"Deal."
Nakangite akong itunuon ang paningin sa ganda ng talon. Habang siya nag hihintay ng mga sasabihin ko.
"Kilala ang pamilya namin sa isa sa mga sikat dahil na rin sa kumpanyang mas lalo pang lumalago. Parehong business tycoon ang mga magulang ko kaya naman gano'n nalang ang pagka busy nila para alagaan pa ako." Panimula ko. Well, dapat ko pa ba 'yong sabihin? Dapat pa bang malaman niya 'yon? Pero kung hindi ko gagawin ay mawawalan nang saysay ang balak ko sa una pa lang. I'm willing to take a risk. Hindi ko alam kung magiging successful pero gusto kong malaman ang lahat at magagawa ko lang 'yon if ever na makuha ko ang tiwala niya.
"I am thier only heir for I have no sibling. Pero hindi ko sila kayang gayahin. Ayaw kong basta nalang ako mabuburyo sa loob ng opisina, na halos wala nang oras para sa mga bagay na gusto kong gawin—"
"Inshort gusto mong maging malaya."
"Yup? Parang ganon?" I said, with question mark in the end. Then I shrugged after that. "Kaya nagrebelde ako. Sumali sa mga Gang noong nasa manila pa ako. Mas gustong mag cutting classes, kesa mag aral. Mahilig pumuslit sa mga bar at makipag MOMOL sa isang tabi."
"Yuck!!" Ani niya, na ikinatawa ko. Wow, hindi ko akalain na magiging masaya ang makipag-lapit sa kan'ya.
"What? That's normal for boys. That's our nature." Depensa ko pa. "Pero hindi yon sapat para paglaruan niyo ang mga babae, no. Kaming mga babae, masyadong insensitive. Konting sakit, iiyak agad. Kung baga mabilis kaming masaktan. " Yeah? Alam ko naman 'yon kahit papaano. Kaya nga siguro hindi ako nakatiis.na hindi puntahan ang babaeng 'yon. Kahit naman siguro med'yo gago ako ay alam ko naman kung kailan dapat maging mabait.
Naiiling akong napahinga nang malalim. "Tama ka naman don. Pero may mga babae kasing handang ibigay ang lahat para mapansin lang sila. Bihira nalang yung mga kababaihang mala 'Maria Clara. Kaya hindi namin kasalanang matukso, no."
"Kahit pa. Dapat marunong rin kayong rumespeto. Ginusto man nilang mang akit o hindi. Premarital sex is not really a good thing, yes I know that. But who to blame? If they love that person who's not willing to love them back. Nagmahal lang sila to the point na kaya na nilang ialay ang sarili nila sa inyong mga lalaki. Pero kayo hindi niyo yon nakikita, and then instead of intindihin sila—
Mas kinukuha niyo yung chance na paligayahin ang sarili niyo without knowing na may nasasaktan kayo." Tumango-tango lang ako. May point siya pero ayaw 'yong kontrahin. This conversation is something like a 'getting to know each other' pala. I smirked. Magiging masaya 'to.
"Okay, you win. Let's drop the subject. Ayaw ko naring pag usapan."
"But--"
"Okay na nga, di'ba? Panalo ka na." Itinaas ko ang dalawang kamay na parang sumusuko na. Pero umirap lang ito. Na ikinatawa ko nalang. Ang sungit.
"Whatever. But can we back on your story?"
"What story?"
"Your, ahm, I mean, yung buhay mo noong nasa city ka pa. Hindi ba nasabi mo sa akin na nagrebelde ka? But why? I thought your parents is rich. I mean, nasa 'yo na lahat. Sabi ko kaya mo nang gawin ang gusto mo 'di ba? Malaya ka kumpara sa ibang bata na pinagbabawalan sa lahat but you chose to be like that— to be rebelled against your family."
"Tingin mo may choice ako?" Bahagya kong naikuyom ang dalawang kamao pero itinago ito para hindi niya makita. Marami na ang nagtanong sa akin pero ngayon lang ako tinamaan ng ganito. And I hate it. "I choose this kind of life not because I want—but because I had. And trust me, If I have a choice 'di ako magtitiis na sermonan araw-araw."
"That!" Mabilis akong napatalon sa kinauupan ko. Kailangan talaga sumigaw? Tsk. "People are always have a choice, Kiel. Look, life is full of choices and that is the best part of being adult. Sometimes we experience worst but it doesn't last long if we choose to leave where we are. Pero hindi ko rin alam kung bakit mas masarap manatili sa pangit na sitwasyon." Paunti-unti ay humina ang boses nito. "And to be a invulnerable is somehow inhuman. You see, we need to give some advice to others even if our lives are full of suffering." Just like you? Mga bagay na gusto kong itanong sa kan'ya pero hindi pa sa ngayon. Hindi man niya sa akin sabihin nang diretso pero sa tingin ko may mas malalim pang dahilan.
"That's true. Masarap kapag nanatili ka sa pangit na sitwasyon, sa bawal, at sa mga bagay na hindi kayang tanggapin nang iba. I kill people since I was 15? Hindi ko na matandaan kung ilang buhay ang nawala sa mga kamay ko. Oo nga't halos masasamang tao lang yon, but that doesn't change the fact that I kill human. How miserable my life could be?" Nagkibit balikat lang ito at kapagkuwan ay bumuntong hininga.
"Siguro nga masasabi nating masama ka pero kung tama ako lahat yon may dahilan. No, actually lahat naman may dahilan."
"You're right. Ginagawa ko ang mga bagay na yon dahil gusto kong pansinin nila ako. Hanggang sa dumating sa point na nasagad ko pasensya nila,
Ayon, pinatapon nila ako dito sa province." I smiled. Hindi ko na naman maintindihan pero natutuwa ako sa pag-uusap na 'to.
"Na pinag sisisihan mo na?"
"Nung una, oo. Pero ngayon mas gusto ko na dito. Kung pwede nga lang hilingin na sana dito nalang ako, e. Pero ayaw ko na. Ayaw ko nang sumuyaw pa. Ayaw ko nang isipin nila na wala akong natutunan sa lugar na'to. Ayaw kong sisihan nila si mama Daff sa bagay na yon." Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil sa mga sinabi ko. Tsk. Oo, mas masaya rito sa province. Masaya magkaro'n ng gaya ni mama Daff pero ang bagay sinabi kong 'ayaw ko nang sumuway and the rest? Siguro hindi naman masamang magsinungaling minsan. I shrugged. I am a gang leader before. And I am also trained in lying. So fucking ironic, right? I hate people lies. I hate people who wanted to manipulate me—Even my parents. But then I am trained to do so.
"I'm happy for you, Kiel" saad niya na ikinalingon ko dito. "I hope maging ayos na kayo nang parents mo."
Bumakas naman sa kanya ang lungkot. "Kasi sa totoo lang mahirap maging mag isa. Pasalamat ka nga andiyan pa sila sa tabi mo. Na kahit hindi kayo ayos—Na kahit ayaw mo sa kanila. Anytime pwede mo silang dalawin at makausap. While me?
Eto umaasa nalang na sana balang araw makasama ko sila."
Isang katahimikan ang namayani saming dalawa. Hindi rin. Kung ang mga magulang ko ang pag-uusapan dito never kong hihilingin na makasama sila. Tsk. At kung gustuhin ko man silang makasama hindi ko maipapangako na gano'n lang 'yon kadali. Sa mga kuwento hindi lahat nang bida nagbabago. Madalas puro kasinungalingan at pagpapanggap. Kapag nadala at naniwala ka, then boom— Game over! Natapos ang pag-uusap namin nang muling magdilim ang langit. Kaya nagdesisyon kami na bumalik sa basement ng mansion. At sakto namang pagkabalik namin ay siyang saktong text naman ni Auntie. Pinapauwi na ako dahil magpapasama yata siyang mamalengke. Kaya labag man sa loob ko ay mas pinili na ring magpaalam kay Danica para umuwi.
At nang makabalik ako sa tinutuluyam kong apartment. Puno pa rin ako nang mga tanong. Hindi ko lubos maisip na marami akong nalaman. O kung nalaman ko ba lahat. May kung ano sakin ang nagsasabing kulang pa. Hindi pa kumpleto. Para kasing may bagay siyang pilit pinag tatakpan. At yun ang gusto kong malaman kung ano. May kung ano sa kuwento na kulang at hindi buo.
Hindi maling pagdudahan ko siya.
At alam ko rin na hindi ako puwedeng magtiwala sa kan'ya. Hayssst.
"Anak, try mo rin ang isang 'to." Sabay abot sakin ng isang pares ng polo. Nandito kaming dalawa ni mama Daffany sa wet market. Sinahaman ko siya dito.
Hindi ko alam kung anong tawag sa mga paninda na'to. Pero ang basa ko sa karatula ay Ukay-Ukay.
"Ayan ang gwapo mo." Pumapalakpak pa ito dahil sa tuwa. "Ano, Zeke, Gusto mo bang bilhin natin?"
"I think. . ." Pinasadahan ko nang tingin ang polong nakasuot sakin ngayon. Gusto ko sanang tanggihan dahil marami naman akong nadalang damit. Pero habang pinag mamasdan ko si mama Daff.
Damn! Ba't ayaw kong nakikita ko siyang malungkot? "Yeah, sure."
Nabahid sa mukha nito ang saya. "Talaga?" Tanong na parang di makapaniwala. Tumango lang ako bilang sagot. Na kaagad niyang pinahubad sakin para bayaran. I don't know, but masaya akong makita na masaya rin siya. To the point na kaya kong sundin lahat ng gusto niya. Well, how I wish na sana gan'to rin sakin si 'mommy. Hindi naman ako ganon kasama para hindi ma-miss ang totoo kong nanay sa syudad.
"Oh, ano? Ayos ka na ba diyan sa polo?" Tanong nito.
"Yeah. What's are next?" Ani ko nang makalbas kami sa bilihan. "Bibili tayo nang mga gulay." Sumunod lang ako sa kanya. Hanggang sa makarating kami sa isang lugar na-- W-what that's smell? Parang bumaligtad ang sikmura ko.
"Hey, tar-- Zeke, are you okay?" May pag aalalang boses nito.
"W-well dito nalang ako." Ayan na naman tayo sa mabahong amoy.
"Oww, sorry. 'Di ka nga pala sanay. Sige dito ka lang, babalikan nalang kita dito." I nodd. "Sure, Thanks."
Nag abang lang ako nang oras.
Kasunod nang pag ring nang cellphone ko.
"Yes?"
It's my father. "Son." Tawag nito sakin. I smirked. "Buti kilala niyo pa ako." I said, sarcastically.
"How dare you to say that to me, young man?" Medyo boritonong tanong nito. I'm just thinking. Siguro, naka kunot na naman ang noo ng matandang 'to.
"Woah, Easy dad." I chuckled. "I'm just kidding. By the way, bakit ka tumawag?"
"To inform you that I and your mom had decided to visit you there." I frowned. Tsk. "Be ready, Son. Anytime soon dadalaw kami sayo. Sa ngayon 'di muna dahil marami pa kaming ginagawa nang mommy mo." He said. The reason that's why I shook my head in disbelief.
"It's okay. That's not a big deal. Bye, dad." Saka pinatay ang tawag. Ilang minuto akong napatingin sa screen ng cellphone. I sigh.
"Huy!!"
"Liam." Itinago ko ang cellphone. "Is it something wrong? May kailangan ka ba?" Tanong ko na ikinatawa niya lang.
"Alam mo minsan nakakatawa ka talaga, e." Nakakunot ang noo kong tinignan siya. "What are you trying to say?" Umiiling na inakbayan niya ako.
"Minsan mag enjoy karin. Hindi pwedeng lagi kang seryoso. Ano ka ba, paano ka makaka hanap ng chix diyan sa tabi-tabi kung akala mo laging may kailangan ang tatawag sayo?" Mahabang lintanya niya sakin.
"Ano gusto mong gawin ko? Ngumiti?" Naka bungisngis ito ng banggitin ko iyon. "
No way!" Saad ko sabay tanggal ng braso siya sa balikat ko.
"Yes way." Nang aasar nitong sbit sakin.
"Tsk."
"Haha, eto naman. Halika may ipapakilala akong babae sayo." Pansin ko kanina pa siya puro babae. May pagka babaero rin pala ang isang 'to, maliban sa para siyang takas mental.
"No thanks. May iniintay ako."
"Ikaw ha, bakit 'di mo sinabing may kasama ka pala. Ayieeee, Girlfriend mo?" Tanong niya. Nakangising aso.
"Wala akong girlfriend." Seryosong sagot ko. "Sus! Para namang isusumbong kita kay tita Daff. Haha, don't worry. Ako nang bahala na mag sabi sa kanya na may nilakad kalang. Gamitin mo na ako." Sabay tawa na parang siya lang nakaka rinig non. May pag hawak pa sa tiyan.
Napailing nalang ako. "She's here." Ani ko nang makita ko si tita Daffany.
"Sino?" Taka nito. "Nothing." Sagot ko bago siya iwan at sinalubong ko na si tita. Mukhang madami siyang nabili. Pero mukhang hindi nakatiis si Liam at sumunod pa rin sa akin ang loko.
"Uy, Liam. Anong ginagawa mo dito?" Bati niya sa lalaking kanina pa ako ginugulo. Tahimik kong kinuha ang pinamili niya.
"Eto po namamasyal lang."
"Namamasyal? Sa palengke?" 'Di ko na napigilang hindi magtanong. Tumawa lang ito pagkatapos. Naiiling na humingi nang sorry si tita kay Liam na ikinailing ko.
"Kayo po pala ang kasama ni Zeke, akala ko ibang babae." Nahihiyang sambit nito.
"Oo, sinama ko na para hindi mainip sa apartment. Ayos lang ba kung maiwan ka na namin dito? Kailangam na kasi naminh umalis ni Zeke. O sasabay ka na sa amin?" Tanong nito kay Liam na agad nitong ikinailing upang tumanggi.
"Naku, 'wag na po. May pupuntahan pa ako." Ani nito. Ilang minuto rin silang nagkumustahan bago ako nagyayang umalis na. Kanina pa talaga ako binabanas. Habang tumatagal kasi ay dumidikit sa damit ko ang amoy nang wet market. Tsk.
And then nang gumabi na naman ay nag ayos akong muli para umalis. And this time sinigurado kong hindi maiche-check ni Auntie Daff na wala ako sa apartment. Kailangan ko pang mas makilala ang gaya ni Dinica. At magagawa ko lang 'yon kapag nakuha ko na ang tiwala niya.
"Here!" Sinerve ko na ito sa kaharap niyang pinggan. Habang nakasunod ang mga mata nito sa kung paano ako kumilos ngayon. "Hindi ka naman nangakong babalik di'ba?" Tanong nito. I sigh. And then naupo kaharap nito pagkatapos ko siyang pag silbihan.
"I hate promises, Dani. Bakit, bawal na ba ako rito?" Seryoso kong sabi na ikinailing niya.
"Hindi naman. Pero kasi--"
"Kasi, what?" I asked. "'Di lang ako sanay na may dumadalaw sakin dito. Biruin mo yon, for almost seven years ngayon lang ulit may nag silbi sakin." I just nodd.
"Well, masanay ka na dahil simula ngayon palagi akong nandito para guluhin ka. What are friends for?" I smirked. And then winked after. Friends. Another lie again.
"Stop that. Mukha kang may sakit sa mata." Naiiling nitong sambit. "Sinong nagluto nito?" Tanong niya nang bumaling sa kare-kare sa pinggan.
"Si mama Daff." I shrugged. "Try it." Alok ko sa kanya pero may lungkot akong nabasa mula sa mga mata nito. Mukhang alam ko na ang ibig sabihin non.
"Aalis na muna ako, pero kumain kana, okay ba yun?" Nang hindi siya umimik 'di na ako tumagal at umalis rin para makakain na siya. Pero bago pa ako tuluyang makalayo narinig ko siyang nag salita na ikinatigil ko.
"Bakit mo ba 'to ginagawa?"
Napaisip ako kung ano ang dapat isagot sa kan'ya pero mas pinili kong umiling. "Huwag mo nang isipin yon, ang mahalaga ay andito ako at handang intindihin ka." I said, then umalis at iniwan siya.
Hindi ko alam. But I need to follow my instinct. B'cuz even I knew what she is coming from. May gusto parin akong malaman. At pina pangako kong hahanapin ko ang lahat ng sagot sa tanong ko.
And I promise to my self, what they want to say her. I still want to know the truth. The only truth.
Ilang oras din akong nanatili sa labas ng Mansion. Gabi na at malamig ang gabi kagaya nung mga unang tapak ko rito. Pero ngayon pa ba ako matatakot? Tsk. Hinihintay na matapos si Danica sa pagkain. Napatingin ako sa wrist watch. Anong oras na wala parin ang babaeng yon. I sighed. Ano kayang ginagawa niya ngayon?
Tapos na ba siya? Naiiling akong tumayo at pumasok muli nang Mansion.
Kung tutuusin maganda ang kabuuan ng bahay. Bagama't mukhang hunted house pag gabi..
Pero ayos lang. Maganda pa rin siya. I smiled. Nag patuloy ako sa pagpasok hanggang sa makarating ako sa basement ng bahay.
Sinipat ko ang kabuuan ng basement. Nasan na'yon? Dito ko lang yon iniwan kanina. Nangunot ang noo ko nang makita na ubos lahat ng dala ko.
Pero nasaan yon?
Sinubukan kong hanapin. Pero dahil maliit lang naman ang space ng basement. Ay talagang makikita mo na wala siya. Hayyy,
Isa nalang ang 'di ko pa napapasok.
Nang matapos kong iligpit ang mga pinag gamitan sa lamesa ay nagtungo akong kwarto ni Danica.
I knocked. Twice. Pero wala talaga.
Napahinga ako nang malalim nang wala na akong choice kundi pasukin siya. Tngina, ano kaya ang nangyari don? Hindi kaya nabagok siya habang nasa loob nang kuwarto? Napailing ako dahil sa sariling iniisip.
Nang buksan ko ang pinto. Nanliit ang mata ko na makita ang kabuuan ng kwarto. Wala bang ilaw dito?
Madilim naman yata masyado. Kaagad kong nilibot ng tingin ang buong paligid. Not dim light..
LED light ang gamit niya. Kulay blue ang mga nakikita ko ngayon.
'Di ko na naisipan pang isarado ang pinto at dumeretso sa pader kung saan may mga nakadikit na larawan.
Halos lahat picture nila. Pero sa bawat litrato palagi silang buo. Luma narin ang mga narito.
May mga sticky notes rin akong nakita sa uluhan ng kama. Well, girl thing.
Tsk. Masyadong Jolly kumpara sa mga taste naming mga boys. To be honest, I hate that. Pero 'di ko alam kung bakit interesado akong malaman ang tungkol kay Danica.
“Happy birthday sa'tin”
-V.
“Kamusta na kayo diyan?”
-V.
Mga bago lang ito kumpara sa pictures na nakadikit sa pader. Pero teka nga, V ??
I shrugged.
“Alam mo, Dan.. May nag tangka na namang magnakaw, buti nalang napigilan ko.”
-V.
Eto ba yung una kong encountered sa kanya nung gabi? Madami pa akong nabasa pero isa lang ang umagaw ng atensyon ko.
“May nakilala ako kanina. His name is Kiel, kung tutuusin makulit siya pero gwapo hihi! Pero 'di ko siya gusto, ha”
-V.
Hindi ko maiwasang matawa sa nabasa. Naiiling kong iniwan ang mga sticky notes. Ewan pero marami namang babae ang nahuhumaling sakin. Pero iba si Danica..
Iba siya. Natutuwa akong may gusto siya sakin. --ay mali..
WALA nga pala. Haha!
Napadpad ako sa study table. Wala namang iba rito kundi mga gusot na sticky notes. Burara siya para sa isang babae. Ako na ang nag tapon nito sa basurahan at naglinis ng mga ikinalat niya. Hanggang sa nakita ko ang isang frame. Pero bakit nakataob?
Burara talaga.
Inayos ko ito nang tayo. Pero halos matulos ako sa kina tatayuan ko.
I swallowed hard. May kalumaan narin ang litrato ngunit malinaw parin naman.
Iba ang picture sa lahat dahil 'di sila buo rito. Dahil ang litrato ay dalawa-ng batang babae. Hindi lang basta bata. Mag kamukha sila, parang carbon copy ang bawat isa kung tutuusin. Mag kaakbay ang mga ito habang nakangite sa camera.
Pero sino ang mga 'to? Nang mapagtanto ko ang lahat..
Mula sa hardin. Hanggang sa mga sticky notes. Pati sa litratong hawak ko..
No, it can't be.
"Kiel?" Napalingon ako sa taong pumasok ng kwarto. Nababakas sa mukha nito ang gulat habang nakatingin sa frame na hawak ko. Kahit pa gulong-gulo ang isip ko ngayon sinikap ko siyang tignan sa mata.
Inilapag ko ang frame sa study table. "Sorry, pumasok ako sa kwarto mo nang walang paalam." Ani ko
She smiled. Kahit alam kong pilit. "A-ayos lang, tara na sa labas."
Nakarating kami sa sofa. Samantalang dumeretso siya sa mini kitchen. Kumuha ng tubig at uminom.
"Sino yung mga batang babae na nasa picture?" Tanong ko dito, nang nakalapit ako sa kanya.
"Y-yun ba? Hehe, wala yon. Dating anak yon ng mayordoma nang Mansion." I just nodd. "Uuwi ka na ba?. . ."
"I mean, baka kasi nag tataka na yung tita mo."
"Oo, aalis narin ako. Sige, pasensya na ulit sa ginawa ko kanina." Paalam ko dito. Ngumite lang ito sakin. Pag talikod ko saka ko lang napakawala ang isang buntong hininga. Kung tama ako, bakit parang madi-disappoint ako sa kalalabasan? Wala akong tiwala sa kan'ya. Hindi ako naniwala sa kan'ya. Tangina, ano ba 'tong ginagawa ko.
Pero—
Pero sana mali ang hinala ko.