Chapter 4
ဒါဟာ ကမ႓ာစစ္ျဖစ္တယ္။ မလြဲသာလို႔ပါဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္လွလွေၾကာင့္ စေတးခံအသက္ေသြးေတြဟာ မိစၧာေတြရဲ့ေျခဖ်ားေအာက္ ၫွီၫွီလိႈင္ေနခဲ့ရ...။
Autumn's Breeze ( осень ветер )
က်ည္ဆန္ဟာ ႏွလံုးသားထဲက တရားမ်ွတမႈနဲ႔ မာေၾကာမႈတို႔ရဲ့ ႏူးညံ့ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ သက္ေသတစ္ခုသာ ျဖစ္သင့္တယ္။ သူရဲေကာင္းတစ္ၪီးကသာ ဆုပ္ကိုင္ထားသင့္တဲ့ လက္နက္...။ လူေတြရဲ့အသက္ေတြကို ဖဲ့ေႁခြဝါးၿမိဳသြားမဲ့ မိစၧာေကာင္ေတြထဲသာ ေရာက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္... က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ကလည္း ေလာကငရဲရဲ့ ေသာ့ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ Osen သိျမင္ခဲ့ရေလတယ္...။
ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ ရာသီဥတုက တေျဖးေျဖး ကူးေျပာင္းစ ျပဳလာခဲ့ၿပီ...။ ေအးခဲစျပဳလာၿပီျဖစ္တဲ့ လီနင္ဂရက္ရဲ့ ေဆာင္းၪီးအစဟာ ျပည္သူေတြရဲ့အသက္ေတြကို ဝါးၿမိဳႏိုင္တဲ့ ကပ္ေဘးတစ္ခုေဆာင္က်ဥ္းလာတယ္။
ႏိုဝင္ဘာရဲ့ အေစာပိုင္းကာလကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာနဲ႔အမ်ွ၊ ေအးခဲလာတဲ့ ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔အတူ၊ လီနင္ဂရက္မွာ လူေပါင္း ၁၁၀၀၀ေလာက္ဟာ ေသဆံုးခဲ့ၾကေလတယ္။
သတင္းေတြထဲမွာ ရုရွားအစိုးရက တျခားျပည္သူလူထုေတြ မပူပန္ရေစဖို႔အလို႔ငွာ ဖိေဖာ့ကာ တင္ျပေနလ်က္ပင္...။
ဒီဇင္ဘာလအေရာက္မွာ ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ အေအးခ်ိန္က 23°F ေလာက္အထိ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေအးခဲမႈဒဏ္၊ စစ္ေဘးဒဏ္နဲ႔ အငတ္ေဘးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူေပါင္း ၅၂၀၀၀ ေလာက္ဟာ ေသဆံုးခဲ့ၾကတယ္။
အလွတရားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေလ့ရိွတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ဟာ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေလာင္းေတြ ေတာင္လိုပံုကာ၊ ထပ္ေနေလၿပီ။ ေသသြားသူေတြအတြက္ သႃဂၤိဳလ္ခြင့္မရိွေတာ့သလို... ေနာက္ဆံုးေသာ ဇာပနကို လိုက္လံပို႔ေဆာင္ဖို႔ရာေတာင္ အခြင့္မရရိွခဲ့ၾကေတာ့...။
ရုရွားစစ္တပ္မဟာကလည္း မိမိတို႔အမိေျမရဲ့ အစိတ္အပိုင္းကို ေခါင္းမာမာကာကြယ္ေပးေနခဲ့သလို၊ ျပည္သူေတြအတြက္ အသက္ေပးဆပ္သြားခဲ့ၾကတဲ့ စစ္သားေတြလည္း ရာေထာင္ခ်ီ...။
ဘာနဲ႔မွ ဆက္သြယ္မရပါဘဲ၊ ဂ်ာမန္နဲ႔အမိေျမရုရွားရဲ့ စစ္ပြဲအတြင္း ပိတ္မိေနၾကၿပီဆိုတဲ့
ရက္စက္ေသာ အမွန္တရားကို လက္ခံႏိုင္ၾကတဲ့ လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားတို႔က တရားမ်ွတမႈအတြက္ တိုက္ခိုက္ရင္း...၊ အမိႏိုင္ငံအတြက္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္းျဖင့္... ဤစစ္ပြဲမွာ အသက္ရွင္လ်က္ အေကာင္းဆံုး ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလၿပီပင္...။
ေအးခဲလြန္းလွတဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ Osenက Veterရဲ့ ခပ္ေနြးေနြးရင္ခြင္ထဲမွာ ေကြးရင္း...၊ veter အိမ္ရဲ့ေျမေအာက္ခန္းေလးထဲမွာ ေနထိုင္ၾကရတယ္။ Veter ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စုေဆာင္းထားတာေတြေၾကာင့္နဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ၪီးဟာ ဝန္းရံပတ္ဆို႔ခံခဲ့ရတဲ့ ၄လတာအတြင္း ရွင္သန္ခဲ့ၾကတယ္။
ေဆာင္းတြင္းမို႔ Veterနဲ႔ Osen အတူတူ လုပ္ထားၾကတဲ့ ဗံုးခိုက်င္းဟာ အဆင္မေျပေလဘူး....။ ေအးခဲလုမတတ္ရာသီဒဏ္ကို ဗံုးခိုက်င္းက မခံႏိုင္တာမို႔၊
ေျမေအာက္ခန္းထဲ ေျပာင္းေရြ့ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေျမေအာက္ခန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ လံုေလာက္တာထက္ပင္ ပိုေနသေယာင္ Osen ခံစားရတယ္...။
အျပင္က ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ ေသနတ္သံေတြ၊ ဗံုးသံေတြဟာ အခ်ိန္ ၄၊ ၅ ၊ ၆ လေလာက္ ကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္မွာ၊ သူတို႔ႏွစ္ၪီးအတြက္ ထိုအသံေတြက သိပ္ေၾကာက္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘဲ၊ ယဥ္ပါးေနၿပီျဖစ္တယ္။
Veterဟာ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ ကမ႓ာႀကီးထဲမွာ Osenအတြက္ ခိုလႈံရာပါပဲ...။
" Veter... ငါ ေအးခဲလုမတတ္ပဲ...မင္းရဲ့ႏိုင္ငံက ရိုးရာပံုျပင္ ေျပာျပလို႔ရႏိုင္မလား..."
Veterက ခပ္ဖြဖြေခါင္းညိတ္လိုက္တာကို Osen အေမွာင္ထဲကေန ခံစားသိရိွမိလိုက္တယ္...ဒါက Veter လုပ္ေနၾကအျပဳအမူတစ္ခုပဲမို႔ Osen အသားက်ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ေသနတ္သံေတြနဲ႔စစ္ပြဲေတြၾကားထဲ ပိတ္မိေနတာမို႔ ဒီအေမွာင္ထုထဲမွာ Veterအသံကပဲ Osenရဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့မႈကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္တာပင္...။
Veterက Osen ခႏၶာကိုယ္ကို ေနြးေထြးေစရန္ ခပ္တင္းတင္း ေပြ့ပိုက္ထားေလၿပီး...၊ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ ၫွင္ၫွင္သာသာ စတင္ေရရြတ္လာတယ္....။
ပံုျပင္ေတြ...ဒ႑ာရီေတြနဲ႔ Veter ေျပာျပတဲ့ ဘားမားျပည္က သိပ္လွပတယ္...။ ႏူးညံ့ယဥ္ေက်းတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ...၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ ဓေလ့ထံုတမ္းေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းေနတဲ့ ဘားမားက ခမ္းနားထည္ဝါေနတယ္...။ ဘာသာေရးအယူအဆေတြရဲ့ ေအးခ်မ္းေစႏိုင္မႈကလည္း Osen တျခားကို ေျပးရွာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ Veterမ်က္ႏွာဟာ ေအးခ်မ္းမႈကို ထင္ဟပ္ျပသေနတတ္တယ္...။
Veterက ဗုဒၶဘာသာရဲ့တရားေတြကို ညစဥ္ ခပ္တိုးတိုး သံစဥ္ေလးလို ရြတ္ျပတတ္သလို...Osenကလည္း အားက်မခံ ခရစ္ေတာ္ဓမၼေတးသြားေတြကို ဆိုျပတတ္တယ္။ ေသြးပ်က္စရာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံမွာ ဘာသာတရားႏွစ္ခုရဲ့ တရားဓမၼ ေတးသြားေလးေတြက သူတို႔ႏွစ္ၪီးကို လႊမ္းၿခံဳထားသလို ခံစားရေစတယ္...။
Veterက သင္ယူဖို႔ရာလည္း မေနွးေကြးတတ္တဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ၪီး...။ Veterက Osenနဲ႔အတူတူ အဖဘုရားသခင္ရဲ့နာမေတာ္ေတြရယ္၊ သမၼာက်မ္းစာေတြကိုလည္း မပီကလာ စကားေလးနဲ႔အတူ ေသခ်ာ လိုက္ေရရြတ္ေပးတတ္ေသးတယ္...။ Veterက ထိုသို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္တတ္တဲ့သူမွန္း Osen ယခုအခါမွ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။
" Osen... ငါတို႔ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းဆီ သြားၾကမလား?"
အေျခအေနတိုင္းလိုလိုမွာ... Veterက Osenရဲ့ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္သလို၊ အားကိုးရသူျဖစ္ၿပီး၊ Veter စိတ္တိုင္းက် ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ရိွပါေသာ္လည္း... veterက Osenကို အၿမဲလိုလို Osenရဲ့ သေဘာထားကို ေမးေလ့ရိျွပန္တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ၪီးရဲ့ တည္ေနရာက လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေလးရဲ့ အလယ္မေရာက္၊တေရာက္ေနရာမွာ တည္ရိွၾကတာမို႔... စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းကိုသာ သြားမယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ ဒုကၡမ်ားမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ စစ္ကာလအေတာအတြင္း ယာဥ္ေတြကလည္း သြားလာခြင့္မရိွေတာ့၊ သူတို႔ေတြ ေျခေထာက္ကိုသာ အသံုးျပရေပလိမ့္မည္။
Osenက ကေလးတစ္ၪီးေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ႏိုင္ပါေသးတယ္...။ သူတို႔ရဲ့ အေရးေပၚ အစားအစာေတြက ကုန္လုသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီး...၊ သိပ္မေလာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ယခုလို သူတို႔ႏွစ္ၪီးလံုး အားအင္ရိွၿပီး အဆင္ေျပေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာသာ မသြားဘူးဆိုလ်ွင္...၊ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မွာ ဟုတ္ေပ။ Osen ဖခင္ကို အဆက္အသြယ္မရေပမဲ့၊ အကယ္၍ သူ႔ဖခင္ကသာ သူ႔အိမ္မွာ ရွာမေတြ့ဘူးဆိုလ်ွင္ အရင္ဆံုး သြားစစ္ေဆးမည့္ေနရာက လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ထဲမွာ ယာယီေဆာက္ထားတဲ့ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္...။
စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းက အေကာင္းဆံုးရယ္လို႔ မဟုတ္ေပမဲ့၊ အသက္ကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စစ္ပြဲက ပိုၾကမ္းတမ္းလာတာနဲ႔အမ်ွ ေနအိမ္ေတြက မလံုၿခံဳေတာ့တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္...။
Osen သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ Osen ဒီစစ္ပြဲကို ႀကံဳရၿပီးေနာက္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုက သူ႔အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ဒီစစ္ပြဲႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ...။
ေနာက္ေန့မနက္မွာ Veterက အေစာႀကီးထၿပီး... ျပင္ဆင္စရာ ရိွတာ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ Osenကေတာ့ Veter လုပ္သမ်ွကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။
Veterက Osenကို သူ႔ရဲ့ ခပ္ပြပြ ရွပ္အက်ႌလက္တိုကို ဝတ္ေပးၿပီး...၊ Osenရဲ့ လည္ပင္းမွာ Veter ခ်ည္ထိုးထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲေပးတယ္။ Veter သူ႔ကို ေပးထားတဲ့ အိတ္ထဲမွာ အစာေျခာက္ေတြရယ္၊ ေရဗူးနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ၪီးရဲ့အိမ္မွာ ရိွတဲ့ ေဆးဝါးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ထည့္ေပးထားတာ ျဖစ္တယ္။
Osenလည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ အိတ္က စံုပလံုစိေနေအာင္ ပါေပမဲ့၊ Osenလို ကေလးတစ္ေယာက္ သယ္ႏိုင္ဖို႔ေလာက္အထိေတာ့ လံုေလာက္ေလတယ္။
" Veter... ဘာလို႔ အိတ္ကို လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရမွာလဲဟင္"
Osen ေမးေတာ့... Veterက အေမွာင္ထဲမွာ ခပ္ဖြဖြ ၿပံဳးလာတယ္...၊ Veterက Osenကို အေနြးထည္ခပ္ထူထူ တစ္ထပ္ကို ထပ္ဝတ္ေပးလိုက္ေလတယ္။ လည္ပင္းထက္က ခ်ည္လြယ္အိတ္ေလးက အေနြးထည္ထူထူထဲထဲေၾကာင့္ မသိသာေလေတာ့ဘူး...။
" ဒီလို ကာလမွာ မင္းရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေသခ်ာ ဝွက္ထားသင့္တယ္ Osen..."
Veterက တခါတရံဆို Osenကို ထိုသို႔ သင္ျပေပးေလ့ရိွတယ္။
Veterက သူ႔ကိုသူလည္း Osenကို လုပ္ေပးခဲ့သလို ဝတ္ဆင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ Osen သတိျပဳမိလိုက္တာက... Veterရဲ့ ခ်ည္လြယ္အိတ္ေလးက သူ႔ကိုေပးထားတဲ့ခ်ည္လြယ္အိတ္ေလာက္ မမ်ားျပားတာကိုပါပဲ...။
Veterက သိပ္စကားမေျပာတတ္ေပမဲ့၊ တိတ္တဆိတ္ အနစ္နာခံတတ္ျပန္ေသးတယ္...။
" မင္းရဲ့ ခ်ည္လြယ္အိတ္ေပၚက အဝါေရာင္ပန္းခတ္ေလက ဘာပန္းလဲ Veter..."
Osenနဲ႔ Veterက လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ထြက္ခြာလာၿပီး...၊ Osenက ေရာက္တတ္ရာရာ ေမးတယ္...။ သူ႔ကို ေပးထားတဲ့ ခ်ည္လြယ္အိတ္ေလးမွာ ထိုးေပးထားတဲ့ ပန္းပြင့္က ရုရွားႏိုင္ငံရဲ့ အထိမ္းအမွတ္ Chamomile ပန္းပြင့္ေတြဆိုရင္... Veter ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ခ်ည္လြယ္အိတ္ေပၚက အမွတ္အသားေလးကေရာ... ဘာမ်ားလဲ...။
" ပိေတာက္ပန္းလို႔ ေခၚတယ္ Osen... English လိုဆို Gumkinoလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ငါ့ႏိုင္ငံရဲ့ အလွတရားေပါ့...သူ႔မွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေမႊးလြန္းတဲ့ ရနံ႔ရိွတယ္... အပင္ကလည္း Chamomileေတြလို မဟုတ္ဘဲ အႀကီးႀကီးမို႔ အရိပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရိွတယ္..."
Veterရဲ့ တတ္ႂကြတဲ့ အမူအရာေလးက ေနေရာင္ေတာက္ေတာ္ပပေအာက္မွာ သက္ဝင္လာေလတယ္။ ထိုသူက ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရရင္... မ်က္ဝန္းနက္ေတြက ေတာက္ပလာတတ္တယ္။
" ေနြၪီးမွာဆို... ပိေတာက္ရနံ႔ေတြက လိႈင္ေနေရာပဲ... "
ပိေတာက္ေတြက ခပ္သင္းသင္း Chamomileေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ကြာျခားပံုရတဲ့ ပန္းျဖစ္ပံုပါပဲ...။
" ပိေတာက္ပန္းကို Veterက သေဘာက်တာလား?"
ဒီအခ်ိန္မွာ Osen ရဲ့ အေမးစကားေၾကာင့္ Veterရဲ့ ရယ္ေမာသံက ခပ္တိုးတိုးေလျပည္ေလၫွင္းနဲ႔အတူတူ လြင့္ေျမာလာတယ္။
" ဟင့္အင္း... ငါက ပန္းေတြကို ႀကိဳက္တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး Osen...။ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြက ေတာ္ေတာ္ေမႊးလြန္းလို႔ ငါ့ အမိေျမမွာ ငါ ရိွေနခဲ့တုန္းကဆို တခါတေလ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္..."
Veterက ျပာလြင့္လြင့္ ေကာင္းကင္ယံက တိမ္ေရာင္ေတြကို ေမာၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္ေဆြးေဆြး ႏူတ္ခမ္းတစ္စံုက တုန္ရီသြားရွာတယ္။ မ်က္ဝန္းနက္ေတြက ဟိုးအေဝးေနရာကို လြမ္းဆြတ္ေနပံုက အရွင္းသားပါပဲ...။
" ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့... ငါ သိပ္လြမ္းတယ္ Osen...ငါ ပိေတာက္ေတြကိုေရာ အမိေျမကို သိပ္လြမ္းမိပါရဲ့..."
Veterဟာ ရွားရွားပါးပါး ဝမ္းနည္းမႈကို ေဖာ္လွစ္ျပလာေတာ့၊ Osen Veterလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ... စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
" Chamomile ေတြနဲ႔ အဲ့ဒီပိေတာက္ေတြ... ဘယ္ပန္းက ပိုလွတယ္လို႔ Veter ထင္လဲ"
Osenက Veterရဲ့ လက္ဖဝါးေနြးေနြးကို ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ...။
" သူ႔အလွတရားနဲ႔ သူ ေပါ့..."
ေလ်ွာက္လွမ္းလာတဲ့ လမ္းေတြဟာ ခက္ခဲေပမဲ့ အားတင္းရင္း... သူတို႔က အတူတူရိွေနခဲ့ၾကဆဲ...။
လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ လမ္းမထက္က ရုပ္ႂကြင္းခႏၶာေတြ...၊ မီးေလာင္ျပင္ေတြ...ဟာ စိတ္ႏွလံုးဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ...။
Osen Veterသူ႔ကိုသင္ေပးထားတဲ့ ' ေလာကႀကီးကို အေကာင္းဘက္က အရင္ ၾကည့္ရမယ္'ဆိုတဲ့ စကားအရ... သူ ေတြးမိလိုက္တာက သူ႔မိခင္ျဖစ္သူ ေသဆံုးသြားတာကလည္း ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ဒီကာလႀကီးမွာသာ သူ႔မိခင္ျဖစ္သူ ေသဆံုးသြားပါလ်ွင္... သူဟာ သူ႔မိခင္ကို ေျမျမဳပ္ေပးလို႔ မရႏိုင္ေတာ့...။ ဒီလိုဆို သူ႔မိခင္ျဖစ္သူဟာ အဖဘုရားသခင္ရဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အိပ္စက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ခဲ့...။
Osen သက္ျပင္းခပ္ဖြဖြခ်ရင္း.... Veterရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ကာ၊ သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ အားကိုးရာ မဲ့သလို ခံစားရေလတိုင္း... Osenဟာ Veterလက္ေတြကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေလ့ရိွတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ၪီးလိုပဲ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းကို ထြက္ခြာၾကဖို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြက ရိွေနလ်က္...။
သက္ဝင္လႈပ္ရွားတဲ့ လီနင္ဂရက္ဟာ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စစ္ေဘးသင့္ လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ...။