သူ႕တို႔လည္းေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ကေန လမ္းနည္းနည္း
ေလ်ာက္လာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး ၊ သက္တမ္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီလို႔ထင္ရတယ့္ အမဲ႐ိုးစြတ္ျပဳတ္ဆိုင္ေလးတဆိုင္
သူတို႔လည္းဆိုင္ထဲ၀င္သြားၿပီး
"အဘြားေရ!!အမဲ႐ိုးစြတ္ျပဳတ္2ခြက္ ပိုထည့္ေပးေနာ္
အဘြား! "
အသံဆာဆာေလးနဲ႔ စားပြဲေတြကိုလိုက္သုတ္ေနတယ့္
အဘြားတေယာက္ကိုလွမ္းမွာတယ့္ ေကာင္ငယ္ေလး
ၿပီးတာနဲ႔သူ႕ဘက္လွည့္လာၿပီး
"ဒီဆိုင္ကေလ က်ေနည္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
စားလာတယ့္ဆိုင္ေလ အရသာကေတာ့ ႏိႈင္းမယ့္ဘဲ"
"ကိုယ္မင္းကို ကုလို႔ေခၚလို႔ေခၚလို႔ရလား"
"ကု~အင္းရပါတယ္"
"ဒါဆိုကု ႀကိဳက္တာစား ေဈးထဲလည္းေလ်ာက္လည္ရ
ေအာင္ ကိုယ္၀ယ္ေကြၽးမယ္"
"အင္းအင္း!!...ထယ္ေယာင္း ၀ယ္ေကြၽးမွာဆိုေတာ့
ပိုစားရမယ္ေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ"
ထယ္ေယာင္းကုရယ့္ လွပလြန္းတယ့္မ်က္နီာေလးကိုေငးေမာေနတုန္း
ေရာက္လာတယ့္ သူတို႔မွာထားတယ့္ စြပ္ျပဳတ္2ပြဲ
"အရသာရိွရိွစားပါ့မယ္!!"
ထယ္ေယာင္းလည္းအမဲ႐ိုးစြပ္ျပဳတ္ကို တစြန္းျမည္းၾကည့္ေတာ့ ဒါသူ႕မယ္ေတာ္ရယ့္လက္ရာနဲ႔
ေတာ္ေတာ္တူတယ္
"ဘယ္လိုလဲစားလို႔ေကာင္းတယ္မလား"
''အင္း''
သူတို႔လည္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေဈးထဲေလ်ာက္ပတ္ၿပီး
ကု၀ယ္ခ်င္တယ့္ဟာေတြအကုန္၀ယ္ၿပီး တေနရာအေရာက္ သူ့မ်က္လံုးတို႔က ထိုအရာေလး
ေပၚသို႔ အဲ့တာကဆံထိုးေလးတေခ်ာင္း
"ဦးေလး ဒါဘယ္ေလာက္လဲ "
"အင္း~ေမာင္ရင္ ဒီဆံထိုးေလးကိုေက်း၂ျပားပဲေပး"
"ေက်း၂ျပားကအရမ္းေဈးမ်ားတယ္ဦးေလးနည္းည္း
ေလ်ာ့ေပးပါ"
ထယ္ေယာင္း ပိုက္ဆံေပးဖို႔လုပ္ေနတုန္း ကုက
ေဈးထဈစ္ေတာ့သူ႕မွာအူေျကာင္ေၾကာင္ေလး
"ကဲ~ဒါဆိုလည္း၁ျပားပဲေပးခဲ့ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ဦးေလး ဒီမွာပါ"
ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ကိုျပန္လာေတာ့
"အဲ့ဆံထိုးက ဘယ္သူ႕ကိုေပးမွာလဲ ထယ္ေယာင္း"
"ကိုယ္တို႔ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္အေနာက္က ေတာင္ေပၚ
မွာရိွတယ့္ ေရတံခြန္နားသြားရေအာင္အဲ့ၾကေျပာျပမယ္
"ၿပီးတာပါပဲ"
•ၿပီးတာနဲ႔သူတို႔လည္း ေရတံခြန္ရိွတယ့္စမ္းေခ်ာင္း
ေလးသို႔•
သူတို႔လည္းေတာင္ေပၚတက္ေနေတာ့
"ကု~ကိုယ့္ကိုလက္ေပး..ဒီနားမွာေခ်ာ္ေနတယ္"
"အင္း"
ေဂ်ာင္ကုလည္းသူ႕လက္ကို ထယ္ေယာင္းကိုေပးလိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကသူ႕
လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ့္အခ်ိန္သူ႕ရင္ထဲမွာ
အခုပဲ ေတာင္ေပၚကျပဳတ္က်တယ့္အတိုင္းရင္ေတြက
တဒုန္းဒုန္းနဲ႔
ခနၾကာေတာ့ေရာက္လာပါၿပီ ေရတံခြန္နားေလးကို
"ဟူး~အခုမွေနလို႔ပိုေကာင္းသြားတယ္~ဟုတ္တယ္မလားကု"
"ဟန္!..ေအာ္~အင္း"
"ဒီေနရာကိုမယ္ေတာ္သာျမင္ရင္အရမ္းႀကိဳက္မွာ"
တိုးညင္းစြာေရရြတ္လိုက္တယ့္သူ႕အသံကို သူ႕ရယ့္
ခ်စ္ရသူေလးကၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ပါေသးသည္
"ထယ္ေယာင္းရယ့္ မယ္ေတာ္ကိုေနာက္တခါ ေခၚခဲ့ေလ"
"ဟက္~ကိုယ့္ရယ့္မယ္ေတာ္ဆံုးသြားတာကိုယ့္ရယ့္
သက္ေတာ္(16)ႏွစ္ကတည္းက ကုရယ့္~"
"အယ္~ေတာင္းပန္ပါတယ္ထယ္ေယာင္း"
"ရပါတယ္"
"ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီဆံထိုးကဘယ္သူ႕အတြက္လဲဆိုတာ
မေျပာရေသးဘူးေနာ္ထယ္ေယာင္း "
"အခုကစၿပီး~ကိုယ္ေျပာတာကိုေသခ်ာနားေထာင္"
"အင္း"
"ကိုယ္~~ကိုယ္မင္းကို~......ဟူး!...
ကိုယ္ကုကိုခ်စ္တယ္ကု!...သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ရယ့္ေယာက်္ားေလးတေယာက္လို
ခ်စ္တယ္!! "
"ဟန္?!....ထယ္ေယာင္း"
"ကိုယ္ကုကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္ခဲ့တာပါ
ေယာက်္ားေလးတေယာက္ကိုခ်စ္မိတယ့္ကိုယ့္ရယ့္
စိတ္ကိုအခါခါစမ္းသပ္ၿပီးၿပီဒါေပမယ့္ကိုယ္တကယ္ကုကို ခ်စ္တာပါ အဲ့တာေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုစဥ္းစားေပးပါ"
"ထယ္ေယာင္း က်ေနာ့္ကိုျမင္ရင္ဘယ္လိုခံစားရလဲ"
"ကိုယ္ကုကိုျမင္ရင္~ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲက
တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ကုေပ်ာ္ေနရင္ကိုယ္ေပ်ာ္တယ္
ေတြ႕ဆံုခ်ိန္၂ရက္ပဲရိွေသးေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္ကုကိုခ်စ္တာပါ"
"ခင္မ်ားက်ေနာ့္ကိုခ်စ္တာက ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္မွာရိွ
တယ့္ အေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ ေယာက္က်္ားေလးအလွမယ္
ေတြလိုလား"
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ.. ကုကိုကိုယ္တခါမွအဲ့လို
ေယာက်္ားပ်က္ေတြလို္တခါမွမျမင္ဖူးဘူး ကုက
ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္မွာေနေပမယ့္အဲ့လိုလူ
မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုယ္သိတယ္"
"ရၿပီအဲ့တာဆို ခင္မ်ားက်ေနာ့္အတြက္အသက္ေပးရဲလား"
"အသက္ေလာက္ကေတာ့ကိုယ္မမႈပါဘူး
အသက္မကဘူး ကိုယ့္ရယ့္အိမ္ေရွ႕စံေနရာပါေပးရဲတယ္"
"ခ္ခ္~~ဒါဆိုစဥ္းစားၾကည့္မယ္ေလ 5ရက္အခ်ိန္ေပး"
"ကိုယ္ကုရယ့္အခ်စ္ကိုရဖို႔အတြက္ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေစာင့္ရေစာင့္ရကိုယ္ေစာင့္ႏိုင္တယ္"
"ဒါဆို အဲ့ဆံထိုးက"
"ကုအတြက္ကိုယ္၀ယ္လာတာ.. ကုနဲ႔ဆိုအရမ္းလိုက္မွာ"
ဆံထိုးေလးက ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးကိုမွ အစိမ္းေရာင္
ေက်ာက္ေလးနဲ႔ ခ်ယ္ရီပန္းပံုေလးေဖာ္ထားတာ
႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ထယ္ေယာင္း မ်က္လံုးထဲအရမ္းလွေနတာ
ထယ္ေယာင္း လည္းဆံထိုးကိုေဂ်ာင္ကုဆံပင္ကို
ထိုးေပးလိုက္ၿပီး
"ဒါက ကုအတြက္ ကိုယ္ေပးတယ့္ ကိုယ့္တို႔ရယ့္အခ်စ္ သက္ေသ "
"ဟြန္း~~အခုထိအေျဖလဲမေပးရေသးဘဲနဲ႔"
"ကုအေျဖေပးမေပး ကုကေတာ့ကိုယ့္ရယ့္အပိုင္ဘဲ"
"ဟြန္႔~ကိုယ့္အပိုင္ဆိုတယ့္စကားလံုးက အရမ္းမရဲ
တင္းလြန္းဘူးလားထယ္ေယာင္းရီွ~"
"ကိုယ့္အပိုင္ဆိုတယ့္စကားမႀကိဳက္ရင္ ကိုယ့္
ေယာက်္ားေလးလို႔ေခၚရမလား"
"အား~ဘယ္လိုလူလဲမသိဘူး~အင့္ဟာ"
"ဟာ~ကိုယ့္ကိုေရနဲ႔ပက္တယ္ေပါ့ ~အင့္~လြတ္ေအာင္ေျပးေပေတာ့"
"ခ္ခ္~~အား~~ေရေတြအရမ္းမပက္နဲ႔လို႔ "
ထိုေနရာေလးမွာ ေရေတြပက္ကာေဆာ့ေနၾကတယ့္
ေကာင္ေလး၂ေယာက္ရယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အသံေလးေတြနဲ႔ ဆူညံေနသေလာက္
တဖက္က တိုင္းျပည္ရယ့္အရွင္ဘုရင္ႀကီးမွာေတာ့
*မင္းတို႔က တိုင္းျပည္ရယ့္အိမ္ေရွ႕စံတေယာက္
လံုးကို~ထားခဲ့တယ္ေပါ့*
*ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘုရင္ႀကီး အိမ္ေရွ႕စံက
နန္းေတာ္ကိုျပန္သြားဖို႔အမိန္႔ေပးလို႔ပါ*
*ေပးအိမ္ေရွ႕စံေပးလိုက္တယ့္ သ၀န္လႊာ*
မင္းႀကီးလည္းသူ႕ရယ့္သားေတာ္ေပးလာတယ့္
သ၀န္လႊာကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့္
သ၀န္လႊာထဲရိွစာ--
--ခမည္းေတာ္ သားေတာ္ ရယ့္ကိုယ္ပိုင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
ရွာေတြ႕ၿပီလို႔ထင္တယ္
အဲ့တာေၾကာင့္ သားေတာ္ကို အခ်ိန္3လတာ ေပးပါ
သားေတာ္ အဲ့ဒီ3လ ျပည့္ရင္ နန္းေတာ္ကိုျပန္လာၿပီး
ခမည္းေတာ္ရယ့္ အ႐ိုက္အရာကို ဆက္ခံပါ့မယ္
ၿပီးေတာ့ သားေတာ္ရယ့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ခမည္းေတာ္လက္ခံႏိုင္မွသာ သားေတာ္
အ႐ိုက္အရာကိုဆက္ခံမွာ သားေတာ္ရယ့္ကမ္းလွမ္း
ခ်က္ကိုေတာ့ သားေတာ္ျပန္လာတယ့္အခ်ိန္ တခါတည္း ေျပာျပပါ့မယ္---
*ဟူး~~*
အပ္ပုတိတ္ေတြၾကာေနလို႔ သာသာကိုစိတ္ဆိုးေနၿပီ
လား ဒါဒါတို႔ေရ
--Unicode--
>>>>>>>>>>>>>
သူ့တို့လည်းဆောင်ကြောမြိုင်ကနေ လမ်းနည်းနည်း
လျောက်လာတော့ ဟောင်းနွမ်းပြီး ၊ သက်တမ်းတော်တော်ကြာပြီလို့ထင်ရတယ့် အမဲရိုးစွတ်ပြုတ်ဆိုင်လေးတဆိုင်
သူတို့လည်းဆိုင်ထဲ၀င်သွားပြီး
"အဘွားရေ!!အမဲရိုးစွတ်ပြုတ်2ခွက် ပိုထည့်ပေးနော်
အဘြား! "
အသံဆာဆာလေးနဲ့ စားပွဲတွေကိုလိုက်သုတ်နေတယ့်
အဘွားတယောက်ကိုလှမ်းမှာတယ့် ကောင်ငယ်လေး
ပြီးတာနဲ့သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး
"ဒီဆိုင်ကလေ ကျနေည်ငယ်ငယ်လေးကတည်းက
စားလာတယ့်ဆိုင်လေ အရသာကေတာ့ နှိုင်းမယ့်ဘဲ"
"ကိုယ်မင်းကို ကုလို့ခေါ်လို့ခေါ်လို့ရလား"
"ကု~အင်းရပါတယ်"
"ဒါဆိုကု ကြိုက်တာစား ဈေးထဲလည်းလျောက်လည်ရ
အောင် ကိုယ်၀ယ်ကျွေးမယ်"
"အင်းအင်း!!...ထယ်ယောင်း ၀ယ်ကျွေးမှာဆိုတော့
ပိုစားရမယ်လေ"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ"
ထယ်ယောင်းကုရယ့် လှပလွန်းတယ့်မျက်နီာလေးကိုငေးမောနေတုန်း
ရောက်လာတယ့် သူတို့မှာထားတယ့် စွပ်ပြုတ်2ပြဲ
"အရသာရှိရှိစားပါ့မယ်!!"
ထယ်ယောင်းလည်းအမဲရိုးစွပ်ပြုတ်ကို တစွန်းမြည်းကြည့်တော့ ဒါသူ့မယ်တော်ရယ့်လက်ရာနဲ့
တော်တော်တူတယ်
"ဘယ်လိုလဲစားလို့ကောင်းတယ်မလား"
''အင်း''
သူတို့လည်းစားပြီးတာနဲ့ ဈေးထဲလျောက်ပတ်ပြီး
ကု၀ယ်ချင်တယ့်ဟာတွေအကုန်၀ယ်ပြီး တနေရာအရောက် သူ့မျက်လုံးတို့က ထိုအရာလေး
ပေါ်သို့ အဲ့တာကဆံထိုးလေးတချောင်း
"ဦးလေး ဒါဘယ်လောက်လဲ "
"အင်း~မောင်ရင် ဒီဆံထိုးလေးကိုကျေး၂ပြားပဲပေး"
"ကျေး၂ပြားကအရမ်းဈေးများတယ်ဦးလေးနည်းည်း
လျော့ပေးပါ"
ထယ်ယောင်း ပိုက်ဆံပေးဖို့လုပ်နေတုန်း ကုက
ဈေးထဈစ်တော့သူ့မှာအူကြောင်ကြောင်လေး
"ကဲ~ဒါဆိုလည်း၁ပြားပဲပေးခဲ့တော့"
"ဟုတ်ကဲ့ဦးလေး ဒီမွာပါ"
ဆောင်ကြောမြိုင်ကိုပြန်လာတော့
"အဲ့ဆံထိုးက ဘယ်သူ့ကိုပေးမှာလဲ ထယ်ယောင်း"
"ကိုယ်တို့ဆောင်ကြောမြိုင်အနောက်က တောင်ပေါ်
မှာရှိတယ့် ရေတံခွန်နားသွားရအောင်အဲ့ကြပြောပြမယ်
"ပြီးတာပါပဲ"
ပြီးတာနဲ့သူတို့လည်း ရေတံခွန်ရှိတယ့်စမ်းချောင်း
လေးသို့
သူတို့လည်းတောင်ပေါ်တက်နေတော့
"ကု~ကိုယ့်ကိုလက်ပေး..ဒီနားမှာချော်နေတယ်"
"အင်း"
ဂျောင်ကုလည်းသူ့လက်ကို ထယ်ယောင်းကိုပေးလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကသူ့
လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ့်အချိန်သူ့ရင်ထဲမှာ
အခုပဲ တောင်ပေါ်ကပြုတ်ကျတယ့်အတိုင်းရင်တွေက
တဒုန်းဒုန်းနဲ့
ခနကြာတော့ရောက်လာပါပြီ ရေတံခွန်နားလေးကို
"ဟူး~အခုမှနေလို့ပိုကောင်းသွားတယ်~ဟုတ္တယ္မလားကု"
"ဟန်!..အော်~အင်း"
"ဒီနေရာကိုမယ်တော်သာမြင်ရင်အရမ်းကြိုက်မှာ"
တိုးညင်းစွာရေရွတ်လိုက်တယ့်သူ့အသံကို သူ့ရယ့်
ချစ်ရသူလေးကကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်ပါသေးသည်
"ထယ်ယောင်းရယ့် မယ်တော်ကိုနောက်တခါ ခေါ်ခဲ့လေ"
"ဟက်~ကိုယ့်ရယ့်မယ်တော်ဆုံးသွားတာကိုယ့်ရယ့်
သက်တော်(16)နှစ်ကတည်းက ကုရယ့်~"
"အယ်~တောင်းပန်ပါတယ်ထယ်ယောင်း"
"ရပါတယ်"
"ဒါနဲ့ အဲ့ဒီဆံထိုးကဘယ်သူ့အတွက်လဲဆိုတာ
မပြောရသေးဘူးနော်ထယ်ယောင်း "
"အခုကစပြီး~ကိုယ်ပြောတာကိုသေချာနားထောင်"
"အင်း"
"ကိုယ်~~ကိုယ်မင်းကို~......ဟူး!...
ကိုယ္ကုကိုခ်စ္တယ္ကု!...သူငယ်ချင်းတယောက်လိုမဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်ရယ့်ယောကျ်ားလေးတယောက်လို
ချစ်တယ်!! "
"ဟန်?!....ထယ်ယောင်း"
"ကိုယ္ကုကို မြင်မြင်ချင်းချစ်ခဲ့တာပါ
ယောကျ်ားလေးတယောက်ကိုချစ်မိတယ့်ကိုယ့်ရယ့်
စိတ်ကိုအခါခါစမ်းသပ်ပြီးပြီဒါပေမယ့်ကိုယ်တကယ်ကုကို ခ်စ္တာပါ အဲ့တာကြောင့်ကိုယ့်ကိုစဉ်းစားပေးပါ"
"ထယ်ယောင်း ကျနော့်ကိုမြင်ရင်ဘယ်လိုခံစားရလဲ"
"ကိုယ်ကုကိုမြင်ရင်~ကိုယ့်ရင်ဘတ်ထဲက
တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ပြီးတော့ ကုပျော်နေရင်ကိုယ်ပျော်တယ်
တွေ့ဆုံချိန်၂ရက်ပဲရှိသေးပေမယ့် ကိုယ္တကယ္ကုကိုခ်စ္တာပါ"
"ခင်များကျနော့်ကိုချစ်တာက ဆောင်ကြောမြိုင်မှာရှိ
တယ့် အပျော်တော်ဆက် ယောက်ကျ်ားလေးအလှမယ်
တွေလိုလား"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ.. ကုကိုကိုယ္တခါမွအဲ့လို
ယောကျ်ားပျက်တွေလို်တခါမှမမြင်ဖူးဘူး ကုက
ဆောင်ကြောမြိုင်မှာနေပေမယ့်အဲ့လိုလူ
မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုယ်သိတယ်"
"ရပြီအဲ့တာဆို ခင်များကျနော့်အတွက်အသက်ပေးရဲလား"
"အသက်လောက်ကတော့ကိုယ်မမှုပါဘူး
အသက်မကဘူး ကိုယ့်ရယ့်အိမ်ရှေ့စံနေရာပါပေးရဲတယ်"
"ခ်ခ်~~ဒါဆိုစဉ်းစားကြည့်မယ်လေ 5ရက်အချိန်ပေး"
"ကိုယ်ကုရယ့်အချစ်ကိုရဖို့အတွက်ဘယ်လောက်ပဲ
စောင့်ရစောင့်ရကိုယ်စောင့်နိုင်တယ်"
"ဒါဆို အဲ့ဆံထိုးက"
"ကုအတွက်ကိုယ်၀ယ်လာတာ.. ကုနဲ့ဆိုအရမ်းလိုက်မှာ"
ဆံထိုးလေးက ကျောက်ချောင်းလေးကိုမှ အစိမ်းရောင်
ကျောက်လေးနဲ့ ချယ်ရီပန်းပုံလေးဖော်ထားတာ
ရိုးရိုးလေးနဲ့ ထယ်ယောင်း မျက်လုံးထဲအရမ်းလှနေတာ
ထယ်ယောင်း လည်းဆံထိုးကိုဂျောင်ကုဆံပင်ကို
ထိုးပေးလိုက်ပြီး
"ဒါက ကုအတွက် ကိုယ်ပေးတယ့် ကိုယ့်တို့ရယ့်အချစ် သက်သေ "
"ဟွန်း~~အခုထိအဖြေလဲမပေးရသေးဘဲနဲ့"
"ကုအဖြေပေးမပေး ကုကတော့ကိုယ့်ရယ့်အပိုင်ဘဲ"
"ဟွန့်~ကိုယ့်အပိုင်ဆိုတယ့်စကားလုံးက အရမ်းမရဲ
တင်းလွန်းဘူးလားထယ်ယောင်းရှီ~"
"ကိုယ့်အပိုင်ဆိုတယ့်စကားမကြိုက်ရင် ကိုယ့်
ယောကျ်ားလေးလို့ခေါ်ရမလား"
"အား~ဘယ္လိုလူလဲမသိဘူး~အင့်ဟာ"
"ဟာ~ကိုယ့်ကိုရေနဲ့ပက်တယ်ပေါ့ ~အင့်~လွတ်အောင်ပြေးပေတော့"
"ခ်ခ်~~အား~~ရေတွေအရမ်းမပက်နဲ့လို့ "
ထိုနေရာလေးမှာ ရေတွေပက်ကာဆော့နေကြတယ့်
ကောင်လေး၂ယောက်ရယ့်ပျော်ရွှင်ဖွယ်အသံလေးတွေနဲ့ ဆူညံနေသလောက်
တဖက္က တိုင်းပြည်ရယ့်အရှင်ဘုရင်ကြီးမှာတော့
*မင်းတို့က တိုင်းပြည်ရယ့်အိမ်ရှေ့စံတယောက်
လုံးကို~ထားခဲ့တယ်ပေါ့*
*တောင်းပန်ပါတယ် ဘုရင်ကြီး အိမ်ရှေ့စံက
နန်းတော်ကိုပြန်သွားဖို့အမိန့်ပေးလို့ပါ*
*ပေးအိမ်ရှေ့စံပေးလိုက်တယ့် သ၀န်လွှာ*
မင်းကြီးလည်းသူ့ရယ့်သားတော်ပေးလာတယ့်
သ၀န်လွှာကိုဖတ်ကြည့်တော့်
သ၀န်လွှာထဲရှိစာ--
--ခမည်းတော် သားတော် ရယ့်ကိုယ်ပိုင်ပျော်ရွှင်မှုကို
ရှာတွေ့ပြီလို့ထင်တယ်
အဲ့တာကြောင့် သားတော်ကို အချိန်3လတာ ပေးပါ
သားတော် အဲ့ဒီ3လ ပြည့်ရင် နန်းတော်ကိုပြန်လာပြီး
ခမည်းတော်ရယ့် အရိုက်အရာကို ဆက်ခံပါ့မယ်
ပြီးတော့ သားတော်ရယ့် ကမ်းလှမ်းချက်ကို ခမည်းတော်လက်ခံနိုင်မှသာ သားတော်
အရိုက်အရာကိုဆက်ခံမှာ သားတော်ရယ့်ကမ်းလှမ်း
ချက်ကိုတော့ သားတော်ပြန်လာတယ့်အချိန် တခါတည်း ပြောပြပါ့မယ်---
*ဟူး~~*
အပ်ပုတိတ်တွေကြာနေလို့ သာသာကိုစိတ်ဆိုးနေပြီ
လား ဒါဒါတို့ရေ