Chapter 1
ယမ္းေငြ့ေတြဟာ တေငြ့ေငြ့၊တလြင္လြင္နဲ႔ ေျမျပင္ကေန ေကာင္းကင္ယံထိတိုင္ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္...။ ဆူညံ့ေနတဲ့အသံေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႔မႈေတြစြန္းေထးေနတဲ့ ပ်ိဳပ်က္ဆဲ ပန္းဝတ္ဆံေတြလို...ေလထဲ ေရာေထြးသြယ္ယွက္ေနခဲ့တယ္...။
ဒါဟာ ကမ႓ာစစ္ျဖစ္တယ္။
ဒီကာလဟာ လူ႔ေလာကသားရဲတို႔ရဲ့ စစ္ေသြးႂကြရာ၊အရပ္ျဖစ္တယ္။ ငိုေႂကြးသံေတြနဲ႔ေသြးစက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့အဆာေျပေန့လည္စာတစ္ခြက္လိုပင္ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္။
Autumn's Breeze ( осень ветер )
•1941 ခုႏွစ္၊ June လ [ Leningrad city in Russia]
" Osen...Osen ထပါၪီး... "
မိခင္ျဖစ္သူရဲ့ ခပ္ဖြဖြ တိုးၫွင္းၫွင္း ႏိႈးေနသံဟာ Osen ဆိုတဲ့ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ငယ္ေလးကို မ်က္ေမွာင္တြန္႔ရႈံ႔သြားေစေလတယ္...။ ဒီလို အေစာပိုင္း နံနက္ခင္း အခ်ိန္ဟာ အိပ္ေမာက်ေနရမဲ့ အခ်ိန္ မဟုတ္ပါလား...။
" ငါ အိပ္မက္ မေကာင္းဘူး Osen...အိပ္မက္ထဲမွာ မင္းက ေသြးေတြ ရြဲေနတာပဲ..."
"ဒါ အိပ္မက္ပါပဲ အေမရာ...."
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ Osenဟာ မ်က္လံုးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း...၊ မိခင္ျဖစ္သူကို ျငဴစူစြာ ၾကည့္ေနဆဲ...။ Osen ရဲ့ လက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္...၊ osen အေမဟာ Osenရဲ့ ဂ်ံဳေျခာက္ညိုေရာင္ ဆံပင္ပြပြကို ငံု႔နမ္းလာေလတယ္...။ သူမရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြဟာ ခပ္ေနြးေနြးအခန္းေလးထဲမွာ လူးလူးလြင့္လြင့္ ေတာက္ပေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုမ်ိဳး...။
ထိုအခ်ိန္က မိခင္ရဲ့ ခပ္ဖြဖြ အနမ္းတစ္ပြင့္က လူ႔ေလာကရဲ့သားရဲေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေသာ အနမ္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္လာခဲ့မယ္မွန္း Osen မထင္ထားခဲ့ပါေပ...။
" အဖ ဘုရားသခင္... ေက်းဇူးျပဳျပီး Osenကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ..."
သူမရဲ့ ခပ္ဖြဖြ တိုးၫွင္းၫွင္းအသံဟာ ယံုၾကည္သက္ဝင္ရာ ကယ္တင္ရွင္ထံသို႔ ေတာင္းဆုျပဳေနေလရဲ့...။
" အေမ... အေဖက ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား"
Osenက အေဖ့ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာေၾကာင့္၊ အေဖျဖစ္သူရဲ့ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ့ရေတာ့ ေမးမိလိုက္တယ္။
" အင္း... သူ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနလို႔ ထင္ပါရဲ့ osen...။ မင္း အေဖ အရမ္းေနာက္က်တာပဲ။"
Osen အခန္းနံရံေပၚက နာရီအႀကီးႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့... အခ်ိန္က နံနက္ တစ္နာရီ စြန္းစြန္း...။ အိပ္ခ်င္စိတ္က မိခင္ျဖစ္သူေၾကာင့္ ေျပေပ်ာက္ေနၿပီမို႔ ထရပ္လိုက္ရေတာ့တယ္။
သူ႔အေမကေတာ့ သူမရဲ့ အိပ္ခန္းရိွရာဘက္ကို ျပန္သြားေလတယ္။
Osen အျပင္ဘက္ကို ထြက္ရပ္ရင္း...၊ ေကာင္းကင္ယံကို ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့၊ ျမဴမႈန္ကင္းစင္ေနတဲ့ ၾကယ္ပင္လယ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ေလတယ္...။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာက္ပမႈအျပည့္နဲ႔ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ေကာင္းကင္ယံဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီရဲၿပီး မီးခိုးတလူလူ အလံလြင့္ထူေနလိမ့္မယ္လို႔ သူ ေတြးေတာင္ မေတြးခဲ့မိေပ...။ ဒါဟာ ကမ႓ာေျမရဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ လွည့္စားျခင္းမဟုတ္ပါဘဲ... လူသားေတြရဲ့ အတၲတစ္ခုထဲေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ကပ္ေဘးတစ္ခုပါပဲ...။
သူနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ အိမ္ကို Osen လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့... မီးအလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္... အာ့ဒီအိမ္က ေကာင္ေလး မအိပ္ေသးမွန္း သိလိုက္ရေလတယ္...။
Osenက လူဆိုးေလးပဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက မအိပ္ေသးတဲ့ ဟိုဘက္အိမ္က လူရိွရာ ေရြ့သြားဖို႔ လုပ္ေလတယ္။
သူ႔အေမသာ သိခဲ့ရင္၊ osenကို ဆူတဲ့ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ 'အာ့ဒီအိမ္က ေကာင္ေလးကို မင္း အၿမဲ အႏိုင္က်င့္ေနတာ မေကာင္းဘူးေနာ္...' ဆိုၿပီး ေျပာပါလိမ့္မယ္။
အမွန္တိုင္း ေျပာရရင္ Osenက အႏိုင္က်င့္တတ္သူ မဟုတ္ရပါေပ။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲလိုလို ေအးတိေအးစက္နဲ႔ စာမတတ္ေပမတတ္ တစ္ေကာင္ႂကြက္သာသာ ေကာင္ေလးကိုေတာ့ သူ ၾကည့္မရခဲ့...။
" Veter! မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
Veterက ျပတင္းေပါက္ကေန ခြေက်ာ္ဝင္လာတဲ့ Osenကို လွမ္းၾကည့္လာေလတယ္။ သူ႔လက္ေတြထဲမွာက ေရာင္စံု သိုးေမႊး ခ်ည္လံုးေတြနဲ႔ ပင္အပ္လို အေခ်ာင္းေလး ႏွစ္ခု ရိွေနခဲ့တယ္။
veterကို Osen မုန္းရျခင္းေတြထဲမွာ ထိုသူ႔ရဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြကလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ပါဝင္ေလတယ္။ Veterရဲ့ နက္ေမွာင္စူးရဲေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ဆံပင္အေရာင္က သူနဲ႔ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ေနရာတစ္ခုကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ေစလို႔ပါပဲ။
ဒီအနက္ေရာင္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ဆံႏြယ္နက္နက္ပိုင္ရွင္က သူတို႔နဲ႔ ေမြးဖြားရာ တိုင္းျပည္မတူေလဘူး... ။ ရုရွားမွာ ဒီလို ေမွာင္ရီေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ရွားပါးေလတယ္...။
" ငါ မင္းကို ေမးေနတယ္ေလ! "
Veterဟာ မ်က္ေမွာင္ေတြကို စုရင္း၊ ခဏတာမ်ွ ႏူတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားေလတယ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးေနသလိုမ်ိဳး...၊ ခပ္ၾကာၾကာစဥ္းစားေနၿပီးေနာက္၊ Osen စိတ္မရွည္ေတာ့တာကို နားလည္သြားတဲ့ဟန္ျဖင့္၊ Veterက စကားကို ခပ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ေလးတိေလးကန္ ေျပာလာခဲ့တယ္...။
" ခ်ည္ထိုး"
ရုရွားဘာသာစကားဟာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲေနတဲ့ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ Veterက ေျပာလာရင္း၊ Osen သူ႔စကားကို နားလည္၊မလည္ဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္လာတယ္။
" မင္း ဒီမွာေနတာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ! အခုထိ ရုရွားစကားကို မကြၽမ္းက်င္ေသးဘူး! အသံုးကို မက်ဘူး"
Veterက သူ႔လက္ေတြကို ခ်ည္ေတြအေပၚမွာ လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ရွားေနရင္း... ဖ်တ္ခနဲ အၿပံဳးပန္းတစ္ခု ပြင့္လာေလတယ္....။ အၿပံဳးေလးဟာ အရမ္းမထင္ရွားေစခဲ့ေပမဲ့၊ Osenကို ဆြံ႔အသြားေအာင္ေတာ့၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလတယ္။
" ငါ က ဧည့္ သည္ ပဲ ေလ ..."
တစ္ခြန္းခ်င္း ခပ္တိုးတိုးဆိုလာသူဟာ တည္ၿငိမ္မႈအျပည့္...၊ Veterရဲ့ မ်က္ဝန္းနက္ေတြထဲ ေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့အရိပ္အေငြ့ေတြကို Osen ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ့လိုက္ရတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က Osen ေျပာမိလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ Osen အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားႏိုင္ေတာ့မဲ့ ေနာင္တတရားကို လက္ယပ္ေခၚမိလိုက္တာပါပဲ...။
" မင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး မိဘမဲ့ေလးရဲ့..."
Veterက ေခါင္းယမ္းရင္း၊ သက္ျပင္းကို ခ်တယ္။ ၿပီးေနာက္ Osenရဲ့ ဂ်ံဳညိုေရာင္ဆံပင္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲဖြေလတယ္။ ဒါဟာ Veter က Osenကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ရင္၊ လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ အျပဳအမူပါပဲ။
Osenက veterကို ရန္စတာ ပ်င္းသြားေတာ့၊ စားပြဲခံုပုေလးအေပၚမွာ သူ႔ေခါင္းကို တင္ရင္း၊ ငိုက္ျမည္းေနမိတယ္...။ တေျဖးေျဖး သူ႔မ်က္ခြံေတြက ငိုက္စင္းလာရင္း... ေမွးမိွတ္သြားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီလို သိပ္မပီမသတဲ့အခ်ိန္မွာမွာ သူ ေဝ့ေဝ့ဝါးဝါးသိလိုက္ရတာက သူ႔ေက်ာျပင္ေပၚ ေရာက္လာတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ့ေၾကာင့္၊ ရလိုက္ရတဲ့ ေနြးေထြးမႈဟာ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ၿခံဳလႊမ္းသြားတာကိုပဲ...။
ျပတင္းေပါက္ရဲ့ ခပ္ဟဟပြင့္လွစ္မႈၾကားထဲ ကခုန္မႈတစ္ရပ္လို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာေညာ တိုးဝင္လာတဲ့ Chamomile ပန္းပြင့္ေလးေတြရဲ့ ရနံ႔ဟာ ႏွစ္ၪီးသားအေပၚ ေထြးပိုက္လို႔ထားခဲ့ေလတယ္။
ထိုအခ်ိန္က မနက္ခင္း ၂နာရီမတိုင္အထိ လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေလးဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တည္ၿငိမ္စြာပဲ Chamomile ရနံ႔ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္...။
က်ယ္ေလာင္တဲ့ ျမည္ဟီးသံနဲ႔အတူ၊ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ Osen ဆက္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာေလတယ္။ သူ႔ေက်ာျပင္ေပၚက ေစာင္အပါးေလးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်သြားခဲ့လ်က္...။
ေကာင္းကင္ယံက စူးစူးဝါးဝါး ဆူညံသံေတြဟာ လီနင္ဂရက္ ၿမိဳ႔ေလးအေပၚ ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့သလို... ေအာ္ဟစ္သံငိုေႂကြးသံေတြရယ္၊ ပူျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးေလာင္ တစျပင္ေတြက လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေလးရဲ့ အလွတရားကို ဝါးၿမိဳသြားတယ္...။
Osen ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးလို သူ႔မ်က္စိေရ႔ွက မီးေလာင္ျပင္ေတြ ဆြံ႔အစြာ ေငးၾကည့္မိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူက ဘယ္သူလဲ...ဒါေတြက ဘာျဖစ္သြားတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတာင္ မရိွေတာ့ပါဘဲ၊ ၪီးေနွာက္ထဲ ဗလာလို ျဖစ္ရင္း... သူ႔လက္ဖ်ားေတြက ထံုက်ဥ္ကိုက္ခဲေနေလတယ္။
" အေမ... ငါ့အေမ!"
ဆူညံတဲ့အသံေတြကို အာရံုမစိုက္မိေတာ့ဘဲ၊ Osenက သူ႔ရဲ့မီးစြဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရိွရွာကို လွမ္းသြားဖို႔ လုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
Veterက Osenလက္ေတြကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း...၊ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာဆီသို႔ ...။
သကၠရာဇ္ 1941 ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ 22 ရက္ေန့၊ နံနက္ ၂နာရီခန္႔အခ်ိန္မွာ လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေလးဟာ နာဇီဂ်ာမနီရဲ့ စစ္မေၾကညာဘဲ စတင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလၿပီ...။
စစ္ပြဲရဲ့ ေသြးေခြၽးေတြ၊ အသက္ေတြရဲ့ ေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ကမ႓ာစစ္ပြဲဟာ လီနင္ဂရက္ၿမိဳ႔ေလးကို အက်ဥ္းတန္စြာ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ေခ်ၿပီ..။
ကမ႓ာစစ္မီးရဲ့ အပူဓာတ္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ လူေလာကကို ရက္စက္စြာ ေလာင္မီးတိုက္ခဲ့ေလၿပီတကား...။
•ယမ္းေငြ့ေတြဟာ တေငြ့ေငြ့၊တလြင္လြင္နဲ႔ ေျမျပင္ကေန ေကာင္းကင္ယံထိတိုင္ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္...။ ဆူညံ့ေနတဲ့အသံေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႔မႈေတြစြန္းေထးေနတဲ့ ပ်ိဳပ်က္ဆဲ ပန္းဝတ္ဆံေတြလို...ေလထဲ ေရာေထြးသြယ္ယွက္ေနခဲ့တယ္...။
•ဒါဟာ ကမ႓ာစစ္ျဖစ္တယ္။
ဒီကာလဟာ လူ႔ေလာကသားရဲတို႔ရဲ့ စစ္ေသြးႂကြရာ၊အရပ္ျဖစ္တယ္။ ငိုေႂကြးသံေတြနဲ႔ေသြးစက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့အဆာေျပေန့လည္စာတစ္ခြက္လိုပင္ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္။