မနက္ခင္းအိပ္ရာကႏိုးထလာခ်ိန္၌ စိုင္း မေန႔ညကေလာက္ ညႇိဳးႏြမ္းႏုံးေခြသလို မခံစားရေတာ့ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာေနခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းခ်ိန္တက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ေရပတ္တိုက္ၿပီး အျပာႏုေရာင္ ခ်ည္သားရွပ္အက်ႌခပ္ပြပြလဲဝတ္လိုက္သည္။ ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ဆရာျပင္ဆင္ေပးသြားခဲ့ေသာ ဆန္ျပဳတ္ႏွင့္ေသာက္ေဆးတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရပါသည္။ ပန္းကန္ျပား၏
ေအာက္မွာ အဝါေရာင္ေလးေထာင့္ စာ႐ြက္ကေလးကို
ျမင္သာေအာင္ ဖိထားသည္။ ေကာက္ယူၾကည့္ေတာ့အင္မတန္ ဆရာဝန္ဆန္ဆန္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားေသာ တိုေတာင္းသည့္ဝါက်တစ္ခုကိုသာေတြ႕ရသည္။ စိုင္း ထိုဝါက်ကို ေသခ်ာအာ႐ုံစူးစိုက္၍ အသံထြက္ဖတ္ရသည္။
“ မသက္သာရင္ အတန္းမတက္နဲ႔ ” တဲ့။
စိုင္း လွစ္ခနဲ ၿပဳံးမိသြား၏။ ဆရာ့ ဆန္ျပဳတ္ကိုကုန္ေအာင္ႀကိဳးစား ေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေဆးေသာက္ရသည္။
ပထမဆုံးအတန္းခ်ိန္ကို နာရီဝက္တိတိေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အခ်ိန္က် ဘာသာျပဆရာကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးဝင္လိုက္ရမွာ အားနာသျဖင့္ ဒုတိယအတန္းခ်ိန္ေရာက္မွပဲ တက္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဆာင္ကမထြက္ေသးဘဲ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဂိမ္းေဆာ့၍ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနလိုက္ရၿပီး အတန္းခ်ိန္နီးေတာ့မွ သူ စာသင္ခန္းဆီ ထြက္လာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
“ ဟာ ... စိုင္း၊ သက္သာသြားၿပီလား ” ေက်ာ္ေဇာကေမး၏။
“ ေအး မေန႔ညကထက္စာရင္
ေတာ္ေတာ္သက္သာသြားၿပီ ”
“ ဘာအခ်ိန္လဲ ”
“ ဆရာထြန္းကိုကိုရဲ႕အခ်ိန္ ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း တိုက္ဆိုင္စြာ စာသင္ခန္းထဲ ဆရာေရာက္လာသျဖင့္ သူတို႔အားလုံး မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။
ထိုင္ေနက်ခုံမွာ စိုင္းကိုေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္
ဆရာ့မ်က္ခုံးေတြ ပင့္တက္သြား၏။
စိုင္း လႈိက္လွဲစြာ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္
ဆရာသည္ နည္းနည္းေလးမွ ေဖာ္ေ႐ြဟန္မျပဘဲ
ဘာမွမျမင္လိုက္သလို အၾကည့္လႊဲသြားခဲ့ေလသည္။
ဆရာ့မ်က္ႏွာကို အလြတ္ရလုနီးပါး အၿမဲအကဲခတ္ေနေလ့ရွိေသာ စိုင္းက ဆရာ၏ သိသိသာသာ ေအးစက္စိမ္းကားမႈကို သတိျပဳမိသြားသည္။ ေနမေကာင္းသည့္ၾကားက အတန္းလာတက္လို႔ စိတ္ဆိုးသြားတာျဖစ္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းခ်ိန္ၿပီးေသာအခါ စိုင္းသည္ ဆရာ့ေနာက္သို႔ ကမန္းကတန္း ထလိုက္လာခဲ့သည္။
“ ဆရာ ”
ဆရာက သူလွမ္းေခၚသည္ကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္လ်က္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူရွင္းေသာ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းမ်ားဘက္က စၾကၤန္လမ္းကိုေရာက္ေတာ့မွ စိုင္း ဆရာ့ကို မီပါေတာ့သည္။ စိုင္းသည္ ျမန္ဆန္သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေဘးကေန ေက်ာ္တက္ကာ ဆရာ့ေရွ႕ပိတ္ရပ္ပစ္လိုက္သည္။
“ ဘာလုပ္တာလဲ စိုင္းမင္းခန႔္ ”
ဆရာ့အသံက ျပတ္ေတာက္မာေက်ာေနၿပီး
ညိဳလက္လက္မ်က္လုံးမ်ား စူးရွစြာ ေတာက္ပလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ စိုင္း အနည္းငယ္ရွိန္သြားပါသည္။
“ ဟို ... ေျပာစရာရွိလို႔ ဆရာ ”
“ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ ကဲေျပာ ”
ဆရာက စိတ္မရွည္သလို မာေက်ာစြာ ေျပာလိုက္သည္။ဆရာ့ၾကည့္ရတာ စိတ္ရႈပ္ေနသလိုပဲ။ သို႔ေသာ္ စိုင္း ႀကိဳးစား၍ မကြယ္မဝွက္ ဖြင့္ေမးလိုက္ပါသည္။
“ ဟို ဆရာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အတန္းလာတက္လို႔
စိတ္ဆိုးေနတာလားလို႔ပါ။ က်ေနာ္လဲ သက္သာလာတာနဲ႔ လာတက္လိုက္တာ ”
တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဆရာ တစ္ခ်က္စုပ္သပ္လိုက္၏။
“ မင္း အတန္းတက္တာ မတက္တာ မင္းရဲ႕ Personal ပဲ။
ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ေနာက္ တစ္ခါ အဲလို အေရးမပါတာကို
အရာလုပ္မေနနဲ႔ စိုင္း၊ ကိုယ္ အဲဒီေလာက္အခ်ိန္မအားဘူး ”
စိုင္း ဆရာ့ကို အံ့အားသင့္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မာေက်ာခက္ထန္၍ ရန္လိုမႈအရိပ္အေယာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိေသာ ဆရာ့စကားေတြက စိုင္း၏ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ စူးရွခြၽန္ျမစြာ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မေန႔ညက စိုင္းကို ယုယၾကင္နာစြာျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာထြန္းကိုကိုမွဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ဘာေၾကာင့္ အခုလိုေျပာင္းလဲသြားသလဲဆိုတာ စိုင္းသိမွျဖစ္မည္။
စိုင္းအေပၚ ဆရာအထင္လြဲေနတာတစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလား။
ဆရာက စိုင္းေဘးက ေက်ာ္ျဖတ္၍ ထြက္သြားေသာအခါ
စိုင္း ဆရာ့လက္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။
“ ဖယ္စမ္းကြာ ဘာလုပ္တာလဲ ”
“ အ ”
ဆရာက စိုင္းလက္ကို ေဒါသတႀကီးပုတ္ထုတ္လိုက္သျဖင့္ စိုင္း လက္ေကာက္ဝတ္ကေလး နာက်င္သြား၏။
အဲတာထက္ ႏွလုံးသား၏ နာက်င္မႈက ပိုမိုဆိုးဝါးသျဖင့္
စိုင္း၏ မ်က္ဝန္း၌ မ်က္ရည္မ်ား တေျဖးေျဖး ျပည္လွ်ံလာခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္မ်ား ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးမက်လာခင္မွာပင္ စိုင္း ဆရာ့ေရွ႕ကေန ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ႔ထံမွ ဝမ္းနည္းနာက်င္စြာ ေျပးထြက္သြားခဲ့ေသာ ေကာင္ေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း ထြန္းကိုကို
စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ ပင့္သက္ရႈိက္လိုက္မိပါသည္။
မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္လာရေအာင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ႀကိဳးေတြကို အခုကတည္းက ျဖတ္ေတာက္ထားၾကရေအာင္ စိုင္းမင္းခန႔္။
+++
“ ဟာ ... စိုင္း။ ဒီေန႔ေက်ာင္းလာတယ္ေပါ့ ”
အတန္းခ်ိန္အားလုံး တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အေဆာင္သို႔ျပန္သည့္ စၾကၤန္လမ္းတစ္ေနရာမွာ Joy နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲဆုံၾက၏။ စာေမးပြဲနီးၿပီျဖစ္၍ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပုံရေသာ Joy သည္ စိုင္းကိုျမင္ေသာအခါ ႐ုတ္ခ်ည္း ႐ႊင္လန္းတက္ႂကြစြာ ၿပဳံးသြားၿပီး အနားသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာေလသည္။ Joy သည္ ၾကည္ေတာက္ဝင္းထိန္လ်က္ရွိေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္ သန႔္ျပန႔္ေခ်ာေမာလ်က္ရွိသည္။ ဆရာ့ကိုေတာ့ စိုင္း ဂ်ဴတီကုတ္ႏွင့္ မျမင္ရတာၾကာၿပီ။ စိုင္းျမင္ဖူးသမွ် ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေရာင္ဝတ္ဆင္ထားၾကေသာ ဆရာဝန္မ်ားထဲ၌ ဆရာသည္ ခန႔္ညားထည္ဝါစြာ အလိုက္ဖက္ဆုံးျဖစ္၏။
“ တစ္ေယာက္တည္းလား အကို ” စိုင္းက ေဖာ္ေ႐ြစြာ ၿပဳံး၍ ဆိုေသာအခါ သူ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိုင္း၏ အေျခအေနကို ေမးပါသည္။
“ သက္သာသြားၿပီလား ”
“ ဟုတ္ သက္သာလာတာနဲ႔ ေဆးေသာက္ၿပီး အတန္းခ်ိန္ေတြလာတက္လိုက္တာ ”
Joy က စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ျဖင့္ စိုင္းကို ေလးနက္စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။
“ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနတာမဟုတ္ဘူး စိုင္းရာ၊
ရာသီဥတုက ေလတမႈန္မႈန္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီး ေတာ္ၾကာ မသက္သာပဲေနမယ္၊ မွန္းစမ္း ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း စိုင္း၏ နဖူေလးေပၚ လက္ဖဝါးတင္လ်က္ Joy အသာအယာ စမ္းၾကည့္သည္။
“ အင္း ... အဖ်ားေတာ့က်သြားပါၿပီ၊ ညေန ဘာစားခ်င္လဲ အစ္ကို လာပို႔ေပးမယ္ေလ ”
“ ေတာ္ပါၿပီ အစ္ကိုရာ၊ အလုပ္ပိုေနပါ့မယ္၊ ဒီရက္ပိုင္း အစ္ကိုက ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္၊ ေဆး႐ုံတစ္ဖက္၊ ေနာက္ၿပီး အကို႔အႏုပညာအလုပ္ကတစ္ဖက္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ေတြမ်ားလိုက္လဲ၊
က်ေနာ္ သိသားပဲ ”
“ အစ္ကို႔ကို အားနာမေနပါနဲ႔ ”
“ အားမနာပါဘူးဗ်ာ၊ တကယ္လို႔ ေကြၽးခ်င္ရင္ က်ေနာ္ ေနေကာင္းေပ်ာက္ၿပီးမွသာ ေဟာ့ေပါ့ တို႔ ဘာဘီက်ဳတို႔လိုက္ေကြၽးေပါ့ ”
“ အဟားဟား ... ဟုတ္ၿပီ၊ အဲၾက ေသခ်ာေပါက္သြားၾကတာေပါ့ ”
+++
Joy က စိုင္း၏ နဖူးကို စမ္းသပ္လိုက္ဟန္၊
ႏွစ္ေယာက္သား ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားမိဘဲ
ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စကားေျပာေနဟန္တို႔ကို
ထြန္းကိုကို အေဝးကေနေငးၾကည့္ရင္း နာက်င္စြာ ပူေလာင္ဆူေဝသြားခဲ့သည္။ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ပက္သက္လွ်င္ဘာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ဗ်ာေဝလႈပ္ခတ္ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးသည္ သူ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သူ၏ အခ်စ္ဦး မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚမွာ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးေသာ
သဝန္တိုစိတ္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံး ဆင္တူပါသည္။ ဘာေသြးသားမွ မေတာ္စပ္ေသာ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ၾကားက သဝန္တိုမႈသည္ အမ်ားအားျဖင့္ အခ်စ္ကို အေျခခံ၍ျဖစ္ေပၚလာေလ့ရွိ၏။ ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္မိေတာ့ သူ ျဗဳန္းခနဲ ဤခံစားခ်က္ႀကီးအေပၚ ထိတ္လန႔္သြားရသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ယူဆခ်က္ေတြဟာ မွန္ကန္မယ္လို႔ တထစ္ခ်ေျပာလို႔မရဘူး။
သူ စိုင္းမင္းခန႔္ကို အဲသည္ ခံစားခ်က္ရွိေနတာ
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္လို႔လည္းမရဘူး။ ဤသို႔ျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူ ခိုင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တစ္ခုကို ယတိျပတ္ ခ်လိုက္ပါသည္။
ႀကိဳးခ်င္းထား ႀကိဳးခ်င္းၿငိ သည့္အျဖစ္ေတြကို
သူ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမည္။ အိုးခ်င္းထားအိုးခ်င္းထိသည့္အျဖစ္ေတြကို သူ႐ိုက္ခြဲပစ္ရမည္။ သူ စိုင္းမင္းခန႔္ႏွင့္
ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးထက္ ေက်ာ္လြန္မသြားေအာင္
ဒီထက္ပိုၿပီး မနီးစပ္ေစဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေနထိုင္သြားပါေတာ့မည္။
+++
အေနေဝးၾကသူမ်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခပ္ကင္းကင္းေနၾကဖို႔ တကူးတက ႀကိဳးစားအားထုတ္စရာမလိုေသာ္လည္း တစ္ခန္းတည္း အတူေနေနရေသာ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ခက္ခဲေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္
ထြန္းကိုကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏွစ္ေယာက္သား နီးစပ္မႈမရွိေအာင္ ႀကံစည္အားထုတ္ရပါသည္။
စိုင္းမင္းခန႔္ကို သူ စကားမေျပာဘဲ စေတြ႕သည့္အခ်ိန္တုန္းကလိုခပ္တန္းတန္း ဆက္ဆံသည္။ ေနာက္ၿပီး ညစာစားခ်ိန္၌လည္း ဆိုင္မွာႏွစ္ေယာက္အတူဆုံေနမည္စိုးသျဖင့္ သူ တျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္ေျပာင္းထိုင္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ တမင္ေရွာင္ေနလိုက္သည္။ ပထမေတာ့ စိုင္းဘက္က ႐ုတ္တရက္ ေအးစက္စိမ္းကားသြားေသာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို ျပန္လည္ေႏြးေထြးသြားေအာင္အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ၍ စကားေျပာဖို႔ႀကိဳးစားေသး၏။
ဥပမာ “ စားေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက
ဆရာမလာတာၾကာလို႔ေမးေနတာ ”
“ ဒီေန႔ ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္ခ်င္သလိုျဖစ္ေန၍ မည္သည့္ေဆးေသာက္လိုက္ရမလဲ ” စသျဖင့္ေပါ့။
တစ္ခါမွာေတာ့ သူ ညစာစားၿပီးျပန္လာခ်ိန္၌ စိုင္းမင္းခန႔္က သူသင္ၾကားေနေသာ ဘာသာရပ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး နားမလည္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို လာေမးသည္။ သူ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ စိတ္လိုလက္ရ ျပန္ေျဖလိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီးမွ ႐ုတ္တရက္ ျပန္လည္ တြန႔္ဆုတ္သြားခဲ့၏။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေယာက္သား နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနမည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကို သူ သတိႀကီးစြာေရွာင္ၾကဥ္ရမည္မဟုတ္လား။ အဲတာမွ ေတာ္ကာက်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဲသည္တုန္းက သူ ပစ္ပစ္ခါခါျဖင့္ အျပတ္ေျပာခဲ့မိသည္။
“ ဒါ ကိုယ့္ Personal နားခ်ိန္ပါ စိုင္းမင္းခန႔္၊ ေမးစရာရွိရင္ ကိုယ့္လက္ခ်ာခ်ိန္မွာေမးပါ ”
သူ၏ သိသာလွစြာေသာ အေရာမဝင္ခ်င္ဟန္ေၾကာင့္
စိုင္း ရွက္႐ြံ႕သိမ္ငယ္သြားခဲ့ပုံရသည္။ ဒါမွမဟုတ္ အေရးတႀကီးအာ႐ုံစိုက္စရာ စာေမးပြဲနီးလာတာေၾကာင့္ပဲလားမသိ။ ေနာက္ထပ္ သူ႔ကို မည္သည့္စကားမွလာမေျပာေတာ့ေပ။ ထိုအခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆုံေတြ႕ေနပါလ်က္နဲ႔ ေဝးေနၾကေသာသူမ်ားျဖစ္သြားၾကသည္။ ယခုအေျခအေနသာလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္ဟု သူ တထစ္ခ် ဇြတ္မွိတ္ယုံၾကည္ထားကာ လႈိက္စားလာေသာ နာက်င္မႈကို ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ ေနေနလိုက္သည္။ သူ႔ဘဝမွာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈမွားယြင္းျခင္း၏ တုန္လႈပ္ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေဝဒနာမ်ိဳး ဒုတိယအႀကိမ္
မခံစားခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မငဲ့ကြက္ေနေတာ့ဘဲ အေဆာင္ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု သူ ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
+++
ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ Test 1 စာေမးပြဲ ေနာက္ဆုံးဘာသာရပ္ေျဖၿပီးသြားသည့္မနက္ခင္းတြင္ ထြန္းကိုကိုအတြက္ အံ့အားသင့္တုန္လႈပ္သြားရေလာက္ေအာင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ႀကဳံလိုက္ရသည္။
စိုင္းမင္းခန႔္ ႏွင့္ပက္သက္ေသာကိစၥမဟုတ္ပါ။
ေတြးၾကည့္မိတိုင္း စူးနင့္နာက်င္စရာေကာင္းလွေသာ
သူ႔အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခုကို ျပန္အမွတ္ရမိေစႏိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္၏။
သူ ထိုအတိတ္ေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ဆို႔နင့္မြန္းက်ပ္လာမႈနဲ႔အတူ မခံမရပ္ႏိုင္စြာ ေဒါသထြက္နာက်င္ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ဘဝရဲ႕ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အားလပ္ခ်ိန္တတ္ႏိုင္သမွ် နည္းပါးေအာင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္၏ အလုပ္တာဝန္ေတြထဲမွာ ႏွစ္ျမႇပ္ထားခဲ့ရတာ ယေန႔အထိပါပဲ။
“ ထြန္း ... ”
ကန္တင္းဘက္ကေနျဖတ္ ေလွ်ာက္လာခိုက္ လွမ္းေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ထြန္းကိုကို၏ ေျခလွမ္းမ်ား ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန႔္သြား၏။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေနေသာ ဆံပင္မ်ား လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ သူ႔ဆီသို႔ သြက္လက္တက္ႂကြစြာ လွမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ သြယ္လ်သည့္ကိုယ္ေနဟန္ထားရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ပန္းဆီေရာင္သမ္းေနေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ား ခ်ိဳျမ႐ႊင္သာစြာ ၿပဳံးေနၾကၿပီးနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္လုံးကေလးမ်ား စူးရွေတာက္ပေနၾက၏။ သူ ထိုမ်က္လုံးမ်ားကို တရင္းတႏွီးျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ ေသခ်ာအကဲခတ္ေနခိုက္ ထိုအမ်ိဳးသမီး အနားေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သူ အံ့အားသင့္စြာ သိလိုက္ရပါသည္။ ဟင္ ... သက္သက္ေဝ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား သူမနာမည္ကို အသံမထြက္ဘဲ
လႈပ္သည္ဆို႐ုံ ေရ႐ြတ္မိသြားသည္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားႏိုင္ခဲ့ေသာ မီးခဲျပာဖုံးေဝဒနာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပာမႈန္မ်ားလြင့္စင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ပူျပင္းေလာင္ျမႇိဳက္သြားရသည္။
“ သက္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား ေမာင္ရဲ႕ ”
ထြန္းကိုကိုသည္ ဘာစကားမွျပန္မေျပာမိဘဲ သူမကို ခါးခါးသီးသီး စိုက္ၾကည့္ေနလ်က္ရွိသည္။
“ သက္ ... ေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားေရးလုပ္ဖို႔
အေမရိကကေန အၿပီးျပန္လာတာေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့လကပဲ ဒီႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္လာတာ ”
သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲက ေအးစက္နာက်ည္းမႈကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳလ်က္ ဆက္ေျပာေနေသာ သက္သက္ေဝ၏ စကားမ်ားကို ထြန္းကိုကို ဆက္လက္ မၾကားခ်င္ေတာ့ေခ်။
မခံမရပ္ႏိုင္စြာ ပူေလာင္လ်က္ရွိေသာ ေဒါသမ်ား
တမွ်င္းမွ်င္းအုံႂကြလာခဲ့၏။ သူ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးကို ဘာမွ အားနာပါးနာျဖင့္ စာနာေထာက္ထားစြာ စကားရပ္ေျပာေနဖို႔မလိုဘူး။
“ ေမာင္ ”
သက္သက္ေဝက အနည္းငယ္တုန္ယင္ခ်င္ေသာအသံျဖင့္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳသလို လွမ္းေခၚ၏။ သူ ခံျပင္းစြာေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ သူမဆီသို႔ ေဒါသတႀကီးေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လ်က္ ႏွစ္ဦးတည္သာၾကားႏိုင္ေလာက္ေသာအသံျဖင့္ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲဒီအသုံးအႏႈန္းမသုံးပါနဲ႔
သက္သက္ေဝ။ မင္းနဲ႔ ငါဘာဆိုင္ေတာ့လို႔လဲ ”
စိမ္းကားထိရွလွေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ သက္သက္ေဝသည္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ ႀကိဳးစားပမ္းစား ၿပဳံးျပလာသည္။
“ အရင္က ေခၚေနၾကမို႔ ႏႈတ္က်ိဳးသြားတာ Sorry ပါေမာင္ရယ္ ... အဲ ... ထြန္း ရယ္ေနာ္၊ သက္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႔ရပါတယ္ ”
ထြန္းကိုကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြား၏။
“ မင္းနဲ႔ငါ့အၾကားမွာ ဘာေတြက်န္ေသးလို႔ စကားေျပာဖို႔လိုအပ္ေနဦးမွာလဲ သက္သက္ေဝ၊ ငါ့ဘဝနဲ႔ငါ တည္ၿငိမ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို ေနာက္ေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳး လာမလုပ္ပါနဲ႔၊ ငါ့လ်စ္လ်ဴရႈမႈေတြကိုပဲ မင္းျပန္ရမွာပဲ၊ မင္းဟာ ငါ့ဘဝထဲမွာ ေသသြားခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ ”
ရင့္သီးမာေက်ာေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ သူကိုယ္တိုင္မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာေလသည္။ သက္သက္ေဝ၏ မ်က္ဝန္းထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ားစိမ့္အိုင္က်လာခဲ့၏။ သူတို႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္သလိုေငးၾကည့္သြားၾကသည္။ သူမနဲ႔အတူ ၾကာၾကာရပ္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါ။
ထြန္းကိုကို ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာေသာအခါ သူမသည္ ေနရာမွာတင္ ယိုင္ႏြဲ႕စြာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။