Chapter Three
“And you are?” Napapitlag siya ng marinig ang baritonong boses ng may-ari ng dalawang mga matang iyon. Ipinilig niya ang kanyang ulo upang kahit papaano ay gumana iyon, the guy is tall and absolutely one heck of a good looking guy. Gwapo is the right definition for the man, ruggedly handsome. May ilang facial hair na tumubo sa baba nito at hindi man lang iyon nakabawas sa gandang lalaki ng kaharap.
Napahalukipkip siya ng pasadahan siya ng tingin ng lalaking kaharap niya, tumikhim siya. “Sir, nawawala po kasi ako p-pwede niyo po ba akong tulungan?”
Nag-isang linya ang mga labi nito habang tinitititigan siya at saka napailing nalang at akmang isasara na sana ang pinto ng humarang siya. “Sir please, wala po akong mapupuntahan hindi ko po alam ang lugar na ito. Tulungan niyo po ako.” Nanginginig na ang boses niya sa lamig.
“Sino sa mga kaibigan ko ang nagpadala sa’yo dito?” may halong galit ang boses nito habang hindi siya nilulubayan ng titig.
“Hindi ko po alam ang pinagsasabi niyo nagising nalang po ako na nasa likod ng isang truck na nagdedeliver ng mga bulaklak-.”
He snorted. “Yeah right, you’ll pass as an actress and a screenplay writer. Anong kasinungalingan naman ang sasabihin mo na wala kang maalala, hindi mo alam ang pangalan mo at hindi mo alam kung saan ka nanggaling.” Sarkastikong ani nito and that left her speechless because that is what happening right now. Napatingin lang siya dito, sinalubong niya ang mga mata nito upang kahit papaano ay maiparating niya na hindi siya nagsisinungaling. “Answer me!” she flinched when he yelled at her.
“O-po, wala po akong maalala.”
Pumalatak ito at tumawa ng malakas, nanliliit na tiningnan siya nito bakas sa mukha at mga mata nito ang pandidiri. “The usual stuffs huh?” nalilito na siya sa mga sinasabi nito. Ano ba ang pinagsasabi ng lalaking ito? “Okay fine I’ll play with your game.” At sa isang iglap lang ay natagpuan nalang niya ang sariling hila ng lalaki papasok ng malaking bahay. Napasinghap siya ng hilahin pa siya nito papunta sa loob ng isang silid at itulak sa ibabaw ng kama. Bigla siyang nataranta.
“Ano ang gagawin mo?” kinakabahan niyang tanong.
“Ang bagay na pinunta mo dito. Now, sino sa mga kaibigan ko ang nagpadala sa iyo dito?” mariin siya nitong idiniin sa ibabaw ng kama, bigla itong dumagan sa kanya her body is too small compare to his body and as instinct ang una niyang ginawa ay itulak ito. Pero nahuli nito ang kanyang braso at itinaas ang mga iyon sa ibabaw ng kanyang ulo.
“Bitiwan mo ako!” sigaw niya, she tried kicking him pero masyado itong mabigat sa kanya. Gamit ang kanyang natitirang lakas ay pinilit niyang hilahin ang mga braso niya pero habang pilit niyang hinihila ang mga braso niya ay mas lalo pa nitong hinihigpitan ang hawak sa kanya. “K-kapag hindi mo ako binitiwan sisigaw ako.”
Malakas itong humalakhak at nanunuyang tumingin sa kanya. “Sa tingin mo may makakarinig pa sa iyo dito? My house is the only house within the perimeter, you stepped inside my lair dear-.” Natigilan ito pero agad din namang nagpatuloy. “What is your name?”
Name? Umiling siya. “Ahhhh!” Malakas na tili niya idiin pa nito ang braso niya pakiramdam niya ay mababali na iyon kung ididiin pa niya. Napapikit na siya kasabay ng pagtulo ng luha niya.
“Answer me damn it!”
Humihikbi na siya sa sakit at sa kaba na naramdaman niya. “I don’t my name, please kung ayaw mo akong tulungan hayaan mo nalang akong umalis.” Humihikbing pakiusap niya dito pero tila bingi ito sa pakiusap niya dahil naramdaman nalang niya ang mahigpit na pagtali nito sa kanyang dalawang mga kamay. She tried moving again pero mahigpit na tali nalang ang kaaway niya.
“Kung hindi ka padala ng mga kaibigan ko to suit my needs malamang isa ka sa mga desperadang babaeng gustong maging artista hindi ba?” pinisil nito ang mukha niya gamit ang malaking palad nito. Muli siyang umiling kaya mas lalo siyang nakaramdam ng hilo.
“No.” her voice already cracked, pakiramdam niya ay pinagsakluban na siya ng langit at lupa sa kamalasan na natatamasa niya ng araw na iyon. “Please, don’t.” she uttered. Napa-iyak na siya ng tuluyan.
“You have a talent, you can act now let me see how far you can give for your ambition then.” Bumaba ang mukha nito sa may bandang leeg niya, impit siyang napahiyaw sa ginawa nito. Lahat ng balahibo niya sa katawan ay nagsitayuan sa ginawa nito… hanggang sa dumampi ang labi nito sa pisngi niya papunta sa kanyang mga labi.
Ipinilig niya ang kanyang ulo upang hindi tumama ang labi nito sa kanyang mga labi pero mabilis din naman nitong pinihit at inangkin na ng tuluyan ang kanyang mga labi. Napapikit nalang siya, mukhang kahit saang tingnan wala na siyang kawala sa lalaking humahalik sa kanya. Nakaramdam siya ng pandidiri at habag sa sarili. Natilihan siya ng bumaba ang palad nito sa ibabaw ng kanyang dibdib. May suot pa siyan t-shirt at bra pero tila walang kwenta ang mga iyon dahil ramdam pa rin niya ang init ng palad nito sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Hanggang sa dumako iyon sa laylayan ng kanyang suot na shirt.
“Please… don’t.” bulong niya habang dahan-dahang hinuhubad ng lalaki na hindi ang suot niyang pang-itaas. Gusto niyang itulak ito pero hindi niya magawa dahil nakatali ang magkabilang kamay niya headboard ng kama. Masakit ang kanyang ulo at pakiramdam niya ay malapit na siyang panawan ng ulirat sa sakit sa ulo niya, she can’t point out what part of her head is aching.
“Please huwag mong gawin ito hindi ako katulad ng iniisip mo pakiusap.” Tuluyan ng tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Hindi na niya kayang pigilan pa ang takot sa puso niya. Huminto ang lalaki at tumitig sa kanya akala niya ay hihinto na ito pero hindi dahil nakita niya ang kakaibang ngiti sa mga labi nito na para bang hindi naniniwala sa sinasabi niya. Bagkus ay pinunit nito ang kanyang suot kaya napatili siya ng malakas kasabay ng pagdilim ng kanyang paningin sa tindi ng pagod, takot at sakit na kanyang naramdaman ng mga oras na iyon.
NAKATINGIN lang siya sa calling card na hawak niya kanina pa niya iniisip kung tatawagan ba ang lalaking iyon o kaya naman ay pupuntahan nalang sa opisina. She conducted a brief investigation about him sa tulong na rin ni Karylle. Tanging si Karylle lang ang napagsabihan niya ang tungkol sa lalaking iyon. Kahit si Ainsley ay hindi niya nagawang sabihan ng tungkol doon. Zyrene do have an idea, kilala nito ang lalaki minsan kasi ay tumawag ito sa kanya at sinabing may naghahanap daw sa kanya, she took it for granted pero ngayon tila hindi na siya mapakali sa kaiisip tungkol sa lalaking iyon.
“Aalis ka?” untag ng kakambal niya sa kanya mabilis niyang inipit ang maliit na papel sa loob ng kanyang sketch pad.
“Oo Caleb.”
“Where?”
“Sa mga kaibigan ko.”
Sumimangot ito. “Alam mo iyang mga kaibigan mo kinukuha nila ang lahat ng oras mo na para sa amin.” May himig na pagtatampo nito sa kanya. Tinaasan lang niya ito ng kilay at tinawanan niya ito. She loves her brother and yes may insecurities siya dito pero kapag nakakasama na niya ito ay nawawala na iyon. Her brother is the sweetest guy in the planet.
“Caleb your’e such a jealous guy.” Biro niya. “Ihatid mo nalang ako sa Little Devils kaibigan mo naman si Heinz hindi ba?” ngumiti ito sa kanya tapos ay nangislap ang mga mata, she just rolled her eyes at her twin brother. “She will never like you, you aren’t her type.” She bit the side of her lips ng makita ang pagbagsak ng mukha nito.
“She likes me.”
“She doesn’t like you Caleb dear-.” Natigilan siya ng banggitin niya ang ‘dear’ na endearment. Naalala na naman niya ang Tryker Altamirano na iyon, tumikhim lang siya. “She doesn’t like you.”
“Akala ko ba kapatid kita?”
“She’s also my sister Caleb.”
“Kadugo mo ako siya ay sa pangalan lang saka mo na siya tawaging sister kapag kinasal na kami.” Pikon talaga kahit papaano ang kapatid niya kaya nga ang sarap nitong asarin.
“Sa iba na siya magpapakasal.”
Nanigas ito, “Punta na tayo sa LD nagugutom na ako.” Reklamo ng kapatid niya.
“Kakakain mo lang at saka I changed my mind hindi na ako pupunta doon kailangan kong pumunta sa boutique.” Ngumuso ito at hinila siya.
“Kailangan mong kumain ng sweets dahil nangangayayat kana ako na ang tatawag kay tita Lei na kumain ka pa she will understand.” She rolled her eyes at her poor brother at nagpahila nalang din. They are using her car habang ang driver naman nito ay pinasunod nito. “Wow, this ride is cool.”
“Sa tingin ko rin.” Sang-ayon niya. Pagdating nila sa Little Devil’s ay agad niyang kinuha ang susi mula sa kapatid niya. “Ikaw nalang ang pumasok.”
“Ha?-.” tinapik niya ito sa balikat.
“Kaya mo na iyan you are a big boy now huwag kang masyadong torpe okay?” hinalikan niya sa pisngi ang kapatid bago ito itinulak papasok ng LD. So much for rooting her brother to one of her sisters.
Pumunta siya sa boutique pero hindi naman siya mapakali. Stole your virginity. Napamulagat siya sa naalala niyang sinabi nito, iyon ang dahilan ng kanyang pagkabalisa. How could she give her virginity to him? K-kung ibinigay niya ang sarili niya sa lalaking iyon baka importante ito sa kanya because rules or no rules hindi niya ibibigay ang bagay na importante sa kanya ng ganoon na lang.
Muli niyang tinitigan ang calling card na nasa kanyang mga kamay, she wants to see him and ask him what happened at ng matapos na ang lahat ng kaguluhang ito. Ayaw na niya na nangangapa siya sa dilim, ayaw na niya na may napapanaginipan siyang hindi naman niya maalala. It seems like something inside her is suppressing these memories to come out.
“Aalis ka?” gulat na tanong ng assistant niyang si Loida ng bigla nalang siyang tumayo sa kanyang mesa.
“I need to check on something baka mamayang gabi na ako makabalik.” Paalam niya dito.
“Pero-.” She dash out from her office with one thing in mind, kailangan niyang makausap ang Tryker Altamirano na iyon. She wants to know everything about her lost memories kahit na natatakot siya at kahit na masaktan siya okay lang. Ayaw lang niyang maramdaman ang malaking espasyo sa puso niya.
Pagkarating niya sa malaking TV network slash recording studio ay mabilis siyang lumapit sa receptionist na abala sa pakikipagtalo sa mga babaeng kaharap nito na sa tingin niya ilang segundo nalang mula ngayon ay sisibatin na ng palaso. Mabilis siyang lumapit.
“Excuse me miss-.”
Tiningnan siya ng masama ng babaeng nakikipagtalo sa receptionist. “Ano ba miss nakita mo ng nauna kami sisingit ka pa gusto mo ng away?” hindi niya ito pinansin bagkus ay hinarap ang receptionist.
“I am here to speak with him.” Turo niya sa pangalan ni Tryker na nasa calling card. Tumingin sa kanya ang receptionist na tila ba nagulat na meron siya ng calling card na iyon.
“S-sandali lang Ma’am, tatawagan ko lang ang sekretarya ni Mr. Altamirano.” She nodded and waited. Ilang saglit lang ay bumaling ulit ito sa kanya. “May I know your name ma’am?”
“Chloe. Chloe Claire Santillan.” Inulit ng receptionist ang pangalan niya at bahagya pa itong namutla.
“Mi-miss Chloe, sa twenty floor po ang office ni Mr. Altamirano.”
“Thank you, Miss.” Kinuha niya ang card at sinulyapan ang mga babaeng nakatunganga sa kanya. Inirapan lang niya ang mga ito bago sumakay sa elevator. She made a sign of the cross when she pressed the button. Tiningnan niya ang hitsura niya sa salamin, she is wearing a sleeveless tribal top and a pair of black skinny jeans. Kahit papaano ay presentable naman siyang tingnan. Ting! Iyon na ang hudyat na nakarating na nga siya sa floor kung saan ito naka-opisina.
The floor is so quiet she can only hear her heels clicking on the floor, walang katao-tao doon. Napatingin siya sa buong paligid, it’s well lighted, maganda din ang carpet ng floor at pati na rin ang mga walls and ceilings. May mga pictures ng mga sikat na artista noon at ngayon pati na rin mga recording artist. At may isang pintuan na may nakasulat na CEO.
“Heto na iyon.” bulong niya sa kanyang sarili at kumatok na.
“Get inside.” Her body automatically recognize the owner of the voice, parang mas excited pa nga itong buksan ang pinto keysa sa utak niyang kanina pa nag-iisip. She pushed the door and was greeted by the splendid world inside the mahogany door. The place is undoublty well-designed, kahit na kulay itim at puti lang ang pintura ay maayos iyong napagsama. The furnitures were black and white as well kahit na ang Carpet ay malalaking strips ng pinag-alternate na puti at itim na kulay. And there, the guy who has been haunting her brain for the past few days… Tryker Altamirano is a definition of perfection. He is standing tall and proud with his Armani gray suit, his inner longsleeve doesn’t have any tie on instead nakabukas ang tatlong butones giving her a glimpse of heaven… agad niyang ipinilig ang ulo niya upang alisin ang kahalayan na nasa isip niya.
“Finally.” He said as he starts to walk towards her, unconsciously ay napapahakbang din siya paatras. They are both staring at each other and she can’t deny the attraction she felt towards the guy. Napalunok siya at napaawang ang kanyang labi upang makahinga siya ng maayos. Hindi niya namalayan na nacorner na pala nito ang katawan niya sa katawan nito at sa bagay na nasa likod niya. “What a shame Chloe ikaw ang nagpunta dito pero umaatras ka?” halos gadangkal nalang ang layo ng mukha nito sa mukha niya kaya napabaling siya sa kanan niya. “Same old Chloe.”
“M-Mr. Altamirano I just want to talk to you.” Mariin niyang sabi. Tumitig lang ito sa kanya pero hindi gumalaw. “P-pwede ka bang makausap ng maayos?” Shit! Nagstastutter siya.
“Then talk.”
“In proper, hindi ng ganito.” Frustrated na sigaw niya dito.
“I don’t mind, can’t you remember this is proper for us. We even talk properly while I undress you or when you are on top of me-.” Mabilis niyang tinakpan ang bibig nito at sinamaan ito ng tingin. Tinanggal nito ang kamay niya sa bibig nito at natagpuan nalang niya ang sariling mga labi na magkahinang sa labi nito. Napaungol siya ng pilit nitong buksan ang kanyang mga labi pero tumutol siya.
Hanggang sa maramdaman niya ang palad nito sa bandang tiyan niya paakyat sa kanyang dibdib. Malakas siyang napasinghap and he took the opportunity to insert his tongue inside her mouth. He cupped her face using his palms and pushed his body on hers as she buckled on the wall. Her legs were like jellies melting to his hot, feiry and sensual kisses. She let out a moan which he returned as well. He bit her lower lip and invade her mouth once again, sucking her soul out from her body, melting her inner depths.
She could feel the pressure building inside her body, she could feel the fire starting to eat her alive. He titled her head and pushed his tongue inside her mouth once again, she tried to stifle a moan. All she wants to do right now is to wrap her arms around his neck and pressed her body towards her. Her heartbeat starts to ram inside her chest wanting to come out from the extraordinaire sensation that took in. He increases the pressure as his other hand starts to travel down to her neck.
Hanggang sa hindi na niya nakaya pang pigilan ang emosyon na namuo sa kanyang mga puso. Everything is too much for her, the feeling, the emotion, the kiss and the pain, no wonder her tears were already streaming on her cheeks.
“Why are you crying?” he asked winded from the kiss he gave to her. He caressed her cheeks removing the tears staining her face. “Don’t tell me you aren’t used to it yet?” a glint of pure anger flashes on his black orbs. “We’ve kissed and made out so many times Chloe-.”
“I don’t know!” sigaw niya. “I can’t remember you, I can’t remember! Wala akong maalala please huwag mong guluhin ang utak ko masyado na akong maraming iniisip ngayon huwag mo ng dagdagan please.” Naiiyak na pakiusap niya dito.
“Totoo ngang hindi mo na naalala ang tatlong linggong pinagsamahan natin?” galit pa rin ang tono ng boses nito. Binitiwan siya nito kung hindi lang siya napakapit sa cabinet na nasa tabi niya malamang nasa sahig na siya ngayon.
“I can’t remember ang tanging naalala ko lang ay iyong sumakay ako sa truck na puno ng mga bulaklak and when I woke up nasa hospital na ako. Wala akong maalala sa loob ng tatlong linggong iyon.”
“Pilitin mo!” sigaw nito.
“I tried.” Mahinang usal niya. “I swear I tried pero wala talaga.” Muli siya nitong linapitan at hinawakan sa magkabilang balikat niya. Napangiwi siya sa higpit ng hawak nito sa braso niya. “Bakit ka ba galit na galit sa akin? K-kung nakalimutan ko ang tungkol sa iyo at hindi ko maalala ang sabi ng doctor ko malamang hindi iyon importante.” Mas lalong nanggalaiti ang galit sa mga mata nito. “O kaya naman ay nasaktan ako ng sobra kaya hindi kinaya ng utak ko at pilit nalang itong ibinaon sa limot.” Mabilis siya nitong binitwan ng sabihin niya ang mga salitang iyon.
Walang salitang namutawi sa mga labi nito. “If I gave myself to you hindi ka lang basta-bastang tao hindi ba? I wouldn’t give myself to a stranger na makakalimutan ko lang rin, it matters to me. Kaya kung hindi kita maalala you might have hurt me-.”
Hinampas nito ang kalapit na mesa, sa sobrang lakas ng kalabog pakiramdam niya ay dinig ng buong building ingay na iyon.
“Shut up!” sigaw nito sa kanya making her feel worse. “You shut up.”
“You can’t just shut me up I have the rights to know please sabihin mo sa akin ang lahat.” He snorted and shook his head.
“I won’t tell you, alalahanin mo ang lahat Chloe.” Mariin siya nitong tinitigan. “I can’t bear it anymore sumama ka sa akin.”
“Where?”
“I’ll try to remind you of what you’ve done when you are still with me every single bit of it.”
<<3 <<3 <<3
a/n: Kung nagtataka kayo kung bakit wala ako sa kabihasnan lately, I am pledging for lonesome summer. I turned off my phone as in airplane mode siya, I log-out my facebook accounts iyong dalawa pati na messenger, viber, line, wechat, wattpad lang ang hindi ko inilog-out. Marami ang nagtaka, marami din ang nagtanong kung ano ang nangyari sa akin. Dito ko nalang sasabihin, napagod akong may kasama. Napagod akong may kausap, everyday of life for the past ten months araw-araw akong may kausap nakakapagod din pala no?
Iyong mga kaibigan mo magchachat lang o kaya naman ay magtetext kapag may kailangan I know nasabi ko na ito sa inyo ngayon. And I just found it disappointing at dumarating sa point na kapag nagtetext na sila ay naiinis na ako hanggang sa nagkahawa-hawa na. Kahit na mga katrabaho ko kapag nagtetext or nagmemessage sa facebook ay hindi ko binabasa kasi ayokong may sabihin sila na magiging dahilan kung bakit lalabas ako ng bahay. Ayokong lumabas ng bahay, ayokong masilaw sa init na araw at ayokong dumampi ang init sa aking balat-- OA na ako. Ayoko lang talaga, ayoko muna sa kanila. Bukas ay mapipilitan akong bumangon, magbihis ng maayos at pumunta sa school dahil releasing ng card. At may meeting pa. I hate it. Vacation is a vacation pero kailangan pa naming mag-extend ng 36 days sa school for remedial and unlike sa mga teachers na magka-conduct ng summer class wala kaming extra payment diyan.
Ganito na ba talaga ang deped ngayon, kasalanan na pala ang hindi magbagsak ng mga bata na pumapasok kapag periodical test lang. Kung pwede lang magmura gagawin ko pasalamat sila at hindi ako nagmumura in person. Mas disappointed ako sa gobyeno ngayon, not really the president dahil hindi naman siya ang binoto ko... it's the general. Kaya siguro kahit na admin sa school namin hindi ko feel.
STATUS UPDATE: Ice cream everyone... hindi ako ice cream person kaya siguro nasusuka na ako.
PPS: Thanks for understanding.