Walang gana akong napatingin sa kanyang mga kasamahan. Isa isa nila akong nilapitan at inamoy.
Seriously though, it doesn't excite or frightened me.
"Ang anak ng Mandirigma"
Bulong ng isang lalaki.
"Sa wakas. Kusang sumuko ang anak ng mandirigma. Ano, ha? Pinagtabuyan ka ba ng mga pinuno niyo gaya ng kanilang ginawa sa amin?"
Tumawa ng tumawa ang lalaki. Sumunod naman ang pagtawa niyon bata. Ngunit habang patagal ng patagal ang kanyang pagtawa ay unti unti ring nagbabago ang kanyang anyo. Galing sa batang balat ay naging kulubot ito at tuluyan na nga siyang naging matanda.
Napangiwi ako. Nakakadiri tingnan.
Walang humpay ang sigawan nila sa kaligayahan.
"Maaari niyo ba akong dalhin sa mga magulang ko?"
Mahinahon kung sabi na nakapagpatahimik sa kanila.
Nagkatinginan silang lahat saka ako pinasunod noong bata–matanda.
Naging seryoso ang kanilang mga mukha at expression. Palingon lingon naman ako sa paligid.
Wala ng mas idudumi pa ang lugar na ito.
Dinala nila ako sa isang malaking gusali. Parehas ang pormang ito sa aming palasyo. Iyon nga lang. Mas madilim ang aura dito.
"Dito ka"
Dumaan kami sa masikip na hallway.
"Ano ba ito? Bakit ang sikip"
Hinawakan ako ng mahigpit nong isang lalaki. Napangiwi ako. "Huwag ka ng mag inarte at hindi ka na makakalabas dito"
Masamang tingin ang ipinukol ko sa kanya.
Nagyon ay nakagapos ang dalawa kong kamay sa aking likuran. Walang usapang ganito.
Tinapon ako sa madilim na silya. Wala akong nakikita at ang tanging ilaw doon ay patay sindi na ilaw. Isa. Dalawa. Tatlo.
Tatlong segundos kong ni adjust ang mga mata ko sa dilim ng silya.
"D'yan nababagay ang mga maduduwag na mandirigma"
Sabay sabay silang nag tatawanan.
I spit in the corner and I heard a moan.
Napatigil ako saka pinakiramdaman ang aking paligid.
Nawala ang ungol kaya kumalma ang laman ko. Subalit muli akong napaayos ng tayo nang muli ko itong naramdaman. Narinig.
Isang ungol ng babae. Umuungol sa sakit. Hindi sa sarap.
Ramdam ko ang pagtayo ng aking mga balahibo habang palapit ng palapit ang tunog na iyon.
Habang tumatagal ay napagtanto kong hindi lang pala ungol iyon. Naririnig ko ang mga kataga niyang sinasabi. Palapit ng palapit ay ganon din naging klaro sa akin ang kanyang sinasabi.
"Zafia...." Paungol nitong sabi.
Pabaling baling ang tingin ko sa kaliwa at kanan ngunit gaya ng dati ay wala akong nakikita.
Humagod ang kaba sa aking kalamanan. Nabobosesan ko siya ngunit hindi ko mawari kung saan, at kailan. Hindi ko rin alam kung sino iyon.
Sobrang pamilyar nito sa akin. Napapikit ako at inalala ang mga taong posibleng pinanggalingan ng boses na iyon. Pero hindi. Wala sa kanila.
Huminga ako ng malalim at napamulat nang narinig ulet ang tawag niya. Ngayon ay iba na. Ibang iba kompara sa kanina.
"Zafira, anak ko...."
Nagsitayuan ang mga balahibo sa aking batok at dumaloy ang lamig sa buo kong katawan. Nawalan ako ng lakas. Nawala ako sa sarili.
Tama.
Tama, boses iyon ng Ina. Naging mas mapanuri ako sa aking paligid. Saan nila dinala si Ina? Bakit kay lapit ng kanyang boses?
Saan nila dalawa!
Nagsisigaw ako sa aking isipan pagkat walang boses na lumalabas sa aking bibig. Mainit ang tenga at mata ko pero sobrang lamig ng aking katawan.
Anong nangyayari?
"Anak, tumalikod ka"
Automatic akong napalingon sa likod. At doon....si Ina. Nakagapos.
Nakataas ang dalawa niyang kamay. Nakayuko ang mga ulo dahilan sa pagod at sakit.
Puno ng dugo ang kanyang suot at hindi ko maitsura ang kanyang buhok. Nagkabuhol buhol ito dahil sa dugo.
Parang pinana ang puso ko sa aking natanaw ngayon. Para akong hiniwa ng paulit ulit. Walang makakatumbas ang sakit na nararamdaman ko ngayon habang nakatingin, nakanganga sa sitwasyon ng aking Ina.
Bakit nila ginawa ito sa kanya?! Bakit?
Dahan dahan ako naglakad sa kanya. Nang nagkalapit kami ay mabilis ko siyang niyakap.
"Ina...."
Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako umiiyak. Puno ng pangulila ako sa kanya. Puno ng galit at puot ang puso ko sa mga may gawa nito.
Hinding hindi ko sila titigilan hangga't hindi ko maipaghiganti ang aking mga magulang.
"Anak ko..." Humaguhol siya sa iyak.
"Ina....bakit nila ito ginawa sa atin. Ano ang naging kasalanan natin"
Ngunit matamis na ngiti lamang ang kanyang tinugon niyon. Muli ko siyang niyakap. Sa unang pagkakataon naramdaman ko ang kaligtasan.
Kahit alam kong nasa panganib ang buhay naming magpamilya pero ramdam ko parin iyon. I feel safe in her arms.
Nag iiyakan kami nang tumunog ang bakal ng silda namin.
Pareho kaming napalingon ni Ina doon. Nagtagis ang bagang ko.
Masangsang ang amoy kaya alam kong kalaban ito.
"Huwag kang lumapit" pagbabanta ni Ina. Ngunit sadyang matigas talaga ang ulo kahit ina ko na ang may sabing huwag lumapit ay lumapit talaga ako.
"Zafira...." Puno ng pag aalala ang boses niya. Kaya naman ay ningitian ko siya bilang pagbigay siguridad na ayos lang ako.
"Sino 'yan..."
"Mate"
Nabuhay ang tapang sa akin nang marinig ang boses ni Levi.
"Damn mate bakit hinayaan mong ikulong ka d'yan?"
Nasa labas siya ng selda at nakahawak sa mga bakal. Madilim ang tingin niya at matulis ang paningin.
"Tumahimik ka nga. Nagpapahinga si Ina"
Ang dating galit niyang expression ay napalitan ng liwanag na makikita sa kanyang mga mata. Ningitian ko siya.
"The Great Commander" niyakap niya ako kahit may nakaharang sa amin. Ngunit agad siyang lumayo at muling nag tiim bagang.
"But it doesn't change anything. Nanjan kayo. Namamatay ako kapag hindi ka makakawala jan!" Asik niya.
Napairap ako. "Paano ka ba napunta dito. Nasaan si Reynard?"
Sinamaan niya ako ng tingin. "Bakit si Reynard talaga ang hinanap mo? Pwede namang si Dayari"
"Sagutin mo nalang" walang gana ko siyang tiningnan.
"Nandito kami..." Napatingin ako sa ibabaw ng ulo ko. Nandoon si Dayari at Reynard. Palipad lipad. Nag chichill takteng yan.
Sana naging ibon nalang din ako.
"Paano tayo makakalabas dito? Mag isip ka nga Levi. Naturingang bampira e. Para ka namang wtf."
"Anak sino 'yan"
Nagkatinginan kaming dalawa ni Levi. Ningitian niya ako. Saka siya nagsalita.
"Ako po ito si Leviticus, ang nakatadhana sa anak niyong matigas ang ulo" sabay tingin niya sa akin.
Narinig kong nag chuckled si ina.
"Ang anak ng Luna..." Mahina niyang halakhak.
"See..." Pagyayabang niya sa akin.
Sinamaas ko siya ng tingin. Baliw.