tw: guns, curse, physical fight, abuse
JOSH MARK CROSS
"Love,"
Kumunot ang kilay ko ng hindi niya ako pansinin. He is sitting on the sofa watching the Disney channel.
"Baka wala lang sa mood." Tinanguan ko si Andrea, baka nga.
Napangiti ako sa naisip ko, nasa mood na 'yan mamaya. Nagmadali akong dumiretso sa kusina para dalhin ang mga pinamili namin nila Ate Maxine kanina, medyo madami rin 'yon.
Nang mailagay na namin sa kusina ang lahat nang pinamili namin, pinagpahinga na kami ni Ate Maxine ni Andrea. Si Andrea ay dumiretso roon sa kwarto niya habang ako ay dumiretso kay Jino. I back hugged him with a smile on my face and kissed his cheek, but still he didn't even give me a smile or response. May sakit ba 'to?
"May sakit ba 'yang mahal ko?" Finally, he faced me, so I immediately held his waist and pulled him closer to me.
"I'm okay." Wala siyang emosiyong umiwas nang tingin sa akin at tinanggal ang kamay ko sa bewang niya.
"Love, kausapin mo ako." I embraced him.
Hindi ako sanay na hindi niya ako pinapansin. Bumalik lang kami galing market naging ganito na 'to? I am trying my best para magpapansin sa kaniya, hinalikan ko siya sa pisngi niya, pinisil-pisil ko rin iyong matambok niyang pisngi, nagkuwento rin ako ng kung anu-ano pero wala pa rin. Naninibago ako.
"Love, alam mo ba kanina. Proud na proud si Ate Maxine kay Andrea kasi kaya na niya mamili at kumilatis ng mga pagkain. Tawa nga kami nang tawa kanina kasi, nabauhan siya sa amoy ng bawang, e, 'di ba mahilig siya sa bawang? Pero kanina nabauhan siya, love."
Pagkuwento ko sa kaniya, pero hindi pa rin niya ako kinikibo. Nagwo-worry na ako, okay naman kami nitong nakakaraang araw, lalo noong after ng finals namin.
"Love," ngumuso ako. "Mahal ko... Jino ko..." ayaw niya ako pansinin. "Asawa ko." Napangiti ako nang harapin na niya ako, "Yie... Asawa-"
"Tapos ka na?"
Nawala bigla ang ngiti ko nang marinig iyon sa kaniya.
"Hala, galit ka? I'm sorry, love." Pinilit ko siyang humarap sa akin nang iiwas niya ang tingin sa akin, pero bigla siyang tumayo, nagtaka ako lalo sa kinikilos niya.
"Alis lang muna ako, Mark."
Mark? It sounds different. Parang may tumusok na kung ano sa dibdib ko nang marinig iyon mismo sa kaniya.
"Please, love... If there's something bothering you, let's talk about it." Kumunot ang kilay ko nang tumingin siya sa labas ng bahay. He looks scared and worried? Tumayo na ako saka ko hinigit ang bewang niya papalapit sa akin.
I placed my other hand on his back head, "May problema ba? Bakit ka natatakot? Nandito lang ako, hindi kita iiwan. Hindi ka nila sasaktan." I hugged him even tighter, but the moment I wrapped my whole self around him, I heard him start crying.
"Hangga't kasama mo ako, mahal, hinding-hindi ka masasaktan ng kung sino man ang mga iyon." I felt his hug tighten and his cries grow louder in my chest.
"I love you... I love you, Jino." Huminto na siya sa pag-iyak kaya hinarap ko na siya, nginitian ko siya pero nawala rin iyon ng wala siyang emosiyong tumitig sa akin. Walang liwanag sa mga mata niya.
It's dark, so dark... Bakit siya ganito ngayon?
"Alis muna ako saglit."
Maglalakad na sana siya paalis nang hawakan ko ang palapulsuhan niya saka ko siya iniharap sa'kin ulit. May luha pa rin sa mga mata niya kaya hinawakan ko ang mukha niya saka ko inilagay ang thumb finger ko roon sa under eye lid niya para punasan lahat ng luhang lumabas sa kaniya.
"Sama ako." Hinawi niya ang kamay ko na nasa mukha pa rin niya.
"Huwag na, babalik din ako mamaya." Umalis na siya.
Natahimik ako at pinagmasdan na lang siya palabas ng bahay. Narinig ko pa na tinawagan niya si Dominique.
"Si Dominique ulit." I laughed bitterly before I sat down on our sofa. I sighed, inisip ko na lang kung paano ko siya matutulungan sa ano man ang bumabagabag sa kaniya.
"Nasaan si Jino?"
Nakabalik lang ako sa realidad nang marinig ko si Ada, pababa na siya ngayon galing kwarto niya. Kakaligo lang ata niya, basa pa kasi ang buhok niya habang sinusuklayan ito.
"Umalis, tinawagan niya si Dominique kanina." Umupo siya sa kabilang sofa. "He looks so scared and worried, Andrea." Huminto siya sa pagsusuklay nang buhok niya.
"Bakit daw?"
Nagkibit-balikat ako.
"Hindi niya sinasabi sa'kin, eh. Wala akong alam. I'm worried... I'm worried kung ano man ang dahilan niya."
Napa-ayos siya ng upo saka niya pinagpatuloy ang pagsusuklay nang buhok niya.
"Baka need lang muna niya makalanghap ng sariwang hangin. Ang dami rin ganap nitong nakakaraang araw. Pabayaan mo muna, magiging okay din 'yon."
Tinanguan ko siya.
Siguro nga. We've been through a lot in the last few months, and maybe he just wanted to expel all his stress.
"Ang baho! Ano ba 'yon?"
Kumunot ang kilay ko kay Andrea nang bigla siyang sumigaw nang mabaho raw. Nakatakip na ilong niya. Napaamoy tuloy ako sa paligid. Wala naman akong naamoy na mabaho or what.
"Wala naman mabaho."
Umiling siya habang hawak pa rin ang ilong niya.
"Meron, ang baho sa kusina."
Natawa ako sa sinabi niya.
"Nagluluto nang tanghalian si Ate Maxine, Bicol Express. Hindi naman mabaho 'yon."
Tumayo siya at saka dali-daling lumabas nang bahay.
"Kila Eric muna ako, ang baho talaga."
Napailing na lang ako at natawa. Hindi naman mabaho, ang bango-bango nga ng luto ni Ate Maxine, eh.
Nawala lang ang ngiti ko ng maalala ko ulit ang mahal ko. I want to help him pero hayaan ko na lang muna siya, this time.
Kinuha ko na lang ang phone ko sa bulsa ng short ko saka ko siya tinext.
To: Love
Love, ingat kayo ni Dominique. Just call me if you need me. Pupuntahan agad kita. I love you.
Dumaan ang buong araw na ni hi ni ho wala akong narinig mula kay Jino. He came home before lunch, but he still ignored me, as if I did something wrong. Kumain na kami lahat-lahat hanggang sa pag-prepare namin para sa celebration bukas, hindi pa rin niya ako kinikibo. Kinakausap lang niya ako kung kailangan lang, kaya pati sila napapansin na rin 'yon.
"I'm fine. Don't mind me. Tuloy na natin 'to."
Nagde-design kami ng bahay para bukas pero hindi ko maramdaman ang saya, lalo kung ganito siya. Nagwo-worry na ako sa kaniya.
"Kausapin mo na, bro." Napatingin ako kay Eric nang sabihin niya 'yon.
Gusto ko na rin talaga, kaya tinigil ko muna iyong ginagawa ko saka ako lumapit sa kaniya, hinawakan ko ang kamay niya at saka siya dinala sa kwarto namin.
"Ano problema mo, love? Nabo-bother na ako sa kinikilos mo. Nagwo-worry na ako sa'yo."
Umupo siya sa kama namin, he stared at me like he was so done with his life.
"Pagod lang ako." Saka siya humiga roon sa kama namin kaya agad akong lumapit sa kaniya at sinabayan siya humiga rin. I hug him, but I feel like he doesn't want that.
"Love, kausapin mo na ako." I bit my lower lips. I could feel my tears flowing at any time. "Hindi ako sanay na ganito tayong dalawa. Love, okay naman tayo kahapon. Okay tayo... 'di ba?" Nakahinga ako ng maluwag nang tinignan na niya ako but his face doesn't change at all.
"Do you trust me, love?"
Tumango agad ako.
"Siyempre. Mahal na mahal kita, e. May tiwala ako sa'yo." I smiled at him, but he didn't smile back.
"Okay,"
After hearing that from him, my smile faded.
"Mahal na mahal kita, Jino." Tinanguan niya lang ako.
I'm waiting for his response, but it seems like he doesn't want to talk. Ayaw ko naman na siya pilitin kaya siniguro ko na lang na maramdaman niya na kasama niya ako. I wrapped my arms around him and hugged him tightly, at pinabayaan siyang ilagay ang ulo niya sa dibdib ko.
Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako... May iba akong nararamdaman pero hindi ko na lang inisip 'yon. I need to trust him. He may be so done and tired. He needs to rest. I'm his rest. I won't leave him.
"I know we have been through this year, love... There were a lot of unexpected circumstances that made us question our existence, but like I said, whatever happens... You always have me... I'm always here for you... I love you so much, Jino." Mas hinigpitan ko pa ang yakap sa kaniya.
"Mahal na mahal din kita, Mark."
When I heard that from him, finally. I felt so much joy in my heart, but it appears that things have changed. Everything is different now. I don't want to think negatively. Kaya niyakap ko na lang siya lalo.
"Kiss me love." Napatingin ako sa kaniya nang marinig ko sa kaniya 'yon. "Kiss me..." I blink twice, confused pero sinunod ko na lang siya.
I kiss him and he gives me back my kiss. I still hug him while kissing him right now. "Why love?" Hindi siya nagsalita at hinalikan niya lang ako. Kahit nagtataka ako sa kinikilos niya I kissed him still. If it gives him comfort and ease, I don't have any reason to not give it to him. He needs me right now.
We continued to kiss each other until he fell asleep. Napabuntong-hininga ako saka ko inunti-unti ang pagkalas sa kaniya para maiayos ko siya ng higa.
"Sleep well, love. I'm hoping that you will be okay tomorrow. I love you." I kissed his forehead. He is now peacefully sleeping. Tatayo na sana ako nang mapansin ko ang luha na papatak na sa mata niya kaya agad ko 'yon pinunasan.
"Palagi mo ako makakasama, love. Hindi kita iiwan... Mahal na mahal kita, Jino." I kiss his forehead again and caress his hair.
"Congrats sa ating lahat, gagos!"
Itinaas namin lahat ang hawak namin baso. Sila alak ang laman ako at si Andrea ay iced tea bawal sa akin ang alak, eh, kaya tiyaga lang muna sa iced tea. Pero si Andrea, hindi ko alam kung bakit niya inayawan ang alak. Ilan beses na niya iniiwasan iyan, nagbabagong buhay na ata.
"Congrats, love."
Ngumiti siya ng tipid sa akin.
He looks okay now, unlike yesterday, but he still looks hesitant and worried.
Pagkagising niya kaninang umaga roon ko lang napansin na may pasa at sugat pala siya sa noo niya. Hindi ko iyon napansin kahapon, ang puti kasi ng mukha niya kahapon, mukha siyang naglagay ng concealer. Kaya siguro hindi ko napansin. Tinanong ko kanina kung anong nangyari, sabi lang niya nadapa siya sa banyo kahapon habang naliligo.
Ayaw niya ako palapitin kanina nang gagamutin ko sana ang sugat at pasa niya, sabi niya okay lang siya. Nilagyan na lang niya iyon ulit ng concealer kanina. Ngumiti siya sa akin pagkalagay niya ng concealer kaya pinabayaan ko na lang siya.
"Congrats, guys." Nakangiting sabi niya but his eyes say otherwise.
Lumapit ako sa kaniya at saka ko inilagay ang kamay ko sa kaliwang braso niya. I'm about to cheer him up pero bigla siyang umalis saka siya pumunta kay Dom.
"Congrats, Dom!" Masayang sabi niya kay Dom. He hugs Dom and kisses him on his cheek that made Dom shocked. "I love you, Dom..."
Nakita ko ang pagkawala ng ngiti ng kambal, Andrea at Blare. Dahil sa sinabi ni Jino. They look confused.
"Ah... C-Come on!" Napatingin ako kay Eric nang lumapit siya sa speaker na dinala niya saka siya nagpatugtog ng malakas, to hype us up.
Hindi ko maramdaman ang saya, tinitignan ko lang silang dalawa and they look happy together. Naiingit tuloy ako...
"No, Mark." I whispered to myself... Don't think too much, Mark.
I don't wanna think negatively... I trust my love... Maybe he was just so happy since they were partners.
"Hey," I was almost startled when someone approached me, pagkatingin ko si Blare. "Ayos ka lang?" I nodded and smiled at him.
"Oo naman. We should be happy today." Kinuha ko 'yong baso ko na inilagay ko muna sa table namin kanina saka ako nakipag-cheers sa kaniya.
"Just trust him." He whispered.
"I trust him more than myself." Tinanguan niya ako bago niya tinapik ang balikat ko at ngumiti nang tipid sa akin. Lumapit naman na siya kay Edric, and they are now enjoying the day.
I try to be happy too. I should be happy.
Mayamaya ay umalis saglit si Jino, pagkaalis niya lumapit kaagad sa akin si Dominique.
"Bro,"
I smiled at him.
"Yes?"
Nahiyang siyang tumingin sa akin.
"I'm sorry."
Natawa ako ng bahagya.
"Don't say that... You don't need to say sorry. I understand he's just celebrating his achievement with you since you're his partner, so don't worry." Nginitian ko siya. "Congrats! Cheers!" Nginitian din niya ako bago siya nakipag-cheers din sa akin.
Maaga-aga kami nag-start dahil suggest ni Jino na maaga namin ganapin 'yong celebration kaya the whole morning until sumapit ang lunch time nagkakasiyahan na lang kami, wala pang nalalasing sa kanila.
"Hey!!! Hey!! Hey!"
Pinangunahan ni Andrea ang pagsayaw, gumitna siya habang sinasabayan ang kanta. Kokobop by EXO ang pinlay ni Eric. She said she knew the steps of it, so she was dancing it right now.
Sa sobrang saya rito, hindi ko na namalayan na wala na pala sina Jino at Dominique sa loob.
Luminga-linga ako sa paligid kasi baka nasa paligid lang sila pero wala, nilapitan ko si Blare. "Nakita mo si Jino?" Napatingin si Blare sa gilid niya. "Ah?" Kinamot niya ang ulo niya. "Kanina nandito lang sila sa tabi ko." Nilibot na rin niya ang tingin niya.
Napahawak ako sa bandang dibdib ko nang bigla akong nakaramdam ng kaba at sakit. Hindi ko maintindihan pero may iba akong nararamdaman.
"Hahanapin ko lang sila." Aalis na sana ako nang pigilan ako ni Blare.
"Samahan kita." Tinanguan ko siya, saka kami nagsabay umalis.
Naghanap kami sa buong bahay pati sa labas, hanggang makarating kami sa likod ng bahay, at doon... bigla nalang nanlambot ang mga tuhod ko sa nakita ko.
"Jino!" Sigaw ni Blare.
Napatingin silang dalawa sa amin.
"Bro, wait, i-it is n-not what you think."
Nauutal na sabi ni Dom pero hindi siya pinansin ni Blare. Sinugod niya si Dom at agad na sinuntok. Nakita ko ang gulat sa mga mata ni Jino, he stared at Blare like si Blare pa ang mali.
Love? Bakit?
Hindi ko na namalayan na tumulo na pala luha ko. Pinunasan ko muna ang mga iyon bago ako lumapit sa kanila.
"Stop, Blare!" Sigaw ni Jino saka rin niya sinapak si Blare. Tinulungan niyang itayo si Dom.
"Tangina mo, Jino! Seryoso ka ba?" Galit na sabi ni Blare.
Nasa harapan ni Dom si Jino, hinaharangan niya ito mula kay Blare.
"Wala kang karapatan saktan si Dom, Blare! Wala siyang ginawang masama sa'yo."
Natawa nang sarkastiko si Blare.
"Tangina pinatatanggol mo pa 'yan? Naghahalikan kayong dalawa rito? Tapos, ano? Ine-expect mo na matutuwa kami sa nakita namin? Tangina kitang-kita namin ni Mark, boyfriend mo!"
"Love," I call him. Sinusubukan ko siyang intindihin baka pagod lang siya... Baka... Baka he needs to escape or something... "Tara," I open my arms saka siya tinanguan na lumapit sa akin. Nakatitig lang siya sa akin, I bit my lower lips to stop myself from crying.
"Stop, Mark... L-Let's end this."
Parang may sumaksak sa likod ko nang marinig sa kaniya 'yon.
End? Bakit? Why is it sudden? Ikakasal na kami...
"Ano nangyayari dito?"
Narinig ko si Andrea sa likuran ko, naramdaman ko rin na papalapit siya sa amin.
"Love, please."
Lumapit ako sa kaniya pero nang sandaling malapit na ako sa kaniya, tumalikod siya sa akin at agad na hinalikan si Dom.
I stopped.
I felt numb and pain all over my body. I see it, I see in my two eyes that he is kissing someone...
"Jino!" sigaw ng kambal at ni Andrea.
"Jino, stop!" pilit ni Dom na inilalayo si Jino sa kaniya. "What's going on with you? I said it wouldn't be good, right? You cheated on him! What the fuck!"
"Jino," niyakap ni Andrea si Jino sa likod nito, umiiyak. "Ano ba nangyayari sa'yo?" Umiiyak na sabi ni Andrea.
"Bitawan mo ako, Andrea!"
Bakas sa mukha ni Andrea ang pagtataka niya.
Kahit ako nagtataka na sa kinikilos niya pero alam ko naman na may problema lang siya... Kailangan ko siya intindihin dahil mahal ko siya, eh.
"Ano ba nangyayari sa'yo? Tangina ka! Ikaw pa ba 'yan, ah?"
He cried after Andrea yelled at him.
Lumapit ako sa kaniya at agad siyang niyakap. Hinaplos ko ang likod ng ulo niya, I kiss his forehead... I hug him so tight I don't want him to leave.
"Tara na, love... Pumasok na tayo." Pinilit ko siyang palakarin pero bigla na lang niya akong tinulak palayo sa kaniya, muntik na akong matumba, buti naalalayan ako ni Andrea.
"Anong nangyayari sa'yo?" Lahat kami napatingin kay Edric. He is now crying too.
"Alam kong may dahilan ka... so please sabihin mo sa amin. Jino... You seem like a cheater, now... Fuck! You cheated on your relationship with Mark... I thought you hated cheaters... So ano na ginagawa mo ngayon, sa sarili mo?"
Napapunas si Edric sa luha niya.
"Wala kang alam... Kayo! Wala kayong alam!"
"Ano ba ang hindi namin alam? Sabihin mo sa amin, para maintindihan ka namin," Kalmadong sabi ni Eric.
"H-Hindi ko na m-mahal si Mark." Tumingin siya sa akin.
He looks mad, but his eyes... his eyes. I know his eyes will never lie. He doesn't mean what he said. He loves me. His eyes say he loves me so much.
"Tara na. Pumasok na tayo sa loo-" napakagat ako sa ibabang labi ko nang sampalin niya ako.
"Hindi na kita mahal! Naiintindihan mo? Kaya pwede umalis na kayo! Hindi ko kayo kailangan."
He is joking, right?
"Love!" hinabol ko siya nang tumakbo siya palayo sa amin.
Nang maabutan ko siya, hindi ako nagdalawang isip na higitin siya paharap sa akin at niyakap. Kasabay nang yakap ko sa kaniya ay ang paglabas nang luha ko na kanina ko pa pinipigilan ilabas.
"Tayo palagi... 'di ba? Please h'wag kang umalis... Mahal na mahal kita, Jino." Mas hinigpitan ko pa ang pagyakap sa kaniya ng pilit niyang kinakalas ang sarili niya sa akin.
"Please let me go, Mark!" His voice sounded so tired that it almost cracked.
Nang mapagod na siya kakapilit na makakalas sa pagkakayakap ko huminto na siya at doon na rin umiyak.
"Love," when I heard that from him, mas bumuhos pa ang mga luha ko. "Sorry..." he is crying in my chest now.
"Shh... Don't worry. I understand, love... I love you... I love you so much, love. I love you." Napangiti ako nang yakapin niya na rin ako ng mahigpit.
Tama na inintindi ko siya.
"Mahal na mahal din kita, Mark. Mahal, na, mahal..." He whispered.
"I know... I know, kaya tahan na. Naiintindihan ko. Tara na pumasok na tayo sa loob." I caressed his back and smiled saka ako humarap sa kaniya at pinunasan ang luha niya.
"What the hell? You are running out of time."
Bigla akong nakaramdaman ng kaba sa narinig ko, his voice sounds so familiar. Inunti-unti kong kinalas si Jino sa'kin bago ko hinarap 'yong nagsalita. Napaatras ako at napayakap lalo kay Jino nang makita na siya. Si Lolo!
Humigpit ang pagkakayakap ko kay Jino para hindi niya makita si Lolo... Ano ginagawa ni Lolo rito?
"Come on, Jino."
Napakurap ako ng dalawang beses bago ko tinignan si Jino.
I could see he was apologizing to me by his eyes and stares. My brow furrowed in confusion.
"Sorry, love." Hinawakan niya ang mukha ko saka niya ako hinalikan. "I'm sorry..."
"Halika na rito." Hinablot ni Lolo ang kamay ni Jino dahilan ng tuluyang pagkakalas niya sa akin.
"Ow! Hi, Andrea." Kinawayan ni Lolo si Andrea. "My future grand daughter-in-law."
"Lo!" susugurin ko na sana si Lolo nang bigla akong lapitan nang dalawang body guard ni Lolo at agad akong hinawakan sa braso ko ng mahigpit na mahigpit.
"Ada, ano 'yon?" napatingin ako sa gawi nila nang magsalita si Blare.
When I look at them, they look confused, especially the twins. May takot at gulat sa mga mata ni Andrea, nanginginig siya.
"Sabi ni M-Mommy h-hindi na matutuloy 'yon."
"Nasa akin ang original copy of agreement." May inabot na brown envelope ang body guard ni Lolo ka Andrea.
"Tangina!" Napatingin sa akin si Andrea, she is about to cry.
"Hindi 'to totoo!" Saka niya pinunit-punit 'yung papel. "Hindi kami ikakasal ni Mark! Wala ng arrangement, itigil niyo 'to!"
Tuluyan nang umiyak si Andrea. Tumakbo siya kay Jino at agad na kinuha kay Lolo.
"Hindi mangyayari ang gusto mo! Hindi lahat kaya mong gawin!"
Slap
"Cha!"
"Ada!"
Hindi ako makalapit sa kanila sa higpit na pagkakawak ng mga gago 'to sa akin, gusto ko sila tulungan. Sinampal niya si Andrea! Ang sama niya, bakit ko ba 'to kadugo? Sinusuka ko ang dugo niyang dumadaloy sa buong katawan ko! Tangina!
"Ada," niyakap ni Jino si Andrea.
"Jino," they both cried.
"Please, don't. Don't disobey lolo. Hindi mo alam kung ano ang kayang niyang gawin." Mas lalong naiyak si Andrea.
"No, Jino. Please..." niyakap ni Jino si Andrea.
"Everything is fine," he said to Andrea.
Fine?
"Ang dadrama niyo!" kinuha ni Lolo si Jino kay Andrea.
Kinuha na naman niya palayo si Jino...
"Ada!" napatingin ako sa kambal at Blare. "Bitawan niyo kami!" nang makawala na silang tatlo sa humigit sa kanila kanina, agad nilang niyakap si Andrea at inilayo kay Lolo.
Wala akong magawa, nasasaktan ako sa nangyayari... Nagsisiiyakan na sila, I want to comfort them.
My love, he is crying... He is staring at me, which made me cry more.
"The arrangement is final. Next month, we'll see you both!"
"Hindi, lolo. Please not this time... Mahal ko po si Jino. Please!" Napaluhod na ako at mas lalong naiyak, "I'm begging you, Lolo. Huwag po si Jino."
"Apo lang kita. Your dad can't even say anything back to me. Ikaw pa kaya?" Sinampal niya ako.
"Mark!" they shouted, so worried.
"Subukan niyong lumapit."
"Walang magbabago sa pinagkasunduan," humarap si Lolo kay Andrea. "If you both disobey the agreement, we will see you both in court together with your parents! What a shame!" Nagsimula na silang maglakad habang hatak-hatak ni Lolo si Jino sa braso nito.
Nakatingin si Jino sa akin, he looks like he doesn't want to leave me. I understand now that he's doing this because of Lolo. Fuck!
So I did everything I could to get rid of these idiots. "Fuck you! Bitawan niyo ako!" When I was able to get away from them, binayagan ko silang dalawa at dahil doon lumuwag ang pagkakahawak nila sa akin.
Wala na akong sinayang na oras. I immediately ran closer to Jino and took him away from Lolo. I hugged Jino while I stared at Lolo. I was so mad.
"H'wag mo akong galitin, Mark!" He glared at me.
"Wala akong pakialam, lolo. Kung si Dad hindi niya nagawang ipaglaban si Tito Sung-Ho, pwes, ibahin mo ako... Ipaglalaban ko siya, Lo. Kahit pa umabot ang isang paa ko sa hukay."
Hinawakan ko ang kamay ni Jino saka siya hinatak paalis nang bahay, bukas ang gate kaya madali lang kami nakalabas.
"Fuck!" napahinto kami sa pagtakbo nang may humarang na kotse sa amin, lilihis na sana kami ng ibang way pero sa kabila rin ay may humarang sa amin.
"You can't escape from me!"
Hinawakan ko nang mahigpit si Jino nang lumabas ang iba pang body guards ni Lolo roon sa kotse na humarang sa'min.
"Love, please hold me tighter. I don't let them do what they want. I will protect you." Pagkasabi ko no'n ay nakarinig ako ng tunog ng kalabit ng baril, napatingin kami sa mga body guards ni Lolo, nakapalibot sila sa amin habang nakatapat sa amin ang baril nila.
May apat na body guards ni Lolo ang lumapit sa'min at pilit kaming pinaglayo.
"Love, tama na." Napahinto ang mga guard ni Lolo nang magsalita si Jino.
"No, love please. Makakatakas tayo rito... Trust me." I smiled at him with pain, so much pain.
"Tama na... pagod na ako, mapapagod ka lang." Tumingin siya sa dalawang guard na nakahawak sa kaniya, sumenyas siya dahilan nang pagtanggal nila sa pagkakahawak kay Jino saka siya lumapit sa akin at hinawakan ang mukha ko.
"Kalimutan mo na ako... Remember when you said you wanted to have a child. Two kids, right?" Ngumiti siya sa akin ng tipid. "Matutupad mo na 'yon kapag kinasal ka na... Magkakapamilya ka na kagaya ng pangarap mo."
Bumuhos lalo ang luha ko sa narinig ko sa kaniya.
Mali... Hindi iyon ang ibig kong sabihin noon.
"No, love. You misunderstand me. Tayo 'yon... Dalawa tayo na bubuo ng pamilya. Magkakaroon tayo ng anak, trust me."
Naramdaman ko na binitawan na rin ako ng dalawang guard na nakahawak sa braso ko kaya agad kong niyakap si Jino.
"I already planned it, at ang plano ko na 'yon tayong dalawa 'yon, kaya please. Laban pa tayo. H'wag kang susuko. Ipaglalaban kita. Kakausapin ko si Lolo."
I kiss him, but this time it's different. We were both crying, and it felt like so much pain in my chest. I can't imagine my life without him. I don't know what to do, if ever. He is my future, and my forever.
"Stop na, Mark." He stared at me and smiled, but he's still crying. "Goodbye." Tuluyan na siyang lumayo sa akin, papunta siya kay Lolo.
"No..." I was about to run when this bullshit held me again. "Love!" I shouted pero hindi na niya ako nililingon, that made me cry more.
"No! Please, Jino, love! Stay with me!" Napaluhod na ako. "Lo! Please! H'wag po si Jino..."
I cry, and cry, and cry until I feel like my eyes don't have any tears anymore. Ang sakit... Sobrang sakit ng nararamdaman ko... Wala na akong nararamdaman kun'di galit sa lolo ko.
All my life, he controlled me. He made me a puppet, sila ni Dad. Lahat kinuha nila sa akin, hindi ko na hahayaan na pati si Jino kunin niya. Hindi ako papayag.
Bumuntong-hininga ako at kumuha ng lakas ng loob bago ako tumayo at pinilit na makawala sa kanila, nagawa ko kaya dali-dali akong tumakbo para habulin ang sasakyan ni Lolo.
"Jino!" I ran and ran and ran, but still I couldn't reach them that made me kneel on the ground and pour out all my tears there.
"Jino..." I crossed my hands in my chest and hugged myself so fucking hard.
Wala na siya... Wala na ang mahal ko.
Our ring... I looked at our ring. It faded, the shine of it faded. My other half was gone, a dim, dark, unclear diamond...
Bakit nangyari ito? Malapit na, kaunti na lang lalagay na kami sa tahimik.
Hindi ko maisip ang bukas na wala siya sa tabi ko, wala na akong yayakapin sa umaga. Bubungad sa akin na may ngiti sa labi niya.
I cried even more when everything started to flash in my mind; our happy moments, the day I confessed, the day we saw each other for the first time. My proposal, our promises, plans, everything starts to run in my mind...
"Mark," I heard them.
Hindi ko matanggap... wala akong nagawa para manatili siya sa tabi ko. Kailangan ba namin maranasan 'to? Bakit kailangan? Hindi ba pwede na maging masaya na lang kami? Hindi ko na alam... hindi ko kaya... wala na siya, wala na iyong mahal ko.
"Mark, stand up, Mark." Pinilit akong patayuin nina Blare at Eric pero wala na akong lakas para tumayo. Wala na 'yong lakas ko.
"I still can't believe it. Nalaro pa ng Lolo mo 'yung sitwasyon. Sabi ni Mommy sa akin noon, wala na 'yon, hindi na matutuloy dahil nga humindi ako."
Nasa loob na kami ng bahay... Hindi ako makapagsalita matapos ang nangyari. Hindi pa rin ako makapaniwalang nangyari ang lahat ng ito.
"I'm sorry, I swear. I don't have any idea about his plan... He grabbed me, and then insisted on kissing me. That is where you caught us."
He is trying to explain his side.
"I understand, Dom." Walang emosyon na sabi ko.
"Sorry, I punched you earlier." Sabi ni Blare.
"It's fine, I understand. I'm really sorry."
Tumango ako.
"You can go home, Dom. Thank you, still." Nilapitan ni Andrea si Dom saka niya ito sinamahan palabas nang bahay.
Natahimik kami lahat, ng mayamaya ay may biglang pumasok sa bahay dahilan nang pagtayo ko sa sofa. Kinabahan ako at nakaramdam ng tuwa, pero nang makita ko kung sino ang papasok na sa bahay namin, napahinto ako at bumalik lahat ng galit na naramdaman ko sa kaniya kanina.
"Hi, Apo." He was about to hug me when I moved backwards and stared at him madly.
"Saan mo dinala si Jino?" Natawa lang siya saka niya inilagay ang kamay niya sa bulsa niya.
"Wala ka na roon. Forget about him."
Nagpantig ang dalawang tainga ko sa narinig ko sa kaniya.
"Kalimutan? Akala mo ba ganoon lang kadali 'yon? Mahal ko iyon, Lolo. Mahal ko iyong nilayo mo sa akin." Natawa ako ng sarkastiko. "No wonder, wala naman pagmamahal diyan sa puso mo. Dahil makasarili kang matanda ka. Pinabayaan mo nga si Lola, 'di ba?"
Nang sabihin ko ang lahat ng iyon bigla ko na lang naramdaman ang hapdi ng mukha ko at ngayon ay nakahandusay na ako sa sahig.
"Sir," inalalayan ako ni Ate Maxine, ngumiti ako sa kaniya at nagpaalalaya na tumayo. "H'wag niyo naman po saktan ang apo niyo."
"At sino ka naman?" lalapit sana si Lolo kay Ate Maxine nang humarang ako.
"Hindi mo sasaktan si Ate Maxine," pero humandusay muli ako sa sahig nang ihawi niya ako sa pagkakaharang ko kay Ate Maxine.
"S-Sir..." Nagkaroon ako ng lakas at agad na tumayo saka ko tinulak palayo si Lolo kay Ate Maxine. Tangina, pati si Ate Maxine sinakal niya! Napakasama niya!
"Lolo Max! Ang kapal ng mukha mo." Lumapit si Ada sa amin at agad na niyakap si Ate Maxine.
"I like it when you call me Lolo, soon to be Mrs. Cross."
"Hindi mangyayari iyan!"
"Really, huh?"
"Ate Maxine,"
Napatingin ako sa kanila. Inobserbahan ko sila, pagkaalis ni Ate Maxine at pumunta roon sa kusina, hinarap ako ni Andrea.
"I'm sorry, Mark. Hindi ko kagaad naalala kanina, sobrang na-frustrate ako sa pinakita ng lolo mo."
Kumunot ang kilay ko sa kaniya, hindi na ako nakapagsalita nang harapin niya si Lolo.
"I'm pregnant... I'm four weeks pregnant at ang ama ng anak ko ay si Eric, boyfriend ko."
"T-talaga?" bakas ko sa boses ni Eric ang gulat, lahat kami nagulat sa sinabi ni Andrea.
"No, you are kidding me. Come hug your future grandfather." Napakuha si Andrea sa phone niya at may pinakita kay Lolo.
"It's just a pregnancy test. Hindi valid 'yan kung tutuusin." Napailing si Lolo.
"Ate Maxine,"
Napatingin ako kay Ate Maxine, narito na siya ulit at may dala-dala siya.
"Noong nalaman ko na buntis ako, si Ate Maxine agad ang nilapitan ko dahil alam ko maiintindihan niya ako at alam niya kung ano ang dapat kong gawin. She suggested that I needed to consult with the doctor, kaya agad kami pumunta ni Ate Maxine sa hospital to confirm everything." May inabot si Ate Maxine kay Lolo.
Nagtaka pa si Lolo roon sa iniabot ni Ate Maxine pero binuksan pa rin niya 'yong envelope saka niya kinuha ang nasa loob nito.
"This can't be! This can't be!" Natawang sabi ni Lolo habang umiiling bago niya tinignan nang masama si Andrea.
"Fuck!" Hinagis niya 'yong papel na hawak niya. "It's fine, so I guess hindi na kita kailangan." Humarap si Lolo sa'kin.
"Halika na, uuwi na tayo."
"Hindi ako sasama sa'yo!"
Kukunin ko na sana ang phone ko para tawagan si Mommy pero bigla akong hinawakan sa braso ng mga body guard na naman ni Lolo, kinaladkad nila ako hanggang makalabas kami ng bahay.
Narinig ko pa ang pag-iyak ni Edric.
"Mark!" Rinig kong tawag nila sa akin.
"Subukan niyo lang, sumunod. Hindi lang sagasa, lason at bugbog ang aabutin niyo."
Nang marinig ko kay Lolo 'yon mas nag-alab ang puso ko sa galit.
Siya? Siya may kagagawan no'n?
"Napakasama mo! Tao ka pa ba, ha? Walang hiya ka! Sinusuka kita bilang Lolo ko, tangina mo!"
"Wala kang karapatan pagsalitaan ako ng ganiyan."
Slap
Sinampal ako ni Lolo gamit iyong likod ng palad niya, ang lakas. Nagmanhid ang kalahati ng mukha ko dahil sa pagkasampal niya sa akin.
"Ipasok niyo na 'yan."
Pinilit nila akong papasukin sa loob ng sasakyan na nakaabang na sa tapat ng bahay.
Before I could finally get into the car, I stared at them... They're all crying... Wala silang magawa...
It's hard to think that we're now apart.
They couldn't leave the house because of the guards that surrounded them.
I smiled at them... "Thank you," I mouthed, which made them cry even more.
Patawad... Hindi ko kayo napagtanggol.
Wala na... wala na lahat sa akin, balik na naman ako sa dati. I'm alone again...
The people that gave me a lot of good memories and happiness are not with me anymore... I hate this feeling... The feeling of being alone... They are my life.
Love, I'm sorry... I love you... Please wait for me. I will do anything just to be with you again.
Hahanapin kita... Hintayin mo ako.
ﾟﾟﾟ