ငါ့ေျပာထားတာေတြကို ၾကည့္ရင္ အရန္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ခဲလဲဆိုတာ မင္းတို႔နားလည္ႏိုင္လိမိ့မယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ဒါေပါ့။ ျပႆနာေတြက ဒါေတြထင္မကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာပဲေနၾကရေအာင္။ ေသခ်ာတာက ဇာတ္ေကာင္ေတြအားလုံးက ဇာတ္ေၾကာင္းအတိုင္းပဲ လိုက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိၾကမွာပဲ။ မင္းအေနနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကာ႐ိုက္တာဆက္တင္ရဖို႔ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဆိုတာ အခုနားလည္ၿပီလို႔ ယူဆတယ္။ အေရးႀကီးဆုံးက ေပက်င္းႏိုင္ငံသားလက္မွတ္လို ဇာတ္လိုက္ေရာင္ဝါရဖို႔က အေရးႀကီးဆုံးဆိုတာကိုေရာေပါ့။ ဒီစကားကိုေတာ့ မင္းတို႔ ေနာက္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနားလည္လာမွာပါ။ ဝတၳဳကမာၻထဲမွာဆိုရင္ ဇာတ္ေကာင္ေတြအားလုံးနဲ႔ အရင္းအျမစ္ေတြ အားလုံးက ဇာတ္လိုက္ဆီမွာ အသုံးေတာ္ခံဖို႔အတြက္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ အသုံးခံရမလဲဆိုတာကေတာ့ စာေရးသူဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ မိခင္ရင္းပီသလဲဆိုတာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်တယ္။ မိခင္ရင္းစာေရးသူရဲ႕ ႏွစ္သက္တာခံရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္က မိေထြးစာေရးသူရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ယွဥ္ၾကည့္လို႔မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္က ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံရလဲဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒီလို ေနာက္ခံေတာင့္ဖို႔ကလည္း အေရးပါတယ္။
အခု ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းေတြေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ငါရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းကို ဆက္တာေပါ့။
ငါေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ဒါက ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာတဲ့ က်င့္ႀကံျခင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္။ ဒီေတာ့ ဒီကမာၻရဲ႕ အဓိကဇာတ္လိုက္ကလည္း ေသခ်ာေပါက္ကို ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာတာပဲေပါ့။ တျခားဝတၳဳေတြက ဇာတ္လိုက္ေပါင္းေသာင္းေျခက္ေထာင္လိုပဲ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ကလည္း တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္အံ့ဩစရာ ေသျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ေသခဲ့ရၿပီး စာေရးသးရဲ႕ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ စိတ္ကူးအတိုင္း ဒီကမာၻမွာ ရွင္သန္ရမယ့္ အခြင့္အေရးရတယ္။ ဇာတ္လမ္းအစက ဒီလို။
ဇာတ္လိုက္ကေလ၊ ဘယ္လိုေသသြားလဲဆိုေတာ့၊ တစ္ရက္ သူက ရထားစီးလာတာ။ ရထားက လမ္းမွာ ေျမၿပိဳၿပီး ရပ္သြားတယ္။ ရထားရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို အေၾကာင္းမွန္းမသိ၊ ရထားတံခါးေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းပြင့္သြားတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ဇာတ္လိုက္ကလည္း ရထားဘူတာကို ေရာက္ၿပီထင္ၿပီး ရထားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရထားက ျမစ္ကူးတံတားတစ္ခုအေပၚမွာ ရပ္ေနတာ။ ဇဋတ္လိုက္ကလည္း အဲ့ဒါကိုမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဇာတ္လိုက္အေနနဲ႔ ေလထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ျမစ္ထဲက်သြားတာေပါ့။ အံ့ဩစရာမေကာင္းစြာနဲ႔ အက်မေတာ္ျဖစ္ၿပီး ငါတို႔ကမာၻဆီ ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာရတာပဲ။
ဒါေပါ့။ ဒီ ဇာတ္လမ္းဆက္တင္က အိမ္သာထဲျပဳတ္က်ေသၿပီး ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ေဝဖန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း မင္းတို႔သေဘာပါပဲ။
ကဲ။ လိုရင္းကလြဲသြားၿပီ။ ဇာတ္လမ္းဆက္မယ္။
ဇာတ္လမ္းက အခုစေနၿပီ။
အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ငါ တကယ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ။
မင္းနားလည္ရမွာက ဒီကမာၻေပၚပ အရာအားလုံးက ဇာတ္လိုက္အတြက္ အသုံးေတာ္ခံဖို႔ပဲ။ ေျပာရရင္ ဇာတ္လိုက္ဆိုတာက ကမာၻႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ရဆုံးသားေလးေလ။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံးက သူ႔ကို ဗဟိုျပဳၿပီး လည္ပတ္ေနရတာ။ ငါ ဒါကို ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိခဲ့ရတာ။ မင္းတို႔ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလားေတာ့မသိေပမယ့္ ၊ ဒီ ခံစားခ်က္၊ ငါက ငါ့ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးလူနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မွာေလ။
ဘာကိုမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဆုံးျဖတ္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါသာ ဇာတ္လိုက္နဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္း ငါ့အေနနဲ႔ ေန႔လည္စာထမင္းဘူးေတြ သိပ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ အလြတ္ခုန္တဲ့ ေလ့က်င့္မႈက်ရႈံးၿပီးရင္ ဇာတ္လိုက္က သူ႔မိသားစုက သတ္တာကို ခံလိုက္ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ထဲ ဝိညာဥ္ကူးေျပာင္းလာလိမ့္မယ္။ အဲ့ကေလးက မိေထြးျဖစ္သူရဲ႕ ေတာထဲမွာ စြန္႔ပစ္တာခံခဲ့ရတာ။ အေၾကာင္းအရင္းက မိသားစု အေမြအႏွစ္ေတြနဲ႔ ဆက္ခံသူကိစၥေတြေၾကာင့္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ မိေထြးက ေတာထဲမွာပဲ သတ္လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ။ ဒီကေလးက အနာဂတ္မွာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္လာမယ္လို႔ မိေထြးက ထင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္လမ္းနဲ႔မဆိုင္တဲ့ အျပင္မွာေတာ့ မိေထြးျဖစ္သူက သိရင္လည္း သိေနခဲ့မွာပဲ။ ထားလိုက္ပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဒီကေလးရဲ႕ဘဝက တအားကို ခက္ခဲလြန္းတယ္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ေသၿပီးတာေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ကို ဇာတ္လိုက္ကို ေပးလိုက္ရတာ။ ဒီအတိုင္း အေျမႇာက္စာဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိေထြးျဖစ္သူက ဘယ္လိုစဥ္းစားမလဲေတာ့ ငါမသိဘူး။ ဇာတ္လမ္းအရသာ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူလည္း ဒီကေလးကို မသတ္ခ်င္ေလာက္ဘူးေလ။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဒါက ငါလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္လမ္းက ဆက္သြားေနရမွာျဖစ္ၿပီး ကေလးကလည္း ေသကိုေသရမွာပဲ။ ဒါမွပဲ ဒီကမာၻရဲ႕ အဓိကဇာတ္လိုက္က ေရာက္လာႏိုင္မွာေလ။
ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆို ဇာတ္လိုက္က ဒီကမာၻကို ဒီေန႔ေရာက္မွာ။ ၿပီးေတာ့ ငါက ဇာတ္လိုက္ကို ေကာက္သြားရမွာ။ ဒီေတာ့ ဒီကမာၻရဲ႕ ခ်စ္သားေလးကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ငါ့မွာ မနက္အေစာႀကီးထဲက ဒီျမစ္ေဘးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ဇာတ္လိုက္က ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ေမ်ာပါလာတာကို ဆယ္ဖို႔ေစာင့္ေနရတာလည္း လြယ္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေႏြရာသီေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ျမစ္ေဘးမွာ ျခင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ သားသားနားနား ငါ့ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္အရဆိုရင္ ငါျခင္အကိုက္ခံရလို႔ လုံးဝမျဖစ္ဘူး။ အကယ္၍ ငါသာျခင္ကိုက္ခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ ဒီေခ်ာေမာခန္႔ညားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ လက္ေတြမွာ ျခင္ကိုက္ဖုအနီစက္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနလိမိ့မယ္။ ဒီလိုဆို အထက္စီးဆန္ၿပီး ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ေခ်ာေမာခန္႔ညား သူေဌးသားလူငယ္ေလးဆိုတဲ့ ငါရဲ႕ပုံရိပ္နဲ႔ မညီေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာကတည္းက ငါ့ကိုယ္ေပၚ ငါ ျခင္မကိုက္ေဆးေတြ ျဖန္းထားတာ။ သုံးေနက်သူေတြဆို သိမွာပါ။ ဒီျဖန္းေဆးေတြက ဘယ္ေလာက္ျဖန္းျဖန္း ဒီလို ျခင္အုပ္လိုက္ႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက သိပ္မရွိဘူးဆိုတာ။ ျခင္ေတြ တအားႀကိဳက္တဲ့ ေသြးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျခင္ကိုက္ခံလိုက္ရရင္ ျခင္ကိုက္ဖုအနီစက္ေတြက ငါ့ကိုယ္ေပၚ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာမွာ။ ေတာ္ေသးတာက အဝတ္ေတြဖုံးထားတဲ့ ေနရာေတြဆို ျခင္ေတြက သိပ္မကိုက္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာေတာင္မွ ငါ့တစ္ကိုယ္လုံးကို အဝတ္ေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ လုံလုံၿခဳံၿခဳံဖုံးထားရၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ္။
ငါေစာင့္ေနရတာ အရမ္းကိုၾကာေနေပမယ့္လည္း စိတ္မရွည္ မျဖစ္မိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါေစာင့္ေနရတဲ့သူက ဒီကမာၻရဲ႕ အဓ္ိကဇာတ္လိုက္ေလ။ ဒါကတကယ္ကို အေရးႀကီးတယ္။ စာေရးသူအေနနဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ႏွိပ္စက္တာက တစ္က႑။ ဇာတ္ေၾကာင္းအျပင္ဘက္မွာ ဇာတ္လိုက္ကို ခက္ခဲေအာင္လုပ္တာက တက႑။
အၾကာႀကီးထပ္ေစာင့္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဟိုးနားေလးမွာ ျမစ္ထဲေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ေမ်ာလာတဲ့ အက်ႌအစေလး လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ငါဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရလဲဆိုတာ စကားနဲ႔ေျပာျပလို႔ေတာင္မရဘူး။ ငါ့ရဲ႕တာဝန္က ေရနစ္ေနတဲ့ဇာတ္လိုက္ကို ကယ္ဖို႔ဆိုေပမယ့္ ငါေရသိပ္မကူးတတ္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အထက္စီးဆန္ၿပီး ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ေခ်ာေမာခန္႔ညားတဲ့ ဒုတ္ိယဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဇာတ္လိုက္ကိုကယ္ဖို႔ ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ၿပီး ျပန္တက္လာတဲ့အခါက် ႂကြက္စုပ္လိုစို႐ႊဲေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ငါ့ရဲ႕ အထက္စီးဆန္ၿပီး ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ေခ်ာေမာခန္႔ညား သူေဌးသားလူငယ္ေလးဆိုတဲ့ ပုံရိပ္က အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါ ေလထဲတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္ၿပီး ျမစ္ထဲက ေက်ာက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုအေပၚေျခခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရထဲေမ်ာလာတဲ့ ဇာတ္လိုက္ကို တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ေကာက္လိုက္တယ္။ မင္းတို႔ ငါ့ကို ရယ္လို႔ရပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ဇာတ္လိုက္က အခု ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ထဲမွာဆိုေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္း အဲ့ေလာက္ေလးမယ္လို႔ မထင္ထားေတာ့ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေရထဲက်မလိုေတာင္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါက ဝတၳဳထဲမွာ ငါ့အေနနဲ႔ ပထမဆုံးေပၚလာတာျဖစ္ေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕စိတ္ထဲ ငါ့ပုံရိပ္ကို စြဲသြားေစမယ့္ အခ်ိန္ေလ။ ဇာတ္လိုက္က လုံးဝကို စို႐ႊဲၿပီး သတိလစ္ေနေတာ့ ငါ့ကိုမျမင္လိုက္တာ တစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့။ အင္း........ အေျခအေနေတြအားလုံးကို သုံးသပ္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕ပုံရိပ္ကို ငါေသခ်ာထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။
သိၾကတဲ့အတိုင္း အရန္ဇာတ္ေကာင္လို႔ေခၚေခၚ ဒုတိယဇာတ္လိုက္လို႔ ေခၚေခၚ ငါ့ရဲ႕ အထက္စီးဆန္ၿပီး ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့စ႐ိုက္က ေခ်ာေမာခန္႔ညားၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ငါ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း အေျခခံထားတာေလ။ ငါ့အလုပ္ထဲက စီနီယာတခ်ိဳ႕ ေျပာသလိုပဲေပါ့။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဒုတိယဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ ပုံရိပ္ရွိရတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဟုတ္လား? ပထမဆုံး မင္းအေနနဲ႔ အရမ္းကို ေခ်ာေမာခန္႔ညားတဲ့ ပုံစံနဲ႔ေပၚလာၿပီး ဘယ္လိုမွ ခန္႔မွန္းလို႔မရႏိုင္ဘူးလို႔ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ ထင္သြားဖို႔လိုတယ္။ ဆက္ၿပီး မင္းရဲ႕ အဆင့္ျမင့္စြမ္းရည္ေတြ၊ အမိုက္စား ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြလည္း ထုတ္ျပရမယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္ မင္းအေနနဲ႔ အဓိကဇာတ္လိုက္ထက္ကို ေခ်ာသထပ္ေခ်ာ၊ မိုက္သထက္မိုက္ေနဖို႔ လိုတယ္။ ဒါမွ ဇာတ္လိုက္ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြက မင္းကိုႀကိဳက္ၾကမွာေလ။ ဒီလို အေျခခံေတြအားလုံးရွိေနမွပဲ အနာဂတ္အတြက္ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ ေျခလွမ္း လွမ္းလို႔ရမွာေလ။
ဒီေတာ့ ငါ ဒီအဓိကဇာတ္လိုက္ကို သယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ အားေတာ့ နည္းနည္းစိုက္ရတာေပါ့။ အေၾကာင္းရင္းကို မင္းတို႔ နားလည္မယ္လို႔ထင္တယ္။ ဒီကေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္တုန္းကမွ အစားေကာင္းေကာင္းမစားရလို႔ ေပါ့ေပါ့ေလးျဖစ္ေနသင့္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ဇာတ္လမ္းအရ ဟန္ျပပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အခုဒီကေလးက ဘယ္လို အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္တာကိုမွ ခံခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ အသက္ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္အ႐ြယ္မွာ သူေသရမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က အေတြးေတြကိုလည္း ငါမသိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္လမ္းအရ ဒီကေလးက ဒီလိုေသရမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ မိေထြးအေနနဲ႔လည္း ဘယ္လိုေတြစဥ္းစားမလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေသၿပီးမွ ရလာတဲ့ ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ တျခားဘာဒဏ္ရာမွ ငါမေတြ႕ရဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိေထြးက ဒီကေလးကို တအားႀကီးေတာ့ မုန္းေနခဲ့မယ္လို ငါမထင္ဘူး။
ဒီလို ေတာင္စဥ္ေရမရ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ ငါ ဇာတ္လိုက္ကို ငါရဲ႕ ေအးခဲေတာင္ထိပ္ ဂိုဏ္းဆီ ျပန္သယ္သြားၿပီး ငါ့အခန္းထဲမွာ ထားထားလိုက္တယ္။ တပည့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါေနရတဲ့ေနရာက တျခားသူေတြထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးၿပီး သီးသန္႔ အိမ္တလုံးနဲ႔ ေနရတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္းပဲရွိတဲ့ တစ္ထပ္အိမ္ေသးေသးေလးပါပဲ။ တျခား ပရိေဘာဂေတြ ဘာေတြလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လူေတြက က်င့္ႀကံျခင္းထဲမွာပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အာ႐ုံစိုက္ဖို႔လိုၿပီး ငါ့အေနနဲ႔လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေနထိုင္မႈအဆင့္အတန္းခြဲမေနဘူးေလ။ ဇာတ္လိုက္ေရာက္လာမွာကို ႀကိဳသိေနေတာ့ ငါႀကိဳၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ရာခင္းေတြခင္းထားခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဇာတ္လိုက္ကို ဒီအတိုင္း ပစ္ထားလိုက္ဖို႔ ျပႆနာမရွိဘူး။ ငါတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ႀကီးက ခုထိသတိလစ္ေနတာကိုေတာ့ ထည့္ေျပာစရာ လိုမယ္မထင္ဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ဒီေလာက္အထိ ႏွလုံးသားမဲ့ၿပီး အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ အနာေတြကို ေသခ်ာကုေပးၿပီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚတင္ၿပီး ငါပဲ ၾကမ္းေပၚမွာ အိပ္လိုက္တယ္။ ေႏြရာသီပဲရွိေသးတာမို႔လို႔ ၾကမ္းက ဒီေလာက္ႀကီးလည္း ေအးမေနဘူး။ ဇာတ္လိုက္က တစ္ကိုယ္လုံးစို႐ြဲေနၿပီးၿပီေလ။ ငါကပါ ထပ္ၿပီး အေအးမိေအာင္လုပ္လိုက္လို႔ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ။ တခါတေလေတာ့ ငါလည္း ငါ့ဘဝက ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲေၾကာင္း ညည္းညဴခ်င္တာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ တစ္ကိုယ္လုံးမွာရွိတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေရမထိဖို႔ေအာင္ ႐ႊံ႕႐ုပ္လိုမ်ိဳး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခက္လိုက္သလဲ။ သူက ငယ္ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သ္ိတယ္မဟုတ္လား။
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စတာ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆို ဒီထက္ပိုၿပီး အခက္အခဲေတြ ႀကဳံလာရဖို႔ပဲ ရွိတယ္။
ဇာတ္လိုက္က သုံးရက္ေျမာက္မွ သတိျပန္ရလာမွာ။ ဒီေတာ့ နစ္ရက္ေလာက္က ဘာဇာတ္ေၾကာင္းမွမရွိပဲ ငါ့အိမ္မွာ လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့တာပဲ။ ဇာတ္လိုက္ဆိုတာမ်ိဳးက ပန္ဒါဝက္ဝံေတြထက္ ရွားပါးၿပီး အဖိုးတန္တယ္ေလ။ ပန္ဒါေတြက ကမာၻေပၚမွာ အမ်ားႀကီးရွိေသးေပမယ့္ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာကိုး။ ယွဥ္လို႔ေတာင္ မရဘူးေနာ္။ တကယ္ တကယ္။ ဒီကမာၻရဲ႕ စာေရးသူက မိခင္ရင္းစာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔ မင္းအေနနဲ႔ စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုရင္ေတာင္ လာၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ကို မွတ္မိေအာင္ ၾကည့္ထားဖို႔လိုတယ္။ ဒါမွ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အျပင္ေနရာေတြမွာ ဇာတ္လိုက္ကို မေတာ္တဆေတြ႕မိတာမ်ိဳးကေန ေရွာင္ႏိုင္မွာေလ။ တျခားဝတၳဳေတြထဲမွာလည္း ဇာတ္လိုက္စိတ္ကိုသြားဆြမိတဲ့ လူဆိုးဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အေျမႇာက္စာဇာတ္ေကာင္ေတြအကုန္ ဇာတ္လိုက္လက္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုေသကုန္လဲဆိုတာ မင္းတို႔သိၿပီးဆိုတာ ငါသိတယ္။ တကယ္ပဲ၊ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုမ်ိဳး ငတုံးအလုပ္ေတြကို မလုက္ေလာက္ဘူး။
ဇာတ္လမ္းအရ ေသဖို႔ကံပါတဲ့လူေတြကေတာ့ သတၱိရွိရွိ ေမာက္မာတဲ့ပုံစံနဲ႔ပဲ ဇာတ္လိုက္ကို လာၾကည့္သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္လူတို႔..... မင္းတို႔ရဲ႕ အနစ္နာခံမႈကို တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္ၿပီး အမွတ္ရေနပါ့မယ္။ ေက်းဇူးပါ။
ဘယ္သူမွေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ မေသခ်င္ၾကေပမယ့္ေပါ့။
ငါ့အိမ္ကိုလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြက ဘယ္လာက္မ်ားလိုက္သလဲဆို သမိုင္းဝင္စံခ်ိန္တင္ေလာက္တယ္။ မ်ားလြန္းအားႀကီးလို႔ ငါ့အေနနဲ႔ အစပိုင္းေလာက္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က ေရခဲ႐ုပ္တုလို ေအးတိေအးစက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီလူေတြကို အဖက္မလုပ္လို႔လည္း ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က ကြဲထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ အားလုံးကလည္း ငါ့ရဲ႕ အခက္အခဲကို နားလည္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ဝင္လာၿပီး ဇာတ္လိုက္ကို ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္က တန္းစီေနတဲ့ လူေတြေအာ္ထုတ္တာခံရၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ကလူက ဝင္လာတယ္။ ဇာတ္လိုက္ကို ၾကည့္တယ္။ ေအာ္ထုတ္ခံရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ဝင္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ သံသရာလည္ေနေတာ့တာပဲ။ ငါ့အေနနဲ႔ ပုံမွန္ ငါ့ၾကမ္းျပင္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပမယ့္ ဒီလို လူအုပ္လိုက္ႀကီးက လာလာေနေတာ့ ၾကမ္းျပင္က တျဖည္းျဖည္း ညစ္ပတ္လာတယ္။ တျခားလူေတြ ဘယ္လိုေတြးေတြး ငါဂ႐ုမစိုက္ေပမယ့္ ငါ့ၾကမ္းျပင္ ညစ္ပတ္ေနတာကို ငါလုံးဝသည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါအားလုံးကို ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ ရလဒ္က ငါ့ျပတင္းေပါက္ကေန မခ်ိတင္ကဲမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ သနားစရာေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ငါ လန္႔ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ေနရာနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ငါ့ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ငါဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။
တတိယေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ငါ အနင္းခံရၿပီး ႏိုးလာတယ္။
ဇာတ္လိုက္ ႏိုးလာမွာက္ို ႀကိဳသိေနတဲ့ ငါက ငါ့အိပ္ရာခင္းေတြကို အိပ္ရာနဲ႔ေဝးေဝးမွာ ထားၿပီးခင္းအိပ္သင့္တာဆိုေပမယ့္ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ ေကာင္းလိုက္ဆိုးလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ညဘက္ေတြဆို ဇာတ္လိုက္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ အိပ္တာက ဇာတ္လိုက္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ ပိုအဆင္ေျပတယ္ေလ။
ငါ့ကို တက္နင္းလိုက္တဲ့ ဇာတ္လ္ိုက္ကေတာ့ ေအာက္မွာ လူရွိေနမယ္လို႔ လုံးဝမထင္ထားတဲ့ပုံပဲ။ အိပ္ရာေပၚက ေနငါ့အေပၚကို ျပဳတ္က်လာတယ္ေလ။ သူ႔ကိုယ္နဲ႔ အေလးခ်ိန္က ငါ့အေပၚ ဝုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာတာ ေတာ္ေတာ္နာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ ခဏေလာက္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲ ငါ့အေပၚပိေနတဲ့ ဇာတ္လိုက္ကို စိုက္ၾကည့္ဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ကပဲ တတိဆိတ္ေနရာကေန စကားစေျပာတယ္။
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။"
***********************
စာေရးသူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္။
ဇာတ္လိုက္ေသသြားတဲ့ ပုံစံက အျပင္မွာလည္း တကယ္ရွိပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ အျပင္က တကယ့္လူကေတာ့ ပထမကမာၻစစ္တုန္းက ၿဗိတိန္စီးပြါးေရးသမားတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဂ်ာမနီရဲ႕ ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ မီးေတြအားလုံး ညဆို ပိတ္ထားရတယ္။ရထားဘူတာက မီးေတြေရာပဲ။ ဒါမွ ဂ်ာမန္ေလတပ္ဖက္က ရွာမေတြ႕မွာေလ။ ဒီစီးပြါးေရးသမားက ရထားနဲ႔သြားေနရင္း ရထားက ရပ္သြားတာ သတိထားမိတယ္ေလ။ အျပင္မွာကလည္း ေမွာင္မဲေနေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဘာကိုမွ မျမင္ရေလဘူး။ ရထားက ရပ္သြားတာဆိုေတာ့ သူလည္း ရထားဘူတာကို ေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ ရထားပလက္ေဖာင္းေပၚဆင္းလိုက္တာ အေပၚက ငါတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ဇာတ္လိုက္လိုပဲ တံတားေပၚကေနျပဳတ္က်ၿပီး ေသသြားရသတဲ့။ တကယ့္အျဖစ္မွန္က တခါတေလ ဝတၳဳထက္ပိုၿပီး ဗ႐ုတ္သုတ္ခႏိုင္တယ္ေနာ္။ _(:3] <)_ ငါ့အေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္က တကယ္ႀကီး ဒီလိုမ်ိဳး ေသသြားရတယ္ဆိုတာ မယုံႏိုင္ေသးဘူး။
********
ဘာသာျပန္သူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဝတၳဳေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သဘာဝမက်တဲ့ လွည့္ကြက္ေတြထဲက လွည့္ကြက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါတို႔ရဲ႕ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ကို မထိခိုက္သေ႐ြ႕အဆင္ေျပတယ္လိုေတာ့ ထင္တာပဲ။
********
ထပ္ဆင့္ဘာသာျပန္သူမွာ ေျပာစရာရွိတယ္။
တျခားေတာ့မသိေပမယ့္ တကယ္ႀကီး အျပင္မွာလည္း ဇာတ္လိုက္ေသတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေသတဲ့လူရွိတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္သာထဲျပဳတ္က်ၿပီးေသတာလည္း တကယ္ရွိမလား ေတြးမိသြား။
စကားမစပ္ အကုန္လုံး ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့မွ စက္က ေၾကာင္ၿပီး အားလုံး ပ်က္သြားတယ္။ TT ဒီေလာက္အရွည္ႀကီးကို ၂ ေခါက္ေတာင္ျပန္လုပ္လိုက္ရဋတယ္။