Toen ik met knallende koppijn weer bijkwam op de schoot van dokter Derek, wist ik dat ik met Liris een appeltje te schillen had. Een flinke appel.
'Hebben jullie haar er gewoon vandoor laten gaan?' Mijn vraag was vooral gericht aan bewaker Cambin, gezien het zijn baan was om mensen binnen te houden. De brede man haalde zijn schouders op, alsof zijn spieren alleen maar als ornamenten dienden. Rollend met mijn ogen liet ik het maar gaan, ik moest eerst de gevangene vinden. Kreunend kwam ik overeind van de bank met een hand tegen mijn bonzende slaap gedrukt. Als dokter Derek me niet een beetje had geheeld, kwam ik waarschijnlijk niet meer overeind.
Geconcentreerd op de kussens waar ze een uur geleden op zat, herhaalde ik haar naam viermaal in mijn hoofd. De letters rekten zich uit tot lange slierten, tot er een draad zo dun als een vislijn over was die verdween achter de muur. 'Ik ga naar haar op zoek,' mompelde ik dan naar de bewaker. Ik bedankte hem voor zijn hulp, voor Derek en ik onze weg naar de auto vervolgden.
'Ze is richting Apicro,' mompelde ik terwijl mijn vingers over de gladde lijn liet zweven, tot ik het kort aanraakte. Een beeld van haar starend naar een menu die ik herkende als die van de Bumbumburger schoot door mijn hoofd en schokte me als elektriciteit en versterkte de hoofdpijn. 'In een Bumbumburger?' Derek leek niet onder de indruk en opende de deuren van zijn zelfrijdende auto. Hij was niet spraakzaam en daar was ik blij mee. De rit duurde normaal driekwartier, maar met deze bak en zijn zeven versnellingen gelukkig maar twintig minuten.
'Waarom kies je haar van alle mensen? Ze gaat het je niet makkelijk maken.' Het verbaasde me dat Derek een gesprek initieerde. Ik verliet het uitzicht van voorbijracende windmolens en zonnepanelen om naar mijn oude vriend te kijken. De eerste keer dat ik dokter Derek ontmoette was op een Zegeldiner van Aprico vier jaar geleden. Beiden snackten we op gevulde eieren in stilte, wat de fijnste momenten van de drukke avond waren. Sindsdien hadden we regelmatig contact, al bestond dat alleen uit een nieuwjaarsberichtje bij elke jaarwisseling.
'Ik denk dat zij het best kan helpen, ze kent Basal en de Tijgerklauwen.' Om een reden schoot Liris' eerste impressie door mijn gedachten. Niet haar zangerige stem of afstotelijke woordkeuzes, maar haar laatste woorden die zo koel en afstandelijk waren gezegd. Ik heb medelijden met je. Ik dacht er niet veel van, ik was geen psycholoog of iets, maar deze woorden pasten niet in de puzzel die het meisje was.
'Je weet zelf ook wel dat er genoeg mensen zijn die Basal en de Tijgerklauwen kennen.' In mijn hoofd ontkende ik dat feit, legde mijn gezicht in mijn hand en staarde naar de hoogspanningslijnen. Ik had geen intentie om het gesprek voort te zetten.
'Ik hoop dat je een goede keuze maakt,' bromde Derek terwijl hij zijn blik naar het raam wendde. Bijtend op mijn tong hield ik de woorden 'ik ook' tegen. Liris had haar meest waardevolle informatie al aan me gegeven, het was gekkenwerk om een seriemoordenaar aan het lijntje te houden. Ik hoopte dat ze het waard was, het was een gedoe geweest om de commissaris over te halen. Gelukkig had ik nog wat informatie over zijn fraude praktijken die het daglicht niet hoorde te zien, al dacht ik niet dat de man me nog mocht.
Dereks wallen waren dieper dan de rioolputten, zijn huid een stuk bleker dan normaal. Hij had al zijn nagels kort gebeten tot aan het vlees en een deel van me wist dat ik aan hem moest vragen of het goed ging. Maar het andere deel had absoluut geen zin in een nieuw gesprek over problemen, dus bleef ik stil. Dit was vast het gevolg van de massieve werkdruk die de Raad van Aprico op hem legde, dokter Derek gebruikte zijn zegel immens veel doordat het haast alles kon genezen. Het woog ook zwaar op mijn geweten dat ik de dokter hiernaartoe gesleept had om iemand te genezen. Het was een opluchting om de hoge gebouwen van Apicro te zien en een verlossing toen ik werd afgezet aan de rand van het centrum.
'Ik zal je de vergoeding voor de energie via Uchat sturen,' riep ik door het raampje, maar Derek wuifde me weg. Hij mompelde iets over vrienden zijn en ging toen weer richting het ziekenhuis met een spraakbevel.
Mijn vingers gleden voorzichtig over het glinsterende draad, bang dat het brak als spinnendraad als er druk op kwam. Apicro was, zoals altijd, druk. Iedereen liep met een flinke pas langs elkaar zonder elkaar te erkennen. De meesten met hun draadloze oortjes in, anderen met AR-brilglazen om het nieuws te lezen onderweg.
Wanneer hun ogen niet op een scherm gelijmd waren, trok een ander billboardscherm in de omgeving hun aandacht wel. Alle gebouwen hingen er vol mee en vertoonden de laatste trendsetters. Van streamers tot muzikanten, elk beeldscherm probeerde aandacht te trekken met flitsende bewegingen en felle kleuren. Fronsend keek ik weg van het flitsende beeld die de pijn in mijn hoofd verergerde.
Een zucht verliet mijn mond toen ik zag dat de lijn me regelrecht naar de winkelstraten bracht. Er was altijd een onuitgesproken looproute die iedereen volgde, eentje die ik niet bevatte. Tegen de richting in wurmde ik me langs de mensen naar de dichtstbijzijnde Bumbumburger waar ik de visie van had gekregen. Ik kon niet geloven dat ze hier daadwerkelijk naartoe was gegaan nadat ze me bewusteloos had getrapt.
Met vernauwde ogen stapte ik het beroemde burgerrestaurant in terwijl ik de dunne lijn brak door met mijn nagels erin te knijpen. De glinstering viel weg en ik ademde diep uit, mijn hoofd draaide lichtjes en ik wist niet of het kwam door Liris' trap of door mijn zegel. Stampend langs de serverende robots vond ik Liris in de hoek van het restaurant, ze had haar benen opgetrokken en zoog met geholde wangen van een milkshake.
'Hé.' Mijn hand belandde op haar tafel voor ik het doorhad, tijdens het lopen was ik mijn boosheid vergeten, maar nu ik eenmaal hier stond, kon ik haar wel wurgen.
Liris staarde me aan, maar maakte eerst haar slok af. Nu merkte ik pas dat ze haar krullende haren in een knot had gedaan en nieuwe kleren aanhad. Een lichtblauwe trui met een vlinderpersonage uit een belachelijke kinderserie, de mouw voor haar missende arm was in elkaar geknoopt. Met opgetrokken benen op zetel liet ze de zwarte legging met rokje zien. Mijn ogen schoten wijd open, dit was allemaal splinternieuw en ik hoopte dat ze dit niet gestolen had. 'Waar heb je di-'
Zonder haar slok te onderbreken gooide ze mijn portemonnee op tafel, automatisch schoot mijn hand naar mijn kontzak om te ontdekken dat hij daar miste. Ik was opgelucht dat ze niets uit de winkels gestolen had, als ze nu een misdaad pleegde dan zou de commissaris een excuus hebben om Liris weer op te sluiten. Mijn blijdschap was van korte duur wanneer Liris extra luid aan het rietje zoog.
'Ha, deze milkshake is veel te dik.' Zuchtend draaide Liris met het rietje in haar drinken. Mijn wenkbrauw begon te trekken door haar onverschilligheid. 'Zit, zit, je loopt in de weg voor de robots.' Ze trapte tegen de stoel tegenover haar waardoor ik een blik kreeg van haar nieuwe sneakers.
Over mijn lijk wilde ik luisteren naar Liris haar bevel, maar toen de glimmend rode afvalrobot begon te piepen omdat ik zijn pad obstrueerde, ging ik zitten. 'Het spijt me dat ik je trapte, ik wist niet dat het zó hard ging zijn.'
Liris knipperde een paar keer onschuldig en keek me verwachtend aan. Alle woorden waren mijn gedachten ontgaan en het enige wat door mijn hoofd ging was haar naam, alsof ik nog naar haar aan het zoeken was. 'En bedankt voor het geld?' voegde ze twijfelachtig toe na mijn stilte. 'Ik heb wel een filtermasker voor je.' Ze hield haar vingers omhoog waar twee maskertjes aan hingen.
Zodra ze dat zei raakte ik uit mijn trance en greep ik naar mijn portemonnee. 'Wat heb je allemaal gespendeerd,' bromde ik. Tenzij ze naar een peperdure mediawinkel ging, zou ik genoeg op mijn kaart hebben. Criminelen opsporen betaalde gelukkig goed, zo goed dat ik comfortabel kon leven en dat was iets waar ik enorm dankbaar voor was. Liris knabbelde aan haar rietje, hield haar drankje vast met haar knieën terwijl ze met haar rechterhand telde.
'Zevenentwintig voor de trui, twintig voor het rokje, zeven voor de panty, dertig voor de filtermaskers, een tientje voor kleine dingen zoals haarelastiekjes, douchespullen en tampons. Het eten hier was afgerond twintig.' Wat ze gekocht had, was redelijk. Als ze niet zelf het initiatief genomen had, had ik het wel voor haar gekocht. Al waardeerde ik deze methode absoluut niet. Liris staarde naar haar hand alsof ze zich nog wat probeerde te herinneren. Al gauw knipte ze met haar vingers en een verhelderende blik. 'Oh en je hebt nu een jaarabonnement bij de FitterU.'
'Waarom ging je naar de sportschool?' De vraag viel meteen uit mijn mond. Net toen ik dacht dat ze iets normaals had gedaan. Liris haalde haar schouders op, haar rietje was compleet plat gebeten.
'Ik moest ergens douchen en je ziet eruit alsof je het kan gebruiken. Ik weet trouwens ook niet hoe je heet dus het staat onder de naam Snoepje.' Gefrustreerd kneep ik in mijn neusbrug, zachtjes telde ik tot tien.
Voor Ari.
'Oké, ben je tevreden met je experiment?' Ze wilde dat ik haar ging zoeken en ik had haar gevonden. Liris knikte glimlachend met haar gewoonlijke arrogantie, haar rossige babyharen waren tevoorschijn gekomen nu haar haren gebonden waren. 'Mooi, en ik heet Ryven overigens.'
'Liris, maar dat had je wel door. Snoepje, kan ik je wat vragen?' Ze gebruikte mijn naam nog steeds niet. Liris wipte zichzelf op haar plek en tuitte haar lippen. Verslagen bracht ik mijn hand door mijn haar, hield de pose vast terwijl ik mijn telefoon eruit haalde. Het was te laat om nog naar Basal te gaan vandaag, de zoektocht moest morgen starten.
'Ga je gang,' mompelde ik dan terwijl ik mijn gezicht op mijn hand legde. Mijn vingers speelden met de lage lokken achter mijn oor. Liris' ogen lichtten op alsof ze zojuist de hoofdprijs gewonnen had.
'Wie is deze Ari waar je zoveel moeite voor aan het doen bent?' Haar glimlach reikte haast haar ogen, wat me een rilling gaf. Alsof ze niks goeds van plan was.
'Ari is... mijn nestgenoot.' De taal had een gebrek aan woorden die onze relatie beschreef.
'Nestgenoot?' Liris proestte zachtjes, haar schouders schokkend. 'Wat ben je, een puppy?' Ik zuchtte, deze reactie kreeg ik vaker. Ari kon me hun broer noemen, maar de taal miste een woord voor wat Ari was voor mij.
'Ik ben hun broer, maar ik kan hen niet mijn zusje of broertje noemen wan-'
'Hun identificeert zich niet als vrouw of man.' Liris knikte begrijpelijk. 'Dat de moderne taal daar nog niks aan gedaan heeft.' Ze had een grimas op haar gezicht terwijl ze met haar nagels over de houten tafel schraapte. Ik knikte alleen maar, nu wist ze de situatie.
'Sanfia.'
Verrast keek ik op, Liris schreef de letters van het vreemde woord op de tafel met haar vingertop.
'Dat is hoe we hun in Basal noemen. Liefde vanuit de bloedband die jullie delen, of iets in die richting. Ik herinner het me niet helemaal.' Liris krabde aan haar hoofd, haar blik op de geopende hamburgerverpakkingen gericht.
Liefde vanuit de gedeelde bloedband.
Ik sloeg mijn ogen neer, het klonk beter dan nestgenoot, maar ik wist niet of de beschrijving paste bij de relatie tussen Ari en mij. Het woord klonk mooi met Liris' zangerige stem. Een waterige glimlach kroop op mijn gezicht.
'Ja, Ari is mijn Sanfia.'