ျမတ္မင္းပိုင္တို႔အခုဆိုရန္ကုန္ေရာက္လာၾကၿပီ။ေဒလီယာကေတာ့ျမတ္မင္းပိုင္အိမ္မွာပဲတည္းမယ္ဆိုၿပီးသူမအိမ္သို႔မျပန္ေလယာဥ္ဆိုက္ကတည္းကCompany ကားကသူတ္ို႔ကိုလာႀကိဳသည္။.သည္လိုႏွင့္သူတို႔ကားေလးဟာအိမ္သို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္ကားအသံၾကားတာႏွင့္အိမ္ေရွ႕သို႔ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။.ဦးျမတ္မင္းကေတာ့Companyမွာပဲျဖစ္သည္။ျမတ္မင္းပိုင္တို႔ကားေပၚကဆင္းကာအိိမ္အေပါက္ဝမွာရပ္ေနေသာေဒၚသူဇာသို႔လွမ္းဖက္လိုက္သည္။
"သားရယ္...ေျပာေတာ့စကၤာပူဆို...ဘာလို႔ရွမ္းျပည္ေရာက္ေနရတာလဲ"
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းဖက္ထားရာကေနျပန္ခြာကာ...
"အေမ...ကြၽန္ေတာ္အေမ့ကိုလိမ္ခဲ့မိလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"လာလာ..အိမ္ထဲအရင္ဝင္ၾက"
ဆိုကာျမတ္မင္းပိုင္တို႔သုံးေယာက္စလုံးအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ေဒလီယာကေတာ့သူေနဖို႔အခန္းထဲကိုဝင္သြားေလသည္။နႏၵႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္တို႔ကဧည့္ခန္းတြင္ေဒၚသူဇာႏွင့္စကားေျပာေနၾကသည္။
"သား..အေမ့ကိုဒီကိစၥရွင္းပါဦးကြယ္"
ျမတ္မင္းပိုင္ တစ္ေယာက္ေခါင္းႀကီးငုံ႕ရင္းစကားဆိုလိုက္သည္။
"သားမွားသြားပါတယ္...သားထြက္ေျပးမိခဲ့တာ.."
ေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္သူ႕သားကိုအျပစ္မဆိုခ်င္ေပမဲ့ေဒါသစိတ္ေလးကနည္းနည္းထြက္လာ၏...။
"သားပဲေစ့စပ္မယ္လို႔ကတိေပးခဲ့တာေလ...ဘာလို႔ထြက္ေျပးေနတာလဲ...အခုလည္းျပန္ေတြ႕တာပဲမဟုတ္လား"
နႏၵလည္းဝင္ေျပာေတာ့သည္။
"အန္တီ..ရယ္Bossကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္လို႔နဲ႕တူပါတယ္အတင္းအက်ပ္မလုပ္ပါနဲ႕.."
ေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္ထိုင္ရာကေနဆတ္ခနဲထလိုက္ၿပီး..
"အို...မရပါဘူး..အန္တီကသားကိုေစ့စပ္ဖို႔ကိစၥအကုန္စီစဥ္ၿပီးၿပီ..ေတာ္ၾကာ..မေတာ္တေရာ္ေတြနဲ႕ေတြ႕သြားရင္ျဖင့္အန္တီစိတ္ပူတယ္"
နႏၵလည္းထိုင္ေနရင္းကေနေဒၚသူဇာကိုေမာ့ၾကည့္ကာ..
"အန္တီရယ္..Bossကသူ႕ကိုသူထိန္းနိုင္..."
"ေတာ္ေတာ့နႏၵ...မနက္ျဖန္ေစ့စပ္ရမယ္...ဒါငါ့အမိန့္ပဲ"
ဆိုကာေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္ေဒါသဟန္ျဖင့္အိမ္ေပၚသို႔တက္သြားခဲ့သည္။
"Bossဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.."
"အခုအခ်ိန္မွာေတာ့အေမႀကိဳးဆြဲရာကေနရမွာပဲ...မင္းသာေဒလီယာအေၾကာင္းစုံစမ္းထား"
နႏၵတစ္ေယာက္တစ္ခုခုကိုသတိရသြားပုံျဖင့္....
"ဟို..Boss..ကြၽန္ေတာ္ေဒလီယာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးၾကားထားတဲ့သတင္းတစ္ခုရွိတယ္....."
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္နႏၵမ်က္ႏွာသို႔လွည့္ၾကည့္ကာစကားဆိုလိုက္သည္။
"အဲ့တာဘာလဲ..."
"သူကအရင္တုန္းကနိုင္ငံျခားမွာေနခဲ့တယ္ဆိုလားပဲ"
"ဒါပဲလား...ငါဒီ့ထက္အတိအက်ပိဳလိုခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါBossအားလုံစုံစမ္းထားလိုက္ပါ့မယ္.."
ဆိုကာကားေသာ့ယူၿပီးၿခံထဲမွာရပ္ထားေသာကားကိုေမာင္းကာနႏၵထြက္သြားေလသည္။.ဧည့္ခန္းထဲမွာရွိေသာျမတ္မင္းပိုင္လည္းသူ႕ငယ္ကိုလြမ္းလာသျဖင့္ဖုန့္ေလးထုတ္ကာဆက္လိုက္သည္။
"ဟယ္လို...ငယ္"
"ဦး...ျပန္ေရာက္ၿပီလား"
"ဟုတ္တယ္အခုမွေရာက္တာ...ငယ္ေရာဘာလုပ္ေနလဲ..."
"ဒီမွာေလဗ်ာ..သူႀကီးေပါ့ေျခေထာက္ကိုက္တယ္ဆိုလို႔ႏွိပ္ေပးေနတာ.."
"ေၾသာ္...ေယာကၡထီးႀကီးကိုေျပာလိုက္ပါ..."
"ဘာေျပာရမွာလဲ.."
"ေျခေထာက္ကိုက္ရင္ျပန္ကိုက္လိုက္လို႔...ဟားဟား "
သူႀကီးႏွင့္လေရာင္တို႔္ထိုစကားကိုၾကားသြားသျဖင့္လေရာင္တစ္ေယာက္ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ေတာ့သည္။
"ေဟးးေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္..သားကSpeakerဖြင့္ၿပီးေျပာေနတာ..ငါအကုန္ၾကားတယ္....မင္းျပန္လာရင္ငါ့သားနဲ႕မေပးစားဘူး"
ျမတ္မင္းပိုင္ တစ္ေယာက္လည္းျပာယာခတ္သြားေတာ့သည္။သာေဗ်ာလည္းဖုန္းႀကီးကိုင္ၿပီးႀကိတ္ရယ္ေနေတာ့၏။
"ဟာ..အဲ့လိုေတာ့မလုပ္ပါနဲ႕ဦးေလးရာ..ဦးေလးသားမွမရရင္..ကြၽန္ေတာ္ေသရပါေတာ့မယ္ဗ်..."
ထိုအခါသာေဗ်ာလည္းရယ္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီးဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"ဦးကေသရေတာ့မွာဆိုရင္...ငယ္ကေသၿပီးသားဗ်"
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းထိုစကားဟာထူးဆန္းလြန္းသျဖင့္ဆက္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ေလငယ့္ႏွလုံးသားကိုဦးကိုေပးလိုက္ၿပီေလ....ဟီးဟီး "
ေဘးနားကရိုေနေသာသာေဗ်ာကိုသူႀကီးႏွင့္လေရာင္ကတတ္လည္းတတ္နိုင္တယ္ဆိုတဲ့ပုံစံျဖင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"ငယ္...ရယ္..စကားေတြအရမ္းတတ္ေနပါလား..အနားမွာသာရွိရင္ဆြဲဖက္ၿပီးနမ္းပစ္လိုက္ၿပီ..."
ထိုသို႔ဖုန္းေျပာေနေသာအသံကိုေဒလီယာတစ္ေယာက္ေလွကားနားကေနေခ်ာင္းနားေထာင္ေနသည္။ထိုေနရာကိုလည္းေဒၚသူဇာေရာက္လာခဲ့သည္.။
"သမီး..ဘာေတြေခ်ာင္းေနတာလဲ"
ေဒလီယာလည္းသူခိုးလူမိဆိုသလိုျပာယာခပ္သြားသည္။ဒါေပမယ့္ဒီကိစၥကိုသူမအသုံးခ်ရမည္။
"အန္တီရယ္..ကိုကိုကဘယ္ကေကာင္မေလးနဲ႕ဖုန္းေျပာေနမွန္းမသိပါဘူး..."
ေဒလီယာတစ္ေယာက္သက္သက္ဆြေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။.သာေဗ်ာဆိုတာေဒလီယာသိသည္။ျမတ္မင္းပိုင္ဟာေကာင္ေလးနဲ႕သာတြဲေနပါတယ္လို႔အခုေျပာလိုက္ရင္ေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္ေဆး႐ုံေရာက္ေနေလာက္ၿပီ...။ဒါကိုသိေသာေဒလီယာလည္းေစ့စပ္ပြဲပ်က္မွာဆိုး၍မေျပာေပ။
"ဟုတ္လို႔လားကြယ္..."
"အန္တီမယုံရင္နားေထာင္ၾကည့္ပါလား..."
ျမတ္မင္းပိုင္ဘက္တြင္ေတာ့...
"ငယ္..အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္"
"ငယ္လည္းဦးကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဗ်...ျမန္ျမန္သာျပန္လာေနာ္"
"ျပန္လာမွာေပါ့ငယ္ရယ္...ငယ့္ကိုလာေတာင္းဦးမွာဗ်ာ.."
"ဟုတ္ပါၿပီ...ဒါပဲေနာ္..."
ဆိုကာဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
"ေတြ႕လားအန္တီ...ေဒလီေျပာပါတယ္ခ်စ္သူရွိေနၿပီလို႔"
"ဘယ္ကေကာင္မေလးမ်ားလဲမသိဘူးကြယ္.."
"႐ြာကပဲေနမွာေပါ့.."
"အို...ဒါဆိုမျဖစ္ေသးပါဘူးကြယ္..အဲ့႐ြာကိုျပန္မသြားေစရဘူး"
"ဟုတ္တယ္အန္တီ...ကိုကို႔လိုCEOတစ္ေယာက္က႐ြာကဟာနဲ႕ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပတ္ဝန္းက်င္အျမင္မသင့္ေတာ္ဘူး"
ေဒၚသူဇာတစ္ေယာက္ေလွကားလက္ရမ္းကိုက်စ္က်စ္ကိုင္ၿပီး...
"မနက္ျဖန္ေစ့စပ္မယ္...ၿပီးရင္တစ္ပတ္ၾကာရင္လက္ထပ္ရမယ္"
ေဒလီယာတစ္ေယာက္အတိုင္းမသိေပ်ာ္သြားၿပီး..ငါ့အႀကံေအာင္ျမင္ၿပီဆိုတဲ့ပုံႏွင့္ပီတိျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"တကယ္လားအန္တီ...ဒါဆိုသမီးမဂၤလာဝတ္ဆုံသြားၾကည့္ေတာ့မယ္ေနာ္"
ဆိုကာအိမ္ေပၚသို႔ေျပးတက္သြားေလသည္။
ေဒၚသူဇာလည္းဧည့္ခန္းကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ကာ...
"မင္းနဲ႕အဲ့ေကာင္မေလး...မညားေစရဘူး..ေဒလီယာနဲ႕ပဲလက္ထပ္ရမယ္.."
ဆိုကာတစ္ကိုယ္တည္းၾကားေသာေလသံျဖင့္ပါးစပ္မွတိုးတိုးေလး႐ြတ္လိုက္သည္။
Companyမွဦးျမတ္မင္းလည္းသူ႕သားျပန္ေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိတာႏွင့္အိမ္သို႔တန္းျပန္လာခဲ့သည္။အခ်ိန္အားျဖင့္ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ဦးျမတ္မင္းေမာင္းလာေသာကားေလးဟာထိုအိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။နႏၵကေတာ့Companyမွာပဲေနကာေဒလီယာအေၾကာင္းစုံစမ္းရင္းေနခဲ့ေတာ့သည္။
နႏၵဘက္တြင္....
နႏၵဟာျမတ္မင္းပိုင္ရဲ႕အတြင္းေရးမႉးျဖစ္တဲ့အတြက္႐ုံးခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ျမတ္မင္းပိုင္ခုံေဘးမွနႏၵခုံရွိေလသည္။နႏၵလည္းထိုခုံမွာထိုင္ရင္းမန္ေနဂ်ာသိူ႕ဖုန္းေခၚလိုက္သည္.။
"ဟယ္လို...ဂ်ာႀကီး႐ုံးခန္းထဲခဏေလာက္လာခဲ့ပါ"
ဂ်ာႀကီးလည္းခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္ကာတံခါးဖြင့္ၿပီးနႏၵအေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္သည္။
"ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလဲကိုနႏၵ"
"ဒီစာရင္းေတြကိုၾကည့္လိုက္...မွားေနတယ္...ပိုက္ဆံကဘာေတြလုပ္လို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ကုန္ေနရတာလဲ"
ဂ်ာႀကီးလည္းလက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ကာေခါင္းကိုငုံ႕ရင္းစကားဆိုလာသည္။
"CEOတို႔ခရီးသြားတုန္းက..မမေလးေဒလီယာကCompanyကရွယ္ယာစာရင္းေတြကိုလာယူသြားပါတယ္"
နႏၵလည္းမ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳပ္ကာစာ႐ြက္စာတမ္းေတြကိုဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ရင္း..
"သူကဘာလို႔ရွယ္ယာစာရင္းကိုယူသြားရတာလဲ...အဲ့စာရင္းကအခုသူ႕ဆီမွာပဲလား..ဒါကိုဦးေလးမသိဘူးလား"
"ဟိုသူေဌးကစာရင္းမွာလက္မွတ္ေတြပဲထိုးတာပါ..အားလုံးကိုေတာ့ပုလဲစီစဥ္တာပါ"
နႏၵလဲထိုစာ႐ြက္ေတြကိုခုံေပၚသို႔ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီးခုံကိုဒုန္းခနဲထုကာခုံေပၚလက္ေထာက္ၿပီးမက္တပ္ထရလိုက္သည္။
"အခုပုလဲကိုသြားေခၚ...အခုခ်က္ခ်င္းး....."
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ပါကိုနႏၵ"
ပုလဲလည္းသူခိုးလူမိဆိုသလိုမရဲတရဲနဲ႕နႏၵနားသို႔ေလွ်ာက္လာသည္။.အေနာက္တြင္မန္ေနဂ်ာလည္းလိုက္လာသည္။
"ကဲမပုလဲ...ဒီစာရင္းေတြကိုမင္းလုပ္တာဆို.."
"ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္ရွင္"
နႏၵလည္းထိုစာ႐ြက္ေတြကိုကိုင္ၿပီးပုလဲဆီထိုးေပးလိုက္သည္။
"မင္းၾကည့္စမ္း..ပိုက္ဆံေတြလည္းဘယ္ေနရာမွာသုံးလို႔အဲ့ေလာက္ကုန္ေနရတာလဲ.ၿပီးေတာ့ရွယ္ယာစာရင္းေတြကိုေဒလီယာယူသြားတာအမွန္ပဲလား"
ပုလဲတစ္ေယာက္ေခါင္းငုံ႕ကာလက္ေခ်ာင္းအခ်င္းခ်င္းကုတ္ဖဲ့ၿပီးခႏၶာကိုယ္ကလည္းတုန္ယင္ေနသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္..မမေလးကရွယ္ယာစာရင္းေတြသူစစ္မယ္ဆိုလို႔ေပးလိုက္တာပါ...."
"အဲ့စာ႐ြက္ေတြေရာ..."
"ဟို..ဟို...ပုလဲဆီကိုျပန္ေရာက္လာပါၿပီ"
နႏၵလည္းစိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္..
"ေတာက္စ္...မန္ေနဂ်ာ အဲ့စာရင္းအကုန္ယူလာခဲ့"
ခဏၾကာေသာ္မန္ေနဂ်ာလည္း႐ုံးခန္းထဲသို႔စာရင္းစာ႐ြက္ယူခ်လာၿပီးနႏၵသို႔ကမ္းေပးလိုက္သည္။နႏၵလည္းထိုစာ႐ြက္ေတြကိုၾကည့္ကာမ်က္လုံးျပဴးသြား၏။
ရွယ္ယာတစ္ဝက္ေပ်ာက္ေနတာကိုနႏၵသိလိုက္ရသည္။နႏၵလည္းနက္ခ္တိုင္ကိုတင္းတင္းဆြဲတပ္ကာအကၤ်ီရဲ႕ေကာ္လံကိုလက္ျဖင့္ဆြဲခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေနာက္ထိုခုံမွထြက္ကာပုလဲေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည္။
"ကဲေျပာပါဦး...မင္းနဲ႕ေဒလီယာအႀကံအစည္ေတြ.."
ပုလဲတစ္ေယာက္မ်က္လုံးျပဴးသြားေတာ့သည္။.သူ႕တို႔၂ေယာက္အလိမ္ေတြေပၚေတာ့မည္ဆိုကာေခြၽးသီးမ်ားက်ကာႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။
"မင္းကိုငါေမးေနတယ္ေလ...."
နႏၵလည္းစိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္... အသံကုန္ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။.မန္ေနဂ်ာေတာင္လန့္လို႔ေနာက္ိသို႔ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားသည္။
"ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္...အိမ္ကျပသနာေလးေတြရွိတာေၾကာင့္မမေလးခိုင္းတာလုပ္ရတာပါရွင္..."
"သူကဘာခိုင္းလို႔လဲ"
"နင္ကစာရင္းအတုေတြလုပ္တဲ့...ၿပီးရင္ရွယ္ယာစာရင္းကိုလည္းသူ႕ကိုေပးတဲ့...သူ႕ဆီမွာရွယ္ယာတစ္ဝက္ရွိေနတယ္...ၿပီးေတာ့အဲ့စာရင္းကပိုက္ဆံေတြကလည္းသူလိမ္ထားတာ...သူခိုင္းတဲ့အတိုင္းမလုပ္ရင္အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္မယ္ဆိိုလို႔လုပ္ရတာပါရွင္....ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဟာကြာ...ေတာက္စ္...သူေဌးကမင္းကိုယုံလို႔သူေတာင္စာရင္းေတြမစစ္ပဲ..လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာ..ၿပီးေတာ့မင္းအလုပ္လုပ္လာတာၾကာၿပီ...ငါတို႔အတြက္မိသားစုဝင္လိုပဲ...ဒါကိုမင္းကသစၥာေဖာက္တာလား"
နႏၵလည္းအရာအားလုံးကိုသိသြားၿပီးေဒါသျဖစ္ကာ...
"ဂ်ာႀကီးသူ႕ကို၅လစာေပးၿပီးအလုပ္ထုတ္လိုက္ေတာ့..."
"မလုပ္ပါနဲ႕ရွင္..."
ပုလဲတစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွေတာင္းပန္လို႔မရမန္ေနဂ်ာလည္းပုလဲလက္ေမာင္းကိုကိုင္ၿပီးအျပင္သို႔ေခၚထုတ္သြားေတာ့သည္။
အခန္းထဲတြင္ေတာ့နႏၵတစ္ေယာက္ဒီကိစၥေတြကိုBossကိုဘယ္လိုျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ခုံမွာသာျပန္ထိုင္ၿပီးေခါင္းကိုလက္ျဖင့္ႏွိပ္ေနေတာ့သည္။
ဦးျမတ္မင္းလည္းCompanyမွအိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။
ကားထဲမွဆင္းကာကားေသာ့ကိုလက္ထဲမွကိုင္ရင္းဧည့္ခန္းတြင္ဘယ္ညာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ဒါမဲ့ဧည့္ခန္းတြင္ဘယ္သူမွမရွိ။.ထို႔ေနာက္ထမင္းစားခန္းကအသံၾကားတာေၾကာင့္ဦးျမတ္မင္းထိုနားသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
ထိုေနရာမွာေတာ့ေဒလီယာႏွင့္ေဒၚသူဇာထမင္းဝိုင္းျပင္ေနၾကသည္။.ေဘးကအိမ္အကူကလည္းဝိုင္းကူေပးသည္။ထို႔ေနာက္ဦးျမတ္မင္း ေဒၚသူဇာနားသို႔ေလွ်ာက္လာ၏။
"သားျပန္ေရာက္ေနၿပီဆို...ဘယ္မွာလဲ..."
ေဒၚသူဇာလည္းလက္ထဲမွဟင္းပန္းကန္ကိုစားပြဲေပၚသို႔ခ်ၿပီး...
"ရွင့္သားအခန္းထဲမွာ..."
ထိုသို႔ေျပာေျပာၿပီးခ်င္းဦးျမတ္မင္းတစ္ေယာက္အခန္းရွိရာအေပၚသို႔တက္သြားေတာ့သည္။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္..
"အေဖပါ...ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္သား"
ဦးျမတ္မင္းလည္းထိုသို႔ေျပာၿပီးတံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။.ျမတ္မင္းပိုင္ကေတာ့အခုမွေရခ်ိဳးၿပီးတာႏွင့္တူပါသည္။ခါးမွာတစ္ပတ္တစ္တည္ဝတ္ကာထြက္လာသည္.။
"ေၾသာ္...အေဖအလုပ္ကအေစာႀကီးျပန္လာပါလား.."
ဦးျမတ္မင္းလည္းသူ႕သားေရွ႕၌ရပ္ကာ...
"သားတို႔ကိုဘယ္လိုမိသြားတာလဲ...."
"မသိဘူးအေဖ ေဒလီယာေပါ့သူဘယ္ကေနဘယ္လိုမ်ားစုံစမ္းသလဲမသိပါဘူးဗ်ာ႐ြာကိုလိုက္လာတာ..
ေအးေပါ့သူလည္းရိပ္မိမွာေပါ့.."
ပါးစပ္ကလည္းေျပာလက္ကလည္းအကၤ်ီဝတ္ရင္းနဲ႕ျဖစ္သည္။
"အေဖလည္းစိတ္မေကာင္းပါဘူးမနက္ျဖန္ေစ့စပ္ပြဲကိုေတာ့ေရွာင္လြဲလို႔မရေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့သားသိပါတယ္..အေမ့သေဘာအတိုင္းေတာ့ေနေပးလိုက္ပါ့မယ္ဒီအေတာအတြင္းေဒလီယာအေၾကာင္းကိုစုံစမ္းခိုင္းထားတယ္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သတင္းတစ္ခုခုထြက္လာမွာပဲေလ"
ဦးျမတ္မင္းလည္းေခါင္းတစ္ဆက္ဆက္ညိတ္ကာျမတ္မင္းပိုင္ပုခုံးသို႔ပုတ္ၿပီး...
"အဝတ္အစားအျမန္လဲၿပီးဆင္းလာခဲ့အေဖတို႔ထမင္းစားဖို႔ေစာင့္ေနမယ္"
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီးေခါင္းညိတ္လ္ိုက္သည္။ဦးျမတ္မင္းထြက္သြားၿပီးခဏအၾကာျမတ္မင္းပိုင္အေတြးတစ္ခုဝင္ေလသည္။
*အြင္း..ငါေစ့စပ္တာငယ္မသိေလာက္ပါဘူးေနာ္...အတိုခ်ဳံးေလးပဲဆိုေတာ့နႏၵမေျပာရင္သိေလာက္မွာမဟုတ္ဘူး...ငယ္ရယ္..ကိုအျမန္ဆုံးျပန္လာမွာမို႔ခနေလးပဲသည္းခံေပးပါကြာ*
တစ္ေယာက္တည္းငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသြားေတာ့သည္။
မနက္ျဖန္သို႔ေရာက္လာၿပီ။.အခ်ိန္အားျဖင့္ညေန၄နာရီေလာက္သူႀကီးတို႔ဘက္တြင္ၿခံထဲရွိကြပ္ပ်စ္၌လေရာင္ႏွင့္သာေဗ်ာ
တ္ို႔စကားေျပာေနၾကသည္။သာေဗ်ာဟာဦးရဲ႕ဖုန္းေခၚတာကိုေစာင့္ေနတာအမွန္ပင္ထိုအခ်ိန္သာေဗ်ာလက္ထဲမွဖုန္းဟာဝင္လာခဲ့သည္။
သာေဗ်ာလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္သူ႕ဦးထင္ၿပီးcontactsကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့အမျဖစ္ေနေတာ့သည္။သာေဗ်ာလည္းspeakerဖြင့္လိုက္ကာ..
"ဟယ္လို...အမဘာကိစၥရွိလို႔လဲ..."
"ဟဲ့ကိစၥကအႀကီးႀကီးဟဲ့အႀကီးႀကီး"
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဘာလဲဆိုကာဖုန္းကိုပင္ဆက္နားေထာင္ေနေတာ့သည္။
"Myat company က CEOျမတ္မင္းပိုင္ကအခုေဒလီယာနဲ႕ေစ့စပ္လိုက္ၿပီတဲ့..."
ထိုသတင္းၾကားၾကားခ်င္းသာေဗ်ာႏွင့္လေရာင္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
"အမရယ္...နင့္သတင္းကဟုတ္ပါ့မလားဟ"
"ဟာ...က်ိန္းေသပါတယ္ဆို....အဲ့သတင္းကိုေဒၚသူဇာကတစ္နိုင္ငံလုံးၾကားေအာင္လႊင့္လိုက္တာမယုံရင္နင္လိုင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္..."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဒီသတင္းၾကားၿပီးခ်င္းကို႔နားပဲကိုမယုံနိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္ေတြေျဗာင္းဆန္လာၿပီးႏွလုံးဟာလည္းေပါက္ထြက္ေတာ့မဲ့အတိုင္းနာက်င္ရသည္။
*ဦးသိပ္ရက္စက္တယ္ဗ်ာ..ဒါေပမယ္ဦးငယ့္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာငယ္ယုံတယ္ ငယ္ဦးကိုေစာင့္ေနမွာပါနာက်င္ေပမဲ့လည္းေပါ့ငယ္တို႔၂ေယာက္မေပါင္းရဘူးဆိုရင္ေတာင္ငယ္ေစာင့္ေနမွာပါ...ဦး*