[Unicode]လွင့်နေတဲ့စိတ်တွေကိုစုစည်းပြီး...
မျှော်နေတဲ့နေ့ရက်လေးရောက်လာလေပြီ...
သေချာပေါက်ဂျီမင်လို့ခေါ်လိုက်တာနဲ့...
လှည့်ကြည့်လာမဲ့မျက်ဝန်းအစုံ...
လွမ်းနေမိပါတယ်...
အလွမ်းတွေကိုချေဖျက်ပေးနိုင်တဲ့...
တစ်ဦးတည်းသောကောင်လေးက...
ဒီအချိန်သူ့ကိုစောင့်မျှော်နေမှာလား...
ကစုန်ပေါက်နေတဲ့နှလုံးခုန်သံကိုလျစ်လျူရှုကာ...
ပြေးနေတဲ့စိတ်အစုံ...
အတွေးတွေဟာဒီရပ်ဝန်းမှာဘဲသံသရာလည်နေတာမို့...
မင်းကဘဲသံသရာစက်ဝန်းထဲကိုအဖန်ဖန်ဝင်လာခဲ့ပေးပါ...
ထပ်ခါထပ်ခါလည်နေတဲ့အတွေးသံသရာထဲမှာ...
မင်းနဲ့ငါ...
ငါမညဉ်းငွေ့ဘူး...။
"ကိုကိုရေ"
ကြားရပါပြီ...အသံဆာဆာလေးနဲ့...
အိမ်ပေါက်ဝတည်းကလှမ်းအော်နေတာ...
ဂျောင်ကုလည်းအခန်းထဲကထွက်လာပြီး...
လှေကားပေါ်ကဆင်းလာတော့အောက်မှာ...အဲ့ကောင်မလေး...
အပေါ်ကနေသူ့အသံကြားအောင်ဘယ်လိုများအော်နိုင်တာပါလိမ့်...
"ကိုကိုကလည်း...ဒီနေ့စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနော်နောက်ကျ
လိမ့်မယ်"
"နောက်မကျပါဘူး...သွားမယ်လေ"
"အော်...ကိုကိုကအကုန်ပြင်ဆင်ပြီးထွက်လာတာပဲ...
ကဲသွားမယ်သွားမယ်"
"အခုမှမြင်တာလား...ခုမှအိပ်ယာထလာတဲ့ပုံပေါက်နေလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူးကိုကိုရယ်...လာပါသွားရအောင်ဆိုပြီး"
လက်ကိုဆွဲခေါ်သွားလေသည်...
ခုသူစာမေးပွဲသွားဖြေရတော့မည်...
စာမေးပွဲဖြေပြီးချက်ချင်းသူ့မြို့လေးကိုပြန်မည်...
မှန်ကြောင်လေးနဲ့ဂျီမင်ကိုလည်းတွေ့ချင်လှပြီ...
တွေ့လို့ကတော့အားရပါးရကိုဖက်ထားအုံးမည်...
ဂျီမင်အရပ်ရှည်လာပြီးလားမသိဘူး...
ရှည်လည်းငါ့တော့မမှီလောက်သေးပါဘူး...
သေချာတာကတော့အရင်ကလိုမှန်ကြောင်လေးဖြစ်နေအုံးမှာပင်...
ဘာလို့လည်းဆိုတော့...ပါဝါကလျော့လို့မှမရတာ...
အရင်ကလိုမျက်မှန်ကြီးပင့်ပင့်ပြီးစကားကြီးစကားကျယ်တွေပြောတာကိုသူနားထောင်ချင်လှပြီ...
အရင်ဆုံး...
စက်ဘီးဘီးပေါက်ချင်ဟန်ဆောင်ပြီး...
စက်ဘီးတစ်စီးတည်းအတူတူစီးပြီး...
စမ်းချောင်းလေးကိုသွားမယ်...
ရေတွေဆော့မယ်...
ပြီးရင်...ကြာကန်ဘက်ကိုကူးပြီး...
ကြာပန်းတွေလှကြောင်းစကားဖောင်ဖွဲ့ကြမယ်...
ပြီးတော့...
ကျောက်ခဲသေးသေးလေးတွေကိုအသံမြည်အောင်
စက်ဘီးနဲ့တက်ကြိတ်ပြီး...
လမ်းကျဥ်းကျဥ်းလေးတွေကိုဖြတ်မယ်...
mapleပင်ကြီးဆီကိုဆက်ပြီးစက်ဘီးလေးနဲ့ခြေဆန့်မယ်...
mapleပင်ကြီးအောက်မှာထိုင်ပြီးဘယ်လောက်သတိရနေကြောင်းစကားတွေအများကြီးပြောမယ်...
ဂျီမင်ပြောတာတွေကိုလည်းအများကြီးနားထောင်ပေးမယ်...
ဆယ်တန်းပြီးတဲ့အချိန်တုန်းကဘာကြောင့်မလာဖြစ်တဲ့အကြောင်းကိုလည်းသေချာရှင်းပြမယ်...
ဖုန်းမဆက်တဲ့အတွက်လည်းကောင်းကောင်းစိတ်ဆိုးပြပြီး...အချော့ခံရမယ်...
ဖုန်းမဆက်တာလည်းအကြောင်းတစ်ခုခုရှိလို့နေမှာပါ...
သူကျွန်တော့်ကိုမေ့သွားတာတော့မဖြစ်နိုင်...
အတွေးတွေလွန်ပြီးသူငါ့ကိုမေ့သွားတာလားလို့တွေးနိုင်ပေမဲ့
နှလုံးသားကတော့သူမမေ့နိုင်မှန်းကောင်းကောင်းကြီးသိပါသည်...
အဖြူထည်နှစ်လွှာကိုတမ်းတနေသူဟာ
အခြားအဖြူထည်တွေကိုသတိမထားမိခဲ့ဘူး...
ဟင့်အင်း...
သူမေ့နေခဲ့တာ...
တွေ့ရမှာမို့ပျော်နေတဲ့ကောင်လေးက...
သူ့ရဲ့ပြောင်းလဲခြင်းတွေကိုမမြင်ခဲ့လေဘူး...
အချစ်ရှိပြီလို့ပြောကြည့်ပါလား...
သည်းငယ်ရဲ့အိပ်မက်တွေကိုရိုက်ချိုးသလိုဖြစ်သွားမယ်ဆို
Jeonကိုယ်တိုင်လည်းပျော်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး...
ခက်တာကJeonဒါကိုမသိဘူး
တွေ့တဲ့အချိန်ပြောင်းလဲသွားတဲ့အတောင်ပံတွေကိုများမြင်လိုက်ရင်ဖြင့်...
ရင်ကွဲရချည်ရဲ့...။
မစခင်တည်းကဆုံးသွားမဲ့ဇာတ်လမ်းမျိုးကိုဖြင့်သဘောမကျလေခြင်း...။
စိတ်အစုံကိုသိမ်းပိုက်ကာ...
သေချာပေါက်ခံစားချက်တွေကိုမြင်လိုက်ပါတော့...
မှားနေခဲ့ရင်တောင်အခွင့်အရေးပေးမဲ့သူကရှိနေတာမို့...
အရာရာကိုတစ်ခါလောက်များအတ္တဆန်တာ...
ခံစားချက်အမှန်အတိုင်းရှေ့ဆက်သွားစေချင်စမ်းပါဘိ...
ကြားကပန်းလေးရဲ့သစ္စာကကြီးမားပေမဲ့...
ဗီလိန်ဆိုတဲ့ဇာတ်ကောင်နဲ့မထိုက်တန်တဲ့ကောင်မလေးက...
အရာရာကိုနားလည်ပေးနိုင်တယ်ဆိုအကောင်းဆုံးပေါ့...
Jeonလည်းမမှားဘူး...
သည်းငယ်လည်းမမှားဘူး...
သိပ်ကိုလှတဲ့လီလီဆိုတဲ့ပန်းလေးကလည်း...
ထားခဲ့ရက်ဖို့တောင်မကြူးလွန်ရဲတဲ့...
ပြစ်မှုတစ်ခု...
သိပ်ကိုဖြူစင်နေပေမဲ့...
ပြင်လို့မရတာJeonရဲ့ခံစားချက်...
အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ပန်းလေးဟာ...
မပြင်ရဲတဲ့
အမှားလေးတစ်ခု...
.
.
စာမေးပွဲဖြေပြီးလေပြီ...
"ကိုကို"
"လီလီဖြေနိုင်တယ်မလား"
"မဆိုးပါဘူး..."
"မဆိုးဘူးဆိုတာကဘာလဲ"
"ဖြေနိုင်တာပေါ့ကိုကိုရ...ကိုကိုကော"
"ကိုကိုကအေးဆေးပါ"
"လေကြီးနေပြန်ပြီ"
"ဘာပြောလိုက်တယ်"
"ရေခဲမုန့်စားချင်တယ်လို့ပြောတာပါကိုကိုရယ်...
သွားဝယ်ပေးပါလား...ဒီထိုင်ခုံလေးမှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေမယ်လေနော်..."
"ဟုတ်ပါပြီ"
ဆိုပြီးသူလည်းထွက်လာခဲ့သည်...
.
"ဟာကိုကိုဝယ်လာပြီလား"
လက်ထဲကရေခဲမုန့်လေးနှစ်ခုကိုမြှောက်ပြလိုက်သည်...
"ဒီမှာ"
"ကျေးဇူးပါ...ဟင်...ကိုကိုမြေပဲတွေပါတာလား"
"လီလီမကြိုက်လို့လား"
ဆိုပြီးသူလည်းရေခဲမုန့်စားရင်းမေးလိုက်သည်
"မဟုတ်ပါဘူးကြိုက်ပါတယ်..."
ကိုကိုကလီလီမြေပဲနဲ့မတည့်တာကိုမှတ်မထားဘူးလား...
ကိုကိုကဘာမှန်းလည်းမသိဘူး...
ဝမ်းနည်းလိုက်တာ...
ဘာလို့များအလေးမထားရတာပါလိမ့်...
ဟန်ဆောင်ကောင်းတဲ့ကိုကိုဟာ...
လီလီ့ကိုမချစ်ခဲ့မှန်းလီလီနားလည်ပြီးသားပါ...
လီလီ့ရဲ့အချစ်တွေသာစစ်မှန်မယ်ဆို...
ကိုကိုဆိုတဲ့သူအမြန်ချစ်တတ်စေချင်တယ်...
သူမကိုမချစ်လို့အခြားသူတစ်ယောက်ကိုချစ်နေတယ်ဆိုလည်းသူမနှောင့်ယှက်မှာမဟုတ်ဘူး...
အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှသိလိုက်ရတာက...
ကိုကိုဟာသူမကိုညီမလေးတစ်ယောက်ထက်မပိုခဲ့ဘူး...
လှုပ်ရှားလွယ်တဲ့ခံစားချက်ကြောင့်အစစ်အမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုရင်တောင်...
အတုအယောင်ဆိုတာမျိုးယောင်လို့တောင်စိတ်မကူးလိုက်ပါနဲ့...
သိပ်ချစ်တာမို့...
သိပ်မြတ်နိုးခဲ့တာမို့...
ဗီလိန်နဲ့မလိုက်ဘူးဆိုလည်းသူမနောက်ဆုတ်ပေးဖို့အဆင်သင့်...
ကိုကိုရဲ့အချစ်စစ်ကိုရှာတွေ့စေချင်ပေမဲ့...
ယောင်လို့တောင်သူမပါးစပ်ကဟမှာမဟုတ်ဘူး...
ဘယ်တော့မှပဲ...
ကံကြမ္မာကအခွင့်အရေးပေးရင်...
ကိုကိုဟာလီလီ့အပိုင်...
ကိုကို့အချစ်တွေကတော့တစ်သက်လုံးပျောက်ကွယ်သွားတော့မှာ...
မချစ်ဖူးဆိုရင်စွန်လွတ်ပေးလိုက်မယ်...
အခွင့်အရေးရှိရင်တော့လက်မလွတ်နိုင်ဘူး...
ဒါဟာချစ်ဖူးသူတိုင်းရဲ့အတ္တဘဲ...
ကိုကို့ရဲ့စစ်မှန်တဲ့မေတ္တာ...
ကံကိုသာယုံပြီးပုံအပ်လိုက်ပါ့မယ်.....။
သိပ်ကိုအတ္တဆန်ပြီး
သိပ်ကိုမိမိုက်နေချင်ပါတယ်ဆိုတဲ့...
ဗီလိန်ဟုသာကြွေးကြော်နေတဲ့ကောင်မလေးလေ...
ခင်ဗျားတို့မှတ်မိကြရဲ့လား...
အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှအချစ်တွေကအတ္တကိုနင်းချေပြီး
စွန့်လွန့်ဖို့ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ကောင်မလေးရဲ့မေတ္တာတွေကိုမြင်ကြရဲ့လား...
တဖြည်းဖြည်းနဲ့...
လျောကြသွားလိုက်တဲ့မစွန်သလောက်အတ္တလေးတွေ...
သိပ်ကိုချစ်လို့ပါတဲ့လေ...
"လီလီ...ကိုကိုတောင်တစ်ဝက်ကျိုးနေပြီစားတော့လေ...သူပဲဝယ်ပေးပါဆိုပြီးတော့"
လီလီလည်းငိုချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းရင်း...
တစ်ကိုက်စားလိုက်သည်...
နောက်ဆုံးတော့ကုန်သွားပါပြီ...
လန်းဆန်းတတ်ကြွနေတဲ့တောင်ပံနှစ်စုံက...
မွေးရပ်မြေကိုတောင်းတနေလေပြီ...
ပျံလို့ရရင်လည်းအမြန်သာပျံသန်းသွားလိုက်ချင်ပြီ...။
"လီလီ...ကုန်သွားရင်လည်းပြန်မယ်...အကျီအဝတ်အစားတွေပြင်ထားတော့...ကိုကိုပြင်ပြီးရင်လာခေါ်လိုက်မယ်"
"ဟုတ်"
သူမဒီနေ့လိုက်ရတော့မည်မထင်ပါ...
ကိစ္စမရှိပါဘူးနောက်နေ့မှလိုက်လာလို့ရတာပဲ...
မြေပဲအကျိုးကစနေလေပြီ...
လက်တွေလည်းယားပြီး...
လည်ပင်းတွေပါယားစပြုလာပြီ...
ကိုကိုကတော့သိမယ့်ပုံမပေါ်...
အိမ်ရောက်ဖို့သာစိတ်လေးနေသည်...
အိမ်ကိုမြန်မြန်ရောက်သွားဖို့ရာသာဆုတောင်းနေမိသည်...
.
"ကိုကိုလီလီဆင်းပြီနော်"
"လီလီအဝတ်အစားအမြန်ပြင်ထားနော်"ဆိုပြီး
လီလီကိုတောင်လှည့်မကြည့်သွား...
သူမလည်းအိမ်ထဲအမြန်ပြေးဝင်လာပြီး...
"ဟဲ့...သမီးဘာဖြစ်လာတာလဲ"
"မေမေ...သမီးမြေပဲစားလိုက်မိလို့"
"ဘာ...ဆေးမြန်မြန်လိမ်းရမယ်လေလာ...လာ...မေမေကူပေးမယ်"
ဆိုပြီးအခန်းထဲကိုသာဝင်လာလိုက်သည်...
.
မေမေကဆေးလိမ်းပေးရင်း
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ...သမီးရယ်..."
"သမီးလည်းရေခဲမုန့်စားချင်စိတ်နဲ့မြေပဲတွေကိုသတိမထားမိလိုက်တာ"
"နေပါအုံး...ဒီနေ့ဂျောင်ကုတို့နဲ့သူတို့မြို့ကိုလိုက်သွားမှာဆို"
"ဟုတ်တယ်မေမေ...ကိုကိုတို့လာခေါ်ရင်...မနက်ဖြန်မှလိုက်လာမယ်လို့ပြောပေးပါနော်...
သမီးအခုလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာသွားမပြောနဲ့နော်မေမေ...
ကိုကိုစိတ်ပူနေမှာစိုးလို့"
"ဟုတ်ပါပြီ...စာမေးပွဲရောဖြေနိုင်တယ်မလား"
"ဟုတ်ဖြေနိုင်ပါတယ်မေမေ"
"ကဲဆေးလည်းလိမ်းပြီးသွားပြီး...အနားယူလိုက်အုံး...
ဂျောင်ကုတို့လာရင်မေမေကြည့်ပြောလွတ်လိုက်မယ်"
.
.
"ဟာ...မြေးပြန်လာပြီလား"
"ဟုတ်ဘွား"
"ဖြေးဖြေးလာပါမြေးရယ်ဘာတွေလောနေတာလဲ"
"သားဒီနေ့သားတို့မြို့ကိုပြန်တော့မယ်...
ဘွားပြောထားတာတစ်နှစ်အချိန်ပေးတယ်ဆို...
ဘွားမမေ့ဘူးမလား"
"အေးပါမြေးရယ်...
သွားပါ...ဘွားမတားပါဘူး"
"ဒါနဲ့မေမေရော...ဘွား...
အကျီတွေပြင်ပြီးပြီလားမသိဘူး"
"မြေးမေမေကမြေးဖေဖေနဲ့လိုက်သွားတယ်...
ပြည်ပမှာအလုပ်ကိစ္စရှိလို့တဲ့...
မြေးသာမသိတာ
မနေ့ကတည်းကမြေးမေမေကိုခေါ်သွားတာ
မနက်ဖြန်လောက်မှလိုက်လာမယ်တဲ့
မြေးကိုပြောသွားတယ်..."
"ဟာ...အာ့ဆိုသားနဲ့လီလီနှစ်ယောက်တည်းပေါ့"
"သူတို့အိမ်ကမြေးနဲ့ဆိုစိတ်ချပါတယ်...
လီလီကိုဂရုစိုက်ခေါ်သွားနော်မြေး"
"ဟုတ်ဘွား...သားအဝတ်တွေအမြန်သွားထည့်လိုက်အုံးမယ်"
ဂျောင်ကုလည်းလှေကားကိုတဒုန်းဒုန်းနဲ့မြည်အောင်အမြန်တက်သွားပြီး...
ပြင်ပြီးသားအကျီတွေကိုအမြန်ပင်ဆွဲမပြီးထွက်လာသည်...
အမြန်လှေကားကနေဆင်းလာပြီး...
"ဘွားသွားပြီနော်"
ဘွားတောင်ထိုနေရာမှမရွေ့သေး...
"မြေးအကျီတွေသွားထည့်တာဆို...
မြန်လှချီလား"
"သားမနေ့ညတည်းကထည့်ထားတာဘွား"ဆိုပြီး
သူမပြောတာတောင်မဆုံး...ထွက်သွားလေသည်...
"မြေးကားကိုဖြေးဖြေမောင်းနော်"လို့နောက်ကနေလှမ်းအော်ပြောတော့...
"ဟုတ်ဘွား"ဆိုတဲ့
အသံလေးတော့ကြားလိုက်ပါသည်...
.
"လီလီရေ...လီလီ"
"အော်...သားဂျောင်ကု"
"လီလီရောအန်တီ"
"သမီးကစာမေးပွဲဖြေပြီးပင်ပမ်းလာတယ်နဲ့တူပါတယ်...
အိပ်ပျော်နေလေရဲ့...မနက်မှအန်တီတို့အိမ်ကကားနဲ့ပဲသားတို့ဆီကိုပို့လိုက်မယ်လေ..."
"အာ...မေမေတို့လည်းမနက်ဖြန်မှာလာမှာတဲ့...မေမေတို့နဲ့ထည့်ပေးလိုက်လို့ရတယ်...အန်တီ"
"သားနဲ့သားမေမေတူတူသွားမှာမဟုတ်လား"
"ဒီနေ့မေမေကအလုပ်ကိစ္စရှိလို့တဲ့အာ့ကြောင့်မလိုက်လာနိုင်တာ"
"အေးကွယ်...ဒါဆိုသားမေမေတို့နဲ့မှထည့်ပေးလိုက်မယ်"
"ဟုတ်...အန်တီ...ဒါဆိုသားသွားလိုက်ပါအုံးမယ်...လီလီကိုလည်းမျှော်နေမယ်လို့ပြောပေးပါအုံးနော်အန်တီ"
"အေးအေး"
ဂျောင်ကုလည်းကားကိုအမြန်သာမောင်းလာတော့သည်...
လမ်းမှာလည်းဂျီမင့်အကြောင်းတွေကိုတွေးရင်းပေါ့...
အား...လွမ်းတယ်...
လွမ်းတယ်ဟုပင်မကြွေးကြော်နိုင်အောင်...
သတိရစိတ်တွေကိုကုစားပေးမဲ့မွေးရပ်မြေက...
သူ့ကိုစောင့်ကြိုနေလေပြီ......
တွေ့ရတော့မယ်ဆိုပြီး...
ရှေ့တည့်တည့်ကိုမောင်းနေပါသော်လည်း...
စိတ်အစုံကပန်းရောင်ကမ္ဘာငယ်လေး၌သာပျံဝဲလျက်...
မလွမ်းရတော့ဘူးဆိုတဲ့အသိကစိတ်လှုပ်ရှားစေကာ...
တွေ့ရင်ပြေးလို့ပင်ပိုတိုးကာဖက်ထားအုံးမည်...
လွမ်းလို့ငိုရတဲ့ညတွေကိုငါဖြင့်သိပ်မုန်းတာပဲ...
နှစ်နဲ့ချီကာမတွေ့ခဲ့ရတဲ့ပုံရိပ်လေးကို...
နှလုံးသားထဲမှာစွဲနေအောင်မှတ်ထားလ်ိုက်တယ်...
ဒီကြားထဲမင်းရဲ့ငယ်ရာကနေကြီးလာတဲ့ပုံရိပ်တွေကိုမမြင်လိုက်ရတဲ့ငါ့ကိုငါအားမရလိုက်တာ...
လှပတဲ့အဝါရောင်ရပ်ဝန်းကြားမှာ...
သာယာတဲ့လေပြေတွေနဲ့...
လိပ်ပြာလေးတွေကြား...
ပန်းဝါဝါတွေနဲ့...
စဆုံတွေလိုက်မဲ့အချိန်...
သိပ်ကိုလန်းဆန်းလိုက်မဲ့ဖြစ်ခြင်း...။
တွေးချင်လှပြီဂျီမင်ရယ်......
29.1.2022
(Sat)
[Zawgyi]လြင့္ေနတဲ့စိတ္ေတြကိုစုစည္းၿပီး...
ေမွ်ာ္ေနတဲ့ေန႔ရက္ေလးေရာက္လာေလၿပီ...
ေသခ်ာေပါက္ဂ်ီမင္လို႔ေခၚလိုက္တာနဲ႔...
လွည့္ၾကည့္လာမဲ့မ်က္ဝန္းအစုံ...
လြမ္းေနမိပါတယ္...
အလြမ္းေတြကိုေခ်ဖ်က္ေပးႏိုင္တဲ့...
တစ္ဦးတည္းေသာေကာင္ေလးက...
ဒီအခ်ိန္သူ႔ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာလား...
ကစုန္ေပါက္ေနတဲ့ႏွလုံးခုန္သံကိုလ်စ္လ်ဴရႈကာ...
ေျပးေနတဲ့စိတ္အစုံ...
အေတြးေတြဟာဒီရပ္ဝန္းမွာဘဲသံသရာလည္ေနတာမို႔...
မင္းကဘဲသံသရာစက္ဝန္းထဲကိုအဖန္ဖန္ဝင္လာခဲ့ေပးပါ...
ထပ္ခါထပ္ခါလည္ေနတဲ့အေတြးသံသရာထဲမွာ...
မင္းနဲ႔ငါ...
ငါမညဥ္းေငြ႕ဘူး...။
"ကိုကိုေရ"
ၾကားရပါၿပီ...အသံဆာဆာေလးနဲ႔...
အိမ္ေပါက္ဝတည္းကလွမ္းေအာ္ေနတာ...
ေဂ်ာင္ကုလည္းအခန္းထဲကထြက္လာၿပီး...
ေလွကားေပၚကဆင္းလာေတာ့ေအာက္မွာ...အဲ့ေကာင္မေလး...
အေပၚကေနသူ႔အသံၾကားေအာင္ဘယ္လိုမ်ားေအာ္ႏိုင္တာပါလိမ့္...
"ကိုကိုကလည္း...ဒီေန႔စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနာ္ေနာက္က်
လိမ့္မယ္"
"ေနာက္မက်ပါဘူး...သြားမယ္ေလ"
"ေအာ္...ကိုကိုကအကုန္ျပင္ဆင္ၿပီးထြက္လာတာပဲ...
ကဲသြားမယ္သြားမယ္"
"အခုမွျမင္တာလား...ခုမွအိပ္ယာထလာတဲ့ပုံေပါက္ေနလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကိုကိုရယ္...လာပါသြားရေအာင္ဆိုၿပီး"
လက္ကိုဆြဲေခၚသြားေလသည္...
ခုသူစာေမးပြဲသြားေျဖရေတာ့မည္...
စာေမးပြဲေျဖၿပီးခ်က္ခ်င္းသူ႔ၿမိဳ႕ေလးကိုျပန္မည္...
မွန္ေၾကာင္ေလးနဲ႔ဂ်ီမင္ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္လွၿပီ...
ေတြ႕လို႔ကေတာ့အားရပါးရကိုဖက္ထားအုံးမည္...
ဂ်ီမင္အရပ္ရွည္လာၿပီးလားမသိဘူး...
ရွည္လည္းငါ့ေတာ့မမွီေလာက္ေသးပါဘူး...
ေသခ်ာတာကေတာ့အရင္ကလိုမွန္ေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနအုံးမွာပင္...
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့...ပါဝါကေလ်ာ့လို႔မွမရတာ...
အရင္ကလိုမ်က္မွန္ႀကီးပင့္ပင့္ၿပီးစကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာတာကိုသူနားေထာင္ခ်င္လွၿပီ...
အရင္ဆုံး...
စက္ဘီးဘီးေပါက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး...
စက္ဘီးတစ္စီးတည္းအတူတူစီးၿပီး...
စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုသြားမယ္...
ေရေတြေဆာ့မယ္...
ၿပီးရင္...ၾကာကန္ဘက္ကိုကူးၿပီး...
ၾကာပန္းေတြလွေၾကာင္းစကားေဖာင္ဖြဲ႕ၾကမယ္...
ၿပီးေတာ့...
ေက်ာက္ခဲေသးေသးေလးေတြကိုအသံျမည္ေအာင္
စက္ဘီးနဲ႔တက္ႀကိတ္ၿပီး...
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြကိုျဖတ္မယ္...
mapleပင္ႀကီးဆီကိုဆက္ၿပီးစက္ဘီးေလးနဲ႔ေျခဆန္႔မယ္...
mapleပင္ႀကီးေအာက္မွာထိုင္ၿပီးဘယ္ေလာက္သတိရေနေၾကာင္းစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာမယ္...
ဂ်ီမင္ေျပာတာေတြကိုလည္းအမ်ားႀကီးနားေထာင္ေပးမယ္...
ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကဘာေၾကာင့္မလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္းေသခ်ာရွင္းျပမယ္...
ဖုန္းမဆက္တဲ့အတြက္လည္းေကာင္းေကာင္းစိတ္ဆိုးျပၿပီး...အေခ်ာ့ခံရမယ္...
ဖုန္းမဆက္တာလည္းအေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလို႔ေနမွာပါ...
သူကြၽန္ေတာ့္ကိုေမ့သြားတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္...
အေတြးေတြလြန္ၿပီးသူငါ့ကိုေမ့သြားတာလားလို႔ေတြးႏိုင္ေပမဲ့
ႏွလုံးသားကေတာ့သူမေမ့ႏိုင္မွန္းေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါသည္...
အျဖဴထည္ႏွစ္လႊာကိုတမ္းတေနသူဟာ
အျခားအျဖဴထည္ေတြကိုသတိမထားမိခဲ့ဘူး...
ဟင့္အင္း...
သူေမ့ေနခဲ့တာ...
ေတြ႕ရမွာမို႔ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက...
သူ႔ရဲ႕ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကိုမျမင္ခဲ့ေလဘူး...
အခ်စ္ရွိၿပီလို႔ေျပာၾကည့္ပါလား...
သည္းငယ္ရဲ႕အိပ္မက္ေတြကို႐ိုက္ခ်ိဳးသလိုျဖစ္သြားမယ္ဆို
Jeonကိုယ္တိုင္လည္းေပ်ာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး...
ခက္တာကJeonဒါကိုမသိဘူး
ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အေတာင္ပံေတြကိုမ်ားျမင္လိုက္ရင္ျဖင့္...
ရင္ကြဲရခ်ည္ရဲ႕...။
မစခင္တည္းကဆုံးသြားမဲ့ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကိုျဖင့္သေဘာမက်ေလျခင္း...။
စိတ္အစုံကိုသိမ္းပိုက္ကာ...
ေသခ်ာေပါက္ခံစားခ်က္ေတြကိုျမင္လိုက္ပါေတာ့...
မွားေနခဲ့ရင္ေတာင္အခြင့္အေရးေပးမဲ့သူကရွိေနတာမို႔...
အရာရာကိုတစ္ခါေလာက္မ်ားအတၱဆန္တာ...
ခံစားခ်က္အမွန္အတိုင္းေရွ႕ဆက္သြားေစခ်င္စမ္းပါဘိ...
ၾကားကပန္းေလးရဲ႕သစၥာကႀကီးမားေပမဲ့...
ဗီလိန္ဆိုတဲ့ဇာတ္ေကာင္နဲ႔မထိုက္တန္တဲ့ေကာင္မေလးက...
အရာရာကိုနားလည္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုအေကာင္းဆုံးေပါ့...
Jeonလည္းမမွားဘူး...
သည္းငယ္လည္းမမွားဘူး...
သိပ္ကိုလွတဲ့လီလီဆိုတဲ့ပန္းေလးကလည္း...
ထားခဲ့ရက္ဖို႔ေတာင္မၾကဴးလြန္ရဲတဲ့...
ျပစ္မႈတစ္ခု...
သိပ္ကိုျဖဴစင္ေနေပမဲ့...
ျပင္လို႔မရတာJeonရဲ႕ခံစားခ်က္...
အျပစ္ဆိုစရာမရွိတဲ့ပန္းေလးဟာ...
မျပင္ရဲတဲ့
အမွားေလးတစ္ခု...
.
.
စာေမးပြဲေျဖၿပီးေလၿပီ...
"ကိုကို"
"လီလီေျဖႏိုင္တယ္မလား"
"မဆိုးပါဘူး..."
"မဆိုးဘူးဆိုတာကဘာလဲ"
"ေျဖႏိုင္တာေပါ့ကိုကိုရ...ကိုကိုေကာ"
"ကိုကိုကေအးေဆးပါ"
"ေလႀကီးေနျပန္ၿပီ"
"ဘာေျပာလိုက္တယ္"
"ေရခဲမုန္႔စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာပါကိုကိုရယ္...
သြားဝယ္ေပးပါလား...ဒီထိုင္ခုံေလးမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမယ္ေလေနာ္..."
"ဟုတ္ပါၿပီ"
ဆိုၿပီးသူလည္းထြက္လာခဲ့သည္...
.
"ဟာကိုကိုဝယ္လာၿပီလား"
လက္ထဲကေရခဲမုန္႔ေလးႏွစ္ခုကိုေျမႇာက္ျပလိုက္သည္...
"ဒီမွာ"
"ေက်းဇူးပါ...ဟင္...ကိုကိုေျမပဲေတြပါတာလား"
"လီလီမႀကိဳက္လို႔လား"
ဆိုၿပီးသူလည္းေရခဲမုန္႔စားရင္းေမးလိုက္သည္
"မဟုတ္ပါဘူးႀကိဳက္ပါတယ္..."
ကိုကိုကလီလီေျမပဲနဲ႔မတည့္တာကိုမွတ္မထားဘူးလား...
ကိုကိုကဘာမွန္းလည္းမသိဘူး...
ဝမ္းနည္းလိုက္တာ...
ဘာလို႔မ်ားအေလးမထားရတာပါလိမ့္...
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ကိုကိုဟာ...
လီလီ့ကိုမခ်စ္ခဲ့မွန္းလီလီနားလည္ၿပီးသားပါ...
လီလီ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြသာစစ္မွန္မယ္ဆို...
ကိုကိုဆိုတဲ့သူအျမန္ခ်စ္တတ္ေစခ်င္တယ္...
သူမကိုမခ်စ္လို႔အျခားသူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုလည္းသူမေႏွာင့္ယွက္မွာမဟုတ္ဘူး...
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်သိလိုက္ရတာက...
ကိုကိုဟာသူမကိုညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္မပိုခဲ့ဘူး...
လႈပ္ရွားလြယ္တဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္အစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္...
အတုအေယာင္ဆိုတာမ်ိဳးေယာင္လို႔ေတာင္စိတ္မကူးလိုက္ပါနဲ႔...
သိပ္ခ်စ္တာမို႔...
သိပ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တာမို႔...
ဗီလိန္နဲ႔မလိုက္ဘူးဆိုလည္းသူမေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔အဆင္သင့္...
ကိုကိုရဲ႕အခ်စ္စစ္ကိုရွာေတြ႕ေစခ်င္ေပမဲ့...
ေယာင္လို႔ေတာင္သူမပါးစပ္ကဟမွာမဟုတ္ဘူး...
ဘယ္ေတာ့မွပဲ...
ကံၾကမၼာကအခြင့္အေရးေပးရင္...
ကိုကိုဟာလီလီ့အပိုင္...
ကိုကို႔အခ်စ္ေတြကေတာ့တစ္သက္လုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာ...
မခ်စ္ဖူးဆိုရင္စြန္လြတ္ေပးလိုက္မယ္...
အခြင့္အေရးရွိရင္ေတာ့လက္မလြတ္ႏိုင္ဘူး...
ဒါဟာခ်စ္ဖူးသူတိုင္းရဲ႕အတၱဘဲ...
ကိုကို႔ရဲ႕စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာ...
ကံကိုသာယုံၿပီးပုံအပ္လိုက္ပါ့မယ္.....။
သိပ္ကိုအတၱဆန္ၿပီး
သိပ္ကိုမိမိုက္ေနခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့...
ဗီလိန္ဟုသာေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးေလ...
ခင္ဗ်ားတို႔မွတ္မိၾကရဲ႕လား...
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်အခ်စ္ေတြကအတၱကိုနင္းေခ်ၿပီး
စြန္႔လြန္႔ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ေမတၱာေတြကိုျမင္ၾကရဲ႕လား...
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔...
ေလ်ာၾကသြားလိုက္တဲ့မစြန္သေလာက္အတၱေလးေတြ...
သိပ္ကိုခ်စ္လို႔ပါတဲ့ေလ...
"လီလီ...ကိုကိုေတာင္တစ္ဝက္က်ိဳးေနၿပီစားေတာ့ေလ...သူပဲဝယ္ေပးပါဆိုၿပီးေတာ့"
လီလီလည္းငိုခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္းရင္း...
တစ္ကိုက္စားလိုက္သည္...
ေနာက္ဆုံးေတာ့ကုန္သြားပါၿပီ...
လန္းဆန္းတတ္ႂကြေနတဲ့ေတာင္ပံႏွစ္စုံက...
ေမြးရပ္ေျမကိုေတာင္းတေနေလၿပီ...
ပ်ံလို႔ရရင္လည္းအျမန္သာပ်ံသန္းသြားလိုက္ခ်င္ၿပီ...။
"လီလီ...ကုန္သြားရင္လည္းျပန္မယ္...အက်ီအဝတ္အစားေတြျပင္ထားေတာ့...ကိုကိုျပင္ၿပီးရင္လာေခၚလိုက္မယ္"
"ဟုတ္"
သူမဒီေန႔လိုက္ရေတာ့မည္မထင္ပါ...
ကိစၥမရွိပါဘူးေနာက္ေန႔မွလိုက္လာလို႔ရတာပဲ...
ေျမပဲအက်ိဳးကစေနေလၿပီ...
လက္ေတြလည္းယားၿပီး...
လည္ပင္းေတြပါယားစျပဳလာၿပီ...
ကိုကိုကေတာ့သိမယ့္ပုံမေပၚ...
အိမ္ေရာက္ဖို႔သာစိတ္ေလးေနသည္...
အိမ္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္သြားဖို႔ရာသာဆုေတာင္းေနမိသည္...
.
"ကိုကိုလီလီဆင္းၿပီေနာ္"
"လီလီအဝတ္အစားအျမန္ျပင္ထားေနာ္"ဆိုၿပီး
လီလီကိုေတာင္လွည့္မၾကည့္သြား...
သူမလည္းအိမ္ထဲအျမန္ေျပးဝင္လာၿပီး...
"ဟဲ့...သမီးဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"ေမေမ...သမီးေျမပဲစားလိုက္မိလို႔"
"ဘာ...ေဆးျမန္ျမန္လိမ္းရမယ္ေလလာ...လာ...ေမေမကူေပးမယ္"
ဆိုၿပီးအခန္းထဲကိုသာဝင္လာလိုက္သည္...
.
ေမေမကေဆးလိမ္းေပးရင္း
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ...သမီးရယ္..."
"သမီးလည္းေရခဲမုန္႔စားခ်င္စိတ္နဲ႔ေျမပဲေတြကိုသတိမထားမိလိုက္တာ"
"ေနပါအုံး...ဒီေန႔ေဂ်ာင္ကုတို႔နဲ႔သူတို႔ၿမိဳ႕ကိုလိုက္သြားမွာဆို"
"ဟုတ္တယ္ေမေမ...ကိုကိုတို႔လာေခၚရင္...မနက္ျဖန္မွလိုက္လာမယ္လို႔ေျပာေပးပါေနာ္...
သမီးအခုလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာသြားမေျပာနဲ႔ေနာ္ေမေမ...
ကိုကိုစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ...စာေမးပြဲေရာေျဖႏိုင္တယ္မလား"
"ဟုတ္ေျဖႏိုင္ပါတယ္ေမေမ"
"ကဲေဆးလည္းလိမ္းၿပီးသြားၿပီး...အနားယူလိုက္အုံး...
ေဂ်ာင္ကုတို႔လာရင္ေမေမၾကည့္ေျပာလြတ္လိုက္မယ္"
.
.
"ဟာ...ေျမးျပန္လာၿပီလား"
"ဟုတ္ဘြား"
"ေျဖးေျဖးလာပါေျမးရယ္ဘာေတြေလာေနတာလဲ"
"သားဒီေန႔သားတို႔ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေတာ့မယ္...
ဘြားေျပာထားတာတစ္ႏွစ္အခ်ိန္ေပးတယ္ဆို...
ဘြားမေမ့ဘူးမလား"
"ေအးပါေျမးရယ္...
သြားပါ...ဘြားမတားပါဘူး"
"ဒါနဲ႔ေမေမေရာ...ဘြား...
အက်ီေတြျပင္ၿပီးၿပီလားမသိဘူး"
"ေျမးေမေမကေျမးေဖေဖနဲ႔လိုက္သြားတယ္...
ျပည္ပမွာအလုပ္ကိစၥရွိလို႔တဲ့...
ေျမးသာမသိတာ
မေန႔ကတည္းကေျမးေမေမကိုေခၚသြားတာ
မနက္ျဖန္ေလာက္မွလိုက္လာမယ္တဲ့
ေျမးကိုေျပာသြားတယ္..."
"ဟာ...အာ့ဆိုသားနဲ႔လီလီႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့"
"သူတို႔အိမ္ကေျမးနဲ႔ဆိုစိတ္ခ်ပါတယ္...
လီလီကိုဂ႐ုစိုက္ေခၚသြားေနာ္ေျမး"
"ဟုတ္ဘြား...သားအဝတ္ေတြအျမန္သြားထည့္လိုက္အုံးမယ္"
ေဂ်ာင္ကုလည္းေလွကားကိုတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ျမည္ေအာင္အျမန္တက္သြားၿပီး...
ျပင္ၿပီးသားအက်ီေတြကိုအျမန္ပင္ဆြဲမၿပီးထြက္လာသည္...
အျမန္ေလွကားကေနဆင္းလာၿပီး...
"ဘြားသြားၿပီေနာ္"
ဘြားေတာင္ထိုေနရာမွမေ႐ြ႕ေသး...
"ေျမးအက်ီေတြသြားထည့္တာဆို...
ျမန္လွခ်ီလား"
"သားမေန႔ညတည္းကထည့္ထားတာဘြား"ဆိုၿပီး
သူမေျပာတာေတာင္မဆုံး...ထြက္သြားေလသည္...
"ေျမးကားကိုေျဖးေျဖေမာင္းေနာ္"လို႔ေနာက္ကေနလွမ္းေအာ္ေျပာေတာ့...
"ဟုတ္ဘြား"ဆိုတဲ့
အသံေလးေတာ့ၾကားလိုက္ပါသည္...
.
"လီလီေရ...လီလီ"
"ေအာ္...သားေဂ်ာင္ကု"
"လီလီေရာအန္တီ"
"သမီးကစာေမးပြဲေျဖၿပီးပင္ပမ္းလာတယ္နဲ႔တူပါတယ္...
အိပ္ေပ်ာ္ေနေလရဲ႕...မနက္မွအန္တီတို႔အိမ္ကကားနဲ႔ပဲသားတို႔ဆီကိုပို႔လိုက္မယ္ေလ..."
"အာ...ေမေမတို႔လည္းမနက္ျဖန္မွာလာမွာတဲ့...ေမေမတို႔နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္လို႔ရတယ္...အန္တီ"
"သားနဲ႔သားေမေမတူတူသြားမွာမဟုတ္လား"
"ဒီေန႔ေမေမကအလုပ္ကိစၥရွိလို႔တဲ့အာ့ေၾကာင့္မလိုက္လာႏိုင္တာ"
"ေအးကြယ္...ဒါဆိုသားေမေမတို႔နဲ႔မွထည့္ေပးလိုက္မယ္"
"ဟုတ္...အန္တီ...ဒါဆိုသားသြားလိုက္ပါအုံးမယ္...လီလီကိုလည္းေမွ်ာ္ေနမယ္လို႔ေျပာေပးပါအုံးေနာ္အန္တီ"
"ေအးေအး"
ေဂ်ာင္ကုလည္းကားကိုအျမန္သာေမာင္းလာေတာ့သည္...
လမ္းမွာလည္းဂ်ီမင့္အေၾကာင္းေတြကိုေတြးရင္းေပါ့...
အား...လြမ္းတယ္...
လြမ္းတယ္ဟုပင္မေႂကြးေၾကာ္ႏိုင္ေအာင္...
သတိရစိတ္ေတြကိုကုစားေပးမဲ့ေမြးရပ္ေျမက...
သူ႔ကိုေစာင့္ႀကိဳေနေလၿပီ......
ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး...
ေရွ႕တည့္တည့္ကိုေမာင္းေနပါေသာ္လည္း...
စိတ္အစုံကပန္းေရာင္ကမာၻငယ္ေလး၌သာပ်ံဝဲလ်က္...
မလြမ္းရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိကစိတ္လႈပ္ရွားေစကာ...
ေတြ႕ရင္ေျပးလို႔ပင္ပိုတိုးကာဖက္ထားအုံးမည္...
လြမ္းလို႔ငိုရတဲ့ညေတြကိုငါျဖင့္သိပ္မုန္းတာပဲ...
ႏွစ္နဲ႔ခ်ီကာမေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ပုံရိပ္ေလးကို...
ႏွလုံးသားထဲမွာစြဲေနေအာင္မွတ္ထားလ္ိုက္တယ္...
ဒီၾကားထဲမင္းရဲ႕ငယ္ရာကေနႀကီးလာတဲ့ပုံရိပ္ေတြကိုမျမင္လိုက္ရတဲ့ငါ့ကိုငါအားမရလိုက္တာ...
လွပတဲ့အဝါေရာင္ရပ္ဝန္းၾကားမွာ...
သာယာတဲ့ေလေျပေတြနဲ႔...
လိပ္ျပာေလးေတြၾကား...
ပန္းဝါဝါေတြနဲ႔...
စဆုံေတြလိုက္မဲ့အခ်ိန္...
သိပ္ကိုလန္းဆန္းလိုက္မဲ့ျဖစ္ျခင္း...။
ေတြးခ်င္လွၿပီဂ်ီမင္ရယ္......
29.1.2022
(Sat)