ငါ က်ဳကြၽယ္ကို ဒုတိယသခင္ေလးဟြားရဲ႕အခန္းထဲေခၚသြားလိုက္တယ္။ ငါတို႔အခန္းထဲဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လက္က ေျခေထာက္တဖက္ေပၚတင္ထားရင္း ကုတင္ေပၚမွာ အိေျႏၵသ္ိကၡာမရွိတဲ့ပုံနဲ႔ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ေရေႏြးခရားကိုကိုင္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ေရေႏြးငွဲ႔ေနတာျဖစ္မယ္။ တံခါးဝနားက က်ဳကြၽယ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္တဲ့ ဟြားခ်ဳံက်င္းက သူေသာက္ေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေထြးထုတ္လိုက္ၿပီး ေရေႏြးခရားကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ဆြဲဆန္႔၊ ကုတင္ေပၚမွာ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ျပင္ထိုင္လိုက္ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာလာတယ္။
"မင္းဘာလို႔ ဒီကိုလာတာလဲ။"
သူက သူ႔ရဲ႕ သိကၡာရွိရွိပုံစံကို ထုတ္ျပခ်င္ေနေပမယ့္ ခုန တံခါးဝမွာကတည္းက သူ႔ရဲ႕ တုံးအၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပုံစံကို ငါတို႔ျမင္ၿပီးသြားၿပီေလ။ ဒုတိယသခင္ေလးဟြားက လူေတြေရွ႕မွာဆို ျမင့္ျမတ္ၿပီး ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ့ပုံစံျဖစ္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့အခါမ်ိဳးနဲ႔ ငါတို႔လိုမ်ိဳး သူနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးသားသူေတြေရွ႕မွာဆို သူက ဖ႐ိုဖရဲပဲေနေလ့ရွိတယ္။ အခ်ိန္အမ်ားစုမွာဆို သူက ဒီတိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ အပ်င္းေၾကာဆန္႔ၿပီး ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ လွဲေနတတ္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္တိုင္းဟာ အေဝးကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ လွပၾကည့္ေကာင္းေနတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ငါလိုမ်ိဳးသူေတြေပါ့။
က်ဳကြၽယ္က လန္႔သြားတဲ့ပုံေပၚေပမယ့္ တုံျပန္မႈႀကီးႀကီးမားမားမျပဘူး။ ဒါနဲ႔ငါလည္း ဒုသခင္ေလးဟြားရဲ႕ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
" ငါတို႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔လာတာ။ ထိပ္သီးဂိုဏ္းေတြက တပည့္ေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း မင္းသိတယ္မို႔လား။"
ဒုသခင္ေလးဟြားက တည္ၾကည္တဲ့ပုံနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ငါတို႔အေနနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ေသခ်ာေပါက္ေျပာရမယ့္ စကားအသြားအလာကို သိၿပီးၿပီဆိုေပမယ့္ လူသိမ်ားေနတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ငါတို႔ေနာက္ထပ္လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕အေရွ႕မွာေတာ့ ငါတို႔ဒီစကားေတြေျပာလို႔မရဘူးေပါ့။ ငါတို႔ေသခ်ာႀကိဳးစားမွ စာဖတ္သူေတြ မၿငီးေငြ႕မွာေလ။
အလြတ္ရေနၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕စကားေျပာခန္းကို ေသခ်ာသ႐ုပ္ေဖာ္ေနတုန္း က်ဳကြၽယ္က ငါ့အေနာက္မွာ တိတ္တိတ္ေလးရပ္ေနတယ္။ ငါက သူတစ္ခုခုဝင္ေျပာမလားဆိုၿပီးေစာင့္ေနေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအထိ သူစကားတစ္လုံးမွ မေျပာလာဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာလည္း ဇာတ္ေၾကာင္းက သိပ္မွမရွိတာပဲ။ အဓိကကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က မသကၤာစရာ လူတစ္စုကို ခ်န္းခ်င္ေတာင္အေနာက္ဘက္မွာေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့လူစုက ဒ႑ာရီေကာင္းကင္ဂိုဏ္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးတူေနတယ္။ ငါတို႔မွာ တျခားသဲလြန္စလည္း မရွိတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီကိုပဲ လိုက္သြားဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်န္းခ်င္ေတာင္က ငါ့တို႔အသင္းရဲ႕ ပန္းတိုင္ပဲ။
ညေရာက္ေတာ့ က်ဳကြၽယ္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚကေန မေတာ္တဆ လိမ့္က်ၿပီး နဖူးမွာ ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့အာလူးေလးတစ္လုံးထြက္လာတာကလြဲရင္ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး။ က်ဳကြၽယ္ရဲ႕ ဒီလိုတုံးအၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုးတက္လာမႈကို ငါ့ရဲ႕ေအးစက္စက္ပုံစံအပ်က္ခံၿပီးေတာ့ ငါမရယ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ငါသူ႔ကို ေဆးပဲလိမ္းေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ၁၈ နဲ႔ ၇၇ က သူ႔ႏွဖူးကို သတိထားမိၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲေမးလာတယ္။ ငါလည္း ငါတံခါးဖြင့္ရင္းနဲ႔ မေတာ္တဆသူ႔နဖူးကို ခ်မိသြားတယ္ပဲေျဖလိုက္ေတာ့ ၁၈ က က်ဳကြၽယ္ကို အင္မတန္မွသနားဂ႐ုဏာသက္တဲ့ပုံစံနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေလတယ္။ သူ႔ပုံစံက ထူးဆန္းေနတာမို႔ ငါသူ႔ကို စိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ၇၇ က ရွင္းျပလာတယ္။ သူတို႔ပထမဆုံးစစေတြ႕ခ်င္းတုန္းကလည္း ၁၈ က တံခါးနဲ႔သူ႔နဖူးနဲ႔ မိတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဟူး.... သနားစရာ ၁၈ ေလး။
ခုတေလာ က်ဳကြၽယ္က ငါ့အနားကပ္ေနတတ္တယ္။ သူက အေယာင္ေဆာင္ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးဆိုတာ ငါသိေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ္ရႈပ္ေထြးေစတယ္။ သူက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ဟန္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ အရမ္းေတာ္ေနေတာ့ ငါသိထားတာက ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ ျပန္စဥ္းစားမိရဲ႕။ တခါတေလဆို က်ဳကြၽယ္က တကယ္ပဲ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ပဲရွိေသးတာလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိေပမယ့္ ဇာတ္ေၾကာင္းဆိုတာက ဒီကမာၻက ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းလဲလို႔မရဘူးေလ။ ဒီေတာ့ သူကတကယ္ပဲ ကေလးဆန္တာပဲျဖစ္မွာပါ။
ငါတို႔လူနည္းစုေလးဟာ ငါတို႔ရဲ႕ (ရႈခင္းၾကည့္) စုံစမ္းစစ္ေရးေရး ခရီးစဥ္ကို (ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး) ဆက္လက္ထြက္ခြါလာၾကၿပီ။ လွ်ိဳ႕စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဖက္ထုပ္ျပဳတ္စားတာ၊ ဟြမ့္အိမ္က ညငွက္ေလးေတြ၊ က်န္းစားေသာက္ဆိုင္က ငါးျပဳတ္ရည္ေတြစားတာလိုမ်ိဳးစာေရးသူက ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ မေရးထားဘူးဆိုေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စားတယ္၊ ကစားတယ္၊ ေျပးတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ငါတို႔က ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ဇာတ္ေဆာင္ေတြပဲဆိုေပမယ့္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ စားတာေသာက္တာက လူတိုင္းအတြက္လိုအပ္တယ္။ စာေရးသူ ေသခ်ာမေဖာ္ျပထားတဲ့ တျခားကိစၥေတြေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၇၇ က ညမအိပ္ခင္အၿမဲ သး့ေျခသလုံးေမႊးကို ရိတ္တာရယ္၊ ခ်ိဳးယြီက မအိပ္ခင္ လက္မစုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတာရယ္။ က်ဳကြၽယ္က ....အင္း ... က်ဳကြၽယ္က ပုံမွန္ပါပဲ။ သူက ဒီအတိုင္း အခ်ိဳႀကိဳက္တာ။ ငါ့လိုပဲ။ ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ငါက သူ႔ထက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုအခ်ိဳပိုႀကိဳက္တယ္။
တျခားဝတၳဳက ဇာတ္လိုက္ေတြဆို စာေရးသူေတြက ထူးထူးျခားျခားဝါသနာေတြ ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဆန္းဆန္းျပားျပားေတြ ခ်မွတ္ေပးေလ့ရွိေပမယ့္ ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်ဳကြၽယ္မွာ (စာေရးသူ)ခ်မွတ္ထားတဲ့ ဝါသနာေတြ၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အက်င့္ေတြ ရွိမေနဘူးလို႔ ငါခံစားရတယ္။အခုစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ဒီအေၾကာင္းဆို ဘာမွေျပာစရာရွိမေနဘူး။ က်ဳကြၽယ္ရဲ႕ ပုံစံက ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ရမွာ- အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ otaku တစ္ေယာက္၊ ရထားစီးရင္းနဲ႔ မေတာ္တဆေသၿပီး ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြကို ႀကိဳက္ၿပီး ကစားရတာလည္းႀကိဳက္တယ္။ ကူးေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔မွာ အင္မတန္မွ မဟားတရားႀကီးကိုေကာင္းတဲ့ကံရွိတယ္။ သူက ဒ႑ာရီတြင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာျဖစ္ၿပီး ခ်မ္းသာ၊ျဖဴစင္ၿပီး ေခ်ာေမာလွပနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္သိုက္နဲ႔ ဘဝႀကီးကို ကုန္ဆုံးသြားရမွာ။ အခုငါျမင္ရသေလာက္ေတာ့ က်ဳကြၽဘ္က အဲ့လိုပုံရိပ္မ်ိဳးနဲ႔ မအပ္စပ္သလိုပဲ။ လူေတြရွိေနရင္ တအားတိတ္ဆိတ္ၿပီး ငါ့ကိုေတြ႕တဲ့အခါမွ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာတာ။ ေကာင္မေလးေတြကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့ပုံမေပၚဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူႀကိဳးႀကိဳးစားစား က်င္ျႀကံေနတာပဲျမင္ရၿပီး ေလွ်ာက္ကစားေနတာမ်ိဳးသိပ္မရွိဘူး။ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ကာ႐ိုက္တာဆက္တင္နဲ႔ တထပ္တည္းက်တဲ့ဇာတ္ေဆာင္က ဒီကမာၻမွာ မရွိသေလာက္ပဲ။
က်ဳကြၽယ္မွာ သူႀကိဳက္တဲ့ဟာဆိုတာလည္း သိပ္မရွိသလိုပဲ။ သူ႔မွာရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာဝါသနာက အိပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကလည္း သူကတအား လုံလစိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ပင္ပန္းေစလို႔ေလ။
ငါတို႔လည္း အလ်င္လိုေနတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ခ်န္းခ်င့္ေတာင္ေအာက္က ၿမိဳ႕အေသးေလးဆီ ရက္အေတာ္ၾကာ ေလွ်ာက္ေမႊအၿပီးမွ ေရာက္တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တည္းခိုေဆာင္ေလးေတြရွိရင္ေတာ့ အဆင္ေျပခဲ့ေပမယ့္ စခန္းခ်ၿပီးအိပ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက် တကယ့္အိပ္မက္ဆိုးႀကီးလိုပဲ။ တကယ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတာက စခန္းခ်တဲ့အခ်ိန္ တဲေဆာက္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္ရတာပဲ။ ၁၈ နဲ႔ က်ဳကြၽယ္က လုံးဝကို မခ်က္တတ္ဘူး။ သူတို႔က ကူညီ႐ုံပဲဆိုရင္ေတာင္ ျပႆနာေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေစတယ္။ ခ်ိဳးယြီရဲ႕လက္ေတြက အင္းဆက္ပိုးမႊားေတြကို ထိန္းသိမ္းရာကေန အဆိပ္မ်ိဳးစုံ စိမ့္ဝင္ေနေတာ့ သူလည္း ခ်က္ျပဳတ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ငါနဲ႔ ၇၇ ကပဲ ဒီတာဝန္ကိုယူရတယ္။ ၇၇ ကလည္း သိပ္မခ်က္တတ္ဆိုေပမယ့္ အနည္းဆုံးေတာ့ သူက ဘာဘာညာညာျပင္ဆင္ေပးတတ္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ငါကပဲ အားလုံးကို ခ်က္ေပးရတာပဲ။ လူငါးေယာက္စာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရတာ စဥ္းစားၾကည့္။ တကယ္က ဂိုဏ္းထဲမွာလည္း ငါကပဲ ခ်က္ေနရတာဆိုေတာ့ ခု ၇၇ နဲ႔ ၁၈ အတြက္ လူႏွစ္ေယာက္စာ ပိုခ်က္ရတာေလးပါပဲ။
တပည့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လုပ္ရတာက မနည္းဘူးပဲ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ရန္သူကို ေထာက္လွန္းဖို႔တာဝန္က ၁၈ ယူရတယ္။ ၁၈ ရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာဆက္တင္က ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ ေလပဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၇၇ ရဲ႕ဆက္တင္က ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ေျပာဆိုရလြယ္တာဆိုေပမယ့္ တကယ္က တအား စိတ္ဆိုးလြယ္တယ္။ ဒီအဖြဲ႕က နည္းနည္း စိတ္ပူစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း သိတဲ့အတိုင္း ဇာတ္လမ္းက ဝတၳဳထဲ ဒီလိုပဲေရးထားတာေလ။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းအတိုင္းသြားေနသေ႐ြ႕ သူတို႔ ျပႆနာမတတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ငါ က်ဳကြၽယ့္ကိုပဲ စိုးရိမ္တယ္။ ႐ြာထဲကလူေတြအကုန္ ဇာတ္လိုက္ဒီေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနၿပီေလ။ စိတ္အားတက္ႂကြေနတဲ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူျအပ္ႀကီးက ငါတို႔ေနတဲ့အိမ္ကို ဝိုင္းရံေနျပန္ၿပီ။ လမ္းေတြထဲ ေလွ်ာက္ေနရင္း က်ဳကြၽယ္က ငါ့အက်ႌလက္ကို ဆြဲၿပီးေမးလာတယ္။
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္ တေယာက္ေယာက္လိုက္လာတာလား။"
...ဟင့္အင္း။ သူတို႔က ဒီကမာၻႀကီးရဲ႕ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ အတုမရွိ၊ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းဇာတ္လိုက္က ေခါင္းသုံးလုံး၊ လက္ေျခာက္ဖက္နဲ႔ ၈ေပေလာက္ျမင့္မလားဆိုၿပီး စပ္စုခ်င္ေန႐ုံပဲ။
က်ဳကြၽယ္ကေတာ့ သတိထားမိပုံမေပၚေပမယ့္ ငါ့အက်ႌလက္ကို ဆြဲၿပီး အေနာက္ကပဲ လိုက္လာတယ္။ ေထာက္လွန္းေရးကို ၇၇ နဲ႔ ၁၈ ကို တာဝန္ေပးထားၿပီး ခ်ိဳးယြီက သူမရဲ႕ အလွအပကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္ေနခဲ့ေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ရႈခင္းၾကည့္ဖိူ႔ ထြက္လာလိုက္တာပဲ။ က်ဳကြၽယ္က ဒီကမာၻရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားေနပုံပဲ။ တစ္ေနရာေရာက္တိုင္း ဟိုဟိုဒီဒီ အၿမဲ လိုက္ၾကည့္ၿပီး အားလုံးကို လိုက္စမ္းၾကည့္တယ္။ သူ႔ကာ႐ိုက္တာဆက္တင္က အစားအေသာက္ကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူ (foodie )တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ငါသူ႔ကို ၾကည့္ရင္းစဥ္းစားမိတယ္။ ငါတို႔ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာက သူ႔မွာ ဘာလကၡဏာမွာ မရွိတာပဲလို႔။
ငါလည္း ငါ့ဇာတ္လိုက္ေလးကို ေသခ်ာ နားလည္ခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါအၾကာႀကီးစူးစမ္းေနေပမယ့္ သူဘာႀကိဳက္တတ္လဲ ခုထိငါမသိေသးဘူး။ ငါလည္း ညဘက္ ငါ့ေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့ က်ဳကြၽယ္ကို လွမ္းေမးတယ္။
"မင္းႀကိဳက္တာ တခုခုမ်ားရွိလား။"
က်ဳကြၽယ္က ျပန္မေျဖခင္ ခဏေလာက္ တိတ္ေနေသးတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္တာမရွိပါဘူး။"
"မင္းႀကိဳက္တဲ့ တခုခုမရွိဘူးေပါ့။"
"အင္း... အရသာရွိတဲ့ အစားအစာေတြဆို ကြၽန္ေတာ္ႀကိဴက္တယ္။ ပန္းေတြကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ .. ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးႀကိဳက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။"
ငါ တတ္ေနတယ္။ က်ဳကြၽယ္လည္း ခဏေလာက္တိတ္သြားၿပီးမွ ဆက္ေျပာတယ္။
" ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံး တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။"
"ဟင္?"
"ကြၽန္ေတာ္ မပိုင္ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ ... အဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားသြားမွာ။"
ၾကည့္ရတာ သူ႔အႀကိဳက္ဆုံးဟာက လြယ္လြယ္ကူကူ ရႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ ငါသိခ်င္တယ္။
"အဲ့ဒါက ဘာလဲ။"
"လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္။"
ကေလးေတြက လွ်ိဳထားရတာကို ႀကိဳက္တာပဲ။ ငါဘယ္လိုေမးေမး သူေျဖမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး။
"အိုး .. မင္း အကူအညီလိုရင္ ငါ့ကိုေျပာေလ။"
"အင္း။"
က်ဳကြၽယ္ အၿပဳံးနဲ႔ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ၿပီးေတာ့ ဒီဖက္လွည့္ၿပီး ငါ့လက္ေမာင္းကိုဖက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အိပ္သြားတယ္။ တေနကုန္ သူဘာေတြစဥ္းစားေနလဲဆိုတာ ဘုရားပဲသိမယ္။
ေနာက္တေန႔ က်ဳကြၽယ္က ငါ့ကို အတင္း လမ္းေပၚ ဆြဲေခၚလာျပန္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ သၾကားပုံေဖာ္ထားတာကိူ တကယ္သေဘာက်ေနပုံပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေဘးဆိုင္က ေရာင္းေနတဲ့ သိုးေမႊးထိုးထားတဲ့ ႏွံေကာင္ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားပုံရတယ္။ အားလုံးက ကေလးကစားစရာေတြခ်ည္းပဲ။ ငါငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာက ငါ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ အဲ့ဒီကစားစရာေတြ ဝယ္မေပးဖူးဘူး။ 'ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား' ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္က အမေတြ၊အေဒၚေတြကပဲ ငါ့ကို ဝယ္ေပးခဲ့တာ။ ေျပာရရင္ ငါက ငယ္ငယ္က အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာ။ သူ႔ေက်ာ္ၾကားမႈေတြကို ငါ့ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ဖုံးသြားလို႔ ငါ့တင္ပါးလုံးလုံးေလးကို ငါ့ရဲ႕ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ဆရာက ႐ိုက္ေသးတယ္။ ၾကည့္ပါလား။ ငါ့ဆရာက အသက္နဲ႔မလိုက္ ဘယ္ေလာက္ ကေလးဆန္လိုက္လဲ။
ငါတို႔ အခု စာေရးသူ ေနာက္ဆုံးတင္ထားတဲ့အပိုင္းကိုေရာက္ခါနီးေနၿပီ။ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ေရွ႕ဆက္ဘယ္လိုေတြလာမလဲ ငါစဥ္းစားေနမိတယ္။ ဇာတ္လိုက္အတြက္ေတာ့ စာေရးသူ ဆက္ေရးေပးမွာမို႔ စိတ္ပူစရာမလိုဘူး။ စာေရးသူ ေႏွးေႏွးေလးေရးလို႔ ေရွ႕ေနာက္မညီျဖစ္မွာေတြကိုလည္း ငါတို႔ကို ထိခိုက္မွာမွ မဟုတ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာမလိုဘူး။ အနာဂတ္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ ငါတို႔မသိေပမယ့္ ေနာက္ခဏတြင္း ဘာျဖစ္မလဲကေတာ့ ငါတို႔သိေနေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ ဇာတ္လိုက္နဲ႔ငါက ဇာတ္ေၾကာင္းတိုးတက္ေစမယ့္ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ရမွာ။ ေျပာရရင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေပါ့။ ၿပီးရင္ ငါတို႔ ဒုတိယေျမာက္ (ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္) အခြင့္အေရးကိုေတြ႕ရမယ္။ က်ဳကြၽယ္က သူ႔အေမသူ႔ကို ခ်န္ထားေပးခဲ့တဲ့ က်င့္ႀကံျခင္းလမ္းၫႊန္ေနာက္လိုက္ေနတာ။ ဆိုလိုခ်င္တာက ေနာက္လာမယ့္ေန႔ေတြက ငါ့အတြက္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေန႔ေတြပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ အိပ္ၾကရေအာင္။
**************************
စာေရးသူမွာေျပာစရာရွိတယ္။
ငါ က်ဳကြၽယ္အစား တုက်ဲ႕လို႔ပဲ ေရးခ်င္ေနတယ္။
_(:3] <)_
ဇာတ္လိုက္ bottom ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေဆးတဲ့ပါဝါက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အားႀကီးတာပဲ။ မ်က္ႏွာေသနဒ့ စိတ္ထဲမွာ အဆင္မျပတ္ေဝဖန္ေနၿပီး အားႀကီးတဲ့ bottom ေလးေတြကို ငါတကယ္သေဘာက်တာ။ ဒါေပမယ့္ ငါအႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ႀကီးတဲ့ yandare top ပဲ။ _(:3] <)_
Yandare က အေကာင္းဆုံးပဲ။
Black house နဲ႔ gory play ကအေကာင္းဆုံးပဲ။
ကမာၻႀကီးရဲ႕သုံးဖက္ျမင္ပုံရိပ္ စိတ္စိတ္ကြဲေၾကသြားတာက အေကာင္းဆုံးပဲ။ ( ဒီမွာ တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ)။
**********
ဘာသာျပန္သူ
ဘယ္လိုေတာင္ တုံးတာလဲ။ ငါထင္တာက ဝတၳဳသန္းခ်ီရဲ႕ အေရးအသားဇာတ္ေၾကာင္းအရေရာ ၊ ဝတၳဳဥပစာစာလုံးေတြနဲ႔ နင္ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနလို႔ေရာ က်ဳကြၽယ္နင့္ကိုႀကိဳက္ေနၿပီဆိုတာ နင္ရိတ္မိေနၿပီထင္တာ။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကစာေရးသူေရ..... တကယ္ႀကီးလား?
*********
ထပ္ဆင့္ဘာသာျပန္သူ
စာေရးသူေျပာထားတဲ့ တုက်ဲ႕ဆိုတာ - အဓိကဇာတ္ေဆာင္နဲ႔ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ျခင္း- ဆိုတဲ့ စာအုပ္က ဇာတ္လိုက္ရႈိေလး တုက်ဲ႕ကိုေျပာတာ။ ျမန္မာဘာသာျပန္လည္းရွိတယ္ေလ။ သိၾကမွာပါ။ ဟိဟိ။