Keyifli okumalar...
Elif'in ağzından...
..."İyi misin? Ne oldu sana?"
Ben hala şaşkınlıkla karşımda duran adama bakıyordum. O ise bana nasıl yardım edeceğinden emin değil gibi bir tavırla soru soruyordu. 'iyi misin' bunu duymam ile daha çok ağlamaya başladım. Hayır... Hayır iyi değilim.
Başımı iki yana olumsuz anlamda sallayarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bir anda bana sarılması ile ben de ona sarıldım.
..."Tamam... Sakin ol, geçti..."
Bunu derken bir yandan da saçlarımı okşuyordu. Şu anda burada olması ve tekrar karşılaşmış olmamız beni her ne kadar şaşırtmış olsa da onu neredeyse hiç tanımıyor olsam da sarılmasına karşılık verdim. Şu an buna o kadar ihtiyacım vardı ki.. sarılmak kadar bana iyi gelen bir şey daha yoktu.
Çınar abimle alışveriş merkezine gittiğimizde, benimle tanışmaya çalışan kişiydi bu. Benimle tanışmak istemişti ama onu reddetmiştim ve az daha Çınar abimden dayak yiyiyordu. Yanlış hatırlamıyorsam adı Tolga'ydı. İyi ki karşıma çıktı, iyi ki buradaydı. Şu anda, benim hayatta olduğum için sevinen birilerini görmekten daha çok istediğim bir şey daha yoktu.. Ona daha sıkı sarıldım, o da aynı tepkiyi verdi. Bir eli sırtımda diğer eli saçlarımdaydı. Şu anda kaybolmak istiyordum. Kollarının arasında yok olmak.. artık var olmamak ve duygulardan tamamen arınmak istiyordum.
Çınar"Lan! Ne oluyor orada!? Elif!"
Ay ben abimi unuttum! Ya of bir olay daha olmasın. Tolga bana doladığı kollarını geriye çekerken ben de ondan yavaşça ayrıldım. Tolga tam kalkıyordu ki Çınar abim yakalarından tutarak onu havalandırdı. Has... bu işin sonu onun için pek iyi bitmeyecek gibi görünüyordu. İyi de o bana yardım etmek istedi..
Çınar"Oğlum sen şu alışveriş merkezindeki çocuk değil misin? Sen bizi mi takip ediyorsun lan!!? Kimsin sen? Hayırdır!?"
Tolga"Evet ben sizinle karşılaştım ama sapık değilim, buraya yakın bir yerde yaşıyorum."
Tolga çekinerek kendini ifade edince Çınar abim biraz daha kaşlarını çattı.
Çınar"He yani, herşey tesadüf. Öyle mi? İnanır mıyım lan ben buna!? Salak mı yazıyor alnımda!?"
Artık araya girme gereksinimi duymaya başlamıştım. Aksi takdirde Çınar abim Tolga'yı öldürecekti herhalde.
"Abi ne yapıyorsun? Bıraksana çocuğu. Beni öyle yerde görünce yardım etmeye gelmiş sadece."
Çınar abim bana bakıp göz teması kurduğunda sanki birşeyleri yeni yeni fark ediyormuş gibi bir ifade oluştu yüzümde. Biraz tedirgin olarak bana baktı ve Tolga'nın yakalarını bırakıp yanıma adımladı. İki elini de yanaklarıma koyup hafif eğilerek göz teması kurdu.
Çınar"Elif iyi misin? Daha de-... Seni hemen eve götürelim. Biraz dinlenmen lazım."
Tolga'ya karşı olan öfkeli sesi benimle konuşurken yok olmuştu. Bana şefkat ile yaklaşmasına bayılıyorum çünkü bana hâlâ beni seven insanların olduğunu hatırlatıyordu. Aklıma Deniz denen o kişi gelince içim burkuldu. Abim konuşmasını bitirince ellerini yüzümden çekip doğruldu.
"Ama abi, be-"
Çınar"'Ama'sı falan yok prenses. Yorgun görünüyorsun ve öylesinde. Abi sözü dinle, tamam mı?"
Benim itiraz etmeme izin vermeden arabanın kilidini açtı ve benim için kapıyı tuttu. Ben Tolga'ya kısa bir bakış atıp, tebessüm ederek, hafif bir baş Selamı verdiğimde o da aynı şekilde karşılık verdi. Arabaya yöneldim ki abim tekrar konuştu.
Çınar"Hele ki seni bir daha kız kardeşimin ya da benim etrafımda göreyim, bu kadar kolay elimden kurtulamazssın. Duydun mu beni!"
Tolga sessizce başını sallamakla yetinirken ben yerdeki kutuyu elime alıp arabaya bindim. Şu anda Çınar abime az da olsa sinirlenmiştim. Evet beni korumaya çalışıyor ama çocuk sadece yardım etmek istedi o kadar. Neden bu kadar abarttı ki? Tolga'ya birkaç şey daha söyleyip kendi kapısına yöneldi. Arabaya geçtiğinde hiç beklemeden çalıştırıp sürmeye başladı. Ben biraz olsun sakinleşmiştim. İçimde öfkeden çok merak vardı. Ne yani benim babam, asıl babam aslında ben doğmadan önce mi ölmüştü? İyi de o zaman bana öz babam mış gibi davranan o adam..
Hayır!
O benim asıl babam olmalı. Öz olmasaydı eğer, neden yorgun dahi olsa benimle oyun oynardı? Neden hep bana hayatı anlatma çabasındaydı? Neden hep beni yeniliklere sürüklerdi? Hep bana bir şeyler öğretir dururdu. Beni öğrenmeye aşık etmişti. Bana öğrenmeyi öğretmişti. Bana yalan söylediler. Bana yalan söylediler! İkisi de! İkisi de bana yalan söylemişti. Kesinlikle ve kesinlikle bunlar gerçek değil. Bu dedikeri... Hepsi.. hepsi yalan! Hâlâ daha canımı yakmaya uğraşıyorlar!
Eğer yalan değilse... Küfür ederek iç sesimi susturdum. Düşünmek istemiyordum çünkü mantıklı yanım yarı yarıya ihtimalini gözden geçirmem gerektiğini yüzüme vuruyordu. Yalan olabilir ama doğru da olabilir diyordu bana ve ben böyle bir şeyi düşünmek istemiyordum.
Çınar"İyi misin? Ne ol-"
"Aklım dolu. Konuşmak istiyorum ama konuşamıyorum. Kelimelere çok karmaşık geliyor gözüme. Kendimi anlatamıyorum, anlayamıyorum da. Beni anlıyor musun abi?"
Bakışlarımı deminden beridir diktiğim kutudan alıp Çınar abime yönelttim. Bana kısa ama hüzünlü bir bakış atıp yola döndü. Başını hafifçe aşağı yukarı sallayarak 'anlıyorum' dedi. Bunu demesiyle gözlerimi yine kutuya diktim. O evraklar, belgeler neydi? İçinde neler vardı. Bunlar benim öz babam ile alakalı mı? Ama bunun gerçek olmama ihtimali var. Hâlâ daha yalan söylüyor olabilirler. Ellerimde annemin defteri, hemen önümde torpido gözünün üstünde duran tahta kutu... Bunlar benden saklanan her şeye bir yanıt, bir cevap olacaktı sanırım. Peki ben bu cevabı almaya hazır mıyım? Doğrusu ben de bilmiyorum.
10 dakika sonra...
Sessizlik çok gürültülü gelmişti. Boğuluyor gibi hissediyordum. Saate baktığımda sadece on dakika geçmişti ama bu bana bir saatten farksız gelmişti. Konuşma gereksinimi duydum.
"Abi eve ne zaman varırız?"
Çınar abim hafif yandan bana bakarak yola geri döndü. Yüzünde hafif bir tebessüm ile konuşmaya başladı."Çok değil yarım saate varırız." Derin bir nefes alıp konuşmaya devam etti."Sessizlik çok gürültülü, öyle değil mi?" Arkama yaslanıp yola bakarak derin bir nefes aldım. Başımı hafifçe olumlu anlamda sallayarak konuştum."Evet.. Evet öyle." Sesim bu gün hiç olmadığı kadar sakin çıkmıştı. Sanırım beni anlıyordu. Neden bilmiyorum ama Çınar Bey abiciğime karşı daha sıcak kanlı issediyordum. Caner abimin son yaptığı şey... Bilemiyorum aklım karışık ona karşı. Bu olaylar bitsin Deniz mevzusunu en kısa zamanda açıp onunla iyi bir konuşma yapacaktım.
Sessizliği bozan yine ben oldum.
"Neden Tolga'ya o kadar sert davrandın ki? Sadece ya-"
"O herif her yerde karşımıza çıkıyor. Eğer amacı beni takip etmekse eğer sana zarar verme ihtimali çok yüksek. O an sana yardım ediyormuş gibi görünebilir ama asıl niyeti bu olmaya bilir de." Derin bir nefes aldı. Ellerinin gevşemesinden direksiyonu sıktığını anlamam zor olmamıştı. İyi de neden biri bizi, beni ya da onu takip etsin ki? Benim zaten tanıdığım insanlar sayılı. Bu daha çok onunla ilgili sanırım. Bana kısa bir bakış atıp yola geri döndü."Bak Elif... Ben... Yani benim hiç bir zaman bir ailem olmadı. Annem... Babam... Onları hiç tanıma fırsatım olmadı. Kız kardeşim var mı yok mu onu bile bilmiyorum. Şunu biliyorum ki sen varsın ve beni gerçekten abin olarak görüyorsun. Alışveriş merkezindeki o hareketin... Beni nasıl mutlu etti anlatamam her halde. Bana resmen bir ailem olduğunu anımsattın. Sen ne düşünüyorsun bilmiyorum ama ben seni öz kardeşim olarak görüyorum ve sana bir şey olmasına dayanamam. Uzun zaman sonra bulduğum kardeşimi tekrar kaybedemem."
Dediklerine şaşkınca baka kaldım. Yetim miydi yani... İçim burkuldu bir anda. Acaba ben deniz mevzusunda yanılıyor olabilir miyim? İyi de Caner ve Çınar abim bir değil ki. Biri yetim değeri değil. Hâlâ haklı olma ihtimalim yüzde doksan dokuz. Çınar abimin bu itirafı beni mutlu etmişti. Şu anda böyle şeyler duymaya gerçekten çok ihtiyacım vardı. Yüzümde buruk bir gülümseme ile ona baktım. O dana kısa süreli bir bakış atıp gülümsedi.
"Neden birinin seni takip ettiğinden şüphelendin ki? Yani bu gerçekten de tesadüf olabilir."
Yüzünde sanki bir şeyi yeni fark etmiş gibi oluşan ifade ile bana döndü. Hemen yola geri dönüp konuşmaya başladı."Ben koruma şirketinde çalışıyorum. Orayı Kerem ve Caner yönetiyor. Babalarından devir aldıkları zaman tanıştık, neyse. Daha önce çalıştığım yerlerde birkaç suç şebekesinin işini bozmuşluğum var. Belki peşime düşmüşlerdir diye tetikteyim ve evet daha önce peşime düşmüşlerdi."
"Baya hareketli bir hayatın varmış. Peki neden bu şirkette, böyle bir işte çalışmayı seçtin? Kendine daha başka bir meslek de seçebilrdin. Aile kurabilir sakin bir hayat yaşayabilirdin."
"Ben seçmedim."
Bu son dediğini anlamamıştım. Her ne kadar nasıl yani diye lafa girmek istesem de onu darlamak istemedim. Çok soru soran biriydim ve bu huyum bir başkasının canını sıksın istemiyordum. Aramızda yine sessizlik hüküm sürmeye başlamıştı ama bunu umursamadım. Bana gerçekten değer veren birinin olduğunu bilmek içimi rahatlatmış ve kafamdaki seslerin çoğunu susturmuştu. Şu anda yapmak istediğim tek şey eve gidip bu kutuyu açmak ve bazı gerçekler ile yüzleşmekti.
•••
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum :)
Çınar Bey abimiz <3
Tolga'yı hatırlayanlar ????