Author's note: MAY EPILOGUE PA :) hihihi
Before that, i just wanna thank you all for supporting book 1 :) please suportahan niyo din yung magiging book two! <3
Chapter 53
=Ranz's POV=
I woke up. Different room. Where am i?
"I'm glad you're awake son! Di mo ba alam na halos ikakamatay ko ng makita ka jan nakahiga sa kama ng ospital? Ha?!"
"M-ma.."
"Please don't do this again, okay? Di namin kaya ng dad mo!"
"Wh-what.. Happened?" Kahit nahirapan akong mgsalita... Gusto ko itanong yung gusto kong itanong.
"R-ranz nabangga kayo eh.." Nakita ko sa dulo si Trisha. Umiiyak.
Tinignan ko ang sarili ko. Halos walang gasgas. Pero merong gagas sa ulo lang. Pero masakit eh. Nauntog ako.
"S-saan... Si Lani Saan?" Gusto kong itanong yan. Putcha. Ng dahil sakin nagkaganito..
"R-ranz.."
"SI LANI ASAN SABI?! ANO BA!!!!"
"Sh-she's fine she's fine..." Paiyak na sabi ni Trisha. "She's fine.. But not okay."
"O___O!!!! WHAT?! What do you mean?!?!?!?"
"R-ranz.. Malakasa yung tama sa ulo ni Lani sa window ng car mo. Nauntog siya. Ranz...."
"Ano!!! Sabihin mo!!!!"
Nakita ko si Trisha. Iyak ng iyak. Ano ba talaga?! Naguguluhan ako. Putcha! Sabihing okay pero di okay?!
Nak ng!!
"She's alive." Hirit ni Cav. "She's alive. But asleep."
"Ano ba talaga ibig sabihin niyo ha?!?! San si Lani!!! Saaaaaan!!!!!!!" Ingay ko sa kwarto. Siguro. Umiiyak na sila. Ano ba mangyare.... pati si Mama, napatakip lang sa bibig niya.
"Si Lani... Ma, saan." Namalayan kong tumulo ang luha ko.
Kasalanan ko 'to lahat. Kasalanan ko. Kasalalan ko!
May bumukas ng pinto --- "Dexter?!"
"Tarantado ka pare!" Akmang susuntukin niya ako pero pinigilan siya nina Cab at Ully! "Ano ba ha?!?! Diba sabi ko sayo alagaan mo siyang mabuti?!?! Diba sinabi ko sayo wag mo siyang saktan?!?!? Pero anong ginawa mo Ranz?!?!?! Siguro lahat ng na promise napako mo na!!!!!! Taratado kang gago ka!!!!!!"
"Bakit Dexter?! Sa tingin mo ginusto ko yung nangyare--"
"Paulit-ulit mo lang yang sinabi Ranz!! Anong problema mo?!?! Simple lang naman hingi ko ga? Ang kaligayahan niya!!!!!!" tinanggal ni Dexter yung mga kamay na nakahawak sa braso niya at huminga ng malalim.
"Na coma si Lani, Ranz. Nacoma.."
Halos malaglag na ako sa kinahigaan ko. Na coma.....
Umalis na si Dexter sa kwarto ko. There's this silent aura in the room. Walang umimik. Walang nagsalita.
Until i broke the silence.. "I want to see Lani." Naiinis ako sa sarili ko. Tama si Dexter. Bakit di ko kayang paligayahin si Lani?! Simpleng bagay di ko magawa.
"P-pero Ranz sabi ng docto--"
"I SAID FUCKING NOW!" Agad tumayo si Ully at tinawag ang nurse.
Nung bumalik na si Ully, kasama noya ang nurse na may dala-dalang wheel chair.
Pinasakay ako dun. Ayos naman ako. Makalakad. Pero masakit padin. Lalo na't yung taong pinahalagahan mo, siya yung nasaktan ng sobra kesa sayo.
Habang tinulak nila ang wheel chair ko papuntang kwarto ni Lani, alam ko naman na, mahal parin niya ako.
Nangako siya kahit papano walang iwanan.
Nangako siya.
Alam kong dina siya naniniwala dun. Pero yun yung panahong di ko natupad.
I trust her and i believe in her na kaya niya.
Mahal ko siya, mahal niya ako.
Pumasok ako sa loob. Andun siya. Nakahiga.
"R-ranz..." Sabi ng mama ni Lani.
"Tita I'm sorry.. I'm sorry.." Tumayo ako at pinilit kong lumuhod kahit masakit.
Sakripisyo. Yan yung dapat pahalagahan ko ngayon.
"Tita im so so sorry..." Umiiyak ako. "Sorry tita im so sorry.." Kahit ngayon lang please , pakita ko muna na mahina ako.
"Sssh.. Ranz, wg mong isipin na ikaw ang masama aryt? S-sige.. Labas muna kami." Umiiyak din si Tita.
Ang laki ng tarataduhang ginawa ko.
Lumabas na sila Tita. "Leave me alone." Sabi ko sa nurse.
"Mr Ongsee you are--"
"Thefuck i said leave me alone!!" Umalis naman yung nurse sabay sara sa pinto.
Tumayo ako, at pinilit kong maglakad papunta dun sa higaan ni Lani.
Nang nakaabot na ako dun, di ko mapigilang umiyak..
Hinawakan ko ang kamay ni Lani. Tinitigan ko siya. She's sleeping... really. I can't help it but cry.
I'm crying not because i'm weak. I'm crying because of the pain i gave to this girl.
This girl... this girl that i loved the most. Sinasaktan ko... Pinapahirapan ko.. What have I done.
"Lani please wake up..."
Dami ng mabubuting ginawa niya, pero in the end. Sinusuiklian ko siya. Masama. Ang sama sama kong tao.
I do not deserve her. I don't..
"Lani please you can't leave me. I can't. Di ko kaya. Lani. Please... Wake up."
The coma. It's her second life. Second chance na mabuhay muli. But there's a chance padin na, she can't wake up, diba?! -- aish!! No. She will wake up.
I kissed her hand.
"I love you, Lani. Please, wake up..."
"You deserve this." Di ako umimik sa sinabi ni Dexter. I don't care about him. "The deal. The deal you promised. Diba sabi mo aalagaan mo siya. Mamahalin mo siya. Di mo siya sasaktan. Pinakawalan ko Ranz para sayo. Pero ano yan?! Pinahirapan mo."
Patuloy padin akong umiyak. I'm not a gay. Boys express their feelings too -- to cry.
"I told you if this scene happens again, I'm gonna beat you up, kill you, and let you burn in hell." I heard him sigh, with a greeted teeth. "But that's not enough, para mapaganti at mabaliwala sakin at samin ang pagkawala, ang pagkahirap niya. Kahit saglit lang yan. But still, that's enough."
"Kill me. Kill me, that's what you want."
"Di yan sapat para ipakita ko sayo kung gaano ka kagago." I can see his fist.. Parang akmang susuntukin na naman ako, pero pinigilan niya.
Bumugtong hiniga siya, "hahayaan kita diyang magdusa na tignan siyang nahirapan. You deserve that."