{Έλενα}
Ηλίανθος
Με την άννα, καθόμαστε στο γνωστό φαστφουντάδικο "Λόρδος, Χάμπουργκερ."
Εντάξει σίγουρα ίσως να είναι λίγο αστείο.
Αλλά είναι από τα καλύτερα στο είδος του μέσα στην πόλη μας..
Όλοι στην ηλίανθος, το γνωρίζουν και είναι η πρώτη τους επιλογή.
Είτε για την ποιότητα, είτε για την ευγενική εξυπηρέτηση είτε για το χώρο που σου δημιουργεί μια ζεστασιά και οικειότητα ακόμα και στην πρώτη σού επίσκεψη.
Ο χώρος είναι απλός.
Έχει ένα λευκό δάπεδο.
Ενώ στα αριστερά και στα δεξιά σε μια γραμμή ως το βάθος έχει μαύρους καναπέδες υπό δύο θέσεις ο καθένας και λευκά τετράγωνα τραπέζια.
Με το αποτέλεσμα το κάθε τραπέζι, να έχει δύο καναπέδες. Για να είναι άνετο είτε για μεγάλη παρέα. Η για οικογένεια.
Στο βάθος υπάρχει εξυπηρέτηση πελατών όπου κανείς την παραγγελία σου ενώ πίσω είναι η κουζίνα.
Στην αριστερή πλευρά εντοπίζεις μια σκάλα όπου οδηγεί στο ημιόροφο χώρο που είναι λίγο πιο διαφορετικός.
Είχαμε ανέβει της προάλλες και είχε στρογγυλα λευκά τραπέζια και κίτρινες καρέκλες με λευκά πόδια.
Με τζαμαρία, και χαμηλό φωτισμό το βραδάκι κατάλληλο και προτιμότερο σε ζευγαράκια συνήθως.
Ενώ στην δεξιά πλευρά της εξυπηρέτησης υπάρχει μια λευκή πόρτα όπου οδηγεί στης τουαλέτες.
«Έλενα τι θέλεις;» με ρωτάει η άννα διπλά μου, σταματώντας από την σάρωση και της σκέψεις για το μαγαζί και το χώρο του.
«χμμ για νά δουμε» μουρμούριζω κοιτώντας το μεγάλο μενού στον τοίχο πάνω.
«θέλω διπλό χάμπουργκερ με τυρί, πατάτες μεσαίου μεγέθους, μια ατομική σαλάτα μια πορτοκαλάδα μεσαίου μέγεθος και αυτή. Και δύο μηλόπιτες.» δήλωσα και η νεαρή κοπέλα με την κίτρινη πόδια και κίτρινο καπέλο, καταγράψε την παραγγελία μου στην μαύρη οθόνη.
Κάι νομίζω ότι έχει το ίδιο βλέμμα με την άννα αυτή την στιγμή.
Όπου με κοιτούν περίεργα και σίγουρα σκέφτονται αν θα τα φάω όλα αυτά εγώ.
Και ναι παίδες. Εγώ θα τα φάω. Κάι αν θέλετε να ξέρετε σκέφτομαι πολύ σοβαρά και για ένα παγωτάκι. Αλλά δεν θα σας το φανερώσω ακόμα.
«εσείς τι θα θέλατε;» ρωτάει η κοπέλα, ευγενικά την άννα.
Και η άννα χωρίς να το σκεφτεί καν δίνει την παραγγελία που ήδη είχε διάλεξη.
«θα ήθελα κοτοπουκιες των εννιά, με μια Κόκα κόλα μεσαίου μέγεθος, και μια πατάτες μεγάλου μεγέθους.»
«υπέροχα το κόστος είναι είκοσι χρύσα κέρματα ηλίου» της λέει η υπάλληλος, και η άννα πληρώνει το ποσό. Όπου θα φροντίσω την επόμενη να πληρώσω εγώ.
«υπέροχα σε λίγο θα είστε έτοιμες» λέει η κοπέλα προτού πάει να πάρει την επόμενη παραγγελία.
Η Άννα με πλησιάζει και με ρωτάει «θέλεις να κάτσουμε εδώ η πάνω;»
«καλύτερα εδώ» της απαντώ μιας και όντος μου αρέσει καλύτερα εδώ.
«Ωραία κάτσε, σε λίγο θα έρθω με την παραγγελία μας» μου λέει δείχνοντας το τραπέζι λίγων εκατοστών μακριά μου.
Ότι είναι μικρότερη, και πάντα με προσέχει με ξεπερνάει.
Καταλαβαίνω ότι ανησυχείς και φοβάται ειδικά μετά από αυτό που έγινε στο καφέ.
Οπότε δεν της δίνω αντίρρηση και πάω και κάθομαι.
Αφήνοντας της τσάντες με τα ψώνια δίπλα μου στο καναπέ.
Χαζεύω από εδώ και εκεί αόριστα.
Ο καιρός έξω είναι ακόμα ζεστός και όσο πλησιάζει το μεσημέρι θα γίνει ποιο έντονος.
Παρόλο αυτά, βλέπεις περαστικούς είτε μόνοι, είτε ζευγάρια είτε οικογένειες.
Με κάποιο δικό τους προορισμό.
Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι σκεπτικοί και άλλοι κάπως θλιμμένοι.
Ο κόσμος γύρω μας, μοιάζει να είναι περαστικός, συνηθισμένος με τον χρόνο απλώς να κυλάει.
Μετά το ατύχημα όλα γύρω μου μοιάζουν διαφορετικά.
Είναι ένα περίεργο συναίσθημα να τα έχεις χάσει όλα, και να έχεις βρεθεί στο γκρεμό του θανάτου.
«ήρθα» ακούω την φωνή της άννας γεμάτη χρώμα και χαρά να μου δηλώνει πριν την δω.
Αφήνει δύο δίσκους στο τραπέζι και κάθεται απέναντι μου.
Στην θέα του φαγητού, νιώθω την πείνα μου στα ύψη.
«ώρα να φάμε..» της δηλώνω χωρίς να αφήσω ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο ανοίγοντας κάπως άτσαλα το περιτύλιγμα από το χάμπουργκερ μου, τρώγοντας μια μεγάλη μπουκιά.
Μέχρι που κάποια στιγμή στην διάρκεια του φαγητού μου πετάει μια ερώτηση ή άννα. «να σου πω κάτι άσχετο;»
«και το ρωτάς; απλώς πες το» της λέω κάνοντας βουτιά την πατάτα μου στην μαγιονέζα πριν την απολαύσω.
«Πριν εμφανιστεί η ασθένεια σου. Και γενικώς η περίεργη παρενέργεια ήταν από εκείνον τον τύπο που μπήκε έτσι;» με ρωτάει ξανά όσο κολυμπάει την δικιά της πατάτα μέσα στην κέτσαπ.
«Ναι, όντος. Δηλαδή νομίζω δεν ξέρω ίσως να ήταν και σύμπτωση.» την βεβαιώνω όταν τρώει την δικιά της πατάτα.
Μου έμειναν λίγες πατάτες μόνο, και ακόμα νιώθω να πεινάω.
«όταν πήγα για της τσάντες πέρασα από δίπλα του. Και μου ήρθε μια άσχημη μυρωδιά αλλά δεν ξέρω πως να το περιγράψω» μου δήλωσε και εγώ απλώς την κοιτούσα περίεργα..
Πως να το πάρω αυτό;
«όντος άσχετο..» της λέω κάπως αδιάφορα.
«Ναι αλλά ήταν πολύ φροντισμένος για να πεις ξέρεις δεν είχε κάνει μπάνιο, η φορούσε παλιά ρούχα και απλώς μου φάνηκε περίεργο» συνεχίσει να μου δηλώνει προσπαθώντας να μοιραστεί της σκέψεις της.
«αν όντος ήταν περιποιημένος, τότε ίσως απλώς να μύρισες κάτι άλλο και να νόμιζες ότι προήρθε από αυτόν»
«Σίγουρα κάτι τέτοιο παίζετε. Τέλος πάντων.. Τελείωσες; θέλεις να σε πάω στο ανθοπωλείο για την βάρδια σου;» με ρωτάει και τότε καταλαβαίνω ότι όντος κοντεύει η ώρα να πιάσω δουλειά.
«Αν θες. Γιατί όχι.» της λέω και βλέπω το χαμόγελο της.
«Υπέροχα, ας φύγουμε γιατί λίγο θέλω να πάρω τίποτα επιπλέον» μου λέει και γελάω.
«τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη.» της λέω το κρυφό μου μυστικό και είναι η σειρά της να γελάσει.
«σοβαρά; έφαγες περισσότερο από μένα και θες κι άλλο;» με ρωτάει με ένα βλέμμα καχυποψίας.
«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;» την ρωτάω σοβαρά Καί κάνει πως το σκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα.
«Σωστό και αυτό.» δηλώνει, πριν με πάρει αγκαζέ με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο παίρνει της τσάντες και φεύγουμε για το ανθοπωλείο.
Μα με λίγο περπάτημα η άννα κατάλαβε πως ήταν πολύ ζεστός ο ήλιος και πως δεν ήταν καλή ιδέα.
Έτσι πήραμε ένα ταξί, και εκείνο μας άφησε σε πολύ λίγα λεπτά από έξω.
Πλήρωσα εγώ, αφού παραλίγο να τσακωθούμε γιατί ήθελε η άννα να πληρώσει και το ταξί.
Όπου δεν υπήρχε περίπτωση να την άφηνα, μετά από τόσα που ξόδεψε.
«είσαι ανυπόφορη» μου δηλώνει την στιγμή που βγήκαμε από το ταξί.
«το κατάλαβες; καιρός ήταν..» της λέω και η αρτέμης κάθεται στο τραπεζάκι και κοιτάει απορημένη το μικρό περίπου καβγαδάκι μας με την άννα.
Πλησιάζουμε την Αρτέμης και σαν μια φωνή της λέμε ένα «καλησπέρα» μιας κ είναι μεσημέρι.
«καλησπέρα και σε εσάς» μας ανταποδίδει η Αρτέμης με ένα γλυκό χαμόγελο όπως πάντα.
Δεν ξέρω πως γίνεται να είναι τόσο γλυκιά.
«θα πάω μέσα να αλλάξω» τους δηλώνω και κάνω πράξη τα λόγια μου.
Μπαίνω μέσα στο ανθοπωλείο και διάφορες υπέροχες μυρωδιές κατρακύλανε μέσα μου κάνοντας με να κλείσω για λίγο τα μάτια μου και να της απολαύσω.
Μα αμέσως μετά, απλώς βάζω την ποδια, και το καπελάκι μου, αφήνοντας τα ψώνια μου.
Την στιγμή που κάνω την κίνηση να γυρίσω για να βγω, βλέπω την Αρτέμης να πλησιάζει για να ετοιμαστεί και αυτή για να φύγει.
«μου είπε η άννα ότι είχες ένα θέματακι προηγούμενος να ξέρεις ότι θα είμαι πάνω στο σπίτι αν τύχει κάτι, ή με χρειαστείς χτυπά το κουδούνι και θα έρθω Εντάξει;» μου λέει κοιτάζοντας έντονα μέσα στα μάτια μου.
«εντάξει, μην ανησυχείς είμαι πολύ καλύτερα. Αλλά αν όντος γίνει κάτι θα χτυπήσω.» της λέω, προσπαθώντας να της δώσω βεβαίωση και ανακούφιση.
«υπέροχα» μου λέει και βγάζει το καπελάκι και την ποδια και τα βάζει στην θέση τους τακτοποίημενα.
«θα τα πούμε» μου λέει και βγαίνει προς τα έξω που βλέπω να χαιρετάει την άννα και να μπαίνει στην είσοδο, για να πάει πάνω στο σπίτι της.
Η άννα γυρίζει και με κοιτάει.
«δυστυχώς αγάπη πρέπει να φύγω και εγώ, νιώθω λίγο κουρασμένη, θα κοιμηθώ μάλλον για καμιά ωρίτσα και μετά θα προσπαθήσω να μιλήσω με τους γονείς μου» μου εξηγεί και την αγκαλιάζω.
«ότι και να γίνει, η ότι και να σου πουν να θυμάσαι ότι είμαι μαζί σου. Εδώ θα είμαι» της λέω προσπαθώντας να της δώσω δύναμη.
«το ξέρω.. Είσαι η καλύτερη» μου λέει και από τραβιέται για να μου δώσει ένα φιλάκι στο μάγουλο.
«το ξέρω» της λέω, παίζοντας πάλι το ρόλο της ψωναρας.
«αν είναι δυνατόν» μουρμούριζει με ανάκτηση αν και ξέρω ότι της αρέσει..
«να μου προσέχεις» της λέω την στιγμή που φεύγει.
«και εσύ» μου λέει, και κάπως έτσι μένω μόνη μου στην δουλειά.
Ο ήλιος είναι ζεστός και δεν βλέπω πολύ κυκλοφορία.
Παρόλο αυτά μπαίνω στο εσωτερικό και κάνω μερικές μικρές δουλειές και ότι άλλο χρειαστεί για να σκοτώσω λίγο τον χρόνο..
σκούπισμα, Σφουγγαρισμα, πότισμα, φτιάχνοντας τα ράφια, και διάφορα μικρό πράγματά. Ξεσκόνισμα αν και δεν χρειαζόταν αλλά δεν πειράζει.
Όμως δυστυχώς δεν μπήκε ούτε ένας πελάτης.
Πήγα στο μίνι μπαρ ψυγείο πίσω από το πάγκο, το άνοιξα και πήρα ένα μπουκαλάκι κρύα λεμονάδα μιας και αισθάνομαι πως την χρειάζομαι.
Έκατσα στο σκαμπό δίπλα μου, και πήρα το μικρό ρομαντικό βιβλιαράκι όπου είχα αφήσει της προάλλες εδώ για αυτές ακριβώς της στιγμές.
Της περιπτώσεις που δεν αντέχεις να μην έχεις τίποτα να κάνεις για να περάσει η ώρα.
Αφεθηκα στο βιβλίο
Διαβάζοντας σελίδες και σελίδες.
Πίνοντας από το γυάλινο μπουκαλάκι, λεμονάδα.
«σοβαρά; δεν βλέπεις ότι έχει μετανιώσει;» αναφώνησα στην χαζή πρωταγωνιστρια του βιβλίου.
Γεμίζω ανάκτηση που και που και απλώς μουρμούριζω της απόψεις μου.
«μπράβο διώχνεις αυτόν που πραγματικά σε αγαπάει..»
«είσαι πραγματικά αφελής κοπέλα μου, με κούρασες» της δηλώνω μέσα στα νεύρα μου κλείνω το βιβλίο και το πετάω περίπου πάνω στον πάγκο.
Ακριβώς την ίδια στιγμή που ακούω ένα μικρό γέλιο, και το βλέμμα μου αντικρίζει κάποιον να στέκεται κοντά στον πάγκο απέναντι μου.
Τρομάξω από την ξαφνική ύπαρξη στο χώρο και βάζω το χέρι μου στην καρδιά μου τρομαγμένη. Βγάζοντας έναν μικρό ήχο έκπληξης από τα χείλη μου
«συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω» μου δηλώνει με την φωνή του. Μια φωνή που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε άγγελο.
«αμ δεν πειράζει» λέω και αμέσως σηκώνομαι από το σκαμπό σαν να με χτύπησε κεραυνός.
«συγνώμη που δεν σας κατάλαβα. Πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» λέω γρήγορα νιώθοντας άσχημα που χάθηκα μέσα στης σελίδες και δεν κατάλαβα ότι μπήκε ένας πελάτης.
«μην ζητάς συγνώμη. Εξάλλου εγώ έκατσα και σε παρατήρησα, και δεν σου μίλησα για να σου τραβήξω την προσοχή.» μου δηλώνει και νιώθω να χάνω τα λόγια μου. Μαζί με τα περίεργα μαύρα μάτια του.
Είναι σκοτεινά, μα νιώθεις μια ζέστη μέσα τους.
Δεν είναι αυτό το ψυχρό το μαύρο που σε φοβίζει.
Βλέπω να βάζει το χέρι του αμήχανα πίσω στο λαιμό.
«εμ θα ήθελα μερικά εσωτερικά λουλούδια η φυτά για την εστία μου ας πούμε» μου λέει, και ξαφνικά επανέρχομαι στην επαγγελματική μου συμπεριφορά.
«βεβαίως, ελάτε μαζί μου να σας δείξω μερικά» του λέω και βγαίνω από τι πάγκο και μπαίνω σε ένα μικρό διάδρομο.
Δεν κοιτάω πίσω μου, μα μπορώ να νιώσω την ύπαρξη του και να ακούσω να βήματα του, ακριβώς από πίσω μου.
Νιώθω περίεργα μα προσπαθώ να επικεντρωθώ στην δουλειά μου.
Σταματώ όταν βρίσκομαι στο ιδανικό χώρο και κάνει το ίδιο και εκείνος μετά από εμένα.
Απλώνω το χέρι μου και του δείχνω της ορχιδέες
«H oρχιδέα. Είναι αρκετά το αγαπημένο λουλούδι ειδικά για εσωτερικούς χώρους. Ξεχωρίζει δίνοντας
χρώμα και ζωντάνια στο χώρο.» του εξηγώ Καί εκείνους κρεμιέται από της λέξεις μου νομίζω με καθαρό ενδιαφέρον για τα λουλούδια θεωρητικά.
Δείχνω πάρα δίπλα με το χέρι μου «πολλοί θεωρούν ότι το ανθούριο, είναι λουλούδι με προσωπικότητα»
«Ο ιβίσκος, από τη άλλην είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά λουλούδια επίσης εσωτερικού χώρου. Ξεχωρίζει χάρη στα υπέροχα χρώματα του αλλά και για τα πλατιά του φύλλα που μπορούν να ξεπεράσουν και τα 15 εκατοστά.» του ξανά δήλωσα. Πριν του δείξω το επόμενο λουλούδι.
«Το κρίνο της ειρήνης είναι ένα λουλούδι που το δίνουν συχνά και ως δώρο σε ένα νέο σπίτι. Πιστεύεται ότι συμβάλλει στη βελτίωση της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής υγείας αλλά και ότι βελτιώνει της ροή της ενέργειας στο εσωτερικό της κατοικίας.»
«Το χρυσάνθεμο είναι ένα πολύ όμορφο λουλούδι που μπορεί να δώσει χρώμα ακόμα και στο πιο σκοτεινό δωμάτιο..
Μετά έχουμε την κλίβια είναι ένα απίθανο λουλούδι με εξωτική ομορφιά..
Ενώ η γκλοξίνια είναι ένα λουλούδι που πάντα τραβά τα βλέμματα με την δικιά της ξεχωριστή ομορφιά και ζωντάνια.» του δήλωσα απευθείας δείχνοντας ξεχωριστά τα τρία λουλούδια μπροστά του.
«για τελευταία πρόταση είναι οι βιγόνιες είναι δημοφιλέστερους στους εξωτερικούς χώρους, μα διαθέτουν όλες τις προϋποθέσεις για να στολίσουν το εσωτερικό του σπιτιού σου.
Ενώ ξεχωρίζουν από το γυαλιστερό τους φύλλωμα.. Ενώ εμμένα πάλι μου μοιάζουνε πολύ στα τριαντάφυλλα» του εξήγησα και τον είδα να έχει ένα αστραφτερό βλέμμα προς τα λουλούδια.
«όλα είναι τόσο όμορφα και ξεχωριστά.» αναφωνεί χαμηλόφωνα.
Σαν να το δηλώνει περισσότερο στον εαυτό του, χαμένος μέσα στα λουλούδια προσπαθώντας να διαλέξει υποθετικά.
Και εγώ με την σειρά μου, τον παρατηρώ, λες και δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του.
Έχει μια ζεστή επιδερμίδα.
Και γλυκά χαραχτηριστικα.
Τα ξανθά μαλλιά του σε μια μέτρια και ζέστη απόχρωση.
Σε ένα μοντέρνο κοντό κούρεμα μα όχι υπερβολικό.
Αρκετό να βυθίσεις τα δάχτυλα σου μέσα τους.
Μοιάζουν απαλά και πικνα.
Παράξενευομαι με της σκέψεις μου, και προσπαθώ να της απομακρύνω.
Γυρίζει το βλέμμα του προς εμένα και νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα.
«αποφάσισα» δηλώνει με ένα χαμόγελο, μα όταν καταλαβαίνει πως όλη αυτήν την ώρα τον κοιτούσα, δεν λέει τίποτα άλλο παρά μόνο με κοιτάει.
Ευθέως μέσα στα μάτια μου, και αμέσως νιώθω περίεργα.
«ωραία, τι διαλέξατε;» ρωτάω άμεσα τραβώντας το βλέμμα μου από το δικό του.
Γιατί τα δικά μου κάστανο γαλανα, νιώθουν λες και θα πνίγουν, η θα χαθούν μέσα στα δικά του μαύρα μάτια.
«θα πάρω το κρίνο της ειρήνης. Τον ιβίσκο, και για τελευταίο θα πάρω το ανθούριο» μου δηλώνει, δείχνοντας μου και ταυτόχρονα με το δάχτυλο του.
«Υπέροχες επιλογές» του δηλώνω παίρνοντας της δυο γλάστρες για να της πάω στο πάγκο.
Και την στιγμή που της αφήνω και κάνω στροφή, για να πάω να πάρω την άλλην, τον είδα να κρατάει την γλάστρα του κρίνου της ειρήνης και να την ακουμπάει στον πάγκο δίπλα στης άλλες.
«δεν χρειάζονταν, θα την έφερνα εγώ» του λέω.
«μια μικρή βοήθεια δεν βλάπτει» μου δηλώνει, χαμογελώντας.
«Είναι η δουλειά μου» του δηλώνω και μπορώ να διακρίνω μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο του.
Όχι θυμού, ίσως στεναχώριας η μετανοίας.
Δεν είμαι σίγουρη μα αποφασίζω να μην δώσω άλλη σημασία και απλώς να πάω πίσω από το πάγκο να ετοιμάσω της γλάστρες του.
Της βάζω σε ειδικές σακούλες για να μπορέσει να της μεταφέρει, κάνω προγραμματισμό.
«όλα μαζί μας κάνουν δέκα οκτώ νομίσματα»
«ορίστε» μου λέει και μου δείνει τα νομίσματα.
«ευχαριστώ» του λέω, και εκείνος μου λέει «εγώ ευχαριστώ» και τον βλέπω να φεύγει.
Μα σταματάει και γυρνάει προς εμένα.
«το όνομα σού;». Ακούω να με ρωτάει, και πάγονω
στην θέση μου.
Σκέφτομαι να τον ρωτήσω γιατί ρωτάει.
Μα απλώς ανοίγω τα χείλη μου, και το μόνο που βγαίνει είναι το όνομα μου. «Έλενα» χωρίς να ξέρω γιατί, και πως του το είπα.
«καλή σου μέρα έλενα» μου λέει, με ένα χαμόγελο στα χείλη του και έτσι απλά φεύγει.
Χωρίς να με αφήσει καν να τον ρωτήσω για το δικό του. Η να μου το πει από μόνος του.
Κάθομαι στο σκαμπό μου προσπαθώντας να επεξεργαστώ το τι έγινε μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα.
Μα ο ξαφνικός πονοκέφαλος ξανά χτυπάει και νιώθω λες και θα σπάσει όλο μου το κρανίο..
Κλείνω ερμητικά τα μάτια μου και προσπαθώ να πάρω ανάσες.
Κάνοντας κυκλικές κινήσεις στους κροτάφους.
Η φωνή της φωτεινής ακούγεται συνεχώς.
Καλώντας το όνομα μου.
Μπορώ να δω το χαμόγελο της σε διάφορα θολά αποσπάσματα.
Ανοίγω ένα συρτάρι και βρίσκω τα παυσίπονα παίρνω δύο πίνοντας μια μεγάλη δόση από την λεμονάδα μου και ελπίζω να ηρεμήσω σύντομα.
Στερεώνεται το κεφάλι μου με την βοήθεια τον χεριών μου πάνω στον πάγκο, ενώ έχω κλείσει τα μάτια μου ρυθμίζοντας της ανάσες μου.
Με την ελπίδα να ηρεμήσω σύντομα.
Μα δεν μπορώ.
Σηκώνομαι δειλά, και βγαίνω προς τα έξω για να χτυπήσω το κουδούνι της αρτέμης.
Σχεδόν αμέσως κατέβηκε με το που το χτύπησα, και την στιγμή που ανοίγει την πόρτα και με αντικρίζει νιώθω βαρύ όλο μου το σώμα.
Και στο επόμενο δευτερόλεπτο θα είχα πέσει αν δεν με κρατούσε η αρτέμης.
Με την βοήθεια της με έβαλε να κάτσω και με ένα πανί βρεγμένο, έβρεξε το πρόσωπο μου.
«συγνώμη αρτέμης, το κεφάλι μου πάει να σπάσει, ενώ νιώθω το σώμα μου βαρύ και αδύναμο.» της είπα όταν κατάφερα να ηρεμήσω.
Μα στο επόμενο λεπτό με ξανά χτύπησε ένας περίεργος πόνος στο κεφάλι μου.
«θες να πάρω την Άννα;να σε πάει σπίτι;» με ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου σαν απάντηση.
Την είδα να απομάκρυνετε για λίγο.
«έρχεται» μου δηλώνει γεμάτη από υπερένταση ανησυχίας.
Βλέποντας να πηγαίνει για λίγο πάνω κάτω.
Μέχρι που μάλλον κάτι σκέφτηκε γιατί την είδα να πηγαίνει στο βάθος και να χάνεται για λίγο από το οπτικό μου πεδίο.
Ο πόνος στο κεφάλι μου πάει και έρχεται σταδιακά.
Για λίγα λεπτά ηρεμεί, και στα επόμενα με ξανά χτυπάει για λίγο, και ξανά ηρεμεί, δεν θυμάμαι να έχει ξανά γίνει στο παρελθόν με αυτό το τρόπο και αυτό κατά βάθος με ανησυχεί με μια μικρή δόση φόβου.
«Ελενα;» ακούω την φωνή της άννας και γυρίζω να την αντικρίσω και αυτήν λουσμένη στην ανησυχία και νιώθω άσχημα μα και ευγνώμων που είναι ακριβώς εδώ, αυτή την στιγμή.
«σε ευχαριστώ» τηε λέω και μου χαμογελάει με το γλυκό της χαμόγελο.
«γιατί με ευχαριστείς τρελό μου» μου λέει κάθοντας με τα γόνατα της στο πάτωμα κοντά μου, βγάζοντας το καπελάκι μου και την ποδια.
Την στιγμή που επιστρέφει η αρτέμης.
Με το ένα χέρι της παίρνει την πόδια και το καπελάκι την στιγμή μου λέει «αυτά θα τα πάρω εγώ.»
«ενώ αυτό θα το πάρεις εσυ» μου λέει δίνοντας μου ένα μικρό γυάλινο μπουκαλάκι όπως σαν αυτό που έχω τα κόκκινα χάπια μου. Με ξύλινο πώμα όπως έχουν τα κρασιά.
Την κοιτάξω περίεργα και ανοίγω τα χείλη μου για να την ρωτήσω τι είναι μα με διακόπτει «είναι έλαια από λουλούδια.. Όταν σε πάει η Αννα στο σπίτι θα σε βοηθήσει να ξαπλώσεις και θα το ανοίξεις, θα βάλεις δύο σταγόνες στους καρπούς σου και πριν το κλείσεις θα το μυρίσεις... Θα σε χαλαρώσει, και θα σε βοηθήσει να κοιμηθείς» μου εξηγεί και της λέω με συγκίνηση «ευχαριστώ» και εκείνη μου χαμογελάει γλυκά.
«ήρθε και το ταξί» αναφώνησε και με βοήθησαν να πάω μέσα σε αυτό μαζί με την άννα, η Αρτέμης έμεινε πίσω.
Ενώ η άννα έδωσε την διεύθυνση του σπιτιού μου.
Ευτυχώς οι πόνοι είχαν μειωθεί μα ένιωθα τρομερή εξάντληση και αδυναμία.
Με αποτέλεσμα σε όλη της διαδρομή να έχω αφεθεί πάνω στον ώμο της άννας.
Και ας ήταν σύντομη.
Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε η άννα πλήρωσε τον άνθρωπο και με βοήθησε να βγω από το αμάξι.
Πήρε τα κλειδιά από την τσάντα μου όπου μάλλον της είχε δώσει η αρτέμης χωρίς να το καταλάβω.
Άνοιξε την πόρτα και με έβαλε μέσα.
Άκουσα την πόρτα να κλείνει ενώ με κρατούσε ο τοίχος.
Αφαίρεσα όπως όπως τα παπούτσια μου αφήνοντας σε μια γωνίτσα.
Πριν ή άννα με πιάσει, και να με πάει ως το δωμάτιο μου, βάζοντας αναγκαστικά να ξαπλώσω με τα ρούχα.
Μου έβαλε λίγο έλαιο στους καρπούς μου, και μου έδωσε να το μυρισω πριν κλείσει το μπουκαλάκι και το αφήσει πάνω στο κομοδίνο μου.
«κλείσε τα μάτια σου και αφέσου όλα θα πάνε καλά, θα ξυπνήσεις και θα είσαι περδίκι» μου δηλώνει χαμογελαστή.
«στης διαταγές σας» της είπα προσπαθώντας να την πείραξω λιγάκι.
Πριν όντος κάνω τα λόγια της πράξη.
Μιας και νιώθω μια μικρή νύστα.
Νιώθω τα χείλη της άννας να μου αφήνουν ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.
Ακριβώς πριν με πάρει αγκαλιά ο ύπνος.
........
Αυτό είναι το 5 κεφάλαιο μας...
3259 λέξεις. βγήκε μεγαλύτερο από τα προηγούμενα..
Ενώ είναι αφιερωμένο: KonstantinaTomara
Περιμένω να δω εντυπώσεις και γνώμες συννεφάκια μου.
Καί ελπίζω να είστε καλά.
Φιλάκια πολλά μέχρι το επόμενο. :*