ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္လိုက္ကာေလးဆြဲဖြင့္ကာအျပင္ကိုေငးၿပီးသာေဗ်ာႏွင့္အမွတ္တရမ်ားစြာကိုျပန္ေတြးေနေတာ့သည္။
"ငယ္ရယ္...ခဏပဲသည္းခံေပးပါကြာ..ဒီကိစၥေတြမၾကာခင္ၿပီးေတာ့မွာပါ...ကိုငယ့္ဆီေရာက္ေအာင္ျပန္လာခဲ့မယ္...ငယ္နဲ႕အေနေဝးေနေပမဲ့ကို႔အနားမွာငယ္ရွိသလိုမ်ိဳးခံစားေနရတယ္..ညဘက္ေတြဆိုလည္းငယ့္ကိုယ္ေလးကိုဖက္ၿပီးအရမ္းအိပ္ခ်င္တယ္ငယ္ရယ္..."
ဆိုကာေကာင္းကင္၌ရွိေသာေနမင္းႀကီးကိုၾကည့္ကာတစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနေတာ့သည္။ေနမင္းႀကီးလည္းျမတ္မင္းပိုင္ရဲ႕အပူေတြကိုနားလည္ေပးတယ္နဲ႕တူပါတယ္ေနမင္းႀကီး၏အပူရွိုန္ေတာင္ပိုတိုးလို႔လာပါလား။
သည္လိုႏွင့္နႏၵတို႔ကားေလဟာCoffeeဆိုင္သို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္။သာေဗ်ာကိုဆိုင္ေရွ႕ခ်ေပးၿပီးလေရာင္ကိုတာတာ့ျပကာကားေလးျပန္ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။နႏၵလည္းCompanyကိစၥေတြကတစ္ဖက္ေဒလီယာကိစၥေတြကတစ္ဖက္ႏွင့္နႏၵတစ္ေယာက္လည္းလေရာင္ကိုအခ်ိန္မေပးနိုင္ေပ။
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဆိုင္ထဲဝင္ကာသူထိုင္ေနက်ေထာင့္ေလးမွာပဲျပန္ထိုင္ေနသည္။လမ္းမႀကီးကိုေငးလိုက္Companyကိုေငးလိုက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေသာသူကိုေမွ်ာ္ေန၏။ခဏအၾကာဆိုင္ကလူပါးသြားေတာ့လေရာင္တစ္ေယာက္သာေဗ်ာနားသို႔လာထိုင္ေလသည္။
"အကို...ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ထမင္းစားၾကရေအာင္ေနာ္..."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္လေရာင္ဘက္သို႔မ်က္ႏွာေလးလွည့္လာၿပီးဟုတ္ကဲ့ဟုေခါင္းေလးညိတ္ျပလိုက္သည္။ထမင္းႏွင့္ဟင္းကိုေတာ့ဟိုေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကသြားဝယ္သည္။သူတို႔လည္းလူေတြက်တာႏွင့္ထမင္းေတာင္မခ်က္နိုင္ျဖစ္ေနၾကသည္။အရင္ကဆိုနႏၵကလေရာင္ကိုထမင္းစားဖို႔လာေခၚေနက်ျဖစ္သည္။အခုဆိုနႏၵတစ္ေယာက္လည္းသူ႕အလုပ္နဲ႕သူရႈပ္ေန၏။
မိနစ္ပိုင္းေလာက္ၾကာေသာ္ထိုေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္း၅ဆင့္ခ်ိဳင့္ႀကီးႏွင့္ထမင္းေရာဟင္းေရာဝယ္လာၾကသည္။လေရာင္တို႔လည္းသူတို႔ျပန္လာတာႏွင့္အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီးထမင္းပန္ကန္ေတြႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေလသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းလေရာင္တို႔ရွိရာခုံတြင္ဝင္ထိုင္ၾကၿပီးခ်ိဳင့္ဖြင့္ကာဟင္းေတြခ်ေပးေတာ့သည္။
"ေရာ့ဒါကကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္..ဒါေလးကဝက္သားဟင္းေလး...ဒီဟာကပဲႏွပ္ေလး...ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ၾကက္သည္းၾကက္ျမစ္ေလးပါ"
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ၾကက္သည္းၾကက္ျမစ္ဆိုတဲ့အသံၾကားတာႏွင့္မ်က္ရည္ေလးကဝဲလာေတာ့သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူစျဖစ္တုန္းကျမတ္မင္းပိုင္ကၾကက္ရဲ႕ႏွလုံးကိုသာေဗ်ာပန္းကန္ထဲသို႔ထည့္ေပးၿပီးသူရဲ႕ႏွလုံးကိုဆက္သလိုက္ပါၿပီလို႔က်ီစယ္ခဲ့ဖူးသည္မလား.။ဒါကိုသာေဗ်ာတစ္ေယာက္သတိရသြားကာထမင္းပင္မစားဘဲမွိုင္ေတြေနေတာ့သည္။
"အကိုသာေဗ်ာထမင္းစားေလ...ဘာလို႔လဲဟင္းမေကာင္းလို႔လား"
ဟုလေရာင္လည္းသာေဗ်ာကိုေမးလိုက္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူးက်ဳပ္တစ္ခုသတိရသြားလို႔ပါ..ဟင္းေတြကေကာင္းပါတယ္...က်ဳပ္အႀကိဳက္ေတြႀကီးပါပဲ"
"ဒါဆိုလည္းထည့္စားေလဗ်ာ"
ဆိုကာလေရာင္လည္းသာေဗ်ာပန္းကန္ထဲသို႔ဟင္းေတြထည့္ေပးေနေတာ့သည္။က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္လည္းစားေကာင္းသျဖင့္ေခါင္းပင္မေဖာ္အပီအျပင္ႀကိတ္စားေနေတာ့သည္။
ထိုေန႕ကစကာသာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ကေနစၿပီးဆိုင္ပိတ္တဲ့အထိထိုေနရာေလးမွာပဲထိုင္၍သူ႕ဦးကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့သည္မွာအိပ္ခ်ိန္ေတာင္လြန္တဲ့အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ပါေရာလား။.။ သည္လိုႏွင့္ရက္ေတြကူးေျပာင္းလာလိုက္တာမနက္ျဖန္လက္ထပ္မည့္ေန႕ေတာင္ေရာက္ေတာ့မည္။သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ညဘက္ႀကီးသူထိုင္ေနၾကထိုမွန္ေလးနားမွာပဲထိုင္ေန၏။.။အခ်ိန္အားျဖင့္ည၁၁နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။အိပ္ခ်ိန္ေတာင္မအိပ္ဘဲသူ႕ဦးအလာကိုေမွ်ာ္ေန၏။တစ္ခါတစ္ခါအိပ္ခ်င္လြန္းလို႔ခဏခဏငိုက္ေနသည္။ဒါကိုလည္းမအိပ္ဘဲအတင္းရေအာင္ေစာင့္ေနေသးသည္။ထိုအခ်ိန္လေရာင္သည္တစ္ေရးနိုးကာေဘးနားၾကည့္လိုက္ေတာ့သာေဗ်ာရွိမေနေပ။
"ဟာ...အကို႔ကိုအိပ္ပါဆိုေနမွကြာ.."
တစ္ေယာက္တည္းခတ္တိုးတိုးေျပာၿပီးအိပ္ယာမွကုန္းထကာေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာသည္။သာေဗ်ာလည္းလေရာင္ဆင္းလာတာကိုျမင္သြားၿပီး...
"လေရာင္တစ္ေရးနိုးလာတာလား"
လေရာင္လည္းတျဖည္းျဖည္းသာေဗ်ာနားသို႔ေလွ်ာက္လာ၏။
"အကိုအိပ္ေတာ့ေလဗ်ာ..Companyကပိတ္ထားတာ..အကို.ျမတ္မင္းပိုင္ကဘယ္လိုလုပ္လာမွာလဲ"
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္လည္းမ်က္ႏွာေလးမွိုင္က်သြားကာ...
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေပမဲ့...ကိစၥတစ္ခုခုရွိရင္မ်ားလာမလားလို႔ေစာင့္ေနတာ...မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲဦးတို႔လက္ထပ္ၾကေတာ့မယ္..."
လေရာင္တစ္ေယာက္လည္းစိတ္မေကာင္းေပ။
"မနက္ျဖန္လက္ထပ္ပြဲမ်ားအဆင္ေျပသြားမလားမသိဘူးေနာ္.."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ရင္ဘတ္ထဲ၌ဝမ္းနည္းမႈမ်ားစို႔တတ္လာကာမ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္မ်ားျပည့္လို႔လာသည္။
"မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲက်ဳပ္ျပန္ေတာ့မွာ..မျပန္ခင္ေလးေတာ့ဦးကိုေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္ဗ်ာ...."
လေရာင္လည္းသာေဗ်ာပုခုံးသို႔ကိုင္လိုက္ၿပီး...
"လာပါအကိုရယ္..သြားအိပ္ၾကရေအာင္ေနာ္..မနက္ျဖန္တစ္ရက္ေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က်န္ပါေသးတယ္..ကြၽန္ေတာ္တို႔ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့"
ဆိုကာလေရာင္ သာေဗ်ာသို႔ေခၚလိုက္ၿပီးအေပၚထပ္သို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူတပ္သြားေတာ့သည္။သာေဗ်ာသည္အိပ္ယာထဲတန္းမဝင္ေသးပဲျပတင္းေပါက္နားသြာ၍လမင္းႀကီးကိုၾကည့္ကာေမးလိုက္သည္။
"က်ဳပ္ကိုဦးကမုန္းသြားတာလားဟင္..ဒါမွမဟုတ္ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီလား.
လမင္းႀကီးရယ္..ဦးကိုေလ..က်ဳပ္သိပ္သတိရတာပဲလို႔ေျပာေပးပါဗ်ာ.."
လမင္းႀကီးလည္းသာေဗ်ာေျပာတဲ့စကားကိုၾကားၿပီးစိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕တိမ္ေလးေတြေအာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။သာေဗ်ာလည္းထိုေနရာမွထကာလေရာင္ေဘးနာသို႔ဝင္အိပ္လိုက္သည္။
သည္ေန႕ဟာျမတ္မင္းပိုင္တို႔လက္ထပ္ရမဲ့ေန႕ပင္ျဖစ္သည္။ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္မဂၤလာဝတ္စုံကိုမဝတ္ခ်င္ဝတ္ခ်င္ျဖင့္ဝတ္ေနသည္။ထိုအခ်ိန္နႏၵလည္းတံခါးဖြင့္ၿပီးအခန္းတြင့္သို႔ဝင္လာသည္။
"Bossၿပီးၿပီလား...သြားရမဲ့အခ်ိန္ကနီးေနၿပီ.."
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ေအာက္ကအကၤ်ီအျဖဴကိုအေပၚကကုတ္အမဲထပ္ထားသည္။လည္ပင္းတြင္လည္းအနက္ေရာင္ဖဲျပားနက္ခ္တိုင္ကိုတက္ထားေသးသည္။ျမတ္မင္းပိုင္ လည္းမွန္ၾကည့္ေနရင္းနႏၵဘက္သို႔လွည့္လာကာ...
"ဒီေန႕မင္းလူေတြကိုေဒလီယာ့အိမ္ကိုေရာေဒလီယာကိုေရာပါမ်က္ေခ်မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ထား...ၿပီးေတာ့မင္းေဒလီယာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြအားလုံးေသခ်ာျပင္ဆင္ထား...မဂၤလာေဆာင္မွာလည္းသူ႕အေၾကာင္းေတြကိုလႊင့္ဖို႔အသံပိုင္းတာဝန္ယူတဲ့သူေတြကိုႀကိဳတင္ျပင္ဆိုင္ခိုင္းထား...ငါဒီေန႕ဘာအမွားမွျဖစ္တာမခံခ်င္ဘူး"
နႏၵတစ္ေယာက္လည္းေခါင္းငုံကာ...
"ဟုတ္ကဲ့Boss..အားလုံးတိက်စြာျပင္ဆင္ထားလိုက္ပါ့မယ္."
"ဟက္...ဒီေန႕ေတာ့ငါ့လက္ကမလြတ္ေတာ့ပါဘူး..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီးျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသြားေတာ့သည္။ေဒလီယာႏွင့္ေဒၚသူဇာတို႔ကေတာ့မဂၤလာပြဲHotelကိုအရင္သြားႏွင့္သည္။ေဒလီယာကမိတ္ကပ္ေတြဘာေတြျပင္ရဦးမွာမလားအဲ့ေတာ့သူတို႔၂ေယာက္အရင္သြားၾကသည္။ၿပီးမွျမတ္မင္းပိုင္,နႏၵႏွင့္ဦးျမတ္မင္းတို႔ကအေနာက္ကလိုက္လာၾကသည္ျဖစ္သည္။
ထိုကားေလဟာၿခံတြင္းမွထြက္ခြာသြားေလသည္။ကားေခါင္းခန္းတြင္ေတာ့ျမတ္မင္းပိုင္ႏွင့္နႏၵတို႔ထိုင္သည္။အေနာက္တြင္ေတာ့ဦးျမတ္မင္းထိုင္သည္။
သူတို႔အခုCompanyကိုခဏဝင္မွာျဖစ္သည္။တရားခံႏွင့္ပူးေပါင္ႀကံစည္တဲ့မပုလဲကိုသက္ေသအျဖစ္သြားေခၚမွာျဖစ္သည္။မပုလဲကိုCompanyမွာပဲလာေခၚမည္ဟုေျပာခဲ့ေသာေၾကာင့္မပုလဲCompanyေရွ႕တြင္ရပ္ေစာင့္ေနသည္။
ထိုကားေလးဟာCompanyေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည္။သာေဗ်ာတစ္ေယာက္လည္းထိုကားေလးကိုေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္ေန၏။လေရာင္လည္းသာေဗ်ာေဘးနားသို႔ေရာက္လာသည္။.အလယ္ကလမ္းမႀကီးျခားတာေၾကာင့္ကားေတြျဖတ္ျဖတ္သြားေတာ့သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ထိုကားကိုရွင္းလင္းစြာမျမင္ရေပ။ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ကားမွန္ကိုခ်လိဳက္သည္။ဒါေပမယ့္ျမတ္မင္းပိုင္Coffeeဆိုင္ဘက္သို႔တစ္စက္ကေလးမွလွည့္မၾကည့္ခဲ့ေပ။.သာေဗ်ာလည္းကားအတြင္းမွသူ႕ဦးကိုျမင္လိုက္ရသည္။
*ဦးကေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ..သတို႔သားဝတ္စုံနဲ႕မ်ားလိုက္မွလိုက္....ဆံပင္ကိုလည္းဖီးလိမ္းထားတာသပ္ရပ္ေနတာပဲ...အခုေတာ့ငယ့္ခ်စ္သူကေဒလီယာ့ရဲ႕ခင္ပြန္းျဖစ္ေတာ့မယ္..ကံတရားကဒီလိုပဲသက္မွတ္ထားေတာ့လက္ခံရမွာေပါ့...*
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ထိုသို႔ေတြးၿပီးေဘးနားရွိလေရာင္ကိုဖက္ရင္းကားကိုေက်ာေပးကာငိုေနေတာ့သည္။.ငိုတာမ်ားလုံးဝမရပ္ေတာ့လေရာင္အကၤ်ီမွာလည္းသာေဗ်ာမ်က္ရည္ေတြ႐ႊဲလို႔ေနၿပီ။တစ္ခ်က္"ရွိုက္သံသဲ့သဲ့ေလးကေလးထြက္လာခဲ့သည္။
နႏၵတစ္ေယာက္မပုလဲကိုကားေပၚတင္ကာ..ကားစက္ႏွိုးလိုက္ၿပီးလေရာင္ဆိုင္ဘက္သို႔ခဏစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းနႏၵဘာေတြၾကည့္ေနလဲဆိုကာသိခ်င္တာလည္းသူလည္းလွည့္ၾကည့္မယ္ႀကံခိုက္ကားစက္ႏွိုးကာထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
*လေရာင္ကဆိုင္ျပန္ဖြင့္ေနတာလား..လေရာင္ကိုဖက္ၿပီးငိုေနတဲ့သူေရာဘယ္သူလဲ..ငယ္မ်ားလား...သူတို႔ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနၾကတာလဲ...ငါပဲအျမင္မွားေနတာထင္ပါတယ္...ငယ္တို႔ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး*
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္နားထင္ကိုလက္ျဖင့္ႏွိပ္ကာစဥ္းစားေနေတာ့သည္။.သည္လိုႏွင့္ထိုကားေလဟာမဂၤလာခန္းမသို႔ေရာက္လာၿပီ။ဧည္သည္ေတြကေတာ့တစ္ဦးႏွစ္ဦးေလာက္ပဲေရာက္ေသးသည္။သူတို႔လည္းပုလဲကိုဖြက္ကာအခန္းအတြင္းသို႔ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။
မဂၤလာပြဲစဖို႔အခ်ိန္ကလည္းနီးေနၿပီျဖစ္သည္။ခန္းမထဲမွာလည္းဧည့္သည္ေတြအားလုံးေရာက္ေနက်ၿပီ။ေဒလီယာလည္းမိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ႕ဂါဝန္ႀကီးမကာအခန္းထဲကထြက္လာသည္။ေနာက္အခန္းတစ္ခုမွလည္းျမတ္မင္းပိုင္ထြက္လာၿပီးေဒၚသူဇာႏွင့္ဦးျမတ္မင္းတို႔ကစားပြဲခုံမွာထိုင္ရင္းေစာင့္ေနၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္လက္ကိုေဒလီယာခ်ိတ္ကာခန္းမသို႔ထြက္လာသည္။ပန္းက်ဲတဲ့သူကက်ဲဓာတ္ပုံရိုက္တဲ့သူကရိုက္ေပါ့။စင္ေပၚသို႔ေရာက္သြားၿပီးျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ေဒလီယာ့လက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေနာက္နႏၵဆီကမိုက္ခ္လွမ္းေတာင္းလိုက္ၿပီးေဒလီယာေရာႏွစ္ဖက္မိဘေတြတင္မကဧည့္သည္ေတြကပါျမတ္မင္းပိုင္ကိုနားမလည္စြာျဖင့္ၾကည့္လာသည္။
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းမိုက္ခ္ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေဒလီယာရဲ႕အေၾကာင္းေတြစေဖာ္ေတာ့သည္။
"ဒီကဧည့္သည္ေတာ္ေတြမ်ားခင္ဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေစ့စပ္မဲ့ေဒလီယာကအခုကြၽန္ေတာ့္companyကရွယ္ယာတစ္ဝက္ကိုလည္းခိုးထားပါတယ္.."
ေဒလီယာတစ္ေယာက္မ်က္လုံးႀကီးျပဴးကာျမတ္မင္းပိုင္ဆီကမိုက္ခ္ကိုဆြဲလုလိုက္သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းေရွာင္လိုက္ကာေဒလီယာ့လက္ထဲမိုက္ခ္ေတာ့မပါသြားေခ်...။
*သူဒီအေၾကာင္းေတြဘယ္လိုသိတာလဲ...ငါေသခ်ာပိပိရိရိလုပ္ထားတာပါ..ဒါမွမဟုတ္ပုလဲမ်ားအကုန္ေျပာျပလိုက္တာလား*
ထို႔ေနာက္ေဒလီယာလည္းဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိစိတ္ထဲရွိရာေျပာေတာ့သည္။
"အားလုံးပဲဒီသတင္းေတြကအမွားပါကိုျမတ္မင္းပိုင္မဟုတ္တမ္းကေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာ...မယုံၾကပါနဲ႕..အမွားေတြပါ..."
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ.....
"ဒါေတြကအမွားေတြဟုတ္လား..နႏၵ ပုလဲကိုေခၚလာခဲ့စမ္း"
ပုလဲဆိုေသာနာမည္ေၾကာင့္ေဒလီယာတစ္ေယာက္ေသြးပ်က္သြားခဲ့သည္။စင္ေအာက္ရွိဧည့္သည္မ်ားကလည္းတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကသည္။ေဒၚသူဇာကလည္းဦးျမတ္မင္းကိုၾကည့္ကာ...
"အကိုဒါဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲရွင္..ဒီအေၾကာင္းေတြကြၽန္မလည္းမသိရပါလား.."
ဦးျမတ္မင္းလည္းသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦးဆိုတဲ့ပုံစံျဖင့္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ပုလဲလည္းစင္ေပၚသို႔တြန့္ဆုတ္"နဲ႕တက္လာခဲ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ပုလဲသို႔မိုက္ခ္လွမ္းေပးလိုက္၏။
"ဟုတ္ပါတယ္ရွင္...အကိုျမတ္မင္းပိုင္ေျပာတာေတြကအမွန္ေတြပါ...ေဒလီယာကကြၽန္မကိုၿခိမ္းေျခာက္ၿပီးစာရင္းအတုေတြလုပ္ခိုင္းခဲ့တာပါ"
ေဒလီယာ တစ္ေယာက္သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုေဖာ္ထုတ္ေနေသာပုလဲကိုရိုက္မယ္အႀကံျမတ္မင္းပိုင္သူ႕လက္ကိုခ်ဳပ္ကာဖမ္းတားလိုက္သည္။ဒါေတာင္ေဒလီယာအတင္း႐ုန္းကာပုလဲကိုရိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေလသည္။ေအာက္ကနႏၵတပည့္ေတြလဲစင္ေပၚသို႔တက္လာကာေဒလီယာ့ကိုဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့သည္။
"လႊတ္..ငါ့ကိုလႊတ္ၾက..လႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္"
ေဒလီယာဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ထိုလူေတြလႊတ္မေပးေခ်..။
"ဒါေတာင္နည္းနည္းပဲရွိပါေသးတယ္..နႏၵအသံဖိုင္လႊင့္လိုက္ေတာ့"
ျမတ္မင္းပိုင္ လည္းနႏၵကိုအသိေပးလိုက္ၿပီးထိုအသံဖိုင္လည္းစတင္ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
"ဟိုင္း..ေဒလီယာေရ..ကိုအဲလက္္စ္ေလမမွတ္မိေတာ့ဘူးလား..ကိုမင္းကိုသိပ္လြမ္းတာပဲသိလား..အျမန္ဆုံးျပန္လာနိုင္ရင္ဒီကိုျပန္လာခဲ့ေနာ္..မင္းကျမန္မာျပည္မွာေနၿပီးကို႔ကိုေမ့ေနၿပီေပါ့.."
အားလုံးထိုအသံဖိုင္ကိုၾကားၿပီး..
"ဟယ္..ဒါဆိုေဒလီယာကနိုင္ငံျခားမွာေယာက္်ားရွိေနတာလား"
"ဟုတ္မယ္ေနာ္..တစ္ေယာက္မကေလာက္ဘူး"
"ေအးကြယ္႐ုပ္ေလးကခ်စ္စရာေလးပါေတာ္..စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ရက္စက္တယ္"
စသျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကသည္။ေဒလီယာလည္းဒီအေျခအေနမွလုံးဝ႐ုန္းထြက္လို႔မရ။
*ငါဘာလုပ္ရမလဲ..စဥ္းစားစမ္း..ငါဘာလုပ္ရမလဲ*
ထိုအခ်ိန္သူ႕ကိုဖမ္းထားတဲ့လူရဲ႕အကၤ်ီအိတ္ထဲမွေသနတ္ကိုေတြ႕ရွိသြားေလးသည္။ေဒလီယာလည္းျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီးအတင္း႐ုန္းကာထိုလူအိတ္ထဲမွေသနတ္ကိုဆြဲထုတ္ကာယူလိုက္သည္။
Myat Company ရဲ႕CEOတပည့္ေတြမွာေသနတ္ရွိတာမဆန္းပါေပ။.သူတို႔ေတြကထိုေသနတ္ကိုတကယ္လိုအပ္မွသာထုတ္သုံးသူေတြျဖစ္သည္။ေဒလီယာ့လက္ထဲကေသနတ္ကိုအားလုံးျမင္လိုက္ၾကကာအုန္း"က်ပ္"ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ျမတ္မင္းပိုင္ႏွင့္နႏၵလည္းထိုေသနတ္ကိုျမင္ၿပီးဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ကမွန္းမသိေတာ့ေပ။စင္ေအာက္တြင္ရွိေသာမိဘႏွစ္ပါးစလုံးကလည္းဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲဆိုၿပီးစိတ္ပူေနၾကသည္။
"ငါ့အနားတိုးမလာနဲ႕ေနာ္..ငါပစ္လိုက္မွာ.."
ဆိုကာေဒလီယာတစ္ေယာက္ေသနတ္ႀကီးကိုင္ကာအေနာက္တျဖည္းျဖည္းဆုတ္သြားသည္။နႏၵလည္းေဒလီယာေနာက္ကသူ႕တပည့္ကိုအငိုက္ဝင္ဖမ္းလိုက္လို႔မ်က္စျပစ္ျပလိုက္သည္။စင္ေပၚမွတျဖည္းျဖည္းေသနတ္ႀကီးကိုင္ကာေဒလီယာတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္လာေသာေၾကာင့္အေနာက္ကလူကိုသတိမထားမိ။.ထိုလူလည္းလ်င္ျမန္စြာေဒလီယာ့လက္ထဲမွေသနတ္ကိုလုေလသည္။ေဒလီယာကလည္းလု..ထိုလူဟာလည္းလု..ေသနတ္ကေတာ့ဟိုယိမ္းသည္ယိမ္းျဖစ္ေနသည္။
"ရွင့္ကိုလႊတ္လို႔ကြၽန္မေျပာ.."
"ဒိုင္း..!!"
ေသနတ္သံတစ္ခုလုံးဟာအခန္းတစ္ခန္းလုံးဟိန္းခနဲျမည္ေအာင္က်ယ္ျပန့္သြားေတာ့သည္။ထြက္ေျပးတဲ့သူကေျပးၾက...ခုံေအာက္ဝင္တဲ့သူကလည္းဝင္ၾကႏွင့္အားလုံး႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ကုန္သည္။ဒီအေျခအေနကိုလည္းမီဒီယာသမားေတြကအမိအရဖမ္းယူလိုက္ၾကေသးသည္။
ထိုေသနတ္က်ည္စံဟာေတာ့ေဒၚသူဇာရဲ႕ဘယ္ဘတ္ႏွလုံးကိုတည့္တည့္ေဖာက္ဝင္သြားတာျဖစ္သည္။.ဒါကိုေတြ႕ေသာဦးျမတ္မင္းလည္းလဲက်လာေသာေဒၚသူဇာခႏၶာကိုယ္ေလးကိုဖမ္းလိုက္သည္။ဒါကိုျမင္သြားေသာျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္သူ႕အေမဆီအျမန္ေျပးဆင္းသြားသည္။ေဒလီယာ တစ္ေယာက္လည္းထိုအေျခအေနကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးထြက္ေျပးသည္။နႏၵလည္း..
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ..ငါသူကိုအရွင္လိုခ်င္တယ္..အခုလိုက္"
ေဒလီယာ့မိဘေတြကေတာ့႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္တုန္းကလူအုပ္နဲ႕ေရာေထြးၿပီးအျပင္သို႔ပါသြားေလသည္။
လူအုပ္ၾကားထဲတိုးေဝွ႕ရင္းေဒလီယာ့မိဘေတြကေဒလီယာ့ကိုရွာတာလုံးဝရွာမေတြ႕ေတာ့ေပ။မဂၤလာခန္းမထဲျပန္သြားၾကည့္ေတာ့လည္းေဒလီယာရွိမေနေပ။
"အကိုရယ္..သမီးေလးဘယ္ထြက္သြားတာလဲမသိဘူး..ရွာလို႔လည္းမေတြ႕ေတာ့ဘူး"
ဆိုကာေဒလီ့ယာ့အေမတစ္ေယာက္စိတ္ပူရင္းငိုေနေတာ့သည္။
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းသူ႕အေမနားသြားကာအေမ့ကိုေပြ႕လိုက္ၿပီး..
"အေမ..အားတင္းထားေနာ္.."
ျမတ္မင္းပိုင္ရဲ႕အကၤ်ီမွာလည္းေဒၚသူဇာေသြးေတြစြန္းကုန္၏။.ဦးျမတ္မင္းလည္းေဒၚသူဇာလက္ေလးကိုကိုင္ထားရင္းမ်က္ရည္ဝဲေနေတာ့၏။
"နႏၵ..အခုခ်က္ခ်င္း.. ေဆး႐ုံကားေခၚ.."
နႏၵလည္းဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ကာေဆး႐ုံကားအျမန္ေခၚလိုက္ရသည္။
"သား..အင့္..အ..အေမေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္..ဟာ့"
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္လည္းအေမ့ကိုေပြ႕ထားကာမ်က္လုံးမွမ်က္ရည္မ်ားတစ္ေပါက္ေပါက္ၾကေနေတာ့သည္။
"အေမရယ္..စကားမေျပာနဲ႕ေလဗ်ာ..အေမနာေနမွာေပါ့ဗ်.."