ဒီလိုနဲ႔ သုံးႏွစ္ေတာင္ၾကာသြားၿပီ။
အင္း။သုံးႏွစ္က ဘာလိုလိုနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။
ဒီသုံးႏွစ္အတြင္းမွာ ငါနဲ႔မုယြင္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ လုံးဝကို ကေျပာင္းတိကေျပာင္းဆန္ေနေရာပဲ။ အရင္တုန္းကေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို ဒီကိုယ္နဲ႔ ငါအလုပ္လုပ္တယ္၊ အခုေတာ့ မုယြင္က ဒီကိုယ္နဲ႔ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတယ္။ မုယြင္က ဒီကမာၻႀကီးကိုဖ်က္ဆီးဖို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အလြန္႔အလြန္အလုပ္မ်ားေနၿပီးေနာက္ ဇာတ္လမ္းက ႐ုတ္တရက္ခ်ည္း ေရာက္ခ်လာျပန္တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးခ်င္ေပမယ့္ မုယြင္ကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနပုံပဲ။ သူက ေန႔တိုင္း မွန္တစ္ခ်က္ကို သယ္ထားေလ့ရွိၿပီး အဲ့မွန္ကေနတဆင့္ ငါလုပ္ႏိုင္တာက သူနဲ႔ စကားေျပာတာ တစ္ခုတည္းပဲ။
က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကိုရွာဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားေပမယ့္ မုယြင္ကိုပဲ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုလုံးက ေျပာရရင္ Naruto လိုပဲ 'မင္းငါ့ေနာက္ လိုက္ၿပီး ငါမင္းေနာက္လိုက္ေနတယ္၊ မင္းျပန္လာေတာ့ ငါျပန္မသြားေတာ့ဘူး' ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကြက္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ငါ့အတြက္ကေတာ့ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံပဲတတ္ႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခု သုံးႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ငါတို႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ေရာက္ေနၿပီ။
ငါေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းေပါ့။
သုံးႏွစ္ၾကာၿပီးေတာ့ ငါ့ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ က်ဳကြၽယ္က အရပ္ပိုရွည္လာတယ္။ ငါ့ထက္ေတာင္ အရပ္ရွည္လာေသးတယ္။ က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး "မုဖုန္း?"
ငါ့ကိုယ္က ေခါင္းယမ္းၿပီး "မုယြန္း" လို႔ျပန္ေျဖတယ္။
က်ဳကြၽယ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားပုံနဲ႔
"မင္း သူ႔ကို ငါ့ဆီဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေပးမွာလဲ?"
"သူက မင္းအပိုင္မဟုတ္ဘူး။"
"သူ ျဖစ္လာမွာ။" (က်ဳကြၽယ္က မုဖုန္းက သူ႔အပိုင္ျဖစ္လာေတာ့မွာလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။)
မုယြင္ က ကုကြၽယ္ကို ၾကည့္ၿပီး " မင္းသိလား ? မုဖုန္း ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူနဲ႔အတူ အၿမဲ ငါရွိေနခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက မုဖုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ အၿမဲတမ္း သူတစ္ေယာက္တည္း ကစားခဲ့ရတာ။ စကားေျပာရမယ့္သူမရွိတာမို႔ သူက မွန္နဲ႔စကားေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ငါက သူနဲ႔အတူ အၿမဲရွိခဲ့တာ။ မုဖုန္းက အခ်ိန္အၾကာဆုံး အထီးက်န္ေနခဲ့ရတာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းေရာက္လာကတည္းက ငါက သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။ ငါကပဲ သူ႔နားဆက္ရွိေနသင့္တာ။ အၿမဲတမ္း ငါတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ရွိေနရမွာ။"
က်ဳကြၽယ္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
"ဒါက ေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရးပဲ။ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းက ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းပဲ ျဖစ္သင့္တာ။" မုယြင္က သူ႔ကဘာသာသူ တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။ "စာေရးသူက ဒီကမာၻႀကီးကို ဘယ္လိုအဆုံးသတ္ရမလဲဆိုတာ မဆုံးျဖတ္ရေသးဘူးပဲ။ ဒီေတာ့ မင္းကိုသတ္လိုက္လည္း ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။"
"ခင္ဗ်ား ဘာေတြေျပာေနတာလဲ?"
"ဟင္? ဒါ ဘယ္လိုကမာၻလည္းဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား။"
"ခင္ဗ်ား ဘာေျပဋခ်င္တာလဲ?" ကုကြၽယ္က ရႈပ္ေထြးလာတဲ့ပုံပဲ။
"ဘာလဲ။ မင္းမသိဘူးလား..." မုယြင္ အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႉလိုက္ရင္း "ဒါဆို ငါေျပာျပမယ္။ ဒါက ဝတၳဳထဲက ကမာၻပဲ။"
... သူ ဘယ္လိုေတာင္ ဒီစကားကို အသံထြက္ၿပီး ေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ ဇာတ္သိမ္းခန္းနီးလာလို႔မ်ားလား။
ဒီစကားကို ၾကားေတာ့ က်ဳကြၽယ္ ထိတ္လန႔္သြားတယ္။
"မင္းေၾကာင့္ပဲ ဒီကမာၻကလူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနရတာ။ လူတိုင္းက ကိုယ္မဟုတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္လို ဟန္ေဆာင္ၿပီး မလုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြကို လုပ္ေနရတာ မင္းေၾကာင့္ပဲ။" မုယြင္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဒါသတႀကီးျဖစ္လာၿပီး "မင္းက ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘာမွမသိဘူးလို႔ ငါ့ကို ေျပာခ်င္ေနတာလား။"
က်ဳကြၽယ္က ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
"မသိဘူး... ဘယ္သူမွ မေျပာဘူး..."
မုယြင္က ခနဲ႔တဲ့တဲ့ေလွာင္ေျပာင္လိုက္ၿပီး "မင္း ဟိုဘက္ျခမ္းကမာၻကေန ဒီကိုေရာက္လာကတည္းက ဒီကမာၻႀကီးက အေျခအေန ဆိုးသြားတာပဲ။"
"ဟိုဘက္ျခမ္းက ကမာၻဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ" က်ဳကြၽယ္က မုယြင္ကိုၾကည့္ရင္း "ငါက ဒီကမာၻႀကီးမွာပဲ အၿမဲရွိေနခဲ့တာ...ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့ ဝိညာဥ္အင္အားစုလိုဟာမ်ိဳးက ငါ့ကိုဖယ္ထုတ္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနေပမယ့္ တခါမွ မေအာင္ျမင္ၾကဘူး။ ဒီကမာၻႀကီးအေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ငါ့ကို မေျပာၾကဘူး။"
မုယြင္နဲ႔ငါ ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုလုံးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အႀကီးက်ယ္ဆုံးေသာအရာကို ႐ုတ္တရက္ နားလည္သြားခဲ့တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဇာတ္လိုက္က ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာထားသလို သည္ခႏၶာကိုယ္ကို မသိမ္းပိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုဇာတ္လိုက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာက အသက္ရွင္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေသဆုံးသြားၿပီလို႔ အားလုံးက ယူဆထားတဲ့ ကေလးရွိေနတာပဲ။ အဲ့ဒီကေလးရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကလည္း ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆို ကေလးက ေစာေစာေသရမွာဆိုေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာဆို ဘာဆိုဘာမွ သူ႔ကိုမေျပာျပဖူးတဲ့ပုံပဲ။ ဒီနည္းနဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္ အားလုံးက အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
( ေျပာခ်င္တာက အခု က်ဳကြၽယ္က ဇာတ္ကြက္ထဲမွာ လုံးဝ မေပၚေသးတဲ့ အပိုလူတစ္ေယာက္။ မူရင္းဇာတ္ေၾကာင္းအတိုင္းဆို ဇာတ္လိုက္က အခုက်ဳကြၽယ္ေသသြားၿပီး ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာရမွာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳကြၽယ္ေလးက မေသပဲ ဝိညာဥ္ကလည္း မထြက္သြားေတာ့ ဟိုဘက္က ဇာတ္လိုက္က ဝိညာဥ္မကူးေျပာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္လိုက္ရရမယ့္ ေရာင္ျခည္ေတြဘာညာအကုန္လုံး မူလ က်ဳကြၽယ္ကပဲ ရသြားတာ။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီဇာတ္ေၾကာင္းကို ဘယ္သူကမွ မေျပာတဲ့အတြက္ ဘာမွ သေဘာမေပါက္ခဲ့တာ)
မုယြင္က ဒီကိစၥကို ဆက္ၿပီး ရွင္းခင္းခ်င္တဲ့စိတ္မရွိဘူး။ သူက ဓားကို ေျမႇာက္ၿပီး
"ဒါဆို အခု ၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ မင္းေသသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ဇာက္ကြက္ေတြအားလုံးလည္း ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။" မုယြင္က က်ဳကြၽယ္ကို လက္ထဲကဓားနဲ႔ ခ်ိန္ထားရင္း "မင္းေသရင္ အရာအားလုံးၿပီးသြားမွာ။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္မဟုတ္သလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး မလုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ေနရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔...."
မုယြင္က က်ဳကြၽယ္ကို ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး "ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မင္း သြားေသလိုက္ေတာ့။"
ဇာတ္လိုက္နဲ႔ ဗီလိန္ေဘာ့စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေသာ အေသအေၾကတိုက္ပြဲက တရားဝင္စတင္ပါၿပီ။
ေနာက္ဆုံးတိုက္ပြဲလို႔ ေျပာတဲ့အတိုင္း ေကာင္းကင္ဘုံႏွင့္ငရဲဘုံ ႏွစ္ခုစလုံးကို တုန္လႈပ္ေစတဲ့၊ ေတာင္တန္းနဲ႔ ကုန္းေျမကို ေ႐ြ႕လ်ားေစႏိုင္တဲ့၊ ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးကို ေမွာင္မိုက္ေစၿပီး ဝိညာဥ္ေတြ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္ဟစ္ကာ နတ္ဘုရားမ်ား ေဒါသတႀကီး ျမည္တမ္းတဲ့အထိ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေရးသူက ဒီတိုက္ပြဲကို စကားလုံးေပါင္း ၄၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒါက ဟာရမ္ဝတၳဳျဖစ္တဲ့အတြက္ အေသးစိတ္သကားလုံးေတြကိုေတာ့ ငါမေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ မင္းသိထားရမွာက ေနက ေကာင္းကင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနနဲ႔လဟာ ေတာက္ပမႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့အထိ၊ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမျပင္ကို ေမွာင္မိုက္ဖုံးလႊမ္းသြားတဲ့အထိ တိုက္ပြဲက တကယ္ကို ရွည္ၾကာတယ္ဆိုတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇာတ္လိုက္က ေျမျပင္ေပၚ ႐ိုက္ခ်ခံလိုက္ရတယ္။
က်ဳကြၽယ္က ေျမျပင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေသြးေတြနဲ႔ စြန္းထင္းေနတယ္။ ၾကည့္ရတာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ စကားေျပာခန္းေရာက္ၿပီထင္တယ္။
ငါ ဒီလိုပဲဆက္ၿပီး ေဝဖန္သြားခ်င္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ငါဘာမွဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ေသခ်ာေပါက္ ငါ က်ဳကြၽယ္ကို သူ႔ကိုဘယ္ေတာ့မွ မနာက်င္ေစရဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။ အခု မုယြင္က သူ႔ကို နာက်င္ေစတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲ့ဒါက ငါက သူ႔ကို နာက်င္ေစခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး။ မုယြင္၊မုယြင္၊ အဲ့ဒါက မုယြင္လုပ္တာလို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္က မုယြင္ကလည္း ငါပဲေလ။ အခုဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာတာ ငါသူ႔အတြက္ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ဘာလိုလဲဆိုေတာ့ က်ဳကြၽယ္က ငါ့အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးပဲ။
သူက ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔လား?
မဟုတ္ဘူး။ သူက က်ဳကြၽယ္မို႔လို႔။
သူက က်ဳကြၽယ္ပဲ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ကို သူက ငါ့အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့လူျဖစ္ေနတာ။
ဒါေပမယ့္လည္း သူက အဲ့လို အေရးပါေတာ့ေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။
ဒါက ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခန္းပဲေလ။
ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရးက မုယြင္ ဓားေျမႇာက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ခဏေလာက္ပဲ ထိန္းထားႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ငါ မုယြင္ကို ဖိႏွိပ္ထားလိုက္တယ္။ ငါက အရန္ဇာတ္ေကာင္(ဒုတိယဇာတ္လိုက္)တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ငါ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္တာဝန္တစ္ခုဆိုေပမယ့္လည္း ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ဒီေနာက္ဆုံးခန္းေလးမွာ ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္။ ငါ့တာဝန္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ငါသူ႔ကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္။ ငါ က်ဳကြၽယ္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ့ကို သတ္လိုက္။"
မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေသြးစြန္းေနတဲ့ က်ဳကြၽယ္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ငါ့ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း "ရွစ္ရႈန္း?"
"ျမန္ျမန္!"
က်ဳပြၽယ္က အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ ေခါင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခါရမ္းလိုက္တယ္။
"ငါ့ကို သတ္လိုက္၊ ဒါမွ ဇာတ္ေၾကာင္းက ၿပီးသြားမွာ။"
"မလုပ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ရွစ္ရႈန္းကို မသတ္ခ်င္ဘူး.."
ေျပာေနရင္းနဲ႔ ငါ မုယြင္ကို မဖိႏွိပ္ထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။သူက ငါ့အသိစိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနတယ္။ "မုဖုန္း! မင္း ႐ူးသြားတာလား။ အဲ့ေကာင္က ငါ့ထက္ကို ပိုၿပီး အေရးႀကီးေနတာလား။ "
ေမးခြန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
ငါကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး။ အစကတည္းက ဇာတ္လိုက္နဲ႔ ဒုတိယဇာတ္လိုက္က အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာမ်ားလား?
ငါ ဓားကိုင္ထားတဲ့ က်ဳကြၽယ္ရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး ငါ့ႏွလုံးတည့္တည့္ကို ထိုးခ်ပစ္လိုက္တယ္။
နာလိုက္တာ.... ဒါေပမယ့္ ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ၿပဳံးျပမိေနတုန္း။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီ ႐ႊမ္ယြမ္မုဖုန္းဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္က အဆုံးသတ္သြားရၿပီ။
ဝတၳဳက ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့လူတိုင္းရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုလည္း ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒီဝတၳဳရဲ႕ ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာမွာ မပါရေတာ့တာကလြဲလို႔ ငါ့ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကမာၻႀကီးက ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘူး။ ဇာတ္သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ 77 ႏွင့္ 38 တို႔က လက္ထပ္သြားတယ္။ တျခား ဝတၳဳေတြလိုပဲ 'ဆက္သြားပါ၊ ဇာတ္လိုက္၊ ငါတို႔က မင္းအတြက္ အေသးစား ဗီလိန္ေဘာ့စ္ေလးေတြကို ပိတ္ဆို႔ထားေပးမယ္' ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို ဇာတ္လိုက္နဲ႔ တိုက္ပြဲေတြအတြင္း သူတို႔ေကာင္းေကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ငါနဲ႔ မဆိုင္ေပမယ့္ ဇာတ္ကြက္ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒုတိယသခင္ေလး ဟြားက သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္ျပာၿမိဳင္ကို ပိတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ တျခား လုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့ ဆက္ဖြင့္ထားတုန္းပဲ။ သူက အလွကုန္ဆိုင္အသစ္ကိုေတာင္ ဖြင့္ခဲ့ေသးတယ္။ ငါ့ဆရာကေတာ့ ဆက္ၿပီး ေလာကတခြင္ လွည့္လည္သြားလာေနေလရဲ႕။ သူဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္း ဘုရားပဲ သိမယ္။ ခ်ိဳးယြီကေတာ့ မထင္မရွားမိသားစုက တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ အဲါဒီလူက သူမအေပၚ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ စကားမစပ္၊ ငါ့အကိုႀကီးက ဒုတ္ယသခင္ေလးဟြားကို ခုထိ လိုက္ပိုးပန္းေနတုန္းပဲ။ ေသခ်ာတာေပါ့။ သူ ခုထိ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ေန႔တိုင္း အခ်ခံေနရတုန္းပဲ။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဆက္သြားတယ္။
အဲ့ေတာ့မွပဲ ငါလည္း တစ္ခ်ိန္လုံးနားလည္မႈလြဲေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ဒီဟာက ဟာရမ္းဝတၳဳမွမဟုတ္တာ။ BL ဝတၳဳပဲ။ ငါသာ ဒါကို အေစာႀကီးတည္းက ရိပ္မိခဲ့ရင္ အခုလို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ဇာတ္လမ္းကိုလုပ္ခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူး။
ငါ့ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို အခုအခ်ိန္အထိ ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မင္းတို႔လိုစာဖတ္သူေတြရွိလို႔ ငါတကယ္ပဲဂုဏ္ယူရတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမေျပာျပႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုေပမယ့္ ဒါက ငါတို႔ရဲ႕ ကမာၻႀကီးပဲ။
ဒီကမာၻမွာ လူတိုင္းက သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအဆုံးသတ္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ၾကတာပဲ။
ဟင္? က်ဳကြၽယ္က ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ ဟုတ္လား?
အဲဒါ... ငါလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ဇာတ္လိုက္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူးေလ။
ဟုတ္သား။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္၊ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အခု တကယ္ကို အဆုံးသတ္ပါၿပီ။
အဆုံးသတ္သြားၿပီလား?
ငါ့မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ငါထထိုင္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာလွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။
ဒါ ငါ့အခန္းပဲ။
ငါဘာလို႔ဒီမွာရွိေနတာလဲ။
ေနာက္ေတာ့ ကုတင္ေအာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေခါင္းက ကုတင္ေပၚမွာ တင္ၿပီး အိပ္ေနတာ။ ငါ့ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို သတိျပဳမိၿပီးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္စြာ ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး "ႏိုးၿပီလား" လို႔ ေမးတယ္။
ဟိုးအရင္တုန္းက ဒီေကာင္ေလးကို ငါေကာက္လာတုန္းက သူက ႏိုးႏိုးခ်င္း ငါ့ေပၚတက္နင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကို သတိရမိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဒီတစ္ေခါက္ႏိုးလာေတာ့ အနင္းခံရတာ၊ဘာညာတစ္ခုမွ မျဖစ္ဘူးပဲ။ ျဖာထြက္ေနတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကို ၿပဳံးျပၿပီး "ျပန္လာတာ ႀကိဳဆိုပါတယ္" တဲ့။
ငါဘာလို႔ အသက္ရွင္ေနေသးတာလဲ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ ၊ အစရွိတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးခ်င္ေနေပမယ့္ ငါ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာမထြက္ဘူး။ ဒီတိုင္း ထိုင္လ်က္သားႀကီး က်ဳကြၽယ္ကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ဳကြၽယ္က ထိုင္ေနရာကထလာၿပီး ငါ့ကို ေပြ႕ဖက္လာတယ္။
"မင္းကို ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရွာေတြ႕ၿပီ။"
ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာလာတယ္။
"ဒါက ဝတၳဳထဲက ကမာၻေလးပဲေလ။ မင္းကို ျပန္ေခၚဖို႔ ငါ့ရဲ႕ဇာတ္လိုက္ေရာင္ဝါနဲ႔ အလဲအလွယ္လုပ္ခဲ့တာ။"
ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ၿပဳံးေတာင္ မၿပဳံးျပႏိုင္ပဲ ေမးမိတယ္။
"ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္လို႔ရတယ္တဲ့လား။"
"ဘာလို႔ မရရမွာလဲ။" က်ဳကြၽယ္က ဒါက ျဖစ္သင့္တာပဲဆိုတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလာတယ္။
ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းအရင္းမသိရပဲ ငါ့မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္။
အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ငါက ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ပဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါလုပ္ခ်င္တာ အားလုံး လုပ္လို႔ရၿပီ။ ဒါက စာအုပ္ထဲမွာပဲ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ၿပဳံးေန႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္။
ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။"
-[ဇာတ္သိမ္း]-
အမ်ိဳးသမီးငယ္သည္ သူမ၏စာသားဖိုင္၏အဆုံးတြင္ 'ဇာတ္သိမ္း' ဟု႐ိုက္၍ မတ္တတ္ရပ္ကာ အေၾကာဆန႔္လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးနားက အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းက "ၿပီးၿပီလား" ဆိုၿပီး လွမ္းၾကည့္ေလသည္။
"အမ္ ၿပီးၿပီ။"
"ဒါ အဆင္ေျပရဲ႕လား?"
မိန္းမငယ္ေလးက "အဆင္မေျပဘူးလား"
"နင္က စာေရးသူပဲ၊ မင္အဆင္ေျပရင္ ရၿပီေလ။"
"သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းကေကာင္းေပမယ့္ အဲ့ဒါကလည္း စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတဲ့ ဇာတ္သိမ္းေလ။ သူတို႔အတြက္ စာအုပ္ထဲမွာပဲ အၿမဲရွင္သန္သြားရေတာ့မွာက နည္းနည္း ရက္စက္ရာမက်ဘူးလား။"
"အင္း၊ ဟုတ္သားပဲ။"
"ငါတို႔လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနရတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။"
"ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ၊ဟုတ္တယ္မို႔လား။"
-[အမွန္တကယ္ အဆုံးသတ္ပါၿပီ]-
စာေရးသူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္။
ဇာတ္သိမ္းအတြက္ ေရာင္စုံစကၠဴသေလးေတြ ႀကဲခ်။