បាត់Fanxingពេញមួយថ្ងៃធ្វើអោយPeixinបារម្ភជាខ្លាំងគេក៏បានមករកចាន់នៅពេលព្រឹកព្រលឹមតែម្ដងក្រែងចាន់បានដឹងថាគេទៅណា...
«ចាន់....សុំទោសដែលរំខានឯង»
«លោកPeixinមានការអីដែលបានមកទាំងព្រលឹមបែបនេះ»ចាន់ដើរមកជាមួយអុីប៉ូដែលអុីប៉ូជួយកាន់គេពីក្រោយមក
«គឺឯងមានដឹងថាFanxingគេទៅណាដែលទេ?»
«ហឹមក្រែងគេនៅធ្វើការជាមួយលោកហី»
«អត់ទេម្សិលមិញពេញមួយថ្ងៃមិនឃើញគេទេទាក់ទងទៅក៏មិនបានទៀត»
«ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែលគេអត់បានមករកខ្ញុំផង សាកទៅសួរម៉ាកគេមើលក្រែងគាត់ដឹង»
«តែខ្ញុំមិនស្គាល់ផ្ទះគេទេ»
«បានចាំខ្ញុំអោយអាស័យដ្ឋាន»
«អរគុណឯងហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលតាំងម្សិលមិញ»
«គេមិនកើតអីទេកុំបារម្ភពេក លោកទៅចុះហើយបើបាន
ដំណឹងអីប្រាប់ខ្ញុំផង»
«បាទចឹងខ្ញុំលាទៅវិញសិនហើយ»Peixinក៏បើកឡានចេញទៅតាមអាស័យដ្ឋានដែលចាន់បានអោយ
«ហ្អើយ...សង្ឃឹមថាគ្មានរឿងអីកើតឡើងចំពោះគេចុះ»
«បានហើយកុំបារម្ភពេកអី មកញុំាអាហារពេលព្រឹកមក»
«ហឹម...»
//វីឡារបស់វីលៀម//
«ភ្ញាក់ហើយហេស មោះញុំាអាហារពេលព្រឹក»
"សុីក្បាលលោកស្អីបើជាប់ច្រវ៉ាក់ចឹង"Fanxingប្រឹងរើដៃ
«ចាំខ្ញុំដោះអោយ»វីលៀមដោះច្រវ៉ាក់នៅដៃហើយក៏មក
ដាក់នៅជើងម្ដង
«លែងខ្ញុំទៅ»សម្លេងថើរៗ
«ញុំាអីសិនមក យប់មិញឯងមិនបានញុំាអីទេ»
«លែងខ្ញុំទៅ....ខ្ញុំមិនចង់នៅទីនេះទេ»ពាក្យដដែលៗ
«ហាមាត់មកចាំខ្ញុំបញ្ចុក»វីលៀមធ្វើដូចមិនឮពាក្យដែលFanxingនិយាយ
«ខ្ញុំស្អប់លោក....បើមិនលែងខ្ញុំទេជួយសម្លាប់ខ្ញុំមក»រាងស្ដើងងើយមើលមុខវីលៀម
«ឯងចង់ចេញពីទីនេះណាស់ហេស»វីលៀមយកចាន
បបរទុកលើតុហើយក៏ដើរទៅយកអារបៀបដូចរំពាត់ហ៎
«លោកចង់ធ្វើស្អី?»រាងស្ដើងហាក់ភ័យពេលគេកាន់វាមកជិតខ្លួន គេខំរំខិលដល់ចុងពូកតែវីលៀមទាញជើងគេមកវិញ
«អា៎....ហឹក..ហឹក»វីលៀមយករំពាត់មកមកវាយគូទ
រាងស្ដើង
«ចង់ចេញណាស់មែនទេ?»
«អឹក...ហឹក...ហឹក...ខ្ញុំស្អប់លោក»
«តែខ្ញុំស្រឡាញ់ឯង»
«លោកមិនដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ លោកស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង»
«ខ្ញុំស្រឡាញ់ឯង»
«មានសួរខ្លួនឯងទេ រាល់ថ្ងៃបានធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់»
«........»
«គ្មានចម្លើយ...លោកសប្បាយណាស់ែនទេដែលលោក
បានធ្វើបាបគ្រួសារខ្ញុំ និងខ្ញុំ»
វីលៀមមិនតបគេបែរដើរទៅយកឧបករណ៍រំញ័រមកដាក់
ចូលរបស់រាងស្ដើង...និងដាក់ច្រវ៉ាក់ដៃគេវិញ ហើយគេក៏ទៅអង្គុយលើសាឡុងមើលប្រតិកម្មរបស់Fanxing
ចំណែករាងស្ដើងគេមានអារម្មណ៍ថាពិបាកក្នុងខ្លួនណាស់
ព្រោះវាបានរំញោចធ្វើអោយគេទ្រាំសឹងតែមិនបានតែគេក៏មិនខ្ចីអង្វរអោយវីលៀមឈប់ដែលព្រោះទោះគេអង្វរក៏អាប្រុសអាក្រក់ម្នាក់នេះមិនខ្វល់ ឯវីលៀមនេះជាAphalក៏បានបញ្ចេញPheromonesរឹតតែធ្វើអោយOmegaពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងចំណងខ្លួន
ថែមទៀត។
_____________________
«សួស្ដីអ្នកមីង»
«ចា៎...ត្រូវការអីដែលក្មួយ»
«គឺអ្នកមីងជាម្ដាយរបស់Fanxingមែនទេ?»
«ចា៎ត្រូវហើយ»
«គឺអាសុីងមានបានមកផ្ទះទេម្សិលមិញ»
«ចា៎គឺអត់ទេ គេមិនបានមកទេហើយខ្ញុំទាក់ទងទៅក៏មិនបានទៀតប្រហែលគេរវល់ការងារហើយ អេមុខ
លោកដូចប្រហែលៗ»
«បាទ...ខ្ញុំគឺជាចាហ្វាយរបស់អាសុីងម្សិលមិញគេមិនបានទៅធ្វើការទេ ហើយទាក់ទងក៏មិនបានទើបខ្ញុំមកសួរអ្នកមីងក្រែងគេមានរឿងអី»
«ថាម៉េច?តិចមានរឿងអីកើតឡើងចំពោះកូនខ្ញុំទៅ ម្សិលមិញគេពិតជាមិនបានមកផ្ទះពិតមែន»ម្ដាយFanxing
ភ័យញ័របារម្ភពីកូនប្រុស
«គេមិនបានមកផ្ទះ សួរទៅចាន់ក៏មិនបានទៅទីនោះទាក់ទងក៏មិនបាន អាសុីងតើឯងទៅណាទៅ?»
«ហឹក..ហឹក..សូមព្រះជួយថែរក្សាកូនខ្ញុំផង កុំអោយគេកើតអីអោយសោះ»ម្ដាយFanxingអង្គុយចុះទឹកភ្នែកក៏ហូរ
«អ្នកមីងកុំបារម្ភអី ចាំខ្ញុំប្ដឹងប៉ូលីស និងជួយរកគេអោយ»
«ចា៎អរគុណហើយក្មួយ»
«បាទចឹងខ្ញុំទៅវិញសិនហើយ»
«បើមានរឿងអីទាក់ទងមកមីងផងណា»
«បាទ»
Peixinបើកឡានបណ្ដើរតេទៅចាន់បណ្ដើរ បារម្ភ
ពីអាសុីងមិនស្ទើទេ
ចាន់គ្រាន់ដឹងថាអាសុីងបាត់ខ្លួនគេក៏បារម្ភ និងភ័យណាស់ដែល ព្រោះFanxingតែងតែការពារខ្លួនពេលខ្លួនមានគ្រោះថ្នាក់ឬមានអ្នកធ្វើបាប តែមិនបានប្រាប់យូហាវឡើយ
{ប៉ូអាសុីងបាត់ខ្លួនហើយអូនបារម្ភពីគេណាស់}ចាន់ផ្ញើសារទៅរាងក្រាសក្នុងបំណងចង់អោយគេជួយរក តែអុីប៉ូមិនបានតបទេមើលក៏មិនបានមើលដែលសង្ស័យរវល់ហើយ
ទើបរាងស្ដើងសម្រេចចិត្តចេញទៅការិយាល័យសន្តិសុខ
ដែលធំជាងគេក្នុងទីក្រុងការិយាល័យនោះមានកាម៉េរ៉ាផ្លូវគ្រប់ទាំងអស់ក្នុងក្រុង គេទៅសុំអោយជួយបើកមើល តែបែរជាគ្មានឃើញទៅវិញផ្លូវណាក៏ដូចផ្លូវណាអត់មានសូម្បីស្រមោល។
តែមានកន្លែងមួយដែលកាម៉េរ៉ាត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ធ្វើអោយប៉ូលីស,ក្រុមជួសជុលនិងចាន់ក៏ទៅមើលកន្លែងនោះតែម្ដង ពេលទៅដល់ និងបានពិនិត្យច្បាស់លាស់បញ្ជាក់ថា
កាម៉េរ៉ាកន្លែងនេះត្រូវបានមនុស្សHackចូលនិងធ្វើអោយខូចកាលពីម្សិលមិញ....
នៅកន្លែងនោះជាប្លុកក្រុមហ៊ុនធំៗ មនុស្សកុះករតើអ្នកណាអីក៏ទំនេរមេសមកHack ប៉ូលីសក៏សើបអង្កេតរឿងនេះចាន់ក៏ចាប់ផ្ដើមសង្ស័យពីការបាត់ខ្លួនFanxingផងដែល
ប្រហែលគេអាចនឹងបាត់ខ្លួននៅម្ដុំនឹងក៏ថាបាន...គេក៏ប្រាប់ទៅប៉ូលីសថាមិត្តគេបានបាត់ខ្លួននៅកន្លែងនឹងកាលពី
យប់មិញដូចគ្នា។ខាងប៉ូលីសក៏កាន់តែយល់ច្បាស់ពីគោល
បំណងនៃការHackចូលកាម៉េរ៉ាដែល
រាងក្រាសឃើញសារចាន់ក៏ទាក់ទងមកតែគ្មានអ្នកលើក
ទេព្រោះចាន់មិនបានយកទូរសព្ទមកជាមួយគេភ្លេចនៅការិយាល័យសន្តិសុខឯណោះ។ចំណែកចាន់ស្ទាបរកទូរសព្ទថាទាក់ទងទៅPeixinថាខ្លួនរកបានតម្រុយខ្លះៗហើយតែមិនឃើញភ្លាមៗក៏នឹងឃើញថាភ្លេចនៅកន្លែងសន្តិសុខក៏ជិះតាក់សុីទៅយក
«សុំាណាស់ភ្លេចរបស់សំខាន់ទៅកើត»ចាន់រអ៊ូរម្នាក់ឯង
ប្រហែល២០នាទីទើបមកដល់ព្រោះស្ទះផ្លូវ
«ហេអាល្អិតឯងភ្លេចទូរសព្ទមែនទេ»
«បាទ...ពូមានបានឃើញវានៅកន្លែងណាទេ»
«ណេះ...ខ្ញុំបានឃើញវារោទិ៍ច្រើនដងហើយ»
«បាទអរគុណពូ»បានមកចាន់មកឆែកមើលតែគេមិនបានទាក់ទងទៅអុីប៉ូវិញទេ គេតេទៅPeixin
[អាឡូខ្ញុំចាន់និយាយ]
[ចាន់មានបានដំណឹងអីពីFanxing ទេ]
[អឹម]ចាន់បានរៀបរាប់តាមដំណើររឿងដែលគេដឹង និងសង្ស័យប្រាប់Peixin ពេលនោះអុីប៉ូក៏មកដល់កន្លែងដែលចាន់នៅគេមើលតាមGPSទើបដឹងថាចាន់នៅកន្លែងណា ក្នុងចិត្តខឹងខ្លាំងដែលទៅណាមកណាអត់ប្រាប់ហើយទាក់ទងមកក៏មិនលើកទៀត
«ប៉ូ...បងមិចក៏ដឹងថាអូននៅទីនេះ»ចាន់ដាក់ទូរសព្ទមកនិយាយជាមួយមនុស្សឈរពីមុខគេ
«ចាន់តោះទៅផ្ទះ»រាងក្រាសទាញដៃរាងស្ដើង
«.....»មិនមាត់តែក៏មិនទៅ
«ចាន់អូននៅផ្ទះអោយស្ងៀមតើបានទេ»
«មិត្តអូនបាត់ខ្លួន បងអោយអូននៅអោយស្ងៀម»
«រឿងមិត្តអូនបងចេះចាត់ចែងហើយ អូនចេះបារម្ភ បងក៏ចេះបារម្ភដែល បងបានអោយគេសើប និងជួយរកហើយបើបានដំណឹងបងនឹងប្រាប់អូនភ្លាម»
«បងនាំអូនទៅណា!!»
«ទៅផ្ទះ»
«ប៉ូ...អូនឈឺ»
«ពោះធំប៉ុណ្ណាណីហើយដើររហេរហូតបែបនេះ អូនចង់អោយបងស្ទះទ្រូងស្លាប់មែនទេ?»បើកឡានបណ្ដើររអ៊ូបណ្ដើរ
«អូនចេះការពារខ្លួនហើយ»
«ហើយមិចក៏មកតេមកអូនមិនលើក»
«គឺអូនភ្លេចទូរសព្ទនៅកន្លែងសន្តិសុខ»
«ថ្ងៃក្រោយកុំចឹងទៀតបានអត់ បងបារម្ភពីអូនខ្លាំងណាស់»
មិញខឹងខ្លាំងណាស់តែនៅនិយាយទន់ភ្លន់ដាក់ដដែលព្រោះមិនចង់អោយចាន់ភ័យ
«អូនដឹងហើយ បងឈប់ខឹងទៅណា»
«បងមិនបានខឹង»
«ហឹមមិនខឹងក៏មិនខឹង»
បរិយាកាសចាប់ផ្ដើបស្ងប់ស្ងាតគ្មានអ្នកណានិយាយអីទៀត ចាន់មើលទៅក្រៅ អុីប៉ូផ្ដោតអារម្មណ៍បើកឡាន។មកដល់ផ្ទះអុីប៉ូមិនបានទៅធ្វើការវិញទេ គេនៅយាមចាន់ពេញមួយថ្ងៃទោះចាន់ប្រាប់អោយទៅក៏មិនទៅខ្លាចថាចេញទៅដើររកមិត្តទៀត បារម្ភគឺបារម្ភហើយតែយ៉ាងណាក៏ត្រូវគិតពីខ្លួនឯងដែល....
ថ្ងៃទី២នៃការបាត់ខ្លួនរបស់Fanxing នៅតែគ្មានតម្រុយថាគេនៅឯណា ខាងប៉ូលីសក៏អត់បានដំណឹងដូចគ្នា អុីប៉ូទៅធ្វើការផ្ដែផ្ដាំចាន់ចង់១ម៉ោងថាកុំអោយចេញក្រៅ តែគិតថាគេស្ដាប់ហេស!!!
//រសៀលថ្ងៃទី២//
វីលៀមបើកទូរទស្សន៍អោយFanxingមើលគេដោះ
ច្រវ៉ាក់ដៃចេញតែដាក់នៅជើង សភាពFanxingពេលនេះឡើងទ្រុឌទ្រោមតែម្ដង បើគេមិនសូវញុំាត្រូវនឹងមនុស្សចង្រៃវីលៀមធ្វើបាបព្រឹកល្ងាចទៀត គ្នាឡើងគ្មានកម្លាំងកំហែងរាងកាយសុទ្ធតែស្នាមជាំ ក្រហម.....
ព្រឹកមិញមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅផ្លូវ********
បណ្ដាលអោយមានអ្នកស្លាប់នៅនឹងកន្លែងតែម្ដង គឺក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ និងម្នាក់ទៀតមានវ័យចំណាស់ បើតាមការសាកសួរអ្នកនៅជិតនោះបានអោយដឹងថាក្មេងស្រិីជំទង់ឈ្មោះZhang Lyeyចំណែកអ៊ំស្រីឈ្មោះឈឹង មុីយីហើយពួកគាត់ក៏ជាម្ដាយកូននឹងគ្នា ពិតជាសោកស្ដាយណាស់ចំពោះពួកគាត់ទាំងពីរ ខាងប៉ូលីសកំពុងតាមចាប់
ជនបង្ករហេតុដែលរត់គេចខ្លួន.....
«ម៉ាក់...អាលី...ហឹក..ហឹក»Fanxingហើបមាត់ហៅឈ្មោះម្ដាយខ្លួន និងប្អូនស្រីគេចង់ខ្យល់ពេលឃើញព័ត៌មាននេះ
«បើកទ្វារអ្នកណាក៏បានដែលបើកទ្វារទៅ...ហឹក..ហឹក»រាងស្ដើងចុះពីលើគ្រែវាមកកន្លែងទ្វារដោយសារច្រវ៉ាក់ខ្សែរវាវែងទើបអាចមកដល់ទ្វារបានតែគេគ្មានកម្លាំងដើរទេ
«ម៉ាក់....ខ្ញុំសុំទោស បើកទ្វារទៅខ្ញុំអង្វរ ខ្ញុំចាញ់ហើយ»
Fanxingគោះយ៉ាងណាក៏គ្មានអ្នកមកបើកដែល
២~៣ម៉ោងក្រោយវីលៀមក៏មកបើកទ្វារ«អាសុីងមិចក៏មកអង្គុយត្រង់នេះ»
«សប្បាយចិត្តហើយមែនទេ?»
«អឹម...ឯងនិយាយពីអី»
«សមបំណងលោកហើយ លោកគួតែសប្បាយចិត្តណាស់ហើយ»សម្ដីមួយម៉ាត់ៗបន្លឺតិចៗ
«ខ្ញុំសប្បាយចិត្តរឿងអី»
«កុំធ្វើជាអត់ដឹងអីបានទេ លោកតែងតែធ្វើខ្លួនដូចជាត្រឹមត្រូវមុខមនុស្សគ្រប់គ្នា»
«ខ្ញុំកាន់តែមិនយល់ហើយ»
«ម៉ាក់ និងប្អូនស្រីខ្ញុំពួកគេធ្វើអីខុសហេស ហេតុអីលោក
សម្លាប់ពួកគេ»
«.........»
«ធ្វើបាបខ្ញុំម្នាក់ មិនគ្រប់គ្រាន់ហេស ទាល់តាសម្លាប់គ្រួសារខ្ញុំទាំងមូលទើបលោករីករាយ»សម្លេងថើរៗទឹកភ្នែកហូរមិនឈប់ ក្នុងទ្រូងអួលណែន
«អាសុីងឯងគិតថាខ្ញុំអ្នកធ្វើហេស»
«ត្រូវហើយតើមានអ្នកណាអាក្រក់យង់ឃ្នង់ដូចលោកនោះ»
TO BE CONTINUED!!!!!
Enjoy your Reading ♂︎♂︎