" နာနာ... ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ ? ကြၽန္ေတာ္ ႏိုးလာေတာ့ နာနာ မရိွေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူသြားလဲ သိလား? "
အေယာင္နည္းနည္းက်သြားေသာ
မ်က္ႏွာၾကမ္းႀကီးသည္ မိႈင္း ေရွ႕ ထိုးျပလို႔ မ်က္လံုးၾကည္ေလးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ကာ မိႈင္း ပခံုးေပၚသို႔ သူ႕ မ်က္နွာကို အပ္ထားကာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္၏ ။
" ႐ႉးသြားေပါက္တာ! ဘာ စိတ္မခ်စရာ ရိွလို႔လဲ? "
" မေပါက္နဲ႔... စိတ္မခ်ဘူး "
" မင္းေလးက ကိုယ့္အရည္ေတြ ေသာက္ေပးမလို႔လား... "
" ခင္ဗ်ား! ညစ္ပတ္တဲ့ေကာင္! "
မိႉင္း သူ႕ေရွ႕က လူညစ္ပတ္ႀကီးကို တြန္းခ်ပစ္လိုက္သည္ ။ သူ႕ေဘးက ပက္လက္လွန္ကာ လွဲခ်လိုက္ေသာ လူၾကမ္းႀကီး၏
ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ တက္ခြကာ မုတ္ဆိတ္ေမႊးႀကီးေပၚတြင္ ေရစြတ္ေပးလ်က္ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္မ်ားကို တင္ေပးလိုက္သည္ ။
" ေဟး.... ဘာလုပ္တာလဲ? "
" မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေပးမလို႔... ၿငိမ္ၿငိမ္ေန... နာနာ ့ ပံုက သူခိုးၾကမ္းပိုးပံုနဲ႔ တူေနၿပီ "
မုတ္ဆိတ္ရိတ္စက္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးတ၀ိုက္ကို
တြန္းတိုက္ေပးလို႔ မုတ္ဆိတ္ၾကမ္းႀကီးမ်ားကို ေျပာင္ရွင္းေစလိုက္သည္ ။
ေရစြတ္ထားေသာ ပု၀ါသားႏုႏုေလးကို
ႏႈတ္ခမ္းတ၀ိုက္ဆီသို႔ သုတ္ေပးၿပီးတဲ့အခါ
ထြက္ေပၚလာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းညိဳပါးလွပ္လွပ္ေလး... ။
ေဘးဘက္ဆီမွ ပသိုင္းေမႊးမ်ားကိုပါ ရိတ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း မ်က္စိမိွတ္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ထိုလူၾကမ္းႀကီး... ။
ကားထြက္ေနေသာ ပါး႐ိုး ၊ ပါးလွပ္လွပ္ႏႈတ္ခမ္းသားညိဳညိဳေလး... ၊ နဖူးေပၚ၌ ႐ႈပ္ေနေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို သပ္တင္လိုက္ေသာအခါ ေယာက်္ားပီသေသာ နဖူးျပင္ေျပေျပေလးႏွင့္ ထိုလူ .... ။
မိွတ္က်ေနေသာ မ်က္လံုးေပၚတြင္ ကာရံထားေသာ မ်က္ေတာင္တို္႔သည္ တိုစိတ္စိတ္ကေလးမ်ားျဖစ္ကာ မဲနက္လို႔ေန၏ ။
ႏွာတံေျဖာင့္ေျဖာင့္ေပၚတြင္ မထင္မရွား မွဲ႔နက္ကေလးကို လက္ညိႇဳးေလးျဖင့္ ထိေတာ့
ဖြင့္ဟလာေသာ မ်က္လံုးတို႔မွာ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္လို႔ေန၏ ။
" နာနာ! ဘာလို႔ အစကတည္းက အေမႊးေတြ မရိတ္တာလဲ? "
" ဘာေၾကာင့္လို႔ထင္လဲ? "
" တစ္ခုခုေၾကာင့္လား? အဖြဲ႕အစည္းေၾကာင့္!
ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မမွတ္မိေစခ်င္တာေၾကာင့္ ... ! ျပသနာတစ္ခုခုေၾကာင့္! စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္!
အဲ့ထဲက ဘာေၾကာင့္လဲ!? "
" တစ္ခုခုေၾကာင့္! "
" အဲ့တစ္ခုခု က ဘာလဲ လို႔ "
"ပ်င္းတာေၾကာင့္ ေလ. .."
" ဘာ! "
" ဟုတ္တယ္! ငါလိုးေကာင္ရဲ႕... ပ်င္းလို႔ မရိတ္တာ... အရင္ထဲက ပံုေရးပဲ ရိတ္ေပးတာ... ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းက ငါ့အနား ေတာက္တဲ့လို ကပ္ေနေတာ့ ပံုေရးက ေရွာင္ေပးတယ္ေလ! အဲ့ေတာ့ သူ လည္း မရိတ္ေပးေရာ ငါ့အေမႊးေတြက အရြယ္ေရာက္ၿပီး အေမႊးခ်င္း အေမႊးခ်င္း ျပန္ညားၿပီး အေမႊးေဘဘီပိစိကြစ ေလး ေတြ ထြက္လာေရာ... အဲ့လိုနဲ႔ အေမႊးတသိုက္မိသားစုသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းႀကီးက အိမ္လခ ေပးစရာမလိုတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အလကား လာေနၾကတာေပါ့... အခု မင္းက အေမႊးမိသားစုကို ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ေမာင္းခ်လိုက္ၿပီ... သနားပါတယ္....မင္းက တကယ္ အၾကင္နာတရားမရိွတဲ့ေကာင္ပဲ... "
မိႈင္း ျပန္ေျပာရမည့္ စကားလံုးတို႔ကို ရွာမေတြ႕တဲ့အခါ စကားတတ္လြန္းသူ၏ ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုတို႔ကို တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ ေဆာင္ယူလာေစရန္ ထပ္တူၾကေသာ အနမ္းတို႔ျဖင့္ ပိတ္ပစ္လိုက္၏ ။
လည္တိုင္ေပၚသို႔ ေပးအပ္လိုက္ေသာ အမွတ္အသား... ။
ရင္ဘတ္ေပၚမွ အညိဳေရာင္ အဖုေလးမ်ားကို
ထိုးဆြေတာ့ ေကာ့တက္လာေသာ ခံစားလြယ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု... ။
လည္တိုင္ေပၚသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ရစ္ပတ္လာေသာအခါ ေနာက္တဆင့္တက္ရန္ ျပင္သည္ ။ ျဖည္လ်လိုက္ေသာ ခါးပံုစ ေအာက္မွ မာေက်ာပူေႏြးေနေသာ တစ္စံုတစ္ခုကို လက္ျဖင့္ သာယာမႈေပးေလေတာ့...
" ဂ်င္႐ိုင္နာ! "
ေတာ္ေသးရဲ႕... ။ အစပ်ဳိး႐ံုေလးမို႔...
ခက္ထန္ ၏ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာထားေအာက္
မိႈင္းကသာ ၿငိမ္ကုပ္သြားမိေသာ္လည္း
သူ႕ေအာက္က လူကေတာ့ မ်က္ႏွာကုိ ေကာင္းကင္ေပၚ ပစ္တင္လို႔ တစ္ခ်က္ေတာ့ ဆဲလိုက္ေလရဲ႕... ။
" တံခါးေခါက္ေလ... ေခြးသူေတာင္းစားရဲ႕.. "
" ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ? "
ခက္ထန္ အသံက စူးရွရွ... ။
" မင္းေစာက္ပူမဟုတ္ဘူး! ထြက္သြား! "
" ႏွင္စရာမလိုဘူး... ငါ့မိန္းမကို ေခၚၿပီး သြားမွာ...... မင္းတို႔ ႏွစ္ေကာင္! မင္းနဲ႔ ပံုေရးကိုေျပာတာ... မင္းတို႔ ႀကိဳက္သလိုေနလို႔ရၿပီ..... ငါ့မိန္းမ ေက်းဇူးကို မေမ့နဲ႔ၾကားလား... မင္း ငါနဲ႔ ဒီကိစၥ စကားေျပာဖို႔လိုၿပီ မိႈင္း! "
ေျပာခ်င္တာ ေျပာ၍ လွည့္ျပန္သြားေသာ
ခက္ထန္ ကို ႏွစ္ဦးသားၾကည့္ကာ မိႈင္းက ေရွ႕ဆက္ရမည့္ လမ္းအတြက္ ထိတ္လန္႔ေသာ ခံစားခ်က္တခ်ဳိ႕ ၀င္သြားသလို ႐ိုင္နာ့မွာေတာ့ ေတာက္ေခါက္ရင္းျဖင့္သာ ဆဲဆိုရင္း က်န္ခဲ့ရရွာသည္... ။
သူ သိပါ၏ ။ ထည္ဝါလင္းရိွန္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ခက္ထန္နဲ႔ ဘယ္လိုအေပးအယူ လုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ပံုေရး ၾကားသမွ် ျပန္ေျပာထားလို႔ သူ အားလံုး သိႏွင့္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္၏ ။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ သူ စိတ္မေကာင္းေပ.... ။ ထည္ဝါလင္းရိွန္ဟာ သူတို႔ႏွစ္ဦးအေပၚ အရမ္းခင္တယ္တယ္ ။ သူႏွင့္ပံုေရး အတြက္ဆို ထည္ဝါလင္းရိွန္ မလုပ္ရဲတာ ဘာမွ် မရိွေခ်... ။
သိသိခ်င္း တားခဲ့စဥ္ကလည္း သူ ျပန္ေျပာခဲ့သည္က...
" မင္းလည္း သာမန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မေနခ်င္ဘူးလား? ထြက္သြားေတာ့ ႐ိုင္နာ... သာမန္ဘ၀ေလးနဲ႔ ေနၿပီး ဘ၀ကို ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းလိုက္စမ္းပါ! မင္းတို႔အတြက္ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ လိုအပ္တာမွန္သမွ် ငါ ေပးမယ္ "
တဲ့... ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တံုးအလိုက္သလဲ ။
သူတို႔ႏွစ္ဦးကေရာ သူႏွင့္ ခြဲႏိုင္မယ္တဲ့လား... ။
သူ႕ထက္ ၁၀ႏွစ္ႀကီးတဲ့ သူေတြကို 'မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္' ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ႐ိုင္းစိုင္းသြားတဲ့ ေခြး႐ူးလက္ထဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္ေလး ဂဏန္းေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔မ်ား စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္ရက္ႏိုင္ပါ့မလဲ...!
ထည္ဝါလင္းရိွန္ က သဲကႏၲာရေပၚတက္ၿပီး
ေရတြင္းတူးေနရင္ေတာင္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးက
သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေရလိုက္ရွာေပးဦးမွာ !
ထည္ဝါလင္းရိွန္က ေရတြင္းထဲက ပံုရိပ္ထင္ဟပ္ေနတဲ့ လ ကို ေရတပံုးနဲ႔ ဆြဲတင္ေနရင္ေတာင္ သူတို္႔ႏွစ္ဦးက ေရတြင္းထဲဆင္းလို႔ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ လ ကို ကူထုတ္ေပးဦးမွာ !
ငါတို႔ကေရာ မင္းကို ဘယ္ ခြဲႏိုင္ပါ့မလဲ ထည္ဝါလင္းရိွန္! ........ ။
××××××××××
ညတစ္ည၏ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္လွန္႔မႈ...။
ၿပိဳလဲခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္
အသက္ရွင္ဖို႔အေရး အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳးစားရွာေနေသာ လူတစ္ေယာက္.. ။
ဘာမွ မသိတဲ့ မွတ္ဥာဏ္အပိုင္းအစ တစ္ခုခ်င္းစီကို သူဟာ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ လမ္းမထက္ ရွာေဖြေကာက္ယူခ်င္ေနပံုေပၚ၏ ။
အေနာက္မွ ေျပးလိုက္ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၏ လ်င္ျမန္မႈကို သူလို ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္စြာ သံႀကိဳးအခတ္ခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မွာတဲ့လား.... ။
ဟုတ္ပါ၏ ။ သူသည္ ဦးစိုင္းထန္ ၏ အက်ဥ္းသားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္၏ ။
မွတ္ဥာဏ္တို႔ကို တပိုင္းတစ ျပန္ရေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အသံအိုးဖ်က္စီးခံထားရေသာ လည္ေခ်ာင္းက စကားတစ္လံုးမွ ထြက္မလာခဲ့ေပ ။ သူ႕အတြက္ ေသခ်ာသည့္တစ္ခုမွာေတာ့ သူ႔ နာမည္ဟာ ဆက္ထန္ေတာ့ မဟုတ္ရာ... ။
သူက ဘယ္သူလဲ? ဘယ္က လာသလဲ? သူ႕နာမည္ဘာလဲ? သူ တစ္ခုမွ မသိဘူး ။ သူ သိသည္မွာ သူဟာ ဆက္ထန္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ..... ။
မွတ္ဥာဏ္အပိုင္းအစတစ္ခုထဲ သူ႕ေခါင္းကို အုတ္ခဲျဖင့္ အၿငိႇဳးတႀကီး ထု႐ိုက္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သာ ရိွ၏ ။ ၿပီးေနာက္ ဘာဆို ဘာတစ္ခုမွ သူ မသိေတာ့ပါေခ်... ။
" သခင္ေလး ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိထားပါၿပီ..."
သန္မာေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ အသက္ႀကီးႀကီးလူတစ္ေယာက္၏ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ေျခေထာက္တင္ကာ ေလလိႈင္းေပၚကတဆင့္ နာၾကားရမည့္ သခင္ ျဖစ္သူ၏ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလ၏ ။
မၾကာမီတြင္ သူ႕ေအာက္မွ ေသြးတို႔အန္ကာ ပါးစပ္မွစကားသံမထြက္ တ၀ူး၀ူးေအာ္ဟစ္ေနေသာလူကို ဂုတ္မွဆြဲကာ
အနက္ေရာင္ကားႀကီးထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္ကာ အမိန္႔အတိုင္း စတင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ့၏ ။
" ထားခဲ့လိုက္ မင္းေမာ္! ၅မိနစ္ၾကာရင္ ျပန္၀င္လာခဲ့.. "
မင္းေမာ္ ဆိုသူသည္ သူ ဖမ္းေခၚလာခဲ့ေသာ
လူအိုကို သခင္ေလး၏ ေရွ႕တြင္ ပစ္ခ်ကာ အမိန္႔အတိုင္း အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြားသည္ ။
" ဘယ္လိုလဲ ဘဲႀကီး! ဦးစိုင္းထန္ ဆီမွာ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ အက်ဥ္းက်ခံတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလား...? ဟက္! "
လူအို သည္ ေသြးရဲရဲ က်ေနေသာ ဦးေခါင္းကို
လက္ျဖင့္ဖိကာ သူ႕ေရွ႕မွ လူသား၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္၏ ။ သူ ျမင္လိုက္ရသည္မွာ
မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္ ။ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အနက္ေရာင္၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းထားကာ အသားျဖဴသလား ညိဳသလား မဲသလားေတာင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေနရာလပ္မက်န္ ဖံုးအုပ္ထားေလ၏ ။
ထိုလူ၏ အရိွန္အ၀ါ သည္ လူအို၏ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႔စိတ္ကို ပိုမို ဆိုးရြားေစကာ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္ေစရန္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျပန္၏... ။
" က်ဳပ္ ကို ဘယ္သူလဲလို႔ ခန္႔မွန္းေနတာလား? ဟက္! တခ်ိန္က ခင္ဗ်ား အရသာခံ ဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ ေကာင္ လို႔ပဲ သိထားလိုက္ေပါ့.. ဟား... ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့လည္း ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနလိုက္တာဗ်ာ!! "
သူ႕စကားၾကားတဲ့အခါ လူအိုမွာ ၿငိမ္သက္ေနရာမွ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားကာ သူ႕ေရွ႕မွ မ်က္ႏွာဖံုးကိုဆြဲျဖဳတ္ဖို္႔ရန္ လက္လွမ္းလိုက္ေပမဲ့
တကယ္တမ္း ဆြဲလိုက္မိသည္က ရင္ဘတ္ေပၚမွ အက်ႌစေလးတစ္ခုသာ... ။ ထိုသူသည္ အက်ႌစအဆြဲခံလိုက္ရေပမဲ့ မ႐ုန္းခဲ့ဘူး ။ ျပန္မတိုက္ခိုက္ခဲ့ဘူး ။
ၾကယ္သီးေလးတို႔ ျပဳတ္ထြက္ကာ ပခံုးသားေဖြးေဖြးေပၚက အမာရြတ္ေလး တစ္ခု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္ ။
ခဏအၾကာတြင္ ၅မိနစ္ ျပည့္သြားသည္ ထင္၏ ။ မင္းေမာ္ သည္ ထြားက်ဳိင္းသန္မာေသာ ေယာက်္ား၁၅ေယာက္ ကို ေခၚ၍ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္ ။
မင္းေမာ္ ၀င္၀င္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရသည္က သခင္ေလး၏ ျဖဴေဖြးေဖြး ပခံုးတဖက္ေပၚက အမာရြတ္ေလးတစ္ခု...။ ယေန႔ထိတိုင္ အမိန္႔ေပးသမွ် တခုမက်န္ ေဆာင္ရြက္အမႈထမ္းခဲ့ေသာ္လည္း သခင္ေလး ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သခင္ေလးသည္ ေသြးေအးၿပီးရက္စက္တတ္သည္မွ လြဲလွ်င္ ဘာတစ္ခုမွ် မသိပါေခ်.... ။ ယခင္ ေခါင္းေဆာင္အဖိုးႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ေလး မွ လြဲလွ်င္ သခင္ေလး မ်က္ႏွာကိုေတာင္ သူ တခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးေပ.... ။ သခင္ေလး ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ပထမဆံုး ျမင္ဖူးခ်င္သည္မွာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ျမင္လိုက္ရသည္က ပခံုးေပၚက အမာရြတ္ေလး... ။
သခင္ေလး ႀကိဳတင္မွာၾကားခဲ့သည့္ အမိန္႔အတိုင္း
အသန္မာဆံုး ေယာက်္ား၁၅ေယာက္ကို သူ ထိုအခန္းထဲသို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္ ။
" ဘာလုပ္ေနတာလဲ မင္းေမာ္! ၾကည့္ေကာင္းလို႔ရပ္ၾကည့္ေနတာလား? အခ်ိန္ေတြကုန္လိုက္တာ! ျမန္ျမန္လုပ္... "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ... သခင္ေလး! "
မင္းေမာ္ သူ႕ေနာက္မွ ရပ္ေနေသာ ေယာက်္ားမ်ားကို လိင္စိတ္ႂကြေဆးတိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ကာ အခန္းတစ္ခုဆီသို႔ သူကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ကာ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ ျပင္လိုက္၏ ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက်ကာ မ်က္ဆံျပဴးလ်က္ ရိွေနေသာလူအိုႀကီးကိုလည္း ထို ေယာက်္ား ၁၅ေယာက္ကိုသာ ဆြဲေခၚခိုင္းလိုက္သည္ ။
သူ ဘာလုပ္ခံရေတာ့မည္ကို သိေနေသာ လူအိုသည္
စကားမေျပာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တ၀ူး၀ူး အသံေပးကာ ႐ုန္းကန္ရင္းျဖင့္သာ အခန္းတစ္ခန္းထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားခံရေလ၏ ။
" ေနဦး! "
သခင္ေလး အသံၾကားေသာအခါ သူတို႔အားလံုးသည္အမိန္႔နာခံစြာ ရပ္တန္႔သြားၾကသည္ ။
မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွ မ်က္လံုးၾကည္ေလးမ်ားသည္ သားေကာင္ေတြ႕ေနရေသာ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္လို စူးရဲေတာက္ပလြန္းလွ၏ ။
" ငါ့ေရွ႕မွာ လုပ္ၾက! မုဒိန္းအက်င့္ခံရၿပီး အသက္ထြက္သြားတာကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခ်င္တယ္... ဒီအဖိုးႀကီးကို -ိုး ၿပီး ေသေအာင္ မသတ္ႏိုင္ရင္ မင္းတို႔လည္း အသက္ရွင္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔! "
သခင္ေလး ၏ အမိန္႔ကို မင္းေမာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ
သူ႕လက္ေအာက္မွ ေယာက်္ားမ်ားကို သတိေပးေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္.... ။
၁၅ေယာက္လံုးကို စိတ္ႂကြေဆး ေကြၽးထားမိထားလို႔သာ ေတာ္ေသး၏ ။
မင္းေမာ္ သခင္ေလး၏ ေနာက္တြင္ မတ္မတ္ရပ္ကာ သူတို႔ေရွ႕မွ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ညစ္ညမ္းေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို မတတ္သာစြာ ရပ္ၾကည့္ေနရ၏ ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ထားကာ သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ ရပ္ေနရေသာ မင္းေမာ္ သည္ အေရွ႕မွ လူသတ္ပြဲထက္ သခင္ေလး၏ အသက္႐ႉသံျပင္းျပင္းကိုသာ အား႐ံုစိုက္ေနမိသည္ ။
မ႐ုန္းႏိုင္ေအာင္ အဖိခံထားရေသာ လူတစ္ေယာက္.... ၊ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသာ ရမၼက္မ်ားျဖင့္ ေယာက်္ားမ်ားသည္ သူတို႔ေအာက္ကလူ၏ အသက္အရြယ္ကိုပင္ စိတ္မ၀င္စားေခ် ။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ တြန္႔ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ အေရျပားတို႔ဆီမွ ေခြၽးစက္ေခြၽးေပါက္မ်ားက ေရအိုင္တစ္ခုလို ျဖစ္လို႔ေန၏ ။ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေယာက်္ားမ်ား၏ အလိုဆႏၵကို မ႐ုန္းကန္ႏိုင္ေသာအခါ ေသြးအိုင္ၾကားထဲ၌ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ တြန္႔႐ံုေလးေလာက္သာ တတ္ႏိုင္၏ ။ လူအို၏ မ်က္လံုးတို႔သည္ မိွတ္က်မသြားခင္ေလး၌ မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွ မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ၾကည့္လာခဲ့သည္ ။
သခင္ေလး သည္ ခါးၾကားမွ ဓားခြၽန္ခြၽန္ကို
ဆြဲထုတ္ကာ လ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္
လူသတ္ပြဲႀကီးနားသို႔ တိုးကပ္သြားေလသည္ ။
ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးသာ က်န္ရိွေနေသာ လူအို၏ မ်က္ႏွာကို လက္အိတ္အမဲစြပ္ထားေသာ လက္တို႔ျဖင့္ ဆြဲေမာ့ေစကာ သူ႕အား နာနာက်င္က်င္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ခြၽန္ထက္ေနေသာ ဓားျဖင့္ ထိုးခ်ပစ္လိုက္သည္။
'အား' ဟူေသာ အသံနက္ႀကီးတခ်က္ျဖင့္
ပန္းထြက္လာေသာ ေသြးရဲရဲတို႔သည္
မ်က္ႏွာဖံုးဆီသို႔ ေရပန္းတစ္ခုလို လာစင္ၿပီးေနာက္ သခင္ေလး ထံမွ ရယ္ေမာသံမ်ားက အခန္းတစ္ခုလံုးလႊမ္းမိုးသြားကာ လိုအင္ဆႏၵမ်ား၏ ရမၼက္နံ႔မ်ားကိုပင္ မိွန္ေဖ်ာ့သြားေစေတာ့၏ ။
"မင္းေမာ္... ငါ လုပ္တာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလား? "
" ေကာင္းပါတယ္ သခင္ေလး! "
" ဟက္... အဲ့လူက ဘယ္သူလဲ သိလား! "
" ဦးဆက္ထန္ မဟုတ္ဘူးလား? ဟို အရင္က မူးယစ္ေလာကမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဦးစိုင္းထန္ ရဲ႕ လူယံုမိတ္ေဆြ ဦးဆက္ထန္ ေလ... "
သခင္ေလးက ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာ၏ ။
" ဦးဆက္ထန္ အစစ္မဟုတ္ဘူး ။ ငါ သူ႕မ်က္ႏွာကိုခြဲစိတ္ၿပီး ဦးစိုင္းထန္ တပည့္ေတြလက္ထဲ အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့တာ! သူက.... အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တယ္ ။ အဲ့အတြက္ ငါကိုယ္တို္င္ စီရင္ထားတဲ့ တရားဥပေဒမွာ သူ႕ကို ၁၈ႏွစ္ ေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တာ... ၊ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကေတာ့ ဦးစိုင္းထန္ ေပါ့... ။ ဦးစိုင္းထန္ ရဲ႕ လူယံုအျဖစ္ ေနရတဲ့ အေျခအေနက ဘယ္လိုလဲ? "
" သခင္ေလး အတြက္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္ ။ဒီလူႀကီးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဆြဲထုတ္ေပးခဲ့တာကို ဦးစိုင္းထန္ သိပံု မေပၚဘူး ... သိသြားရင္လည္း တကယ္ မလြယ္ဘူး.... သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၁၈ႏွစ္လံုး သံသယ မ၀င္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ သခင္ေလး... "
" ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ငါ့အတြက္ သူလွ်ဳိလုပ္ေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးပဲ မင္းေမာ္ ! "
" ဦးစိုင္းထန္ ကိုေရာ သခင္ေလး ဘာဆက္လုပ္မလဲ...? "
" အိုး... မလုပ္ပါဘူး ။ ဦးစိုင္းထန္ ဆီ သူလွ်ဳိအျဖစ္ မင္းကို ထည့္ထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဦးစိုင္းထန္ လက္ထဲက ဒီလူယုတ္မာ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးေစခ်င္႐ံုသပ္သပ္ပဲ... ဦးစိုင္းထန္ က သူ႕အလုပ္ပဲ သူ လုပ္ခဲ့တာ ၊ ငါ့ကိုေရာ ငါခ်စ္တဲ့သူကိုေရာ ဒုကၡမေပးခဲ့ဖူးဘူး... အဲ့ေတာ့ ငါ သူ႕ကိုလည္း ဒုကၡျပန္ေပးစရာ မလိုဘူး "
" ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား သခင္ေလး! "
သခင္ေလးက ေမး ဆိုသည့္ ပံုျဖင့္ ေမးဆတ္ျပ၏။
ေသြးစြန္းေနေသာ မ်က္ႏွာဖံုးေလး၏ နဖူးေနရာကိုလည္း လက္အိတ္စြတ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ ေထာက္ထားသည္ ။
" ဦးဆက္ထန္ အစစ္က ဘယ္မွာလဲ? "
ေလထုသည္ ႐ုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားကာ ေသြးညီႇနံ႔သင္းသင္းက အနံ႔ခံအာ႐ံုဆီသို႔ တိုး၀င္ေသာင္းက်န္းလာသည္ ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာကာမွ သခင္ေလး ဆီမွ စကားသံထြက္ေပၚလာသည္ ။
" ေသသြားၿပီ! အစစ္လည္း ေသသြားၿပီ ၊
ငါ ဖန္တီးထားတဲ့ အတုလည္း အခု ေသၿပီ... ေသရမဲ့လူက ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ က်န္ေသးတယ္.... သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေသၿပီးသြားရင္ ငါ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနလို႔ရျပီ... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္မလဲ? "
ခ်စ္တဲ့သူ? သခင္ေလးရဲ႕ ခ်စ္ရသူေတြ!
မင္းေမာ္ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးငယ္သြားသည္ ။ သခင္ေလးရဲ႕ ခ်စ္ရသူေတြထဲမွာ သူဆိုတဲ့ မင္းေမာ္ ပါခြင့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္မလဲေလ... ။
လက္အိတ္မဲႀကီးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တဲ့အခါ
ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးမ်ားက မင္းေမာ္ အာ႐ံုတစ္ခုလံုးကို ဆြဲေဆာင္သြားေတာ့သည္ ။
ရွည္သြယ္သြယ္ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလး ေတြက ၿပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးကမွ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ထိုးေဖာက္ထားခဲ့တဲ့ ေအးစက္ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြ... ။
ဒီလက္ကေလးေတြကေတာင္ လွရက္လြန္းေနတာ..... မ်က္ႏွာေလးသာ ဆိုရင္ေရာ...!
မင္းေမာ္ ေလာဘတက္မိသည္ ။ တခ်ိန္လံုး အသံေလးၾကား႐ံုနဲ႔တင္ ရင္ခုန္ခဲ့ရတဲ့ သခင္ေလး...... ။ အရင္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း၏ အိပ္ခန္းထဲက ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ငို႐ိႈက္သံ ေသးေသးေလး
..... ။ ေခါင္းေဆာင္ ေဘးတြင္ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ကာ အၿမဲ ရိွေနေသာ ပိစိကေလး ။ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းအဖိုးႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ သခင္ေလးျဖစ္လာသူ ေပါက္စေလး၏ အသားအရည္ကိုေတာင္ မျမင္ေတြ႕ဖူးခဲ့ေပ ။
အသံေသးေသးေလး ၾကား႐ံုျဖင့္ ရင္ခုန္ခဲ့မိသူ သခင္ေလးမို႔ သူလွ်ဳိလုပ္ဆိုရင္လည္း ၀င္လုပ္ေပးခဲ့သလို ေသခိုင္းလွ်င္ေတာင္ ေသေပးလိုက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့၏ ။
သူတို႔ေလာက ၏ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ နီးကပ္မႈ သေဘာတရားမ်ားၾကား တခါေလာက္ေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္မိသည္ ။
" ကြၽန္ေတာ္ ၁၈ႏွစ္လံုး သူလွ်ဳိအျဖစ္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သစၥာတရားအေပၚ သခင္ေလး တစ္ခုခုမ်ား ဆုမခ်ခ်င္ဘူးလား? "
သူ အရဲစြန္႔ကာ ေစာဒက တက္လိုက္၏ ။
" မင္း ဘာလိုခ်င္လဲ ေတာင္းေလ... ဘယ္ေလာက္ပမာဏ လိုခ်င္လဲ ေျပာ! ဘယ္ေနရာကို အပိုင္စား လိုခ်င္လဲ ႀကိဳက္တာ ေျပာ...! "
" ကြၽန္ေတာ္ သခင္ေလး မ်က္ႏွာကို ျမင္ဖူးခ်င္တယ္.... "
သခင္ေလး ဘက္က တိတ္ဆိတ္သြားသလို သူ႕ဘက္တြင္လည္း အသက္႐ႈရပ္တန္႔ထားမိသည္...... ။ အသက္တစ္ခ်က္ ႐ႈလိုက္႐ံုနဲ႔တင္ မ်က္စိေရွ႕မွ အေကာင္ေပါက္ေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ဟု ထင္လိုက္မိ၍.... ။
" မ်က္ႏွာျမင္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ? တန္ဖိုးရိွတာေတာ့ မေတာင္းဘဲ... မင္းက အ႐ူးပဲ မင္းေမာ္!! "
သခင္ေလး ထက္ တန္ဖိုးရိွတာ ရိွေသးလို႔လား... ။
" ငါ ျပန္မယ္ မင္းေမာ္!! မင္း ျမင္ခ်င္တာ ၾကည့္ဖို႔ ေစာပါေသးတယ္... ဦးစိုင္းထန္ ဆီမွာ ဆက္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူး ။ ေနာက္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ငါ မင္းကို အေၾကာင္းျပန္မယ္ ။ မင္း ငါ့အတြက္ လုပ္ေပးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္ "
မင္းေမာ္ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္ရသည္ ။
သခင္ေလး ဟာ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္မွ ေနာက္သို႔လွည့္မၾကည့္ပါဘဲ စကားတစ္ခြန္းဆိုခဲ့၏..... ။
" ပံုေရး တဲ့! "
" ဘာကိုလဲ သခင္ေလး! "
" ငါ့နာမည္.... ပံု ေရး ! "
×××××××
Daily အပ္ပုဒိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္ 💖
Unicode version
" နာနာ... ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ ? ကျွန်တော် နိုးလာတော့ နာနာ မရှိတော့ ဘယ်လောက်စိတ်ပူသွားလဲ သိလား? "
အယောင်နည်းနည်းကျသွားသော
မျက်နှာကြမ်းကြီးသည် မှိုင်း ရှေ့ ထိုးပြလို့ မျက်လုံးကြည်လေးများကို စိုက်ကြည့်ကာ မှိုင်း ပခုံးပေါ်သို့ သူ့ မျက်နှာကို အပ်ထားကာ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်၏ ။
" ရှူးသွားပေါက်တာ! ဘာ စိတ်မချစရာ ရှိလို့လဲ? "
" မပေါက်နဲ့... စိတ်မချဘူး "
" မင်းလေးက ကိုယ့်အရည်တွေ သောက်ပေးမလို့လား "
" ခင်ဗျား! ညစ်ပတ်တဲ့ကောင်! "
မှိုင်း သူ့ရှေ့က လူညစ်ပတ်ကြီးကို တွန်းချပစ်လိုက်သည် ။ သူ့ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်သော လူကြမ်းကြီး၏
ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ တက်ခွကာ မုတ်ဆိတ်မွှေးကြီးပေါ်တွင် ရေစွတ်ပေးလျက် ဆပ်ပြာမြှုပ်များကို တင်ပေးလိုက်သည် ။
" ဟေး.... ဘာလုပ်တာလဲ? "
" မုတ်ဆိတ်ရိတ်ပေးမလို့ ငြိမ်ငြိမ်နေ... နာနာ့ ပုံက သူခိုးကြမ်းပိုးပုံနဲ့ တူနေပြီ "
မုတ်ဆိတ်ရိတ်စက်လေးကို နှုတ်ခမ်းလေးတဝိုက်ကို
တွန်းတိုက်ပေးလို့ မုတ်ဆိတ်ကြမ်းကြီးများကို ပြောင်ရှင်းစေလိုက်သည် ။
ရေစွတ်ထားသော ပုဝါသားနုနုလေးကို
နှုတ်ခမ်းတဝိုက်ဆီသို့ သုတ်ပေးပြီးတဲ့အခါ
ထွက်ပေါ်လာတဲ့ နှုတ်ခမ်းညိုပါးလှပ်လှပ်လေး... ။
ဘေးဘက်ဆီမှ ပသိုင်းမွှေးများကိုပါ ရိတ်ပေးတဲ့အခါမှာလည်း မျက်စိမှိတ်လို့ ငြိမ်သက်နေသော ထိုလူကြမ်းကြီး... ။
ကားထွက်နေသော ပါးရိုး ၊ ပါးလှပ်လှပ်နှုတ်ခမ်းသားညိုညိုလေး ၊ နဖူးပေါ်၌ ရှုပ်နေသော ဆံနွယ်လေးများကို သပ်တင်လိုက်သောအခါ ယောကျ်ားပီသသော နဖူးပြင်ပြေပြေလေးနှင့် ထိုလူ ။
မှိတ်ကျနေသော မျက်လုံးပေါ်တွင် ကာရံထားသော မျက်တောင်တို့်သည် တိုစိတ်စိတ်ကလေးများဖြစ်ကာ မဲနက်လို့နေ၏ ။
နှာတံဖြောင့်ဖြောင့်ပေါ်တွင် မထင်မရှား မှဲ့နက်ကလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ထိတော့
ဖွင့်ဟလာသော မျက်လုံးတို့မှာ အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်လို့နေ၏ ။
" နာနာ! ဘာလို့ အစကတည်းက အမွှေးတွေ မရိတ်တာလဲ? "
" ဘာကြောင့်လို့ထင်လဲ? "
" တစ်ခုခုကြောင့်လား? အဖွဲ့အစည်းကြောင့်!
ခင်ဗျား မျက်နှာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မမှတ်မိစေချင်တာကြောင့် ! ပြဿနာတစ်ခုခုကြောင့်! စစ်ဆင်ရေးတွေကြောင့်!
အဲ့ထဲက ဘာကြောင့်လဲ? "
" တစ်ခုခုကြောင့်! "
" အဲ့တစ်ခုခု က ဘာလဲ လို့ "
"ပျင်းတာကြောင့် လေ"
" ဘာ! "
" ဟုတ်တယ်! ငါလိုးကောင်ရဲ့... ပျင်းလို့ မရိတ်တာ အရင်ထဲက ပုံရေးပဲ ရိတ်ပေးတာ... ဒီရောက်တော့ မင်းက ငါ့အနား တောက်တဲ့လို ကပ်နေတော့ ပုံရေးက ရှောင်ပေးတယ်လေ! အဲ့တော့ သူ လည်း မရိတ်ပေးရော ငါ့အမွှေးတွေက အရွယ်ရောက်ပြီး အမွှေးချင်း အမွှေးချင်း ပြန်ညားပြီး အမွှေးဘေဘီပိစိကွစ လေး တွေ ထွက်လာရော... အဲ့လိုနဲ့ အမွှေးတသိုက်မိသားစုသိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းကြီးက အိမ်လခ ပေးစရာမလိုတဲ့ ငါ့မျက်နှာပေါ်မှာ အလကား လာနေကြတာပေါ့ အခု မင်းက အမွှေးမိသားစုကို ငါ့မျက်နှာပေါ်က မောင်းချလိုက်ပြီ၊ သနားပါတယ် မင်းက တကယ် အကြင်နာတရားမရှိတဲ့ကောင်ပဲ... "
မှိုင်း ပြန်ပြောရမည့် စကားလုံးတို့ကို ရှာမတွေ့တဲ့အခါ စကားတတ်လွန်းသူ၏ နှုတ်ခမ်းသားနုနုတို့ကို တိတ်ဆိတ်ခြင်းတို့ ဆောင်ယူလာစေရန် ထပ်တူကြသော အနမ်းတို့ဖြင့် ပိတ်ပစ်လိုက်၏ ။
လည်တိုင်ပေါ်သို့ ပေးအပ်လိုက်သော အမှတ်အသား... ။
ရင်ဘတ်ပေါ်မှ အညိုရောင် အဖုလေးများကို
ထိုးဆွတော့ ကော့တက်လာသော ခံစားလွယ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု... ။
လည်တိုင်ပေါ်သို့ လက်နှစ်ဖက်ရစ်ပတ်လာသောအခါ နောက်တဆင့်တက်ရန် ပြင်သည် ။ ဖြည်လျလိုက်သော ခါးပုံစ အောက်မှ မာကျောပူနွေးနေသော တစ်စုံတစ်ခုကို လက်ဖြင့် သာယာမှုပေးလေတော့...
" ဂျင်ရိုင်နာ! "
တော်သေးရဲ့... အစပျိုးရုံလေးမို့...
ခက်ထန် ၏ ခပ်တင်းတင်း မျက်နှာထားအောက်
မှိုင်းကသာ ငြိမ်ကုပ်သွားမိသော်လည်း
သူ့အောက်က လူကတော့ မျက်နှာကို ကောင်းကင်ပေါ် ပစ်တင်လို့ တစ်ချက်တော့ ဆဲလိုက်လေရဲ့... ။
" တံခါးခေါက်လေ... ခွေးသူတောင်းစားရဲ့ "
" နေ့ခင်းကြောင်တောင် ဘာလုပ်နေကြတာလဲ? "
ခက်ထန် အသံက စူးရှရှ... ။
" မင်းစောက်ပူမဟုတ်ဘူး! ထွက်သွား! "
" နှင်စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မိန်းမကို ခေါ်ပြီး သွားမှာ! မင်းတို့ နှစ်ကောင်! မင်းနဲ့ ပုံရေးကိုပြောတာ... မင်းတို့ ကြိုက်သလိုနေလို့ရပြီ၊ ငါ့မိန်းမ ကျေးဇူးကို မမေ့နဲ့ကြားလား... မင်း ငါနဲ့ ဒီကိစ္စ စကားပြောဖို့လိုပြီ မှိုင်း! "
ပြောချင်တာ ပြော၍ လှည့်ပြန်သွားသော
ခက်ထန် ကို နှစ်ဦးသားကြည့်ကာ မှိုင်းက ရှေ့ဆက်ရမည့် လမ်းအတွက် ထိတ်လန့်သော ခံစားချက်တချို့ ဝင်သွားသလို ရိုင်နာ့မှာတော့ တောက်ခေါက်ရင်းဖြင့်သာ ဆဲဆိုရင်း ကျန်ခဲ့ရရှာသည် ။
သူ သိပါ၏ ။ ထည်ဝါလင်းရှိန် သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် ခက်ထန်နဲ့ ဘယ်လိုအပေးအယူ လုပ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ပုံရေး ကြားသမျှ ပြန်ပြောထားလို့ သူ အားလုံး သိနှင့်ခဲ့ပြီးသား ဖြစ်၏ ။
သူ့သူငယ်ချင်းလေးအတွက် သူ စိတ်မကောင်းပေ။ ထည်ဝါလင်းရှိန်ဟာ သူတို့နှစ်ဦးအပေါ် အရမ်းခင်တွယ်တယ် ။ သူနှင့်ပုံရေး အတွက်ဆို ထည်ဝါလင်းရှိန် မလုပ်ရဲတာ ဘာမျှ မရှိချေ ။
သိသိချင်း တားခဲ့စဉ်ကလည်း သူ ပြန်ပြောခဲ့သည်က...
" မင်းလည်း သာမန်လူတစ်ယောက်အဖြစ် မနေချင်ဘူးလား? ထွက်သွားတော့ ရိုင်နာ... သာမန်ဘဝလေးနဲ့ နေပြီး ဘဝကို ချစ်တဲ့သူနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းလိုက်စမ်းပါ! မင်းတို့အတွက် ရိုးရိုးသားသား လုပ်ကိုင်စားသောက်ဖို့ လိုအပ်တာမှန်သမျှ ငါ ပေးမယ် "
တဲ့... ။
ဘယ်လောက်တောင် တုံးအလိုက်သလဲ ။
သူတို့နှစ်ဦးကရော သူနှင့် ခွဲနိုင်မယ်တဲ့လား?
သူ့ထက် ၁၀နှစ်ကြီးတဲ့ သူတွေကို 'မင်းတို့နှစ်ကောင်' ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းနဲ့ ရိုင်းစိုင်းသွားတဲ့ ခွေးရူးလက်ထဲ သူ့သူငယ်ချင်းလေး ဂဏန်းကောင်လေးကို ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့များ စိတ်ချလက်ချ ထည့်ရက်နိုင်ပါ့မလဲ!
ထည်ဝါလင်းရှိန် က သဲကန္တာရပေါ်တက်ပြီး
ရေတွင်းတူးနေရင်တောင် သူတို့ နှစ်ဦးက
သဲသောင်ပြင်ပေါ်မှာ ရေလိုက်ရှာပေးဦးမှာ !
ထည်ဝါလင်းရှိန်က ရေတွင်းထဲက ပုံရိပ်ထင်ဟပ်နေတဲ့ လ ကို ရေတပုံးနဲ့ ဆွဲတင်နေရင်တောင် သူတို့်နှစ်ဦးက ရေတွင်းထဲဆင်းလို့ အရိပ်ထင်နေတဲ့ လ ကို ကူထုတ်ပေးဦးမှာ !
ငါတို့ကရော မင်းကို ဘယ် ခွဲနိုင်ပါ့မလဲ ထည်ဝါလင်းရှိန်! ။
××××××××××
ညတစ်ည၏ တိတ်ဆိတ်ခြောက်လှန့်မှု...။
ပြိုလဲချင်နေပြီဖြစ်သော ယိုင်နဲ့နဲ့ ခြေလှမ်းတို့ဖြင့်
အသက်ရှင်ဖို့အရေး အားကြိုးမာန်တက် ကြိုးစားရှာနေသော လူတစ်ယောက်.. ။
ဘာမှ မသိတဲ့ မှတ်ဉာဏ်အပိုင်းအစ တစ်ခုချင်းစီကို သူဟာ လူသူကင်းမဲ့နေတဲ့ လမ်းမထက် ရှာဖွေကောက်ယူချင်နေပုံပေါ်၏ ။
အနောက်မှ ပြေးလိုက်နေသော ခြေလှမ်းများ၏ လျင်မြန်မှုကို သူလို နှစ်ပေါင်းကြာရှည်စွာ သံကြိုးအခတ်ခံထားရတဲ့ ခြေထောက်တွေက ယှဉ်ပြိုင်နိုင်မှာတဲ့လား?
ဟုတ်ပါ၏ ။ သူသည် ဦးစိုင်းထန် ၏ အကျဉ်းသားတစ်ဦးပင် ဖြစ်၏ ။
မှတ်ဉာဏ်တို့ကို တပိုင်းတစ ပြန်ရနေပြီဖြစ်သော်လည်း အသံအိုးဖျက်စီးခံထားရသော လည်ချောင်းက စကားတစ်လုံးမှ ထွက်မလာခဲ့ပေ ။ သူ့အတွက် သေချာသည့်တစ်ခုမှာတော့ သူ့ နာမည်ဟာ ဆက်ထန်တော့ မဟုတ်ရာ... ။
သူက ဘယ်သူလဲ? ဘယ်က လာသလဲ? သူ့နာမည်ဘာလဲ? သူ တစ်ခုမှ မသိဘူး ။ သူ သိသည်မှာ သူဟာ ဆက်ထန် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပဲ။
မှတ်ဉာဏ်အပိုင်းအစတစ်ခုထဲ သူ့ခေါင်းကို အုတ်ခဲဖြင့် အငြှိုးတကြီး ထုရိုက်နေသော ကောင်လေးတစ်ယောက် သာ ရှိ၏ ။ ပြီးနောက် ဘာဆို ဘာတစ်ခုမှ သူ မသိတော့ပါချေ။
" သခင်လေး ... ကျွန်တော်တို့ မိထားပါပြီ"
သန်မာသော လူတစ်ယောက်သည် အားအင်ချိနဲ့နေပြီဖြစ်သော အသက်ကြီးကြီးလူတစ်ယောက်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ခြေထောက်တင်ကာ လေလှိုင်းပေါ်ကတဆင့် နာကြားရမည့် သခင် ဖြစ်သူ၏ အမိန့်ကိုစောင့်မျှော်နေလေ၏ ။
မကြာမီတွင် သူ့အောက်မှ သွေးတို့အန်ကာ ပါးစပ်မှစကားသံမထွက် တဝူးဝူးအော်ဟစ်နေသောလူကို ဂုတ်မှဆွဲကာ
အနက်ရောင်ကားကြီးထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်ကာ အမိန့်အတိုင်း စတင် ဆောင်ရွက်တော့၏ ။
" ထားခဲ့လိုက် မင်းမော်! ၅မိနစ်ကြာရင် ပြန်ဝင်လာခဲ့.. "
မင်းမော် ဆိုသူသည် သူ ဖမ်းခေါ်လာခဲ့သော
လူအိုကို သခင်လေး၏ ရှေ့တွင် ပစ်ချကာ အမိန့်အတိုင်း အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားသည် ။
" ဘယ်လိုလဲ ဘဲကြီး! ဦးစိုင်းထန် ဆီမှာ ၁၈နှစ်လောက် အကျဉ်းကျခံတာ ပျော်စရာကောင်းလား? ဟက်! "
လူအို သည် သွေးရဲရဲ ကျနေသော ဦးခေါင်းကို
လက်ဖြင့်ဖိကာ သူ့ရှေ့မှ လူသား၏ မျက်နှာကို မော့ကြည့်၏ ။ သူ မြင်လိုက်ရသည်မှာ
မျက်နှာဖုံးတပ်ထားသော လူတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည် ။ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အနက်ရောင်ဝတ်စုံကို ဆင်မြန်းထားကာ အသားဖြူသလား ညိုသလား မဲသလားတောင် မမြင်ရလောက်အောင် နေရာလပ်မကျန် ဖုံးအုပ်ထားလေ၏ ။
ထိုလူ၏ အရှိန်အဝါ သည် လူအို၏ ကြောက်ရွံထိတ်လန့်စိတ်ကို ပိုမို ဆိုးရွားစေကာ သွေးရူးသွေးတန်း အော်ဟစ်စေရန် စွမ်းဆောင်နိုင်ပြန်၏ ။
" ကျုပ် ကို ဘယ်သူလဲလို့ ခန့်မှန်းနေတာလား? ဟက်! တချိန်က ခင်ဗျား အရသာခံ ဖျက်စီးခဲ့တဲ့ ကောင် လို့ပဲ သိထားလိုက်ပေါ့.. ဟား... ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့လည်း ကြောက်ဒူးတုန်နေလိုက်တာဗျာ!"
သူ့စကားကြားတဲ့အခါ လူအိုမှာ ငြိမ်သက်နေရာမှ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားကာ သူ့ရှေ့မှ မျက်နှာဖုံးကိုဆွဲဖြုတ်ဖို့်ရန် လက်လှမ်းလိုက်ပေမဲ့
တကယ်တမ်း ဆွဲလိုက်မိသည်က ရင်ဘတ်ပေါ်မှ အင်္ကျီစလေးတစ်ခုသာ... ။ ထိုသူသည် အင်္ကျီစအဆွဲခံလိုက်ရပေမဲ့ မရုန်းခဲ့ဘူး ။ ပြန်မတိုက်ခိုက်ခဲ့ဘူး ။
ကြယ်သီးလေးတို့ ပြုတ်ထွက်ကာ ပခုံးသားဖွေးဖွေးပေါ်က အမာရွတ်လေး တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည် ။
ခဏအကြာတွင် ၅မိနစ် ပြည့်သွားသည် ထင်၏ ။ မင်းမော် သည် ထွားကျိုင်းသန်မာသော ယောကျ်ား၁၅ယောက် ကို ခေါ်၍ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည် ။
မင်းမော် ဝင်ဝင်ချင်း မြင်လိုက်ရသည်က သခင်လေး၏ ဖြူဖွေးဖွေး ပခုံးတဖက်ပေါ်က အမာရွတ်လေးတစ်ခု...။ ယနေ့ထိတိုင် အမိန့်ပေးသမျှ တခုမကျန် ဆောင်ရွက်အမှုထမ်းခဲ့သော်လည်း သခင်လေး နှင့်ပတ်သက်လျှင် သခင်လေးသည် သွေးအေးပြီးရက်စက်တတ်သည်မှ လွဲလျှင် ဘာတစ်ခုမျှ မသိပါချေ ။ ယခင် ခေါင်းဆောင်အဖိုးကြီး၏ အချစ်တော်လေး မှ လွဲလျှင် သခင်လေး မျက်နှာကိုတောင် သူ တခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးပေ ။ သခင်လေး ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ပထမဆုံး မြင်ဖူးချင်သည်မှာ မျက်နှာလေးတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း မြင်လိုက်ရသည်က ပခုံးပေါ်က အမာရွတ်လေး... ။
သခင်လေး ကြိုတင်မှာကြားခဲ့သည့် အမိန့်အတိုင်း
အသန်မာဆုံး ယောကျ်ား၁၅ယောက်ကို သူ ထိုအခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည် ။
" ဘာလုပ်နေတာလဲ မင်းမော်! ကြည့်ကောင်းလို့ရပ်ကြည့်နေတာလား? အချိန်တွေကုန်လိုက်တာ! မြန်မြန်လုပ် "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ... သခင်လေး! "
မင်းမော် သူ့နောက်မှ ရပ်နေသော ယောကျ်ားများကို လိင်စိတ်ကြွဆေးတိုက်ပြီးသား ဖြစ်ကာ အခန်းတစ်ခုဆီသို့ သူကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်ကာ ပို့ဆောင်ပေးရန် ပြင်လိုက်၏ ။
ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျကာ မျက်ဆံပြူးလျက် ရှိနေသောလူအိုကြီးကိုလည်း ထို ယောကျ်ား ၁၅ယောက်ကိုသာ ဆွဲခေါ်ခိုင်းလိုက်သည် ။
သူ ဘာလုပ်ခံရတော့မည်ကို သိနေသော လူအိုသည်
စကားမပြောနိုင်သောကြောင့် တဝူးဝူး အသံပေးကာ ရုန်းကန်ရင်းဖြင့်သာ အခန်းတစ်ခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားခံရလေ၏ ။
" နေဦး! "
သခင်လေး အသံကြားသောအခါ သူတို့အားလုံးသည်အမိန့်နာခံစွာ ရပ်တန့်သွားကြသည် ။
မျက်နှာဖုံးအောက်မှ မျက်လုံးကြည်လေးများသည် သားကောင်တွေ့နေရသော ဝံပုလွေတစ်ကောင်လို စူးရဲတောက်ပလွန်းလှ၏ ။
" ငါ့ရှေ့မှာ လုပ်ကြ! မုဒိန်းအကျင့်ခံရပြီး အသက်ထွက်သွားတာကို ကိုယ်တိုင်မြင်ချင်တယ်၊ ဒီအဖိုးကြီးကို -ိုး ပြီး သေအောင် မသတ်နိုင်ရင် မင်းတို့လည်း အသက်ရှင်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့! "
သခင်လေး ၏ အမိန့်ကို မင်းမော် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ
သူ့လက်အောက်မှ ယောကျ်ားများကို သတိပေးသောမျက်လုံးများဖြင့် အချက်ပြလိုက်သည် ။
၁၅ယောက်လုံးကို စိတ်ကြွဆေး ကျွေးထားမိထားလို့သာ တော်သေး၏ ။
မင်းမော် သခင်လေး၏ နောက်တွင် မတ်မတ်ရပ်ကာ သူတို့ရှေ့မှ ဆူညံစွာ အော်ဟစ်သံများနှင့် ညစ်ညမ်းသော ပုံရိပ်များကို မတတ်သာစွာ ရပ်ကြည့်နေရ၏ ။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ထားကာ သတိကြီးကြီးဖြင့် ရပ်နေရသော မင်းမော် သည် အရှေ့မှ လူသတ်ပွဲထက် သခင်လေး၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကိုသာ အာရုံစိုက်နေမိသည် ။
မရုန်းနိုင်အောင် အဖိခံထားရသော လူတစ်ယောက်... အဆုံးမသတ်နိုင်သော ရမ္မက်များဖြင့် ယောကျ်ားများသည် သူတို့အောက်ကလူ၏ အသက်အရွယ်ကိုပင် စိတ်မဝင်စားချေ ။ အသက်အရွယ်ကြောင့် တွန့်ချင်ချင်ဖြစ်နေသော အရေပြားတို့ဆီမှ ချွေးစက်ချွေးပေါက်များက ရေအိုင်တစ်ခုလို ဖြစ်လို့နေ၏ ။ မြောက်မြားစွာသော ယောကျ်ားများ၏ အလိုဆန္ဒကို မရုန်းကန်နိုင်သောအခါ သွေးအိုင်ကြားထဲ၌ တစ်ချက်နှစ်ချက် တွန့်ရုံလေးလောက်သာ တတ်နိုင်၏ ။ လူအို၏ မျက်လုံးတို့သည် မှိတ်ကျမသွားခင်လေး၌ မျက်နှာဖုံးအောက်မှ မျက်လုံးများကို စူးစိုက်ကြည့်လာခဲ့သည် ။
သခင်လေး သည် ခါးကြားမှ ဓားချွန်ချွန်ကို
ဆွဲထုတ်ကာ လျင်မြန်သော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့်
လူသတ်ပွဲကြီးနားသို့ တိုးကပ်သွားလေသည် ။
မျော့မျော့လေးသာ ကျန်ရှိနေသော လူအို၏ မျက်နှာကို လက်အိတ်အမဲစွပ်ထားသော လက်တို့ဖြင့် ဆွဲမော့စေကာ သူ့အား နာနာကျင်ကျင် စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ချွန်ထက်နေသော ဓားဖြင့် ထိုးချပစ်လိုက်သည်။
'အား' ဟူသော အသံနက်ကြီးတချက်ဖြင့်
ပန်းထွက်လာသော သွေးရဲရဲတို့သည်
မျက်နှာဖုံးဆီသို့ ရေပန်းတစ်ခုလို လာစင်ပြီးနောက် သခင်လေး ထံမှ ရယ်မောသံများက အခန်းတစ်ခုလုံးလွှမ်းမိုးသွားကာ လိုအင်ဆန္ဒများ၏ ရမ္မက်နံ့များကိုပင် မှိန်ဖျော့သွားစေတော့၏ ။
"မင်းမော်... ငါ လုပ်တာ ကြည့်လို့ကောင်းလား? "
" ကောင်းပါတယ် သခင်လေး! "
" ဟက်... အဲ့လူက ဘယ်သူလဲ သိလား! "
" ဦးဆက်ထန် မဟုတ်ဘူးလား? ဟို အရင်က မူးယစ်လောကမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဦးစိုင်းထန် ရဲ့ လူယုံမိတ်ဆွေ ဦးဆက်ထန် လေ "
သခင်လေးက ရယ်သွမ်းသွေးကာ ပြော၏ ။
" ဦးဆက်ထန် အစစ်မဟုတ်ဘူး ။ ငါ သူ့မျက်နှာကိုခွဲစိတ်ပြီး ဦးစိုင်းထန် တပည့်တွေလက်ထဲ အရောက်ပို့ပေးခဲ့တာ! သူက အသက်မပြည့်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်ခဲ့တယ် ။ အဲ့အတွက် ငါကိုယ်တိုင် စီရင်ထားတဲ့ တရားဥပဒေမှာ သူ့ကို ၁၈နှစ် ထောင်ချပစ်ခဲ့တာ ၊ ထောင်ပိုင်ကြီးကတော့ ဦးစိုင်းထန် ပေါ့ ။ ဦးစိုင်းထန် ရဲ့ လူယုံအဖြစ် နေရတဲ့ အခြေအနေက ဘယ်လိုလဲ? "
" သခင်လေး အတွက်ပဲ ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ် ။ဒီလူကြီးကိုလည်း ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ဆွဲထုတ်ပေးခဲ့တာကို ဦးစိုင်းထန် သိပုံ မပေါ်ဘူး၊သိသွားရင်လည်း တကယ် မလွယ်ဘူး၊ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ကျွန်တော့်ကို ၁၈နှစ်လုံး သံသယ မဝင်ခဲ့ဘူးဆိုတာ သေချာတယ် သခင်လေး... "
" ၁၈နှစ်လောက် ငါ့အတွက် သူလျှိုလုပ်ပေးခဲ့တာ ကျေးဇူးပဲ မင်းမော် ! "
" ဦးစိုင်းထန် ကိုရော သခင်လေး ဘာဆက်လုပ်မလဲ? "
" အိုး... မလုပ်ပါဘူး ။ ဦးစိုင်းထန် ဆီ သူလျှိုအဖြစ် မင်းကို ထည့်ထားရတဲ့ အကြောင်းအရင်းက ဦးစိုင်းထန် လက်ထဲက ဒီလူယုတ်မာ ကို စောင့်ကြည့်ပေးစေချင်ရုံသပ်သပ်ပဲ... ဦးစိုင်းထန် က သူ့အလုပ်ပဲ သူ လုပ်ခဲ့တာ ၊ ငါ့ကိုရော ငါချစ်တဲ့သူကိုရော ဒုက္ခမပေးခဲ့ဖူးဘူး၊ အဲ့တော့ ငါ သူ့ကိုလည်း ဒုက္ခပြန်ပေးစရာ မလိုဘူး "
" ကျွန်တော် တစ်ခုလောက် မေးလို့ရမလား သခင်လေး! "
သခင်လေးက မေး ဆိုသည့် ပုံဖြင့် မေးဆတ်ပြ၏။
သွေးစွန်းနေသော မျက်နှာဖုံးလေး၏ နဖူးနေရာကိုလည်း လက်အိတ်စွတ်ထားသော လက်ဖြင့် ထောက်ထားသည် ။
" ဦးဆက်ထန် အစစ်က ဘယ်မှာလဲ? "
လေထုသည် ရုတ်ချည်း တိတ်ဆိတ်သွားကာ သွေးညှီနံ့သင်းသင်းက အနံ့ခံအာရုံဆီသို့ တိုးဝင်သောင်းကျန်းလာသည် ။
အချိန်အတော်ကြာကာမှ သခင်လေး ဆီမှ စကားသံထွက်ပေါ်လာသည် ။
" သေသွားပြီ! အစစ်လည်း သေသွားပြီ ၊
ငါ ဖန်တီးထားတဲ့ အတုလည်း အခု သေပြီ၊ သေရမဲ့လူက နောက်နှစ်ယောက် ကျန်သေးတယ် သူတို့ နှစ်ယောက် သေပြီးသွားရင် ငါ ချစ်ရတဲ့သူတွေနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးလေး နေလို့ရပြီ၊ ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းလိုက်မလဲ? "
ချစ်တဲ့သူ? သခင်လေးရဲ့ ချစ်ရသူတွေ!
မင်းမော် မျက်နှာလေး ညှိုးငယ်သွားသည် ။ သခင်လေးရဲ့ ချစ်ရသူတွေထဲမှာ သူဆိုတဲ့ မင်းမော် ပါခွင့်ရရင် ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းလိုက်မလဲလေ။
လက်အိတ်မဲကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အခါ
ဖွေးဖွေးဖြူနေသော လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများက မင်းမော် အာရုံတစ်ခုလုံးကို ဆွဲဆောင်သွားတော့သည် ။
ရှည်သွယ်သွယ် လက်ချောင်းသေးသေးလေး တွေက ပြီးခဲ့တဲ့ အချိန်ပိုင်းလေးကမှ လူတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ထိုးဖောက်ထားခဲ့တဲ့ အေးစက်နေတဲ့ လက်ကလေးတွေ... ။
ဒီလက်ကလေးတွေကတောင် လှရက်လွန်းနေတာ မျက်နှာလေးသာ ဆိုရင်ရော...!
မင်းမော် လောဘတက်မိသည် ။ တချိန်လုံး အသံလေးကြားရုံနဲ့တင် ရင်ခုန်ခဲ့ရတဲ့ သခင်လေး။ အရင်ခေါင်းဆောင်ဟောင်း၏ အိပ်ခန်းထဲက ကြားခဲ့ဖူးတဲ့ ငိုရှိုက်သံ သေးသေးလေး ။ ခေါင်းဆောင် ဘေးတွင် မျက်နှာဖုံးတပ်ကာ အမြဲ ရှိနေသော ပိစိကလေး ။ ခေါင်းဆောင်ဟောင်းအဖိုးကြီး ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားတဲ့အခါ သူတို့အားလုံးရဲ့ သခင်လေးဖြစ်လာသူ ပေါက်စလေး၏ အသားအရည်ကိုတောင် မမြင်တွေ့ဖူးခဲ့ပေ ။
အသံသေးသေးလေး ကြားရုံဖြင့် ရင်ခုန်ခဲ့မိသူ သခင်လေးမို့ သူလျှိုလုပ်ဆိုရင်လည်း ဝင်လုပ်ပေးခဲ့သလို သေခိုင်းလျှင်တောင် သေပေးလိုက်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေခဲ့၏ ။
သူတို့လောက ၏ နေ့မြင်ညပျောက် နီးကပ်မှု သဘောတရားများကြား တခါလောက်တော့ ဒီမျက်နှာလေးကို မြင်ဖူးချင်မိသည် ။
" ကျွန်တော် ၁၈နှစ်လုံး သူလျှိုအဖြစ် လုပ်ပေးခဲ့တဲ့ သစ္စာတရားအပေါ် သခင်လေး တစ်ခုခုများ ဆုမချချင်ဘူးလား? "
သူ အရဲစွန့်ကာ စောဒက တက်လိုက်၏ ။
" မင်း ဘာလိုချင်လဲ တောင်းလေ... ဘယ်လောက်ပမာဏ လိုချင်လဲ ပြော! ဘယ်နေရာကို အပိုင်စား လိုချင်လဲ ကြိုက်တာ ပြော! "
" ကျွန်တော် သခင်လေး မျက်နှာကို မြင်ဖူးချင်တယ် "
သခင်လေး ဘက်က တိတ်ဆိတ်သွားသလို သူ့ဘက်တွင်လည်း အသက်ရှူရပ်တန့်ထားမိသည် ။ အသက်တစ်ချက် ရှူလိုက်ရုံနဲ့တင် မျက်စိရှေ့မှ အကောင်ပေါက်လေး ပျောက်ကွယ်သွားမည်ဟု ထင်လိုက်မိ၍...။
" မျက်နှာမြင်ပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ? တန်ဖိုးရှိတာတော့ မတောင်းဘဲ... မင်းက အရူးပဲ မင်းမော်! "
သခင်လေး ထက် တန်ဖိုးရှိတာ ရှိသေးလို့လား?
" ငါ ပြန်မယ် မင်းမော်! မင်း မြင်ချင်တာ ကြည့်ဖို့ စောပါသေးတယ်၊ ဦးစိုင်းထန် ဆီမှာ ဆက်နေစရာမလိုတော့ဘူး ။ နောက် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ ဆိုတာ ငါ မင်းကို အကြောင်းပြန်မယ် ။ မင်း ငါ့အတွက် လုပ်ပေးစရာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ် "
မင်းမော် ခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်ရသည် ။
သခင်လေး ဟာ ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားပြီးနောက်မှ နောက်သို့လှည့်မကြည့်ပါဘဲ စကားတစ်ခွန်းဆိုခဲ့၏ ။
" ပုံရေး တဲ့! "
" ဘာကိုလဲ သခင်လေး! "
" ငါ့နာမည်.... ပုံ ရေး ! "
×××××××
Daily အပ်ပုဒိတ်တွေ ဖြစ်နေတာ အဆင်ပြေရဲ့လားဟင် 💖
Unicode version