ေနပူျပင္းေသာမြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ထမင္းစားပြဲ၌အားလုံးစုထိုင္ကာထမင္းစားဖို႔ျပင္ေနေတာ့သည္။အားလုံးကသာေဗ်ာအစားစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကသည္။
ဒါမယ့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ေပ်ာ္ေနလ်က္...သူ႕
ကိုကိုကသဘက္ခါက်ရင္သူမနဲ႕ျပန္လိုက္ေတာ့မွာေလအဲ့ခါက်ရင္သူမကိုကို ကိုဒီ႐ြာသို႔ျပန္မလႊတ္ဘူးဆိုၿပီးေတြးေနေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္အိမ္ေရွ႕မွမိေအးတို႔အုပ္စုဟင္းလာပို႔ၾကသည္။
"ေၾသာ္.....ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာပဲ"
လို႔မိေအးစကားဆိုလိုက္သည္။.ထိုအခါေဒလီယာတစ္ေယာက္ဝင္ေျပာေတာ့သည္။
"ဧည့္သည္မဟုတ္ပါဘူးကိုျမတ္မင္းပိုင္နဲ႕ေစ့စပ္မဲ့သူ..."
မိေအးတို႔လည္းေၾကာင္သြားၾကသည္။သူတို႔သာျမတ္မင္းပိုင္ကိုေၾကာင္တာကေၾကာင္တာပဲဒါမဲ့သာေဗ်ာနဲ႕ေတာ့သေဘာတူၾကသည္။သည္လိုအစစ္မမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့သေဘာမတူၾက။အစစ္မအခ်င္းခ်င္းသူ႕႐ုပ္ကိုၾကည့္လိုက္တာႏွင့္သူ႕စရိုက္ကဘယ္လိုဆိုတာမိေအးတို႔ခန့္မွန္းမိသည္။
မိေအးတို႔လည္းဟင္းခ်ကာထြက္သြားေတာ့သည္။ထိုအခ်ိန္ေဒလီယာတစ္ေယာက္ဟင္းပန္းကန္ထဲမွဟင္းကိုယူကာျမတ္မင္းပိုင္ပန္းကန္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ သူႀကီးကိုေတာင္ဦးမခ်ေပ..။.ေတာ္ေတာ္မယဥ္ေက်းရာေရာက္သည္။သာေဗ်ာလည္းဟင္းပန္းကန္ထဲကဟင္းကိုယူၿပီးသူႀကီးကိုဦးခ်ေပးေတာ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းေဒလီယာထည့္ေပးေသာဟင္းကိုဖယ္ကာသာေဗ်ာသို႔စကားဆိုလိုက္သည္။
"ငယ္..ကို႔ကိုဟင္းထည့္ေပးဦးေလ"
သာေဗ်ာလည္းေခါင္းေလးညိတ္ကာဟင္းထည့္ေပးေတာ့သည္။.ဒါကိုေဒလီယာလုံးဝမေက်နပ္.။အားလုံးထမင္းစားၿပီး၍နႏၵႏွင့္လေရာင္ကေတာ့႐ြာထဲခဏပတ္ၾကည့္မယ္ေျပာကာဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ထြက္သြားေလသည္။သူႀကီးကေတာ့ခုံမွာထိုင္ရင္းေရႏြေးၾကမ္းေသာက္ေလသည္။
ထိုေနရာတြင္ေဒလီယာလည္းထိုင္ေနကာဖုန္းထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ျမတ္မင္းပိုင္ႏွင့္သာေဗ်ာလည္းၿခံထဲကကြတ္ျပစ္မွာထိုင္ေနေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္သူႀကီးတစ္ေယာက္သာေဗ်ာသို႔အိမ္ထဲမွစကားလွမ္းေျပာေတာ့၏။
"ဟိတ္ေကာင္...သာေဗ်ာေရ...ေနေစာင္းရင္ငါ့ကို႐ြာေျမာက္ပိုင္းမွာ..အေႂကြးသြားေတာင္းေပးဦး...."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွဆင္းကာအိမ္ထဲရွိရာသူႀကီးနားသို႔ဝင္သြားေတာ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းအေနာက္ကပါလာေသးသည္။
"ဟာ..သူႀကီးကလည္း႐ြာေျမာက္ပိုင္းႀကီးမသြားခ်င္ဘူးအျပန္မိုးခ်ဳပ္ရင္က်ဳပ္ေၾကာက္တယ္"
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းသာေဗ်ာသို႔တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလဲဟုေတြးေနေတာ့သည္။ခုံမွာထိုင္ေနေသာေဒလီယာလည္းဖုန္းသုံးရင္းမ်က္လုံးပင့္ကာၾကည့္ၿပီးအႀကံတစ္ခုရသြားေတာ့သည္။
"ဦးေလးကြၽန္မ႐ြာထဲခဏသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္..."
"ျဖစ္ပါ့မလားကြယ္...ေတာ္ၾကာလမ္းေတြဘာေတြေပ်ာက္ေနမွျဖင့္...ဦးေလးလိုက္ခဲ့ေပးရမလားကြဲ႕"
သူႀကီးတစ္ေယာက္စိတ္ပူေသာ္ျငားလည္းသာေဗ်ာကိုေတာ့မထည့္။သူမ သာသူ႕သားကိုတစ္ခုခုလုပ္ရင္ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း...။
"ရပါတယ္..အေဝးႀကီးမသြားပါဘူး..ဒီနားပဲခဏပတ္ၾကည့္မွာပါ.."
"ေအးကြယ္....ေနမဝင္ခင္ေတာ့ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေပါ့...."
ေခါင္းတဆက္ဆက္ညိတ္ကာသူမထြက္သြားေတာ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းသူမ မရွိေလေကာင္းေလဆိုၿပီးအၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုေနရာတြင္ေတာ့သူႀကီးရယ္..ျမတ္မင္းပိုင္ရယ္...သာေဗ်ာရယ္ပဲက်န္ရွိခဲ့ေတာ့သည္။
"သားရယ္...႐ြာေျမာက္ပိုင္းမသြားရဲရင္..ေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္ကိုေခၚသြား..သူကာကြယ္ေပးမွာေပါ့.."
"အမေလးသူႀကီးရယ္..သူလားကာကြယ္ေပးမွာ...သရဲေတြ႕လို႔အေရွ႕ကေနေျပးတဲ့သူကမ်ား"
သူႀကီးတစ္ေယာက္ထရယ္ေတာ့သည္။.ျမတ္မင္းပိုင္လည္းသာေဗ်ာသို႔ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး..
"အဲ့တုန္းကကိုကနည္းနည္းလန့္သြားလို႔ပါ...ဒီတစ္ခါလာတဲ့သရဲျမတ္မင္းပိုင္လက္သီးနဲ႕ေတြ႕သြားမယ္..."
ထိုအိမ္ေလးတြင္ေတာ့လူသုံးေယာက္ရယ္သံမ်ားျပန့္လႊင့္ေနေတာ့သည္။
ေဒလီယာဘက္တြင္....
*ဟက္...ဘယ္လို႐ြာမွန္းမသိဘူး...စုတ္ျပတ္သက္ေနတာပဲ...ကိုကိုကလည္းဟိုေကာင္ေလးေၾကာင့္ဒီလို႐ြာမွလာေနရတယ္လို႔...ေတာ္ၿပီအဲ့အေၾကာင္းေတြမစဥ္းစားခ်င္ဘူး..ငါလုပ္ငန္းစမွရမယ္...*
ေဒလီယာတစ္ေယာက္အိမ္မွထြက္လာၿပီး႐ြာလမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာသည္။သူ႕အေရွ႕မွလူတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္၍လာေနစဥ္ ေဒလီယာထိုလူအားလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကအကို...ခဏခဏ...ကြၽန္မေမးစရာေလးရွိလို႔ပါ..."
"ဟုတ္ညီမ...ေမးပါဗ်..."
"ဒီနားမွာအရက္ဆိုင္ရွိလား.."
"ရွိေတာ့ရွိပါတယ္..ဒါမဲ့ညမကဘာသြားလုပ္မလို႔လဲဗ်...မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းသြားတာမသင့္ေတာ္ပါဘူး"
ေဒလီယာလည္းထိုလူကိုစိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ၾကည့္ၿပီးစုတ္တစ္ခ်က္သက္ကာ...
"က်စ္...ဒါရွင္နဲ႕ဘာဆိုင္လို႔လဲကြၽန္မကိုသာေနရာေျပာျပ"
ထိုလူလည္းေဒလီယာ့က္ိုေျခအစေခါင္းအဆုံးၾကည့္ၿပီးႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ..
"ဒီလမ္းတည့္တည့္သြားၿပီ...ညာဘက္ခ်ိဳးလိုက္...ဦးစိန္ဘဆိုတဲ့အရက္ဆိုင္ေတြလိမ့္မယ္"
ေဒလီယာတစ္ေယာက္ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္မေျပာဘဲလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
*အဲ့လူေျပာတဲ့အတိုင္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာအရက္ဆိုင္ေတာ့ေတြၿပီ...မဝင္ခ်င္လည္းဝင္ရမွာပဲ...ဟူးး*
ေဒလီယာတစ္ေယာက္အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္သြားသည္။႐ြာဆိုေတာ့အေပၚကအမိုးမရွိေနရာက်ယ္က်ယ္တစ္ခုမွာ..စားပြဲခုံပုပုေလးေတြသာခင္းထားသည္။အရက္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးတစ္ခုသာအမိုးရွိ၏။.ေဒလီတစ္ေယာက္ထိုေနရာသို႔ေရာက္သြားေသာ္ထိုေနရာတြင္ရွိေသာအရက္မူးသမ်ားကေဒလီယာ့ကိုေျခအစေခါင္းအဆုံးၾကည့္ေတာ့သည္။
"ေဟ်ာင့္ဟိုမွာၾကည့္စမ္း...ဘယ္သူေလးလဲမသိဘူး...အရမ္းလွတယ္"
"ဟုတ္တယ္ကြ..."
စသျဖင့္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကသည္။ေဒလီယာလည္းထိုေနရာတြင္အေကာင္ႀကီးႀကီးသုံးေယာက္ထိုင္ေနေသာေနရာသို႔ေလွ်ာက္လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္သုံးေယာက္အနက္တစ္ေယာက္သည္စကားထေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကမိန္းမလွေလးက..ေအ့..ေမာင္ေတာ္ဆီလာတယ္ဆိုေတာ့..ဘာမ်ားအလိုရွိလို႔ပါလဲ...ေဟ့...."
ေဒလီယာတစ္ေယာက္လက္ပိုက္ကာမတ္တပ္ရပ္ၿပီးထိုသူကိုခပ္ေစြေစြအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ၿပီး..
"ကြၽန္မအပိုေတြမေျပာခ်င္ဘူး....ခိုင္းစရာရွိလို႔...."
"ခိုင္းတာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ....ေအ့..ဒါေပမယ့္...ဒီအတိုင္းေတာ့ခိုင္းလို႔မရဘူးေနာ္..ပိုက္ဆံပိုက္ဆံ..ေအ့..ဟားဟား"
ေဒလီတစ္ေယာက္သူတို႔ေဘးမွာမထိုင္ခ်င္ထိုင္ခ်င္ျဖင့္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဒီကိစၥေပါက္ၾကားလို႔မျဖစ္ဘူး...ရွင္တို႔ကဒီ႐ြာကလား.."
"မဟုတ္ဘူး...ဟိုဘက္႐ြာက...ဒီကိုအရက္လာေသာက္တာ...ေအ့"
ေဒလီယာတစ္ေယာက္သူ႕ႏွာေခါင္းနားသို႔အရက္နံ႕မ်ားမႊန္ေနသျဖင့္လက္ျဖင္ခါထုတ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းတာေပါ့..ဟိုဘက္႐ြာကဆိုေတာ့....ရွင္တို႔လုပ္ရမွာက...သာေဗ်ာဆိုတဲ့ေကာင္ကိုဖ်က္ဆီးၿပီးအေလာင္းေဖ်ာက္လိုက္"
သူတို႔သုံးေယာက္လည္းဆိုးသာဆိုးတာဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးတစ္ခါမွမလုပ္ဖူးေပ။.ထိုစကားၾကားၿပီးသုံးေယာက္စလုံးမ်က္လုံးျပဴးကာေဒလီယာ့ကိုၾကည့္လာသည္.။
"ဒီညသူ႐ြာေျမာက္ပိုင္းကျပန္လာလိမ့္မယ္...ရွင္တို႔ေျပာသေလာက္ကြၽန္မပိုက္ဆံေပးမယ္..ရွင္တို႔သာပိပိရိရိလုပ္ၾက.."
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကကာ.ပိုက္ဆံလည္းရမယ္မဆိုးဘူးအဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့ပုံႏွင့္ေခါင္းညိတ္ကာလက္ခံလိုက္သည္။
"ရွင္တို႔သုံးေယာက္သာေဗ်ာကိုေတာ့သိၾကပါတယ္ေနာ္.."
"ဟာ..သိတာေပါ့..ဒီ႐ြာကသူႀကီးသားပဲ..မသိစရာအေၾကာင္းမွမရွိတာ..."
"ဟုတ္ၿပီ..ေရာ့ဒီမွာပိုက္ဆံ..အလုပ္ကိုေသခ်ာလုပ္...ငါခိုင္းတယ္လို႔မေပါက္ၾကားေစနဲ႕ၾကားလား"
ဆိုကာထိုင္ခုံမွထၿပီးသူတို႔သုံးေယာက္ိုငုံၾကည့္လိုက္ကာအရက္ေတြတင္ထားတဲ့ဆိုင္ေလးသို႔ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
"ဆိုင္ရွင္တို႔...."
ဆိုကာေဒလီယာတစ္ေယာက္ဆိုင္ခုံကိုေခါက္လိုက္ၿပီးအတြင္းသို႔လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။
"လာပါၿပီ...ကြယ္...ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔ပါလဲ..."
"ဦးေလးမွာ..ဓား..ဒါမွမဟုတ္အခြၽန္တစ္ခုရွိလား"
"ဒီကသမီးကိုဦးေလးမေတြ႕ဖူးဘူး...အလည္လာတာလားကြယ္..."
"ဟာ...က်စ္..ရွည္လိုက္တာ...ဓားရွိလားမရွိဘူးလား..."
"ခဏေလးေနာ္..."
ဆိုကာဦးစိန္ဘတစ္ေယာက္ဟိုရွာသည္ရွာႏွင့္ဓားကိုေတြ႕သြားေလသည္။.ထိုဓားခြၽန္ကိုယူကာေဒလီယာသို႔ေပးလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕သမီးကဓားကိုဘာလုပ္ဖို႔လဲကြယ္..."
"ေၾသာ္...ကြၽန္မကဧည့္သည္ဆိုေတာ့႐ြာမွာေလွ်ာက္သြားရင္လမ္းေပ်ာက္နိုင္တယ္ေလ..အဲ့တာအမွတ္အသားေပးမလို႔ပါ.."
*ဒီအဖိုးႀကီးေတာ္ေတာ္စပ္စုတာပဲ*
"ေၾသာ္..ေအးပါကြယ္"
"ဒါဆိုကြၽန္မသြားၿပီ..."
ဆိုကာထိုဆိုင္တြင္းမွထြက္လာေတာ့သည္။ခိုင္းထားေသာသုံးေယာက္ကိုလည္းမ်က္ရိပ္မ်က္ကဲပစ္ျပကာေသခ်ာလုပ္ဆိုတဲ့ပုံစံျဖင့္ေခါင္းညိတ္ၿပီးထြက္သြားေလသည္.။
ခ်ဳံပုတ္နားေလးေရာက္ေတာ့လူရိပ္လူကဲၾကည့္ကာဘယ္သူမွမရွိဘူးဆိုတဲ့အခ်ိန္မွေဒလီယာတစ္ေယာက္သူ႕ေျခေထာက္ကိုသူယူလာေသာဓားနဲ႕မႊန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။.နာေသာ္လည္းေအာင့္ကာသည္းခံၿပီးဓားကိုခ်ဳံပုတ္ထဲျပစ္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေနာက္ဟိုဘက္ဒီဘက္လွည့္ၿပီးလူအရိပ္ကိုၾကည့္ေနသည္။
*ငါဒီပုံစံနဲ႕အိမ္ျပန္ရမယ္....ကိုကိုတို႔ကဒါဘာျဖစ္တာလဲလို႔ေမးရင္အမူးသမားေတြကပိုက္ဆံမေပးလို႔ဆိုၿပီးတိုက္ခိုက္လာတယ္လို႔လိမ္ေျပာရမယ္...သူတို႔မယုံဘူးဆိုရင္လည္းငါရေအာင္လိမ္ရမယ္...ငါဘာလို႔ဒီလိုႀကံေနလဲဆိုတာမင္းတို႔ေစာင့္ၾကည့္ထား*
သည္လိုႏွင့္ေဒလီယာတစ္ေယာက္ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ျဖင့္အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့သည္။ကံေကာင္းတာကလမ္းတြင္နႏၵတိုနဲ႕ေတြ႕ေလသည္။နႏၵတို႔ကထမင္းစားၿပီးကတည္းကဆိုင္ကယ္ႏွင့္႐ြာထဲပတ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားခဲ့တာေလအခုေတာ့ေဒလီယာနဲ႕ဆုံၿပီျဖစ္သည္။
"ဟာ..ကိုကို ဟိုမွာ..အမေဒလီယာပဲ"
နႏၵလည္းဆိုင္ကယ္ကိုခပ္သြက္သြက္ေမာင္းၿပီးေဒလီယာနားသို႔အျမန္သြားေတာ့သည္။
"ေဒလီယာနင္ဘာျဖစ္တာလဲ.....ေျခေထာက္မွာလဲေသြးေတြနဲ႕ပါလား"
ေဒလီယာ၏ဇာတ္လမ္းစၿပီျဖစ္သည္။
"အား...ကြၽတ္ကြၽတ္ ဟုတ္တယ္..ခုနကအမူးသမားေတြေပါ့ငါ့ကိုေငြမေပးလို႔ဆိုၿပီးလုပ္သြားတာ"
လေရာင္ကလည္းဝင္ေျပာသည္။
"အမကဘာမွျပန္မလုပ္ဖူးလား"
"ဟဲ့လုပ္တာေပါ့သူတို႔ကသုံးေယာက္ေလငါကတစ္ေယာက္တည္း...ဘယ္နိုင္မလဲ..ဒါေတာင္မနဲရေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ.."
"လာလာဆိုင္ကယ္ေပၚတက္"
ဆိုကာနႏၵေျပာလိုက္သည္။နႏၵကေမာင္းသည္.နႏၵရဲ႕ခါးကိုလေရာင္ကဖက္ထားသည္အေနာက္တြင္ေတာ့ေဒလီယာထိုင္ေလသည္။သူမရဲ႕Dark smileကိုနႏၵႏွင့္လေရာင္တို႔မျမင္လိုက္ရေပ။.သည္လိုႏွင့္ဆိုင္ကယ္ဟာအိမ္သို႔ေမာင္းႏွင္သြားေတာ့သည္။
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္...ေဒလီယာဆိုင္ကယ္ေပၚမွေျဖးေျဖးခ်င္းဆင္းလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္နႏၵႏွင့္လေရာင္တို႔လည္းဆင္းကာေဒလီယာကိုတစ္ေယာက္တစ္ဖက္တြဲေပးလိုက္ၾကသည္။ထိုအရာကိုျမင္သြားေသာအိမ္ထဲကသုံးေယာက္သူႀကီး,ျမတ္မင္းပိုင္,သာေဗ်ာတို႔ခက္သြက္သြက္ေလးၿခံထဲသို႔ထြက္လာၾကသည္။သုံးေယာက္စလုံးေဒလီယာ့ေျခေထာက္သို႔စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
"ဟဲ့ဟဲ့..ဒါဘာေတြျဖစ္လာၾကတာတုန္းကြယ္..ဦးေလးကိုရွင္းျပပါဦး"
"အရက္မူးသမားေတြကပိုက္ဆံမေပးလို႔တိုက္ခိုက္သြားတာတဲ့"
လေရာင္ထေျပာသည္။သာေဗ်ာကမယုံခ်င္ယုံခ်င္ျဖင့္ၾကည့္ကာ..
"ဟုတ္ပါ့မလားက်ဳပ္တို႔႐ြာကအဲ့လိုျဖစ္တာရွားပါတယ္အမေရာက္လာမွဒီလိုေတြျဖစ္တာ"
ေဒလီယာတစ္ေယာက္အလိမ္ေပၚမွာဆိုး၍ပါးစပ္ထဲရွိရာေလွ်ာက္ေျပာေတာ့သည္။
"ဒီမွာ...ငါလာမွျဖစ္တယ္ေျပာရေအာင္..နင္ကဒီကိစၥကိုငါလိမ္ေျပာေနတယ္ထင္ေနတာလား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးအမ..က်ဳပ္ေျပာတာက..."
ျမတ္မင္းပိုင္းလည္းျပသနာျဖစ္မွာဆိုး၍ဝင္ေျပာေတာ့သည္။
"ကဲထားလိုက္ၾကေတာ့..အထဲဝင္ၿပီးေဆးထည့္ေပးလိုက္ဦးနႏၵ"
"ကြၽန္ေတာ္ပဲလား...ဟူး"
ဆိုကာအားလုံးအိမ္ထဲဝင္သြားၾကေတာ့သည္။.နႏၵႏွင့္လေရာင္ကေတာ့ေဆးဘူးယူကာသူမအားေဆးထည့္ေပးေနသည္။အခ်ိန္အားျဖင့္၄ခြဲေနၿပီသာေဗ်ာေတာင္႐ြာေျမာက္ပိုင္းအေႂကြးသြားေတာင္းရေတာ့မည္။
"သူႀကီးေရ..က်ဳပ္အေႂကြးသြားေတာင္းေတာ့မယ္...အျပန္ေနာက္က်ရင္အေျခအေနကသိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး"
ဆိုကာပုဆိုးကိုခပ္တိုတိုဝတ္ၿပီးသူႀကီးနားသို႔ေလွ်ာက္လာသည္။နႏၵႏွင့္လေရာင္ကလည္းေဒလီယာအားေဆးထည့္ၿပီးကာထိုခုံတြင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"သား...ေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္ေရာ..သူမလိုက္ဘူးလား.."
"လာပါၿပီဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးလာပါၿပီ"
ဆိုကာအေပၚထပ္မွသပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ကာဆင္းလာေတာ့သည္။.အကၤ်ီအမဲလက္ရွည္ကိုေခါက္ထားသည္။ၾကယ္သီးသုံးလုံးျဖဳတ္ကာအက္်ီေအာက္ပိုင္းကိုေဘာင္းဘီအရွည္အမဲထဲသို႔ထည့္ထားသည္။
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ေျခအစေခါင္းအဆုံးၾကည့္ၿပီး..
"ဒါအေႂကြးသြားေတာင္းမွာေနာ္...ေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ..ကိုက..ေခ်ာေတာ့..ငယ္သဝန္တိုေနတာမွတ္လား"
"ဘာလဲမတိုပါဘူးေသလိုက္ပါလား"
ေဒလီယာတစ္ေယာက္ေျခေထာက္ကလည္းနာသူတို႔ၾကည္ႏူးမႈကိုၾကည့္ၿပီးရင္ဘတ္ကလည္းနာလာသည္။ပိုၿပီးၾကည့္မရေတာ့သျဖင့္...
"ကိုကို...ေဒလီကေျခေထာက္အနာနဲ႕ေလ...ေဒလီနဲ႕ေနေပးပါေနာ္.."
သာေဗ်ာတို႔အားလုံးဘာေျပာရမွန္းမသိစြံ႕အသြားၾကေတာ့သည္။
ထိုအခါျမတ္မင္းပိုင္လည္း....
"နႏၵနဲ႕လေရာင္တို႔လည္းရွိေနတာပဲ"
"ဟာကိုကိုကလည္း...ေဒလီကကိုကိုနဲ႕ေစ့စပ္မဲ့သူေလ....ေမေမကလည္းေဒလီကို ကိုကိုလက္ထဲထည့္ထားတာကို"
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွေရွာင္လႊဲလိုမရ...သူ႕ကိုဂ႐ုမစိုက္ေပးဖူးဆိုၿပီအေမ့ကိုသြားေျပာရင္လည္းအေမကေရာဂါနဲ႕ထေဖာက္ဦးမည္။.ျမတ္မင္းပိုင္လည္းသာေဗ်ာဘက္သို႔လွည့္ကာကို႔ေနခဲ့လိုက္မယ္ဆိုတဲ့အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ရပါတယ္ဦးေနခဲ့လိုက္ပါ...က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္"
"ဟာ..သာေဗ်ာကလည္းအကိုတို႔လိုက္ခဲ့ေပးမယ္ေလ"
ဆိုကာနႏၵဝင္ေျပာေတာ့သည္။လေရာင္လည္းဟုတ္တယ္ဟုေခါင္းတဆက္ဆက္ညိတ္ကာလက္ခံသည္။
"ရပါတယ္ဗ်ာ..က်ဳပ္သြားရဲပါတယ္...အကိုတို႔ပင္ပန္းေနပါၿပီမလိုက္ပါနဲ႕"
လို႔ေျပာကာတစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားေတာ့သည္။ျမတ္မင္းပိုင္လည္းထြက္သြားေသာငယ့္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မခ်ေပ။.တစ္ဖန္ထိုမိန္းမမ်က္ႏွာသို႔ၾကည့္ၿပီးေဒါသျဖစ္ကာလက္သီးက်စ္က်စ္စုတ္ၿပီးအေပၚသို႔ျပန္တက္သြားေတာ့သည္။
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ဆိုင္ကယ္ေတာ့ယူမသြားေခ်။ညဘက္ႀကီးဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္အႏၱရာယ္ရွိတယ္မလား.။သည္လိုႏွင့္သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ခပ္သြက္သြက္ေလးလမ္းေလွ်ာက္ရင္း႐ြာေျမာက္ပိုင္းသို႔ေရာက္လာသည္။စာရင္းစာအုပ္ကိုကိုင္ကာအေႂကြးလိုက္ေတာင္းေနသည္။.အားလုံးေတာင္းၿပီးသြားေသာ္ဦးဖိုးတုတ္ဆီခဏေလာက္ဝင္ႏႈတ္ဆက္မယ္ဆိုကာဦးဖိုးတုတ္အိမ္သို႔သြားေတာ့သည္။
"ဗ်ိဳ႕...ဦးဖိုးတုတ္....က်ဳပ္သာေဗ်ာပါဗ်..."
"ေဝး...ငါအိမ္ေနာက္ေဖးကၿခံထဲမွာ..လာခဲ့ေလကြာ"
ထိုစကားၾကားၿပီးၿပီးခ်င္းသာေဗ်ာတစ္ေယာက္အိမ္ေနာက္ေဖးၿခံထဲသို႔ဝင္သြားေတာ့သည္။
"ဦးဖိုးတုတ္ ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္းဗ်...."
"ဒီမွာေလကြယ္...ဘုရားပန္းစိုက္ဖို႔ေျမဆြေနတာ...ငါ့တူေရာက္လက္စနဲ႕ဝိုင္းကူေပးပါဦးလာကြာ.."
"ဟာဗ်ာ...ဦးဖိုးတုတ္ ကလည္း၆နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္က်ဳပ္အျပန္က်ရင္မိုးခ်ဳပ္သြားမွာေပါ့ဗ်..."
"ငါ့တူရာ..ကူညီပါကြာ...ဦးေလးလည္းဒီညအၿပီးလုပ္ရမွမို႔လို႔ကြ..."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္အကူအညီအတင္းေတာင္းေနေသာဦးဖိုးတုတ္ေၾကာင့္ဘယ္လိုမွေရွာင္လြဲလို႔မရေတာ့ေပ။ပုဆိုးကိုဒူးေခါင္းအထိခပ္တိုတိုဝတ္လိုက္ၿပီးေပါက္တူးကိုင္ကာေျမဆြေနလိုက္ေတာ့သည္။ႏွစ္ေယာက္သားျမန္ျမန္ေလးလုပ္တာေၾကာင့္၇နာရီေတာ့ၿပီးၾကသည္။ေမွာင္လဲေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့အကုန္လက္စသပ္ၿပီး..အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာၾကေတာ့သည္။
"ကဲ..ေက်းဇူးပဲ..ငါ့တူရာ...မင္းကူညီေပးလို႔ေပါ့မဟုတ္ရင္ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ရပါတယ္ဦးဖိုးတုတ္ရာ...ေက်းဇူးစကားေျပာစရာမလိုပါဘူး...မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနၿပီက်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ..."
"ေအးပါကြယ္...ဂ႐ုစိုက္ျပန္ဦး"
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတဲ့႐ႊံေတြကိုေရျဖင့္ေဆးခ်ၿပီးသန့္ရွင္းကာထြက္လာေတာ့သည္။လက္ထဲတြင္လည္းသရဲကိုရိုက္ဖို႔ဒုတ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကိုင္လာေသးသည္။
ေလေအးေတြကလည္းတိုက္ခတ္ေန၏တစ္ေယာက္တည္းအေမွာင္ႀကီးထဲမွာလအလင္းေရာင္ကိုအမွီျပဳရင္းေလွ်ာက္လာရ၏။ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ကာလူေလးဘာေလးေတြ႕ရင္လည္းအေဖာ္ရေအာင္ျပန္လို႔ရေသးသည္။.ထိုသို႔ေလွ်ာက္လာသည္ႏွင့္သခၤ်္ိုင္းဂုံးႀကီးသို႔ေရာက္လာသည္။
မသြားခ်င္သြားခ်င္ျဖင့္သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ေရွ႕ဆက္ေနရသည္။
*ေဟာအေရွ႕မွာအရိပ္သုံးခု...ငါ့အနားကိုလာေနသလိုပဲ...ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႕...သရဲမ်ားလား*
ဆိုကာသာေဗ်ာဒုတ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကာအေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္လာ၏။နည္းနည္းေလးအနီးကပ္လာေတာ့မွ..သရဲမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္ရသည္.။
"ဒီကအကိုေတြက...ဘယ္သြားမလို႔လဲဗ်...လမ္းႀကဳံရင္တူတူျပန္ၾကမယ္ေလ"
ထိုသုံးေယာက္ကလည္းေဒလီယာခိုင္းထားတဲ့သုံးေယာက္ပင္...။
"ဘယ္သူကိုမွမေစာင့္ဘူး...မင္းေလးကိုေစာင့္ေနတာ...ေအ့"
"ဟာဗ်ာ..အကိုတို႔ကလည္းးက်ဳပ္နဲ႕အကိုတို႔နဲ႕မွမသိတာကိုဗ်ာ..."
ထိုးသုံးေယာက္ထဲကမွတစ္ေယာက္ကထေျပာသည္။
"မင္းမသိေပမဲ့မင္းကိုငါတို႔သိတယ္..ဒီညငါတို႔နဲ႕အေဖာ္ျပဳေပးရမယ္...ဟားဟားဟားဟား"
ဆိုကာသုံးေယာက္သားအသံနက္ႀကီးျဖင့္ရယ္ေတာ့သညိ။
*ဘာေတြလဲသရဲထက္ေတာင္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနပါလား..ဟူး..မျဖစ္ဘူး..ငါဒီကအျမန္သြားရမယ္*
ဆိုကာထိုသုံးေယာက္ကိုေက်ာ္ၿပီးထြက္ေတာ့မဲ့အခိုက္သာေဗ်ာလက္ေကာက္ဝတ္သို႔လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
"ဟိတ္လူ...ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲက်ဳပ္လက္ကိုလႊတ္..."
"လုံးဝမလႊတ္ဘူး"
က်န္တဲ့၂ေယာက္ကလည္းသာေဗ်ာကိုဝိုင္းထားေသးသည္။
"ကဲမလႊတ္ခ်င္ဦးကြာ....ဒုတ္"
ဆိုၿပီးလက္ထဲကသစ္သားေခ်ာင္းနဲ႕ထိုလူေခါင္းသို႔ရိုက္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေတာ့လွည့္ထြက္မယ္အလုပ္က်န္ရွိေသာႏွစ္ေယာက္ကပိတ္ထားတာေၾကာင့္ထြက္လို႔မရ။
ထိုအခ်ိန္အေနာက္ကရိုက္ခံထိထားေသာအေကာင္မွနာေနေသာသူ၏ေခါင္းကိုလက္ျဖင့္ဖိကိုင္ရင္းသာေဗ်ာေက်ာကုန္းကိုဝုန္းခနဲကန္ခ်လိဳက္သည္။သာေဗ်ာလည္းအကန္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္အီစိမ့္ေနသည္။သာေဗ်ာခ်က္ခ်င္းကုန္းထၿပီးလႊတ္က်သြားေသာဒုတ္ကိုျပန္ေကာက္မယ္အႀကံ။.အေရွ႕မွာပိတ္ရပ္ေနေသာႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ကသာေဗ်ာလက္သို႔အားပါပါ. ႏွင့္လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
သာေဗ်ာလည္းငါ့အသားကိုထိရမလားဆိုၿပီးတံေတာင္ျဖင့္ထိုလူႏွာေခါင္းသို႔ေနာက္ျပန္ထိုးထဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ထိုလူရဲ႕ႏွာေခါင္းမွေသြးမ်ားထြက္က်လာသည္။သာေဗ်ာလည္းေျပးမယ္အလုပ္က်န္ရွိေသာတစ္ေကာင္မွသာေဗ်ာလက္ကိုခ်ဳပ္လိုက္သည္။ေခါင္းရိုက္ခံရေသာေကာင္ကလည္းသာေဗ်ာရဲ႕လက္တစ္ဖတ္သို႔ထပ္ခ်ဳပ္လာသည္။
ႏွစ္ေယာက္ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားတာေၾကာင့္ဘယ္လိုမွ႐ုန္းလို႔မရေအာ္၍ပင္တတ္နိုင္ေတာ့သည္။
"အား...ကယ္ၾကပါဦး...ဘယ္သူမွမရွိၾကဘူးလား.."
ထိုအခ်ိန္ႏွာရိုးထိုးခံရေသာတစ္ေယာက္သည္သူ႕ႏွာေခါင္းကေသြးေတြကိုလက္ျဖင့္သုတ္ၿပီးခ်ဳပ္ခံထားရေသာသာေဗ်ာအနားသို႔ေရာက္လာကာသာေဗ်ာ၏ဘယ္ဘက္ျခမ္းဗိုက္သို႔လက္သီးတစ္ခ်က္ျပင္းျပင္းထိုးခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
"အု...."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္အလြန္ပင္နာေသာေၾကာင့္ဘာအသံမွမထြက္နိုင္ေတာ့ေပ..။လည္ပင္းေၾကာေတြေထာင္သည္အထိအနာကိုႀကိတ္မွိတ္ခံစားေနရ၏။
အခ်ဳပ္ခံထားရေသာသာေဗ်ာကိုထိုလူအားေခါင္းေလးေမာ့ေစကာေမးစိေလးကိုကိုင္ၿပီး...
"ဟက္...ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့လည္းမင္းေလးကေခ်ာသားပဲ...ဟိတ္ေကာင္ေတြဒီညေတာ့တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေပါ့ကြာ..ဟားဟား...."
သာေဗ်ာလည္းသည္းမခံနိုင္လြန္းသျဖင့္ထိုလူမ်က္ႏွာသို႔သံေတြးျဖင့္ေထြးလိုက္ေတာ့သည္။
"ထြီ "
"ေတာက္စ္..မင္းကမ်ားငါ့ကို..ေဟ့ေကာင္ေတြေသခ်ာခ်ဳပ္ထားစမ္း"
ၿဗိၿဗိ....သာေဗ်ာရဲ႕အကၤ်ီကိုထိုလူဟာဆြဲၿဖဲလိုက္သည္။.ခ်ည္သားအကၤ်ီေၾကာင့္ၿဖဲရတာပိုလြယ္ကူေနသလိုပင္...။
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ...လြတ္ေနာ္...ဖယ္လို႔ေျပာေနတယ္..."
ထိုလူရဲ႕လက္ေတြကသာေဗ်ာရင္ဘတ္ေဖြးေဖြးေပၚသို႔ပြတ္သပ္ေနေတာ့သည္။ၿပီးေနာက္လည္တိုင္ေဖြးေဖြးသို႔နမ္းေတာ့မည့္အခ်ိန္သာေဗ်ာတစ္ေယာက္အံႀကိတ္ကာမ်က္လုံးစုံမွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ခြပ္..ခြပ္.."
ထိုအခ်ိန္အနမ္းတစ္ခုဟာသာေဗ်ာဆီမက်ေရာက္လာပဲထိုးသံမ်ားၾကားလိုက္ရေတာ့သည္။
"ဟင္...ဦး..."