DÜZENLENİYOR...
Kaybetmek nedir?
Düşünmek...?
Hissetmek...
KORKMAK?
Korkuyorum.... nefes almak bile zor geliyor. şu an o kadar zor bir durumdayım ki şimdiden geleceğimi planlıyordum.
Yokluğumun varlığımla tepkimesi oksijen ihtiyacımı ender bir hazine çeviriyordu. Nefes alamıyordum...
Bağırmak istiyordum ama yapamıyordum. Bu sefer ellerimden gelen hiçbir şey yoktu. Bedenim bana ihanet ediyordu. Kımıldamak imkansız geliyordu. Bir o kadar da imkanım varmış gibi yakıyordu ciğerlerimi.
Bana o pis elleriyle dokunan adamın yüzündeki maskeyi çıkarmak için, çabalamak istiyordum ama yalnızca yüzümden süzülen yaşları hissetmekle yetinmiştim.
Belki de sonum onun ellerinden olurdu. Bilemiyorum. Belkide sapığım vicdanlıdır...
Tecavüz edip, ömrüme iğnelediği teniyle bırakacak kadar !!!
Kendimde son bir güç hissettim. Ayağa kalkacak kadar değildi elbette ama avucum kadar taşı yerden aldım. 'Aman Allah'ım bu taş ne kadar ağır böyle' ...
İfade etmek istediğim, haykırmak istediğim sözcükler boğazımda düğümlenirken dillendirmek istediklerimi haykırmaktaydı gözlerimden akan ömrüm.
O ise bu durumdan rahatsızlık duymuyor aksine bütün gücünü üzerimde uyguluyordu.
Acı çekişimi umursamıyor, bu durumun ona uygulayacağı vicdan azabından bir haber devam ediyordu.
Aldığım nefesin bilincime yaşattığı son saniyeler tenimin, bedenimin bana ihanetini sessiz çığlıklarıyla vurguluyordu....