Zawgyi
ညွို႔နိုင္လြန္းတဲ့ ကြၽန္မခ်စ္သူ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက အိမ္ႀကီးထဲ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
ေဘးကိုေစာင္းအိပ္ရင္း လင္းလတ္ နားၿငီးလာတာေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးကိုနမွာပိတ္ထားလိုက္တာေတာင္ အသံေတြက ၾကားေနရေသး၏။
"ေတာက္"
မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေဘးမွာ ခ်စ္ရသူ အာကာမင္းထက္က အိပ္ေမာက်ေနသည္။
ညက သူေတာ္ေတာ္ၾကမ္းခဲ့မိတာကို သတိရကာၿပဳံးျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္တာေနာက္က်ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
ဖုန္းကိုစမ္းရင္း နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲပင္ရွိေသး၏။
ဒီေလာက္မနက္အေစာႀကီးမွာ သီခ်င္းကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါးဖြင့္ကာ လိုက္ဆိုေနသည့္အသံေတြကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။
*သာယာခ်ိဳၿမိန္ေသာ×× အနမ္းနဲ႕ ညွို႔တဲ့သူ
သူဟာေလ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ၾကင္နာသူ.....
ထာဝစဥ္တည္ၿငိမ္ေသာ အခ်စ္နဲ႕ညွို႔တက္သူ
ကြၽန္မရဲ႕ ၾကင္နာသူ
သူ႕အၾကည့္ ဘဝင္မွာဆူ
ရင္ခြင္လႊာကိုပူ...."
"အား..."
စိတ္ထဲမွာ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
အိပ္ယာမွထကာ အခန္းထဲက ထြက္ၿပီး ေအာက္ထပ္က ဆူေလာင္ေနသည့္အသံေတြဆီ လင္းလတ္ေျပးဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။
အခုဆို ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕အေပၚထပ္ကို လင္းလတ္ႏွင့္ အာကာတို႔ ေနၾကၿပီး
ေအာက္ထက္ကိုေတာ့ စူးရွႏွင့္ယုယတို႔ေနၾကတာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ဒီအေတာအတြင္း လင္းလတ္ႏွင့္ ယုယကေတာ့ အရင္တုန္းကလိုပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔မရ။
အၿမဲတမ္း ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၾကသည္။
စူးရွႏွင့္ အာကာရွိမွသာ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြေၾကာင့္ ၿငိမ္ရသည္။
အေဖႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္သြားၾကၿပီျဖစ္ၿပီး
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သူတို႔ေလးေယာက္စလုံး ဘန္ေကာက္ကို အလည္လာရန္ ကတိေပးလိုက္ၾကသည္။
လင္းလတ္ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္းသံက ပိုက်ယ္လာ၏။
ဖြင့္ထားေသာ စက္ဆီသြားၿပီး
သီခ်င္းကိုပိတ္ခ်လိဳက္စဥ္
*သာယာခ်ိဳၿမိန္ေသာ...."
သီခ်င္းကိုလိုက္ဆိုေနဆဲ ၿပိဳင္တူအသံႏွစ္ခု ရပ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီမွ ထြက္လာေသာ လူရိပ္ကေလးႏွစ္ခု။
စူးရွႏွင့္ယုယငယ္ေပါ့။
ေအပ႐ြန္ေလးေတြ ကိုယ္စီဝတ္ၿပီး
စူးရွက ဟင္းေမႊသည့္ေယာင္းမႀကီးကိုင္ထားလက္စႏွင့္ ယုယငယ္ကေတာ့ ဓါးမႀကီးကိုင္လ်က္သားေၾကာင့္ လင္းလတ္ လန့္သြားသည္။
သူ႕ ပုံစံက
ရန္သူဟူသမွ် လာေလစြ၊
ငါမူသည္ကား ရင္ဆိုင္သြား၍ မေၾကာက္ပါအံ့
ဟု စိန္ေခၚေနေသာ လူၾကမ္းႀကီးႏွင့္ပင္တူေနသေယာင္။
"ဘာလို႔သီခ်င္းကို ပိတ္လိုက္တာလဲ"
ယုယက ေဘာက္ဆက္ဆက္ေမးမွ လင္းလတ္သတိရသြားသည္။
"ဘာလို႔ပိတ္ရမွာလဲ မင္းတို႔ဖြင့္ထားတာက ခြန္ႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား။
မနက္ေစာေစာစီးစီး ဒါလူအိပ္ခ်ိန္ကြ နားလည္ရဲ႕လား။
မဂၤလာကိုမရွိဘူး"
သူ႕စကားေၾကာင့္ ယုယငယ္က ရႉးရႉးရွဲရွဲျဖစ္သြားသည္။
"ဘာကို ေစာရမွာလဲ ေနာက္ နာရီနည္းနည္းဆို ေန႕လည္ေရာက္ၿပီ ရွင္တို႔သာ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ"
"ဟ အလုပ္မရွိလို႔ အိပ္တာေပါ့ကြ။
ၿပီးေတာ့ မေန႕က ခရီးပန္းလာတာနဲ႕ အိပ္ေရးကလည္းပ်က္ေသးတယ္။
မင္းသာ လူစိတ္ရွိရင္ အဲ့ေလာက္အသံက်ယ္က်ယ္ဖြင့္စရာမလိုမွန္းသိတယ္"
မေန႕က သူတို႔ ဘန္ေကာက္က ျပန္လာၾကတာျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ ခဏေလးပဲ ေလယာဥ္စီးရတာကို ခရီးပန္းလည္း ခဏတျဖဳတ္ေပါ့။
ယုယငယ္က ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲျဖစ္သြားသည္။
"အိုး ခရီးက ဘာလို႔ပန္းရမွာလဲ။
နင္ငါ့အကိုကို ညတုန္းက မရပ္မနား...."
"ဟာ မင္း ေပါက္တတ္ကရေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ မိန္းမမဟုတ္ဘူးလား။
တစ္ခါထဲ ဘုရားတရားေလး မရွိဘူး"
"ကြၽန္မတို႔က ဘုရားတရားရွိတယ္။
ညကေတာင္ ဝတ္ျပဳၾကရင္းရွင္တို႔အခန္းထဲက လက္ခုတ္သံေတြၾကားေနတာေၾကာင့္
ဥပုသ္က်ိဳးတယ္သိရဲ႕လား"
"အမယ္ ငါတို႔ေၾကာင့္မ်ား ဥပုသ္က်ိဳးတယ္တဲ့ က်ိဳးရင္းက်ိဳး မင္းေၾကာင့္သာ ငါ့ရဲ႕ မိနစ္ပဲျခားတဲ့ညီေတာ္ ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့သီလေတြက်ိဳးမွာ.."
လင္းလတ္နဲ႕ ယုယငယ္တို႔ စကားအေခ်အတင္ေတြေၾကာင့္
စူးရွ မ်က္ႏွာကေလး ရဲသြားကာ ဟင္းခ်က္လက္စႀကီးလို႔ေျပာၿပီး
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။
"ေတြ႕လား ရွင့္ေၾကာင့္ ရွက္သြားၿပီ။ မနက္ေစာေစာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကည္ႏူးေနတာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္းမသိဘူး။
အာ႐ုံပဲ "
ထိုစဥ္ အေပၚမွ ဆင္းလာေသာ အာကာမင္းထက္ေၾကာင့္ ယုယက ေျပးကာ ဆီးႀကိဳတိုင္သည္။
"ကိုကို သူ႕ကိုဆုံးမထားစမ္းပါ။ ေစာေစာစီးစီး ညီမေလးတို႔ ၾကည္ႏူးေနတာေလးကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး နဲ႕"
"ဟာ.."
"ေတာ္ပါေတာ့ ညီရယ္ ေနလည္းျမင့္ေနၿပီကို"
တစ္ခြန္းထဲေျပာလိုက္ေပမယ့္ လင္းလတ္က ၿငိမ္က်သြားေသာ္လည္း ေျပာခ်င္ေနေသာစကားေတြက က်န္ေနေသးမယ့္ပုံ။
ယုယကေတာ့ ဂ႐ုကိုမစိုက္ေပါင္။
လင္းလတ္ကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း အသားခုတ္ထစ္ရေသာ
ဓားမႀကီးကို ပုခုံးေပၚတင္လိုက္တာေၾကာင့္ အာကာမင္းထက္က လန့္၍သြားသည္။
"ဟင္း! အႏၲရာယ္မ်ားလိုက္တာ ညီမေလးရယ္ ဓားႀကီးသြားခ်ထားစမ္းပါ"
"သြားေတာ့မွာပါ။
ကိုကို ခဏေန ေန႕လည္စာကို အတူစားၾကမယ္ေနာ္။
ညီမေလးနဲ႕ စူးရွ အတူတူ ခ်က္ထားတယ္။ ေတာ္ၾကာေနရင္ရေတာ့မယ္"
လင္းလတ္ကို ေပေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ရင္း ယုယက ဆက္ေျပာသည္။
"ပိုခ်က္ထားတာမလို႔ လႊင့္ပစ္ရမယ့္အတူတူ လူအပိုေခၚခဲ့လည္းရတယ္ကိုကို"
ယုယစကားေၾကာင့္ အာကာမင္းထက္က ရယ္ေနေသာ္လည္း လင္းလတ္က ေဒါသထြက္သြားရသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေအးေဆးမေန ယုယဆီမွ သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရေသးသည္။
*ေမာင္နဲ႕ကြၽန္မ သိပ္ခ်စ္လို႔ေနတာ ေမာင့္ရဲ႕မိဘမ်ားနဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္း မ်ားက သေဘာမတူနိုင္ပါဘူး
ကြၽန္မရဲ႕မာန ေလးမ်ားလည္း ၿပိဳလို႔သြား...,*
"ေတာက္"
ေတာက္ေခါက္၍သာ အဆုံးသတ္လိုက္ရသည္။
လင္းလတ္နဲ႕ ယုယငယ္က တို႔ ေၾကာင္နဲ႕ႂကြက္ လို တက်က္က်က္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ အဆုံးသတ္ေတာ့မည္မထင္။
သူတို႔စုံတြဲႏွစ္ခုၾကားမွာ ရွိေသာ အခက္အခဲေတြ ျပႆနာေတြကေတာ့ အဆုံးသတ္ခဲ့ပါၿပီ။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး ခ်င္ျခင္းမွာသာ သူတို႔ အျပည့္အဝေပ်ာ္ဝင္ခံစားနိုင္ၾကေတာ့ၿပီေလ။
*****
"ေမာင္.."
စူးရွက ျပန္မထူးပဲ ပုခုံးေပၚမွီေနေသာ ယုယဆီေခါင္းငဲ့ၾကည့္သည္။
"အဲ့တုန္းက ဘာလို႔ အဲ့လိုလုပ္သြားရတာလဲဟင္"
"အမိကေရာ ဘာလို႔ ထြက္ေျပးသြားရတာလဲ"
"ေမာင့္ကို မနာက်င္ေစခ်င္လို႔ေပါ့။ ယုယေၾကာင့္ ေမာင့္ကို မေတြေဝေစခ်င္ဘူးေလ"
ၿခံထဲက အပြင့္ေတြ မရွိေသာ္လည္း အ႐ြက္ေတြေဝေနေသးေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္ အတူထိုင္ေနၾကသည္။
ဟိုတုန္းက ပိေတာက္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ပန္းခိုးခူးေနသူ ယုယအေၾကာင္းကိုျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း စူးရွက
ခ်စ္စဖြယ္ၿပဳံး၏။
"အမအြန္မ္ ကို သနားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အမိကိုေရာ အၾကာႀကီး အသက္ဆက္ရွင္ေစခ်င္တယ္"
"ေမာင့္ခံစားခ်က္ေတြကို ဖုံးကြယ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။
အဲ့လိုလုပ္ေတာ့ အားလုံးေပ်ာ္မယ္ထင္တယ္ေပါ့"
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿငိမ္ေနၾကျပန္သည္။
အသက္ရႉသံေတြကလြဲ၍ ဘာသံမွမၾကားရ။
"ကဲပါ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့။
အခုအေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားၾကမယ္။
အမွတ္တရေတြ ဖန္တီးၾကမယ္ အတိတ္မွာျဖစ္ခဲ့သမွ် ေကာင္းတာေရာဆိုးတာေရာ ျပန္မေျပာေၾကး ဟုတ္ၿပီလား"
စူးရွစကားဆုံးေတာ့ ယုယက ေခါင္းကို ၿငိမ့္လိုက္သည္။
အၿပဳံးခ်င္းဖလွယ္၍ အၾကည္စိုက္ေနစဥ္ ယုယဖုန္းဆီမွ ျမည္သံေၾကာင့္ စူးရွ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသြားသည္။
တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ
ယုယဆီမွဖုန္းလာတိုင္း သတိရမိတက္တဲ့ ကိစၥႀကီးက အရင္တုန္းက ယုယအသက္ႀကီးႀကီးအဖိုးႀကီးေတြႏွင့္ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုပင္။
"ပိုက္ဆံမရွိရင္မေနတက္ဘူး"
ဟု ေျပာေသာစကားကိုျပန္ၾကားေယာင္တိုင္း အေတြးလြန္ကာ စူးရွက ယုယကို ထိုသို႔ ျပန္လုပ္မည္စိုး၍ပိုက္ဆံ မျပတ္ေစရန္ အၿမဲ တစ္ေသာင္းတန္ အထပ္လိုက္အထပ္လိုက္ သတိရတိုင္းေပးထားမိသည္။
အခုေရာ ဘယ္သူကဆက္တာလဲ။
ဘာလို႔ဆက္တာလဲ။
ဘာကိစၥလဲ။
"ဟလို အဲ ၿဖိဳးေဝ"
ယုယဖုန္းေျဖသံေၾကာင့္ စူးရွ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားရျပန္သည္။
လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ခု။
အဲ့တစ္ေယာက္ကေရာဘာလဲ။
"ဟုတ္လား လာရမွာေပါ့ သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္ခဲ့တာ"
ဘာစကားလဲ။
သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္ခဲ့တာဆိုတာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။
ယုယက ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနေသာ စူးရွကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးစိစိေမးသည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘယ္သူလဲ"
"ၿဖိဳးေဝရယ္ေလ "
"ဘာကိစၥမို႔လို႔ ေခၚေနတာလဲ"
ယုယဘက္ဆီ တစ္ခ်က္မွ မၾကည့္ပဲ စစ္ေနေသာ စူးရွကိုၾကည့္ၿပီး ယုယ အသည္းယားစြာရယ္မိေတာ့ စူးရွက မေက်မနပ္လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ရယ္ရတယ္ဟုတ္လား"
"ၿဖိဳးေဝက လက္ထပ္ေတာ့မွာေလ စူးရွရဲ႕။
အဲ့တာေၾကာင့္ သူ႕လက္ထပ္ပြဲပို တို႔ကို မျဖစ္မေနလာရကိုလာရမယ္လို႔ ဖိတ္ေနတာ"
လက္ထပ္ေတာ့မွာဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ စူးရွ မ်က္ဝန္းေတြလဲ့သြားေပမယ့္ မျဖစ္မေနလာရမယ္ဟူသည့္စကားကိုေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။
"မျဖစ္မေနလာကိုလာရမယ္ေျပာရေအာင္ သူ႕သတို႔သမီးက အမိမို႔လို႔လား"
စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း
ေျပာပစ္လိုက္ေတာ့ ယုယငယ္က သေဘာက်စြာရယ္ျပန္သည္။
"သဝန္တိုေနတာလား"
"ဟြန္း!"
မေျပာမဆိုနဲ႕ ယုယက စူးရွနမ္းခမ္းကို နမ္းပစ္လိုက္သည္။
လာမလုပ္ေနနဲ႕ အဲ့ေလာက္နဲ႕ စိတ္ေျပမယ္ထင္လား။
သူစိမ္းေတြမဟုတ္ခဲ့ဘူးတဲ့လား။
အေျပာေတြကိုက ။
စူးရွက မ်က္ႏွာကို တည္ထားဆဲ ။
ယုယက စူးရွမ်က္ႏွာအနားကိုကပ္ကာ တိုးတိုးေျပာလိုက္ေတာ့ စူးရွတစ္ကိုယ္လုံး ပူထူသြားကာ နား႐ြက္ဖ်ားေတြ နီလာသည္။
မ်က္လုံးကေလးျပဴးလို႔ ယုယကို မၾကည့္ရဲ။
"အိမ္ထဲသြားၾကမလား"
ညေနေနဝင္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလက အနည္းငယ္ေအးေနသည္။
ေလေျပသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ီစယ္ေနျပန္သည္။
"သြားရင္လည္းအျမန္သြားၾက ၾကည့္ရျမင္ရတဲ့လူေတြက
မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္းမသိဘူး"
ခပ္လွန္းလွန္းမွ လွန္းေအာ္သည့္ လင္းလတ္စကားေၾကာင့္ ယုယေရာစူးရွပါ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
လင္းလတ္က လက္တစ္ဖက္မွာ ဂစ္တာကိုကိုင္ လက္တစ္ဖက္မွာ အားလုံးရဲ႕အႀကီးဆုံးျဖစ္သူ အာကာမင္းထက္လက္ကိုဆြဲလို႔။
"မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး"
ယုယငယ္ကသူးရွေဘးမွျပန္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဟာ..မင္းဘယ္လိုမိန္းမလဲ"
ယုယငယ္က စူးရွလက္ကိုမကာ လက္ဖမိုးကို ငုံ႕နမ္းပစ္လိုက္သည္။
ေပၚတင္ႀကီးလုပ္ခ်လိဳက္တာေၾကာင့္ လင္းလတ္ႏွင့္ က်န္တဲ့လူေတြ ေၾကာင္ကုန္ၾကသည္။
"ေမာင္သိပ္ခ်စ္တဲ့မိန္းမေလ"
"ညီရယ္ လာ ကိုကိုတို႔အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးသီခ်င္းဆိုလို႔ရတာပဲ။
စကားမမ်ားၾကပါနဲ႕"
ခ်စ္သူေလးနဲ႕အတူ ညေနခင္း ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျဖတ္သန္းခ်င္ပါတယ္ဆို အရႈပ္အယွက္ေတြ။
လင္းလတ္စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ယုယတို႔ေဘး လာထိုင္ၾကသည္။
"ကဲ ခုကစၿပီး အားလုံးက မိသားစုေတြ"
အႀကီးပီပီ အကိုႀကီးျဖစ္သူ အာကာမင္းထက္က စတင္သည္။
တကယ္ေတာ့ လင္းလတ္ႏွင့္ယုယလည္း အၿမဲတမ္း တက်က္က်က္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုေပမယ့္
စိတ္ထဲက မပါဘူးဆိုတာ သိၾကၿပီးသားပါ။
ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေလ။
"ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္တသ္လွည့္စီ သီခ်င္းဆိုၾကမလား ဒါမွမဟုတ္ ဂိမ္းေဆာ့ၾကမလား"
လူနည္းနည္းေလးမို႔ ဂိမ္းမေတာ့ခ်င္တာနဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သီခ်င္းဆိုၾကတာကို လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
လင္းလတ္က ဂစ္တာကို ဒိုင္ခံတီးၿပီး က်န္သူသုံးေယာက္က အလွည့္က်ဆိဳသည္။
စူးရွကသူတို႔စေတြ႕တုန္းက ဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းကိုဆိုၿပီး အာကာမင္းထက္က သီခ်င္းမဆို။
ဒါေပမဲ့ ဘာမွေတာ့မေျပာ။
ယုယက ခင္စုစုနိုင္ရဲ႕ ခ်စ္ၿမဲတိုင္းခ်စ္မယ္ကို စူးရွကို ရည္စူးၿပီးဆိုေပမယ့္
ဂစ္တာကိုတီးေနသူ လင္းလတ္ကေတာ့ ႐ႊန္းလဲ့ေသာ အၾကည့္ေတြကို အာကာဆီပို႔ထားသည္။
သီခ်င္းဆုံးေတာ့ လင္းလတ္ႏွင့္ ယုယက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္းရယ္ျဖစ္ၾကသည္။
"ေနာက္က်ၿပီ အိမ္ထဲဝင္ၾကမယ္ေလ "
အာကာကစတင္၍ အားလုံး အိမ္ထဲကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
ေစာေစာကေလးတင္ သင့္ျမတ္ေနၾကေသာ လင္းလတ္ႏွင့္ ယုယက အိမ္ထဲကိုအဝင္ လူခ်င္းတိုက္မိၾကသည္။
အိမ္အဝင္ေပါက္ ဒီေလာက္အက်ယ္ႀကီးကို တိုက္မိေအာင္ဝင္လာၾကေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္းစူးရွႏွင့္ အာကာတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ
ရယ္လ်က္ ေခါင္းကို ၿပိဳင္တူ ယမ္းလိုက္ၾကသည္။
အဆုံးသတ္၌
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္
လူသားတိုင္းအတြက္ လွပစြာ
ပြင့္လန္းေပးခဲ့ေသာ
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္သည္။
အဆုံးသတ္၌
လူသားတို႔သည္ ကိုယ္ပိုင္စိုက္ပ်ိဳးမိၾကေသာ
အခ်စ္သစ္ပင္ေအာက္တြင္
ၿပဳံး႐ႊင္လ်က္ပင္ ခိုနားနိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။
အဆုံးသတ္၌
ခ်စ္သူတို႔သည္ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။
အဆုံးသတ္၌
အခန္းတစ္ခုထဲရွိ
စာတစ္ေစာင္သည္ ေလအလာမွာ လြင့္ပါသြား၏။
အဆုံးမွာကား
ေကာင္ကေလးမဟုတ္ေသာ ေကာင္ကေလးထံသို႔ေပးစာတစ္ေစာင္သည္
ထာဝရႏွလုံးသားထဲမွာ
ေရးထားမိေသာ အခ်စ္သဝဏ္လႊာတည္း။
*************