မုျဒာကိုပ်က္စီးေနတဲ့လူအျဖစ္ ေလွာင္ေျပာင္ကဲ့ရဲ႕ကာ ပညာပင္ဆက္သင္မရေအာင္ ရႈံ႕ခ်ၾကလိမ့္မယ္ ။
ဇြဲကထိုလူေတြအေရွ႕မွာ သူနဲ႕မုျဒာဟာ မိဘခ်င္းသေဘာတူထားၿပီး ေစ့စပ္ထားေၾကာင္း ဝင္ခံကာ မုျဒာရဲ႕အျပစ္ေတြကိုဖုံးကြယ္ေပးၿပီး မုျဒာကိုဘြဲရတဲ့ထိပညာသင္နိုင္ေအာင္ကူညီေပးခဲ့သည္ ။ မဂၤလာပြဲေန႕ေရာက္ေတာ့ သတို႔သားဟာ အားလုံးထင္သလို ဇြဲမျဖစ္ေနခဲ့ပဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ျဖစ္ေနသည္ ။
ထိုအရာက ဇြဲကိုအရွက္ရေစကာ လူေတြရဲ႕အသင္းအဖ်င္းေျပာစရာျဖစ္လာၿပီး မုျဒာကိုမုန္းတီးသြားမည္ဟုထင္ခဲ့၍ မုျဒာ ဇြဲကို အဆက္အသြယ္ဖ်က္ျပစ္ခဲ့သည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေကာလဟာလေတြထဲမွာ ဇြဲကမုျဒာကိုအမွတ္အသားေပးၿပီးတာဝန္မယူပဲအေပ်ာ္ႀကံကာ ထြက္ေျပးသြားတဲ့သူဟုပါ ေျပာၾကသည္ ။ မုျဒာ ဇြဲကိုအၿမဲအားနာေနခဲ့ရသည္ ။ ခုေတာ့ ဇြဲဟာ မုျဒာထင္ထားတာထက္ပင္ သေဘာထားျပည့္ဝကာ မုျဒာအေပၚေကာင္းေနဆဲပင္ ။
ဇြဲကိုလဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစုေလနဲ႕အတူ ေအာင္ျမင္မႈေတြရရွိတာကို မုျဒာျမင္ခ်င္ေသးသည္ ။ ဇြဲက မုျဒာအေပၚ အၿမဲအနစ္နာခံ ကာကြယ္ေပးတဲ့အတြက္ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားေနရသည္ ။
" မုျဒာ … ဘာလို႔မစားပဲ ေငးၾကည့္ေနတာလဲ … အႀကိဳက္မေတြ႕လို႔လား "
" မဟုတ္ပါဘူး … မုျဒာဗိုက္သိပ္မဆာလို႔ "
မုျဒာ ဇြဲထည့္ေပးတဲ့ဟင္းေတြကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္စားလိုက္သည္ ။ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ မုျဒာထမင္းစားပ်က္ေနတာ ၾကာၿပီ ။ ဘယ္သူမွမရိတ္မိေအာင္ ေနေနရသည္ ။ ထိုစဥ္ယံယံက မုျဒာႏွဖူးကိုလာစမ္း၍ မုျဒာလန႔္သြားသည္ ။
" မုျဒာ … ေနမေကာင္းဘူးလား …အသားအေရကဝါၿပီး ေရာင္ေနသလိုပဲ "
" အာ … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး … ေရေျမအကူးအေျပာင္းေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ "
ဇြဲကပါဝင္ေျပာလာသည္ ။
" မုျဒာ ျပင္ဦးလြင္ကေနျပန္လာကတည္းက အားနည္းေနတာ … ကားပန္းလာလို႔လား … ကိုယ္မင္းကိုျပည့္ျပည့္ဝဝအနားယူခိုင္းသင့္တာ "
" ရပါတယ္ … မုျဒာအဆင္ေျပသြားမွာ "
ေဒါက္တာယံယံက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္မို႔ မူမမွန္တာကိုေတာ့ ရိတ္စားမိေနသည္ ။
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းငါ့ေဆးခန္းကိုလာၿပီး ေဆးစစ္ၾကည့္ဦး … မလာတာ ၃ လေတာင္ရွိၿပီ … တစ္ပတ္အတြင္းမလာရင္ ငါကိုယ္တိုင္မင္းအိမ္ေတာ္ကိုလာခဲ့မွာေနာ္ "
" အင္းပါ … ငါအနားယူၿပီးရင္ မင္းဆီလာခဲ့မယ္ "
မုျဒာမ်က္ႏွာကသာၿပဳံးေနေပမဲ့ စိတ္ပူေနမိသည္ ။ အားလုံးကို ဖုံးကြယ္လို႔ရရင္ေတာင္ ယံယံကိုေတာ့ ဖုံကြယ္လို႔မရနိုင္မွန္းသိသည္ ။
" ဒါနဲ႕ ဇြဲက ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္း ႐ုံးသစ္စဖြင့္မွာဆိုေတာ့ အတြင္းေရးမႉးက ရွာၿပီးၿပီလား "
" ဂ်ပန္ကေန အတြင္းေရးမႈးက ေနာက္လမွလာမွာ … သူကအေဖ့ရဲ႕လူေလ … သူ႕လုပ္လက္စတာဝန္ေတြမၿပီးေသးေတာ့ ေစာေစာမလာနိုင္ဘူး … ယာယီခနေလာက္ငွားနိုင္မဲ့သူရွိရင္ေကာင္းမယ္ "
" အင္းဟုတ္သား … မုျဒာလဲစီးပြားေရးနဲ႕ေက်ာင္းၿပီးထားတာဆိုေတာ့ ဇြဲရဲ႕အတြင္းေရးမႉး ယာယီလုပ္ေပးလိုက္ပါလား "
႐ုတ္တရက္ အားလုံးရဲ႕အၾကည့္ေတြက မုျဒာထံေရာက္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျငင္းလိုက္သည္ ။
" မဟုတ္တာ … ငါ့မွာဘာအေတြ႕အႀကဳံမွလဲရွိတာမဟုတ္ဘူး … ဇြဲကို ဒုကၡေတြပဲေပးမိေနမွာ "
" စိတ္မပူပါနဲ႕ … ကိုယ္မင္းကိုအလုပ္ေတြမခိုင္းပါဘူး … ဒီတိုင္းေဘးနာမွာေနေပးယုံပဲ … ခုမွလုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႕စၿပီးမိတ္ေဆြဖြဲ႕ရမွာဆိုေတာ့ ကို႔ေဘးနားမွာ အတြင္းေရးမႉးတစ္ေယာက္ကေတာ့လိုအပ္တယ္ေလ … မုျဒာခနအစားဝင္ေပးပါလား "
အၿမဲကူညီေပးေနတဲ့ဇြဲကိုယ္တိုင္က အကူအညီေတာင္းေန၍ မုျဒာျငင္းဆို၍မရေတာ့ေပ ။ မုျဒာခနမွ်စဥ္းစားၿပီးေနာက္ လက္ခံလိုက္တာ ။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့အရာေတြကို စမ္းလုပ္ၾကည့္ၿပီး ဘဝရဲ႕မတူညီတဲ့ဘက္ျခမ္းကို စူးစမ္းၾကည့္ခ်င္မိသည္ ။ ဒါကအိမ္ေထာင္က်ၿပီး မုျဒာပထမဆုံးရရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္ ။
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕ကသစ္ပန္းတို႔ ထိုင္ေနၾကစားပြဲဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ။ ဆိုင္ရဲ႕ေဒါင့္စြန္းစားပြဲဝိုင္းမွာထိုင္ေနၾကတဲ့လူေတြကိုျမင္ေတာ့ မွာဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရပ္တန႔္သြားသည္ ။
ဇြဲက မုျဒာပန္းကန္ထဲ ဟင္းေတြထည့္ေပးေနၿပီး မုျဒာကၿပဳံး႐ႊင္ကာစားေနသည့္ျမင္ကြင္းက သူ႕အားေဒါသျဖစ္ေစသည္ ။ ကုမုျဒာရဲ႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံစံကို တစ္ျခားလူေတြေရွ႕မွာျမင္ရတာက ဧကရာဇ္ေမာင္အတြက္ အသက္ရႉၾကပ္ေစသည္ ။ ဇြဲကသစ္သ်ႉးနဲ႕ မုျဒာႏႈတ္ခမ္းေတြကို ညွင္ညွင္သာသာသုတ္ေပးေနတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ရဲ႕မ်က္ႏွာ မဲေမွာင္သြားေလသည္ ။
" ေမာင္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ "
ဧကရာဇ္က ကသစ္ပန္းအေမးကိုျပန္မေျဖပဲ စိတ္ထဲေတြးေနတာေတြကို ေရ႐ြတ္လိုက္သည္ ။
" အိမ္မွာရွိေနသင့္တဲ့လူက အျပင္မွာေပ်ာ္ပါးေနတယ္ … ၿပီးေတာ့ ဇြဲဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႕ "
ထိုးထိုးေလးေျပာေနျခင္းေၾကာင့္ ကသစ္ပန္းမၾကားလိုက္ေပ ။ ဧကရာဇ္ၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကုမုျဒာေၾကာင့္ ေမာင္ဒီလိုေတြျဖစ္ေနမွန္း သေဘာေပါက္သြားသည္ ။
" ေမာင္ … ဘာလို႔သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေနတာလဲ … ေမာင္မုန္းတဲ့လူကို လစ္လ်ႉရႈထားရမယ္ေလ "
ဧကရာဇ္ေမာင္က မ်က္ခုံးၾကဳတ္လိုက္ၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ေလသံျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္ ။
" ငါနဲ႕သူကခုထိ မကြာရွင္းရေသးဘူး … ဒါကိုသူကတစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ေနတယ္ … ငါကဒါကိုလစ္လ်ႉရႈထားရမွာလား "
ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ေဒါသကို ေျဖေလ်ာ့ဖို႔က အႏုနည္းနဲ႕သုံးရမွာမို႔ ကသစ္ပန္းက ခ်ိဳသာတဲ့အသံျဖင့္ေျပာလာသည္ ။
" အားလုံးၿပီးဆုံးသြားရင္ ကိုယ့္လမ္းကိုသြားရမဲ့လူေတြႀကီးပဲေလ … ေမာင္ကသခင္ေလးမုျဒာနဲ႕လမ္းခြဲၿပီးရင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတဲ့ဘဝႀကီးကေနလြတ္ေျမာက္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုရမွာ … သခင္ေလးမုျဒာလဲေမာင့္ကိုလမ္းခြဲၿပီးရင္ သူႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႕တြဲလို႔ရတာပဲ … ေမာင့္ဘာမွဝင္ပါလို႔မရဘူးေလ "
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုအရာကသူလိုခ်င္ေနသည့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမဟုတ္တာကို ဧကရာဇ္ေမာင္သိလာသည္ ။ သူ႕အတြက္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္အရာမွန္း ဧကရာဇ္ေမာင္ မေတြးတတ္ေတာ့ေပ ။ ကုမုျဒာအရင္လိုမခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတာ့ပဲ သူ႕အေပၚလစ္လ်ႉရႈထားျခင္းက သူလိုခ်င္ေနတဲ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္းမဟုတ္သလို မေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့အျပင္ ႏွလုံးသားကပါ နာက်င္လာခဲ့သည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ စားပြဲဝိုင္းကေန ထရပ္လိုက္ၿပီး …
" ငါစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး … မင္းတစ္ေယာက္ထည္းစားၿပီးျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့ "
ေျပာၿပီး ျပန္သြားႏွင့္ေလသည္ ။ ဇြဲကိုစေတြ႕ကတည္းက အတိတ္ကအခ်ိန္ေတြက ဦးေနာက္ထဲကေန ထြက္ေပၚလာသည္ ။ သခင္ေလးကုမုျဒာရဲ႕မိတ္ဖက္ သခင္ေလးဇြဲဆိုၿပီး လူတိုင္းကသူတို႔ကိုသေဘာက်ႏွစ္သက္ၾကသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ကလဲ သူ႕ႏွလုံးသားက ခုလိုပဲနာက်င္ေနခဲ့သည္ ။
ထိုေန႕၌ ဧကရာဇ္ေမာင္စိတ္ေတြ ျပန႔္လြင့္ကာ သတိလက္လြတ္ေနသည္ ။ စိတ္နဲ႕လူမကပ္ပဲ အေတြးလြန္ေနၿပီး တစ္ခါမွမေတြးဖူးတဲ့ အေတြးေတြက ေခါင္းထဲမွာျပည့္လာသည္ ။ အလုပ္မွာလဲ စိတ္မပါ၍ အမွားေတြလုပ္မိေနၿပီး အားလုံးအခက္ေတြ႕ေနၾကရသည္ ။ ညဘက္အိပ္ဆက္ရင္ေတာင္ အရင္လိုႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပဲ အိမ္မက္ေတြသာ ဆက္တိုက္မက္ေနသည္ ။
နားထဲကဆူညံသံေတြက အိမ္ဆက္မႈကို အဟန႔္အတားျဖစ္ေစသည္ ။ အရင္ကအိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုျမင္မက္လွ်င္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲၿပီးဆုံးသြားၿပီး နိုးထနိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွည္ၾကာကာ ျမင္ကြင္းေတြကိုလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရသည္ ။ အရာအားလုံးက လက္ေတြက်လြန္းေနသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းေရာက္ေနၿပီး မွတ္ဉာဏ္အပိုင္းအစေတြက ေလထုထဲမွာဝဲပ်ံေနကာ ဘယ္အရာကအမွားလဲအမွန္လဲဆိုတာ ခြဲျခားရခက္ေနသည္ ။ မိခင္ရဲ႕အၿပဳံးေတြကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာေအးသြားသည္ ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက မၾကာလိုက္ပါ အၿပဳံးရဲ႕ေနာက္ကြယ္က ထူးဆန္သည့္အရာေတြစတင္ျမင္ေတြ႕လာရသည္ ။
အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရၿပီး မ်က္လုံးကိုအဝတ္မဲစည္းထား၍ မႈန္ဝါးဝါးသာျမင္ေနရသည္ ။ ႀကိမ္လုံးကကိုယ္ေပၚက်လာၿပီး မင္းေၾကာင့္ျဖစ္ရတာဆိုတဲ့ စကားသံနဲ႕အတူ အညွာအသာမဲ့ကာ က်ေရာက္လာသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္တဲ့အသံေတြဆူညံစြာထြက္ေပၚလာၿပီး ေသြးညွီနံ႕ေတြကိုပါရေနသည္ ။ ငယ္စဥ္ကႏွိပ္ဆက္ခံရသည့္အခ်ိန္ကျဖစ္နိုင္သည္ ။ မြန္းၾကပ္မႈတို႔နဲ႕အတူ ေမွာင္မဲေနတဲ့ဒီေလာကႀကီးထဲကေနအၿပီးတိုင္ ထြက္သြားခ်င္လာမိသည္ ။
ထိုစဥ္အလင္းေရာင္ျခည္တန္းနဲ႕အတူ ကမ္းလာတဲ့လက္တစ္စုံ ။ ျဖဴစင္လြန္းလို႔ ထိုလက္ေလးကိုထိကိုင္လိုက္ရင္ ညစ္ေပသြားမွာေတာင္ေၾကာက္မိသည္ ။ ႏူးညံ့တဲ့ေထြးေပြ႕မႈ ။ အေငႊ႕တစ္ဖြယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာဆိုး၍ အသက္ပင္ရဲရဲမရႉရဲခဲ့ေပ ။ အၿပဳံးပန္းေတြပြင့္လန္းေနတဲ့ ကမာၻသစ္ကိုေခၚလာေပးတဲ့သူ ထိုလူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသဲသဲကြဲကြဲျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ဦးေနာက္ထဲဗလာက်င္းသြားသည္ ။
ႏွိပ္ဆက္မႈေတြနဲ႕အေမွာင္ထဲမွာပဲရွင္သန္လာရတဲ့သူ႕အတြက္ အျမင့္ထက္မွာပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို လက္ကမ္းၿပီးခူးယူဖို႔မႀကံဝံ့ေပ ။ ထိုပန္းေလးက သူ႕စိတ္ထဲမွာ အၿမဲသူနဲ႕မထိုက္တန္တဲ့အရာတစ္ခုဟုမွတ္ယူထားသည္ ။ ထိုပန္းကေလးက ညွိုးႏြမ္းကာ ေႂကြက်ေတာ့မလိုျဖစ္လာတဲ့အခါ ရင္ဘက္ထဲကနာက်င္မႈေတြနဲ႕အတူ နိုးထလာခဲ့သည္ ။
ထိုအိမ္မက္ေၾကာင့္ ဦးေနာက္ထဲမွာ ရႈတ္ေထြးလာကာ တစ္စစ္စစ္ကိုက္ခဲေနသည့္အျပင္ လည္ဂုတ္ေပၚကနာက်င္လာသလိုပင္ ။
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲကြာ ! ကုမုျဒာက ငါ့အိမ္မက္ထဲမွာ ဘာေၾကာင့္တစ္ျခားတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနရတာလဲ ?
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာၿပီး အေနာက္မွန္ကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးရာက ဂုတ္ေပၚမွာရွိေနေသးသည္ ။ ဒီအမာ႐ြတ္က ၾကာၿပီမို႔အေရာင္မွိန္ေနေပမဲ့ ခုေတာ့ထိုေနရာကနာေနသလို ခံစားေနရသည္ ။ ဒီဒါဏ္ရာဘယ္အခ်ိန္က ဘာေၾကာင့္ရလာလဲ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ဒီအိမ္မက္ေတြနဲ႕တစ္ခုခုစပ္ဆပ္ေနလိမ္မည္ဟုယုံၾကည္သည္ ။
မွန္ထဲကကို႔ပုံကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ထူးဆန္းတဲ့ပုံရိပ္ေတြကိုျမင္ေယာင္လာကာ နားထဲကေနလဲတစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံေတြၾကားလာရသည္ ။
' သားကိုအၿမဲႏွိပ္ဆက္ေနတဲ့လူက မင္းအေဖပဲ ! အေမကဆင္းရဲတယ္ ဒါေၾကာင့္သူကသားကိုလက္မခံခ်င္ဘူး အေမ့အမွားေတြပါကြယ္ … ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြကေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ သားသူတို႔ကိုျပန္ၿပီးလက္စားေခ်ရမယ္ … ဓားတစ္ေခ်ာင္းက လူတစ္ေယာက္ကိုပဲသတ္နိုင္တာ မင္းႏွလုံးသားနဲ႕ဆို သူတို႔အားလုံးကိုေသေစနိုင္လိမ့္မယ္ … လွပတဲ့အၿပဳံးေတြကိုမယုံနဲ႕ သူတို႔ကလွည့္စားဖို႔အတြက္သုံးတာ … သူကသားနဲ႕မထိုက္တန္တာမဟုတ္ပါဘူး သူကသားကိုတန္ဖိုးမထားတာ '
အာ႐ုံထဲမွာအၿမဲတမ္းျပည့္ႏွပ္ေနတဲ့စကားလုံးေတြ ။ ဒါေတြကအေမကိုယ္တိုင္သင္ေပးခဲ့တာ ။ လူေတြကမယုံရဘူး အထူးသျဖင့္ေကာင္းေပးတဲ့လူေတြကပိုမယုံရဘူး ။ သူတို႔ကို အနိုင္ယူဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာနာက်င္ရတာက သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသည္ ။
အေတြးပုံရိပ္ေတြထဲကသူဟာ အထီးက်န္စြာအခန္းထဲမွာလွဲေနတဲ့ ပိန္ပါးပါးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။ အထီးက်န္လြန္း၍ ေန႕ရက္တိုင္းမွာ ေသဆုံးဖို႔အတြက္သာ ဆုေတာင္းေနမိသည္ ။ လက္ကမ္းလာတဲ့လက္တစ္စုံက အာ႐ုံထဲ ရွင္းလင္းစြာျပန္ေပၚလာသည္ ။ အၿပဳံးေတြနဲ႕သူ႕ကိုၾကည့္ေနတဲ့ထိုလူသားက အၿမဲဟန္ေဆာင္မႈေတြျပည့္ေနတဲ့ သူ႕မိသားစုအေပၚ ဒုကၡေတြေပးေနသူဟုထင္ေနခဲ့တဲ့ သူမုန္းတီးေနမိတဲ့ ကုမုျဒာျဖစ္ေနသည္ ။
မ်က္ဝန္းေဒါင့္က မ်က္ရည္စေတြစီးက်လာၿပီး ထိုပုံရိပ္ကိုလက္ကမ္းကာ ထိလိုက္ေတာ့ အရာအားလုံးကေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ မွန္ထဲမွာသူ႕ရဲ႕ပုံသာထင္က်န္ေနေတာ့သည္ ။ အလြန္သနားစရာေကာင္းကာအထီးက်န္ေနတဲ့သူ႕ပုံသူ ျပန္ၾကည့္ေနရင္း ရင္ဘက္ထဲကတင္းၾကပ္လာသည္ ။
ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ရည္စေတြကိုသုတ္ကာ အခန္းေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အနားမွာ ဘယ္သူမွရွိမေနခဲ့ေပ ။ ျမင္ေယာင္ေနတဲ့အတိတ္ေတြအားလုံးဟာ လက္ေတြ႕ဆန္လြန္း၍ သူ႕အားၿပဳံးျပကာလက္ကမ္းလာတဲ့ ထိုလူသားက ကုမုျဒာဆိုတာ ေသျခာရဲ႕လား အတည္ျပဳခ်င္လာသည္ ။
" ကုမုျဒာ "
ေအာ္ေခၚေနေပမဲ့ ဘယ္သူမွေရာက္မလာခဲ့ေပ ။ တစ္အိမ္ထည္းမွာေနၿပီး ထိုလူသားကိုေတြ႕ရဖို႔က ခဲရင္းလာသည္ ။ ထမင္းဆိုင္မွာဇြဲနဲ႕အတူေတြ႕ၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ခန႔္ၾကာတဲ့ထိ မုျဒာနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးမေတြ႕ရေသးေပ ။
ဧကရာဇ္သူ႕စိတ္ေတြပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ထဲကို ေခါင္းႏွစ္ေနခဲ့ေပမဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေပါက္ကြဲကာ ျပႆနာေတြပဲရွာေနမိသည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုမုျဒာကိုေတြ႕ရဖို႔ အေစာႀကီးထကာ သူကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြေလေတာ့သည္ ။ အခန္းတံခါးဖြင့္ထားတဲ့ ဇြဲရဲ႕အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန႔္သြားသည္ ။
ကုမုျဒာက ဇြဲရဲ႕နတ္ကတိုင္ကို ကိုယ္တိုခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနကာ အဝတ္ေတြကိုဆင္ေပးေနသည္ ။ ဒီေန႕က ဇြဲရဲ႕ပထမဆုံး ႐ုံးအသစ္ဖြင့္ပြဲျဖစ္သည္ ။ ဝန္ထမ္းေတြအားလုံးေရွ႕မွာ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနသည္ ။
ကုမုျဒာရဲ႕ပုံစံက ပုံမွန္နဲ႕မတူပဲ အလြန္သပ္ရပ္ေနကာ ျဖဴစင္သန႔္ရွင္းလြန္းလွသည္ ။ အၿမဲၾကာပန္းျဖဴနဲ႕တူတဲ့ သူ႕ပုံစံကိုျမင္တိုင္း ဘာေၾကာင့္မုန္းတီေနမိလဲ မေတြးတတ္ေပမဲ့ ခုဇြဲအေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ပုံစံေလးကိုေတာ့ သူ႕တစ္ေယာက္ထည္းအတြက္သာျဖစ္ေစခ်င္သည္ ။ တစ္ျခားလူေရွ႕မွာ ဒီလိုပုံစံနဲ႕ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတာကို ျမင္ရတာက သူ႕အားစိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစသည္ ။
ဧကရာဇ္ေမာင္က အခန္းတံခါးမေခါက္ပဲ အေလာတႀကီးဝင္လာၿပီး မုျဒာရဲ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲကာတားလိုက္သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ဇြဲအားစူးစူးဝါးဝါးၾကည့္ကာ ဆိုလိုက္သည္ ။
" ကိုယ့္ဘာသာအဝတ္မဝတ္တတ္ရေအာင္ မင္းလက္ေတြကက်ိဳးေနလို႔လား … သူကိုမင္းခိုင္းခ်င္တိုင္းခိုင္းလို႔မရဘူး "
ဇြဲက ေဒါသတႀကီးဆြဲကိုင္ထားတဲ့ မုျဒာလက္ေမာင္းေပၚက ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕လက္ေတြကို တြန္းဖယ္ကာ မုျဒာကိုျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕အေနာက္ပို႔ကာ ကိုယ္ျဖင့္ကာထားလိုက္သည္ ။
" မင္း မုျဒာကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဆက္ဆံစရာမလိုဘူး ဧကရာဇ္ေမာင္ … စကားကိုေကာင္းေကာင္းေျပာ "
ဇြဲကလူအကဲခမ္မညံ့သူမို႔ မုျဒာကဖြင့္မေျပာရင္ေတာင္ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕မုျဒာဆက္ဆံေရးမေကာင္းမွန္း ခန႔္မွန္းနိုင္သည္ ။ ဒါေၾကာင့္သူဧကရာဇ္ေမာင္ကို အားနာေနစရာအေၾကာင္းမရွိေပ ။ မုျဒာကလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ကို သိသိသာသာေရွာင္ဖယ္ေနကာ အေတြ႕မခံခ်င္းမွန္းသိ၍ သူဝင္ပါျခင္းျဖစ္သည္ ။
သူရဲေကာင္းလို ကုမုျဒာကိုကာကြယ္ေပးေနတဲ့ ဇြဲေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ေမာင္ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲထြက္လာသည္ ။
" ငါသူ႕ကိုဘာလုပ္လုပ္ မင္းအပူမပါဘူး … သူကငါ့ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္ … မင္း သူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔မလိုဘူး "
" ဧကရာဇ္ေမာင္ … မင္းကသူမ်ားအခန္းကိုလဲက်ဴးေက်ာ္ဝင္လာေသးတယ္ သူမ်ားရဲ႕အတြင္းေရးမႈးကိုလဲ လာေႏွာက္ယွက္ေသးတယ္ မင္းရဲ႕လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပုံစံက ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ "
" အတြင္းေရးမႉး ? "
ဇြဲက မုျဒာရဲ႕ပခုံးကိုဖက္လိုက္ၿပီး …
" ဟုတ္တယ္ … မုျဒာက ခုခ်ိန္ကေနစၿပီး ငါ့ရဲ႕အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သြားၿပီ … အတြင္းေရးမႉးက သူေဌးကိုအဝတ္အစားဆင္ေပးတာ ပုံမွန္ပဲမဟုတ္လား … မင္းနဲ႕ကသစ္ပန္းလိုေပါ့ "
" …… "
ဧကရာဇ္ေမာင္ ေျပာစရာစကားမ်ား ေပ်ာက္ရွသြားသည္ ။ ကုမုျဒာရဲ႕ဒီေန႕ပုံစံက ထူးျခားေနတာကို သေဘာေပါက္သြားသည္ ။ ကုမုျဒာက ဇြဲရဲ႕အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သြားရင္ သူနဲ႕ကသစ္ပန္းလို အခ်ိန္တိုင္းရွိေနေတာ့မွာမလား ။ ထိုအေတြးက သူ႕အားမသက္မသာျဖစ္ေစသည္ ။
ထိုစဥ္ ဧကရာဇ္က ဇြဲဝတ္ထားတဲ့ရွပ္အကၤ်ီကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာေမးလိုက္သည္ ။
" ဒါက ငါဝတ္စုံပဲ … မင္းကသူမ်ားဟာကို လုယူရတာႀကိဳက္တာလား "
" မင္းအမွတ္မွားေနတာမ်ားလား … ဒီဝတ္ဆုံက ဘယ္တုန္းကမင္းဟာျဖစ္သြားတာလဲ "
ဇြဲက မုျဒာျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ကုဒ္အကၤ်ီကိုလွမ္းယူကာ ဧကရာဇ္ေမာင္အေရွ႕မွာပဲဝတ္ျပလိုက္သည္ ။ သူ႕ရဲ႕ဝတ္ဆုံကဇြဲနဲ႕အရမ္းကိုၾကည့္ေကာင္းေန၍ ဧကရာဇ္ေမာင္မ်က္ႏွာ ပို၍ပင္မဲေမွာင္လာသည္ ။ ဇြဲက ကုတ္အကၤ်ီေကာ္လံကို ဖြဖြေလးခါလိုက္ၿပီး ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစြာ ေျပာလိုက္သည္ ။
" ဒီဝတ္စုံက မုျဒာကိုယ္တိုင္ ငါ့ရဲ႕႐ုံးအသစ္ဖြင့္ပြဲမွာဝတ္ဖို႔ လက္ေဆာင္ေပးထားတာ …ငါနဲ႕ၾကည့္ေကာင္းတယ္မလား "
ဧကရာဇ္ေမာင္ ေဒါသေတြကထိန္းခ်ဳပ္၍မရေတာ့ပဲ အ႐ုပ္လုခံလိုက္ရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ကာ ဇြဲအားအကၤ်ီေကာ္လံကေန ၾကမ္းတမ္းစြာဆြဲလိုက္ၿပီး …
" မင္းက ငါရွိေနေသးတာေတာင္ ငါ့ပစၥည္းေတြကိုမင္းပိုင္သလိုလုပ္ေနၿပီ … ငါမရွိေတာ့ရင္ သူ႕ကိုပါမင္းကသိမ္းပိုက္ဖို႔စဥ္းစားေနတာလား "
ဇြဲကလဲ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ အကၤ်ီေကာ္လံကို ျပန္ဆြဲလိုက္ၿပီး …
" မုျဒာသာဆႏၵရွိရင္ေပါ့ … မင္းသတၱိရွိရင္ ထြက္သြားၾကည့္လိုက္ေလ "
" မင္း ျဖစ္ခ်င္သလို လုံးဝမျဖစ္ေစရဘူး "
အေျခအေနေတြက တင္းမာလာ၍ မုျဒာဆက္ၿပီးသည္းမခံေတာ့ပဲ ဇြဲရဲ႕ေကာ္လံကိုဆြဲထားတဲ့ ဧကရာဇ္လက္ေတြကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။
" ေတာ္ေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ … ကို႔အခန္းကိုျပန္လိုက္ေတာ့ "
မုျဒာရဲ႕ေအးဆက္ဆက္စကားေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ ဇြဲရဲ႕အကၤ်ီေကာ္လန္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္ ။ သူနဲ႕ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေနလာၿပီး မုျဒာကသူ႕ကိုနာမည့္အျပည့္ေခၚတာ ေဒါသထြက္ဖူးျခင္းပင္ ။ အၿမဲတမ္းသူ႕ဘက္မွာပဲရွိေနတဲ့မုျဒာက တစ္ျခားလူဘက္ပါသြားေတာ့ ဧကရာဇ္ေမာင္ရင္ဘက္ထဲက ဆူးေအာင့္လာသည္ ။ သူကခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုေနရာကေနလွည့္ထြက္လာကာ သူ႕အခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာခဲ့ၿပီး အခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္ ။
" အား "
ၾကယ္ေလာင္စြာေအာ္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းမထားပဲ ေပါက္ကြဲျပစ္လိုက္သည္ ။ အရင္ကကုမုျဒာသူ႕ကိုမထိန္းခ်ဳပ္ေတာ့ပဲ လက္လႊတ္လိုက္တာကိုလိုခ်င္ခဲ့သည္ ။ ယခု ကုမုျဒာနဲ႕သူ႕ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက သူလိုခ်င္သလို ျဖစ္လာခဲ့ေပမဲ့ ထိုခံစားခ်က္ေတြက သူ႕အားမေပ်ာ္႐ႊင္ေစပဲ နာက်င္မႈေတြသာေပးသည္ ။
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ဇြဲက ဧကရာဇ္ေမာင္ကို သူေျပာခဲ့တာေတြအတြက္ မုျဒာအားေတာင္းပန္လိုက္သည္ ။
" မုျဒာ ကိုယ့္စကားေတြက လြန္သြားမွန္းသိပါတယ္ … ဒါမွသူအျမင္မွန္ရမွာ "
" မုျဒာနားလည္ပါတယ္ … မုျဒာအနားမွာမေနခ်င္တဲ့လူကို မုျဒာဖမ္းဆြဲမထားေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ … ေမာင္ျဖစ္ခ်င္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားခြင့္ျပဳလိုက္ရင္ ၂ ေယာက္လုံးရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ သက္သာမယ္ထင္တယ္ … ေမာင့္ရဲ႕ရိုင္းျပမႈေတြအတြက္လဲ မုျဒာကပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
" မလိုပါဘူးမုျဒာ … မုျဒာသာေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ … ၿပီးေတာ့ မုျဒာရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္တိုင္းကို ကိုယ္က အၿမဲေထာက္ခံေပးေနမွာ … ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ မေၾကာက္ပါနဲ႕ … ဘယ္သူမွ မုျဒာကိုထိခိုက္ခြင့္မျပဳဘူး "
မုျဒာသူ႕ရဲ႕ဗိုက္ေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္ ။ အနည္းဆုံး သူနဲ႕သူ႕ရဲ႕ရင္ေသြးေလးအနားမွာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးကာ ဂ႐ုစိုက္ေပးမဲ့မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိေနေသး၍ ေက်နပ္သြားေလသည္ ။
ထိုစဥ္ ဇြဲက မုျဒာရဲ႕ပခုံးကိုထိကိုင္ၿပီး အေလးအနက္စကားတစ္ခြန္းဆိုလိုက္သည္ ။
" အကယ္၍ မုျဒာသာ ဧကရာဇ္ေမာင္နဲ႕လမ္းခြဲၿပီးသြားရင္ ကိုယ္ေနာက္ထပ္ မုျဒာကိုလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္ … အခြင့္အေရးတစ္ခါေလာက္ ေပးနိုင္မလား "
မုျဒာခနမွ်ေၾကာင္အမ္းသြားေပမဲ့ သူ႕ရင္ထဲကမေျပာင္းလဲတဲ့ အေျဖကိုသာ ျပန္လည္ေျဖဆိုလိုက္သည္ ။
" မုျဒာေမာင့္ကိုထြက္သြားခြင့္ျပဳခဲ့ရင္ေတာင္ ေမာင့္ေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွအစားမထိုးနိုင္ဘူး … ဟိုးအရင္ကမုျဒာသေဘာက်ခဲ့တဲ့ေမာင္က မုျဒာႏွလုံးသားထဲမွာ ထာဝရရွင္သန္ေနအုန္းမွာပဲ … အခြင့္အေရးမေပးနိုင္လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဇြဲ "
ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ၿပီးအျငင္းခံရတာက ပထမအႀကိမ္နဲ႕မျခားမနား နာက်င္သြားရေပမဲ့ ဇြဲ မုျဒာအေရွ႕မွာၿပဳံးေနခဲ့သည္ ။ ဧကရာဇ္ေမာင္ရဲ႕ ကံေကာင္းမႈကို မနာလိုျဖစ္မိသည္ ။ ဒီေလာက္ခ်စ္ေပးတာေတာင္ တန္ဖိုးမထားတဲ့လူကိုမွ မုျဒာကအၿမဲေ႐ြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္ ။ ဒီလူကမုျဒာရဲ႕အခ်စ္ေတြနဲ႕ မထိုက္တန္ဘူး ။
" ကိုယ္ေလာဘႀကီးမိသြားတယ္ … ဧကရာဇ္ေမာင္ေၾကာင့္ မုျဒာအေတြးေတြရႈတ္ေထြးေနခ်ိန္ ကို႔ေၾကာင့္ပိုၿပီးစိတ္ရႈတ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ … ကိုယ္ေနာက္ထပ္ မုျဒာကိုစိတ္ရႈတ္ေအာင္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ကတိေပးတယ္ … ခုေျပာခဲ့တာေတြကိုေမ့လိုက္ေတာ့ေနာ္ "
ဇြဲက ဘာမွမျဖစ္သလိုေနနိုင္ေပမဲ့ မုျဒာကေတာ့အျပစ္မကင္းသလိုခံစားလိုက္ရသည္ ။ သူေၾကာင့္သူ႕အေပၚခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြ နာက်င္သြားရျပန္ၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕စိတ္ကိုေတာ့ မေျပာင္းလဲနိုင္ေပ ။
* ေက်းဇူးပါ ဇြဲ … ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ … ေမာင့္ကိုစြန႔္လႊတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ဇြဲလိုလူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ေမာင့္ေနရာမွာ အစားထိုးမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မေပးခ်င္ဘူး … ခုအခ်ိန္ကေနစၿပီး မုျဒာဘယ္သူ႕ရဲ႕အကူအညီမွမပါပဲ ရင္ေသြးေလးနဲ႕အတူ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပါ *
…………………………………………………………………………………
To Be Continued ……