Mijn oren piepten pijnlijk van alle geloste schoten en mijn broek stonk nu naar alcohol doordat iemand zijn drankje over me heen gooide in de chaos. Toch kon al dat me niet schelen.
Liris was koudbloedig geweest, had iedereen neergehaald in een paar minuten toen de rookbom in werking was. Haar knot was uitgezakt en het roze opgloeiende konijnenmasker verborg haar rode gezicht. Ze had iedereen zo snel uitgeschakeld zonder onnodige bewegingen te maken, alsof dit kinderspel voor haar was. Het herinnerde me eraan dat ze niet voor niets als 'extreem gevaarlijk' was gemarkeerd in het systeem. Het was dat ze bewusteloos en gewond gevonden was toen ze gedetineerd was, want anders zou ze niet de genade hebben gekregen van de gevangenis, maar eerder een kogel door haar hoofd.
Ferdinand kromp in elkaar, Liris had een gat in de muur naast zijn hoofd geschoten. Even was ik bang dat ze hem daadwerkelijk zou beschieten, maar ze kon zich nog inhouden.
'Liris,' mompelde ik nogmaals, er zat een flinke afstand tussen ons, maar ze hoorde me wel. Vanuit haar ooghoeken keek ze kort naar me, haar blik bevatte geen enkele emotie. Haar trillende arm viel omlaag en ze bracht haar voet tussen de benen van Ferdinand, net boven zijn edele delen waar de stof van zijn broek nat was.
'Laatste kans.' Haar stem was zacht, doodserieus. Het bracht me rillingen over mijn rug. Haar voet ging omlaag en ik kon de pijn zelf al voelen. Ferdinands ogen puilden haast uit, hij had niks meer gezegd sinds ze een schot had gelost. 'Waar is de persoon van deze poster?'
De man perste zijn lippen tot een streep, ondanks de angst die hij ervaarde, had hij niks verteld. Zelfs toen Liris steeds meer gewicht op zijn geslachtsdeel zette en hij het uitschreeuwde, bleef hij trouw.
'We moeten gaan,' mompelde Liris dan. Ze draaide de pistool in haar handen, sloeg de kolf tegen zijn slaap met een dodelijke precisie. Ferdinand kon eindelijk ontkomen aan Liris haar martelingen. 'De secretaresse heeft sowieso hulp gebeld zodra er schoten gelost waren, als we hier langer blijven kan het lelijk worden.'
'Wil je hem niet vermoorden?' Het was een oprechte vraag en niet als aanmoediging bedoeld. Maar ze had zo doorgedramd op dat ze wraak wilde dat het me verraste hoeveel mensen ze in leven had gelaten.
Liris keek over haar schouder naar me, haar ogen lachten met gespetterd bloed net boven haar jukbeenderen. 'Ze blijven in leven, want iemand moet Merijn waarschuwen dat ik terug ben. Hij moet in angst leven voor hij aan de beurt is.' Haar stem klonk geamuseerd, weer als de Liris die ik kende.
We snelden de karaokekamer uit, Liris had de pistool met de poster in haar buidelzak gepropt en sloop richting de nooduitgang. Het was doodstil in het gebouw, iedereen was waarschijnlijk weggegaan zodra ze schoten hoorden, of ze waren verstopt.
Eenmaal buiten was het uitgestorven op de straten. Liris keek op haar mobiel naar de tijd en stelde voor om uit te rusten in haar kamer, gezien de meesten van Basal overdag niet buitenkwamen en we tijd moesten zien te verdoen.
'Wat is de volgende stap van het plan dan, dit was een dood einde.' Toen we op een veilige afstand van de karaoke waren, ging Liris langzamer lopen, ongelijker. De adrenaline was aan het wegzakken en we waren allebei aan het bijkomen, al had ik veel minder gedaan dan de moordenaar.
'We gaan naar een feestje vanavond, de karaokebar is niet de enige plek waar mensen zich verzamelen,' zei Liris, af en toe vertrok haar gezicht met een stap en vervloekte ze de zachte sneakers. 'En hopen dat je sanfia daar is.'
Ik knikte dan. Misschien was Ari daar. Misschien. Ik staarde naar Liris' enkels, naar de spieren die opzwollen. Het viel me eerst niet op, maar ze moest enorm sterk zijn om zoveel mensen neer te halen.
'Hé,' mompelde ik dan. Het gesprek tussen Ferdinand en mij bleef in mijn hoofd rondspelen, er was iets wat niet klopte. Ferdinand was vanaf het begin tot het einde alleen achterdochtig geweest, alsof hij nooit van plan was naar me te luisteren. 'Het eerste plan ging nooit werken en dat wist je al van tevoren.'
Liris bevroor midden in haar stap, gooide een schaapachtige glimlach naar achteren zodra ze besefte dat ze betrapt was. 'Ik wist dat de act nooit zou werken nee,' antwoordde ze dan. 'Maar ik heb je niet voor niets eerst laten gaan, als je Ari zag binnen dan was onze zoektocht ook snel voorbij.'
Het laatste klonk als flauwekul, het was niet eens mogelijk, al wist Liris dat nog niet. Ik perste mijn lippen tot een streep en het meisje gooide haar ogen quasi schuldig wijd open.
'Het spijt me, maar ik kwam je redden. Je was nooit écht in gevaar.' Ze klonk verdrietig, alsof dit alles goed moest maken. Hoofdschuddend liet ik het gaan. Ik wilde geen seconde langer in deze nauwe straat zijn, de grond is zo oneven getegeld dat mijn enkels zeurden met elke stap.
Liris leidde me naar een verlaten gebouw, haast perfect om een moord te plegen. Onbewust hield ik wat meer afstand tussen ons, maar dat ontging haar niet. 'Ik weet dat dit er verdacht uitziet, maar ik zweer dat we naar mijn kamer gaan.' Ze keek over haar schouder, ogen terneergeslagen. Sinds we van de karaokebar gekomen waren, was ze een stuk stiller. Misschien was ze uitgeput, maar ze leek er met haar gedachten ook niet bij te zijn. Ze greep viermaal mis naar de deurklink, voor ze doorhad dat de deur die miste.
Het verlaten gebouw leek een archief of iets te zijn, want de hoeveelheid artistieke rommel die hier lag was immens. Porseleinen beelden waarvan de meesten afgebroken stukken hadden, lijsten zonder schilderijen en stukken potwerk bedekten de vloer. Het gebouw rook naar de pis van een wild dier en ik begreep niet hoe iemand hier kon leven.
Pas op de derde verdieping was de geur verminderd en opende Liris een metalen deur die vol geroest was. De andere kant van de metalen spijlen was afgedekt met een houten plank. 'Kom binnen in mijn domein.' Liris haar stem was niet zo zangerig meer, eerder geforceerd.
Ik stapte in een kamer die net een hele andere wereld leek dan de rest van het gebouw. Donkergroene muren omringden ons. Er zat wat verf op het plafond en de vloer alsof het door een amateur was gedaan. Op de witte kledingkast die tot mijn middel kwam lagen allemaal kinderspullen, van een prinsessen muziekdoosje tot een olifantenknuffel. Vergelijkbare spullen die we ook aan Ari hadden gegeven toen hen opgroeide. Overal zat een flink laagje stof, waar ik mijn prikkende neus voor optrok.
Liris plofte neer op het enkele bed, trapte haar schoenen uit voor ze languit ging liggen. 'Ik heb je gemist,' mompelde ze terwijl ze in haar dekens rolde en de geur van haar kussen opsnoof. Een zaklamp stond naast haar bed en ik besefte me dat hier alleen natuurlijk licht door het raam scheen.
Liris tilde haar hoofd uit haar kussen, vanuit haar ooghoeken keek ze naar me, haar scherpe blik vertelde me niet meer naar haar te kijken. Dus draaide ik me om naar de verzameling aan spullen die stof aan het verzamelen waren. Het was net alsof ik de kleutersectie van de speelgoedwinkel ingelopen was, alles was felgekleurd en oud. Van een sneeuwbol met een landhuis en twee paarden tot een kleurboek vol met vlinders.
'Je mag er mee spelen als je wilt.' Ze zei het twijfelachtig, alsof ze net haar meest kostbare voorwerp aan me uitleende. Ik pakte het muziekdoosje op, draaide aan de gouden hendel zodat de prinses zou dansen. Er miste wat glimmende stenen en het geluid was ellendig doordat het nogal versleten was, maar het deuntje was nog herkenbaar. Van achteren neuriede Liris mee, zachtjes.
Ze was zichzelf niet en dat irriteerde me, want nu kon ik haar niet meer negeren zonder dat een schuldgevoel me bekroop.
'Waarom heb je dit bewaard?' vroeg ik haar, mijn ogen gericht op de ronddraaiende prinses die haar blauwe jurk in een hand vasthield. Liris lachte zachtjes, ik wilde me niet omdraaien.
'Het zijn wat dingen die ik meegenomen had voordat ik hier naartoe was gestuurd.' Liris draaide zich om op het krakende bed, had haar rug naar me toegekeerd. Onverschillig keek ik over mijn schouder, als ze hier naartoe gestuurd was, betekende dat ze niet hier geboren was.
'Waar woonde je eerst?'
Liris dacht na, of wilde niet antwoorden. Ik zette het muziekdoosje weer neer, liet de laatste tonen spelen tot de hendel tot stilstand kwam.
'Waar anders dan onze geweldige hoofdstad Apicro,' lachte ze geforceerd. Haar antwoord verraste me, hoe kwam een jong meisje zoals zij in een plek als deze terecht? 'Ze wilden geen moordenaar in hun stad dus stuurden ze me hier naartoe.' Haar verhaal werd nog verwarrender, maar ik wist al dat ze iemand was die niet doorhad dat ze soms brabbelde.
'Maar waarom niet naar de gevangenis?' vroeg ik haar. Als ze een moordenaar was, waarom stuurden ze haar naar Basal en niet naar de gevangenis. Het klopte gewoon niet.
Liris lachte weer, haast spottend. 'Omdat ik toen nog niemand vermoord had. Ze stuurden me hier heen, voor het geval dat.' De temperatuur in de kamer viel een paar graden omlaag.
Iets in me vertelde om niet meer verder te vragen, dus drukte ik mijn droge lippen op elkaar. Mijn blik ging langs alle voorwerpen, als ze dit had meegenomen toen ze weggezet was, dan was ze vast nog jong. Een jaar of tien misschien. Mijn vingers gingen over de kast, lieten een spoor achter op het oppervlak waar mijn toppen het stof van afveegden. Ik slikte, een nauwe verdenking kwam in me op, die ik meteen wegdrukte.
Mijn vingers grepen naar mijn telefoon, opende de encryptische groepschat die Tiffa voor ons gemaakt had. De meeste zegelhouders die in Aprico woonden zaten hier in, het was een soort supportgroep voor elkaar. Dankzij Tiffa, de gezegelde hacker, wist ik aan blackmail materiaal van de commissaris te komen, terwijl ik haar had geholpen toen haar hond ontvoerd was een paar jaar geleden. Apicro wilde ons en onze vaardigheden onder de controle krijgen, ze wilden dat wij slaven waren voor de maatschappij, maar gelukkig konden we met zijn allen nog wel de overheid op een afstandje houden. Helaas hadden niet alle zegelhouders geluk, zoals Valerie die als een marionet door de overheid bestuurd werd. Ze stond op elk reclamebord met haar perfecte gezicht door haar gezegelde schoonheid, had genoeg invloed op mensen om een trend te starten als ze maar de juiste woorden zei.
Bijtend op de binnenkant van mijn wang bekeek ik de bezorgde berichtjes van Tiffa en dokter Derek, die me allebei moesten vertellen wat een slechte keuze het was om Liris vrij te laten. De commissaris was woest, en ondanks hij nu geen wraak op me kon nemen, was hij zeker iets van plan volgens Tiffa die hem in de gaten hield voor me. Ze was me eeuwig dankbaar en ik was blij dat ze niet mijn vijand was. Overdag was ze een van de populairste dagelijkse streamers, kletste de hele dag erop los terwijl mensen haar geld doneerden voor opdrachten die ze haar wilden zien doen. In haar vrije tijd wist ze alles en iedereen te achterhalen, het is beangstigend hoe snel ze dat doet.
Ik zuchtte, keek nog een keer achterover naar Liris op het bed. Haar lichaam ging rustig op en neer alsof ze in slaap gevallen was. Ze hadden gelijk, dit was een slecht idee. Ze had me de karaoke bar ingestuurd terwijl ze wist dat ik Ferdinand nooit met woorden kon overtuigen en nam dit allemaal niet serieus. Daarnaast kon ik het gevoel dat ze me wilde vermoorden maar niet van me afschudden.
Wat was de reden dat ik haar überhaupt tijdelijk vrijgepleit had na onze eerste interactie? Het waren niet de woorden die ze uitgesproken had, maar de manier waarop ze uit haar ogen keek toen ze het zei. Zodra ze beweerde medelijden voor me te hebben, zag ik niet alleen de medelijden, maar ook een zelfhaat. Alsof ze de woorden tegen een spiegel zei en niet alleen voor mijn oren bedoeld waren.
Ik schudde mijn hoofd, ik begon er veel te veel over na te denken nu. Het enige wat nu telde was Ari terughalen. Een grimas vormde zich op mijn lippen. Ari was mijn prioriteit, dat vertelde ik mezelf. Ik was de grote broer, degene die hen moest beschermen.
Ook al haatte Ari me met heel hun hart.