Benden size küçük bir not
Bildirimler artık çok azalmışken Tiktok'ta yaptığınız Fic'le ilgili editleri görünce cidden moralim yerine geldi cidden samimi olarak söylüyorum şu zor zamanlarımda sizin bu yorumlarınız her türlü destekleriniz benim tek mutluluk kaynağım. Çok çok teşekkür ederim umarım seviyorsunuzdur ve en önemlisi duyguları ve yaşananları anlayabiliyorsunuzdur.
İyi okumalar ♡︎
~~~~~♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎♫︎~~~~~
Part:13
Her zaman ki gibi elini yüzünü yıkamış, istemeye istemeye çantasını sırtına atıp yola koyulmuştu Hyunjin. Eskiden hevesle gittiği okula şimdi kalbindeki o sıkıntıyla gidiyordu. Aslında hevesli olmasının sebebi zaten belliydi. Sırf Felix'i ders boyu izlemekti.
Şimdi peki? Aynaya baktığında gördüğü o sapsarı saçları Felix'i hatırlatıyordu. Buna bile dayanamamış, saçlarını en sevmediği renge boyamıştı.
Sevgisi çoktan nefrete dönmüş müydü?
Herşey için geç miydi?
Hyunjin sınıfa girdiğinde hiç beklemediği bir gürültü ile biraz yavaşlayarak ne olduğunu dinlemeye çalıştı.
"İğrençsin oğlum sen."
"Orospu işte kanka ne diyelim."
"Harbi ya nasıl utanmadın abisiyle yatarken, bir de çocuğa kötü davranıyordu sırf onun için iyi falan davrandı."
"Karaktersiz."
Birden fazla ses vardı. Ama hepsinin aynı kişiye söylediği açıktı. Tüm sınıf Felix'in dediği gibi üstüne geliyordu. Felix susup sadece ağlamamak için dayanmaya odaklanmıştı.
Hyunjin sınıfa girdiğinde Felix'in parlayan gözleriyle karşılaşmıştı. Her an ağlayacak gibiydi. Gözleriyle acısını anlıyordu. Zamanında yaşadığı şeyler olduğu için en iyi anlayacak oydu. Fakat o yaşadıklarını yaşatan Felix idi.
Gözleri önünde yaşattığını yaşıyordu.
Soğuk kanlı olması gerekiyordu. Sadece kendini düşünecek kendi için yaşayacaktı. Peki bu mümkün müydü?
Hyunjin'in geldiğini görünce kafasını oraya çeviren kişiler Felix'in yanından ayrılıp yerine geçti. Neler oluyordu böyle? Birden sanki Felix'in yerine geçmişti. Çünkü aynı şekilde herşeyi yaşamıştı. Tüm sınıf Felix gelince susar yerine geçerdi.
[Çok garip...]
Yerine otururken gözleri o parlayan gözlerin sahibindeydi. Onu izleyince kendini izliyor gibiydi. Felix cam kenarında oturmuş, göz yaşlarını silmek için cam kenarına dönüp duruyordu.
Kalbi bir yandan şunlara dur derken beyni izin vermiyordu. Hangisini dinlemeliydi?
Hoca gelince o iğrenç, ağzı bozuk, tek vasıfları güçlülüğe göre insanların arkasında duran kişiler çenesini kapatmıştı.
-----
Çıkış saati gelince hoca erken çıkmıştı. Hoca çıkınca herkes kitaplarını toplarken Minho yanındaki Hyunjin'e yöneldi.
"Hyunjin, erken çıkıyoruz ya sahile gidip hava alalım mı?"
"Bana uyar Minho, sen aşşağı da bekle ben lavaboya uğrayıp geleceğim."
Çantasını toparlayıp aşağı doğru ilerleyen Minho'nun sırtına attıktan sonra lavaboya doğru yönelirken Felix'in hâla çıkmadığını önünde duran kalemlerle duraksamış gözleriyle çok halsiz durduğunu fark etti. Kaçamak bakışlar attıktan sonra lavaboya hızla ilerledi.
Elini yüzünü yıkadıktan sonra cebini elini attığında cebinde bulamadığı telefonla hızla sınıfa doğru tekrar çıktı. Merdivenlerden çıkarken sessiz koridorun açık kapılı sınıftan gelen bağırma seslerini fark etti. Duraksayıp dinlemeye başlayınca yine aynı vasıfsızların sesiydi bu.
"Sen hâlâ çıkmadın mi sikik."
"Seni ilgilendirmez, düzgün konuş benimle."
"Ahahahah."
"Doğru değil mi ama Felix?"
"Sikik inek dediğin kişinin abisine kendini siktirmişsin."
Bu lafıyla birlikte yukarı duraksamadan hızla çıkarak sınıfa doğru ilerledi. Hızlı adımlarla sınıfa girecekken yüzünü eğmiş bir şekilde sırtına attığı çantasıyla birlikte Felix Hyunjin'e çarparak hızla merdivenlerden indi. Hyunjin Felix'in çarpmasıyla birlikte arkasına doğru dönmüş onun merdivenden inişini izliyordu.
Ağlıyordu. Nefesini çekerek hızla o merdivenlerden iniyordu. Dayanamadı. Hyunjin ne kadar yumruğunu sıksada dayanamadı. Ne kadar kalbine dur dese de vicdanı onun o titrek sesine ağlayan gözlerini görmeye dayanamadı.
Kahkahalarla gülen sınıftaki kişilere keskin bir bakış attıktan sonra hızla merdivenden inme sesi gelen Felix'e yetişmek için hızla takip etti.
Felix hızla merdivenlerden iniyor bir yandan da ağlarken çektiği nefesi sessiz koridorda yankılanıyordu. En alt giriş kata geldiklerinde Felix durmamış bir kat daha inmişti. En alt kat kimsenin olmadığı kullanılmayan boş bir koridor ve oralarda olan bir tiyatro salonuydu.
Felix aşşağı inince Hyunjin adımlarını yavaşlattı. Felix yere çömelip sırtındaki çantayı hızla yere fırlattı. Yere tamamen oturup dizlerini kaldırdı. Bir çocuk gibi kafasını dizlerine yaslayıp seslice ağlayıp hıçkırmaya başladı.
"Neden!"
"Neden yine herşey eskiye döndü!"
"Neden!"
Kafasını koyduğu dizlerinden kaldırıp sinirle saçlarını çekmeye başladı. Kafasından akan ter göz yaşı gibi akıyordu.
"Neden!"
"Neden yine yalnızım tanrım! Neden!"
Hyunjin onu uzaktan saklanarak bu hâlini izliyordu. Kalbi gerçek anlamda ağrıyor, nefesi daralıyordu. Yanına gitmek istiyordu. Sarılmak istiyordu.
Yanına gidip ben varım demek istiyordu.
Böylece kendine işkence etmeye değer miydi? Değmezdi. O kalbini ve vicdanını dinledi. Ne olursa olsun onu ağlarken görmekten nefret ediyordu.
Yanına hafif adımlarla ilerledi. Yerde olan o ağlayan çocuğa içi kan ağlarken baktı. Parçalanıyor gibiydi. Ya da korkuyor. Neyden korkuyordu. Yalnızlık mı?
"Değilsin Felix."
"Sen hiç bir zaman yalnız değildin."
"Değil miyim? Baksana şu hâlime. En yakın arkadaşım dediğim kişilerdi onlar."
"Yine aynısı oldu..."
"Ne aynısı oldu Felix."
Cevap vermeyip ellerini yüzüne götürüp ağlamaya başlamıştı. Anlamıyordu Hyunjin. Bilmediği bir şey mi vardı. Neydi onu bu kadar ağlatan. Dedikleri kelimelerde bir şeyden bahsediyor gibiydi.
Bunları düşünürken önünde parçalanan çocuğu unutmuş gibiydi.Dayanamıyordu. Dişlerini çatlatacak gibi sıkmıştı. Artık daha fazla dayanamayıp bedenini kalbine bırakmaya karar verdi ve önünde parçalanan çocuğa doğru hızla ilerledi.
"Seni ağlarken görmekten nefret ediyorum Felix."
"Çünkü sen ağlarken masum bir çocuksun."
"Sanki karşımda oturan bükülmüş bir insan değilde çiçek gibisin, su bekleyen solmuş çiçek gibi."
"Ve ben ise emin değilim Felix, benim sevgim sana su olur mu bilemiyorum artık."
"Tek bildiğim şey."
"Sana kıyamıyorum."
O dayanamadı. Önünde ağlayan Felix'e dayanamadı. Eskiden o gözleri onunla buluşunca heycanlanırken şimdi onun ağlamasını izlemeye dayanamadı.
Hızla ilerlediği Felix'in küçük vücudunu onun bedenine göre büyük olan elleriyle sardı. Sanki o değilde kalbi sarılıyor gibiydi. Kendine tekrar hakim olamamıştı. O sarılınca Felix de ona sarılan Hyunjin'e daha sıkı bir şekilde sarıldı.
Koridorun ortasında birbirlerini sarmış ağlıyorlardı. Hyunjin Felix'i öyle görünce gözündeki sıcak göz yaşlarını tutamadı. Neden kendine işkence etsin ki? Sarılmak istedi ve sarıldı. Daha sonra belki pişman olacak ama şuan ki mutluluğunu neden yaşamasın?
O sarılırken Felix'in ağzı Hyunjin'ij omzundaydı. Bir şeyler mırıldanıyor gibiydi. Kendine Hyunjin'e boğmuş gibiydi bu yüzden anlaşılmadığı için Hyunjin yavaşça kendinden ayırdı. Felix içini çekerek yine aynı şeyleri sayıkladı.
"Yine herşey eskisine dönüyor"
"Ne eskiye dönüyor Felix? Bana anlat."
Felix nefes alıp hırkasının koluyla göz yaşlarını silmeye çalışınca Hyunjin cebindeki peçeteyi çıkartıp uzattı. Gözlerini ve burnunu sildikten sonra titrek sesiyle konuşmaya başladı.
"Seninle okulları ayırdığımız dönem..."
"Ne oldu Felix?"
"Bana yine böyle zorbalıklar yapıldı. Annem ve babam benim yüzümden ayrıldığı için."
"Ne? Sen ciddi misin?"
"Evet..."
Tekrar hıçkırıklı bir ağlamayla konuşmaya başladı. Yaşadıkları gözüne geliyor gibiydi.
"Bana uğursuz derlerdi. Her zaman dışlanmıştım."
"Ben cidden...insanları anlayamıyorum Hyunjin."
Hyunjin bir yandan üzülüyor bir yandan da siniri bozuluyordu. Eğer o yaşadıysa neden kendi yaşadıklarını yaşatmıştı ona? Yıllardır Felix'in ona kötü davranmasının sebebi psikolojik bir hasar mıydı yoksa?
"Bende seni anlayamıyorum Felix"
Felix duraksayıp ona doğru çevirdiği dolu gözleriyle konuşmasını bekledi.
"Neden bana yaşadığını yaşattın?"
"Çünkü zorbalar kazanır Hyunjin."
"Hayır Felix."
"Sen beni kaybettin."
"Sorun da bu işte!"
"Neden her seni kaybettiğimde herşey kötüye gidiyor..."
Önünde oturan yere doğru bakan Hyunjin'in elinden tutup kendi dizine doğru koyup elini üstüne koydu.
"Hyunjin, lütfen beni bırakma."
"Kör olmuş gözlerimle, kararmış iğrenç kalbimle beni tek başıma bırakma."
"Bana yardım et"
"Eski Lix'i bulmama yardım et."
---------------------------------------
Felix'in yaşadıkları aslında bir travma olarak da geçebilir. Daha çok küçük yaşta aldığı suçlamalar iğrenç iftiralara büyüdükçe herşeyi yanlış öğrenmişti. Annesi ve babası Felix'in yüzünden ayrılmıştı. Aslında Felix'in bir suçu yoktu ancak aile içinde öyle biliniyordu. Okula babasının yanında başladığı zamanlar okulda çıkan dedikodularla bu olay herkese yayılmıştı. O vasıfsız dediğimiz kişiler Felix'e sürekli dalga geçme, şaka gibi şeyler yapıp gülüyordu. Her zaman ona zorbalık yapanlar mutluyken o hep ağlardı. Zorbalar mı kazanırdı? Diye düşündüğün de kendine hakim olamadı. Onlardan gördüğünü annesinin yanında başladığı okula Hyunjin'in yanında devam ettiği okulda istmeyerek de olsa gösterdiği davranışlar Hyunjin'e karşıydı. En yakın arkadaşı Hyunjin'e yaptığı zorbalıkla çevresi çoğalmıştır. Böyle böyle alışkanlık hâline getirdiğinde Hyunjin'in kalbini düşünememişti. Çevresi çok daha fazlalaştığında Hyunjin'e ihtiyacı olmadığını fark etmiş acıma duygusunu yitirmişti. Peki ya şimdi? Şimdi Hyunjin'in yaşadıklarını fark eden arkadaşları artık onun tarafında değildi. Aksine ona bir anda düşman olmuştu. Tekrar aynı şeyleri yaşayan, daha kötüsünü yaşamaktan korkan Felix o gün aldığı o ilaç gibi gelen kokuya sığınmak istemişti.
--------------------------------------------------------------
Sizce Felix'in yaşadıklarına göre sergilediği davranışlar normal midir?
Hyunjin'in yerinde olsanız affeder miydiniz?
Arkadaşlar Tiktok'ta bazılarınızın editlerini keşfette görüyorum eğer yaptıysanız beni de etiketleyin çünkü çok mutlu oluyorum
@kpoplyricsim