"Athenaaaa..."
"Shut up, Patrick."
Nakaharap ako sa lababo sa may labas ng Girls Bathroom. Habang hirap na hirap na tinatanggal ang pintura sa kamay ko. Idagdag mo pa ang nakakainis na si Patrick. Kanina pa siya nangungulit at tawag ng tawag sa pangalan ko
Natigilan ako sa ginagawa nang dumungaw siya sa mukha ko.
"Just say it." He said, and smile.
"Alin ba kasi? Napaka kulit mo naman!" Binasa ko ng tubig ang mukha niya. Kaya napaatras siya palayo sa'kin.
Ako naman ngayon ang napangiti dahil sa itsura niya. Sinamaan niya naman ako ng tingin.
Maka-react naman ang isang 'to. Hindi naman siya mukhang basang sisiw! Talsik nga lang 'yon ng tubig.
I rolled my eyes at him and turned my gaze to my hands. "If you want an answer, then I don't miss you. Is that enough now? " Ipinagpatuloy ko ang pag-alis ng pintura sa kamay ko.
Wala siyang naging tugon kaya binalingan ko siya ng tingin. I raised my eyebrows at him.
"Are you sure about that?" He asked and stepped forward beside me.
Natigilan ako nang makita ang pag-angat ng braso niya at pagdampi ng panyo sa noo ko. He's holding my handkerchief. He is taller than me. Kaya napaangat ang tingin ko sa kaniya habang ginagawa niya 'yon.
"Of course, why do you miss someone who disappear like a bubbles tapos magpapakita sa'yo na parang hindi ka iniwasan ng ilang linggo, Right?" I said to him.
Mula sa noo ay bumaba ang tingin niya sa mata ko. Ibinaba ko ang tingin ko sa aking mga paa. Hindi ko kayang labanan ang titig niya.
He held my chin and slightly pushed it to make my face look at him. "You missed my presence. Ayaw mo lang aminin."
"Bahala ka."
Inalis ko ang kamay niya na nakahawak sa chin ko. Narinig ko ang mahina niyang pagtawa saka dinampian ulit ng panyo ang noo ko.
"Ano bang ginagawa mo diyan?"
"I'm removing the stain on your forehead."
"Okay.."
Iniwas ko ang paningin sa kaniya at doon na lang sa balikat niya tumingin. And because we are close to each other now, I can smell his perfume.
In fairness mangtatanghali na mabango pa rin siya.
I heard his sigh and I saw his shoulder move. "About the sudden avoiding and hiding from you. Sorry for that. " He sincerely said
Ibinaba na niya ang braso niya at inabot sa'kin ang panyo ko. Kinuha ko naman iyon sa kaniya.
"I'm not accepting apologies without explanation." I said and crossed my arms at him.
Ngumiti siya at ginulo ang buhok ko. "Sorry for my ghosting phase. I just needed it to think and breathe."
Kumunot ang noo ko. "Ano naman ang kinalaman ko ro'n?"
"Nothing.." he brushed the back of his hair.
Hinampas ko ang braso niya. "Kung maka-ignore ka kasi sa'kin. Para naman hindi mo 'ko kaibigan!"
"Of course we're friends.... But I want more."
"A-anong sabi mo?!" I stopped from what he said. I don't know if I clearly hear it. But what 'more' he wanted?!
He chuckled and held my shoulders. He turned me back. "Wala akong sinasabi. Bumalik ka na do'n. Bibili ako ng lunch." Sabi niya habang nasa likuran ko.
Nang bitawan niya ang balikat ko ay humarap ako sa likod. Pero mabilis na siyang tumakbo bago pa ako makapagsalita sa kaniya.
"Bili mo rin ako ah!" I shouted. He didn't turn his back he just waved his hands.
Napabuntong hininga ako. Tama ba ang narinig ko kanina? Or sadyang pagod lang ang isip ko. Bahala na nga.
Bumalik ako sa Court at naabutan ang mga kaklase ko na nakain na rin for lunch. They group their selves to their friends. Hindi ko naman alam kung kanino ako tatabi dahil wala sila Bianca. Siguro ay sa Canteen kumain. So I just sat alone in my place a while ago and waited for Patrick to come back.
After a minute ay nakabalik na siya. Mayroon siyang dala na dalawang cup ng somai rice at dalawang bottled water.
"Kumakain ka naman siguro nito 'no? Hindi ko kasi alam kung anong bibilin ko sa'yo."bungad niya sa akin.
"No worries. Kumakain ako ng kahit anong food. Huwag lang mapait sa panlasa."
"Dapat pala binilhan kita ng ginisang amplaya." Pang-aasar niya pa. "Sige na kain na."
We just eat there peacefully. Hindi ko na siya tinanong tungkol sa huli niyang sinabi kanina nung nasa girls bathroom pa kami. Baka akalain niya pa na big deal 'yon sa'kin.
Nang matapos ang lunch naming lahat ay nagpractice na ang mga kaklase ko. Dahil wala naman na akong gagawin sa Court, I decided to go back in our room. Sumabay naman sa akin si Patrick dahil babalik na rin siya sa room nila.
Habang naglalakad kami papunta sa building namin, tinanong ko siya kung bakit sila biglang tumulong sa section namin. Sinabi niya lang na sobrang sipag daw kasi ng section namin at lagi niya nakikita sa Court.
So lagi nga siya napapadaan sa Court pero hindi man lang nagpakita sa'kin!
I don't miss him ah! It just that naguguluhan ako if bakit siya naglalaho bigla tapos magpapakita rin ng biglaan. Basta ang gulo niya.
Nang marating na namin ang floor ng room ko ay nagpaalam na ako a kaniya.
"Sabay tayo mamaya pag-uwi." Pag-aya niya sa'kin.
"Pa'no kung ayaw ko?" I said, teasing him. "Ako naman mang ghosting phase sa'yo."
"Bahala ka. Basta pupunta ako rito." Sabi niya at ginulo ang buhok ko. "Sige na. Babalik na 'ko sa room."
I nodded and turned my back at him. Pumasok na'ko sa room namin at siya naman ay dumiretso na sa room nila sa third floor.
•••••
"Sure ka na okay lang talaga na mag commute ka?" Tanong ni Patrick.
Tinupad niya ang sinabi niya at pinuntahan nga ako nang mag-uwian na. Kaya naman hindi nakatakas sa amin ang panunukso ng ilan sa mga kaklase ko. Sinabi pa ng iba na nagtatampo raw si Michelle.
I don't know if Michelle likes Patrick. Well, Wala naman malisya sa pagsasabay namin ni Patrick sa pag-uwi. Nakasanayan na lang namin. And he's the only one that I'm comfortable with.
"Oo nga. I just need to text the driver para hindi na siya pumunta." Humarap ako sa kaniya. Tinaas, baba ang kilay at nagpa-cute.
Nagkamot siya ng buhok niya."Pero hindi mo naman alam ang pauwi sa inyo."
"Kaya nga sasamahan mo 'ko 'diba?" I pout in front of him.
Matagal niya akong tinignan kaya tinagalan ko rin ang pagpapa-cute. Isang buntong hininga ang ginawa niya bago pumayag. Anong saysay ng pagsabay niya sa'kin pauwi kung hindi niya susubukan na ihatid ako 'diba?
Wait tama naman 'diba? Wala naman mali do'n. Yeah. Right.
"Saan nga ulit ang bahay niyo?" Tanong niya habang nasa gilid kami ng kalsada at nag-aabang ng sasakyan.
"Hmm.." Napatingin siya sa'kin ng hindi agad ako nakasagot.
Nilakihan niya ako ng mata. "Don't tell me na hindi mo alam?"
"Alam ko! Is there no right to think what exactly the name of our village? Grabe ka naman."
"Oh, saan nga kayo?" Agad niyang tanong.
Sinamaan ko siya ng tingin. "Kung napipilitan ka lang. Huwag mo na ko samahan." Lumayo ako sa kaniya ng kaunti at nag-abang ng tricycle. "I can manage my self."
Kung ayaw niya edi huwag!
Agad kong pinara ang tricycle na padaan sa harapan namin. Hindi ko sinulyapan si Patrick But I know he still at my back. Baka ayaw niya nga talaga ako sabayan. Bahala siya.
Agad akong sumakay sa loob ng tricycle. Nang makaupo ay nagulat ako ng sumunod si Patrick at umupo sa tabi ko. He turn his gaze at me so I raised my eyebrows at him.
"Oh, bakit ka sumunod?" Tanong ko sa kaniya.
"Neng, saan kayo?"
Napatingin ako kay Manong Driver na nag-aabang sa sagot ko.
"Ah sa Dream Ville two po." Pagkasagot ko ay agad na umandar ang tricycle.
"Marunong ka mag commute?"
Napatingin ako kay Patrick ng tanungin niya iyon. Agad naman akong umiling.
His forehead crease. "Eh bakit ka bigla-biglang sumasakay ng tricycle?"
Napalunok ako at parang nahiya. "Ah... Try lang? Eh.. g-gan'to nakikita ko sa ibang students kapag pauwi. Nasakay ng tricycle ang mga nagco-commute."
I hear him sigh. "Hindi lahat ng tricycle na masasakyan mo ay papuntang Dream Ville."
My eyes widened. Hindi ko naman alam 'yon! Akala ko ay basta sasakay na lang sa tricycle. Kasi gano'n ang nakikita ko sa ibang students when I'm waiting for my service.
"So kung sumakay ka sa ibang tricycle baka nailigaw ka na." Napailing siya. "Buti na lang nasaktuhan."
Nahiya ako bigla. I feel innocent about doing this thing. Actually, it's my first time riding on a tricycle without guards or older people beside me. Lagi kasi akong may bantay.
Wala akong nagawa kun'di mag sorry kay Patrick kasi mukhang bother siya doon. I'm stupid for not thinking about my safety. Now I know that the commute is not easy, especially for students. Pero may iilan pa nga akong nakikita na sa jeep sumasakay na mas bata pa kaysa sa'kin. Well, I admire them for that. I hope Na matutunan ko rin.
I want to live normal without bothering about the presence of people around me.
Habang umaandar ang tricycle na sinasakyan namin ay nakatingin lang ako sa bawat nadadaanan nito. Mga kalsada na napapaligiran ng puno at mga taong naglalakad sa gilid nito.
Pinakikiramdaman ko si Patrick na walang kibo sa tabi ko. Tahimik lang din siya at nakataw sa bawat nadaraanan namin.
"Ouch!" Napahawak ako sa ulo ko. Nasa daanan na kami na lubak. Kaya hindi maiwasan na umalog ang tricycle at ma-untog ang ulo ko.
"Tangkad 'yan?"
Sinamaan ko ng tingin si Patrick ng asarin niya ako. Nagawa pa mang-asar ang sakit na nga ng ulo ko!
The tricycle is not that small, but when you compare it to the car, the car is more comfortable. The inside of a tricycle is too tin for two people. There is a small rectangular mirror in front of our chair. Pinagmasdan ko ang reflection namin ni Patrick. Hindi maipagkakaila na mas matangkad talaga siya sa akin.
Inayos ko ang buhok ko ng liparin ito dahil sa hangin. I still stared at our reflection. Hindi ko alam why I find it cute when we are beside of each other. Me and Patrick. Patrick and I.
Napakunot ang noo ko when there's a sudden realization. What the hell ano ba yung iniisip ko?!
Naulit na naman ang pag-untog ko kaya hindi ko maiwasan mapapikit. I'm not that tall pero nadadala ako ng sasakyan kaya ako nauuntog.
Napadilat ako ng mata. Inangat ko paningin ko kay Patrick nang maramdaman ko na lang ang kamay niya sa ibabaw ng ulo ko. Tila pinipigilan na mauntog ako sa anumang parte ng loob ng tricycle.
Napalunok na lang ako nang magtama ang aming mga balikat. Sign that we're so close to each other again. Nakakarami na siya ah.
I looked up at him. He was just staring at the road like placing his hands on my head was normal for him. Siya naman ay nakokontrol niya ang sarili niya dahil mukhang sanay siya sa pagsakay ng tricycle.
"Hanggang dito na lang po. Bawal kami pumasok sa loob."
Nang huminto ang tricycle sa tapat ng Village namin ay saka lang kami napaayos saka bumaba. Nauna siyang lumabas. Nang palabas na ako ay inalalayan niya ang ulo ko para hindi mauntog.
Kinuha ko ang wallet ko at iaabot na sana ang Five Hundred pesos bilang bayad. Nang maunahan ako ni Patrick mag-abot ng Fifty Pesos. Pagkaabot niya ay umalis na ang tricycle.
"Napaka laki ng pera mo. Hindi Afford ni Manong." Pagbibiro niya.
I rolled my eyes. "Sorry hindi ko alam. Meron naman siguro silang panukli. Or okay lang naman kung walang sukli. Tama naman ang pinagbabaan sa'tin."
Tinignan niya ako ng matagal na para bang hindi makapaniwala sa sinabi ko. "Hay nako, Athena." Tumatawa siya habang nailing.
Sinimangutan ko siya. "Tara na nga." Pag-aaya ko.
I stop stepping when he didn't follow me. Hinarap ko ulit siya. He gave me questionable look.
"Why? Akala ko sasamahan mo ako."
He chuckled. "Mukhang gusto mo na'ko i-uwi ah."
"What? I thought you will take me home." I stare at him when he didn't stop laughing. "Okay sabi ko nga hanggang dito lang. By the way thanks sa pagsabay sa tricycle." Tumalikod ako at naglakad papasok ng gate ng village.
Napangiti na lang ako ng maramdaman ang pagsunod niya sa likod ko. I don't know, but his presence makes me feel happy every time he's around me.
"I'm just kidding! Masiyado ka naman seryoso." Sabi niya at sinabayan ako sa paglalakad.
"It's okay lang naman eh. Baka malayo pa ang bahay mo. Gabihin ka pa."
"No, sa Dream Ville Five lang bahay namin."
Lumaki ang mata ko. All this time halos magkalapit lang pala ang village namin!
"Pero ngayon lang ako nakapunta rito. Ito ang pinaka mahigpit sa lahat ng Dream Ville eh."
Sumang-ayon naman ako ro'n. This is not exclusive village pero mahigpit talaga ang guards dito compare to others.
Habang naglalakad kami papunta sa bahay kinuwento niya na hilig niya noon ang mag basketball. Kaya halos lahat ng Dream Ville ay napuntahan niya na dahil sa ibat ibang Court ang pinaglalaruan nila. Except here in Dream Ville 5. He even tell na halos matataas or mayayaman daw ang nakatira rito. Hindi ko naman alam dahil I don't socialize with our neighbors.
He said na mas malalaki raw ang bahay dito kaysa sa kanila. Pansin ko rin naman saka tahimik ang mga tao rito. It likes they are all busy to socialize or go outside their homes. That's why I don't even have friends here.
"Pasok ka muna ah." I said to Patrick while clicking our door bell.
"Hindi na. Nakakahiya naman."
Sinigkitan ko siya ng mata. Gusto ko muna siya painumin or pakainin man lang. Dahil malayo layo ang nilakad namin. Hindi ko akalain na mahirap maglakad sa loob ng village namin. Binuhat niya pa ang bag ko dahil ako ang unang napagod sa amin. Ako ang dapat na mahiya sa kaniya dahil ako naman ang nagpumilit na samahan niya ako.
Maya maya lang ay bumungad sa'min si Manang Linda at pinagbuksan kami ng gate.
"Oh sino itong kasama mo?" Bungad na tanong ni Manang Linda ng makita si Patrick sa gilid ko.
"Ah si Patrick po... K-kaibigan ko po."
I heard Patrick chuckled. "Bakit parang hindi ka sigurado?" Bulong niya sa gilid ko.
Binalingan ko siya ng tingin at sinimangutan. "Bakit? ano pa bang gusto mo?!" Mahina kong tanong sa kaniya.
Tinawanan niya ako sandali. Nang humarap naman siya kay Manang Linda ay nagmano siya rito.
"Patrick po, kaibigan po ni Athena. Pero hindi pa po daw sigurado."
Nalaglag na lang ang panga ko dahil sa sinabi niya.