Irene's POV
Nang maka akyat kami ni Greggy ay pinaupo muna niya ako.
"When was the last time you talked to her? Or invite her to come with you? Or you made lambing sa kanya?"
That made me think for a while. Hindi ko maalala kung kailan. It's been a while since we really talked.
"I-I don't remember. 5? 4 years ago?"
"Why did your closeness stopped?"
"Lumayo siya. She became cold, untouchable, and laging nasa room niya."
"Sa tingin mo bakit naging ganun siya?"
"Hon I don't know. Teka? Why are you asking me these kinds of questions?" I asked him.
"Ako kasi alam ko."
"H-huh?"
"She changed, kasi you also changed. Especially when Celeste came. You never attend her recognition days, you even forget her birthday, you barely know her na."
"Are you telling me that I became unfair?"
"No hon, I'm telling you that because of your actions, she distanced herself because she is hurt. Imagine your mother who is your bestfriend was gone all of a sudden."
"T-Teka hindi ko maintindihan Greggy."
"You became so focused on Celeste that you forgot na may isa ka pang anak na kailangan ka."
Dahil sa sinabi niyang yun, dun ko narealize na oo nga, sobrang maging unfair ako kay Cassy. Dito ko naramdaman ang mga luhang pumapatak galing sa mata ko. Niyakap ako ni Greggy na mas nagpa iyak saakin.
"I-i I'm so sorry. I'm so sorry. I became so insensitive. Sorry. Sorry." He hugged me tighter.
"Try to talk to her later Irene. Maybe she'll listen to you. After all, she is our only daughter. And will always be our one and only. Alright? Talk to her calmly Hon." I just nodded. Inayos ko lang ang sarili ko at lumabas na kami. May pasok pa siya kaya naman umalis na.
Fast Forward...
5pm na wala parin si Cassy. She is supposed to be here 3 hours ago. Nandito ako sa garden and finally nandito na siya. Dire diretso lang siya pumasok sa loob ng bahay at may inabot kay manang at umakyat na. Pinuntahan ko siya sa kanyang kwaarto. Kumatok ako at agad naman niya akong pinagbuksan. Pagkabukas ng kanyang pinto ay bumungad sa akin ang pagod na Cassy. Kita sa mata niya ang pagod, lungkot, at galit.
"H-hey, kumain ka na ba? Are you ok?"
"I ate na. Why? What do you need?" she coldly said. Walang pag aalinlangan ko itong niyakap. Niyakap ko ito ng mahigpit. She did not hug me back but it's ok. I understand.
"U-uhm what are you doing to me?" she asked. Bumitaw ako sa pagkaka yakap sa kanya at nginitian ko siya sabay punas sa mga luha ko. Hinawakan ko ang kanyang mukha at hinalikan ang noo nito (sana all po.) Magsasalita na sana ako ng umiwas siya saakin.
"What do you want?" she sternly asked me.
"A-Anak, balik na tayo sa dati. Balik ka na kay Mommy please." then she laughed. Hindi ko maintindihan
"You are such a joker. No seriously what do you want?" at bumalik na sa kanyang poker face.
"I want my baby back."
"Celeste is there ma."
"N-no mahal ko. I want you back. Baby I am so sorry. H-hindi ko alam na n-nasasaktan ka na. Baby hayaan mo bumawi si Mommy sayo. Please." hinawakan ko ang kamay niya ngunit hinawi niya ito.
"Too late ma. You just lost her. Now do you need something else? If wala I'll be happy if you'll leave me alone muna kasi madami po akong ginagawa." She said without giving me any emotions.
"O-oh ok. Tatawagin nalang kita pag mag didinner na."
"Hindi na ako mag didinner. Busog ako." at sinara niya na ang kanyang pintuan.
Para akong binugbog sa sakit sa mga sinabi niya. Papunta na ako sa kwarto ko. Nanghihina ako pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay. Nabigla ako dahil bigla akong inalalayan ni Greggy at niyakap ng pagkahigpit higpit hanggang makapasok kami ng kwarto.
"I heard everything."
"Hon I can't lose her again. Muntikan na siyang nawala saakin hindi na pwede ulit. Hon please ayaw ko nang maranasan ulit yung sakit na naranasan ko noon." I said and pulled my hair agressively.
"Shhh. Kakausapin ko siya ha? Kakausapin namin siya ng mga anak mo. Promise me you'll make bawi to her talaga. Ok? You rest here hon. Diyan ka muna." tumango lang ako at hinalikan niya ako sa labi. Hindi ko na talaga kakayanin mawala ang anak ko. 8 years ago muntikan na siyang mawala saakin.
(Flashback)
8 years ago.....
Irene's POV
Nandito kami sa bahay ni Greggy napakataas ng lagnat ni Cassy. Manang and Bonget are also here nasa labas sila. Pinupunasan ko lamang si Cassy nang magising ito.
"M-Mommy."
"Yes mahal ko? You have a fever po. What do you need?" nakatingin lamang ito saakin.
"Mommy ouchie! Ouchie! Ouchie!" she pointed her head. Kaya tinabihan ko ito at niyakap.
"Mommy!!" she cried. Hindi ko na alam ang gagawin ko kaya tinawag ko na sila Manang and Bonget. Pagkabalik ko ng room ay nag se-seizure na si Cassy. Bumaba si Greggy para buksan na ang van. Agad ko itong binuhat at sumakay sa Van.
Nandito na kami sa ospital. The doctors are monitoring her heart dahil medyo bumababa ang heart rate niya. May oxygen na nakalagay sa kanya I was just carresing her hair ng biglang tumunog ang mga monitor.
Nagsipasok ang mga doctor at pinipilit kaming palabasin ni Greggy.
"Mahal ko! What's happening?! Teka anak!" Hinila na kami palabas ng mga nurse. I saw them bringing a defibrillator inside Cassy's room.
"Oh God!" I cried. Greggy was hugging me tightly dahil alam niyang papasok ako sa kwarto ng anak ko.
Lumabas na ang mga doctor.
"Doc what happened? How is my daughter?" The doctors looked at me with a sad look.
"M-Ma'am I'm sorry. Time of Death 10:28am." dahil sa narinig ko nanghina ako. Dali dali ako pumunta kung nasaan ang anak ko. Dali dali ko itong binuhat at niyakap. Nanghihina ako kaya napaupo ako sa sahig habang yakap yakap ko ang anak ko. Mainit pa siya. Parang natutulog lang siya.
"NOOOOOO! ANAK PLEASE! MAHAL KO NO!" I was crying. I don't care if naririnig ako ng mga tao. Greggy is just with me also crying. Bonget and Manang are holding me. Nanghihina talaga ako.
"ANAK HINDI PWEDE. PLEASE WAKE UP. MOMMY IS HERE. WE WILL PLAY NA. WE WLL GO TO THE PARK. PLEASE WAKE UP. NO! NO! NO!" Mga good 5 mins kaming nasa sahig umiiyak
"Mhmm" nabigla kaming lahat kaya nagtinginan kami.
"M-mommy." Bigla kong tinignan ang anak ko. Buhay siya. Buhay ang mahal ko. Agad agad lumabas si Manang and Bonget para tawagin ang doctor. Inalalayan ako ni Greggy na tumayo. Ngunit hindi ko parin binibitawan si Cassy kahit nilagay namin siya ulit sa bed. Hinawakan ko ang kanyan mukha at hinalikan ito.
Agad agad pumasok ang mga doctor at chineck siya. Hindi na kami pinalabas ng doctor. Nakayakap ako kay Greggy. Nanghihina parin ako. Hindi ko na kaya pang makipagusap sa mga doctor kaya sina Manang na ang kumausap
Fast Forward...
Nailipat na namin si Cassy sa private room. Katabi ko ito at ayaw niya bumitaw sa pagkakayakap.
"G-Greggy." pagtawag ko sa asawa ko.
"Yes hon?"
"Ayaw ko nang maranasan yung nangyari kanina. Hindi ko kaya Greggy. Hindi ko kakayanin yung sakit." mahina kong sabi at hindi ko na napigilan ang sarili ko na umiyak ulit. Nilapitan niya ako at hinalikan sa noo.
"Hindi na mangyayari hon. Iingatan natin si Cassy. Ok? Tahan na. Magpahinga ka na muna." Tumango na lamang ako at niyakap ng mas mahigpit si Cassy. Hinalikan ko ang ulo nito at ipinikit na ang aking mata.
I will take care of you mahal ko. Mommy will be here always.
End of Flashback...