သာေဗ်ာတို႔ညကပင္ပန္းထားတာေၾကာင့္အိပ္ေနတာအခုမိုးေတာင္လင္းေနၿပီျဖစ္သည္။
ေခါက္...ေခါက္...!!
"ထေတာ့ေလသားတို႔ရယ္....မိုးေတာင္လင္းေနၿပီထေတာ့...."
ဆိုကာသူႀကီးတစ္ေယာက္အခန္းေရွ႕ကေအာ္ေနေတာ့သည္။ထိုအသံကိုၾကားေသာသာေဗ်ာလည္းေငါက္ခနဲထထိုင္လိုက္ၿပီး..
"အ့..ကြၽတ္ကြၽတ္.. ငါ့ခါး...ေတာ္ေတာ္နာေနတာပဲ"
တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။
"သူႀကီီးေရက်ဳပ္တို႔နိုးၿပီ..."
"ေအးေအး...မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့"
ဆိုကာသူႀကီးေျပာၿပီးလွည့္ထြက္ေတာ့သည္။
သာေဗ်ာကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့အားလုံးသန့္ရွင္းေနသည္။မေန႕ညကျမတ္မင္းပိုင္ရွင္းေပးသြားတာျဖစ္မည္။ေဘးက္ိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္မနိုးေသးေပ။
*ဟြန့္မေန႕ညကက်ဳပ္ကခံရတာကိုဦးကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေနေသးတယ္။မသိရင္သူခံရတာက်ေနတာပဲ*
ထို႔ေနာက္ျမတ္မင္းပိုင္ရဲ႕လက္ေမာင္းကိုသာေဗ်ာကိုင္ကာလႈပ္နိုးလိုက္သည္။
"ဦး...ဦးေရ...ထေတာ့ေလ..."
"ဟင္...မနက္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ...က်ဳပ္ေတာ့မ်က္ႏွာသြားသစ္ၿပီ"
ဆိုကာကုတင္ေပၚကဆင္းသြားေတာ့သည္။.လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့လည္းအေနာက္ကနာေနတာေၾကာင့္ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္ရသည္။သာေဗ်ာပုံစံဟာကြတကြတႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္အေနာက္ကေနၾကည့္ကာရယ္ေနေတာ့သည္။
"ငယ္..ကိုခ်ီေပးသြားရမလား"
"ရတယ္မလိုဘူး...ဟြင့္"
ထိုသို႔ေျပာၿပီးေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ႏွင့္ေလွ်ာက္သြားေတာ့၏။ျမတ္မင္းပိုင္လည္း...
"ကို႔ကိုေစာင့္ဦးေလ"
လို႔ေျပာကာအေနာက္ကေနလိုက္သြားေတာ့သည္။
သူတို႔၂ေယာက္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာသည္။ ေဒလီယာကေတာ့ျမတ္မင္းပိုင္ကိုေတြ႕တာႏွင့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုတန္းဖက္ၿပီးခြၽဲျပစ္ျပစ္အသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
"ကိုကိုနိုးၿပီလား.. ေဒလီက႐ြာထဲေလွ်ာက္လည္ဖို႔..ကိုကို႔ ကိုေစာင့္ေနတာ..."
သာေဗ်ာကေတာ့နႏၵႏွင့္လေရာင္ကိုလိုက္ရွာေနသည္။
"သူႀကီးအကိုနႏၵနဲ႕လေရာင္ေရာဘယ္သြားလဲ..."
"ေၾသာ္...သူတို႔ကိုမေန႕ကအင္းေလးအျပန္လက္ေဆာင္ေတြကိုဦးဖိုးတုတ္ဆီသြားပို႔ခိုင္းတာ..."
"အာ..သူႀကီးကလည္းဧည့္သည္ေတြကိုဘာလို႔ခိုင္းေနတာလဲ.."
"သူတို႔ကသြားမယ္ေျပာလို႔ပါကြယ္"
ဟုတ္ပါၿပီဆိုေသာအၾကည့္ႏွင့္သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ေခါင္းညိတ္ကာျမတ္မင္းပိုင္အေနာက္မွာရပ္ေနေတာ့သည္။
ေဒလီယာလည္းျမတ္မင္းပိုင္ကိုဖက္တြယ္ထားၿမဲပင္...။
"ငါမင္းနဲ႕ေလွ်ာက္လည္ဖို႔အားမေနဘူး...ငါဦးေလးနဲ႕ေျပာစရာရွိတယ္..ငါ့လက္ကိုလႊတ္လိုက္..."
"ကိုကိုကလည္း....ေဒလီကကိုကိုနဲ႕သြားခ်င္လို႔ကို...."
"က်စ္"
ျမတ္မင္းပိုင္စုတ္တစ္ခ်က္သက္ၿပီးသူ႕၏လက္ေမာင္းမွေဒလီယာ့လက္ကိုဖယ္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးေနာက္သူႀကီးဘက္သို႔လွည့္ၿပီး..
"ဦးေလးကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔..အျပင္ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ..."
သာေဗ်ာကဘာလဲဆိုေသာအၾကည့္ႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္ကိုၾကည့္လာသည္။
"ငယ္ကအိမ္မွာခဏေနခဲ့ေနာ္...ကိုတို႔ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမွာပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့"
ဆိုကာသာေဗ်ာေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ျမတ္မင္းပိုင္ႏွင့္သူႀကီးကေတာ့ထြက္သြားခဲ့ေလသည္။အိမ္တြင္သာေဗ်ာႏွင့္ေဒလီယာသာက်န္ခဲ့ေတာ့၏။
အရိပ္ရေသာသစ္ပင္ေအာက္တြင္ျမတ္မင္းပိုင္တို႔၂ေယာက္ရပ္ကာစကားေျပာေနသည္။
"ကဲ..ဘာကိစၥမ်ားလဲကြယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ခဏျပန္မလို႔ပါဦးေလး...ဒီကိစၥေတြအားလုံးရွင္းၿပီးသြားတာနဲ႕ငယ့္ကိုလက္ထပ္ပါ့မယ္..."
သူႀကီးလည္းငယ္ကဘယ္သူလဲဟုမ်က္ခုံးက်ဳံ႕ကာဆက္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"ငယ္က..ဦးေလးသား သာေဗ်ာပါခင္ဗ်...ငယ့္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္ေမတၱာမွ်ေနတာၾကာပါၿပီဦးေလး...သေဘာတူေပးပါေနာ္..."
"အြင္းးးခက္တယ္ေမာင္ရင္ရယ္...ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဦးေလးကသားအလိုကိုလိုက္ေပးခဲ့တာ...ဦးေလးရဲ႕သားကိုဦးေလးသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာသိတယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့သိပါတယ္.."
"ေအးကြယ္...သားသာဒီကိစၥကိုသေဘာတူရင္ဦးေလးလက္ခံပါတယ္.ဒါေပမယ့္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေမာင္ရင္"
"ေျပာပါဦးေလး..."
"ဒီကိစၥေတြနဲ႕ဦးေလးသားကိုမညွိစြန္းခ်င္ဘူးကြယ္....ေဒလီယာဆိုတဲ့ကေလးမဟာဦးေလးသားကိုအသက္အႏၱရာယ္ေပးလာရင္ဘယ့္နဲ႕လုပ္မတုန္း..."
"ဦးေလးဒါေတာ့စိတ္မပူပါနဲ႕..ကြၽန္ေတာ္လည္းအဲ့လိုအျဖစ္ခံမွာမဟုတ္ပါဘူး..."
"ေအးကြယ္...ေမာင္ရင့္ကိုဦးေလးယုံပါတယ္..လာလာအိမ္ျပန္ၾကရေအာင္..."
ဆိုကာႏွစ္ေယာက္သားအိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
လြန္ခဲ့ေသာမိနစ္ခန့္ကသူႀကီးတို႔ထြက္သြားၿပီးခဏအၾကာ....သာေဗ်ာတစ္ေယာက္အိမ္ေပၚသို႔တက္မယ္အလုပ္..
"ဟိတ္...ခဏ...မင္းနဲ႕ကိုကိုနဲ႕ကဘယ္လိုပတ္သက္တာလဲ..."
"....."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ျပန္မေျဖဘဲႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။
"မင္းကိုငါေမးေနတယ္ေလ...နားမပါတာလား..."
"က်ဳပ္တို႔ကခ်စ္သူေတြပါ..."
သာေဗ်ာေခါင္းေလးငုံ႕ကာျပန္ေျဖလာသည္။
"ဘာ..ခ်စ္သူေတြဟုတ္လား....ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္မွာလဲ....နင့္လိုေပါက္လြတ္ပဲစားေကာင္ကို ကိုကို ကတြဲမွာမဟုတ္ဘူး....အေပ်ာ္ႀကံတာပဲေနမွာ...ဟက္...."
ေဒလီယာ တစ္ေယာက္ခနဲ႕သလိုၿပဳံးလိုက္ၿပီးလက္ပိုက္ကာသာေဗ်ာသို႔ေျခအစေခါင္းအဆုံးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
"အမအဲ့လိုမေျပာပါနဲ႕...ဦးကက်ဳပ္ကိုတကယ္ခ်စ္တာ...."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္မ်က္ရည္စေလးမ်ားမ်က္လုံးမွာသီးလာသည္။
"ဘာလဲ...နင္ကငိုေတာ့မလို႔လား...ဒါပဲတက္တယ္...နင္တို႔လိုအေျခာက္ေတြကငိုဖို႔ပဲတတ္တယ္...."
"က်ဳပ္အေျခာက္မဟုတ္ဘူး....အမအဲ့လိုမေျပာပါနဲ႕....က်ဳပ္အေျခာက္မဟုတ္ဘူး"
ဆိုၿပီးအသံကုန္ေအာ္လိုက္သည္။
"နင္ကမ်ား..ငါ့ကိုေအာ္ရဲတယ္ဟုတ္လား.."
ေဒလီယာတစ္ေယာက္သာေဗ်ာေရွ႕သို႔ေျခလွမ္းႀကဲႀကီးမ်ားျဖင့္ေလွ်ာက္လာၿပီးသာေဗ်ာမ်က္ႏွာသို႔သူလက္ဝါးျဖင့္အားပါပါရိုက္ခ်ပစ္ေတာ့သည္။
"ျဖန္းး!"
အသံဟာအိမ္တစ္အိမ္လုံးပဲ့တင္သံထြက္ေနေတာ့သည္။ခါးကလည္းနာေနတာေၾကာင့္ေျခမခိုင္ဘဲသာေဗ်ာတစ္ေယာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ေခြခနဲလဲက်ေတာ့သည္။
*ဦး...ျပန္လာပါေတာ့..က်ဳပ္..သူ႕ကိုေၾကာက္တယ္...ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေတာ့*
ထိုအခ်ိန္အိမ္ထဲမွာျဖစ္ပ်က္ေနေသာအရာေတြကိုသူႀကီးႏွင့္ျမတ္မင္းပိုင္ေတြ႕ရွိသြားေလသည္။
သူတို႔၂ေယာက္စလုံးခပ္သြက္သြက္အိမ္ထဲသို႔ေလွ်ာက္လာသည္။.သူႀကီးသည္သာေဗ်ာလက္ေမာင္းကိုကိုင္ကာဆြဲထူလိုက္၏။.ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္လည္းေဒလီယာကိုမ်က္လုံးေပါက္ထြက္မတတ္ၾကည့္ကာစကားဆိုလိုက္သည္။
"ငယ့္ကိုမင္းဘာလုပ္လိုက္တာလဲ"
"ဟင့္...ေဒလီ....သူ႕ကိုဘာမွမလုပ္ပါဘူး.."
ထိုအခ်ိန္နႏၵႏွင့္လေရာင္လည္းျပန္လာသည္။အိမ္မွာဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုေသာအၾကည့္ျဖင့္အိမ္ထဲသို႔အျမန္ဝင္လာၾကသည္။
"ေတာက္စ္....ဘာမွေတာင္မေျပာရေသးဘူး...မင္းကငိုၿပီလား..."
"ေဒလီ...လန့္သြားလို႔ပါ..."
"ဘာမင္းကလန့္တယ္ဟုတ္လား...ဟက္...ငါ့ငယ္ကေရာမင္းထက္ပိုလန့္သြားမယ္ဆိုတာမင္းမေတြးဘူးလား"
အေၾကာေတြေထာင္ကာအသံကိုဟစ္ၿပီးေအာ္လိုက္သည္။သာေဗ်ာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးေတာင္တုန္ခနဲတက္သြားသည္။နႏၵႏွင့္လေရာင္လည္းလုံးဝမျမင္ဖူးေသာBossရဲ႕ပုံစံက္ိုျမင္လိုက္ရသည္။
"ငါ့ငယ္ကမင္းကိုဘာလုပ္ေနလို႔လဲ...."
"သူကကိုကို႔ရဲ႕ခ်စ္သူ...ေဒလီကကိုကိုရဲ႕ေစ့စပ္မဲ့သူ...သူကိုေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ေျပာေနတာကိုသူကနားမေထာင္လို႔ဆုံးမေပးလိုက္တာ....."
"ျဖန္း!"
ျမတ္မင္းပိုင္တစ္ေယာက္အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေဒလီယာ့ကိုရိုက္ခ်လိဳက္သည္။ထိုေနရာမွာရွိတဲ့လူေတြအကုန္မ်က္လုံးပင္ျပဴးကာပါးစပ္အေဟာင္းသားပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။.သူႀကီးလည္းဝင္တားေတာ့၏။
"ေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္ရယ္....စိတ္ထိန္းပါကြယ္...ပတ္ဝန္းက်င္ၾကားလို႔မေကာင္းပါဘူး.."
ေဒလီယာတစ္ေယာက္သူ႕ပါးကိုျပန္ကိုင္ၿပီးမ်က္လုံးရဲထဲမွမ်က္ရည္မ်ားက်ေနေတာ့သည္။
"ငါမင္းနဲ႕ရန္ကုန္ကိုျပန္လိုက္ရင္ရၿပီမလား....ငါမင္းနဲ႕ျပန္လိုက္ခဲ့မွာမို႔လို႔ငယ့္ကိုလက္ဖဝါးနဲ႕ေတာင္မထိနဲ႕"
"ေကာင္းၿပီေလ...ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္းတည္ပါေစ"
ဆိုကာအိမ္ေပၚသို႔ေျခေဆာင့္သြားေတာ့သည္။အခန္းထဲတြင္ေဒလီယာတစ္ေယာက္..
*ငါမေက်နပ္ဘူးငါလုံးဝမေက်နပ္ဘူး....ငါသည္းခံေနတယ္ဆိုတာကလည္းရွင့္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ...ၿပီးေတာ့ဟိုေကာင့္ကိုလည္းမေက်နပ္ဘူး.....နင္တို႔ကအုပ္စုနဲ႕ဆိုေတာ့လုပ္ထားဦးေပါ့....ေနာက္မွငါ့အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္..*
ေအာက္ထပ္တြင္ခုံေပၚမွာထိုင္ေနၾကေသာလူ၅ေယာက္။သူႀကီးကေတာ့သာေဗ်ာကိုစိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ပင္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ျမတ္မင္းပိုင္လက္တစ္ဖက္ကသာေဗ်ာရဲ႕ပါးေလးသို႔ႏူးညံ့စြာကိုင္ထားေတာ့သည္။နႏၵႏွင့္လေရာင္လည္းစိတ္မေကာင္းေပ..။
"ငယ္နာေနေသးလား..."
"ဘာငယ္လဲ...သူႀကီးေရွ႕မွာ..ဘာေတြေခၚေနတာလဲ"
သူႀကီးလည္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာစကားဆိုလိုက္သည္။
"အေဖသိၿပီးပါၿပီကြယ္..အားလုံးကိုသိၿပီးပါၿပီ..."
သာေဗ်ာ,နႏၵႏွင့္လေရာင္တို႔သုံးေယာက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေတြၾကည့္ကာဘာကိုသိၿပီးၿပီလဲဆိုေသာပုံစံျဖစ္ေနၾကသည္။
"သားနဲ႕ေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္အေၾကာင္းကိုေလ..."
"ဒါဆို...သူႀကီးကသေဘာတူတယ္ေပါ့"
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္ေပ်ာ္သြားကာပါးေလးမို႔သည္အထိၿပဳံးလိုက္သည္။
"တူပါတယ္သားရယ္...သားေ႐ြးခ်ယ္တာမွန္တယ္ထင္ရင္...အေဖဘာမွမေျပာပါဘူးကြယ္.."
သာေဗ်ာတစ္ေယာက္အေပ်ာ္လြန္ၿပီးမ်က္ရည္စေလးမ်ားဝဲကာသူႀကီးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။သူႀကီးလည္းသာေဗ်ာေက်ာေလးသို႔ပုတ္ေပးကာႏွစ္သိမ့္ေနသည္။
"ဒါမဲ့သားတို႔ႀကံ့ခိုင္ရမယ္ေနာ္..
သားတို႔လိုအတြဲဟာခ်ီးမႊန္းတာထက္ကဲ့ရဲ႕တာပိုမ်ားတယ္ကြယ္..
ၿပီးေတာ့သားတို႔ႏွစ္ေယာက္နားလည္မႈရွိၾကေနာ္...ေမာင္ျမတ္မင္းပိုင္လည္း သားကမိန္းကေလးေတြလိုအိမ္မႈကိစၥေတြ..ကေလးကိစၥေတြမေက်ပြန္နိုင္တာေၾကာင့္နားလည္ေပးပါကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဦးေလး..ကြၽန္ေတာ္ငယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္.."
နႏၵလည္းဝင္ေျပာေတာ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္လည္းBabyကိုေစာင့္ေရွာက္နိုင္ပါတယ္...Babyကိုသက္ဆုံတိုင္ေပါင္းသင္းသြားမွာပါဗ်ာ.."
ျမတ္မင္းပိုင္ကလည္းေနရာတကာပါေနေတာ့တာပဲဆိုတဲ့အၾကည့္ႏွင့္နႏၵကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕..ဦး..ကျပန္ေတာ့မွာလားဟင္"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာရသက္သာေအာင္သူႀကီးတို႔သုံးေယာက္ေဘးနားကေနထြက္သြားေတာ့သည္။
"ငယ္..ကိုျပန္လာမွာပါ..ကို႔ကိုယုံတယ္မလား"
"ဟုတ္ငယ္ဦးကိုယုံတယ္..ဒါနဲ႕ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ..."
" သဘက္ခါေလ..ငယ္"
သာေဗ်ာမ်က္ႏွာေလးညွိုးက်သြားသည္။
"ဦးကလည္းျမန္လိုက္တာ.."
"ငယ္ရယ္...ကိုကိစၥေတြျမန္ျမန္ေျဖရွင္းၿပီးတာနဲ႕ကိုျပန္လာမွာ..ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.ငယ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္ဦး.."
ျမတ္မင္းပိုင္လည္းငယ့္ပုခုံးသို႔ဆြဲဖက္ကာရင္ခြင္ထဲ၌ထည့္ထားေတာ့သည္။
"ငယ္..ကိုေလငယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲ.."
"ငယ္လည္းဦးကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္"
ထိုေနရာတြင္ေတာ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာၾကည္ႏူးေနေတာ့သည္။သူတို႔ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမဲ့အရာေတြကိုကံတရားႀကီးကမ်က္ႏွာသာေပးပါေတာ့မလား..။