Πολλές μέρες το σκεφτόταν. Θα της μιλούσε. Είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή. Αφού το σχέδιο εν μέρει είχε πετύχει έπρεπε να γίνει τώρα. Όμως πως θα την πλησίαζε;
Μέρα παρά μέρα παρακολουθούσε το σπίτι της Δανάης. Κρυβόταν στα στενά, από νωρίς το πρωί και παρατηρούσα κάθε τι. Καμιά φορά την ακολουθούσε στις εξόδους της, από το σπίτι την αγορά ή στο σπίτι του Στεφάνου. Σε κάποιο περίπατο της παραλίγο να τον καταλάβει. Ευτυχώς πρόλαβε να απομακρυνθεί, και της ξέφυγε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Ο καιρός περνούσε και η Δανάη δεν εμφανιζόταν. Σκεύτηκε να ρωτήσει τους γείτονες μήπως έφυγαν. Από την άλλη όμως σε έβλεπε τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σκεφτόταν μήπως είναι μαζί με τον Στέφανο και τον ξέχασε.
Όσο αυτός περίμενε να εμφανιστεί, εκείνη επέμενε να περιορίσει τις εξόδους της και τις λίγες που απέμεναν φρόντιζε να φεύγει από την πίσω πόρτα. Στην αρχή της φαινόταν αστείο. Καθόταν κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα και γελούσε. Τι νομιζε; πως δεν θα τον καταλάβαινε; τον άφησε να περιμένει μερικές μέρες ακόμα μήπως τα παρατούσε. Ο Αλη έστεκε κάθε μέρα στο ίδιο σημείο. Ίσως τον λυπήθηκε και αποφάσισε να του αποκαλύψει πως γνώριζε για την παρουσία του.
Φόρεσε το άσπρο της φόρεμα και ένα ψάθινο καπέλο με μία κορδέλα που έδενε με φιόγκο στο πίσω μέρος του. Είπε στους γονείς της πως θα επισκεφτεί τον Στεφανο για να δει αν είναι καλα και βγήκε από την πίσω πόρτα. Από τα στενά βρέθηκε στην πρόσοψη του σπιτιού, πλησίασε στην κρυψώνα του και στάθηκε μπροστά του
-Ψάχνεις κάποιον; ρώτησε κάνοντας τον να ταραχτεί.
-Εεε...Όχι...Εσύ τι κάνεις εδώ; απάντησε στην ερώτηση της.
-Εγώ εδώ μένω, μάλλον εσύ πρέπει να μου απαντήσεις.
-Εγώ περαστικός ειμουν...βγήκα για μια βόλτα...
-Κάθε μέρα μια βόλτα κάνεις έξω από το σπίτι μου και στέκεσαι κρυωμένος εδω;
Δεν της απάντησε. Έκανε να φύγει και τον έπιασε με δύναμη από το χερι.
-Σε ρώτησα κάτι!
-Άφησε με να φύγω! είπε και τράβηξε το χέρι του
-Αν δεν μου πεις θα φωνάξω πως με παρακολουθείς και ξέρεις πως είναι οι καταστάσεις! Μιλά!
Δεν μπορούσε να το κρύψει άλλο. Είχε ξεκινήσει με έναν σκοπό και έφτασε η ώρα να τον εκπληρώσει.
-Θες να βγούμε; Ξέρεις...Εγώ και εσύ... Μόνοι;
- Τι είπες Αλή; Αν μας δουν; αναφώνησε αναστατωμένη, ξέρεις τι εχει να γίνει;
- Δεν θα μας δουν...γιατί δεν θα είμαστε μέσα στην πόλη.
- Και που θα είμαστε;
- Θα δεις. Πες μου το ναι και σου υπόσχομαι πως κανείς δεν θα μάθει τίποτα.
-Ν...Ναι, απάντησε διστακτικά.
Από το μανίκι του έβγαλε μια μαντίλα.
- Τι είναι αυτο; τον ρώτησε έκπληκτη.
-Σου υποσχέθηκα πως δεν θα σε καταλάβει κανείς και το εννοώ. Βγάλε το καπέλο σου, είπε και εκείνη υπάκουσε.
Με γρήγορες κινήσεις την φόρεσε αφήνοντας το πρόσωπο της ακάλυπτο. <<Συγνωμη αλλά πρέπει να το κρύψεις>> και πήγε να την διορθώσει. Μη θέλοντας να το κάνει σταμάτησε το χερι του. Εκείνος την αγνόησε και την σταθεροποίησε στο ύψος των ματιών της. Της κράτησε το χερι και ξεκίνησε να τρέχει τόσο γρήγορα που σχεδόν έχασε την ισορροπία της. Μέσω της ελληνικής σοινικίας, έφτασαν στην άκρη της πόλης. Για μια στιγμή δίστασε και σταμάτησε.
- Που με πας; ρώτησε τρομαγμένη.
-Μην φοβάσαι σχεδόν φτάσαμε.
- Που φτάσαμε; βγήκαμε από την πόλη! θα με ψάχνουν οι δικοί μου αν αργήσω, είπε για να δικαιολογηθεί.
-Καλα...Αν θέλεις γύρνα πίσω, δεν σε πιέζω.
Έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω. Σε κάθε βήμα η περιέργεια μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Δεν είχε ξαναβγεί από την πόλη. Μπορεί να μην της ξαναδινόταν η ευκαιρία.
-Μάλλον δεν θέλεις να μάθεις! Φώναξε ο Αλή διακόπτοντας τις σκέψεις της. Έτρεξε κοντά του.
-Θα έρθω! Ειπε αποφασιστικά και τον ακολούθησε.
Προχώρησαν λίγο ακόμα ώσπου να βρουν το κατάλληλο σημείο. Ο Αλη ξάπλωσε στο γρασίδι. Έβγαλε τα παπούτσια του και τα έριξε μακρυά. Η Δανάη έβγαλε την μαντιλα, φόρεσε το καπέλο της και έμεινε να κοιτάει το τοπίο.
-Δεν θα καθησεις; ρώτησε και έκανε λιγο χώρο να καθησει δίπλα του.
-Να...Δεν θέλω να λερωθώ... Θα φανεί πως έφυγα...
Χωρίς να μιλήσει σηκώθηκε, έβγαλε το παλτό του και το έστρωσε κάτω. Της έκανε νόημα να καθίσει και γύρισε στην θέση του.
-Μ...μα...μην κρυώσεις ...
-Κάθησε, είπε και χαμογέλασε, εγω αντέχω.
-Δεν είναι σωστό, απάντησε, το μάζεψε, του το έδωσε και κάθησε δίπλα του.
-Λες να βρέξει; την ρώτησε προσπαθώντας να βρει τρόπο να της μιλήσει .
Η Δανάη προσπάθησε να μην γελασει.
-Ε...έκανα κάτι...
-Όχι, απάντησε και γέλασε, απλά τέλη Μαρτίου χωρίς κανένα συννεφάκι πως να βρεξει;
-Σωστό, είπε και γέλασε. Άλλωστε μια τόσο ωραία μέρα είναι κρίμα να βρέξει.
Για μερικά λεπτά επικρατούσε σιγή. Πολλή ησυχία. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το θροϊσμα των φύλλων των δέντρων και ο ήχος των τρεχούμενων νερών του Μέλα ποταμού.
-Εχεις ξαναέρθει εδώ; Εννοώ...με...παρέα;
-Όχι...Όχι...ψέλλισε αμήχανα, δηλαδή...έχω ξαναέρθει εδώ...αλλά όχι όπως το εννοείς.
-Αλλα; ρώτησε όλο ενδιαφέρον.
-Δεχόμουν μικρός εδώ συνέχεια και έπαιζα. Με έφερναν εδώ και ξεχνιώμουν αφου...
-Αφού μας απομάκρυναν, συμπλήρωσε και η φωνή της χαμήλωσε, Μήπως θυμάσαι τι είχε γίνει;
-Ούτε εγώ θυμάμαι πολλά, μόνο το ότι ανακοινώσατε πως θα αρραβωνιαστείς...
- Με τον Στέφανο...
- Ναι με αυτόν, απάντησε αδιάφορα. Αλήθεια πως ειναι; Γύρισε; ρώτησε θέλοντας να μάθει περισσότερα.
Κούνησε καταφατικά το κεφαλι της.
- Ναι...χτες που πήγα να τον δω δεν είχε ξυπνισει, τον βρήκαν λοιπόθυμο και κάτασπρο σαν το πανί...αλλα ο γιατρός είπε πως θα συνέλθει...πιστεύω είναι καλά τώρα, είπε και προσπάθησε να χαμογελάσει.
Πλησίασε κοντά της και ξάπλωσε το χερι του για να την αγκαλιάσει. Εκείνη ενέδωσε.
- Θα γίνει καλά, ψιθύρισε για να την καθησυχάσει.
-Ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις, και σκούπισε τα μάτια της...Α...Αλη; Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη...Εσύ που σπουδάζεις για να γίνεις γιατρός...κάτι θα ξέρεις...μπορείς να έρθεις να τον δεις;
-Μα δεν είπες πως τον είδε ήδη;
-Για μια δεύτερη γνώμη; Μπορείς;
- Δεν ξέρω...Δεν έχω τελειώσει ακόμα και...απάντησε στην προσπάθεια του να το αποφύγει.
-Μονο να τον δεις, να δεις πόσο περίπου θα του πάρει να αναρρώσει.
-Αυτο Δανάη μου δεν γίνεται...αν κάνω κάτι λάθος;
-Μα δεν θα κάνεις! Απλά θα τον δεις, πες πως είναι εξάσκηση. Στους ασθενείς σου θα λες οχι για να μην γίνει κάποιο λαθος;
-Στους ασθενείς...εεε...ξέρεις κατι;
Τα μαύρα της μάτια ήταν έτοιμα να δακρύσουν πάλι. Αν δεχόταν ο Στέφανος θα τον αναγνώριζε και θα της το έλεγε. Θα θύμωνε μαζί του και δεν θα τον ξαναπλησιαζε ποτέ! Αν, πάλι, της έλεγε όχι θα την στεναχωρούσε και ίσως καταλάβαινε πως κάτι της έκρυβε.
<<Θ...θα έρθω>>είπε διστακτικά.
Το πρόσωπο της έλαμψε. Τον αγκάλιασε με φορά με αποτέλεσμα να βρεθούν εκείνος στο γρασίδι και η Δανάη στην αγκαλιά του. <<Συγνωμη>>ψιθύρισε και έκανε να σηκωθεί μα δεν πρόλαβε. Με μια απότομη κίνηση του, αντιστράφηκαν οι θέσεις τους. Έσκυψε στο πρόσωπο της και την φίλησε.
Η κίνηση του αυτή την τάραξε. Προσπάθησε να τον σπρώξει.
- Δεν ηθελες; ρώτησε με παράπονο.
-Όχι...Είσαι φίλος μου...
-Τότε γιατί ήρθες μαζί μου;
-Και τι σημαίνει αυτό; Με όποιον βγαίνω συμαινει πως μου αρέσει;
- Ε τότε συγνωμη, σηκώθηκε και πήγε να καθησει παραπέρα για να ηρεμήσει.
-Καλά! Εγώ γυρίζω πίσω! Φώναξε για αν την ακούσει και σηκώθηκε και εκείνη.
Δεν πρόλαβε να κάνει δύο βήματα και σκόνταψε. Γύρισε να κοιτάξει τι την εμπόδισε και είδε τα παπούτσια του που ήταν πεσμένα από πριν.
<<Κατι ξέχασες!>>Φώναξε χωρίς να λάβει απάντηση. Τα μάζεψε και πλησίασε κοντά του.
- Τα ξέχασες, είπε και στάθηκε δίπλα του.
-θα τα έπαιρνα μετά, μπορείς να φύγεις...
- Τι σε έπιασε; ρώτησε ήρεμα.
-Μπορούσες να μου πεις την αλήθεια από την αρχή...σου αρέσει.
- Τι σχέση έχει ο Στέφανος με αυτο;
-Αυτόν τον αφήνεις...Και να είναι κοντά σου...Και να σε φιλήσει τον άφησες...
-Αυτό ήταν...Εσύ που το έμαθες αυτο;
-Ε...Εγώ...εεε...
-Έπρεπε να το περιμένω, φώναξε.
- Να σου εξηγήσω...
- Τι να μου εξηγήσεις Αλή; Ο καημένος ο Στέφανος ήταν ετοιμοθάνατος και εσυ έβαλες τους γνωστούς σου να μας παρακολουθούν! Τον είδα τον Κενάν.
-Ποιον έβαλα να σας παρακολουθει;
-Κανε πως δεν ξέρεις, σηκώθηκε και στράφηκε προς την πόλη έτοιμη να φύγει.
- Δεν ειμουν εγώ Δανάη...Και ο Κεναν εκείνη την μέρα είχε άδεια...μαζί είμασταν, δικαιολογήθηκε. Πραγματικά πίστευες ότι θα έκανα κάτι τετοιο; Πάντα βάζουν κάποιον να παρακολουθεί.
-Κ...Και εσυ πως το έμαθες;
-Αυτά μαθαίνονται!
-Δ...Δηλαδή το ξέρουν και αλλοι;
-Πολυ πιθανόν, απάντησε και παρατήρησε τα μάγουλα της που κοκκινίσαν και το βλέμμα της στράφηκε αλλού. Πλησίασε κοντά της και της κράτησε το χερι.
- Δεν ήθελα να σε κάνω να ντραπείς, θα το έχουν ξεχάσει ήδη, πρόσθεσε και της κράτησε το χερι.
-Συγνωμη που σου φώναξα, εσυ ήθελες να με βοηθήσεις και εγώ σε κατηγορώ άδικα.
-Σου ήρθαν μαζεμένα και κουράστηκες, καταλαβαίνω.
-Ίσως έχεις δίκιο...είπε και κοίταξε τα χέρια τους και ύστερα τον Αλη.
Φοβούμενος μην τα έκανε χειρότερα έκανε να το απομακρύνει αμήχανα. Δεν πρόλαβε. Κρατησε το χερι του σφιχτά και χαμογέλασε.
ΝΕΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΟ! Ναι κατάφερα και βρήκα χρόνο να ανεβάσω νέο κεφάλαιο! Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο τις τελευταίες μέρες.
Φτάσαμε τα 20 κεφάλαια μετά από 7 μήνες! Μπορούμε και να το θεωρήσουμε επετειακό κεφάλαιο 😂
Τι γνώμη έχετε για τους δύο τους; Πώς πιστεύετε θα εξελιχτεί η σχέση τους;
Στιβ -Αλη 1-1! Και το παιχνίδι συνεχίζεται 😂
Αν σας αρεσε μπορείτε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να αφήσετε μια γνώμη. Μπορείτε επίσης να προτείνετε την ιστορία σε κάποιον φίλο σας ή και να με ακολουθήσετε γιατί με βοηθάει. Μέχρι την επόμενη φορά τα λεμεε💕