{Έλενα}
Ηλίανθος
Βλέπω την Φωτεινή, και τον πατέρα μου, να καίγονται.
Να χορεύουν οι φλόγες μαζί τους..
Κλαίω, και θέλω να πλησιάσω.
Μα κάτι με εμποδίζει.
Μένω απλώς ακίνητη βλέποντας αυτό το φρικτό θέαμα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Μπορώ να νιώσω το ποσό ζεστές είναι φλόγες.
Νιώθω να με αφήνουν οι δυνάμεις μου, πέφτω στο τσιμέντο μα ακούω το όνομα μου από την Φωτεινή μέσα από της φλόγες.
Δεν μπορώ να την δω.
Μα θέλω να σηκωθώ.
Πρέπει να σηκωθώ «Έλενα» με φωνάξει ξανά. Και προσπαθώ μάταια να σηκωθώ.
«θες βοήθεια;» ακούω μια φωνή και βλέπω έναν, να μου απλώνει το χέρι του για να με βοηθήσει.
Τα πάντα επάνω του θυμίζουν άγγελο.
Νιώθω οικειότητα, και ασφάλεια. για κάποιο λόγο.
Απλώνω το χέρι μου, και εκείνος το κλείνει τρυφερά με το δικό του...
Μα εμφανίζεται ένας τύπος μαύρο φορεμένος πίσω από τον έκπτωτο άγγελο μου, νιώθω φόβο ανοίγω τα χείλη μου για να τον ειδοποιήσω μα ο άντρας σκιά τον καρφώνει με τα μεγάλα του νύχια ακριβώς στην καρδιά.
Μπορώ να δω μόνο τα κόκκινα μάτια του.
βγάζω μια κραυγή οργής και θλίψης όταν βλέπω τον άγγελο να πέφτει στο κρύο τσιμέντο του δρόμου με το αίμα του να τρέχει και να γίνεται ένα με της φλόγες.
«γιατί;» φωνάξω...και νιώθω κάτι να με ταρακουνάει αρκετά δυνατά.
«Έλενα ξύπνα» ακούω την φωνή της μάνας μου έτοιμη να σπάσει και ανοίγω απότομα τα μάτια μου.
Την βλέπω δίπλα μου γονατιστή με τρομαγμένη έκφραση και κόκκινα μάτια σαν να απειλούν δάκρυα τα μάτια της...
Και τότε καταλαβαίνω πως μόλις ξύπνησα από έναν ακόμα εφιάλτη.
Έναν πολύ περίεργο εφιάλτη.
Παίρνω βαθιές ανάσες, και το σώμα μου το νιώθω να τρέμει ιδρωμένο.
«όλα καλά τώρα.. Πάει πέρασε» μου λέει η μάνα μου αφού με έκλεισε άμεσα στην αγκαλιά της σαν μικρό παιδί χτυπώντας την πλάτη μου, σαν να με παρηγορεί.
Για αρκετή ώρα χωρίς να πούμε λέξη για λέξη.
Αφήνοντας την σιωπή να θεραπεύσει ότι χρειάζεται.
«πεινάω» της δηλώνω σαν μικρό παιδί κάποια στιγμή μετά από απόλυτη ηρεμία.
Το γέλιο της μάνας μου στην δηλώσει μου, ακούστηκε υπέροχα μέσα στα αυτιά μου.
«θες να σου πω ένα μυστικό;» με ρωτάει την στιγμή που με απομακρύνει από την ζέστη αγκαλιά της.
«Ναι» της λέω σαν ενθουσιασμενο παιδί.
Μου κάνει νόημα με το χέρι της να την πλησιάσω και όταν το κάνω, μου ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου «και εγώ πεινάω και πάρα πολύ μάλιστα» και γέλασα λιγάκι από την πεινασμένη χροιά φωνή της.
«παράγγειλα πίτσα.. Οπότε θα κάνω ένα μπάνιο οπότε έχε λίγο το νου σου στην πόρτα..το πορτοφόλι μου το εχω αφήσει στο τραπεζάκι του σαλονιού.
Και μετά αφού φάμε νομίζω ότι έχεις να μου πεις κάτι» μου λέει και στο τελευταίο καταλαβαίνω για τι αφορά..
«εντάξει μαμά» είναι το μόνο που της λέω και εκείνη με ένα φιλί στο μέτωπο, φεύγει για να κάνει το μπάνιο της.
Σηκώνομαι, και νιώθω λίγο βαρύ το κεφάλι μου, αλλά είμαι πολύ καλύτερα από πριν.
Για καλό κακού, παίρνω ένα χαπάκι παυσίπονο με το νερό που είχε αφήσει λογικά η άννα στο κομοδίνο πριν φύγει.
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς στο σαλόνι για να είμαι κοντά αν έρθει η πίτσα αφού πάρω το κινητό μου μαζί.
Κάθομαι στο καναπέ και το ανοίγω το κινητό μου για να αντικρίσω ότι έχω μερικά μηνύματα.
Ανοίγω της Αρτέμης πρώτα "όλα καλά; ελπίζω να ηρεμήσεις. Απλώς να ξέρεις αύριο μιας και είναι κυριακή δεν θα ανοίξω το ανθοπωλείο κάτσε σπίτι να ξεκουραστείς."
Χαμόγελο στην φροντίδα που μου δείχνει που είναι πέρα από αφεντικό και της στέλνω μια απάντηση ότι είμαι πολύ καλύτερα, και καλύτερα που δεν θα ανοίξει το ανθοπωλείο για να ξεκουραστεί και η ίδια.
Η απάντηση της δεν άργησε
"χαίρομαι που είσαι καλύτερα.. Εντάξει εντάξει θα ξεκουραστώ και εγώ μην ανησυχείς.."
Της στέλνω ένα μπράβο,και ότι χαίρομαι που με υπακούει με μια μικρή χαμογελαστή φάτσα..
Και εκείνη άμεσα μου στέλνει μια φάτσα τρελαμένη με την γλώσσα έξω. Για να με κοροϊδέψει.. Γελάω και της στέλνω μια φάτσα ανάκτησης.
Κάι άμεσα ανοίγω της άννας μου, που μου έχει στείλει τρία μηνύματα.
"όταν ξυπνήσεις, στείλε μου να δω πως είσαι"
"ήρθαν οι γονείς μου και τους ρώτησα. Μα εκείνοι λένε ότι θα μου το πουν αύριο γιατί είχαν μια δύσκολη μέρα"
"ακόμα κοιμάσαι;"
Αμέσως της απαντώ
"μόλις πριν λίγο ξύπνησα με άσχημο εφιάλτη αν μπορείς αύριο θα ήθελα να βρεθούμε έχω κάτι να σου πω.. Όμως πέρα από αυτά είμαι καλύτερα μην ανησυχείς. Καταλαβαίνω.. Δεν πειράζει θα μάθεις αύριο... Τουλάχιστον φάνηκαν πρόθυμοι να σου μιλήσουν Καί είναι καλό αυτό"
Δεν ήρθε κανένα μήνυμα αντίθετος άκουσα το κουδούνι της πόρτας και άμεσα πήγα προς τα εκεί άνοιξα πήρε την πίτσα άπο το παιδί, τον πλήρωσα αφήνοντας ένα μικρό φιλοδώρημα οπως κάνει πάντα η μητέρα μου και αφού μου είπε ευχαριστώ με ένα ευγενικό χαμόγελο έφυγε και έκλεισα την πόρτα.
Εγώ από την άλλη πήγα στην κουζίνα για να μας ετοιμάσω το τραπέζι μα η φωνή της μάνας μου, με σταμάτησε «στο σαλόνι θα φάμε αγάπη» μου δήλωσε την στιγμή που βγήκε από το μπάνιο με της αγαπημένες της πιτζάμες, λευκές με κόκκινες καρδούλες και καφέ αρκουδάκια.
Χαμογέλασα κάι σαν καλή κόρη και υπακοή πήγα την πίτσα στο τραπεζάκι του σαλονιού την άνοιξα, και πήγα να φέρω δύο ποτήρια για νά αφήσω πάρα δίπλα στο τραπεζάκι.
«τι θα πιεις;» την ρωτάω μα είχε ήδη ανοίξει το ψυγείο και είχε πάρει δύο αναψυκτικά κουτάκια.
Έκατσα στην θέση μου στο καναπέ, και αμέσως μετά βουλευτικέ και η μάνα μου ανοίγοντας την τηλεόραση έβαλε ένα κανάλι που έπαιξε ένα κινούμενο σχέδιο και χαζεψαμε τρώγοντας κομμάτι επί κομμάτι γελώντας σε μερικά σημεία της ταινίας.
Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Πότε τελείωσε η ταινία, και πότε φάγαμε αυτήν την νόστιμη πίτσα.
«Ακούω Ελενα. Όταν γύρισα από την δουλειά είδε ξεκάθαρα πως δεν ήσουν καλά ακόμα και αν κοιμοσουν. Ήσουν πολύ χλωμη.» μου λέει η μάνα μου, σοβαρή αφού κλείσει τα χέρια μου, με τα δικά της.
Δεν ήθελα να της τα πω να μην την ανησυχήσω. Αλλά δεν μπορώ να της κρύψω τίποτα, ούτε θέλω να να της πω και ψέματα.
«σήμερα πήγα βόλτα με την Αννα κάποια στιγμή μου ήρθε μια ανάμνηση νομίζω. Με ρώτησε η Φωτεινή τι ηθελα να σπουδάσω και της είπα φωτογραφία και εκείνη με πείραξε λέγοντας πως το ήξερε δείχνοντας πως το περίμενε» της ξεκινώ λέγοντας με την σειρά τα γεγονότα. Ένα ένα...
«όντος.. Έχεις πει και σε μένα κάι στον πατέρα σου ότι ήθελες να σπουδάσεις φωτογραφία.. Ήταν από τα αγαπημένα σου χόμπι.» μου δηλώνει για βεβαίωση η μητέρα μου ότι όντος ήταν ανάμνηση.
«μετά κάτσαμε σε ένα καφέ, και όταν είδα έναν, με έπιασε ένα αίσθημα φόβου δεν είμαι σίγουρη αν ευθύνεται αυτός απλώς με έπιασε το κεφάλι μου, και πριν το καταλάβω εμφανίστηκε η ασθένεια μου, φυσικά η άννα με βοήθησε και μου έδωσε αμέσως το κόκκινο χάπι..» της λέω και βλέπω αμέσως την ανησυχία της αποφεύγω να ακούσω κάθε τι πάνω στην συγκεκριμένη δήλωση και αμέσως παίρνω τον λόγο για να προχωρήσω.
«Φύγαμε, και μετά πολύ μετά στην δουλειά μου αφού ήμουν ήρεμη κάποια στιγμή άκουγα την φωνή της φωτεινής συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να με πιάσει πάλι έντονος πονοκέφαλος. Δεν είμαι σίγουρη αλλά μήπως να κλείναμε ραντεβού με τον γιατρό; νομίζω ότι έχω περισσότερους πονοκεφάλους, ακούω συχνά την φωνή της φωτεινής. Να δούμε τι θα πει» της εξηγώ λέγοντας την γνώμη μου.
«ναι έχεις δίκιο, την Δευτέρα το πρωί θα το κανονίσω να δούμε τι θα μας πει.. Μέχρι τότε προσπάθα να μην πιεζεσαι η να κουράζεσαι εντάξει;» με ρωτάει και αμέσως μπαίνω στην αγκαλιά της. «φυσικά, έχεις το λόγο μου, έξαλλου μου είπε η Αρτέμης ότι δεν θα ανοίξει αύριο το ανθοπωλείο ώστε να μην χρειαστεί να πάω»
«σε προσέχει, και είναι καλή για αφεντικό και χαίρομαι για αυτο...» μου δηλώνει και χαμογελάω στα λόγια της, επειδή όντος ισχύει.
Βγαίνω από την αγκαλιά της και την κοιτάξω «εσύ πως ήταν η μέρα σου; να υποθέσω ότι κουραστική όπως συνήθως;»
«όντος... Σκέφτομαι μήπως να αλλάξω επάγγελμα βαρέθηκα εκεί μέσα, με κρατούν συνεχώς μακριά σου και με κουράζουν απίστευτα» μου δηλώνει και μπορώ να καταλάβω ότι όντος το εννοεί.
«είναι σοβαρή απόφαση» της δηλώνω μόνοχα μιας και δεν θέλω να είμαι επιρροή. Απλώς να ξέρει ότι είναι σοβαρό θέμα.
«το ξέρω μην ανησυχείς αγάπη μου... Επίσης εγώ λέω να πάω να κοιμηθώ και αύριο μιας και δεν δουλεύω. Να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται» μου δηλώνει και ενθουσιαζομαι.
«τέλειααααα» της λέω χαρωπά και χτυπώντας παλαμάκια κάτι που έκανε την μάνα μου να γελάσει.
«ότι και να γίνει θα είσαι πάντα το μικρό μου» μου λέει σοβαρά.
«πάντα» της λέω, στέλνοντας ένα φιλάκι στον αέρα όπου τάχα πιάνει. Πριν ανταλλάξουμε από ένα «καληνύχτα» και χαθεί στο δωμάτιο της για να κοιμηθεί.
Δεν ξέρω τι να κάνω οπότε απλώς παίρνω την ύπαρξη μου και αφού αλλάξω σε κάτι άνετο αλλάξω και τα σεντόνια του κρεβατιού μου και δεν αργώ να ξαπλώσω άνετα στο κρεβάτι μου.
Παίρνω το κινητό μου και απλώς βάζω μουσική του Adrian von ziegler στο YouTube ξαπλώνω αφού κλείσω τα φώτα και κοιτάω τα αυτοκόλλητα αστέρια στο ταβάνι μου που φωσφορίζουν.
Στο μυαλό μου σκέφτομαι εκείνον..
Εκείνον από το ανθοπωλείο
Το χαμόγελο του, ο τρόπος που με κοιτούσε. Ο τρόπος που έβαλε αμήχανα το χέρι του στο πίσω μέρος του λαιμού του.
Όταν κοιτούσε με τόσο θαυμασμό τα λουλούδια.
Ακόμα και όταν με ρώτησε για το όνομα μου.
Μοιάζει τόσο ξεχωριστός..
Άραγε θα τον ξαναδώ;
Πώς τον λένε;
Καί πάνω από όλα γιατί τον είδα στον εφιάλτη του τροχαίου νωρίτερα;
Αναρωτιέμαι, μέχρι που τα βλέφαρα μου κλείνουν χωρίς να το καταλάβω με την μορφή του να με καθοδηγεί στα όνειρα μου.
Μέχρι που το μόνο που βλέπω είναι φλόγες..
Σε ένα τσιμεντένιο δρόμο.
Χορεύουν γύρω γύρω από το αμάξι.
Βλέπω μια σκιά να περπατάει, και να ψάχνει κάτι.
Έρχεται κοντά μου, αρκετά κοντά μου μα δεν με βλέπει συνεχίζει όμως να ψάχνει κάτι.
«Θα σε βρω» λέει με μία περίεργη χροιά στην φωνή του. Περισσότερο στον εαυτό του μέχρι που ξανά κοιτάει προς εμένα.
Τα κόκκινα μάτια του είναι τα μόνα που φαίνονται αλλά με τρομάζουν.
Νιώθω το σώμα μου να παραλύει μέχρι που ένα φως τον διώχνει.
Ξαφνικά το φως, παίρνει την μορφή της φωτεινής μου πιάνει τα χέρια και μου χαμογελάει «όλα θα πάνε καλά» ενώνοντας το μέτωπο της με το δικό μου.
Από έναν συναίσθημα ασφάλειας κλείνω τα μάτια μου.
Και όταν τα ξανά ανοίγω αντικρίζω το δωμάτιο μου.
Για μια ακόμη φορά νιώθω περίεργα με τα πρωτόγνωρα όνειρα που βλέπω ξαφνικά με μεγάλες αλλαγές.
Είχα συνηθίσει να βλέπω μόνο τα ίδια και τα ίδια και ξαφνικά νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα στο στήθος μου.
Μα δεν το αφήνω να με επηρεάσει σηκώνομαι φτιάχνω το κρεβάτι μου, και ακολουθώ την βασική μου πρωινή ρουτίνα πριν πάω στην κουζίνα να αντικρίσω την μάνα μου να φτιάχνει πρωινό.
«καλημέρα λουλούδι μου» μου λέει η μάνα μου χωρίς να γυρίσει «καλημέρα μανούλα» της ανταποδίδω πριν την πλησιάσω.
Ετοιμάζει έναν δικό με ένα αρκετά πλούσιο αγαπημένο πρωινό.
«δεν θα φαμε στο τραπέζι;» την ρωτάω λίγο καχύποπτη για τον δίσκο.
«όχι ετοίμασα να κάτσουμε στην πίσω αυλή» μου λέει με ένα πανέμορφο αστραφτερό χαμόγελο.
Πριν πάρει το δίσκο στα χέρια της..
Την βοήθησα ανοίγοντας την πόρτα για να βγούμε στην αυλή τα ακούμπησε στο τραπέζι και τα έφταιξε ομοιόμορφα.
Καφέ και κέικ για εκείνην. Και χυμό με τα αγαπημένα μου κρουασάνακια βούτυρο.
«είσαι θεά» της λέω την στιγμή που έχω κάτσει και έχω δαγκώσει την πρώτη μου μπουκιά.
«δεν είμαι αλλά ευχαριστώ» μου λέει πριν πιει λίγο από τον καφέ της.
Είναι τόσο όμορφα εδώ το τραπέζι είναι σε ένα κιόσκι που έφτιαξε ο πατέρας μου, είναι από αυτά που ευτυχώς θυμάμαι.
Στα πλαϊνά της αυλής υπάρχει φτιαγμένος κήπος με λουλούδια διαφορά από τα χέρια της μητέρας μου.
Ο χώρος είναι πανέμορφος και γαλήνιος..
Ακόμα και η μυρωδιά σε ταξιδεύει.
«υπέροχη ιδέα. Είχαμε καιρό να κάτσουμε εδώ» της λέω ειλικρινά της σκέψεις μου.
«ισχύει.. Χαίρομαι που συμφωνείς ήθελα να αλλάξω αυτήν την ημέρα και να της δώσω αξία.
Μιας και σπάνια έχω τόσο χρόνο. Θέλω να το εκμεταλλευτώ στο άπειρο.»
«θα το εκμεταλλευτουμε όπως θες. αλλά για αρχή ας πάρουμε το πρωινό μας όμορφα και ήσυχα» της δηλώνω με βεβαίωση γεμάτη από χαρά.
Μιας και όντος ισχύει, σπάνια έχει χρόνο.
Οπότε και εγώ λίγο πολύ θέλω να το εκμεταλλευτώ.
Μετά από το τροχαίο αυτές της στιγμές αναζητώ περισσότερο και νιώθω να έχω ανάγκη.
Άλλα ποτέ δεν θα παραδεχομουν κάτι τέτοιο.
Δεν θα ήθελα ποτέ να την πιέσω.
Η δουλειά της είναι αυτή που μας ζει λίγο πολύ.
Οπότε θα ήμουν εγωίστρια αν ανέβαζα πάνω από όλα τα θέλω μου και της ανάγκες μου.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Παίρνοντας το πρωινό μας έξω, με τον ήλιο, το αεράκι και κάθε μοναδικό ξεχωριστό ήχο.
Σηκώνομαι κάποια στιγμή για να πάω ότι χρειάζεται από το τελειωμένο πρωινό στην κουζίνα και η μητέρα μου, ακολουθεί το παράδειγμα μου και με βοηθάει.
«θα με βοηθήσεις με της δουλειές του σπιτιού;» με ρωτάει.
«φυσικά.. Αλλά είσαι σίγουρη;» την ρωτάω μιας και θα μπορούσε να ξεκουραστεί.
«φυσικά.» μου λέει με μια χαρούμενη διάθεση και χαίρομαι που την βλέπω έτσι.
Πριν αρχίσει το καθάρισμα και ότι δουλίτσα ήταν αναγκαία έβαλε μουσική δυνατά για το σπίτι αλλά όχι τόσο δυνατά για να ενοχλεί τους υπόλοιπους.
Στο μενού είχε ξεσκόνισμα με χορό.
Ναι ίσως να μην είναι γνωστό για πολλούς αλλά εμείς ξεσκονίζουμε, με τους γοφούς μας να χορεύουν παιχνιδιάρικα, και για να είμαι ειλικρινής είμαστε από τής καλύτερες όλα τα έπιπλα στο σπίτι μας κοιτούν με θαυμασμό.
Ακόμα και όταν σκουπιζουμε, η σφουγγαριζουμε, τραγουδάμε δυνατά τους στοίχους των τραγουδιών που παίζουν, και τα έπιπλα απλώς μένουν αφωνα έχουν σοκαριστεί με την υπέροχη φωνή μας που δεν μπορούν να αντιδράσουν.
Καί ακόμα καλύτερα όταν όταν παίζουμε καθαρίζοντας τα τζάμια.
Η μια από έξω, η άλλη από μέσα κάνοντας ότι θα μπορούσαν να κάνουν τα χαρούμενα παιδιάκια σε εκείνη την ηλικία που όλα για εκείνα είναι υπέροχα και όλα για παιχνίδι.
Μέχρι που αλλάξουμε της μαξιλαροθήκες είτε στα μαξιλάρια ύπνου είτε διακόσμησης.
Εκεί φλερτάρουμε, χορεύοντας μαζί τους λες και είναι ο καλύτερος παρτενέρ σε ολόκληρο το κόσμο σαν να είμαστε σε κάποιον χορό από εφηβικό πάρτι.
Το σπίτι γέμισε χρώματα από ζεστές μελωδίες.
Γέλια, χορούς, παιχνίδια.
Μετά από έναν αρκετό καιρό...
Ενώ μυρίζει πανέμορφα μετά το φρεσκάρισμα, και το καθάρισμα.
Μοιάζει τελείως διαφορετικό.
Και αυτό επηρεάζει με ωραίο τρόπο το εσωτερικό μου κόσμο.
Σχεδόν ξεχνώντας κάθε άγχος, πρόβλημα και ανησυχία..
Είτε εφιάλτες, είτε φόβους.
«πείνασα» δηλώνει η μάνα μου την ίδια στιγμή που ρίχνουμε το σώμα μας στης καρέκλες της κουζίνας.
«και εγώ» συμφωνώ την στιγμή που κλείνω για λίγο τα μάτια μου από την μικρή κούραση.
Τα ανοίγω και βλέπω την μάνα μου να γεμίζει δύο ποτήρια με κρύα λεμονάδα.
«τι λες να φορέσουμε κάτι καλό; και να φάμε από κάπου έξω;» με ρωτάει αφού έχει πιει μονορούφι το κίτρινο υγρό.
Αμέσως ένα χαμόγελο έρχεται στα χείλη μου χωρίς να μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου.
«και το ρωτάς;» της απαντώ και εκείνη γελάει.
«έλα ντε» μου λέει χαμογελαστή και της βγάζω ελαφρώς σαν παιδί την γλώσσα μου.
Γελάει και ρολαρει τα μάτια της με αυτήν την συμπεριφορά μου και εγώ απλώς τάχα την αγνοώ πίνοντας από το ποτήρι μου, και το αφήνω μισό γεμάτο πάλι στην θέση του.
«ωραία σήκω να ετοιμαστούμε» μου λέει, και αμέσως αφού σηκωθεί με παίρνει από το χέρι για να με πάει στο υπνοδωμάτιο της.
Την κοιτώ μπερδεμένη, και εκείνη χωρίς να πει τίποτα απλώς ανοίγει την ντουλάπα της τραβάει μερικά ρούχα και τα αφήνει στο κρεβάτι.
«θέλω η κόρη μου, να με βοηθήσει να διαλέξω» μου δηλώνει χαρωπή και μου δείχνει τα ρούχα όπου άφησε το κρεβάτι.
«διάλεξε από αυτά» μου λέει και χωρίς να χάσω χρόνο τα τσεκάρω.
Χωρίζω μερικά σύνολα και αφού της τα δείξω, εκείνη τα δοκιμάζει χωρίς να παραλείψει να μου κάνει μια μικρή πασαρέλα σε κάθε εμφάνιση.
Το γέλιο και η τρέλα δεν αργή να έρθει στο σπίτι μαζί με της περίεργες εκφράσεις μου, που της χαρίζω.
Φοράει ένα πράσινο μακρύ φόρεμα για αρχή.
Είναι ωραίο, μα κάπως άτονο πάνω τής.
Γιατί δεύτερο σετ έβαλε ένα μπλε τζιν, με μια κίτρινη μπλούζα.
Δεν μου άρεσε ήταν πολύ απλό.
Ακόμα και αν άγγιξε σωστά το σώμα της.
Το τρίτο σύνολο ήταν ήταν ένα απαλό άσπρο τζιν περίπου ως τον αστράγαλο, μαζί με μια μπλούζα σε μια ζεστή και ανοιχτή απόχρωση του ροδάκινου. Με ελαφρύ κυματιστό τελείωμα.
Και ήταν καταπληκτικό πάνω της.
«καταπληκτικό» δηλώνω.
«ωραία κάτσε να βάλω τα υπόλοιπα μέσα στην ντουλάπα» μου λέει και εγώ σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω στο ράφι όπου έχει ομοιόμορφα ακουμπισμένες όλες της τσάντες.
Πιάνω μια και την αφήνω πάνω στο άδειο κρεβάτι πλέον. Μια μικρή τσάντα στο ίδιο χρώμα τής μπλούζας της, με λεπτή, χρυσή αλυσίδα.
«υπέροχα» αναφωνεί για την επιλογή μου όταν την βλέπει.
Χαμογελάω «κάτσε να σου φτιάξω τα μαλλιά και το μακιγιάζ σου» της δηλώνω και κάθεται στο έπιπλο ομορφιάς που έχει.
Και δεν χάνω άλλο δευτερόλεπτο, της φτιάχνω πρώτα το μακιγιάζ της, και μετά τα μαλλιά της.
Με ένα ελαφρύ μακιγιάζ,
Ενώ τα μέλι σπαστά μαλλιά της τα τόνισα λίγο περισσότερο στο σπάσιμο ώστε να μοιάζουν περισσότερο με κύματα θαλάσσης.
Είναι πανέμορφη.
Την βλέπω να κοιτάει έκπληκτη τον εαυτό της από το καθρέφτη για λίγα λεπτά πριν με κοιτάξει με ένα τρυφερό βλέμμα και ένα ξεχωριστό χαμόγελο στα χείλη της.
«σε ευχαριστώ, είμαι εκθαμβωτική χάρις εσένα» μου λέει, και αμέσως κάνω τα πάντα για να αρνηθώ αυτήν την δήλωση της.
«πάντα είσαι, δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να τονίσω το κάθε τι που είναι όμορφο πάνω σου» της δηλώνω και εκείνη απλώς με βάζει στην αγκαλιά της χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«σειρά σου» μου δηλώνει και αμέσως με χώνει μέσα στο δωμάτιο μου.
Ανοίγω την ντουλάπα και βγάζω μερικά αγαπημένα ρούχα.
Αφήνοντας όπως και εκείνη, πάνω στο κρεβάτι μου.
Τα μελετάει με προσοχή, και διαλέγει τέσσερα συνολακια.
Τα δοκιμάζω ένα προς ένα και τής κάνω πασαρέλα με την μόνη διάφορα ότι βάζω περισσότερο ύφος, ψηλομύτας μίας και το κάνω συνεχώς με την άννα.
Ένα μαύρο Τζιν σορτσάκι με κόκκινη μπλούζα.
Κάνει άμεσα μια έκφραση που δηλώνει ότι δεν της αρέσει αρκετά.
Ένα φόρεμα σε βαθύ μπλε χρώμα της αρέσει μα την βλέπω να σκέφτεται «ωραίο μα είναι για πολύ καλύτερη περίσταση» δηλώνει και δεν έχει πολύ άδικο τώρα που το σκέφτομαι είναι ποιο ανοιχτό στο μπούστο και σίγουρα είναι για ποιο βραδινή, η ποιο επίσημη στιγμή.
«σωστό» αναφωνω προς τον εαυτό μου και βάζω το επόμενο όπου είναι μια μαύρη φούστα με λουλούδια, και μια κίτρινη μπλούζα.
Δεν με χαρωπή Καί πάρα πολύ, και όταν βλέπω ότι δεν αρέσει πολύ στην μάνα μου χαίρομαι.
«μπα, κάτι του λείπει» μου λέει και γελάω.
Φοράω το τελευταίο όπου είναι ένα τζιν παντελόνι σαν της μάνας μου, ένα δάχτυλο πριν τον αστράγαλο, στενό στο δέρμα μου με της μόνες διάφορες ότι το δικό μου είναι μαύρο, και έχει μικρά σχίσιμοτα λίγο ποιο πάνω από το γόνατο μου.
Με μία μπλούζα σε μια ροζ απόχρωση.
«η μπλούζα δεν είναι η κατάλληλη» δηλώνουμε σαν μια φωνή και γελάμε στο επόμενο δευτερόλεπτο.
«νόμιζω ότι έχω το κατάλληλο» την βεβαιώνω πριν πάρω από την ντουλάπα μου και φορέσω ένα καλοκαιρινό λευκό πουκάμισο με ανοιχτά τα δύο πρώτα κουμπιά ενώ βάζω το τελείωμα του μέσα από το τζιν αφήνοντας να εξέχει λίγο ώστε να δημιουργεί μια μικρή κοιλίτσα.
«όντος αυτό είναι το κατάλληλο» μου δηλώνει και της χαμόγελο.
Μπορώ να διακρίνω το ποσό με καμαρώνει με τα μάτια της αλλά δεν λέω τίποτα άλλο.
«διάλεξε μου τσάντα» της λέω και της ανοίγω την ντουλαπάκι με της τσάντες μου.
Έρχεται και προσέχει κάθε τσάντα.
Μπορώ να καταλάβω ότι είναι ανάμεσα σε μια άσπρη, σε μια γκρι, Καί σε μια μαύρη.
Ευτυχώς για μένα διαλέγει την μαύρη, παρόμοια μ την δικιά της αλλά η δικιά μου έχει λεπτή ασημένια αλυσίδα, και έχει ένα μαύρο φιόγκο στο κέντρο της.
«ειναι από της αγαπημένες σου, και πάει καλύτερα με τα ρούχα σου» μου λέει και αμέσως της δίνω ένα φιλάκι στο μάγουλο.
«πάμε στο έπιπλο μου να σου φτιάξω τα μαλλάκια σου, και το μακιγιάζ.» μου δηλώνει και πάμε στο δωμάτιο της αφού πάρει την κασετίνα μου με τα καλλυντικά μου.
Μου κάνει ένα εξίσου ελαφρύ μακιγιάζ, μα λίγο ποιο έντονο από το δικό της.
Ενώ τα μαλλιά μου αφού μου τα κάνει ελαφρώς κυματιστα μου τα πιάνει σε μια όμορφη ψηλή αλογοουρά.
«είμαστε έτοιμες ας πάρουμε ότι χρειαζόμαστε και ας διαλέξουμε παπούτσια» της λέω και αμέσως κάνουμε πράξη την τελευταία μας πινελιά.
Βάζουμε ότι χρειαζόμαστε στης τσάντες μας και διαλέγουμε παπούτσια.
Εγώ της δίνω να διαλέξει ανάμεσα σε Χρύσα σανδάλια, μπαλαρίνες, καί πλατφόρμες στους χρώμα της μπλούζας της.
Διάλεξε της χαμηλές πλατφόρμες. «έτσι για αλλαγή» μου λέει πριν μου βγάλει, δύο μπαλαρίνες και τα σανδάλια.
Η μια μπαλαρίνα είναι μαύρη με χρυσό φιόγκο.
Η δεύτερη είναι μια μπεζ απόχρωση, με μικρό μικρό τακουνάκι.
Και τα σανδάλια είναι λευκά με ένα μικρό κορδονάκι στον αστράγαλο, και με χοντρό μέτριο τακούνι.
Ακολουθώ το παράδειγμα της, και φοράω τα ψηλά σανδάλια μού.
Ακριβώς πριν βγούμε από το σπίτι και κλείσουμε πίσω μας την πόρτα.
.....
Το έκτο κεφάλαιο μπήκε..
Με λέξεις 3500 δεν ήθελα να βγει πάλι πάνω από 3000 ώστε να μην είναι μεγάλο, και σας κουράζει. Αλλά δεν ήθελα να βρω άλλο σημείο για να το τελειώσω. Δεν μου έβγαινε κιόλας.
Λοιπόν πέρα από αυτά η Έλενα είδε περίεργα όνειρα, περνάει γλυκές στιγμές με την μάνα της..
Ελπίζω να σας αρέσει.
Περιμένω απόψεις και γνώμες πάντα..αλλα κάι απορίες.
Φιλάκια πολλά και να μου προσέχετε..
Θα τα πούμε στο επόμενο...