လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ လေးနက်တဲ့နာကျင်မှုတစ်ရပ်ကို တွေ့မြင်နေရတယ်....ခဏအကြာမှာတော့ လီဟုန်ရွှမ်း လက်သီးဆုပ်ကိုဖြေချလိုက်ပြီး နောက်လှည့်မကြည့်စတမ်း လှည့်ထွက်သွားလေတယ်....
ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိသေးတဲ့ ရှဲ့ဟယ်က ထိုနေရာမှာပဲ အကြောင်သား မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့တယ်.....
လီဟုန်ရွှမ်း လက်လှမ်းတာ သူ့ကိုရိုက်ဖို့ မဟုတ်တာများလား...
နာကျင်ကြေကွဲနေတဲ့လီဟုန်ရွမ်းနောက်ကို လိုက်သွားတဲ့ စွန်းဇီယန်ရဲ့ ခြေသံပြင်းပြင်းကို အတိုင်းသားကြားနေရတယ်...အခန်းထဲမှာ ရှဲ့ဟယ်နဲ့ အယ်လန်တို့ပဲကျန်ခဲ့တယ်...အယ်လန်က ရှဲ့ဟယ်ဆီကို လျှောက်လာပြီး....
" အဆင်ပြေသွားပြီ....သူမရှိတော့ဘူး..."
ရှဲ့ဟယ် အယ်လန့်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ ထိတ်လန့်မှုတွေ ဝေခွဲမရခြင်းတွေရောယှက်နေတယ်.....
ထိုအကြည့်တွေကြောင့် အယ်လန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ ညှာတာသနားစိတ်လေးတွေပေါက်ဖွားလာခဲ့တယ်...ဆရာ့ပုခုံးပေါ်လက်တင်လိုက်ပြီး....
"မကြောက်နဲ့တော့...သူ ဆရာ့ကို နာကျင်အောင်လုပ်တာမျိုး ကျွန်တော် အဖြစ်မခံဘူး..."
လီဟုန်ရွှမ်း ဆရာ့ကို နောင်ဘယ်တော့မှ နာကျင်အောင် ထပ်မလုပ်တော့မှန်း အယ်လန်သိတာပေါ့...ဒါပေမယ့် ပွဲလန့်တုန်း ဖျာခင်းဆိုသလို ဆရာ လီဟုန်ရွှမ်းပေါ် နားလည်မှုလွဲနေခြင်းကို အခွင့်ကောင်းယူရတော့မှာပဲ.....
အယ်လန့်ရဲ့ နှစ်သိမ့်မှုတွေ ထိရောက်သွားပုံရတယ်...ရှဲ့ဟယ် တုန်ရီနေရာကနေ ငြိမ်ကျသွားတယ်....သို့ပါသော်လည်း ခဏအတွင်းမှာ ရှဲ့ဟယ် အယ်လန့်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး....
"ငါ ပြန်သင့်ပြီ!!!"
အယ်လန့်ရဲ့ လက်တွေ ဗလာဖြစ်သွားရုံသာမက.... သူ့နှလုံးသားအပိုင်းအစတွေကိုပါ အဝေးကို ယူဆောင်သွားသလို လစ်ဟာမှုတစ်ရပ်ကို ခံစားနေရတယ်...ဆရာ့ကို ဆက်နေဖို့ ဖိအားပေးလို့ရတယ်...ဒါပေမယ့် ဆရာ့ရဲ့ စိတ်ပျက်အားငယ်နေတဲ့ အသွင်အပြင်ကို ဖျတ်ကနဲ သတိရမိလိုက်တာကြောင့် ဖိအားမပေးဝံ့တော့ပေ....
တကယ်တော့လဲ...သူ့အခြေနေက လီဟုန်ရွှမ်းနဲ့ မထူးမခြားနားပါပဲ......
ဆရာက လီဟုန်ရွှမ်းကိုကြောက်နေသလို အယ်လန့်ကိုလဲ မယုံကြည်တော့ပေ.....
ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်း ကြိုသိခဲ့ရင် အတိတ်ကိုပြန်သွားပြီး အယ်လန် သူ့ကိုယ်သူ ဆူပူကြိမ်းမောင်းလိုက်ချင်တယ်....ဒီလိုမှန်းသာကြိုသိခဲ့ရင် အစကတည်းက ဆရာ့ကို ဒီလိုညစ်ညမ်းတဲ့နည်းလမ်းတွေမသုံးဘဲ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ပိုးပန်းခဲ့မှာပါ.....
အယ်လန် ခါးသက်စွာရယ်မောလိုက်တယ်...ရှဲ့ဟယ် ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ အယ်လန့်ရဲ့ မျက်ဝန်းပြာပြာတွေထဲမှာ ရိုးသားမှုတွေပါဝင်နေတယ်....
"တောင်းပန်ပါတယ်....ကျွန်တော် အရင်တုန်းကတည်းကဆရာ့ကို အဲ့လိုတွေမဆက်ဆံခဲ့သင့်ဘူး....ကျွန်တော် ဆရာ့ကို တကယ်သဘောကျနေပြီ...."
ရှဲ့ဟယ် စကားပြန်မပြောခဲ့ပေ....သူ့အကြည့်တွေထဲမှာ ဒီစကားတွေက အယ်လန့်ရဲ့ လှည့်ကွက်အသစ်တွေများလားဆိုပြီး စဉ်းစားနေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေပါဝင်နေတယ်....
ဒီအကြည့်တွေကြောင့် အယ်လန့် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးစို့နင့် တင်းကြပ်လာပေမယ့် အားတင်းပြီးပြုံးထားလိုက်တယ်...
"ဆရာ ကျွန်တော့်ကို မယုံပေမယ့် ဆရာ့ကို ကူညီချင်နေတုန်းပဲ...လီဟုန်ရွှမ်း တစ်ခုခုခြိမ်းခြောက်ထားလို့ ဆရာ သူ့အနားမှာ နေပေးနေတာမလား...ကျွန်တော်ကို့ပြောပြပါ..ကူညီနိုင်တာမျိုးဖြစ်ရင်လဲ ဖြစ်နေနိူင်တာပဲ...."
ဒါဟာ...အစတုန်းက အယ်လန့်ကို ခွာထုတ်ဖို့ ဆရာ လီဟုန်ရွမ်းကို ရွေးခဲ့သလိုပဲလေ....အခု အယ်လန်ကလဲ တူညီတဲ့နည်းလမ်းနဲ့ပဲ လီဟုန်ရွှမ်းကို ခွာထုတ်တော့မယ်...
သို့ပေမယ့် ရှဲ့ဟယ်က ခေါင်းခါပြနေတယ်....
"ဟင့်အင်း...သူ ငါ့ကို မခြိမ်းခြောက်ပါဘူး..သူငါ့ကိုကူညီထားလို့ ငါ့သဘောနဲ့ငါ နေနေတာပါ...."
အယ်လန့်ရဲ့ အကြည့်တွေမှုန်မှိုင်းသွားသလို လေသံကလဲ ပိုပြီးနူးညံ့လာတယ်...
"ဒါဆို ဆရာပြောချင်တာက သူ့ကိုကျေးဇူးဆပ်ချင်လို့ သူ့အနားမှာနေနေတယ်ပေါ့....ဒါဆိုကျွန်တော်လဲဆရာ့ကို ကူညီမယ်...ကျေးဇူးပြန်ဆပ်စရာမလိုဘူး...ကျွန်တော် ဆရာ့ကို ပိုးပန်းဖို့ အခွင့်ရေးတစ်ခုလောက်ပေးပါလား..."
အဆိုပြုချက်က မက်လောက်စရာကောင်းလွန်းနေတာကြောင့် ရှဲ့ဟယ်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေတောက်ပလာတယ်...ဒါပေမယ့် အမြန်ခေါင်းခါလိုက်ပြီး....
"မလိုဘူး...."
လီဟုန်ရွှမ်းသူ့ကို ကူညီပေးပြီးပြီလေ...ရှဲ့ဟယ်ကိုယ့်စကားကိုယ် မပြင်ချင်တော့ဘူး...ဒါတွေအသာထားဉီး အယ်လန်ဆိုတာယုံရတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ....
အယ်လန် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်နေပေမယ့် ဖိအားမပေးတော့ဘဲ.....
"ရပါတယ်...ဆရာ အခုမပြောချင်လဲ ဆက်မမေးတော့ပါဘူး...ဆရာ ကျွန်တော့်ကို လိုအပ်ချိန်တိုင်း အချိန်မရွေးလာရှာလို့ရတာတော့ မမေ့ပါနဲ့...."
ရှဲ့ဟယ် စူးစမ်းတဲ့အကြည့်နဲ့ အယ်လန့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်....သူဘာလို့ ငါ့ကို ဒီလောက်တောင်ကူညီချင်နေရတာလဲ....ဒါသူ့ရဲ့စိတ်ရင်းအမှန်လား...သူ ငါ့ကို တကယ်သဘောကျနေတာလား...
ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ဒီလူကို ယုံသင့် မယုံသင့် ဝေခွဲမရတဲ့ စိတ်ရှုပ်မှုတွေ ထင်ဟပ်လာတယ်...
တစ်ကြိမ်မှာ တစ်လှမ်းပဲ လှမ်းသင့်တာကြောင့် အယ်လန် ဒီလောက်နဲ့ရပ်ထားလိုက်တယ်....ဆရာက အယုံလွယ်ပြီး စိတ်ပျော့တယ်ဆိုတော့ သူသာ ဇွဲရှိရှိကြိုးစားမယ်ဆို ဆရာသူ့ကို ခွင့်လွှတ်မှာပါ....ထင်သလိုဖြစ်မလာတော့လဲ ဟန်ဆောင်မျက်နှာဖုံးတွေ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်တပ်လိုက်ရုံပေါ့....အလွန်ဆုံးတော့ သူတစ်ချိန်လုံး ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်သယောင် သရုပ်ဆောင်နေလိုက်ရုံပါပဲ....
သူလိုချင်တာရနေသ၍သူ့ရည်မှန်းချက်တွေပြည့်ဝနေသ၍ တရားတာတွေ မတရားတာတွေ စဉ်းစားနေစရာမလိုတော့ပေ....
................. .........
ရှဲ့ဟယ် စိတ်ချမ်းမြေ့စွာနဲ့ အဆောင်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်...အပူခံဘူးလေးကိုလဲ ပြန်ယူခဲ့ဖို့ မမေ့ခဲ့ပေ...
[444: Hostတာ့တာ့...ဟိုလေ....ပြောသင့် မပြောသင့်စဉ်းစားနေတာတစ်ခုရှိတယ်...]
[ရှဲ့ဟယ်: ရဲရဲသာပြောလိုက်...Babay..]
[444: တကယ်တော့လေ....Hostတာ့တာ့ရဲ့ ဒီနေ့လုပ်ရပ်တွေက သူ Hostတာ့တာ့ကို နံနက်စာအတင်းကျွေးလို့ လက်စားပြန်ချေတာမလား...]သူ တွေးရင်း တွေးရင်းကနေ ဒီအချက်ကို နောက်ဆုံးမှ သတိထားလိုက်မိတယ်.....
[ရှဲ့ဟယ်: ငါ့ပုံစံက အဲ့လောက်ထိ သဘောထားသေးသိမ်နေတဲ့လူနဲတူနေလို့လား??]
[444:........]
[ရှဲ့ဟယ်: ကောင်းပြီ....ဟီးးး နည်းနည်းတော့ ဟုတ်တယ်...]
[444:........]
ဒီတစ်ရက် နှစ်ရက်အတွင်း လီဟုန်ရွှမ်း သူ့ကို လာမရှာလောက်မှန်း ရှဲ့ဟယ် ကြိုတွေးထားပြီးသားပါ...ဒီလို စိတ်ဓာတ်ကျစရာမျိုးကနေ နလန်ပြန်ထူနိုင်ဖို့ အချိန်တစ်ခုတော့ယူရမှာပဲလေ...တကယ့်လက်တွေ့မှာတော့ ရက်သတ္တပတ် တစ်ပတ်ကုန်လွန်သွားချိန်အထိ လီဟုန်ရွှမ်းပေါ်မလာသေးတာကြောင့် 444 စိုးရိမ်ပူပန်လာတယ်....
[444: Hostတာ့တာ့ လီဟုန်ရွှမ်း တကယ်ကြီး လက်လျော့သွားတာလား မသိဘူး...]
[ရှဲ့ဟယ်:မဟုတ်တာ...သူအဲ့လောက်ထိ နှလုံးသားမမဲ့ပါဘူးကွာ....]
[444:.......]ဒီကမ္ဘာရောက်ကတည်းက Hostတာ့တာ့တစ်ယောက် ပြောသမျှတိုင်းက သူပြောနေတာနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်တွေချည်းပဲ.....
[ရှဲ့ဟယ်: သူလို လူစားမျိုးက လိုချင်တာမရသ၍ သေတဲ့အထိ လက်လျော့မှာမဟုတ်ဘူး...ဒီကောင်လေးက အတင်းအဓမ္မလုယူဖိုတစ်ခုပဲနားလည်တယ်...ဘယ်အချိန်အလျော့ပေးရမလဲ နားမလည်သေးဘူး....ဒါ့အပြင် သူတစ်ပါးကို ဘယ်လိုကူညီရကောင်းမှန်းလဲ နားမလည်ဘူး....စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါ.... သူ လက်လျော့မှာ မဟုတ်ဘူး...]
[ရှဲ့ဟယ်: အချိန်ကျပြီ....]
[444: ဝိုးးး သူ လာရှာနေပြီလား???]
[ရှဲ့ဟယ်: မဟုတ်ပါဘူးကွာ...ငါသူ့ကို သွားရှာမလို့...စိတ်တထင့်ထင့်နဲ့စောင့်နေရတာထကိစာရင် ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်လိုက်တာ ပိုမကောင်းဘူးလား...]
ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညမှာ...ရှဲ့ဟယ် စာကြည့်တိုက်မှာရှိတဲ့ ကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ခန်းဆီသွားခဲ့တယ်...စဝင်တည်းက လီဟုန်ရွှမ်းကို မြင်လိုက်ရပေမယ့် လီဟုန်ရွှမ်းက သူ့ကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေရာပြောင်းသွားတယ်....
ခဏအကြာမှာ ရှဲ့ဟယ် စာအုပ်တစ်ချို့ ငှားရမ်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ကော်ရစ်တာအရောက်မှာ ရှုဝမ်ယောင်ရဲ့ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်....
ပုံမှန်ဆို ရှုဝမ်ယောင် စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ နေနေကျပါ...ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်ကတည်းက ဆရာ့ကို တွေ့ချင်နေပေမယ့် အခွင့်ရေးမရခဲ့ပေ...မမျှော်လင့်ဘဲ ဆရာ့ကို စာကြည့်တိုက်မှာတွေ့လိုက်တာကြောင့် အခုလို လှမ်းခေါ်ရခြင်းဖြစ်တယ်.....
"ဆရာစု...."
ရှဲ့ဟယ် စိတ်ထဲကနေ ချီးကျူးလိုက်တယ်....
တော်လိုက်တဲ့ကလေး...ငါ့ကို ဘယ်လိုကူညီရမလဲ ကောင်းကောင်းသိတာပဲ...
အပြင်ပိုင်းမှာတော့ နူးညံ့ဖော်ရွေတဲ့ အပြုံးမျိုးနဲ့.....
"အော်...ကျောင်းသားရှုဝမ်ဟောင်ပဲ..."
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..ဆရာစု..."
ရှုဝမ်ဟောင် ရှက်နေတယ်....ဘာ့ကြောင့်မှန်းရယ်မသိ ဆရာစုရဲ့အပြုံးနုနုတွေမြင်လိုက်တိုင်း နှလုံးခုန်းနှုန်းတွေ မြင့်တက်လာတယ်....သူရဲ့ ကသိကအောက်နိူင်မှုကို ချောင်းဟန့်ပြီးဖုံးကွယ်လိုက်တယ်...ပြီးတာနဲ့ အလွန်တရာကျေးဇူးတင်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး....
"ကျွန်တော့်ကို ကူညီဖို့တစ်ယောက်ယောက်ကို တောင်းဆိုပေးလိုက်တာ ဆရာ မလား??"
ရှဲ့ဟယ် နည်းနည်းတော့ကြောင်သွားတယ်...
"မင်းအဖေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ပြဿနာတွေ ပြေလည်သွားပြီလား..??"
ရှုဝမ်ဟောင်က မြန်မြန်ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး....
"ဟုတ်....ဟိုလူတွေလဲ လာမရှာတော့ဘူး...အဖေ့ကိုလဲ လောင်းကစားရုံတွေက ဝင်ခွင့်မပေးတော့ဘူး...သူ့ကိုမြင်တာနဲ့ ရိုက်နှက်ပြီးမောင်းထုတ်လိုက်ကြတယ်...အခုဆို အဖေက လောင်းကစားလုပ်ချင်ရင်တောင် လုပ်လို့မရတော့လို့ အိမ်မှာပဲ နေနေရတယ်..."
အဖေဖြစ်သူ အရိုက်ခံရတဲ့အကြောင်းကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေပုံထောက်ရင် ရှုဝမ်ဟောင်က ဒါကို ကြီးကြီးမားမားပြသာနာတစ်ခုအဖြစ် ယူဆထားပုံမရပေ....ကြည့်ရတာ သူထမ်းပိုးထားရတဲ့ လေးလံတဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတွေ လျော့ပါးသွားတယ်နဲ့တူပါတယ်.....
မြူမှုန်တွေလွှင့်စင်ပြီးနောက် နေရောင်ခြည်တောက်ပလာသလို တဖြတ်ဖြတ်တောက်ပနေတဲ့ တပည့်ဖြစ်သူရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို မြင်လိုက်တော့ ရှဲ့ဟယ် စိတ်သက်သာရာရသွားခဲ့တာကြောင့် မျက်ဝန်းထောင့်တွေကွေးသွားတဲ့အထိ ပြုံးလိုက်ပြီး....
" အိုး...တကယ်အံ့သြစရာကောင်းတာပဲ..."
"ဒါ့ကြောင့် ဆရာ့ကို တကယ်ကျေးဇူးတင်နေရတာပါ...."
ရှုဝမ်ဟောင်က ရှဲ့ဟယ်ကို နင့်နင့်သည်းသည်းစိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်ရင်းမှန်နဲ့ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုနေတယ်....
[တင်းတောင်...ရှုဝမ်ဟောင်ရဲ့ နှစ်သက်မှု 10မှတ်တိုးသွားပါပြီ...စုစုပေါင်း 90ပါ...]
ရှဲ့ဟယ်ပြုံးနေရင်းကနေ ရုတ်တရက် မှောင်ရိပ်ကျလာတာကြောင့် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်မှုကြောင့် မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေ အေးခဲတောင့်တင်းလာတယ်...
လီဟုန်ရွှမ်းကိုမြင်တော့ ရှုဝမ်ဟောင်က လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်...တကယ်ဆို လီဟုန်ရွှမ်းကလဲ သူ့ကို ကူညီခဲ့ဖူးတယ်မလား....
သို့ပေမယ့် လီဟုန်ရွှမ်းက ရှုဝမ်ဟောင်ကို ကိုယ်ပျောက်လူသားတစ်ယောက်လိုသဘောထားပြီး ရှဲ့ဟယ်ဆီကိုပဲ ကြည့်ပြီး တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းလာလေနေတယ်....
ရှဲ့ဟယ် အလိုလိုနေရင်း နောက်ဆုတ်လိုက်မိတယ်....ပြင်းထန်စွာတုန်ရီနေတဲ့
ပိန်လှီဖျော့တော့နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက နောက်ဆုံးအကြိမ်တုန်းက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကြောက်လန့်နေမှန်း သိသာထင်ရှားနေတယ်.....
လီဟုန်ရွှမ်းတစ်ယောက် မျက်နှာထားမပြောင်းအောင် နာကျင်မှုကို အနိုင်နိုင်ချုပ်တည်းနေရတယ်.....
"ဆရာစု...ကျွန်တော်မှာ ဆရာစုကို ပြောစရှာရှိတယ်..."
" ...အော်...အင်း..အင်း..."
သိသာထင်ရှားစွာကြောက်လန့်နေပေမယ့်လဲ သူ့ကို မငြင်းဆန်ရဲရှာတဲ့ ဆရာ့ကြောင့် လီဟုန်ရွှမ်း အတော်လေးစိတ်ထိခိုက်လာတယ်....ဒါ့ကြောင့် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး လေသံကို အတတ်နိုင်ဆုံးချိုသာအောင်ထိန်းညှိလိုက်ပြီး....
" တခြားမှာ သွားပြောရအောင်..."
ရှဲ့ဟယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ရှုဝမ်ဟောင်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး...
"Sorry နော်...ဆရာသွားစရာရှိသေးလို့ အရင်ပြန်နှင့်တော့မယ်...."
"ဟုတ်..ဟုတ်...."
ဆရာ့နဲ့ လီဟုန်ရွှမ်းကြားမှာ နည်းနည်းတော့ လွဲနေတယ် ထင်ရပေမယ့် သေချာစဉ်းစားလို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်....ဆရာက လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ သီးသန့်ဆန်တဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့ အသားမကျသေးတာများလား...သူအတွေးလွန်နေတာပဲဖြစ်ပါလိမ့်မယ်......
ရှုဝမ်ဟောင် ဆရာ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ စာပြန်ကြည့်ဖို့ လှည့်အပြန်မှာ အယ်လန်နဲ့ တိုးပါလေရော....
ရှုဝမ်ဟောင် အယ်လန့်ကို အမြင်မကြည်ပေ....ဒီကောင့်ရဲ့ ရုပ်ရည်က ချောမောသန့်စင်ပြီး လူကြီးလူကောင်းဆန်နေပေမယ့် တကယ်တမ်းမှာ စွန်းဇီယန်နဲ့ ပုလင်းတူဘူးစို့ တွေပဲလေ....
အယ်လန်သူ့ကို ဘာ့ကြောင့်လာရှာမှန်းမသိတာကြောင့် "ဘာလဲ"ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ပြန်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်....
အယ်လန်က သူ့ကို ပျူငှာစွာပြုံးပြလိုက်ပြီး...
"ခုနက ဆရာစုနဲ့ ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ??".
ရှုဝမ်ဟောင်က ခပ်တင်းတင်းပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"ဘာလို့မေးတာလဲ? ?"
အယ်လန်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သေယကပွေနေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့.....
"ဆရာစုထမ်းပိုးထားရတဲ့ အခက်အခဲတွေကို သိချင်လို့ပါ..."
ဒါကိုကြားတော့ ရှုဝမ်ဟောင် စိတ်ပူသွားပြီး ကပျာကပြာမေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်....
"ဆရာစုမှာ အခက်အခဲတွေရှိနေတာလား??"
"ဟုတ်တယ်...ငါ သူ့ကို ကူညီချင်ပေမယ့် ဆရာက ငါ့ကို ထုတ်မပြောဘူး....ခုနက ဆရာနဲ့ မင်းနဲ့ ရယ်ရယ်မောမောစကားပြောနေတာမြင်လိုက်တယ်...အဲ့တာကြောင့်မင်း သိလောက်မယ်ထင်ပြီး လာမေးတယ်..."
ရှုဝမ်ဟောင်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး...
" ငါလဲ မသိဘူး..သူ့မှာ အခက်အခဲရှိတယ်လို့ ဆရာဘယ်တုန်းကမှ မပြောခဲ့ဖူးဘူး"
"အော်...အဲ့လိုလား??"
"ဟမ်..."
ရှုဝမ်ဟောင်ကိုကြည့်ရတာ အတော်စိတ်ပူနေပုံရတယ်....
"ဆရာ့မှာ အခက်ခဲရှိနေမှန်း သိရပြီဆိုတော့ အခုပဲ သွားမယ်လိုက်မယ်...ဆရာ ငါ့ကို အများကြီးကူညီခဲ့ပေမယ့် ငါ အခုထိ ဘာမှပြန်မလုပ်ပေးရသေးဘူး..."
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒေါသထွက်မိတာကြောင့် ရှုဝမ်ဟောင်ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်မိတယ်....
ဒါ့ကြောင့် အယ်လန့်ရဲ့ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ အပြုံးတွေကို မမြင်နိူင်ခဲ့ပေ.....
သူ့ ခန့်မှန်းချက်တွေကို အတည်ပြုပြီးပြီ....ဆရာက ရှုဝမ်ဟောင်ကြောင့်သာ လီဟုန်ရွှမ်းနားမှာ နေနေရတာ....အကြောင်းအရင်းကို သိရပြီဆိုတော့ ဘာဆက်လုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ တွေးထားပြီးပြီ.....
အယ်လန့်ရဲ့ လေသံက တကယ်ကို ရိုးသားဖြူစင်နေတယ်....
"ဒါဆို အတူတူသွားမေးကြမယ်...ဆရာ့ကို ကြည့်ရတာ ငါ တကယ်စိတ်ပူတယ်..."
ရှုဝမ်ဟောင်က အဆက်မပြတ်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး....
"ဟုတ်တယ်...အခု သိပြီဆိုတော့ ဒီအတိုင်းလက်ပိုက်ကြည့်မနေနိုင်ဘူး..."
ဆရာက တကယ့်ကို လူကောင်းတစ်ယောက်ပါ....သူနဲ့မရင်းနှီးတာတောင် သူ့ကို ကူညီဖို့အမြဲတမ်း လက်ကမ်းပေးခဲ့တယ်...အခု ဆရာမှာ အခက်အခဲတွေရှိနေတယ်...စိုးရိမ်သောကတွေက ရှုဝမ်ဟောင်ရဲ့ နှလုံးသားကို အပိုင်းပိုင်းစုတ်ဖြဲနေသည့်နှယ်.....
အခုချက်ချင်း ဆရာ့ဘေးကို ပြေးသွားလိုက်ချင်ပေမယ့် စိတ်မသက်မသာဖြစ်စရာကောင်းတဲ့အချက်တွေရှိနေသေးတယ်....
"ဟူးးးးငါသွားမေးတော့ရော...အကူညီဖြစ်ပါ့မလား??"
အယ်လန် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ရှုဝမ်ဟောင် ကို တည်ကြည်လေးနက်စွာစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်.....
" မင်း ဆရာ့ကို ကြီးကြီးမားမားကူညီပေးနိုင်မယ်ဆိုတာ ငါယုံတယ်"
………………………… …………………………
ရှဲ့ဟယ် မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး လီဟုန်ရွှမ်း နောက်ကနေ လိုက်သွားခဲ့တယ်...နောက်ဆုံးတော့ လူသူကင်းမဲ့တဲ့ ကော်ရစ်တာတစ်ခုမှာ ရပ်သွားခဲ့တယ်....
လီဟုန်ရွှမ်းက ရှဲ့ဟယ်ကို စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ရှုပ်ထွေးတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် ရှဲ့ဟယ် ထိတ်လန့်လာတယ်...သို့ပေမယ့် ထွက်မပြေးရဲတာကြောင့် နာခံစွာနဲ့ ပေတေပြီး ရပ်နေခဲ့တယ်....
လီဟုန်ရွှမ်း လက်သီးကို ကျစ်နေအောင်ဆုပ်လိုက်ပြီး ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်တယ်...သူ့ကိုယ်သူ တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းနိုင်တော့မှ.....
"ကျွန်တော် ဆရာ့ကို ဘယ်တော့မှ မရိုက်ဘူး..."
ခပ်ကြောင်ကြောင်ဖြစ် သွားတာကြောင့် ရှဲ့ဟယ် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ် .....
လီဟုန်ရွှမ်းဆိုတာ သူမှားနေရင်တောင် တစ်ဖက်သားကို ရှင်းပြမယ့်သူမျိုးမဟုတ်ပေ....လူအယောက်တစ်ထောင်လောက်က သူ့ကို လက်ညိုးထိုးပြီး ယုတ်ညံ့စွာဆဲဆိုနေရင်နေရင်တောင် မျက်နှာတစ်ချက် မပျက်သွားမယ့် လူစားမျိုးပါ.....
ထိုကဲ့သို့သော လီဟုန်ရွှမ်းက ဒီနေ့မှာတော့ နားလည်မှုနဲ့ ခွင့်လွှတ်မှုကို တောင်းခံဖို့ ဆရာ့ရှေ့မှာ မာနာတွေသိက္ခာတရားတွေကို ဖယ်ထုတ်ပြီး ဉီးညွှတ်နေလေပြီ......
" ကျွန်တော် ဆရာ့ကို ဘယ်တော့မှ မရိုက်ဘူးလို့ ပြောနေတာ.."
သို့ပေမယ့် ဆရာ့ကိုကြည့်ရတာ
သူဒီစကားတွေကိုခက်ခက်ခဲခဲ ထုတ်ပြောနေရမှန်း သိပုံမရဘူး....
ရှဲ့ဟယ်က ကျိုးနွံနာခံနေကျ အမူအကျင့်တိုင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး....
"ငါသိတယ်..."
လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ နှလုံးသားတစ်ခုလုံး နစ်မြှုပ်သွားရှာပြီ.....
"ကျွန်တော့်ကို မယုံဘူးမလား??"
"မဟုတ်ပါဘူး!!!ယုံပါတယ်....!!!"
ရှဲ့ဟယ်က ဖြူဆုတ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ခေါင်းခါပြနေတယ်.....
လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လှောင်ပြောင်တဲ့ အပြုံးတစ်ခု ဖြည်းညှင်းစွာ ပေါ်ထွက်လာတယ်...
ဘာတွေမျှော်လင့်နေတာလဲ???သူ့စကားတစ်ခွန်းက ဆရာ နာကျင်ခံစားခဲ့ရသမျှကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်နိူင်မယ်လို့ ဘယ်လိုများတွေးခဲ့မိတာပါလိမ့်...သူ့အမှားတွေကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ပြီး ဆရာ့ကို ပွင့်လင်းစွာပြောဆိုဆက်ဆံနိူင်မယ်လို့ သူ တကယ်ထင်နေခဲ့တာလား....
မဖြစ်နိုင်ဆုံးသော အရာကို မျှော်လင့်တောင့်တမိနေသလို ဖြစ်နေပြီ......
သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးကြိမ်အဖြစ် တစ်ဖက်သားကို ရှင်းပြချင်နေပေမယ့် ထိုလူကတော့ သူ့ဖြေရှင်းချက်တွေကို မလိုအပ်ခဲ့ပါဘူး.....
အစကတည်း "ဆရာ့ကိုချစ်တယ်" လို့ပြောမလို့ပါ...ဒါပေမယ့်အခုချိန်မှာ ပြောစရာမလိုတော့ပါဘူး..အခုနေသွားပြောလိုက်ရင် ကိုယ့အရှက်ကိုယ်ပြန်ခွဲသလို ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်...
"ပြော...ပြောစရာကျန်သေးလို့လား??"
လီဟုန်ရွှမ်း ရဲ့ အမူအရာ အတက်အကျတွေကို ရှဲ့ဟယ် မဝံ့မရဲငေးကြည့်နေတယ်...လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ မျက်ဝန်းနက်နက်တွေက
မုန်တိုင်းမလာခင် ငြိမ်သက်နေသလို တည်ငြိမ်လွန်းနေတယ်....အပြင်းထန်ဆုံး မုန်တိုင်းတစ်ခုတိုက်ခတ်ဖို့အစပျိုး
နေတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ....တင်းကြပ်ပိတ်လှောင်နေတဲ့ လေထုထဲကနေ ထွက်ပြေးချင်နေပြီ.....
ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ ဖြုဆုတ်နေတဲ့ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်းကနေ လီဟုန်ရွှမ်း ရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေမြင့်တက်လာတယ်....
"ဆရာက ကျွန်တော်နဲ့ တခဏလေးတောင် အတူမရှိချင်ဘူးလား...ဟမ်??"
" မဟုတ်ပါဘူး...ငါ...."
စကားမဆုံးသေးခင် လီဟုန်ရွှမ်းက ရှဲ့ဟယ်ကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေ ဆွဲပြီးအခန်းလွတ်တစ်ခုထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်....
ဒီအခန်းက အစောင့်တွေတွက်ပေးထားတဲ့အခန်းဖြစ်တာကြောင့် ဒီအချိန်ဘယ်သူမှ ရောက်မလာနိူင်ပေ....လီဟုန်ရွှမ်းက တံခါးကို ခြေနဲ့ကန်ပြီးပိတ်လိုက်တယ်...ရှဲ့ဟယ်ကို အခန်းနံရံမှာဆွဲကပ်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းချင်းထိတဲ့အထိ နီးကပ်စွာနဲ့ ဆရာ့မျက်ဝန်းထဲက ခံစားချက်တစ်ခုချင်းစီကို အသေးစိတ်အကဲခတ်နေခဲ့တယ်.....
ထိုမျက်ဝန်းတွေထဲမှာမြင်နေရတာက ထိန့်လန့်ခြင်းနဲ့ အကြောက်တရားတွေသာလျှင်.....
သူ တကယ်...တကယ်ကို မနာလိုဖြစ်မိပါတယ်....ဆရာက နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့အမူအရာမျိုးနဲ့ ကျောင်းသားတိုင်းကို စိတ်ရှည်သည်းခံတတ်တယ်....အယုံလွယ်တယ်.... သဘောကောင်းတယ်....ကျောင်းသားတိုင်းကို ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်ပေးတယ်....ဒါပေမယ့် ဆရာက သူ့ကိုတော့ ကြောက်နေတယ်.....
သူကိုလဲ ဒီမျက်ဝန်းတွေနဲ့ နူးညံ့စွာကြည့်ပေးမယ်ဆို....သူ့ကိုလဲ တခြားသူတွေလိုဆက်ဆံသလို နွေးထွေးစွာဆက်ဆံပေးမယ်ဆို ဘယ်လောက်များကောင်းလိုက်မလဲ???
ဒီလောကမှာ လူတိုင်းအတူတူပဲလို့ မှားယွင်းစွာယုံကြည်မိလိုက်တာကြောင့် သူကိုယ်တိုင် အမှောင်ထုထဲကို ခုန်ဆင်းလိုက်ဖို့ရွေးချယ်ရက်သားဖြစ်ခဲ့ရတယ်....ဒုက္ခနဲ့ကြုံရတိုင်း မူလစိတ်ရင်းမှန် ကို ဘယ်သူမှ ထိန်းသိမ်းထားနိုင်မှာမဟုတ်ကြောင်း ယုံကြည်ထားခဲ့တယ်....ထိုလူက စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာမြူမှုန်တွေကို ဖယ်ရှင်းပေးနိုင်တဲ့ နေရောင်ခြည်သဖွယ် နွေးထွေးလှပါတယ်...အစကတည်းက ဒီနွေးထွေးမှုတွေကို သူရရှိနိုင်ပေမယ့် သူ့ရဲ့မောက်မာတဲ့မာနတရားတွေကြောင့် လက်လွတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရလေပြီ......
လက်မလွှတ်ပေးချင်ဘူး....ဒီနေရောင်ခြည်လေးကို့ သူ့ကိုယ်ပိုင် ကမ္ဘာလေးထဲမှာပဲ ထာဝရသိမ်းဆည်းထားချင်တယ်...
[444:Hostတာ့တာ့ ရှုဝမ်ဟောင်နဲ့ အယ်လန်တို့ လာနေပြီ....]
[ရှဲ့ဟယ်: ငါသိတယ်...]
လီဟုန်ရွှမ်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှဲ့ဟယ်ကို နမ်းလိုက်တယ်...ဒီအနမ်းတွေက အတင်းအဓမ္မလုယက်နေသလိုပါပဲ...ဒါဟာ တစ်ဖက်သားကို သည်းမခံနိုင်စွမ်းမဲ့စေခဲ့တယ်....
လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရှဲ့ဟယ် တကိုယ်လုံး တုန်ရီနေတယ်....ခက်ခက်ခဲခဲရုန်းကန်ပြီးနောက် အနမ်းကြမ်းတွေအောက်ကနေ လွတ်မြောက်လာပြီး လေကို အငမ်းမရ ရှူသွင်းနေရတယ်...သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲနေပြီး မျက်ဝန်းတွေကလဲ ထိုကဲ့သို့ပင်.......
ခဏအကြာမှာတော့ လီဟုန်ရွှမ်းကို မျက်ဝန်းနီနီတွေနဲ့မော့ကြည့်လိုက်ပြီးစွဲမက်ဖက်ကောင်းလောက်အောင် နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ တုန်ရီစွာနဲ့.......
"ဒီနေရာမှာတော့ မလုပ်ပါနဲ့..."
ဒီလို သနားစဖွယ်တောင်းဆိုချက်လေးက သူ့ဘက် ငြင်းဆန်နေမှန်း သိသာနေပေမယ့် လီဟုန်ရွှမ်းအပေါ်မှာ ဖိတ်ခေါ်မှုတစ်ခုလိုသက်ရောက်သွားတာကြောင့် နှလုံးသားထဲက လောင်မြှိုက်နေတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ထိန်းထား၍မရတော့ပေ....ဒီစကားလေးတစ်ခွန်းက သူ့ကို လှိုင်းထန်စေခဲ့တယ်...လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းတုန်းက ဆရာ့ကို သွားမတွေ့မိအောင် သူ့ကိုယ်သူ ကြိုးစာထိန်းချုပ်ခဲ့တယ်....ဆရာနဲ့ဆုံတွေ့ရချိန်မှာ ဒါတွေအကုန်အသုံးမဝင်တော့ကြောင့် သိလိုက်ရတယ်...ဆရာက အကြည့်တစ်ချက်...စကားလေးတစ်ခွန်းနဲ့တင် သူ့ရဲ့ထိန်းချုပ်နိူင်စွမ်းတွေကို ဟာသလုပ်ပစ်လိုက်နိူင်တယ်...ဆရာ့ကို လိုချင်တယ်....ဆရာ့ကို လိုချင်လွန်းလို့ ရူးတော့မယ်......
လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ မှောင်မိုက်နေတယ်.....
"ဘယ်နေရာ ဘယ်အချိန်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဆရာ ဘယ်တော့မှ မလုပ်ချင်ဘူးမလား?အချိန်တွေနေရာတွေနဲ့ မဆိုင်ဘူး...ဆရာ မလိုချင်တာက ကျွန်တော့်ကို..."
"အဲ့လိုမဟုတ်...."
ရှဲ့ဟယ် လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့အကြည့်တွေကို ရှောင်တိမ်းနေရတယ်....တစ်နေရာရာမှာပုန်းနေလိုက်ချင်ပေမယ့် သူ့မှာ ပြေးစရာမြေမရှိ....
"ဆရာ ကျွန်တော့်ကို မလိုချင်ရင်တောင် ကျွန်တော်ကတော့ ဆရာ့ကို လိုချင်တယ်..."
လီဟုန်ရွှမ်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ နားရွက်ကိုက်လိုက်တယ်...ခဏအကြာမှာတော့ အေးစက်ပြင်းရှနေတဲ့ စကားသံတစ်ခုကိုကြားလိိုက်ရတယ်....
"ဆရာ ကျွန်တော့အနားက ဘယ်တော့မှထွက်သွားလို့မရဘူး..."
ထိုစကားလုံးတွေက ဖောက်ဖျက်မရတဲ့ ကတိသစ္စာတစ်ခုဖြစ်တယ်.....
ရှဲ့ဟယ် အလန့်တကြား မော့ကြည့်လိုက်ပြီး....
"မင်း...မင်းပြောတော့ နှစ်လတည်းဆို..."
လီဟုန်ရွှမ်း ရယ်နေတယ်...ထိုရယ်သံတွေက သူ့ကိုယ်သူလှောင်ပြောင်နေသည့်နှယ်.....
"ဟုတ်တယ်....ရှုဝမ်ဟောင်ကို ကူညီပေးတဲ့အတွက နှစ်လ အဖော်ပြုပေးရမယ်လို့ ပြောခဲ့ဖူးတယ်...ဒါပေမယ့် အခု နောင်တ ရနေပြီ...နှစ်လဆိုတာ အရမ်းနည်းလွန်းတယ်..."
"မင်း ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရက်တာလဲ??"
ရှဲ့ဟယ်က အမျက်ဒေါသ...ထိတ်လန့်မှု..စိုးရိမ်ပူပန်မှု...အစရှိတဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့ မော့ကြည့်နေတယ်....
"ဘာလို့ မလုပ်နိုင်ရမှာလဲ"
လီဟုန်ရွှမ်းက က ဆရာ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း
“နောက်တစ်ခုထပ်ပြောရရင် ဆရာ့ရဲ့ဓာတ်ပုံတွေကို တစ်ကမ္ဘာလုံးကို မြင်စေချင်လို့လား”
"အဲ့ဓာတ်ပုံတွေအတွက်...... တန်ရာတန်ကြေးပေးပြီးပြီလေ...."
"တကယ် နုံချာပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတာလေးက
လူတွေက ဆရာ့ကို အနိုင်ကျင့်ချင်လာအောင် လုပ်နေသလိုပဲ..."
လီဟုန်ရွှမ်း သူ့ကိုယ်သူ ကန့်သတ်ချုပ်ချယ်မှုတွေ မလုပ်ချင်တော့ဘူး။ နူးညံ့တဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်မံနမ်းရှိုက်ဖို့ ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး...
“ဆရာ… ကျွန်တော့်အနားထွက်သွားဖို့မစဉ်းစားနဲ့….”
အဝတ်အစားတွေ ဆုတ်ဖြဲခံလိုက်ရတာကြောင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လေအေးတွေတိုက်ခတ်နေတယ်...ခြေထောက်ဖက်ဆွဲမြှောက်ခံလိုက်ရပြီး ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို တစ်စုံတစ်ခုက အစိမ်းသက်သက် တိုးဝင်လာခဲ့တယ်...
ရှဲ့ဟယ်တကိုယ်လုံးပြင်းထန်စွာ တုန်ခါနေတယ်...နှုတ်ခမ်းပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ထားပေမယ့်လဲ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ ကြားနေရဆဲပင်.....
"......တောင်းပန်..ပါတယ်....မလုပ်...ပါနဲ့..."
ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေနီရဲနေပြီး...မျက်တောင်ဖျားတွေ စိုစွတ်နေတယ်....
"မလုပ်....အားး!!"
"ငြင်းဆန်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့ လို့ အစောကြီးတကည်းကပြောထားသားပဲ...."
လေသံကနူးညံနေသလောက် လုပ်ရပ်တွေကတော့ သည်းခံနိူင်စွမ်းမရှိလောက်တဲ့ရက်စက်ကြမ်းတမ်းမှုတွေကိုသယ်ဆောင်လာတယ်.....
နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားတယ်..ဒါမှသာ နားရှက်စရာ ညီးတွားသံတွေထွက်မလာနိင်တော့မှာ....အားနည်းစွာခုခံဖို့ကြိုးစားလိုက်တိုင်း အဆပေါင်းများစွာ ရက်စက်ပြင်းထန်တဲ့ ဖိအားတွေနဲ့ ဖိနှိပ်ခံနေရတယ်....နောက်ဆုံမှာတော့ ရေစီးကြမ်းတဲ့မြစ်ပြက်ကျယ်မှာ အစုန်အဆန်မြောလွှင့်နေရတဲ့ လှေငယ်လေးတစ်စီးသဖွယ် တစ်သိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုရဲမှလွဲ၍ မတတ်နိူင်ရှာတော့ပေ....
[TN: လှေကလေးကိုလှော်မည် ဘေးမသမ်းဘဲ အေးချမ်းတော့မည်🎼🎼 လှေထိုးသားကြီး လီဟုန်ရွှမ်းရေ နင့်အတွက် အမွှေးတိုင်ကြိုထွန်းပေးထားတယ်..]
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းစည်းလိုက်ရလို့ လီဟုန်ရွှမ်းကျေနပ်သွားတယ်....ဒါဟာ သူ့ရှေ့ကလူကို လုံး၀ပိုင်ဆိုင်ထားလိုက်သလို ခံစားရစေတယ်...
ဆရာ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ညင်သာစွာ နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်....သူ့အဖြစ်က လက်လှမ်းမမှီနိုင်အောင် အလှမ်းဝေးလွန်းတဲ့ နတ်ဘုရားတစ်ပါးကို ဖူးမျှော်ခစားချင်နေသူတစ်ယောက်သဖွယ်....
ဆရာ့ကို ကျွန်တော်ချစ်တယ်....
ဆရာ မသိပေမယ့်လဲ......
[တင်းတောင်...လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ နှစ်သက်မှု 2မှတ်ထပ်တိုးပါတယ်... စုစုပေါင်း 92 ပါ...]
ZawGyi
လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ေလးနက္တဲ့နာက်င္မႈတစ္ရပ္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္....ခဏအၾကာမွာေတာ့ လီဟုန္႐ႊမ္း လက္သီးဆုပ္ကိုေျဖခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္လွည့္မၾကည့္စတမ္း လွည့္ထြက္သြားေလတယ္....
ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိေသးတဲ့ ႐ွဲ႕ဟယ္က ထိုေနရာမွာပဲ အေၾကာင္သား မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္.....
လီဟုန္႐ႊမ္း လက္လွမ္းတာ သူ႕ကို႐ိုက္ဖို႔ မဟုတ္တာမ်ားလား...
နာက်င္ေၾကကြဲေနတဲ့လီဟုန္႐ြမ္းေနာက္ကို လိုက္သြားတဲ့ စြန္းဇီယန္ရဲ႕ ေျခသံျပင္းျပင္းကို အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္...အခန္းထဲမွာ ႐ွဲ႕ဟယ္နဲ႔ အယ္လန္တို႔ပဲက်န္ခဲ့တယ္...အယ္လန္က ႐ွဲ႕ဟယ္ဆီကို ေလွ်ာက္လာၿပီး....
" အဆင္ေျပသြားၿပီ....သူမ႐ွိေတာ့ဘူး..."
႐ွဲ႕ဟယ္ အယ္လန္႔ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အၾကည့္ေတြထဲမွာ ထိတ္လန္႔မႈေတြ ေဝခြဲမရျခင္းေတြေရာယွက္ေနတယ္.....
ထိုအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ အယ္လန္႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ညႇာတာသနားစိတ္ေလးေတြေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္...ဆရာ့ပုခုံးေပၚလက္တင္လိုက္ၿပီး....
"မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့...သူ ဆရာ့ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္တာမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ အျဖစ္မခံဘူး..."
လီဟုန္႐ႊမ္း ဆရာ့ကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ နာက်င္ေအာင္ ထပ္မလုပ္ေတာ့မွန္း အယ္လန္သိတာေပါ့...ဒါေပမယ့္ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္းဆိုသလို ဆရာ လီဟုန္႐ႊမ္းေပၚ နားလည္မႈလြဲေနျခင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူရေတာ့မွာပဲ.....
အယ္လန္႔ရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ထိေရာက္သြားပုံရတယ္...႐ွဲ႕ဟယ္ တုန္ရီေနရာကေန ၿငိမ္က်သြားတယ္....သို႔ပါေသာ္လည္း ခဏအတြင္းမွာ ႐ွဲ႕ဟယ္ အယ္လန္႔ကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး....
"ငါ ျပန္သင့္ၿပီ!!!"
အယ္လန္႔ရဲ႕ လက္ေတြ ဗလာျဖစ္သြား႐ုံသာမက.... သူ႕ႏွလုံးသားအပိုင္းအစေတြကိုပါ အေဝးကို ယူေဆာင္သြားသလို လစ္ဟာမႈတစ္ရပ္ကို ခံစားေနရတယ္...ဆရာ့ကို ဆက္ေနဖို႔ ဖိအားေပးလို႔ရတယ္...ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ရဲ႕ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ အသြင္အျပင္ကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရမိလိုက္တာေၾကာင့္ ဖိအားမေပးဝံ့ေတာ့ေပ....
တကယ္ေတာ့လဲ...သူ႕အေျခေနက လီဟုန္႐ႊမ္းနဲ႔ မထူးမျခားနားပါပဲ......
ဆရာက လီဟုန္႐ႊမ္းကိုေၾကာက္ေနသလို အယ္လန္႔ကိုလဲ မယုံၾကည္ေတာ့ေပ.....
ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ အတိတ္ကိုျပန္သြားၿပီး အယ္လန္ သူ႕ကိုယ္သူ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ခ်င္တယ္....ဒီလိုမွန္းသာႀကိဳသိခဲ့ရင္ အစကတည္းက ဆရာ့ကို ဒီလိုညစ္ညမ္းတဲ့နည္းလမ္းေတြမသုံးဘဲ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ပိုးပန္းခဲ့မွာပါ.....
အယ္လန္ ခါးသက္စြာရယ္ေမာလိုက္တယ္...႐ွဲ႕ဟယ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အယ္လန္႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္းျပာျပာေတြထဲမွာ ႐ိုးသားမႈေတြပါဝင္ေနတယ္....
"ေတာင္းပန္ပါတယ္....ကြၽန္ေတာ္ အရင္တုန္းကတည္းကဆရာ့ကို အဲ့လိုေတြမဆက္ဆံခဲ့သင့္ဘူး....ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို တကယ္သေဘာက်ေနၿပီ...."
႐ွဲ႕ဟယ္ စကားျပန္မေျပာခဲ့ေပ....သူ႕အၾကည့္ေတြထဲမွာ ဒီစကားေတြက အယ္လန္႔ရဲ႕ လွည့္ကြက္အသစ္ေတြမ်ားလားဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြပါဝင္ေနတယ္....
ဒီအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ အယ္လန္႔ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးစို႔နင့္ တင္းၾကပ္လာေပမယ့္ အားတင္းၿပီးျပဳံးထားလိုက္တယ္...
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို မယုံေပမယ့္ ဆရာ့ကို ကူညီခ်င္ေနတုန္းပဲ...လီဟုန္႐ႊမ္း တစ္ခုခုၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔ ဆရာ သူ႕အနားမွာ ေနေပးေနတာမလား...ကြၽန္ေတာ္ကို႔ေျပာျပပါ..ကူညီႏိုင္တာမ်ိဳးျဖစ္ရင္လဲ ျဖစ္ေနႏိူင္တာပဲ...."
ဒါဟာ...အစတုန္းက အယ္လန္႔ကို ခြာထုတ္ဖို႔ ဆရာ လီဟုန္႐ြမ္းကို ေ႐ြးခဲ့သလိုပဲေလ....အခု အယ္လန္ကလဲ တူညီတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ပဲ လီဟုန္႐ႊမ္းကို ခြာထုတ္ေတာ့မယ္...
သို႔ေပမယ့္ ႐ွဲ႕ဟယ္က ေခါင္းခါျပေနတယ္....
"ဟင့္အင္း...သူ ငါ့ကို မၿခိမ္းေျခာက္ပါဘူး..သူငါ့ကိုကူညီထားလို႔ ငါ့သေဘာနဲ႔ငါ ေနေနတာပါ...."
အယ္လန္႔ရဲ႕ အၾကည့္ေတြမႈန္မိႈင္းသြားသလို ေလသံကလဲ ပိုၿပီးႏူးညံ့လာတယ္...
"ဒါဆို ဆရာေျပာခ်င္တာက သူ႕ကိုေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔ သူ႕အနားမွာေနေနတယ္ေပါ့....ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္လဲဆရာ့ကို ကူညီမယ္...ေက်းဇူးျပန္ဆပ္စရာမလိုဘူး...ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ပိုးပန္းဖို႔ အခြင့္ေရးတစ္ခုေလာက္ေပးပါလား..."
အဆိုျပဳခ်က္က မက္ေလာက္စရာေကာင္းလြန္းေနတာေၾကာင့္ ႐ွဲ႕ဟယ္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြေတာက္ပလာတယ္...ဒါေပမယ့္ အျမန္ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး....
"မလိုဘူး...."
လီဟုန္႐ႊမ္းသူ႕ကို ကူညီေပးၿပီးၿပီေလ...႐ွဲ႕ဟယ္ကိုယ့္စကားကိုယ္ မျပင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...ဒါေတြအသာထားဉီး အယ္လန္ဆိုတာယုံရတဲ့သူမွ မဟုတ္တာ....
အယ္လန္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနေပမယ့္ ဖိအားမေပးေတာ့ဘဲ.....
"ရပါတယ္...ဆရာ အခုမေျပာခ်င္လဲ ဆက္မေမးေတာ့ပါဘူး...ဆရာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္မေ႐ြးလာ႐ွာလို႔ရတာေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔...."
႐ွဲ႕ဟယ္ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ အယ္လန္႔ကို ၾကည့္လိုက္တယ္....သူဘာလို႔ ငါ့ကို ဒီေလာက္ေတာင္ကူညီခ်င္ေနရတာလဲ....ဒါသူ႕ရဲ႕စိတ္ရင္းအမွန္လား...သူ ငါ့ကို တကယ္သေဘာက်ေနတာလား...
႐ွဲ႕ဟယ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ဒီလူကို ယုံသင့္ မယုံသင့္ ေဝခြဲမရတဲ့ စိတ္႐ႈပ္မႈေတြ ထင္ဟပ္လာတယ္...
တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လွမ္းပဲ လွမ္းသင့္တာေၾကာင့္ အယ္လန္ ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ထားလိုက္တယ္....ဆရာက အယုံလြယ္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ့တယ္ဆိုေတာ့ သူသာ ဇြဲ႐ွိ႐ွိႀကိဳးစားမယ္ဆို ဆရာသူ႕ကို ခြင့္လႊတ္မွာပါ....ထင္သလိုျဖစ္မလာေတာ့လဲ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖုံးေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္တပ္လိုက္႐ုံေပါ့....အလြန္ဆုံးေတာ့ သူတစ္ခ်ိန္လုံး ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္သေယာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနလိုက္႐ုံပါပဲ....
သူလိုခ်င္တာရေနသ၍သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ဝေနသ၍ တရားတာေတြ မတရားတာေတြ စဥ္းစားေနစရာမလိုေတာ့ေပ....
................. .........
႐ွဲ႕ဟယ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႔ အေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္...အပူခံဘူးေလးကိုလဲ ျပန္ယူခဲ့ဖို႔ မေမ့ခဲ့ေပ...
[444: Hostတာ့တာ့...ဟိုေလ....ေျပာသင့္ မေျပာသင့္စဥ္းစားေနတာတစ္ခု႐ွိတယ္...]
[႐ွဲ႕ဟယ္: ရဲရဲသာေျပာလိုက္...Babay..]
[444: တကယ္ေတာ့ေလ....Hostတာ့တာ့ရဲ႕ ဒီေန႔လုပ္ရပ္ေတြက သူ Hostတာ့တာ့ကို နံနက္စာအတင္းေကြၽးလို႔ လက္စားျပန္ေခ်တာမလား...]သူ ေတြးရင္း ေတြးရင္းကေန ဒီအခ်က္ကို ေနာက္ဆုံးမွ သတိထားလိုက္မိတယ္.....
[႐ွဲ႕ဟယ္: ငါ့ပုံစံက အဲ့ေလာက္ထိ သေဘာထားေသးသိမ္ေနတဲ့လူနဲတူေနလို႔လား??]
[444:........]
[႐ွဲ႕ဟယ္: ေကာင္းၿပီ....ဟီးးး နည္းနည္းေတာ့ ဟုတ္တယ္...]
[444:........]
ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း လီဟုန္႐ႊမ္း သူ႕ကို လာမ႐ွာေလာက္မွန္း ႐ွဲ႕ဟယ္ ႀကိဳေတြးထားၿပီးသားပါ...ဒီလို စိတ္ဓာတ္က်စရာမ်ိဳးကေန နလန္ျပန္ထူႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ယူရမွာပဲေလ...တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ရက္သတၱပတ္ တစ္ပတ္ကုန္လြန္သြားခ်ိန္အထိ လီဟုန္႐ႊမ္းေပၚမလာေသးတာေၾကာင့္ 444 စိုးရိမ္ပူပန္လာတယ္....
[444: Hostတာ့တာ့ လီဟုန္႐ႊမ္း တကယ္ႀကီး လက္ေလ်ာ့သြားတာလား မသိဘူး...]
[႐ွဲ႕ဟယ္:မဟုတ္တာ...သူအဲ့ေလာက္ထိ ႏွလုံးသားမမဲ့ပါဘူးကြာ....]
[444:.......]ဒီကမ႓ာေရာက္ကတည္းက Hostတာ့တာ့တစ္ေယာက္ ေျပာသမွ်တိုင္းက သူေျပာေနတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြခ်ည္းပဲ.....
[႐ွဲ႕ဟယ္: သူလို လူစားမ်ိဳးက လိုခ်င္တာမရသ၍ ေသတဲ့အထိ လက္ေလ်ာ့မွာမဟုတ္ဘူး...ဒီေကာင္ေလးက အတင္းအဓမၼလုယူဖိုတစ္ခုပဲနားလည္တယ္...ဘယ္အခ်ိန္အေလ်ာ့ေပးရမလဲ နားမလည္ေသးဘူး....ဒါ့အျပင္ သူတစ္ပါးကို ဘယ္လိုကူညီရေကာင္းမွန္းလဲ နားမလည္ဘူး....စိတ္ေအးေအးထားစမ္းပါ.... သူ လက္ေလ်ာ့မွာ မဟုတ္ဘူး...]
[႐ွဲ႕ဟယ္: အခ်ိန္က်ၿပီ....]
[444: ဝိုးးး သူ လာ႐ွာေနၿပီလား???]
[႐ွဲ႕ဟယ္: မဟုတ္ပါဘူးကြာ...ငါသူ႕ကို သြား႐ွာမလို႔...စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ေစာင့္ေနရတာထကိစာရင္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လိုက္တာ ပိုမေကာင္းဘူးလား...]
ဗုဒၶဟူးေန႔ညမွာ...႐ွဲ႕ဟယ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ႐ွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းဆီသြားခဲ့တယ္...စဝင္တည္းက လီဟုန္႐ႊမ္းကို ျမင္လိုက္ရေပမယ့္ လီဟုန္႐ႊမ္းက သူ႕ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနရာေျပာင္းသြားတယ္....
ခဏအၾကာမွာ ႐ွဲ႕ဟယ္ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ငွားရမ္းၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ေကာ္ရစ္တာအေရာက္မွာ ႐ႈဝမ္ေယာင္ရဲ႕ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္....
ပုံမွန္ဆို ႐ႈဝမ္ေယာင္ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေနေနက်ပါ...ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကတည္းက ဆရာ့ကို ေတြ႕ခ်င္ေနေပမယ့္ အခြင့္ေရးမရခဲ့ေပ...မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆရာ့ကို စာၾကည့္တိုက္မွာေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ အခုလို လွမ္းေခၚရျခင္းျဖစ္တယ္.....
"ဆရာစု...."
႐ွဲ႕ဟယ္ စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္....
ေတာ္လိုက္တဲ့ကေလး...ငါ့ကို ဘယ္လိုကူညီရမလဲ ေကာင္းေကာင္းသိတာပဲ...
အျပင္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏူးညံ့ေဖာ္ေ႐ြတဲ့ အျပဳံးမ်ိဳးနဲ႔.....
"ေအာ္...ေက်ာင္းသား႐ႈဝမ္ေဟာင္ပဲ..."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..ဆရာစု..."
႐ႈဝမ္ေဟာင္ ႐ွက္ေနတယ္....ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိ ဆရာစုရဲ႕အျပဳံးႏုႏုေတြျမင္လိုက္တိုင္း ႏွလုံးခုန္းႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာတယ္....သူရဲ႕ ကသိကေအာက္ႏိူင္မႈကို ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီးဖုံးကြယ္လိုက္တယ္...ၿပီးတာနဲ႔ အလြန္တရာေက်းဇူးတင္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး....
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကူညီဖို႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတာင္းဆိုေပးလိုက္တာ ဆရာ မလား??"
႐ွဲ႕ဟယ္ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြားတယ္...
"မင္းအေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားၿပီလား..??"
႐ႈဝမ္ေဟာင္က ျမန္ျမန္ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး....
"ဟုတ္....ဟိုလူေတြလဲ လာမ႐ွာေတာ့ဘူး...အေဖ့ကိုလဲ ေလာင္းကစား႐ုံေတြက ဝင္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး...သူ႕ကိုျမင္တာနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီးေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကတယ္...အခုဆို အေဖက ေလာင္းကစားလုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ လုပ္လို႔မရေတာ့လို႔ အိမ္မွာပဲ ေနေနရတယ္..."
အေဖျဖစ္သူ အ႐ိုက္ခံရတဲ့အေၾကာင္းကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာေနပုံေထာက္ရင္ ႐ႈဝမ္ေဟာင္က ဒါကို ႀကီးႀကီးမားမားျပသာနာတစ္ခုအျဖစ္ ယူဆထားပုံမရေပ....ၾကည့္ရတာ သူထမ္းပိုးထားရတဲ့ ေလးလံတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္.....
ျမဴမႈန္ေတြလႊင့္စင္ၿပီးေနာက္ ေနေရာင္ျခည္ေတာက္ပလာသလို တျဖတ္ျဖတ္ေတာက္ပေနတဲ့ တပည့္ျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ႐ွဲ႕ဟယ္ စိတ္သက္သာရာရသြားခဲ့တာေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းေထာင့္ေတြေကြးသြားတဲ့အထိ ျပဳံးလိုက္ၿပီး....
" အိုး...တကယ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ..."
"ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာ့ကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ေနရတာပါ...."
႐ႈဝမ္ေဟာင္က ႐ွဲ႕ဟယ္ကို နင့္နင့္သည္းသည္းစိုက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ရင္းမွန္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုေနတယ္....
[တင္းေတာင္...႐ႈဝမ္ေဟာင္ရဲ႕ ႏွစ္သက္မႈ 10မွတ္တိုးသြားပါၿပီ...စုစုေပါင္း 90ပါ...]
႐ွဲ႕ဟယ္ျပဳံးေနရင္းကေန ႐ုတ္တရက္ ေမွာင္ရိပ္က်လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေပၚက အျပဳံးေတြ ေအးခဲေတာင့္တင္းလာတယ္...
လီဟုန္႐ႊမ္းကိုျမင္ေတာ့ ႐ႈဝမ္ေဟာင္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္...တကယ္ဆို လီဟုန္႐ႊမ္းကလဲ သူ႕ကို ကူညီခဲ့ဖူးတယ္မလား....
သို႔ေပမယ့္ လီဟုန္႐ႊမ္းက ႐ႈဝမ္ေဟာင္ကို ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားတစ္ေယာက္လိုသေဘာထားၿပီး ႐ွဲ႕ဟယ္ဆီကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလာေလေနတယ္....
႐ွဲ႕ဟယ္ အလိုလိုေနရင္း ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိတယ္....ျပင္းထန္စြာတုန္ရီေနတဲ့
ပိန္လွီေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ေနမွန္း သိသာထင္႐ွားေနတယ္.....
လီဟုန္႐ႊမ္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာထားမေျပာင္းေအာင္ နာက်င္မႈကို အႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳပ္တည္းေနရတယ္.....
"ဆရာစု...ကြၽန္ေတာ္မွာ ဆရာစုကို ေျပာစ႐ွာ႐ွိတယ္..."
" ...ေအာ္...အင္း..အင္း..."
သိသာထင္႐ွားစြာေၾကာက္လန္႔ေနေပမယ့္လဲ သူ႕ကို မျငင္းဆန္ရဲ႐ွာတဲ့ ဆရာ့ေၾကာင့္ လီဟုန္႐ႊမ္း အေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္လာတယ္....ဒါ့ေၾကာင့္ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးခ်ိဳသာေအာင္ထိန္းညႇိလိုက္ၿပီး....
" တျခားမွာ သြားေျပာရေအာင္..."
႐ွဲ႕ဟယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ႐ႈဝမ္ေဟာင္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး...
"Sorry ေနာ္...ဆရာသြားစရာ႐ွိေသးလို႔ အရင္ျပန္ႏွင့္ေတာ့မယ္...."
"ဟုတ္..ဟုတ္...."
ဆရာ့နဲ႔ လီဟုန္႐ႊမ္းၾကားမွာ နည္းနည္းေတာ့ လြဲေနတယ္ ထင္ရေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္....ဆရာက လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ သီးသန္႔ဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ အသားမက်ေသးတာမ်ားလား...သူအေတြးလြန္ေနတာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္......
႐ႈဝမ္ေဟာင္ ဆရာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ စာျပန္ၾကည့္ဖို႔ လွည့္အျပန္မွာ အယ္လန္နဲ႔ တိုးပါေလေရာ....
႐ႈဝမ္ေဟာင္ အယ္လန္႔ကို အျမင္မၾကည္ေပ....ဒီေကာင့္ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္က ေခ်ာေမာသန္႔စင္ၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ စြန္းဇီယန္နဲ႔ ပုလင္းတူဘူးစို႔ ေတြပဲေလ....
အယ္လန္သူ႕ကို ဘာ့ေၾကာင့္လာ႐ွာမွန္းမသိတာေၾကာင့္ "ဘာလဲ"ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္....
အယ္လန္က သူ႕ကို ပ်ဴငွာစြာျပဳံးျပလိုက္ၿပီး...
"ခုနက ဆရာစုနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ??".
႐ႈဝမ္ေဟာင္က ခပ္တင္းတင္းျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"ဘာလို႔ေမးတာလဲ? ?"
အယ္လန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ေသယကေပြေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔.....
"ဆရာစုထမ္းပိုးထားရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သိခ်င္လို႔ပါ..."
ဒါကိုၾကားေတာ့ ႐ႈဝမ္ေဟာင္ စိတ္ပူသြားၿပီး ကပ်ာကျပာေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္....
"ဆရာစုမွာ အခက္အခဲေတြ႐ွိေနတာလား??"
"ဟုတ္တယ္...ငါ သူ႕ကို ကူညီခ်င္ေပမယ့္ ဆရာက ငါ့ကို ထုတ္မေျပာဘူး....ခုနက ဆရာနဲ႔ မင္းနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာစကားေျပာေနတာျမင္လိုက္တယ္...အဲ့တာေၾကာင့္မင္း သိေလာက္မယ္ထင္ၿပီး လာေမးတယ္..."
႐ႈဝမ္ေဟာင္က ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး...
" ငါလဲ မသိဘူး..သူ႕မွာ အခက္အခဲ႐ွိတယ္လို႔ ဆရာဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး"
"ေအာ္...အဲ့လိုလား??"
"ဟမ္..."
႐ႈဝမ္ေဟာင္ကိုၾကည့္ရတာ အေတာ္စိတ္ပူေနပုံရတယ္....
"ဆရာ့မွာ အခက္ခဲ႐ွိေနမွန္း သိရၿပီဆိုေတာ့ အခုပဲ သြားမယ္လိုက္မယ္...ဆရာ ငါ့ကို အမ်ားႀကီးကူညီခဲ့ေပမယ့္ ငါ အခုထိ ဘာမွျပန္မလုပ္ေပးရေသးဘူး..."
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဒါသထြက္မိတာေၾကာင့္ ႐ႈဝမ္ေဟာင္ေခါင္းငုံ႔ထားလိုက္မိတယ္....
ဒါ့ေၾကာင့္ အယ္လန္႔ရဲ႕ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ အျပဳံးေတြကို မျမင္ႏိူင္ခဲ့ေပ.....
သူ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြကို အတည္ျပဳၿပီးၿပီ....ဆရာက ႐ႈဝမ္ေဟာင္ေၾကာင့္သာ လီဟုန္႐ႊမ္းနားမွာ ေနေနရတာ....အေၾကာင္းအရင္းကို သိရၿပီဆိုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ေတြးထားၿပီးၿပီ.....
အယ္လန္႔ရဲ႕ ေလသံက တကယ္ကို ႐ိုးသားျဖဴစင္ေနတယ္....
"ဒါဆို အတူတူသြားေမးၾကမယ္...ဆရာ့ကို ၾကည့္ရတာ ငါ တကယ္စိတ္ပူတယ္..."
႐ႈဝမ္ေဟာင္က အဆက္မျပတ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး....
"ဟုတ္တယ္...အခု သိၿပီဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး..."
ဆရာက တကယ့္ကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ....သူနဲ႔မရင္းႏွီးတာေတာင္ သူ႕ကို ကူညီဖို႔အၿမဲတမ္း လက္ကမ္းေပးခဲ့တယ္...အခု ဆရာမွာ အခက္အခဲေတြ႐ွိေနတယ္...စိုးရိမ္ေသာကေတြက ႐ႈဝမ္ေဟာင္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို အပိုင္းပိုင္းစုတ္ၿဖဲေနသည့္ႏွယ္.....
အခုခ်က္ခ်င္း ဆရာ့ေဘးကို ေျပးသြားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ႐ွိေနေသးတယ္....
"ဟူးးးးငါသြားေမးေတာ့ေရာ...အကူညီျဖစ္ပါ့မလား??"
အယ္လန္ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ၿပီး ႐ႈဝမ္ေဟာင္ ကို တည္ၾကည္ေလးနက္စြာစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္.....
" မင္း ဆရာ့ကို ႀကီးႀကီးမားမားကူညီေပးႏိုင္မယ္ဆိုတာ ငါယုံတယ္"
………………………… …………………………
႐ွဲ႕ဟယ္ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး လီဟုန္႐ႊမ္း ေနာက္ကေန လိုက္သြားခဲ့တယ္...ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ေကာ္ရစ္တာတစ္ခုမွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္....
လီဟုန္႐ႊမ္းက ႐ွဲ႕ဟယ္ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ႐ွဲ႕ဟယ္ ထိတ္လန္႔လာတယ္...သို႔ေပမယ့္ ထြက္မေျပးရဲတာေၾကာင့္ နာခံစြာနဲ႔ ေပေတၿပီး ရပ္ေနခဲ့တယ္....
လီဟုန္႐ႊမ္း လက္သီးကို က်စ္ေနေအာင္ဆုပ္လိုက္ၿပီး ပင့္သက္႐ိႈက္လိုက္တယ္...သူ႕ကိုယ္သူ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းႏိုင္ေတာ့မွ.....
"ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုက္ဘူး..."
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ သြားတာေၾကာင့္ ႐ွဲ႕ဟယ္ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ .....
လီဟုန္႐ႊမ္းဆိုတာ သူမွားေနရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားကို ႐ွင္းျပမယ့္သူမ်ိဳးမဟုတ္ေပ....လူအေယာက္တစ္ေထာင္ေလာက္က သူ႕ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ယုတ္ညံ့စြာဆဲဆိုေနရင္ေနရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ မပ်က္သြားမယ့္ လူစားမ်ိဳးပါ.....
ထိုကဲ့သို႔ေသာ လီဟုန္႐ႊမ္းက ဒီေန႔မွာေတာ့ နားလည္မႈနဲ႔ ခြင့္လႊတ္မႈကို ေတာင္းခံဖို႔ ဆရာ့ေ႐ွ႕မွာ မာနာေတြသိကၡာတရားေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး ဉီးၫႊတ္ေနေလၿပီ......
" ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတာ.."
သို႔ေပမယ့္ ဆရာ့ကိုၾကည့္ရတာ
သူဒီစကားေတြကိုခက္ခက္ခဲခဲ ထုတ္ေျပာေနရမွန္း သိပုံမရဘူး....
႐ွဲ႕ဟယ္က က်ိဳးႏြံနာခံေနက် အမူအက်င့္တိုင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး....
"ငါသိတယ္..."
လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး နစ္ျမႇဳပ္သြား႐ွာၿပီ.....
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို မယုံဘူးမလား??"
"မဟုတ္ပါဘူး!!!ယုံပါတယ္....!!!"
႐ွဲ႕ဟယ္က ျဖဴဆုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေခါင္းခါျပေနတယ္.....
လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ အျပဳံးတစ္ခု ျဖည္းညႇင္းစြာ ေပၚထြက္လာတယ္...
ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ???သူ႕စကားတစ္ခြန္းက ဆရာ နာက်င္ခံစားခဲ့ရသမွ်ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိူင္မယ္လို႔ ဘယ္လိုမ်ားေတြးခဲ့မိတာပါလိမ့္...သူ႕အမွားေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ၿပီး ဆရာ့ကို ပြင့္လင္းစြာေျပာဆိုဆက္ဆံႏိူင္မယ္လို႔ သူ တကယ္ထင္ေနခဲ့တာလား....
မျဖစ္ႏိုင္ဆုံးေသာ အရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမိေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ......
သူ႕ဘဝမွာ ပထမဆုံးႀကိမ္အျဖစ္ တစ္ဖက္သားကို ႐ွင္းျပခ်င္ေနေပမယ့္ ထိုလူကေတာ့ သူ႕ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေတြကို မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး.....
အစကတည္း "ဆရာ့ကိုခ်စ္တယ္" လို႔ေျပာမလို႔ပါ...ဒါေပမယ့္အခုခ်ိန္မွာ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး..အခုေနသြားေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ့အ႐ွက္ကိုယ္ျပန္ခြဲသလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္...
"ေျပာ...ေျပာစရာက်န္ေသးလို႔လား??"
လီဟုန္႐ႊမ္း ရဲ႕ အမူအရာ အတက္အက်ေတြကို ႐ွဲ႕ဟယ္ မဝံ့မရဲေငးၾကည့္ေနတယ္...လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြက
မုန္တိုင္းမလာခင္ ၿငိမ္သက္ေနသလို တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္....အျပင္းထန္ဆုံး မုန္တိုင္းတစ္ခုတိုက္ခတ္ဖို႔အစပ်ိဳး
ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ....တင္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ေလထုထဲကေန ထြက္ေျပးခ်င္ေနၿပီ.....
႐ွဲ႕ဟယ္ရဲ႕ ျဖဳဆုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းကေန လီဟုန္႐ႊမ္း ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြျမင့္တက္လာတယ္....
"ဆရာက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တခဏေလးေတာင္ အတူမ႐ွိခ်င္ဘူးလား...ဟမ္??"
" မဟုတ္ပါဘူး...ငါ...."
စကားမဆုံးေသးခင္ လီဟုန္႐ႊမ္းက ႐ွဲ႕ဟယ္ကို လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဆြဲၿပီးအခန္းလြတ္တစ္ခုထဲ ေခၚသြင္းလိုက္တယ္....
ဒီအခန္းက အေစာင့္ေတြတြက္ေပးထားတဲ့အခန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာႏိူင္ေပ....လီဟုန္႐ႊမ္းက တံခါးကို ေျခနဲ႔ကန္ၿပီးပိတ္လိုက္တယ္...႐ွဲ႕ဟယ္ကို အခန္းနံရံမွာဆြဲကပ္လိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းခ်င္းထိတဲ့အထိ နီးကပ္စြာနဲ႔ ဆရာ့မ်က္ဝန္းထဲက ခံစားခ်က္တစ္ခုခ်င္းစီကို အေသးစိတ္အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္.....
ထိုမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာျမင္ေနရတာက ထိန္႔လန္႔ျခင္းနဲ႔ အေၾကာက္တရားေတြသာလွ်င္.....
သူ တကယ္...တကယ္ကို မနာလိုျဖစ္မိပါတယ္....ဆရာက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့အမူအရာမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာင္းသားတိုင္းကို စိတ္႐ွည္သည္းခံတတ္တယ္....အယုံလြယ္တယ္.... သေဘာေကာင္းတယ္....ေက်ာင္းသားတိုင္းကို ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္....ဒါေပမယ့္ ဆရာက သူ႕ကိုေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္.....
သူကိုလဲ ဒီမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ႏူးညံ့စြာၾကည့္ေပးမယ္ဆို....သူ႕ကိုလဲ တျခားသူေတြလိုဆက္ဆံသလို ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံေပးမယ္ဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ???
ဒီေလာကမွာ လူတိုင္းအတူတူပဲလို႔ မွားယြင္းစြာယုံၾကည္မိလိုက္တာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ အေမွာင္ထုထဲကို ခုန္ဆင္းလိုက္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္ရက္သားျဖစ္ခဲ့ရတယ္....ဒုကၡနဲ႔ၾကဳံရတိုင္း မူလစိတ္ရင္းမွန္ ကို ဘယ္သူမွ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း ယုံၾကည္ထားခဲ့တယ္....ထိုလူက စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာျမဴမႈန္ေတြကို ဖယ္႐ွင္းေပးႏိုင္တဲ့ ေနေရာင္ျခည္သဖြယ္ ေႏြးေထြးလွပါတယ္...အစကတည္းက ဒီေႏြးေထြးမႈေတြကို သူရ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ေမာက္မာတဲ့မာနတရားေတြေၾကာင့္ လက္လြတ္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရေလၿပီ......
လက္မလႊတ္ေပးခ်င္ဘူး....ဒီေနေရာင္ျခည္ေလးကို႔ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကမ႓ာေလးထဲမွာပဲ ထာဝရသိမ္းဆည္းထားခ်င္တယ္...
[444:Hostတာ့တာ့ ႐ႈဝမ္ေဟာင္နဲ႔ အယ္လန္တို႔ လာေနၿပီ....]
[႐ွဲ႕ဟယ္: ငါသိတယ္...]
လီဟုန္႐ႊမ္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ႐ွဲ႕ဟယ္ကို နမ္းလိုက္တယ္...ဒီအနမ္းေတြက အတင္းအဓမၼလုယက္ေနသလိုပါပဲ...ဒါဟာ တစ္ဖက္သားကို သည္းမခံႏိုင္စြမ္းမဲ့ေစခဲ့တယ္....
လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ အနမ္းေတြေၾကာင့္ ႐ွဲ႕ဟယ္ တကိုယ္လုံး တုန္ရီေနတယ္....ခက္ခက္ခဲခဲ႐ုန္းကန္ၿပီးေနာက္ အနမ္းၾကမ္းေတြေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ေလကို အငမ္းမရ ႐ွဴသြင္းေနရတယ္...သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲေနၿပီး မ်က္ဝန္းေတြကလဲ ထိုကဲ့သို႔ပင္.......
ခဏအၾကာမွာေတာ့ လီဟုန္႐ႊမ္းကို မ်က္ဝန္းနီနီေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးစြဲမက္ဖက္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နီျမန္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေန တုန္ရီစြာနဲ႔.......
"ဒီေနရာမွာေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔..."
ဒီလို သနားစဖြယ္ေတာင္းဆိုခ်က္ေလးက သူ႕ဘက္ ျငင္းဆန္ေနမွန္း သိသာေနေပမယ့္ လီဟုန္႐ႊမ္းအေပၚမွာ ဖိတ္ေခၚမႈတစ္ခုလိုသက္ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ႏွလုံးသားထဲက ေလာင္ၿမႇိဳက္ေနတဲ့ ဆႏၵေတြကို ထိန္းထား၍မရေတာ့ေပ....ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းက သူ႕ကို လိႈင္းထန္ေစခဲ့တယ္...လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းတုန္းက ဆရာ့ကို သြားမေတြ႕မိေအာင္ သူ႕ကိုယ္သူ ႀကိဳးစာထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္....ဆရာနဲ႔ဆုံေတြ႕ရခ်ိန္မွာ ဒါေတြအကုန္အသုံးမဝင္ေတာ့ေၾကာင့္ သိလိုက္ရတယ္...ဆရာက အၾကည့္တစ္ခ်က္...စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ သူ႕ရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ႏိူင္စြမ္းေတြကို ဟာသလုပ္ပစ္လိုက္ႏိူင္တယ္...ဆရာ့ကို လိုခ်င္တယ္....ဆရာ့ကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ ႐ူးေတာ့မယ္......
လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ ေမွာင္မိုက္ေနတယ္.....
"ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခ်င္ဘူးမလား?အခ်ိန္ေတြေနရာေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး...ဆရာ မလိုခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္႕ကို..."
"အဲ့လိုမဟုတ္...."
႐ွဲ႕ဟယ္ လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ေ႐ွာင္တိမ္းေနရတယ္....တစ္ေနရာရာမွာပုန္းေနလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႕မွာ ေျပးစရာေျမမ႐ွိ....
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို မလိုခ်င္ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာ့ကို လိုခ်င္တယ္..."
လီဟုန္႐ႊမ္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ႐ွဲ႕ဟယ္ရဲ႕ နား႐ြက္ကိုက္လိုက္တယ္...ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေအးစက္ျပင္း႐ွေနတဲ့ စကားသံတစ္ခုကိုၾကားလိိဳက္ရတယ္....
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ့အနားက ဘယ္ေတာ့မွထြက္သြားလို႔မရဘူး..."
ထိုစကားလုံးေတြက ေဖာက္ဖ်က္မရတဲ့ ကတိသစၥာတစ္ခုျဖစ္တယ္.....
႐ွဲ႕ဟယ္ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး....
"မင္း...မင္းေျပာေတာ့ ႏွစ္လတည္းဆို..."
လီဟုန္႐ႊမ္း ရယ္ေနတယ္...ထိုရယ္သံေတြက သူ႕ကိုယ္သူေလွာင္ေျပာင္ေနသည့္ႏွယ္.....
"ဟုတ္တယ္....႐ႈဝမ္ေဟာင္ကို ကူညီေပးတဲ့အတြက ႏွစ္လ အေဖာ္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္...ဒါေပမယ့္ အခု ေနာင္တ ရေနၿပီ...ႏွစ္လဆိုတာ အရမ္းနည္းလြန္းတယ္..."
"မင္း ဘယ္လိုေတာင္ လုပ္ရက္တာလဲ??"
႐ွဲ႕ဟယ္က အမ်က္ေဒါသ...ထိတ္လန္႔မႈ..စိုးရိမ္ပူပန္မႈ...အစ႐ွိတဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္....
"ဘာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ"
လီဟုန္႐ႊမ္းက က ဆရာ့မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း
“ေနာက္တစ္ခုထပ္ေျပာရရင္ ဆရာ့ရဲ႕ဓာတ္ပုံေတြကို တစ္ကမ႓ာလုံးကို ျမင္ေစခ်င္လို႔လား”
"အဲ့ဓာတ္ပုံေတြအတြက္...... တန္ရာတန္ေၾကးေပးၿပီးၿပီေလ...."
"တကယ္ ႏုံခ်ာၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာေလးက
လူေတြက ဆရာ့ကို အႏိုင္က်င့္ခ်င္လာေအာင္ လုပ္ေနသလိုပဲ..."
လီဟုန္႐ႊမ္း သူ႕ကိုယ္သူ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႏူးညံ့တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထပ္မံနမ္း႐ိႈက္ဖို႔ ေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီး...
“ဆရာ… ကြၽန္ေတာ့္အနားထြက္သြားဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔….”
အဝတ္အစားေတြ ဆုတ္ၿဖဲခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ေလေအးေတြတိုက္ခတ္ေနတယ္...ေျခေထာက္ဖက္ဆြဲေျမႇာက္ခံလိုက္ရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ထဲကို တစ္စုံတစ္ခုက အစိမ္းသက္သက္ တိုးဝင္လာခဲ့တယ္...
႐ွဲ႕ဟယ္တကိုယ္လုံးျပင္းထန္စြာ တုန္ခါေနတယ္...ႏႈတ္ခမ္းျပတ္ထြက္မတတ္ကိုက္ထားေပမယ့္လဲ ႐ိႈက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရဆဲပင္.....
"......ေတာင္းပန္..ပါတယ္....မလုပ္...ပါနဲ႔..."
႐ွဲ႕ဟယ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြနီရဲေနၿပီး...မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြ စိုစြတ္ေနတယ္....
"မလုပ္....အားး!!"
"ျငင္းဆန္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ လို႔ အေစာႀကီးတကည္းကေျပာထားသားပဲ...."
ေလသံကႏူးညံေနသေလာက္ လုပ္ရပ္ေတြကေတာ့ သည္းခံႏိူင္စြမ္းမ႐ွိေလာက္တဲ့ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းမႈေတြကိုသယ္ေဆာင္လာတယ္.....
ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားတယ္..ဒါမွသာ နား႐ွက္စရာ ညီးတြားသံေတြထြက္မလာနိင္ေတာ့မွာ....အားနည္းစြာခုခံဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရက္စက္ျပင္းထန္တဲ့ ဖိအားေတြနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခံေနရတယ္....ေနာက္ဆုံမွာေတာ့ ေရစီးၾကမ္းတဲ့ျမစ္ျပက္က်ယ္မွာ အစုန္အဆန္ေျမာလႊင့္ေနရတဲ့ ေလွငယ္ေလးတစ္စီးသဖြယ္ တစ္သိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ငိုရဲမွလြဲ၍ မတတ္ႏိူင္႐ွာေတာ့ေပ....
[TN: ေလွကေလးကိုေလွာ္မည္ ေဘးမသမ္းဘဲ ေအးခ်မ္းေတာ့မည္🎼🎼 ေလွထိုးသားႀကီး လီဟုန္႐ႊမ္းေရ နင့္အတြက္ အေမႊးတိုင္ႀကိဳထြန္းေပးထားတယ္..]
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းစည္းလိုက္ရလို႔ လီဟုန္႐ႊမ္းေက်နပ္သြားတယ္....ဒါဟာ သူ႕ေ႐ွ႕ကလူကို လုံး၀ပိုင္ဆိုင္ထားလိုက္သလို ခံစားရေစတယ္...
ဆရာ့ခႏၶာကိုယ္ကို ညင္သာစြာ နမ္း႐ိႈက္လိုက္တယ္....သူ႕အျဖစ္က လက္လွမ္းမမွီႏိုင္ေအာင္ အလွမ္းေဝးလြန္းတဲ့ နတ္ဘုရားတစ္ပါးကို ဖူးေမွ်ာ္ခစားခ်င္ေနသူတစ္ေယာက္သဖြယ္....
ဆရာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္....
ဆရာ မသိေပမယ့္လဲ......
[တင္းေတာင္...လီဟုန္႐ႊမ္းရဲ႕ ႏွစ္သက္မႈ 2မွတ္ထပ္တိုးပါတယ္... စုစုေပါင္း 92 ပါ...]