<ဤဇာတ္လမ္း ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္
စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္>
12ရာစု ရီွလာတိုင္းျပည္ ရယ့္ေအးခ်မ္းသာယာတယ့္
ေန႔ေလးတေန႔၌ ရီွလာတိုင္းျပည္ရယ့္နာမည္အႀကီး
ဆံုး ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ေလးရယ့္ အထဲမွထြက္လာေသာ အသံတသံ
"ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု!!!!!!! "
ေအာ္သံရယ္အဆံုး ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ရယ့္အလုပ္သမားေတြအတြက္ကေတာ့ သိပ္ထူးဆန္းမေန ထိုအခါ တီးတိုးထြက္လာေသာ အသံမ်ား
*ဟင္း~ဘာေတြေမႊထားျပန္ၿပီလဲမသိဘူး*
*လုပ္ျပန္ၿပီဟာ~ဘာျပႆနာရွာထားျပန္ၿပီမသိ
သူေဌးရယ့္မနက္ေစာ"စီး"ေအာ္သံနဲ႔ေတာ့ ငါဒီေန႔
လာဘ္ပိတ္တယ့္ေနထင္တယ္*
*ဒီကေလးေတာ့ ဘာေတြလုပ္ထားျပန္ၿပီမသိ*
ထိုသို႔ထိုသို႔ျဖင့္ စကားသံမ်ား ေဆာက္ေၾကာၿမိဳင္
ရယ့္သူေဌး သခင္မ ဂြၽန္ဘိုရာ ရယ့္တူ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု
ဆိုတယ့္ေကာင္ေလးဟာ ေမႊကိုေမႊႏိုင္လြန္းတယ္
ဒါေပမယ့္လည္းေဆာင္ေၾကာ့ၿမိဳင္မွာရိွတာ့္အလုပ္သမားတိုင္းရယ့္ အခ်စ္ခံေလး
ဒါေပမယ့္ ေမႊတယ့္အခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္စရာေကာင္းသွ္။
(သွ္) [သည္အတိုေကာက္]
"ဘယ္မလဲ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု နင္ထြက္မလာေသးဘူး
လား ထြက္လာခဲ့စမ္း!!"
*မရယ္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ ကုငယ္ကကေလးပဲရိွေသး
တာကို မလည္းေဒၚသေလးေလ်ာ့ ဟုတ္ၿပီလား*
"က်စ္~ဆာရန္း အဲ့ကေလးကေလေမႊကိုေမႊႏိုင္လြန္း
တယ္"
''အင္း~က်မသိတယ္~ဒါေပမယ့္ကုငယ္က
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြကိုသူ႕မ်က္စိေရွ႕
တင္ဆံုး႐ံႈးထားရတာေလမရယ့္~ကုငယ္ကအရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းတယ္ အဲ့ကေလးဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္လာဖို႔ေတာင္ မဘဲမနည္းလုပ္ယူထားရတာဆို"
"ဟူး~အင္းပါ မ မဆူေတာ့ပါဘူး
ေမာင္လည္း အလုပ္ရိွတယ္မလား သြားေတာ့ေလ"
*အင္း~မေမာင္သြားမယ္*
သူလည္းထြက္သြားတယ့္ ေမာင္ရယ့္ေက်ာျပင္ေပ်ာက္သြားတယ့္အထိ ေငးၾကည့္
ေနလိုက္တယ္
သူနဲ႔ ေမာင္ဆိုတာ လိင္တူလက္ထပ္ယူထားတယ့္
သူေတြေလ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း မိန္းကေလးခ်င္း
ဘယ္လိုႀကိဳက္တာလဲ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ကဲ့ရယ့္ၾက
သည္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ပါ သူအဲ့တာေတြဂ႐ုမစိုက္
"ေဟ့!.. ဒီကိုလာအံုး"
*ဟုတ္.. သခင္မေလးဘာမ်ားေျပာစရာရိွလဲမသိဘူး
ခမ်~*
"သြား.. နင္တို႔သခင္ေလးကိုသြားရွာၿပီးေခၚလာခဲ့"
*ဟုတ္*
ထိုလူလည္း ေဂ်ာင္ကုဆိုတယ့္ေကာင္ေလးကို
လိုက္ရွာေနၿပီး မၾကာခင္ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ
ထိုင္ေနတယ့္ ေဂ်ာင္ကုကိုျမင္မွ
*သခင္ေလး!... *
"အေမ့!!...လန္႔လိုက္တာ...မင္းကလည္း
ေျဖးေျဖးေခၚပါဟ"
*ေတာင္ပန္ပါတယ္သခင္ေလး... ဟိုဟာသခင္မ
ကသခင္ေလးကိုလာခဲ့ဖို႔ေခၚခိုင္းလို႔ပါ*
Jk/pov::အိစ္!!! ငါေတာ့ေသၿပီ အေဒၚဘာအျပစ္ေပးျပန္ေတာ့မလဲမသိ မျဖစ္ဘူး
ေရွာင္မွရမယ္
"အာ!... အင္း~မင္းအရင္သြားႏွင့္ ငါေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္"
*သခင္ေလးေျပးမလို႔မဟုတ္လား*
"ဟဲ"မင္းကလည္းငါအ႐ိုက္မခံခ်င္ဘူး"
ထိုအလုပ္သမားေကာင္ေလးရယ့္စိတ္ထဲမွာလည္း
*ေအာ္ သခင္ေလးရယ္ အ႐ိုက္မခံခ်င္ရင္လည္း
အစကတည္းကျပႆနာမီးခြက္ထြန္းၿပီး မရွာပါနဲ႔
လား*လို႔ေျပာမိသည္ အျပင္မွာေတာ့ထုတ္မေျပာ
*ဟုတ္ဒါဆိုက်ေနာ္ သြားလိုက္ပါအံုးမယ္*
က်က္သေရ ရိွလွတယ့္ထိုနန္းေတာ္ အာဏာေတြျပည့္
ႏွက္ေနတယ့္ ေနရာ ထိုပူေလာင္ေသာေနရာ
^အိမ္ေရွ႕စံ သြားလို႔ရပါၿပီ အကုန္အဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီ^
"အင္း~"
ထယ္ေယာင္းလည္း အိမ္ေရွ႕စံ၀တ္႐ံုကုိခြၽတ္ကာ
အျပင္သြားလွ်င္၀တ္ေသာ ပိုးသား၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္
လိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။
နန္းေတာ္အျပင္ထြက္ရန္ ဂိတ္တံခါးနားေရာကေသာအခါ
/သားေတာ္~ဘယ္သြားမလို႔လဲ/
"သားေတာ္~မယ္ေတာ့္အုပ္ဂူဆီသြားမလို႔ပါ"
/ဟင္း~ခရီးကျပန္လာရင္ ညမိုးခ်ဳပ္ေနမွာဆိုေတာ့
သားေတာ္အတြက္ အႏၲာရယ္မ်ားလြန္းတယ္
လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတယ့္တေနရာရာမွာ တညတည္းခိုလိုက္ပါ/
"ဟုတ္~သားေတာ္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါအံုးခမည္းေတာ္"
သူလည္းလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္ ၿပီးတာနဲျမင္းေပၚ
တက္ကာ နန္းေတာ္ရယ့္တည္ေနရာၿမိဳ႕ႏွင့္
အလွမ္းေ၀းတယ့္ ေတာအုပ္ေလးထဲသို႔
သူလာခ်င္တယ့္ေနရာ ကိုေရာက္ေတာ့သူ႕ျမင္းကို
သစ္ပင္မွာတြဲခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ရံေတာ္ရဲမက္ေတြကို
"ကိုယ္ေတာ္ တေယာက္တည္းခနေနခ်င္တယ္
မင္းတို႔ေတြကိုယ္ေတာ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အနားယူၾက''
သူလည္းရဲမက္ေတြကိုအမိန္႔ေပးၿပီး
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက ေျမေနရာေလးစီသို႔
"မယ္ေတာ္ သားလာတယ္...သားမယ္ေတာ့္ကိုအရမ္း
လြမ္းတယ္...သားေတာ္နဲ႔သက္ဆံုးတိုင္အထိ ရိွေနေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့...သားေတာ္ရယ့္အနားကေန
အေစာႀကီးထြက္သြားတယ္ေနာ္...သားအရမ္းပင္ပန္း
တယ္... အဲ့လိုပူေလာင္တယ့္ေနရာမွာေနရတာ
သား ေအးခ်မ္းမႈလိုခ်င္တယ္ ၿပီးေတာ့မယ္ေတာ္
လုပ္ေကြၽးတယ့္ မယ္ေတာ့္လက္ရာေတြကိုလည္းအရမ္းလြမ္းတယ္"
ထယ္ေယာင္းလည္းသူ႕မယ္ေတာ္ရယ့္
ေျမေနရာကိုအ႐ိုအေသေပးၿပီး
"သားေတာ္ မယ္ေတာ္ကိုကတိေပးထားတယ္အတိုင္း
ေကာင္း"မႊန္"ေနပါ့မယ္"
"သားေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ မယ္ေတာ္"
"ေကာင္းေကာင္းေနရစ္ခဲ့ပါ"
သူလည္းထိုေနရာကိုေက်ာခိုင္းကာထြက္လာခဲ့သည္
သူတို႔လည္း ခရီးကေနျပန္လာေတာ့
ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္
ေရွ႕မွာျမင္ေနရတယ့္ ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္တခုမွာ
၀င္တည္းဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္
......
သူလည္းထိုေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့
အင္းေကာင္းပါတယ္ တိုင္းျပည္ရယ့္အေကာင္းဆံုး
နဲ႔နာမည္အႀကီးဆံုး ေဆာင္ေၾကာၿမိဳင္ဘဲ
သူလည္းအခန္းနံပတ္ရဖို႔အတြက္ေစာင့္ေနရင္း
ဘာလို႔အိမ္ေရွ႕စံျဖစ္ၿပီးေစာင့္ေနလည္းမေမးနဲ႔
ဘာလို႔ဆိုေတာ့အိမ္ေရွ႕စံရယ့္ မ်က္ႏွာကိုျမင္ဖူး
တယ့္သူေတြက နန္းေတာ္နဲ႔သက္ဆိုင္တယ့္
လူေတြပဲရိွတာကို
ေစာင့္ေနရင္း ေကာင္ေလးတေယာက္ မဟုတ္ဖူး
အရမ္းလွတယ့္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္
ထယ္ေယာင္းသူ႕ဘ၀သက္တန္းတေလ်ာက္
အဲ့ေလာက္မိန္းကေလးအ႐ံႈးေပးရေအာင္လွတယ့္
ေယာက်္ားေလးမ်ဳိးမျမင္ဖူး အရမ္းလွရက္ႏိုင္လြန္းတယ္ ေကာင္ေလးရာ
သူေငးေနတုန္းမွာဘဲ ေကာင္ေလးကသူ႕အနားေျပးလာၿပီးသူ႕ေက်ာေနာက္မွာလာပုန္းတယ့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္သူ႕ရယ့္ရင္ခုန္
သံေတြကပိုက်ယ္လာသည္
သူေၾကာင္အေနတုန္းမွဘဲ ေနာက္ထပ္ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားတယ့္ မိန္းကေလးတေယာက္ထြက္လာၿပီး သူ႕ရယ့္
ေကာင္ငယ္ေလးကို ေဒၚသတႀကီး သူ႕အေနာက္ကထြက္လာဖို႔ေအာ္ေနသည္
"ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု!!နင္ကိုငါထြက္လာခဲ့လို႔ေျပာေနတယ္
မလား''
"အီးဟီး!...ေဒၚေလးကသားကို႐ိုက္မို႔မလား.. အင့္
မလာဘူး''
သူမွာေတာ့အေရွ႕ကေဒါသတႀကီးေအာ္ေနတယ့္မိန္းကေလးနဲ႔ သူ႕ေက်ာေနာက္မွသူ႕ကိုကာၿပီးျငင္းဆန္ေန
တယ့္ေကာင္ေလးနဲ႔ သူကအလယ္မွာေတာင့္ေတာင့္ႀကီး
"ေအ~နင္မလာရင္ငါလာတယ္"
ဆိုၿပီး သူ႕ေက်ာေနာက္ကေကာင္ေလးအနားကိုေရာက္
လာၿပီး႐ိုက္ေနတယ့္
*ျဖန္း!... ျဖန္း!... *
သူ႕လည္းအသိလႊတ္သြားကာသူသတိျပန္၀င္လာေတာ့
သူက႐ိုက္ေနတယ့္ႀကိမ္လံုးကို လက္နဲ႔ဖမ္းဆုတ္ထားၿပီ
"မ႐ိုက္နဲ႔!.... "
"ဟန္?!"
"ဟင္?... ဟင့္"
"အရႊယ္ေရာက္ၿပီးသားလူတေယာက္ကိုအဲ့လိုမ႐ိုက္နဲ႔အထူးသျဖင့္ဒီေကာင္ေလးကိုပဲ"
"ဘာလဲ သခင္ေလးကဘယ္သူလဲ"
"ငါက.... "
"မင္းကတိုင္းျပည္ရယ့္အိမ္ေရွ႕စံကိုေတာင္ျပန္
ေျပာရဲတယ္ေပါ့... အတင့္ရဲလွခ်ည္လား!!! "
သူေျပာဖို႔လုပ္တုန္းရိွေသး သူ႕ကိုယ္ရံေတာ္ေခါင္းေဆာင္က ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ခုနကသူ႕ကိုေမးေနတယ့္မိန္း
ကေလးက
"စိုးရြံ႕မိပါတယ္!!!!! အိမ္ေရွ႕စံ!!! က်ေနာ္မ်ဳိးမကို
ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ"
"အမ္?... ဒါနဲ႔မယ္မင္းနဲ႔ ဒီကအေသးေလးနဲ႔က
ဘယ္လိုပက္သတ္တာလဲအဟမ္း"
"က်မရယ့္... တူအရင္းပါအရွင့္သား"
"အမ္"အမယ္ေလးငါ့ရယ့္ေဒၚေလးျဖစ္လာမယ့္သူပဲ
"ထ.. ထေတာ့ရတယ္"
ၿပီးတာနဲ႔သူလည္း အခန္းေသာ့ကိုယူကာဟိုအေကာင္
ေပါက္ကို မ်က္စိတဖက္မိွတ္ျပၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့လိုပ္တယ္
ဒါကိုမသိတယ့္ ေဂ်ာင္ကုကုရယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့
*အင္း~တိုင္းျပည္ရယ့္အိမ္ေရွ႕စံကအရမ္းေခ်ာေပ
မယ့္... မ်က္ေၾကာလိုက္ေနတယ္နဲ႔တူတယ္
အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ*
......
Ongoingလိုက္ေပးၾကပါလို႔ဒါဒါတို႔ေရ
ဒီထက္ေကာင္းတယ့္ေအာင္ေရးေပးခ်င္တာကို~
Idea ကလည္းမထြက္ဘူးရယ္
Vote & feedback🌟💬
Work-2254>_<
Uni###
<ဤဇာတ်လမ်း ပါအကြောင်းအရာများသည်
စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်>
12ရာစု ရှီလာတိုင်းပြည် ရယ့်အေးချမ်းသာယာတယ့်
နေ့လေးတနေ့၌ ရှီလာတိုင်းပြည်ရယ့်နာမည်အကြီး
ဆုံး ဆောင်ကြောမြိုင်လေးရယ့် အထဲမှထွက်လာသော အသံတသံ
"ဂျွန်ဂျောင်ကု!!!!!!! "
အော်သံရယ်အဆုံး ဆောင်ကြောမြိုင်ရယ့်အလုပ်သမားတွေအတွက်ကတော့ သိပ်ထူးဆန်းမနေ ထိုအခါ တီးတိုးထွက်လာသော အသံမ်ား
*ဟင်း~ဘာတွေမွှေထားပြန်ပြီလဲမသိဘူး*
*လုပ်ပြန်ပြီဟာ~ဘာပြဿနာရှာထားပြန်ပြီမသိ
သူဌေးရယ့်မနက်စော"စီး"အော်သံနဲ့တော့ ငါဒီနေ့
လာဘ်ပိတ်တယ့်နေထင်တယ်*
*ဒီကလေးတော့ ဘာတွေလုပ်ထားပြန်ပြီမသိ*
ထိုသို့ထိုသို့ဖြင့် စကားသံမ်ား ဆောက်ကြောမြိုင်
ရယ့်သူဌေး သခင်မ ဂျွန်ဘိုရာ ရယ့်တူ ဂျွန်ဂျောင်ကု
ဆိုတယ့်ကောင်လေးဟာ မွှေကိုမွှေနိုင်လွန်းတယ်
ဒါပေမယ့်လည်းဆောင်ကြော့မြိုင်မှာရှိတာ့်အလုပ်သမားတိုင်းရယ့် အချစ်ခံလေး
ဒါပေမယ့် မွှေတယ့်အချိန်ဆိုရင် တော်တော်အမြင်ကပ်စရာကောင်းသှ်။
(သှ်) [သည်အတိုကောက်]
"ဘယ္မလဲ ဂျွန်ဂျောင်ကု နင်ထွက်မလာသေးဘူး
လား ထွက်လာခဲ့စမ်း!!"
*မရယ်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ ကုငယ်ကကလေးပဲရှိသေး
တာကို မလည်းဒေါ်သလေးလျော့ ဟုတ်ပြီလား*
"ကျစ်~ဆာရန်း အဲ့ကလေးကလေမွှေကိုမွှေနိုင်လွန်း
တယ်"
''အင်း~ကျမသိတယ်~ဒါပေမယ့်ကုငယ်က
ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မိဘတွေကိုသူ့မျက်စိရှေ့
တင်ဆုံးရံှုးထားရတာလေမရယ့်~ကုငယ်ကအရမ်းသနားဖို့ကောင်းတယ် အဲ့ကလေးဒီလိုပျော်ရွှင်လာဖို့တောင် မဘဲမနည်းလုပ်ယူထားရတာဆို"
"ဟူး~အင်းပါ မ မဆူတော့ပါဘူး
မောင်လည်း အလုပ်ရှိတယ်မလား သွားတော့လေ"
*အင်း~မမောင်သွားမယ်*
သူလည်းထွက်သွားတယ့် မောင်ရယ့်ကျောပြင်ပျောက်သွားတယ့်အထိ ငေးကြည့်
နေလိုက်တယ်
သူနဲ့ မောင်ဆိုတာ လိင်တူလက်ထပ်ယူထားတယ့်
သူတွေလေ တချို့ကြတော့လည်း မိန်းကလေးချင်း
ဘယ်လိုကြိုက်တာလဲ ဘာဖြစ်တယ်ဆိုပြီး ကဲ့ရယ့်ကြ
သည် ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်ပါ သူအဲ့တာတွေဂရုမစိုက်
"ဟေ့!.. ဒီကိုလာအုံး"
*ဟုတ်.. သခင်မလေးဘာများပြောစရာရှိလဲမသိဘူး
ခမ်~*
"သြား.. နင်တို့သခင်လေးကိုသွားရှာပြီးခေါ်လာခဲ့"
*ဟုတ်*
ထိုလူလည်း ဂျောင်ကုဆိုတယ့်ကောင်လေးကို
လိုက်ရှာနေပြီး မကြာခင် ချယ်ရီပင်အောက်မှာ
ထိုင်နေတယ့် ဂျောင်ကုကိုမြင်မှ
*သခင်လေး!... *
"အေမ့!!...လန့်လိုက်တာ...မင်းကလည်း
ဖြေးဖြေးခေါ်ပါဟ"
*တောင်ပန်ပါတယ်သခင်လေး... ဟိုဟာသခင်မ
ကသခင်လေးကိုလာခဲ့ဖို့ခေါ်ခိုင်းလို့ပါ*
Jk/pov::အိစ်!!! ငါတော့သေပြီ အဒေါ်ဘာအပြစ်ပေးပြန်တော့မလဲမသိ မျဖစ္ဘူး
ရှောင်မှရမယ်
"အာ!... အင်း~မင်းအရင်သွားနှင့် ငါနောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်"
*သခင်လေးပြေးမလို့မဟုတ်လား*
"ဟဲ"မင်းကလည်းငါအရိုက်မခံချင်ဘူး"
ထိုအလုပ်သမားကောင်လေးရယ့်စိတ်ထဲမှာလည်း
*အော် သခင်လေးရယ် အရိုက်မခံချင်ရင်လည်း
အစကတည်းကပြဿနာမီးခွက်ထွန်းပြီး မရှာပါနဲ့
လား*လို့ပြောမိသည် အပြင်မှာတော့ထုတ်မပြော
*ဟုတ်ဒါဆိုကျနော် သွားလိုက်ပါအုံးမယ်*
က်က္သေရ ရှိလှတယ့်ထိုနန်းတော် အာဏာတွေပြည့်
နှက်နေတယ့် နေရာ ထိုပူလောင်သောနေရာ
^အိမ်ရှေ့စံ သွားလို့ရပါပြီ အကုန်အဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ^
"အင်း~"
ထယ်ယောင်းလည်း အိမ်ရှေ့စံ၀တ်ရုံကိုချွတ်ကာ
အပြင်သွားလျှင်၀တ်သော ပိုးသား၀တ်စုံကို၀တ်ဆင်
လိုက်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။
နန်းတော်အပြင်ထွက်ရန် ဂိတ်တံခါးနားရောကသောအခါ
/သားတော်~ဘယ်သွားမလို့လဲ/
"သားတော်~မယ်တော့်အုပ်ဂူဆီသွားမလို့ပါ"
/ဟင်း~ခရီးကပြန်လာရင် ညမိုးချုပ်နေမှာဆိုတော့
သားတော်အတွက် အန္တာရယ်များလွန်းတယ်
လုံခြုံစိတ်ချရတယ့်တနေရာရာမှာ တညတည်းခိုလိုက်ပါ/
"ဟုတ်~သားတော်ကိုသွားခွင့်ပြုပါအုံးခမည်းတော်"
သူလည်းလှည့်ထွက်လာခဲ့သည် ပြီးတာနဲမြင်းပေါ်
တက္ကာ နန်းတော်ရယ့်တည်နေရာမြို့နှင့်
အလှမ်းေ၀းတယ့် တောအုပ်လေးထဲသို့
သူလာချင်တယ့်နေရာ ကိုရောက်တော့သူ့မြင်းကို
သစ်ပင်မှာတွဲချိတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ရံတော်ရဲမက်တွေကို
"ကိုယ်တော် တယောက်တည်းခနနေချင်တယ်
မင်းတို့တွေကိုယ်တော်နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ အနားယူကြ''
သူလည်းရဲမက်တွေကိုအမိန့်ပေးပြီး
တောင်ကုန်းလေးပေါ်က မြေနေရာလေးစီသို့
"မယ်တော် သားလာတယ်...သားမယ်တော့်ကိုအရမ်း
လွမ်းတယ်...သားတော်နဲ့သက်ဆုံးတိုင်အထိ ရှိနေပေးမယ်ဆိုပြီးတော့...သားတော်ရယ့်အနားကနေ
အစောကြီးထွက်သွားတယ်နော်...သားအရမ်းပင်ပန်း
တယ်... အဲ့လိုပူလောင်တယ့်နေရာမှာနေရတာ
သား အေးချမ်းမှုလိုချင်တယ် ပြီးတော့မယ်တော်
လုပ်ကျွေးတယ့် မယ်တော့်လက်ရာတွေကိုလည်းအရမ်းလွမ်းတယ်"
ထယ်ယောင်းလည်းသူ့မယ်တော်ရယ့်
မြေနေရာကိုအရိုအသေပေးပြီး
"သားတော် မယ်တော်ကိုကတိပေးထားတယ်အတိုင်း
ကောင်း"မွှန်"နေပါ့မယ်"
"သားတော်ပြန်တော့မယ် မယ်တော်"
"ကောင်းကောင်းနေရစ်ခဲ့ပါ"
သူလည်းထိုနေရာကိုကျောခိုင်းကာထွက်လာခဲ့သည်
သူတို့လည်း ခရီးကနေပြန်လာတော့
တော်တော်မိုးချုပ်နေပြီဖြစ်တာကြောင့်
ရှေ့မှာမြင်နေရတယ့် ဆောင်ကြောမြိုင်တခုမှာ
၀င်တည်းဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်
......
သူလည်းထိုဆောင်ကြောမြိုင်ကိုအကဲခတ်ကြည့်တော့
အင်းကောင်းပါတယ် တိုင်းပြည်ရယ့်အကောင်းဆုံး
နဲ့နာမည်အကြီးဆုံး ဆောင်ကြောမြိုင်ဘဲ
သူလည်းအခန်းနံပတ်ရဖို့အတွက်စောင့်နေရင်း
ဘာလို့အိမ်ရှေ့စံဖြစ်ပြီးစောင့်နေလည်းမမေးနဲ့
ဘာလို့ဆိုတော့အိမ်ရှေ့စံရယ့် မျက်နှာကိုမြင်ဖူး
တယ့်သူတွေက နန်းတော်နဲ့သက်ဆိုင်တယ့်
လူတွေပဲရှိတာကို
စောင့်နေရင်း ကောင်လေးတယောက် မဟုတ္ဖူး
အရမ်းလှတယ့် ယောကျ်ားလေးတယောက်
ထယ်ယောင်းသူ့ဘ၀သက်တန်းတလျောက်
အဲ့လောက်မိန်းကလေးအရံှုးပေးရအောင်လှတယ့်
ယောကျ်ားလေးမျိုးမမြင်ဖူး အရမ်းလှရက်နိုင်လွန်းတယ် ကောင်လေးရာ
သူငေးနေတုန်းမှာဘဲ ကောင်လေးကသူ့အနားပြေးလာပြီးသူ့ကျောနောက်မှာလာပုန်းတယ့်ကောင်လေးကြောင့်သူ့ရယ့်ရင်ခုန်
သံတွေကပိုကျယ်လာသည်
သူကြောင်အနေတုန်းမှဘဲ နောက်ထပ်ကြိမ်လုံးကိုင်ထားတယ့် မိန်းကလေးတယောက်ထွက်လာပြီး သူ့ရယ့်
ကောင်ငယ်လေးကို ဒေါ်သတကြီး သူ့အနောက်ကထွက်လာဖို့အော်နေသည်
"ဂျွန်ဂျောင်ကု!!နင်ကိုငါထွက်လာခဲ့လို့ပြောနေတယ်
မလား''
"အီးဟီး!...ဒေါ်လေးကသားကိုရိုက်မို့မလား.. အင့်
မလာဘူး''
သူမှာတော့အရှေ့ကဒေါသတကြီးအော်နေတယ့်မိန်းကလေးနဲ့ သူ့ကျောနောက်မှသူ့ကိုကာပြီးငြင်းဆန်နေ
တယ့်ကောင်လေးနဲ့ သူကအလယ်မှာတောင့်တောင့်ကြီး
"အေ~နင်မလာရင်ငါလာတယ်"
ဆိုပြီး သူ့ကျောနောက်ကကောင်လေးအနားကိုရောက်
လာပြီးရိုက်နေတယ့်
*ဖြန်း!... ဖြန်း!... *
သူ့လည်းအသိလွှတ်သွားကာသူသတိပြန်၀င်လာတော့
သူကရိုက်နေတယ့်ကြိမ်လုံးကို လက်နဲ့ဖမ်းဆုတ်ထားပြီ
"မရိုက်နဲ့!.... "
"ဟန်?!"
"ဟင်?... ဟင့်"
"အရွှယ်ရောက်ပြီးသားလူတယောက်ကိုအဲ့လိုမရိုက်နဲ့အထူးသဖြင့်ဒီကောင်လေးကိုပဲ"
"ဘာလဲ သခင်လေးကဘယ်သူလဲ"
"ငါက.... "
"မင်းကတိုင်းပြည်ရယ့်အိမ်ရှေ့စံကိုတောင်ပြန်
ပြောရဲတယ်ပေါ့... အတင့်ရဲလှချည်လား!!! "
သူပြောဖို့လုပ်တုန်းရှိသေး သူ့ကိုယ်ရံတော်ခေါင်းဆောင်က အော်ပြောလိုက်တော့ ခုနကသူ့ကိုမေးနေတယ့်မိန်း
ကေလးက
"စိုးရွံ့မိပါတယ်!!!!! အိမ်ရှေ့စံ!!! ကျနော်မျိုးမကို
ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ"
"အမ်?... ဒါနဲ့မယ်မင်းနဲ့ ဒီကအသေးလေးနဲ့က
ဘယ်လိုပက်သတ်တာလဲအဟမ်း"
"ကျမရယ့်... တူအရင်းပါအရှင့်သား"
"အမ်"အမယ်လေးငါ့ရယ့်ဒေါ်လေးဖြစ်လာမယ့်သူပဲ
"ထ.. ထတော့ရတယ်"
ပြီးတာနဲ့သူလည်း အခန်းသော့ကိုယူကာဟိုအကောင်
ပေါက်ကို မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြပြီး အခန်းထဲ၀င်လာခဲ့လိုပ်တယ်
ဒါကိုမသိတယ့် ဂျောင်ကုကုရယ့် စိတ်ထဲမှာတော့
*အင်း~တိုင်းပြည်ရယ့်အိမ်ရှေ့စံကအရမ်းချောပေ
မယ့်... မျက်ကြောလိုက်နေတယ်နဲ့တူတယ်
အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့သနားဖို့ကောင်းလိုက်တာ*
......
Ongoingလိုက်ပေးကြပါလို့ဒါဒါတို့ရေ
ဒီထက်ကောင်းတယ့်အောင်ရေးပေးချင်တာကို~
Idea ကလည်းမထွက်ဘူးရယ်
Vote & feedback
Work-2254>_<