လွပတဲ့ေန႔ရက္ေလးတစ္ရက္ကုန္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ရက္တြင္ တစ္ေယာက္ေသာသူေလးကေတာ့ပန္းခ်ီကိုၾကည့္ၿပီးရီခ်င္ေနေလရဲ႕၊
"ပန္းခ်ီ နင့္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါမ်က္စိေနာက္လာၿပီ"
ေမပန္းခ်ီဆိုသည္မွာသူ႔ေမာင္ေတာ္အတြက္ အဝတ္အစားထုတ္ေ႐ြးေပးေနတာအခန္းထဲတြင္လည္းေဘထုပ္လိုမ်ိဳးျပန႔္က်ဲေနေလရဲ႕ သူေမးခ်င္မိပါသည္။ "ငါေဆး႐ုံသြားမွာၾကင္ယာဖက္ေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး"ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ဒါေပမယ့္လည္းသူမေျပာႏိုင္ပါ။
ေနာက္ဆုံးပန္းခ်ီတစ္ေယာက္ၿပဳံးေပ်ာ္ၿပီး သူလိုခ်င္တာေတြခဲ့ၿပီေလအဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အျပာေရာင္ Hoodie ေလးနဲ႔ေဘာင္းဘီမိုးျပာေရာင္ေလးကိုသူမေတြ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္ေမာင္ျဖစ္သူကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ပန္းခ်ီရယ္နင္ရွာတာဒါမ်ား ငါကိုေျပာပါလာငါဗီ႐ိုထဲဘာရွိလဲငါသိတာေပါ့"
"လွ်ာရွည္လိုက္တာဟယ္သြားဒါသြားဝတ္ၿပီးရင္သြားမယ္ အခုနင္နဲ႔ျပေပးမယ့္ဆရာဝန္ကေတာ္႐ုံလူမဟုတ္ဘူးေနာ္သူက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အဂ္လန္မွာဘြဲ႕ရခဲ့တာၿပီးေတာ့သူကျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္အေတာ္ဆုံးဆရာဝန္တစ္ေယာက္သူနဲ႔ကုခြင့္ရဖို႔ကေတာ္႐ုံလြယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ငါမွာနင့္ကိုကုေပးဖို႔ေတာ္ေတာ္ကိုေျပာထားရတယ္သူကတစ္ေန႔မွ ၅ ေယာက္ေလာက္ကုတာ"
သူေရွ႕မွစက္႐ုပ္မႀကီးကေတာ့တစ္တြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာခ်င္ရာေျပာေနသည္။မထူးဆန္းေတာ့ပါညကတည္းကထိုဆရာဝန္ေလးအေၾကာင္းေျပာျပေနတာအခုဆို ၅၆ ခါေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ မိုးသားတစ္ေယာက္လည္းအလြတ္ပင္ရေနေတာ့သည္။
ေပါက္ေပါက္ကိုကားေပၚတြင္လည္းေဖာက္လာခဲ့တာေဆး႐ုံေရာက္သည္အထိပင္ေပါ့~
Sky Hospital
ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္ေသာ္မိုးသားကားေပၚမွဆင္းရန္တြန႔္ဆုတ္ေနသည္။သူရွင္သန္ခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိေပမယ့္လည္း သူခ်စ္ရတဲ့အစ္မေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔အတြက္သူလာခဲ့ရျခင္းသာျဖစ္သည္။
မိုးသားညိဳဆိုသည္မွာငယ္စဥ္ကတည္းကေဆး႐ုံ/ေဆးခန္း/ေဆးႏွင့္ပက္သတ္တာမွန္သမွ်ေၾကာက္တတ္သည္။ထိုသည္ကိုဘာလို႔မ်ားသူ႔လိုလူကိုမွေသျခင္းတရားကေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ရတာလဲဆိုၿပီးပန္းခ်ီတစ္ေယာက္စိတ္ထဲတြင္ေမးခြန္းထုတ္ေနခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီက မိုးသားလက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္၍ ေဆး႐ုံသို႔ဝင္သြားသည္။
ေဆး႐ုံရဲ႕ VIP အေဆာင္မို႔လူအနည္းငယ္သာရွိသည္။ခဏအၾကာ သူနာျပဳတစ္ေယာက္မွာ
"ေမာင္မိုးသားညိဳရွိလားရွင့္ အခန္းထဲကိုဝင္လို႔ရပါၿပီ"
ပန္းခ်ီက အသံၿပဲႀကီးျဖင့္ေအာ္ကာ
"ဟုတ္ဟုတ္လာပါၿပီ"
ေဆး႐ုံရဲ႕အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုထဲဝင္သြားၾကသည္။ေဆး႐ုံရဲ႕အေငြ႕သက္ေလးနဲ႔အတူ ဆရာဝန္ခုံေပၚတြင္ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴေလးကိုဝတ္ဆင္ကာ
ဝင္လာသူထို႔ႏွစ္ဦးကိုအၿပဳံးေလးျဖင့္ႀကိဳဆိုသည္။
Love At first Sight ဆိုတာအခုမွအမွန္လားဆိုၿပီးဝင္လာသူႏွစ္ဦးထဲမွ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ေကာင္ေလးမိုးသားညိဳကစိတ္ထဲကေျပာမိသြားသည္။သူေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ထိုလူသားေလးကိုသူ ျမင္ျမင္ခ်င္းနက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းခ်စ္မိသြားခဲ့ၿပီ~
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္ ခုံေလးတြင္ထိုင္ကာမိုးသားကသူေရွ႕ကသူရဲ႕အၾကည္ဓာတ္ေလးကိုအၾကည့္မပ်က္ၾကည့္လို႔ေနသည္။ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ ေမပန္းခ်ီက ေခ်ာင္းဟန႔္ၿပီး
"ေဒါက္တာရွိန္းသူကေလ ေမေျပာတဲ့တစ္ေယာက္ပါ "
ရွိန္းကၿပဳံးရယ္ၿပီး
"ဟုတ္ကဲ့ဗ် မဂ္လာပါ ကြၽန္ေတာ္က ညီရဲ႕ေရာဂါကိုကုေပးမယ့္ဆရာဝန္ ရွိန္းေနမင္းခပါ"
"ဟုတ္ေဒါက္တာကြၽန္ေတာ္ကမိုးသားညိဳပါ"
"ညီအေၾကာင္းကို မပန္းခ်ီက ေဆး႐ုံမွာေတြ႕တိုင္းေျပာတယ္သူမွာခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုၿပီ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ႕ဆုံရမယ္လို႔မထင္ခဲ့မိဘူး"
မိုးသားတစ္ေယာက္ႏႈတ္ခမ္းကၿပဳံးရယ္ေနေပမယ့္သူရင္ထဲ့မွာေတာ့နာက်င္ေနသည္။သူစဥ္းစားေနသည္က သူဘာလို႔ သူေရွ႕ကအကိုကိုအေစာႀကီးႀကိဳမေတြ႕ခဲ့ရတာလဲလို႔ေပါ့ ကံၾကမၼာကိုပဲနာက်ည္းရမလား ဒါမွမဟုတ္ ေတြ႕ဆုံေစခဲ့လို႔ေက်းဇူးတင္ရမလားသူမသိေတာ့ပါ။
ထို႔ေနာက္သူေရွ႕ကေကာင္ေလးက ဓာတ္မွန္႐ိုက္ရန္ျပင္ေလသည္။ဓာတ္မွန္အေျဖကိုေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္
"ပန္းခ်ီ ငါမနက္ကတည္းကဘာမွမစားခဲ့ရလို႔ငါၾကက္ေၾကာ္စားခ်င္တယ္ဝယ္ေပးပါလား"
"နင္ကလည္းဓာတ္မွန္အေျဖသိၿပီးမွသြားမယ္ေလ"
"လုပ္ပါေနာ္ ေနာ္"
သနားစရာပုံစံေလးနဲ႔မိုးသားညိဳေျပာေနပုံကိုပန္းခ်ီတစ္ေယာက္မက်ရႈံးပဲေနပါ့မလား သူပဲလက္ေျမႇာက္အရႈံးေပးလိုက္ရတာေပါ့။ပန္းခ်ီထြက္သြားၿပီးခဏအၾကာ ရွိန္းကဓာတ္မွန္အေျဖလႊာေလးကိုလက္ကကိုင္လ်က္အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည္။မ်က္ႏွာကေတာ့မနက္ေလာက္ေတာ့မေကာင္းပင္ သူ(မိုး)သိေနသည္အေျဖကသူထင္ထားသည့္အတိုင္းပဲမဟုတ္ေလာ။
"ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ္အေျခေနက အလြန္ဆုံးခံလည္း ၈လ ဟုတ္တယ္တယ္မလား"
ရွိန္းကဓာတ္မွန္စာ႐ြက္ကိုျပ၍အလုံးေလးတစ္လုံးကိုေထာက္ကာ
"ဒီမွာျမင္လား ညီ...ဒါကညီေခါင္းထဲကအႀကိတ္ေလ ညီသာ ေသးေသးေလးကတည္းကသာႀကိဳသိခဲ့ရင္ အကိုကုေပးႏိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္အခုက....."
မိုးသားကတိုးညႇင္းစြာရယ္လိုက္သည္။သူေရွ႕ကေကာင္ေလးကေတာ့သူကိုနားမလည္စြာၾကည့္ေနရွာသည္။ၾကည့္မွာေပါ့ ေသေတာ့မွာသိတာကိုေရွ႕ကအေကာင္ေပါက္ေလးက ဘာမွမျဖစ္သလို႔ရယ္ေနသတဲ့။
"ရတယ္ေဒါက္တာကြၽန္ေတာ္အေျဖကိုသိၿပီးသား
ေဒါက္တာသိလားကြၽန္ေတာ္အရင္တုန္းကဒီေရာဂါစျဖစ္တုန္းကသိသိခ်င္းဆိုရင္ေသပါေစဆိုၿပီးပစ္ထားလိုက္ခ်င္တာ ကြၽန္ေတာ္လို႔ မိဘမဲ့နာမည္မရွိတဲ့စာေရးဆရာေလးရဲ႕ဘဝမွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဟုတ္ေသးပါဘူးေမွ်ာ္လင့္စရာမ်ားဘာရွိႏိုင္အုံးမွာလဲ ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ ကံၾကမၼာကိုအျပစ္တင္ခ်င္လိုက္တာဘာလို႔မ်ားကြၽန္ေတာ္မွာလာျဖစ္ရတာလဲလို႔ေမးခ်င္လိုက္တာ....."
ရွိန္းေနမင္းခတစ္ေယာက္သူေရွ႕ကအေကာင္ေပါက္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးဘာေျပာရမွန္းကိုမသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ဒီေတာ့ဆက္နားေထာင္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"ေမပန္းခ်ီဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ကေလကြၽန္ေတာ္အတြက္ေတာ့အမတစ္ေယာက္လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လိုမိဘမဲ့တစ္ေယာက္ကိုသူပဲငယ္ငယ္ကတည္းကခင္တြယ္လာခဲ့တာပထမေတာ့သူေၾကာင့္ဒီကိုလာခဲ့ရတာဒါေပမယ့္အခုေတာ့မတူေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္အတြက္ဆြဲစရာႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းရွိရင္ေတာင္ရသေလာက္ေလးဆြဲထားခ်င္မိတယ္"
ရွိန္းေနမင္းခကသူေရွ႕ကေကာင္ေလးရဲ႕ပုခုံးေပၚလက္တင္ကာႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"အကိုမင္းကို ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းရသေလာက္ထပ္ဆက္ေပးမွာမင္းမွာအသက္ရွင္ခ်င္စိတ္မ်ားဖို႔ပဲလိုတာပါမင္းကငယ္ပါေသးတယ္(၂၃)ဟုတ္တယ္မလားအဲ့ေတာ့မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြကိုအကုန္စိတ္ႀကိဳက္သာလုပ္ပစ္ၿပီးရင္ ဒီေဆး႐ုံမွာလာေနလွည့္ေနာ္ မဟုတ္ရင္မင္းၾကားထဲ ေခါင္းကိုက္ၿပီးေမ့လဲတာေတြတစ္ျခားeffect ေတြရွိႏိုင္တာမို႔...."
"ဟုတ္ကဲ့ကြၽန္ေတာ္ေဆး႐ုံတက္ပါ့မယ္"
သူလို႔ေဆး႐ုံ/ေဆးခန္း/ေဆးအနံေတာင္ေၾကာက္တတ္ၿပီးမုန္းတဲ့ေကာင္ေလးကေဆး႐ုံတတ္ပါမည္တဲ့လားအရင္တုန္းကသာ သူေၾကာက္လိမ့္မည္အခုအေနျဖင့္သူမွာေၾကာကိစရဘာမွမရွိႏိုင္ေတာ့ပါ သူရင္ဆိုင္ရမွာ ေသျခင္းတရားမဟုတ္ေလာ.....သူရင္ဆိုင္မည္ သူခ်စ္ရတဲ့ အကိုတြက္ေပါ့...
Yuna🌸