NIGHT WALK
"I heard you got sick, Rebecca. Are you okay now?" My father asked when he made a video call this afternoon.
"Yes, just a simple fever..." Kibit balikat ko.
Tumaas ang kilay niya. He's always like this when he gets annoyed with my answers. Tumataas ang kilay at mabigat ang paghinga. I chuckled, how I missed teasing my dad.
"Simple, huh? Did you know that-"
"A simple sick can get worse..." Pagpapatuloy ko sa sasabihin niya.
He groaned as I mentally laugh. My father and his 'saying.'
"Don't worry, Dad. I'm perfectly fine. Besides, Morgan and Phoenix are here..."
He sighed. "You can't always rely on them, ma princesse."
Natahimik ako at ramdam ko ang pagbabago ng aking reaksyon.
"I don't usually rely on them. I have bodyguards to take care of me too, that's their purpose, dad." Hindi mapigilang sagot ko.
"That's not what I mean, Becca..."
"Then what?" Umingos ako. "If I could do things on my own, I would ask them to stop guarding me."
"Okay, okay..." He sighed. "What a pride, my daughter! You really are a mini Sienna Celeste."
I almost rolled my eyes. "Of course. She's my lovely mother, after all."
Doon natapos ang usapan namin. After that I went to the garden to play with my cat. Tapos na ang klase ko dahil half day lang kami ngayon. And there's more!
Medyo nakakasundo ko na si Evander. Well, siya lang kasi 'yong nagfirst move para makausap ako. Medyo natuwa naman ako dahil kaya niyang sumabay sa mood ko. Like, when I'm quiet, he'll be quiet too. Kapag nagsusungit naman ako ay hindi siya nao-offend! So far, he's great. I like him as my not-so-close-friend.
I caressed my cat's fur, nagsumiksik naman siya sa hita ko at doon tumagilid ng higa. Somehow, this cat is just like me, my attitude. He was also lazy and quiet. Hindi ko nga ata narinig na nag-meow 'to.
"Do you want a new house, Midnight? How about food? Should I find you a wife so that you are not alone?" Parang tanga kong kausap dito.
And finally, he make a meow-sound!
"Alin sa tatlo ang gusto mo?" I chuckled.
"House?" He just moved.
"Hmm, food?" Kiniskis niya lang ang katawan niya sa hita ko.
Ah, I shrugged and lift him up. Pinaharap ko siya sakin habang buhat ko siya sa ere.
"You want a cat wife, huh?" He meowed and I laughed.
Oh, my god. My cat is so smart! Just like me, tho.
Natigil ako sa pagtawa nang makarinig ako ng tunog ng camera. Slowly, I looked at the glass door, and there I saw Morgan holding a DSLR. I gritted my teeth.
"Morgan!"
"Opps..." He grinned. "That was a cute moment of you, Becca, come on. Look, ang ganda ng ngiti mo dito..." Ang lakas pa ng loob niyang ipinakita sakin 'yon!
"Delete it!" Sigaw ko pa.
"Why would I? Once in a blue moon kalang kung ngumiti! Ang swerte ko pa nga ngayon dahil nakuhanan ko pa." Ngumuso pa siya doon.
"I don't care! I probably look like an idiot there..."
"What?" Tumawa siya. "How can you say that? Sa lahat ng binantayan ko ikaw ang pinaka maganda..."
Natigil ako doon at napatingin sa kanya ng masama. The audacity of this man.
"Really? Then I should be thankful for that?"
"Whatever you say, Rebecca..." He just smirked and turned his back on me.
How dare him! 'Yong picture ko hindi niya pa binura!
I tsked. Tumingin ulit ako sa pusa ko at ibinaba 'yon. Tomorrow I will go to some pet shop to adopt a new cat, a female one this time.
Kinagabihan ay tumulong ako sa kusina. Well, ako 'yung taga tikim ng mga pagkaing niluto ni Nix. Ako din 'yong naghanda ng mga plato at kutsara sa mesa.
"Kamusta ang cooking lesson with Phoenix, Scarlet?" Pambungad ni Morgan nang pumasok siya sa dining.
Nakita kong umangat ang kilay ni Nix doon kaya napatikhim ako. Damn. Anong cooking lesson, eh wala naman akong natutunan.
"You were really expecting a cooking lesson from her, huh? Pahawakin pa nga lang ng kutsilyo delikado na, paano pa kaya ang mag-on ng kalan?" Phoenix answered with full of sarcasm.
Morgan let out a boyish grinned.
"Taga-kain lang talaga ambag, 'no?" Pagpaparinig pa ni Morgan.
Aba, aba? Baka gusto niyang mawalan ng tutulugan ngayong gabi. Hindi naman ako magdadalawang isip na patulugin siya sa sasakyan. O kaya sa garden para maging hapunan siya ng mga lamok at iba pang mga insekto diyan!
"Morg, Shut your mouth if you still want to sleep in your comfy bed tonight." Babala ko.
"Ha-ha-ha..." He dryly laugh as he slowly sat down in the dining chair. "Malambot pala 'tong upuan? Pinasadya mo ba 'to, Becca?"
I looked at him. "Oo, in case na matulog ka diyan..."
His face went paper white. Narinig ko naman ang tawa ni Phoenix habang naiiling.
"Hindi talaga kayo nakakasawang panoorin."
I just tsked. Naupo na din ako habang hinahain ni Phoenix ang mga ulam.
"Kumain na ba 'yung ibang guards?" I asked.
"Yes, katatapos lang nila. Nagliligpit na din sila sa garden kasi doon sila kumain." Sagot ni Morgan habang nilalagyan niya ng juice ang baso ko.
Tumango naman ako. Ganon dito, we always make sure the body guards eat first before us.
Tahimik kaming kumain nang gabing 'yon. After our dinner, ay dumiretso ako sa aking kwarto upang malinis ang sarili at isang oras na nagreview at nang natapos 'yon ay tumambay ako sa terrace.
That's my daily night routine. Sanay na. Sa umaga naman ay papasok lang ako. Kapag half day naman ay aral pa din ang ginagawa ko kapag uwi.
Dumiretso ang tingin ko sa kwarto ni Maddieson. Funny how I know where his room located in their mansion. Maliwanag ang kwarto niya, bukas din ang pinto ng kanyang balcony pero wala akong makitang ni-anino niya doon.
Not that I was looking for him.
Hmm, I'm still wondering if that girl last-last day was his girlfriend? Or less than I expected?
Napaayos ako ng tayo nang biglang may sumitsit sa akin sa baba. I looked down, and there I saw a man in a hoodie, black pajamas and slippers. Nangunot ang noo ko. His masculine built is familiar, pero kailangan ko munang siguraduhin.
Then suddenly he removed the hood of his hoodie. Doon ako napasinghap.
"Hey, good evening. Late night walk?" He grinned.
Damn!
Gulat pa din ako. But a few minutes later I found myself wearing my hoodie and went downstairs to go out. Dahil nasa kanya-kanya ng kwarto ang dalawa ay walang pumigil sakin. Maliban kay Dylan na tinanong kung ayos lang ba na kasama ko si Madd.
"Yes, he's harmless." Tanging sagot ko bago tuluyang makalabas.
Isang maliit na ngiti ang bungad ni Maddieson sakin. As for me, I could not stand his gaze and I immediately averted my gaze from him. Damn! It's weird, I'm not like this!
Dapat ay ako ang nakatitig ng matiim sa kanya! Dapat ay siya 'yong umiiwas sakin! What's happening now? Huh?
"Let's walk. Kahit ilang minuto lang..." Aniya.
Tumango naman ako at nauna nang lumakad. He immediately followed me, nararamdaman ko pa ang pagtingin-tingin niya sakin kaya sapilitan ko siyang nilingon.
"What?" I asked.
Tss, akala mo ay laging may problema sa mukha ko na always makes him look intently at me.
He shook his head. "I thought you weren't coming with me..."
I rolled my eyes at him. "Muntik na. Buti nalang naawa pa ako sayo..."
I heard his laugh. Ako naman ay napailing dahil mukhang nasasanay, o sanay na siya sa ugali ko.
"Really, huh? You didn't even hesitate." Rinig ko ang pangaasar sa tono niya.
Natigilan naman ako doon at dahil wala na akong masabi ay inismidan ko nalang siya.
Actually this is the first time I've done this. Nightwalk, then I was with this man. I don't really expect. Bukod sa bago sakin ay hindi ko din inaasahan na iba pala ang pakiramdam.
Doon kasi sa France ay hindi ako puwedeng lumabas sa gabi, kahit sa umaga naman. Ngayon tuloy ay pumasok sa isip ko na maganda ang desisyon kong pumunta dito.
But somehow, I feel guilty. Vienna should be here too. We must be together. But because of me she moved away, we parted ways... again.
"Are you tired? Gusto mo bang bumalik na tayo?" Tanong ng lalaking kasama ko.
Napatingin ako sa kanya at umiling agad. "No, I'm fine..."
Medyo malayo na ang nalalakad namin. Balak pa ata niyang ikutin ang buong village. Though, there's no problem with that. Hindi ko din alam sakin, pero ayaw ko pa ring umuwi.
"Tell me when you are tired or sleepy. Babalik na tayo agad..." Aniya pa.
So thoughtful.
"Madd..." I suddenly called him.
"Hmm?"
"Are you mad?"
"What the fuck?" I thought he will be annoyed, but he just laughed!
Napatawa din ako at napailing. Ayan ang napapala ng walang mapagusapan!
"Are you bored?" Pangisi-ngisi siya.
"You bet? Wala tayong mapagusapan!"
"Malay ko bang gusto mo pala makipagusap. I thought you just want a silent walk with me..."
Silent walk my ass.
"I thought so too..." Wala sa sariling sabi ko.
He chuckled. "What do you want to talk about then? Try to ask about me, I'll answer right away."
Tumaas ang kilay ko sa kanya, ngunit napabuntong hininga din nang marealize na puwede din naman. Tutal ay gusto ko ring malaman ang iba pang tungkol sa kanya.
"Well, uh..." Napaiwas ako ng tingin. "Pang-ilan ka sa magkakapatid?"
Tanong ko na para bang hindi ko pa alam 'yon.
"I'm the second child. Kuya Darius was the eldest, and Hezekiah is our youngest." Sagot niya naman.
Napatango ako. "Was it true that you are only eighteen years old?"
Napalingon siya sakin bago tumango.
"Oh..."
"Why? How about you?" Curious niyang tanong.
Umiling ako. "Secret."
"Why can't you tell me?"
Napangisi ako. "Baka magulat ka..."
"Are you that young to surprise me?" Nangunot ang noo niya.
"What?" Natawa ako.
Anong pinagsasabi nito, eh mas matanda pa nga ako sayo!
"Just tell me, Becca. I won't judge..." Kibit balikat niya pa.
"Really, huh..." Natawa ako dahil mukhang kompyansa talaga siya. Hindi niya alam...
"Come on..." He groaned.
"I'm very far from your age," nagbigay ako ng clue.
Nangunot ang noo niya.
He looked at me.
I chuckled. "Well, I'm 22 years old."
Literal na natigil siya sa paglalakad. Hindi ko na napigilan ang mapangisi nang makita ko ang itsura niyang hindi makapaniwala.
"You should call me ate, anyway..." Pangaasar ko pa.
"No... way." Bulong niya.
"Fuck, there's no way!" He groaned problematically.
'Hey!" I laughed. "Ang ingay mo, gabi na!"
"Seriously, Rebecca?"
"I'm telling the truth..." I shrugged my shoulders.
"What the..." Napahawak siya sa ulo niya.
Humalukipkip ako sa harap niya at hinintay siyang kumalma doon. The expression on his face telling me that he does not believe me. Or what I just said was unbelievable.
"So basically... Tutungtong ka palang sa legal age ng mga lalaki, ako naman ay kasal na."
Kahit na wala sa plano ko ang magpakasal. Siguro nga ay mas posible pa 'yong mamamatay ako bago siya mag 21, eh.
Well, we couldn't say. My family has so many enemies. I'm also sick... ahh, I don't know anymore.
Biglang sumeryoso ang mukha niya. At medyo nagulat ako doon dahil hindi ko inaasahan 'yon, akala ko ay matutuwa siya.
"No..." He said seriously.
"What... Why no?" My forehead creased.
"Wait for me until I'm 21. I'll court you. When I turn 25, I will marry you..." He said with finality.
Nanigas ako sa aking kinatatayuan at nanlaki ang aking mga mata. What the hell! Is he... Is he serious?!
"Alam mo ba ang sinasabi mo?!" Naitanong ko ng wala sa oras.
Nakikiliti nanaman ang loob ng aking tyan!
"Yes..." Tumitig siya ng seryoso sakin. "Mark my fucking words, Rebecca."