╔═════ ࿇ ═════╗
𝕮𝖍𝖆𝖕𝖙𝖊𝖗 23
𝕬 𝖓𝖊𝖜 𝖒𝖊𝖒𝖔𝖗𝖞
╚═════ ࿇ ═════╝
လေရာင္ဖ်ဖ်ေအာက္ဝယ္ အလင္းတန္းေလးမ်ားက Freeman စံအိမ္ေတာ္၏ ေခါင္မိုးမ်ားေပၚတြင္ ေႏြးေထြးစြာ ျဖာက်ေနလ်က္ရွိသည္။
ထိုအခိုက္အတန႔္၌ လေရာင္အလင္းတန္းမ်ားေအာက္ဝယ္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ားက တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ အေပၚသို႔ တိမ္းၫြတ္သြားၿပီးလွ်င္ ေလေပၚမွာ ျပန႔္က်ဲေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
ေလာကႀကီးကို အလြန္စိတ္ကုန္ေနသည့္ သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခု ေပၚထြက္လာသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏အေတြးမ်ားထဲ သူငယ္စဥ္က သိခဲ့သည့္ခရစ္စတိုဖာအေၾကာင္းေတြသာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။
သူ ေကာင္းကင္ကို အၾကာႀကီးေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထိုင္ေနတုန္းမွာပဲ မြန္ဒီက သူ႔အနားကပ္လာသည္။
မြန္ဒီကလည္း ယခင္ေန႔မ်ားထဲက ဂ်ရယ္မိုင္ရာကဲ့သို႔ ေခါင္းမိုးေပၚ တအားတက္ဖူးခ်င္ေနခဲ့ေသာသူေလးပင္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကဲ့သို႔ ေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္အတြက္ သူမအေနျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကေန သူမကိုခ်ီေခၚၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ခ်ေပးမွသာ အဆင္ေျပသည္။
ယခုတြင္လည္း သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္မိုးေပၚမွာထိုင္ေနခဲ့ၾကတာ နာရီဝက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကေပ။
သို႔ေသာ္ မြန္ဒီက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပုံစံရွိေနတဲ့ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ဘဝင္မက် ျဖစ္လာသည္။
" ေဟး ဂ်ရယ္ ... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
မြန္ဒီလည္း ေမးခ်င္စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးခ်လိုက္သည္။
" အင္း ဒီလိုပါပဲ .... ရင္ထဲမေကာင္းလို႔ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ သူမကို မၾကည့္ေနဘဲ ေရွ႕တည့္တည့္သာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
မြန္ဒီလည္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္လာၿပီး ႏူတ္ခမ္းအနည္းငယ္ စူပုပ္သြားသည္။
" ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ေသခ်ာေျပာျပေလ ။ ကြၽန္မက လူေတြရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တရင္းတႏွီးမရွိေသးတဲ့ ေရသူမဆိုေပမဲ့လည္း အေျခခံသေဘာတရားေတြေလာက္ေတာ့ နားလည္ေပး ၊ ခံစားေပးတတ္ေနပါၿပီ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာျပစမ္းပါ "
" အင္း .... တစ္ခ်ိန္ကေပါ့ ၊ အတိတ္တစ္ခုမွာ ငါ ခ်စ္ဖူးခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိလာလို႔ လြမ္းေနတာ "
" ဒါဆို ဂ်ရယ္ အခ်စ္စစ္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူေပါ့ေလ "
" အင္း "
မြန္ဒီက မ်က္လုံးေလးေတြ ဝင္းလက္သြားၿပီး ပိုစပ္စုခ်င္လာသည္။
" ေျပာပါ ေျပာပါ။ သူဘယ္သူလဲ။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ခဲ့ၾကလဲ။ မြန္ဒီ့ကို ေျပာျပ "
မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ့လက္ေမာင္းတုတ္တုတ္ႀကီးကို လႈပ္ယမ္းရင္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးေနခဲ့သည္။
" မေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေျပာျပေနရင္ ငါသူ႔ကိုပိုလြမ္းလာတယ္။ ထားေတာ့ "
" ဟာ မရဘူး။ အဲဒီလိုမလုပ္နဲ႔ေလ ဂ်ရယ္ကလည္းကြာ။ မြန္ဒီ့ကို ပုံျပင္လိုမ်ိဳး ေျပျပစမ္းပါ။ နားေထာင္ခ်င္လို႔။ ေျပာျပ ေျပာျပ "
မြန္ဒီက အတင္းဖိအားေပးၿပီး ေမးလာေတာ့ ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္ကေန ျငင္းဖို႔မသက္သာတဲ့အဆုံး ခရစ္စတိုဖာ့အေၾကာင္းကို သူမအား ေျပာျပရန္ အရွိန္ယူျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။
" အင္းပါ ... ဆုံစည္းခြင့္မရွိေတာ့မယ့္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ပုံျပင္တစ္ခုလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ "
" ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ "
မြန္ဒီက ဒူးက်ဳံ႔ထိုင္လိုက္ၿပီး ဒူးေတြေပၚမွာ သူမလက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုတင္ရင္း ေသခ်ာနားေထာင္ဖို႔အတြက္ ေမးေစ့ေထာက္ခဲ့သည္။
" ပုံျပင္ေလးရဲ႕အစကေတာ့ ခ်ယ္ရီေႂကြေတြကေန ဇာတ္လမ္းစခဲ့တယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ နိဒါန္းပ်ိဳးရမယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ေဝေဝဆာဆာပြင့္ခဲ့တဲ့တေန႔ ငါတို႔မ်ိဳးႏြယ္စုေတြနဲ႔ မိစာၦမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ စစ္စျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔ ငါ့အိမ္ကလူႀကီးေတြကလည္း စစ္တိုက္ထြက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အေဖကေတာ့ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးမွာ ငါတို႔ေတြနဲ႔အတူတူေနခဲ့တယ္ေလ။ လက္ရွိအခုငါတို႔ေနေနတဲ့ စံအိမ္ေတာ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အရင့္အရင္ စံအိမ္ေတာ္အေဟာင္းတစ္ခုမွာ ... "
" အင္း "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း သူ႔ေဆးလိပ္ကုန္ခံနီးလာေတာ့ ေဆးလိပ္ကို ဆက္မေသာက္ေတာ့ဘဲ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ ဖိေခ်ရင္း ေဆးလိပ္မီးသတ္ခဲ့သည္ ။
" ငါ အဲဒီေန႔က လွ်ာရွည္ၿပီး အျပင္မထြက္ခဲ့သင့္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔မွာ အေဖနဲ႔အေမေရာ တျခားမိသားစုဝင္ေတြေရာ ငါ့ေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ သူတို႔ဘာသာ အခန္းတစ္ခုမွာ အကုန္စုၿပီး အလုပ္႐ူပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါလည္း အိမ္ကေန ထြက္ဖို႔အခြင့္ေရးရခဲ့တာေပါ့။ မိစာၦေကာင္ေတြကို ရွာရင္း အမဲလိုက္ခဲ့တယ္။
မထင္မွတ္ဘဲ ငါအျမႇီးကိုးေခ်ာင္းေျမေခြးျဖဴေလးကို သြားေတြ႕ေတာ့ သူ႔အေနာက္ကေန သည္းႀကီးမည္းႀကီး ေျပးလိုက္ရင္း ငါ့ျမႇားနဲ႔လိုက္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူ ငါ့လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရသြားေပမဲ့ ငါမႏွိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုသနားၿပီးေတာ့ .... လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အျဖဴစင္ဆုံး ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္က ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိခဲ့တယ္ ... "
ယခုအခ်ိန္တြင္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေခါင္းထဲမွာ သူႏွင့္ခရစ္စတိုဖာတို႔၏ငယ္စဥ္ကေလးဘဝအေၾကာင္း အေတြးပုံရိပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေပသည္။
လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္ နာက်င္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခုက သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ စီးဆင္းလာခဲ့ရင္း။
" သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၃ ႏွစ္စလုံးမွာ ငါ့ဘဝက သမၼာက်မ္းစာေတြထဲက ေအးခ်မ္းစရာသုခဘုံေလးလိုပါပဲ။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ညီေလးလို သူငယ္ခ်င္းလို သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ခင္တြယ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ခု လူႀကီးအျမင္နဲ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ငါ သူ႔အေပၚထားခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက အဲဒီထက္ပိုေနခဲ့သား ... "
ေနာက္ထပ္ ပါးတစ္ဖက္ေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခု စီးက်လာခဲ့ျပန္သည္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ထို ၃ ႏွစ္တာကာလလုံးက " ေပ်ာ္႐ႊင္ရပါတယ္ " ဆိုတဲ့စကားလုံးထက္ ပို၍ေတာင္ အဓိပၸာယ္နက္ရႈိင္းေနခဲ့သည္။
သူ႔အတြက္ မ်က္ရည္က်ျခင္းက ႐ြံမုန္းစရာတစ္ခုကဲ့သို႔ အၿမဲလိုလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္က်ေလ့က်ထမရွိခဲ့ေပ။
ခရစ္စတိုဖာအတြက္ မ်က္ရည္က်ရသည္မွာ ႁခြင္းခ်က္တစ္ခုသာ။
" ဂ်ရယ္ ဂ်ရယ္ ... သူကအခုမရွိေတာ့ဘူးလားဟင္ "
မြန္ဒီေလးက သိလိုစိတ္မ်က္ဝန္းေလးမ်ားျဖင့္ ၾကားျဖတ္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြၾကားမွာ ႐ႊင္ပ်တဲ့အၿပဳံးတစ္ခု ေပၚလာခဲ့သည္။
" ရွိတယ္။ အျပင္မွာလည္း ရွိေသးတယ္။ ငါ့ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ့ အၿမဲတမ္းရွိေနတာေပါ့ "
" ဂ်ရယ္ ငိုေနတယ္ "
မြန္ဒီေလးလို ေရသူမေလးအေနျဖင့္ လူသားတို႔ရဲ႕ငိုျခင္းအေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့သည္မွာ မၾကာေသးေပ။
" ငါကမ်က္ရည္အက်လြယ္တတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ေနဘူး။ ေသာက္အသည္းမာသလို ေခါင္းမာၿပီး အေၾကာတင္းလြန္းတဲ့ေကာင္။ ငါငိုရင္ သိပ္ခံစားေနရလို႔ပဲ "
" ဒါဆို ခုငိုေနတဲ့ခံစားခ်က္က သူ႔ကိုမေတြ႕ရလို႔လား"
" မွန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္လို႔ အသည္းကြဲရလို႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းလည္း တတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူငယ္ခ်င္းထက္ ပိုမခ်စ္မိေစနဲ႔။ တစ္ခ်ိန္သူက မင္းအနားမွာ မရွိေတာ့ရင္ အဲဒီခံစားခ်က္က ေသမတတ္ပဲ။
ငါ့လို အသန္မာဆုံးေကာင္ေတာင္ ဒီေလာက္ခံစားေနရရင္ ေရသူမေလးျဖစ္တဲ့ မင္းဆို ငါ့ထက္ပိုဆိုးလိမ့္မယ္။ အခ်စ္မရွိ သံေယာဇဥ္မရွိရင္ ဘာမွမခံစားရဘူး ။ အဲဒါအသာယာဆုံး ဘဝေနနည္းတစ္ခုပဲ"
မြန္ဒီ မ်က္ႏွာမဲ့သြားသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ဆက္စကားမေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခါးသီးမႈေတြက ရင္ႏွင့္မဆန႔္ေအာင္ ျပည့္တင္းလြန္းခဲ့သည္။
သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲ၌ လေရာင္၏အလင္းျပန္မႈတစ္ခုရွိေနခဲ့ၿပီး နီလာေရာင္မ်က္လုံးအိမ္မ်ားဟာလည္း အလွပဆုံးသက္ဝင္ေနခဲ့လ်က္။
----
ယေန႔က ခရစ္စတိုဖာ၏အားလပ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စံအိမ္ေတာ္ရွိ သူ႔အခန္းထဲတြင္ တီဗြီၾကည့္ေနခဲ့၏ ။
သူဟာ ခႏၶာကိုယ္ကသာ ႀကီးမားသန္မာထြားက်ိဳင္းသေလာက္ ႏွလုံးသားက အလြန္ႏုငယ္ေပသည္။
Romance အခ်စ္ကားမ်ားကို အလြန္ႏွစ္သက္သူျဖစ္ၿပီး အားလပ္ရက္မ်ား၌ အလြမ္းအေဆြးအခ်စ္ဇာတ္ကားမ်ားကို တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္ရႈခံစားကာ ငိုေနတတ္သူျဖစ္၏ ။
သူ ယခုၾကည့္ေနသည့္ အခ်စ္ဒရာမာ႐ုပ္ရွင္က ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာထြက္ရွိခဲ့ေသာ ႐ိုမီယို ဂ်ဴးလိယက္႐ုပ္ရွင္ကားပင္။
ဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ သက္ဝင္ခံစားစီးေမ်ာေနခဲ့လ်က္။
ထို႔ေနာက္ ဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီးသြားခ်ိန္၌ သူ စံအိမ္ေတာ္ကေန အျပင္ထြက္ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
ဂါဗင့္စံအိမ္ေတာ္တြင္ အားလပ္ရက္ရေသာ သူ႔တပည့္ သို႔မဟုတ္ ဝန္ထမ္းမွန္သမွ်က သူ႔ကိုခြင့္မေတာင္းဘဲ အျပင္သြားလာခြင့္ရွိ၏ ။
ဤသို႔ျဖင့္ ခရစ္စတိုဖာလည္း ညေနေစာင္းမွာ စံအိမ္ေတာ္ျပင္ပကေန နာရီဝက္ေလာက္ထိ တျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
မၾကာခင္မွာ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက တုံ႔ဆိုင္းသြားခဲ့ၿပီး သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက အံေသသြားခဲ့ရသည္။
သူႏွင့္ ေျခအလွမ္း ၃၀ ေလာက္အကြာမွာ သူတမ္းတတေနခဲ့ေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္အတူ မြန္ဒီလည္း ရွိေနသည္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ တရယ္တေမာျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း ေျခလွမ္းရပ္သြားခဲ့ေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုၾကည့္ၿပီး သူမက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
ဂ်ခရစ္စတိုဖာက ငိုခ်င္သလို၊ ေဒါသထြက္ေနသလို အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အေဝးကေနလွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္ကို ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ျမင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရပ္ၾကည့္မိေနသည္။
မြန္ဒီလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာမ်က္လုံးဦးတည္ရာအတိုင္း ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ခရစ္စတိုဖာကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
" ဂ်ရယ္ ဂ်ရယ္ ... သူက ဟိုးေန႔က မြန္ဒီတ္ို႔ေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ ေခြးနဂါးေကာင္ႀကီးအုပ္စုထဲကမလားေနာ္"
" ေအး ... ညကငါေျပာခဲ့တဲ့ ငါ့ႏွလုံးသားမွာခုထိရွိေနခဲ့တာ သူေလးေပါ့"
" ဘာ ... တကယ္ႀကီးလား ဂ်ရယ္ "
" ေအး "
မြန္ဒီက "ဝိုး" ဆိုၿပီး အာေမဋိတ္ျပဳလိုက္
ရင္း မ်က္လုံးအျပဴးသား ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ခရစ္စတိုဖာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အံ့အားသင့္ေနခဲ့လ်က္။
သို႔ေသာ္ ခရစ္တိုဖာက သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေနာက္လွည့္လိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
" ဟာ သူဟ္ိုမွာ သြားေနၿပီ။ လုပ္ေလ လိုက္ေလ။ ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲလို႔ "
မြန္ဒီက ဂ်ရယ္မ္ိုင္ရာ၏လက္ေမာင္းကို အသားကုန္ လႈပ္ယမ္းကာ ေအာ္ေျပာေနခဲ့သည္။
" ဟင့္အင္း ... ေနပါေစဟာ။ ငါသူ႔ေနာက္လိုက္သြားရင္ သူပဲငါ့ေၾကာင့္ ထိခိုက္လိုက္မယ္"
" ရား ... ဘာလားေနာ္ "
မြန္ဒီ၏ ယခင္အေစာပိုင္းက အံ့အားသင့္ေနခဲ့ေသာ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးအၾကည့္မ်ားမွာ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ေသာ အၾကည့္ျပဴးျပဴးမ်ားအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားၿပီးေနာက္။
" ရားးး စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးဟာ။ ဂ်ရယ္က ငေၾကာက္ေကာင္ႀကီးပဲ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို မြန္ဒီလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ခဲ့လိုက္ၿပီး ခရစ္စတိုဖာ၏အေနာက္ကို အျမန္သုတ္ေျခတင္ကာ ေျပးလိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။
" ေဟ့လူ .... ရွင္ အဲဒီမွာ ရပ္လိုက္စမ္း။ မရပ္ရင္ ေသမယ္ေနာ္ "
ခရစ္စတိုဖာလည္း သူ႔အေနာက္က မြန္ဒီ၏စြာစ္ိလန္ေနေသာေအာ္သံေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မ်က္လုံးျပဴးက်ယ္သြားလ်က္ ပူထူသြားခဲ့ၿပီး သူလည္းေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ တည့္တည့္ေျပးေတာ့သည္။
မြန္ဒီ၏အမ်က္ေဒါသထြက္ေနခဲ့ေသာပုံစံဟာ သူရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသမွ် ရန္သူေတာ္မ်ားထက္ အလြန္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းလြန္းေနခဲ့သည္။
" ဟာ ေသစမ္း။ ဒီကေလးမေလးကေတာ့ သူ႔စိတ္ႀကီးပဲ။ မြန္ဒီေရ ..... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ေခါင္းဆင္နင္းခံရသကဲ့သို႔ လန႔္ဖ်ပ္သြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို အေျပးလိုက္ခဲ့ရေတာ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာကေတာ့ တစ္စက္ေလးမွ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ရဲဘဲ သူ႔ေရွ႕မွာေတြ႕ရသည့္ လမ္းၾကားေလးတစ္ခုထဲ ေျပးဝင္သြားခဲ့သည္။
ထိုမွတစ္ဖန္ ေနာက္ေဖးလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမ်ားအတြင္း ေဝွ႔ကာ ပတ္ကာ ေျပးေနခဲ့သည္။
မြန္ဒီကလည္း ခရစ္စတိုဖာေနာက္ကို သည္းႀကီးမည္းႀကီး ေျပးလိုက္ေနခဲ့၏။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကေတာ့ လူသူကင္းရွင္းသည့္လမ္းၾကားတစ္ခု၌ ေျပးလိုက္ျခင္းကို ရပ္တန႔္ေစခဲ့ၿပီး ေလေပၚသို႔ ပ်ံတက္ခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာက ေလေပၚပ်ံတက္ႏိုင္ခဲ့သည့္အစြမ္းရွိခဲ့ေပမဲ့လည္း ႐ုတ္တရက္ေပၚလာလဲ့ေသာအေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ပ်ံတက္ရန္ သတိမရခဲ့ေပ။
မၾကာခင္ မြန္ဒီတစ္ေယာက္ေျပးေနရင္း သူမခႏၶာကိုယ္ဟာ ေလေပၚေျမႇာက္တက္သြားၿပီး ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ဂုတ္ဆြဲေခၚျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
" ဂ်ရယ္ ဘာလုပ္တာလဲ ။ လႊတ္ဟ "
ထို႔ေနာ္ သူမေရွ႕မွာ အသားကုန္ေျပးေနခဲ့ေသာ ခရစ္စတိုဖာလည္း ဂုတ္ဆြဲေခၚခံလိုက္ရ၏ ။
" ေဟ့ေကာင္ ေခြးသား ... ငါ့ေအာက္ခ်စမ္း "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ခြန္းတုံ႔မျပန္ခဲ့ဘဲ သူစိတ္ညစ္တိုင္း သြားထိုင္ေလ့ရွိေသာေတာင္ကုန္းတစ္ခုဆီသာ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
မြန္ဒီႏွင့္ခရစ္စတိုဖာလည္း ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို ေအာ္ဟစ္ေနၾကလ်က္ ပါလာခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက အရွိန္သတ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ျဖည္းညင္းစြာခ်ခဲ့လ်က္။
ခရစ္စတိုဖာ ႏွင့္ မြန္ဒီလည္း သူတို႔ေျခေထာက္ေတြ ေတာင္ကုန္းေျမျပင္ေပၚသို႔ ထိေတြ႕ခဲ့သည့္အခါ ခႏၶာကိုယ္ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းရင္း မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ၾကသည္။
ခရစ္စတိုဖာက သူ႔ေဘးမွာ ရပ္ေနခဲ့ေသာ မြန္ဒီ့ကိုေတြ႕ေတာ့ ျပဴးၾကည့္လိုက္သည္။
မြန္ဒီကလည္း ျပန္ျပဴးၾကည့္သည္။
" မင္း ဘာလို႔ငါ့ေနာက္ သရဲမရဲ အသားကုန္လိုက္ေနရတာလဲ"
" ရွင္က ေနာက္လွည့္သြားတာေလ၊ ကြၽန္မအစ္ကိုကို ပလစ္ၿပီးေတာ့ "
ခရစ္စတိုဖာက စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေအာ္ေငါက္လိုက္ေသာအခါ မြန္ဒီကလည္း ခပ္စြာစြာ ျပန္၍ေအာ္လ္ိုက္၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရသည့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ဘာမွဝင္မေျပာႏိုင္ဘဲ သက္ျပင္းေတြခ်လ်က္ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့သည္။
" ငါ့ဘာသာ သူ႔မျမင္ခ်င္လို႔ လွည့္ထြက္တာ မင္းအပူပါလား "
" ရားး ရွင့္ေၾကာင့္ ဂ်ရယ္ ခံစားေနရတာကို မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ေလ အ႐ူးေကာင္ရဲ႕။ သူ႔ႏွလုံးသားမွာ ရွင္ကခုခ်ိန္ထိရွိတုန္းတဲ့။ ရွင့္ေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးသားေလး ကြဲအက္ေနၿပီ အ႐ူးရဲ႕"
မြန္ဒီ့ဘက္က ထိုကဲ့သို႔ေအာ္လိုက္ေသာအခါ ခရစ္စတိုဖာ၏မ်က္ဝန္းမ်ားက အံ့အားသင့္သြားသည္။
" ဘာ ... "
ခရစ္စတိုဖာက ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း ခရစ္စတိုဖာကို ဝမ္းနည္းေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ငါတ္ို႔ႏွစ္ေယာက္က အတူတူရွိေနဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ကေလးမ "
ခရစ္စတိုဖာက ျပတ္သားမာထန္ေနေသာအသံျဖင့္ မြန္ဒီ့ကိုေျပာခဲ့သည္။
" ဘာလို႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ အ႐ူးႀကီးရဲ႕။ ရွင္က ဂ်ရယ့္ကို မခ်စ္ဘူးလား "
မြန္ဒီ၏အေမးက ခရစ္စတိုဖာကို ျပန္ေျဖဖို႔ ခက္ေစခဲ့သလို ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုလည္း အံ့အားသင့္ေစခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက စကားစေျပာဖို႔ ျပင္သည္။
" မြန္ဒီ ... ငါမင္းကို မေန႔ညက အက်ယ္တဝင့္မေျပာျပခဲ့မိတာ ငါမွားတာ။ ဒါေပမဲ့ မင္း တဇြတ္ထိုးမဆန္ပါနဲ႔။ ေတာင္းပန္တယ္။ ငါနဲ႔သူက မိစာၦႏွိမ္နင္းသူနဲ႔မိစာၦျဖစ္ေနၾကလို႔ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝိုင္း အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြက ဘယ္လိုမွ သေဘာမတူၾကတာ။
ငါတို႔ေတြက ေဆြစဥ္ခုႏွစ္ဆက္ ရန္သူေတြျဖစ္လာၾကတဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြမွာ ေမြးလာၾကလို႔ ခုလိုေတြ မပတ္သက္မိေအာင္ ေနေနၾကတာ။ မင္း စိတ္ထဲရွိတ္ိုင္း တဇြတ္ထိုး လိုက္လုပ္လို႔မရဘူးဟ။ ေသာက္ျပႆနာေတြ ႀကီးမယ္"
ဂ်ရယ္မိုင္ရာဘက္က ယခုကဲ့သို႔ ေျပာဆိုရွင္းျပလာသည္ကို မြန္ဒီသေဘာေပါက္သြားၿပီးေနာက္ သူမ အမွားလုပ္ခဲ့မွန္းသိၿပီး ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာ ႏွင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာလည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ၾကဘဲ ရပ္ေနခဲဲ့ၾကသည္။
ၾကာလာေတာ့ မြန္ဒီက ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ ႏွင့္ ခရစ္စတိုဖာကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မရွည္ေတာ့ေပ။
" ရားး စိတ္ညစ္လိုက္တာ ... ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ "
" ဘာလုပ္ရမွာလဲ "
မြန္ဒီ၏ေအာ္သံေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး လန႔္ၿပီး ၿပိဳင္တူေအာ္မိသြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ ၃ ေယာက္ေရွ႕သို႔ ဘြားခနဲေပၚလာသည္က ကိုတပင္။
" ေဟး "
သူတို႔ ၃ ေယာက္လုံးလည္း ကိုတကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ခရစ္စတိုဖာအေနျဖင့္ ကိုတကို အိမ္မက္ထဲမွာပဲ အေတြ႕မ်ားခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခုကဲ့သို႔ ကိုယ္ထင္ျပျခင္းမ်ိဳး မႀကဳံဖူးခဲ့တာေၾကာင့္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ျခင္းသာ။
ကိုတက ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚလာသည္အထိ ၿပဳံးေနခဲ့သည္။
" ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေမးသည္။
" ငါက ကိုတပါ။ ခရစ္စတိုဖာရဲ႕အေစာင့္အေရွာက္။ ပိုၿပီးအေသးစိတ္ေျပာရရင္ ငါက ခရစ္စတိုဖာသိရမယ့္ အမွန္တရားေတြကို တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္ အခြင့္ေကာင္းမွာ သူ႔ကိုအလင္းျပေပးဖို႔ ဖန္တီးခံထားရတဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ပဲ "
ကိုတက သူ႔ကိုျပဴးၾကည့္ေနခဲ့သည့္ ခရစ္စတိုဖာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ၿပဳံးေနခဲ့သည္။
" ခရစ္စတိုဖာဆိုတာ ဒီအ႐ူးႀကီးလား "
" ေအး "
မြန္ဒီ့အေမးကို ကိုတက ေျဖသည္။
သို႔ေသာ္ မြန္ဒီ့အေျပာေၾကာင့္ ခရစ္စတိုဖာ စိတ္တိုသြားသည္။
" ဒီဟာမေလးကေတာ့ .... လုပ္လိုက္ရ "
ခရစ္စတိုဖာက မြန္ဒီ့ကို ေဒါသထြက္ခဲ့ၿပီး အံႀကိတ္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုတဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္သြားရင္း။
" ေနစမ္းပါအုံး၊ မင္း အစကေျပာျပခဲ့တုန္းကက်ေတာ့ မင္းက ငါ့စိတ္အေကာင္းအဆိုးေပၚမူတည္ၿပီး ေနထိုင္တဲ့အေစာင့္အေရွာက္နတ္တစ္ပါးဆို။ အေစာင့္အေရွာက္နတ္ေတြဆိုတာ နတ္ဘုရားေတြလို ကိုယ္ထင္မျပႏိုင္ၾကဘူးလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ မင္းကတကယ့္နတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား"
ကိုတဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ခရစ္စတိုဖာ၏ကိုယ္ေစာင့္နတ္တစ္ပါးမဟုတ္ေနခဲ့ေပ။
အမွန္စင္စစ္မူ ကိုတက ခရစ္စတိုဖာ၏မိခင္ ဟီ႐ိုကိုမွ ခရစ္စတိုဖာကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းခဲ့သည့္ ေမွာ္ဆရာတစ္ဦးသာ။
သို႔ေသာ္ ႁခြင္းခ်က္မူကား ဟီ႐ိုကိုမွ ကိုတအား သူမ၏သားေလး ခရစ္စတိုဖာ အသက္ ၂၀ မေက်ာ္မခ်င္း ကိုယ္ထင္မျပဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ ကတိေတာင္းခဲ့သည္။
" အဟဲ ငါမင္းကို တမင္ ဂ်င္းထည့္ၿပီး လိမ္ေျပာခဲ့တာ ... ဒါေပမဲ့ ငါကနတ္သားေလးလို ေခ်ာပါတယ္ ဟဲဟဲ"
ကိုတက ရယ္ေမာလ်က္ ခရစ္စတိုဖာကို ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ခရစ္စတိုဖာက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မႈန္ကုပ္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ကိုတက ေရွးဂ်ပန္လူမ်ိဳး မိစာၦႏွိမ္နင္းသည့္ ေမွာ္ဆရာ (Onmyoji) တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူဟာ ၾကင္နာသနားစိတ္အျပည့္ရွိသူျဖစ္ၿပီး ဟီ႐ိုကိုအေပၚ လည္း ေမတၱာသက္ဝင္ခဲ့သူလည္းျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ သူမကို ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ရပါေၾကာင္း ဘယ္ေသာအခါမွ ထုတ္မေဖာ္ျပခဲ့ေပ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုတဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အစြမ္းထက္တဲ့ ယင္နဲ႔ယမ္ ☯️ စြမ္းအင္ေတြပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ Japanese Onmyoji ပါ။ Onmyoji ေတြက Japanese exorcist ေတြလို႔ အလြယ္ဆုံးမွတ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ဆက္စပ္ရာေတြကို chapter အဆုံးမွာ ရွင္းျပထားပါမယ္။ )
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကိုတအေနျဖင့္ ဟီ႐ိုကို၏ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ခရစ္စတိုဖာငယ္စဥ္ကတည္းကေန အသက္ ၂၀ မေက်ာ္မခ်င္း ကိုယ္ထင္မျပဘဲ ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့၏။
အသက္ ၂၀ ေက်ာ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ခရစ္စတိုဖာကို အိမ္မက္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ကိုတဘက္က ပထမဆုံးအႀကိမ္ စတင္ကိုယ္ထင္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သာ။
ေလအလြန္တိုက္လာသည့္အခါ ကိုတက သူ႔ယပ္ေတာင္ကို မျဖန႔္ထားေတာ့ဘဲ ပိတ္ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ယပ္ေတာင္ကိုင္ထားရင္း သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ခါးေနာက္မွာ ခ်ိတ္ကပ္ထားခဲ့သည္။
သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၊ ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ မြန္ဒီတို႔ကို ေလ်ာက္ပတ္ၾကည့္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ပို၍ၿပဳံးလာသည္။
" ဒီကိစၥမွာ ငါကိုယ္တိုင္ မျဖစ္မေနဝင္ပါရေတာ့မွာမို႔လို႔ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္တာပဲ။ ခရစ္စတိုဖာေရ ... အရင္ဆုံး မင္း ငါ့ကိုအေျဖတိတိက်က်ေပးရမယ္။ မင္းခံစားခ်က္ေတြကို မညႇာရဘူး။ ငါ အခုေမးသမွ်ေမးခြန္းတိုင္းအတြက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျဖဖို႔ မင္းရဲ႕စိတ္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမယ္"
ခရစ္စတိုဖာက သူ႔အား ျပန္မေျဖဘဲ ၿငိမ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုတလည္း စကားဆက္ေျပာခဲ့သည္။
" မင္းရဲ႕ပုံျပင္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ သဲလြန္စေတြက အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ မင္းရယ္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာရဲ႕ဇာတ္လမ္းကလည္း တစိတ္တပိုင္းေလာက္ပါေနတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းငါ့ကိုေသခ်ာေျဖေပး အီတို"
" မင္းကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဒဲ့မေျပာဘူး။ စကားတစ္ခြန္း တစ္ခြန္းက အိႏၵိယ႐ုပ္ရွင္ေတြလို တိုင္ပတ္ၿပီး ေပရွည္ေနေရာ"
ကိုတ၏စကားကို တိုက္႐ိုက္မေျပာဘဲ သြယ္ဝိုက္ကာေျပာဆိုေနပုံမ်ားေၾကာင့္ ခရစ္စတ္ိုဖာလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့ေပ။
"အဟဲဟဲ ... ဒဲ့ေျပာရရင္ ငါမင္းကို ခုခ်ိန္ကေနစၿပီး မင္း မၾကာခင္ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ျပႆနာေတြအတြက္ ငါကိုယ္တိုင္ကပဲ မင္းကို တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္ေပးသြားမယ္။ မင္းရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြကိုပါ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဖာ္ေပးသြားမယ္ဆိုပါေတာ့။ မွတ္ဉာဏ္ေတြကို တစ္ခါထဲ အလင္းမျပေပးတာက မေကာင္းတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေတြအတြက္ နာက်င္ခံျပင္းရမဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြေပၚလာရင္ မင္းဘက္က စိတ္လိုက္မာန္ပါနဲ႔ အမွားႀကီးေလ်ာက္လုပ္မွာစိုးလို႔ ..."
ခရစ္စတိုဖာႏွင့္ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ဘာမွမတုံ႔ျပန္ၾကဘဲ တိတ္ေနသည္။
မြန္ဒီကေတာ့ ကိုတေျပာေနသမွ် စကားတိုင္းအတြက္ အေၾကာင္းအရာေတြကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးေနလ်က္။
" ဒီလူႀကီးက ဘာမွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ"
မြန္ဒီေလး၏ေမးခြန္းကို ကိုတဘက္က သေဘာက်ေနသည္။
သူၿပဳံးလိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္က ...
" ဂ်ရယ္မိုင္ရာနဲ႔သူ ... သူတို႔ငယ္ဘဝက မွတ္ဉာဏ္ေတြ ... "
ကိုတက မြန္ဒီတို႔ဘက္ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေကာင္းကင္ကေန ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲ မၾကာခင္ဆင္းသက္လာေတာ့မဲ့ ေ႐ႊဝါေရာင္ေနလုံးႀကီးကို ၾကည့္ေနရင္း စကားဆက္ေျပာသည္။
" အဲဒီမွတ္ဉာဏ္ေတြအျပင္ တျခားမွတ္ဉာဏ္ေတြေရာပဲ ... "
စကားအဆုံးမွာ ကိုတက သက္ျပင္းခ်သည္။
" အဲဒါဆိုရင္ ဒီလူႀကီး ဂ်ရယ္နဲ႔ရွိခဲ့တဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ ျပန္ရေအာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးေတာ့ေလ "
မြန္ဒီက ကိုတကို စိတ္ဆတ္ဆတ္ျဖင့္ စကားအျမန္ေျပာလိုက္သည္။
ကိုတက ေနမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံး႐ႊင္ေနခဲ့သည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ခရစ္စတိုဖာတို႔လည္း ကိုတကို ၾကည့္ေနၾကၿပီး သူဘာလုပ္မလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။
" အင္း ... ခုေတာ့ သူ အေဖ်ာက္ခံထားရတဲ့ ပထမဆုံးမွတ္ဉာဏ္ကိုပဲ ကြက္ၿပီး ျပန္ရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ "
ကိုတက ေျပာရင္းဆိုရင္း ခရစ္စတိုဖာဘက္ကို လွည့္လာၿပီး သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ခရစ္စတိုဖာ့ေရွ႕ကို နီးနီးကပ္ကပ္ တိုးလာခဲ့သည္။
" ငါ့ကို အရင္ေျဖဦး အီတို။ မင္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာအေပၚ မုန္းလို႔မရတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနေသးသလားဆိုတာ ... မင္းရဲ႕ႏွလုံးသားကို အလိမ္အညာေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ေသာ့ခတ္သိမ္းထားအုံးမလို႔လား ... "
ကိုတ၏ ေမးခြန္းဟာ ခရစ္စတိုဖာ၏ပယင္းေရာင္ မ်က္လုံးေလးမ်ားကို ပိုက်ယ္သြားေစ႐ုံသာမက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခ်ိဳ႕ ကိုလည္း ေပၚလာေစသည္။
ခရစ္စတိုဖာဘက္က ယခုအခ်ိန္မွာ အမွန္အကန္ေျဖႏိုင္ဖို႔အတြက္ အရင္ဦးဆုံး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရွင္းလင္းေနခဲ့သည္။
ခဏအၾကာမွာ ...
" ငါ ... ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ဘာလို႔မွန္းမသိ လြမ္းေနခဲ့တယ္ ... ငါက ငါ့ခံစားခ်က္ကို စကားလုံးေတြနဲ႔ စီကာပတ္ကုံးေတာ့ မေဖာ္ျပတတ္တာ မင္းသိမွာပါ ... ခုအမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ ငါသူ႔ကို ေနာက္ဆုံးေအာ္မိခဲ့တုန္းက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသလို သူငါ့ကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငါစိတ္မေကာင္းေနခဲ့ဘူး ... ငါ ... ငါ ဒီေလာက္ဘဲ ေျပာႏိုင္တယ္...."
ခရစ္စတိုဖာ၏ စကားတစ္ခြန္းတိုင္းက ကိုတကို ပိုၿပဳံးေစခဲ့သလို ဂ်ရယ္မိုင္ရာကိုလည္း ဝမ္းသာေစခဲ့သည္။
မြန္ဒီကလည္း ၿပဳံးေနခဲ့သည္။
" ကဲ ေျမေခြးျဖဴေလးေရ ... မင္းဘဝရဲ႕အလွပဆုံးမွတ္ဉာဏ္ေလးေတြဆီ ငါနဲ႔အတူတူ ျပန္အလည္သြားၾကစို႔ ... "
ကိုတက သူ႔စကားဆုံးမွာ ခရစ္စတိုဖာ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာ၏အျမင္ေတြဟာလည္း ေဝဝါးေထြျပားလာခဲ့ၿပီး မၾကာခင္မွာ ဝင္းလက္ၿပိဳးျပက္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္မွာ သူ႔ငယ္ဘဝက ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္စေတြ႕ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကြဲကြာခဲ့သည့္အခ်ိန္ထိ မွတ္ဉာဏ္ပုံရိပ္ေယာက္မ်ားစြာကို တစ္ခုခ်င္းေတြ႕ခဲ့ရသည္။
" ေဟာဒီက အစ္ကိုႀကီး ... ေက်းဇူးျပဳၿပီး သားအသက္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ။ သား ဘယ္လူသားကိုမွ အႏၲရာယ္မေပးပါဘူး "
" ဘယ္ရမလဲကြ ... မင္းလိုေကာင္ကို ယုံမယ္ထင္ေနလား? မင္းကို အေသသတ္ပစ္မွာ "
" မလုပ္ပါနဲ႔။ သား မေသခ်င္ေသးဘူး။ မသတ္ပါနဲ႔ မသတ္ပါနဲ႔ "
---
" မင္း ဒီႏွစ္ဂ်ပန္ျပန္သြားရင္ ငါပါလိုက္ခဲ့မယ္ေလ။ မင္းရဲ႕ေမြးရပ္ေျမကို ငါစိတ္ဝင္စားတယ္ "
" တကယ္လား? ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ကသာ လာလည္ရင္ ဂ်ပန္႐ိုးရာမုန႔္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ေကြၽးမွာေပါ့ "
---
" Surprise !!! "
" ဝါးးး .... အီတိုေလးက ကီမိုႏိုေလးနဲ႔။ အားးးးး ငါေသၿပီ။ ႏွလုံးသားေတြထဲ အခ်စ္ျမႇားေတြ အစင္းတစ္ေထာင္ေလာက္စိုက္သြားၿပီ "
---
" ကိုႀကီးက ဒီကမာၻမွာ သားလို မိစာၦအေပၚ လက္ခံနားလည္ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူေလ။ သားအတြက္ အဖိုးတန္ရတနာေလးလိုပဲ"
" အဟက္ဟက္ ... ဒီေျမေခြးေပါက္စေလးကေတာ့ အလိုေတြေျပာေလ။ ငါ မိစာၦဖမ္းရမွာေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေလ။ မင္းေလးလို စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ မိစာၦေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ မွားယြင္းၿပီး မသတ္မိခ်င္ဘူး "
---
ပုံရိပ္ေယာင္မ်ားကို ျမင္ေနရသည့္ ခရစ္စတိုဖာအတြက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အံ့ဩမွင္သက္စရာ။
ဤသို႔ျဖင့္ ခရစ္စတိုဖာတစ္ေယာက္ သူ႔ဘဝမွာ ၁၃ ႏွစ္အၾကာ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ေသာ အလွပဆုံးမွတ္ဉာဏ္အားလုံးကို ျပန္လည္ရရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
ထိုမွတ္ဉာဏ္ပုံရိပ္ေယာင္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ လက္ေမာင္းမ်ားေပၚမွာ ေမ့ေမ်ာေနေသာ ခရစ္စတိုဖာလည္း မွတ္ဉာဏ္မ်ားဆီ ခရီးသြားမႈမွ ႏိုးထလာခဲ့ေလသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ေျမျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနခဲ့ၿပီး ညာဒူးတစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ေကြး၍ ေထာင္ထားကာ ဘယ္လက္ေမာင္းျဖင့္ ခရစ္စတိုဖာကို ေပြ႕ဖက္ထားခဲ့သည္။
၎ အခိုက္အတန႔္မွာေတာ့ ပယင္းမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ နီလာေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ား၊ လွပ၍ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ မ်က္ဝန္းေလးႏွစ္ခု ...။
ထိုမ်က္ဝန္းမ်ား၌ အၾကင္နာေမတၱာမ်ားအျပင္ ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းတို႔ပါဝင္ေနခဲ့ေပသည္။
" ကိုႀကီး ဂ်ရယ္ ... "
ပယင္းေရာင္မ်က္လုံးအိမ္ထဲမွ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာခဲ့သည္။
" ခရစ္ကေလး ... "
နီလာေရာင္မ်က္လုံးအိမ္အတြင္း ပီတိမ်က္ရည္မ်ားဟာ စီးက်လာခဲ့ရင္း .... ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေ႐ႊေရာင္ေနမင္းႀကီးဟာ ပင္လယ္ေရမ်ားထဲ တဝက္နစ္ျမႇဳပ္လာသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ့လက္ေတြက အလိုအေလ်ာက္ ခရစ္စတိုဖာ၏ နီျမန္းေနကာ မ်က္ရည္စိုစြတ္ေနေသာပါးျပင္ေလးမ်ားဆီ ညင္သာႏူးညံ့စြာ ပြတ္သပ္ေပးေနခဲ့သည္။
" ကိုႀကီးရဲ႕ခရစ္ေလးကို အရမ္းသန္မာလာၿပီထင္ထားတာ ... ၾကည့္စမ္းပါအုံး၊ အခုထိကို မင္းေလးရဲ႕ႏွလုံးသားက ထိရွလြယ္ေနတုန္း... ကေလးေပါက္စေလးလို ငိုေနတုန္းပဲ ... "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ေလယူေလသိမ္းမ်ားက က႐ုဏာသက္ဝင္ေနခဲ့ၿပီး ႏူးညံ့ေနခဲ့သည္။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏စကားလုံးတိုင္းဟာလည္း ခရစ္စတိုဖာ၏ႏွလုံးအိမ္ကို ေႏြးေထြ႕ႏူးညံ့ေစခဲ့သလို ပယင္းမ်က္ရည္ၾကည္မ်ားကိုလည္း စီးဆင္းမႈ ျမန္ေစခဲ့သည္။
မြန္ဒီလည္း ဂ်ရယ္မိုင္ရာႏွင့္ခရစ္စတိုဖာတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရင္း ငိုေနခဲ့သည္။
ကိုတကေတာ့ ပီတိအၿပဳံးမ်ားျဖင့္သာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ခရစ္စတိုဖာလည္း သူ႔ကိုေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏လက္ေမာင္းမ်ားထဲမွ ထလာခဲ့သည္။
" ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
" မင္းအမွားမွ မဟုတ္ခဲ့တာ bae "
ခရစ္စတိုဖာက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေတာင္းပန္စကားဆိုခဲ့သည့္အခါ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက ၿပဳံးေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူခဲ့ၿပီး ညင္သာၾကည္ႏူးဖြယ္ အနမ္းေလးတစ္ခု ေပးလိုက္ရင္း ...
" ကိုႀကီး ... အခုကေနစၿပီး ခရစ္ေလးရဲ႕ႏွလုံးသားကို အပိုင္သိမ္းလို႔ ရၿပီမလား "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက အၿပဳံးႀကီးၿပဳံးလ်က္ ေမးလိုက္ခ်ိန္မွာ ခရစ္စတိုဖာက မ်က္ရည္မ်ားၾကားကေန ျပန္ၿပဳံးျပေနခဲ့သည္။
" ကိုႀကီးအေပၚ မိုက္႐ိုင္းခဲ့တဲ့ ခရစ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ခ်စ္ႏိုင္ေသးလို႔လား "
ခရစ္စတိုဖာက ရွက္ေသြးျဖာသန္းေနေသာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့၏။
" ေျပာေလ ေျပာလိုက္ေတာ့ "
မြန္ဒီက စိတ္မရွည္လာသည့္အတြက္ အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမက သူတို႔ကိုၾကည့္ေနစဥ္ အသည္းယားလာၿပီး သူမလက္သည္းမ်ားကို ကိုက္ခဲ့ရင္း ၾကားျဖတ္ေျပာ၏။
" ဟားဟား ... မင္းရဲ႕ဆဲသံေလးေတြက ကိုယ့္ကို မင္းမုန္းလို႔ေျပာခဲ့တဲ့စကားလုံးေတြထက္စာရင္ နားဝင္ခ်ိဳတဲ့ တေယာသံစဥ္ေလးေတြလိုပါပဲ "
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနခဲ့ကာ သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္သည္။
" အၿမဲတမ္းခ်စ္ေနခဲ့တာပါ ... မင္းေရာ မင္းကို သမခဲ့တဲ့ ဒီကိုႀကီးကို ျပန္ခ်စ္ေပးႏိုင္ၿပီလား "
" ေမးစရာလိုေသးလို႔လား ... "
ခရစ္စတိုဖာက ရွက္ေသြးျဖာေနေသာ နီျမန္းျမန္းမ်က္ႏွာျဖင့္ ဂ်ရယ္မိုင္ရာကို ေျဖလိုက္သည့္အခါ ခရစ္စတိုဖာ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဂ်ရယ္မိုင္ရာ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ အလ်င္အျမန္ ပိုင္စိုးထားမႈက္ို ခံလိုက္ရသည္။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူ႔ကိုအၾကည့္လႊဲခဲ့ေသာ ခရစ္စတိုဖာ၏မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ အသာအယာကိုင္တြယ္ခဲ့ၿပီး ခရစ္စတိုဖာ့ႏူတ္ခမ္းထက္မွာ ႐ိုးရွင္းေသာအနမ္းတံဆိပ္ေလးတစ္ခုကို ႐ိုက္ႏွိပ္ေပးခဲ့သည္။
ေနလုံးႀကီးဟာလည္း ပင္လယ္ေရေအာက္မ်ားထဲ ဝင္သြားခဲ့ရင္း။
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ အလွပဆုံးေသာမွတ္ဉာဏ္ေလးတစ္ခုကို တစ္ဖန္ျပန္လည္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပတကား... ။
◎ ══════ ❈ ══════ ◎
( မွတ္ခ်က္ ၁ ။ ။ ဂ်ပန္မွာ Onmyoji (အြန္မ်ိဳးဂ်ိ) ဆိုတာက Shikigami (ရွီခီဂါမီ) ေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ခိုင္းစားႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ဆရာေတြေပါ့ေလ။ Game ေတာင္ရွိပါေသးတယ္။
တ႐ုတ္မွာလည္း အဲဒီလိုေတြရွိတာပဲ။
Shikigami က အခိုင္းအေစခံေလးေတြေပါ့။ Chapter 9 - War for Valentine မွာ ဂ်ရယ္မိုင္ဆင့္ေခၚခဲ့တဲ့ အဆင့္၄ သစၥာခံတပည့္ေတြဆိုတာ ဂ်ပန္လိုဆို Shikigami ေတြကို ရည္ၫႊန္းတာပါပဲ။ ဂ်ရယ္မိုင္ရာက သူတို႔ရဲ႕ သခင္ Omyoji ေပါ့။
ဂ်ရယ္မိုင္ရာ အဂၤလန္မွာ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ စြမ္းအားႀကီးတဲ့ မိစာၦႏွိမ္နင္းသူ ေမွာ္ဆရာတစ္ဆူဆိုေပမဲ့ သူကလည္း ယင္နဲ႔ယမ္စြမ္းအားကို အသုံးခ်ႏိုင္တဲ့သူပါပဲ။ ယင္နဲ႔ယမ္စြမ္းအားမွာလည္း ေလ့လာစရာအခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
ဒီ IF ထဲက ဘီးဖန္တီးထားတဲ့ ကမာၻက ဂ်ရယ္မိုင္ရာရဲ႕ ယင္ယမ္စြမ္းအားေတြကို ဘီးရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြနဲ႔အမ်ားဆုံး ထည့္ပုံေဖာ္ေရးသြားမွာပါ။ )
(မွတ္ခ်က္ ၂ ။ ။ ျမန္မာစာေပပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအရ " ဦး " က စကားေျပအေရးအသားမွာသုံးၿပီး ၊ " အုံး " က စကားေျပာအေရးအသားမွာ သုံးေၾကာင္း ဆရာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သင္ၾကားမႈကေန ေလ့လာသိရွိထားပါၿပီ။ ေတာ္ၾကာေန " ဦးနဲ႔အုံး" မကြဲတဲ့ စာေရးဆရာလို႔ ျမင္ခံေနရမွာစိုးတယ္။)