ဒီလိုနဲ႔ အဆုံးမွာေတာ့ ငါ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတုန္း က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကို ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဆီ ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ လမ္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြတေယာက္မွ ဘာစကားမွမေျပာၾကဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ခက္ခဲခဲ့မွာပဲ။ သူတို႔ေတြအေနနဲ႔ အလွပန္းအိုးလို ဇာတ္႐ုပ္မ်ိဳးပဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္အမ်ိဳးသမီးေတြဆို တစ္ခါပဲေပၚလာၿပီး ေနာက္ေတာ့မွ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာေဖာ္ျပမခံရေတာ့ဘူး။ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆို ခ်ိဳးယြီလို ဇာတ္ေကာင္မွာေတာင္ သိသာထင္ရွားေသာ ဇာတ္ကြက္ေတြရွိေသးတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတြအတြက္ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ သူတို႔လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြကို အရမ္းတင္းက်ပ္မထားတာပဲ။ ဆိုးတဲ့အခ်က္က ဒါက ဟာရမ္း ဇာတ္လိုက္ ပါတဲ့ ဟာရမ္းဝတၳဳေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဘယ္လိုေနေန ဇာတ္လိုက္နဲ႔ တြဲရမွာပဲ ... အဟြတ္အဟြတ္။
ေတြးရတာ ဝမ္းနည္းစရာပဲ။ စာေရးသူက က်ဳကြၽယ္ နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ေနတဲ့ၾကား အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္လို႔ ငါ့ကို ျပန္ေပးဆြဲတဲ့အခန္း ထည့္ေရးလိုက္တာထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါ့တပည့္ေလးက ငါမျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ မိန္းကေလးေတြၿခံရံရင္း သူ႔ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားေတြက်ဆင္းလာတာကို ေတြးမိရင္ ငါဝမ္းနည္းလာသလိုလိုပဲ။ ငါက အခုထိ ႀကိဳက္ရမယ့္လူမေတြ႕ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ပဲ က်င့္သုံးတဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူက ငါ့ကို တစ္ေယာက္ေလးေတာင္ စီစဥ္ေပးမယ္မထင္ဘူး။
အိုး၊ ဒါကို သိထားရတာက ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
အကယ္၍ ငါတို႔သာ လိင္အမ်ိဳးအစားကို ထည့္မစဥ္းစားဘူးဆိုရင္ က်ဳကြၽယ္က တကယ္ေကာင္းတဲ့လက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါတို႔က လိင္အမ်ိဳးအစားမွားေနတယ္ေလ။ ေမးေနစရာကိုမလိုဘူး။ ဒါက BL ဝတၳဳမွမဟုတ္တာ။ ဟာရမ္း ဝတၳဳႀကီးေလ။
ဘယ္အခန္းမွာရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း က်ဳကြၽယ္က အခန္းေလးခန္းကို ခ်က္ခ်င္းမွာလိုက္တယ္။ အခြင့္အလမ္းမ်ိဳးစုံရၿပီးေတာ့ သူလည္း ပိုၿပီး ခ်မ္းသာလာပုံရတယ္။ က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကိုဖက္လိုက္ၿပီး
"ရွစ္ရႈန္း။ ဒီည အတူတူအိပ္လို႔ရမလားဟင္။"
"?"
မင္းမိန္းမေတြနဲ႔ ညမအိပ္ဘူးလား။ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြနဲ႔ ငါ့ကို သတ္ဖို႔ဘယ္လိုႀကိဳးစားေနလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္စမ္း။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႕ရတာၾကာလွၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွစ္ရႈန္း ကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။" ငါလည္း ေမးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ငါနဲ႔က်ဳကြၽယ္ ကုတင္ေပၚလွဲရင္း တစ္ညလုံး စကားေျပာျဖစ္တယ္။
က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကို ေျပာျပခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနမယ္မွန္း ငါမသိခဲ့ဘူး။ ဥပမာ- တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး သူေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ၊ ေကာင္းတဲ့ အရာေတြ ၊ သူဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီလဲ ၊ ဘယ္လို နာမည္ဂုဏ္သတင္းေတြ ရခဲ့လဲ ၊ နဲ႔ တျခားအရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔ၾကာ့္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံပဲ။ သူက ခုထိကေလးပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့ ငါနားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါနည္းနည္းေလာက္ ေတြးမိျပန္တယ္။
"အဲဒီမိန္းကေလးေတြကေကာ?"
မရပ္မနားေျပာေနတဲ့ က်ဳကြၽယ္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ "ရွစ္ရႈန္း သူတို႔ကို သေဘာမက်လို႔လား။"
"မင္းရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ သိခ်င္႐ုံပါ။"
က်ဳကြၽယ္ ဝုန္းခနဲလွည့္ၿပီး ငါ့ကို ဖက္လိုက္ျပန္တယ္။
"ရွစ္ရႈန္း သူတို႔ကို မေဘာမက်ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မလုပ္ေတာ့ဘူး။"
"အဲ့လို လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။" စာဖတ္သူေတြတင္မကဘဲ စာေရးသူကပါ ငါ့ကို သတ္လိမ့္မယ္။
ငါတို႔မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာၿပီဆိုေပမယ့္ က်ဳကြၽယ္ကိုၾကည့္ရတာ သူေကာင္းစားသြားတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္မယ့္လူပုံမေပၚဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက အရင္ကထက္ ပိုၿပီး ခြၽဲတတ္လာၿပီး ပိုၿပီးလူကပ္တတ္လာတယ္။ ဒါေကာင္းတာလား မေကာင္းတာလား။
"ရွစ္ရႈန္း?"
"ဟမ္?"
"ကြၽန္ေတာ္ ရႈစ္ရႈန္းကို ေျပာစရာတစ္ခုရွိတယ္။"
"ေျပာ။"
"တခါတေလ ဒီကမာၻႀကီးက ထူးဆန္းေနသလို ခံစားရတယ္။"
ကမာၻႀကီးက ထူးဆန္းမွာေပါ့။ စာေရးသူ၏ အေတြးအေခၚေတြကလည္း ထူးဆန္းေနတယ္ေလ။
က်ဳကြၽယ္က ဆက္မေျပာခင္ ေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး "ဒီကမာၻမွာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားေနရတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ လူေတြရဲ႕စ႐ိုက္က ဟန္ေဆာင္ေနသလို၊ အတုအေယာင္ေတြလိုလိုပဲ။ "
လူတိုင္းနီးပါးရဲ႕စ႐ိုက္က ဟန္ေဆာင္ထားတာေလ။ မင္းထင္တာ အမွန္ပဲ။
"ရွစ္ရႈန္း မထူးဆန္းဘူးလား?"
"အဆင္ေျပပါတယ္။"
"ရွစ္ရႈန္း၊ ဒီကမာၻႀကီးက ထူးဆန္းတယ္လို႔ မထင္ဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတာ .... သဘာဝက်မေနဘူး။"
ဒါေပါ့။ ဒါက ဝတၳဳထဲက ကမာၻေလ။
ငါက်ဳကြၽယ္ကို အဲ့ဒီစကား ေျပာျပခ်င္တယ္။ ငါတို႔ကအခု ဇာတ္ေၾကာင္းရဲ႕ဇာတ္ကြက္ထဲမွာမွမဟုတ္တာ။ နည္းနည္းေလာက္ ေဝဖန္လို႔ ဘာမွမျဖစ္သြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ခည္း ငါေျပာဖို႔ ပါးစပ္ကိုဟလိုက္ေတာ့ငါစကားေျပာလို႔မရဘူး။ မျမင္ရတဲ့ အရာတစ္ခုက ငါ့လည္ပင္းကို ညႇစ္ေနသလိုမ်ိဳး။ အံ့ဩစရာႀကီး။ က်ဳကြၽယ္ကို "ဒါကဝတၳဳထဲက ကမာၻႀကီးဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား" လို႔ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ငါေမးလို႔မရဘူး။
ၾကည့္ရတာ ဒီကမာၻေပၚကလူေတြက ဇာတ္ေၾကာင္းၿပီးေျမာက္ဖို႔အတြက္နဲ႔ စာေရးသူႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေနရတယ္ဆိုတာ ဇာတ္လိုက္က မသိတာမ်ားလား။ ငါထင္တာအမွန္ဆို ဒီကမာၻရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြက ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ဒီစကားမေျပာႏိုင္ေအာင္ တားျမစ္ထားပဲျဖစ္မယ္။ ။ ဒီကမာၻရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြက ငါ့လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းကို ကန္႔သတ္ထားတယ္။ ငါလုပ္သင့္တဲ့အရာ၊ ငါမလုပ္သင့္တဲ့အရာဆိုၿပီး အရာရာကို သူကသတ္မွတ္ေနသလိုပဲ။ ႐ုတ္တရက္ ငါေဒါသထြက္လာတယ္။
"ရွစ္ရႈန္း?"
"ငါ နားေထာင္ေနတယ္။"
က်ဳကြၽယ္က ငါ့အက်ႌလက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္းေမးတယ္။ "ရွစ္ရႈန္းက တကယ္ရွိေနတာလား။"
ေျပာရခက္တယ္။ စာဖတ္သူေတြအတြက္ေတာ့ ငါတို႔လို ဇာတ္ေကာင္ေတြက တကယ္တည္ရွိေနတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီလို ဝမ္းနည္းစရာစကားကို က်ဳကြၽယ္ကို မေျပာျပခ်င္တာမို႔ သူ႔ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ရင္း "ငါ ဒီမွာ ရွိေနတယ္။ ခံစားလို႔ရလား?"
က်ဳကြၽယ္ ဘာမွျပန္မေျဖလာဘူး ။
"မင္းနားမလည္ေပမယ့္ မင္းနဲ႔ေတြ႕ဆုံဖို႔အတြက္ပဲ ငါေမြးဖြားလာခဲ့တာ။"
က်ဳကြၽယ္က ဘာမွ မေျပာျပန္ဘူး။
"ငါ မင္းကို နာက်င္ေစမွာမဟုတ္ဘူး။"
က်ဳကြၽယ္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ထားရင္း ငါ့ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းျဖစ္ညႇစ္ၿပီး တိုးဝင္လာတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္မွ " ဒီေန႔ည လကေတာ္ေတာ္လွတယ္ေနာ္။"
"အမ္။"
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ စာေရးသူ အပိုင္းသစ္တင္လိုက္ၿပီမို႔ ဇာတ္ကြက္အသစ္တစ္ခုကစေနၿပီ။
တစ္ခါတေလ ဒီလိုဘဝမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွၿပီးဆုံးမွာလဲ ဆိုတာကို ေတြးမိေပမယ့္ ဒါက စာေရးသူကပဲ ဆုံးျဖတ္တာေလ။ ငါတို႔လို ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္လာတာက ဇာတ္ကြက္အကူးအေျပာင္း အခန္းေတြပဲ။ ေျပာရမယ္ဆို ယင္မိန္႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ အလြန္အေရးႀကီးေသာ ဆံညႇပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ရွာေဖြရတာ၊ စစ္ရွန္းအတြက္ စိုးရိမ္ေနေသာ သူမ၏မိသားစုထံ စစ္ရွန္း ကို ျပန္လည္ေပးပို႔ရတာနဲ႔ ေမာ့ထန္ ၏မိသားစုဝင္ေတြကို တစ္စုံတစ္ခုကူညီျခင္း.....သည္လို သည္လို အေရးမပါတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္ကူးေျပာင္းေရးအခန္းေတြအၿပီးမွာ ျပင္းထန္ေသာ ဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ထပ္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္ေလ။ ဒီတေခါက္ စာေရးသူ ဘာေရးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိမလဲ။ တကယ္ေတာ့၊ ငါ့ဆီမွာ ႀကိိုတင္ခန္႔မွန္းခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္ဟာ အၿမဲမွန္မေနဘူးဆိုေပမယ့္ ငါမွန္းရင္ လြဲခဲတယ္။ ငါမေကာင္းတာတစ္ခုခုကို ႀကဳံရေတာ့မယ္လို႔ ခံစားမိလာရင္ အဲ့ဒီအရာအတြက္ ႀကိဳၿပီးျပင္ဆင္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ ငါ့မွာရွိတယ္။ အခ်ိန္က လူကိုမေစာင့္ဘူးေလ။
ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္အတြက္ ေၾကကြဲဖြယ္အေကာင္းဆုံးအရာေတြထဲက တစ္ခုက စာေရးသူက ေဒါသျဖစ္စရာ အခန္းေတြကို ႀကံဖန္ၿပီးထည့္ထားေပးတဲ့အခါမွာပဲ။ ကံမေကာင္းစြာပဲ၊ အဲဒါက ငါတို႔စာေရးသူရဲ႕ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုလည္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။ စာေရးသူရဲ႕ တျခားဝတၳဳထဲက တျခားဇာတ္ေကာင္ေတြအားလုံးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အင္း..... မၾကာခင္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာေရးသူဟာ သူတူးထားတဲ့ တြင္းေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ ၊ အားလုံးကို တူးဆြၿပီး ျပသဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ငါခန႔္မွန္းမိတယ္။ ငါဆိုလိုခ်င္တာက ဇာတ္သိမ္းခန္းက နီးလာၿပီ။
အခုေခတ္ ဝတၳဳေတြနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေတြမွာ စ႐ိုက္တစ္ခုထက္ပိုေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳး ရွိေနတတ္တာကို ငါခံစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေျခအေနအေၾကာင္း မသိတဲ့သူေတြအေပၚ သံသယလြန္ကဲတတ္ၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ အရာေတြကို လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တူစိတ္ခြဲေရာဂါ （DID) ဟာ အေရးႀကီးတဲ့စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာဂါတစ္ခု။ ဒီလ္ိုလူနာေတြထဲက တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါ ဖိအားေတြ ခံစားရတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါ့ေရာဂါအေၾကာင္း ငါသိေနခဲ့တယ္။ ငါႏိုးလာတဲ့အခါတိုင္း ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တစ္ခုခုေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ အၿမဲခံစားေနရတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ တျခားကိုယ္ခြဲေတြနဲ႔ စကားမေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုးအရင္ကတည္းက ငါနဲ႔ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ခြဲတစ္ခုရွိတယ္။ သူက ႐ႊမ္ယမ္မုယြင္လို႔ေခၚတယ္။
(ဒုတိယလူ)ကိုယ္ခြဲေတြက မူလကိုယ္ကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ မၾကာခဏ ေပၚလာတာဆိုတာမ်ိဳး ငါၾကားဖူးတယ္။ ေျပာရရင္ ဝံပုေလြနဲ႔ ဦးထုပ္နီကေလးမေလး (Little Red Riding Wolf ) လိုမ်ိဳး ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေပလက္ရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ႕ကိုယ္ခြဲက နည္းနည္းေတာ့ အစြန္းေရာက္တယ္။ ငါ့က္ိုယ္ခြဲက တကယ္ေၾကာက္စရာလန္႔စရာေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ခဏခဏ လုပ္တတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူမွလြဲ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေရးမစိုက္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တစ္မိသားစုလုံးကို သတ္ခဲ့တာက ငါ့အကိုႀကီးမဟုတ္ဘူး၊ ငါပဲ။
အကိုႀကီးကလည္း သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေန အျမန္ဆုံးျပန္လာဖို႔ အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဇာတ္ကြက္နဲ႔မဆိုင္ပဲ၊ အကိုႀကီးဆီမွာ မုယြင္ကို တားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကန႔္သတ္ခ်က္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အကိုႀကီးက ငါ့ကို လုံးဝမတားခဲ့ဘူး။ မုယြင္ငါ့ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတုန္းက အစ္ကိုႀကီးကို "မင္းငါ့ကို မသတ္ဘူးလား" လို႔ မုယြင္ က ေမးတာကို ငါမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
မုယြင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါ့အသိစိတ္ထဲ ရွိေနၿပီး အၿမဲလိုလို သူထြက္လာတတ္တယ္။ ဥပမာေပးရမယ္ဆို အကိုႀကီးက ငါ့ကို သူ႔စခန္းဆီ ျပန္ေခၚလာတဲ့အခါေပါ့။ ငါအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူထြက္လာၿပီး သူ႔စခန္းကိစၥေတြကို စီမံခန႔္ခြဲမယ္ဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကိုႀကီးက ငါ့ကိုေတြ႕တိုင္း ဘယ္သူလဲဆိုတာ အတည္ျပဳဖို႔ ငါ့နာမည္ကို လွမ္းေခၚတတ္တာပဲ။ အခု မုယြင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္ကြက္က ဒီမွာ ရွိေနတယ္။ ဒါက ဝတၳဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုပါပဲ။ အင္း...။ ႐ႊမ္ယြမ္မုယြင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ 'ငါ' က ဝတၳဳတစ္ခုလုံးရဲ႕ အႀကီးမားဆုံးရန္သူေတာ္၊ ဗီလိန္ေဘာ့စ္အႀကီးစားပဲ။
ဆိုေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းက ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာပဲ။
ငါ့အပိုင္းက ၿပီးသြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ႐ႊမ္ယြမ္မုယြင္က က်ဳကြၽယ္နဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနားမွာ ရပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ငါက က်ဳကြၽယ္နဲ႔ သာမာန္ရန္သူကို ရင္ဆိုင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အမွန္တရားက ေပၚထြက္လာၿပီ။ ႐ႊမ္ယြမ္မုယြင္က က်ဳကြၽယ္ကို ဓားနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆီတြန္းပို႔ေနတယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေတြကလြဲ ဘာမွမခ်စ္တတ္တဲ့ စာေရးသူ ငါမေဝဖန္ခ်င္ေပမယ့္ အခုက အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ဳကြၽယ္ က ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိေသးပဲ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ငါ့ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီကမာၻက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဆိုတာကို မသိတဲ့အျပင္ အခုျဖစ္ပ်င္ေနတာေတြအကုန္လုံးက ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆိုတာကို မသိထားတာမို႔ သူ႔အစားငါ ပင္ပန္းလာသလိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ငါက သူ႔ေဘးမွာ အၾကာႀကီး တိတ္တဆိတ္ ေနခဲ့ ၿပီး သူ႔ကို အၿမဲ လိမ္ညာေနခဲ့တာလို႔ ထင္ေနမွာပဲ။ ေကာင္းကင္ႀကီးကို သက္ေသထားၿပီးေျပာခ်င္တယ္။ ငါလိမိေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။
က်ဳကြၽယ္က ေမးတယ္။ "ရွစ္ရႈန္း ဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ။"
မုယြင္က က်ဳကြၽယ္ကို စစ္ေဆးေနသလိုၾကည့္ရင္း
"မင္းကို သတ္မွာ။" လို႔ေျဖတယ္။
"ဘာလို႔လဲ။"
"မနာလိုဘူး။"
က်ဳကြၽယ္က စိတ္ရႈပ္သြားပုံေပၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက မုယြင္အေနနဲ႔ ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ငါ့ကိုယ္နဲ႔ အသားက်ေနၿပီ။ မုယြင္အေနနဲ႔ ဒီလို စိတ္ရႈပ္စရာစကားေတြ ေျပာတတ္တယ္။
မုယြင္က ေျပာတယ္။ "သူက မင္းကို အၿမဲၾကည့္ေနတာ။ ငါမနာလိုဘူး။"
ကုကြၽယ္က ခဏေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ
"မင္းက ရွစ္ရႈန္းမဟုတ္ဘူး။"
"မဟုတ္ဘူး"
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။"
"ငါက မုဖုန္းရဲ႕ အေရးပါဆုံးလူပဲ။"
က်ဳကြၽယ္ကို ၾကည့္ရင္ မုယြင္ရဲ႕ ႏွာဘူးက်တဲ့ မ်ပ္ႏွာေပးက ေပၚလာတယ္။ ဒီေကာင္ ငါ့ပုံရိပ္ကို ဖ်က္ဆီးျပန္ၿပီ။
"ဒါေပမယ့္ မင္းက မုဖုန္း ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ပိုပိုၿပီး အေရးႀကီးလာတာမို႔ ငါမင္းကို မနာလိုျဖစ္မိတယ္။"
က်ဳက်ယ္ရဲ႕အမူအရာက ပိုပိုၿပီး ရႈပ္ေထြးလာသည္။
မုယြင္က ၿပဳံးလိုက္ၿပီး က်ဳက်ယ္ကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ႐ိုက္ႏွက္ကာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚ က တြန္းခ်လိုက္တယ္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚက မပစ္ခ်ဘူးဆို ဇာတ္လိုက္က လက္စားေခ်ဖို႔ေနာက္က် ျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဗီလိန္ေတြက ဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾကတာတုန္း။
**********
စာေရးသူမွာေျပာစရာရွိတယ္။
စာေရးသူရဲ႕ အေတြးအေခၚက ထူးဆန္းၿပီး ယုတၱိမတန္သလိုပဲေနာ္_(:з)∠)_
အခု ငါတို႔ yanderes ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းလဲ။
စာေရးသူရဲ႕ yandere-con က ေပါက္ကြဲထြက္လာၿပီ။
ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းပိုင္း လာပါေတာ့မယ္။
* မင္းနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ငါေမြးဖြားလာခဲ့တာ။
↑ Neon Genesis Evangelion မွ - Kaworu Nagisa က Shinji ကို ေျပာတဲ့ Q
လိင္တူစုံတြဲေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အခ်စ္ဝန္ခံရင္ သုံးတဲ့ နတ္ဘုရားလို စကားမ်ိဳး
သူတို႔ရဲ႕အဆုံးသတ္သည္ ေၾကကြဲစရာဆိုေပမယ့္ခည္း_(:з)∠)_
မင္းႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္လိုက္ၾကေတာ့။ ငါ ကိုး ေဒၚလာလက္ဖြဲ႕မယ္။
* " ဒီေန႔ည လကေတာ္ေတာ္လွတယ္ေနာ္။"
ဂ်ပန္စာေရးဆရာ Natsume Souseki မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လွပမႈကို မီးေမာင္းထိုးျပဖို႔၊ စာေရးဆရာကရ "ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္" ဟူေသာစကားကို "ဒီေန႔ည လကေတာ္ေတာ္လွတယ္ေနာ္" ဆိုၿပီး စကားလွည့္နဲ႔ ဖြင့္ဆိုထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္လို "ဒီေန႔ည လကေတာ္ေတာ္လွတယ္ေနာ္" ဆိုတာက "ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္" တဲ့။
ငါ့အထင္ ဒါကတအား႐ိုတာပဲ_(:з)∠)_
*********
ထပ္ဆင့္ဘာသာျပန္သူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္။
ေနာက္တပိုင္းဆို ၿပီးပါၿပီ။
အသစ္ ႏွစ္ပုဒ္တင္ထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။ UwU