2022'nin ilk bölümü...
İyi okumalar bebekler🎄
Reha ile arabadan inip hastane kapısının önüne geldiğimizde Reha duraksadı. Arkasını dönüp bana yaklaştı. Ben ondan biraz kısa olduğumdan kafasını eğip maskeme uzandı. Yanlardan açıklık olup olmadığını eliyle kontrol ettiğinde elini omzuma koyup beni kendiyle birlikte hareket ettirdi. Birlikte ilerlerken elini omzumdan çekti.
Hastane kapısından girip koridorda ilerlerken her yer oldukça sessizdi. Muhtemelen buradaki herkes ağır bir biçimde hastalığı taşıdığından veya çoktan ölmüş olduğundandı bu sessizlik. Bu düşünce beni ürkütürken etrafı incelemekten vazgeçerek sadece önümde yürüyen Reha'nın sırtına bakmaya başladım.
Etrafıma bakarken hasta birini veya daha kötüsü ölü birini görmek istemiyordum.
Reha ile koridorun sonuna geldiğimizde asansöre binerek -1'e indik. Reha ara ara arkasına dönüp onu takip edip etmediğimi kontrol ediyordu.
Kapısında kardiyoloji yazan yerde Reha durduğunda bende durdum. Kapıya birkaç saniye baktığımda derin bir nefes alma gereği duydum. Bir hastalığım olabileceği fikri beni gerçekten çok germişti.
"Somay, kardiyolog benim iyi bir arkadaşım seninle de güzelce ilgilenecektir ama... yine de istersen seninle gelebilirim." Sonra kendi kendine kafasını salladı.
"Gelmeyi isterim de..." Reha'ya cevap olarak sadece kafamı salladım. Benimle içeri gelmesine sevinirdim.
Bana ufakça tebessüm etti. Elini açıp bana uzattığında eline baktım. Tereddüt etsem de elimi uzatıp elini tuttum. Reha elimi sıkıca sararken kapıyı tıklattı, ardından açtı.
"Sinan, gelebilir miyiz?" İçeride masasının arka tarafındaki sandalyesinde oturan adam bize bakarak ayağa kalktı.
"Tabiki gelebilirsiniz, Reha." Reha beni içeri çekip kapıyı arkamızdan örttü. Sinan'ın gözleri birleşik ellerimize kaydığında gülümsedi.
"Eşleşmeni benimle tanıştırmaya mı geldin?" Konuşurken sürekli gülümsemişti, sıcakkanlı birine benziyordu.
Reha adama ufak bir gülümsemeyle karşılık verdi. "Keşke öyle olsaydı... Sinan, bu yeni eşleşmem Somay. Somay bu Sinan, bir meslektaşım ve üniversiteden arkadaşım."
Zorlukla gülümsedim ve memnun olduğuma dair bir şeyler geveledim. Sinan masasının önündeki koltukları gösterdi. Reha elimden tutmaya devam ederken beni tekli koltuğun önüne getirdi. Ben yavaşça koltuğa oturduğumda elini çekti ve karşımdaki tekli koltuğa geçti. Sinan da sandalyesine yeniden oturmuştu. Bakışlarını ikimizin de üstünde sırayla gezdirdi. En sonunda tekrardan bana baktı.
"Somay, bir şikayetin mi var?" İç çekerek kafamı salladım. İyi olduğumu duymaya ihtiyacım vardı, sanırım.
"Bana bahsedebilir misin?" Bakışlarım Reha'yı buldu, bana destek olmak ister gibi kafasını salladığında tekrardan Sinan'dan tarafa döndüm.
"Bahsedeyim. Dün gece yarısı gibi yatmaya çekildim. Sonra giyinip yatağıma uzanmıştım. Ortada hiçbir şey yokken kalbim sıkışmaya başladı. Çok yoğundu. Tüm gece geçmek bilmedi. Biraz olsun hafiflediğinde içim geçmiş ama şimdi bile hala kalbimde bir sıkışma hissiyatı var." Endişeyle yüzüne bakarak konuşmuştum ama beni dinlerken Sinan'ın mimikleri hiç değişmemişti.
Göz ucuyla Reha'ya baktı. İlk defa bakışlarında bir değişiklik yakaladım ama ne olduğunu anlayamadım. Tamamen bana döndü. "Seni bir muayene edelim, olur mu?"
Usulca kafamı salladım. Önündeki bilgisayarıyla kısa süreliğine bir şeyler yapıp sordu. "Doğurganlık belgen yanında mı?"
"Evet, yanımda..." Cebime sokuşturduğum doğurganlık belgemi çıkarıp masaya bıraktım. Sinan'ın önüne doğru ittim.
Bilgilerimin bir kısmını bilgisayara geçirdi. Ardından bilgisayarının yanındaki tableti bana uzattı. "Muayenene onay verdiğinle ilgili elektronik imzana ihtiyacım var."
Kafamı aşağı yukarı sallarken tableti elime aldım. Doğurganların doktor muayeneleri oldukça sıkıntılı bir mevzuydu. O yüzden doğurganlar herhangi bir muayeneye bile girdiğinde buna onay verdikleriyle ilgili imza atmak zorundaydılar.
Ben imzamı atıp tableti Sinan'a uzattığımda, Sinan imzayı bilgisayardaki onay formuna aktardı. Sonrasında ayağa kalktı ve arka taraftaki odaya yöneldi.
Durup bana gelmemi işaret etti, Reha'ya baktı. "Reha,.. sende gelmek ister misin?"
Eşleşmem olduğu için muayene sırasında Reha'nın yanımda durmak isteyebileceğini düşünüyor olmalıydı. Özellikle, ikimiz el ele geldiğimiz için de böyle düşünmüş olabilirdi tabi...
Reha'nın bakışları beni bulduğunda gelmesini istediğim için kafamı salladım. Aramızda bir şey geçecekse beni üstsüz gördüğü ilk seferin bu olmamasını tercih ederdim ama... tek başıma gitmek istemiyordum.
Reha ayaklandığında yanıma geldi, elimi tutup beni kaldırdı. Tekrardan el ele yürüdük. Reha ile eşleşmemizin ardından birbirimize en çok temasta bulunduğumuz gün bugündü. Sürekli el eleydik.
Reha önde ben arkada arka tarafa geçtik. İçeride bir yatak bir sürü ilaç dolabı dışında bir şey yoktu. Sinan galoş eldivenler giyip muayene yapacağı aletlerini dezenfekte etti. Herhangi bir virüs olabilirdi, burada.
Reha elimi sıkı sıkıya tutuyordu. Sinan elinde bir aletle bana yaklaştığında tüm vücudum titredi. Hayatımda ilk defa doktora gelmiştim. Etrafta virüs yaygınlığını koruduğundan insanlar ne kadar hasta olurlarsa olsunlar hastaneye gitmeye korkuyorlardı.
Reha bana doğru yaklaştı kulağıma eğildi. "Korkacak bir şey yok, Somay. Buradayım, ben." Dudaklarını hafifçe saçlarıma bastırıp geri çekildi. Ellerimizi de ayırdı.
Sinan saygıyla bizi beklemişti. Reha kendini geriye çektiğinde Sinan bana yaklaştı. Üzerimdeki kazağı gösterirken konuştu. "Bunu çıkarabilir misin?"
Bir yandan gözlerim Reha'nın üstündeyken kafamı salladım. Kazağı üstümden sıyırdım ve içimdeki siyah atletle kaldım. "Bunu da çıkarmama gerek var mı?"
Sinan omuz silkti. "Böyle de durabilirsin." Rahatça durmaya çalışırken Sinan beni muayene etti. En sonunda Reha'nın bakışları da onun üzerindeyken geri çekildi.
Ellerindeki galoşları çıkarırken bana baktı. "Ben içeri geçiyorum. Siz gelince konuşalım." Eldivenlerini çöpe atarken içeriye geçti.
Reha ile ikimiz kaldığımızda yanıma yaklaşarak kazağımı eline aldı. Kazağımı kafamdan geçirip sırayla kollarımı giydirdi. Ona ayak uydurdum, bende.
Elimden tutup beni kaldırdığında yine el ele olacağımızı anladım. Parmaklarımı yine sıkı sıkı sardı. Beni kendine yaklaştırdı. Sinan'ın duymasından çekinir gibi fısıldadı. "İyisin değil mi? Bak yarısından fazlası bitti, bile..."
Kafamı hafifçe önüme eğdim, doktora gelmek çok tuhaf bir histi. Sanki buraya hasta olduğumu bilerek gelmiştim ve Sinan'dan mucizevi bir biçimde beni iyileştirmesini bekliyor gibiydim. Oysaki Reha durumu farklı yorumlamıştı. "Sinan'dan rahatsız mı oldun? Zaten tamamen çıplak değildin ki..."
"Hayır, öyle değil Reha. Sadece gelirken o kadar gergindim ki, şimdi Sinan bana hastasın diyecek gibi hissediyorum. Hastane ortamı da beni rahatsız etti, sanırım. Ürperdim. Anlatabiliyor muyum?"
Reha sakince kafasını salladı, söylediklerime. "Hastane ortamının öyle bir etkisi oluyor tabi,.. sende ilk defa geliyorsun sanırım."
Bunu anlamış olmasına şaşırmamıştım. Nasıl olsa o bir doktordu. Kendi hastaları da oluyordu. Benim ifadelerimden durumu anlaması da doğaldı. "Evet, daha önce hiç hastaneye gelme gereği duymamıştım."
"Korktun da azıcık sanki..." Reha tüm bunları üstüme gelmediğini anlayabilmem için sakin ve sessizce dile getiriyordu. Söylediği hiçbir şeyi diretmiyor ve kesinlik söylemiyordu. Bir açıklık payı bırakıyordu, benim ona cevap verebilmem için...
"Evet ama çok azıcık." Reha bugün sabah beni gördüğünde büründüğü endişeli ve gergin ifadeden sonra, ilk defa dün geceki gibi içten bir şekilde gülümsemişti.
Bana gülümseyerek bakarken küçük bir çocukmuşum gibi saçlarımı karıştırdı. Usulca kulağıma fısıldadı. "Endişe etmene hiç gerek yok, gayet iyisin sen. Sinan'ın yüz ifadesinden de belliydi."
Ben her ne kadar Sinan'ın yüz ifadesinden böyle bir çıkarım yapamamış olsam da Reha'ya güveniyordum.
Bir sonraki bölüm görüşürüüz! Öptüüm<3