ေနနိုင္ သူ့လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ ဖုန္း၏မ်က္ႏွာျပင္ကို လက္ႏွင့္တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ ဆြဲၾကည့္ေနမိသည္ ။ ဖုန္းကိုၾကည့္ေနသည့္ ေနနိုင္၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ေရေသအိုင္တစ္ခုလို တည္ၿငိမ္ေန၏ ။
ဝမ္းနည္းေနလား ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဝမ္းသာေနလားဆိုသည္ကို ေနနိုင္ တစ္ေယာက္သာ သိေပလိမ့္မည္ ။ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံျမည္ေနေသာ ပန္ကာကို ခဏတာမွ်တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းေလးေလးျကီးခ်မိသြားသည္ ။ ပန္ကာသံက အေတာ္ေလးကို နားၿငီးတာပဲ ။ နားၿငီးသက္သာေအာင္ ပိတ္ထားမည္ဆိုေတာ့လည္း ပူအိုက္သည့္ဒဏ္က သိပ္ဆိုးဝါး၏ ။ နားၿငီးခံမလား...အပူဒဏ္ခံမလား
။ ထိုႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို ေ႐ြးရမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေနနိုင္ကေတာ့ နားၿငီးသာ ခံလိုက္ေတာ့မည္ ။ ေရေႏြးထဲထည့္ျပဳတ္ထားသက့ဲသို႔ ပူေလာင္လွသည့္ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ထိုပန္ကာရိွေန၍သာ ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ပလပ္ႀကိဳးကိုတစ္ခါတည္းထိုးၿပီး ဖုန္းကို ၾကည့္ေနသည္မွာ အခ်ိန္ပင္ အေတာ္လင့္သြား၏ ။ အျပင္ဘက္တြင္ အလင္းေရာင္ပင္ မရွိေတာ့ေခ် ။ ေနနိုင္ လက္ထဲမွဖုန္းကို စားပြဲခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး မတ္တတ္ထရပ္၍ အေညာင္းေျပေစရန္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ခဏမ်ွလႈပ္ရွားလိုက္ၿပီးမွ ဝရန္တာဘက္ဆီကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆူညံေနသည့္ အသံမ်ားက နားအတြင္းသို႔ မရပ္မနား ဝင္လာေတာ့သည္ ။
စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ။ ျမင္ေနရတ့ဲ ကားေတြကလဲ စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းသလို လွုပ္ရွားသြားလာေနတ့ဲလူေတြက ပိုၿပီးစိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ။ ထိုလူမ်ားသည္ သူတို႔၏ မိသားစုမ်ားရွိေနသည့္ ရပ္ဝန္းဆီသို႔ အျမန္ျပန္ေနျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။ တြယ္တာရမည့္မိသားစုရွိေနသူမ်ားသည္ သိပ္ကံေကာင္း၏ ။ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလိုက္သည္ႏွင့္ ေခါင္းမူးလာသည္ ။ နံနက္ကတည္းက မည္သည့္အရာကိုမွ ေရေရရာရာ မစားရေသး၍ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။
တစ္ခုခုေတာ့ စားမွျဖစ္မယ္ ။ မဟုတ္ရင္ ေနနိုင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘဲ အနိစၥသေဘာန႔ဲ ကိစၥေခ်ာသြားမွာ ။ နံရံမွာတပ္ဆင္ထားသည့္ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ အခန္းထဲတြင္ ျဖဴ ေဖြးေသာမီးေရာင္မ်ား လင္းထိန္သြားသည္ ။
ထိုအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တိုက္ခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပါ ထင္ရွားစြာျမင္ေတြ႕ရသည္ ။ တစ္ေယာက္တည္း၏ပုံမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ဆံပင္အေရာင္မ်ားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စုံ၏ ။
ခရမ္းရင့္ေရာင္ ၊ အဝါေရာင္ေတာက္ေတာက္ ၊ အစိမ္းေရာင္ ၊ မီးခိုးေရာင္ အစရွိေသာအေရာင္မ်ားကို ဆံပင္တြင္ဆိုးထားေသာ္လည္း
႐ုပ္မဆိုးဘဲ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္ ။ ထိုေကာင္ေလး၏အသားက
သိပ္ျဖဴ ေသာေၾကာင့္လည္းပါသလို ႏုဖတ္ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္လည္း ပါေပလိမ့္မည္ ။ ထိုေကာင္ေလး၏ ဝတ္စားပုံကို ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ကို ေငြေၾကးဥစၥာျပည့္စုံခ်မ္းသာမွန္း သိသာလြန္းလွသည္ ။ ထိုေကာင္ေလးသည္ ေယာက္်ားေလးခ်င္းပင္ ေငးၾကည့္ရေအာင္ကို ေခ်ာေမာျပည္စုံလွသည္ဟု ေျပာရမည္ ။
ေနနိုင္ ထိုပုံမ်ားကို အခ်ိန္ခဏမွ်ရပ္ၾကည့္ၿပီး မီးဖိုခန္းဘက္သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္ ။ ဗိုက္ထဲကို တစ္ခုခုထည့္ရန္အတြက္ မ်က္လံုးကစားမိေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကိုသာ ထမင္းအိုးေဘးတြင္ ေတြ႕ရသည္ ။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို ပန္းကန္တစ္ခုထဲေဖာက္ထည့္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲမွေရေႏြးကို ပန္းကန္ထဲင့ဲထည့္လိုက္ေတာ့ အပူေငြ႕အနည္းငယ္မ်ွပင္ ရိွမေနေခ် ။ ေခါက္ဆြဲကို ေရေအးန့ဲ ေဖ်ာ္စားသလိုပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာ ။ မတတ္နိုင္ ။ ရိွတာကိုပဲ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္စားရမွာေလ ။
ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုယူ၍ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ျပန္ထြက္လာလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ခ်လိဳက္၏ ။ ထို့ေနာက္မွ ေခါက္ဆြဲကို တစ္ဇြန္းၿပီးတစ္ဇြန္းခပ္စားေနေသာ္လည္း အၾကည့္ကေတာ့ နံရံေပၚမွာ ကပ္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားဆီတြင္သာ ။ စား၍ကုန္သြားသည့္ ပန္းကန္အလြတ္ကို ေဘးတြင္ခ်၍ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လဲခ်လိုက္၏ ။ အၾကည့္ကေတာ့ ထိုဓာတ္ပံုမ်ားဆီကေန တစ္လက္မမွ မခြာေပ ။
ေနနိုင္ ထိုေကာင္ေလး၏ဓာတ္ပုံတစ္ပုံခ်င္းစီကို စူးနစ္စြာ ၾကည့္ၿပီး
ႏႈတ္မွ " မနက္ျဖန္က်ရင္ မင္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရေတာ့မယ္
လင္းသန႔္ထည္ဝါ ၊ အျပင္မွာေတြ့ရမ့ဲ မင္းပုံစံက ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ " ဟု တိုးသက္စြာ ေရရြတ္ေနမိသည္ ။
ဗိုက္ထဲကို အစာဝင္သြား၍ျဖစ္မည္ ။ ေနရသည္က ပိုအဆင္ေျပလာသလိုပင္ ။ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း အနည္းငယ္သာ ရွိသည့္ တိုက္ခန္း၏ ဧည့္ခန္းကို မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္ၿပီး ေနနိုင္ ရယ္မိသြားသည္ ။ တစ္ေယာက္တည္း...ေနနိုင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ။ အနားတြင္ သက္ရွိဆို၍ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေတာင္ မရိွေခ် ။ ထိုအခ်ိန္ ေျခရင္းဘက္နံရံေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ အိမ္ေျမႇာင္တစ္ေကာင္ ။ မဆိုးပါဘူး ။ အသက္ရိွေနတ့ဲ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္ရွိေနေသးတာပဲ ။ ေနရာအနွ့ံ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ပင္ မ်က္လံုးမ်ားက ေမွးစင္းလာသည္ ။ စားပြဲေဘးမွာ လိပ္ၿပီးေထာင္ထားသည့္ ဖ်ာကိုပင္ ထယူျပီးမခင္းခ်င္ေတာ့ ။
ဒီအတိုင္းေလးပဲ ခဏအိပ္လိုက္ခ်င္ၿပီ ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ခ့ဲတ့ဲရက္ေတြကလဲ မ်ားလာၿပီဆိုေတာ့ အခုခဏေလး အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ ။ ပက္လက္လွဲေနရာမွ ဓာတ္ပုံမ်ားကပ္ထားသည့္နံရံဘက္ကို ေစာင္းလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ေအာင့္မ်က္သြားရသည္ ။ သို့ေပမ့ဲ အၾကည့္မခြာမိ ။ ထိုပုံမ်ားကို မ်က္လံုးထဲ ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ ၊ ႏွလုံးသားထဲတြင္ စြဲၿမဲေနေအာင္ မွတ္ထားရမည္ေလ ။
***************
ခုနစ္ေပအျမင့္ခန႔္ရွိမည့္ အုတ္တံတိုင္းခတ္ထားသည့္ ၿခံအက်ယ္ႀကီးေရွ႕ ေနနိုင္ မတ္တတ္ရပ္ေနမိသည္ ။ နံနက္အေစာဆယ္နာရီခန႔္သာရွိေသးေသာ္လည္း ရန္ကုန္၏ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေနနိုင္၏ ခႏၶာကိုယ္အႏွ့ံ ေခြၽးမ်ားစိုရႊဲေနသည္ ။
မ်က္ႏွာရွိေခြၽးမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ အက်ႌေအာက္နားျဖင့္သုတ္လိုက္ျပီး အသက္ဝေအာင္ရွုသြင္းလိုက္သည္ ။ထို႔ေနာက္ တပ္ဆင္ထားသည့္ ဘဲလ္ကိုႏွစ္ခ်က္တီးလိုက္၏ ။ ခဏအၾကာ လူဝင္တံခါးအေသး ပြင့္လာၿပီး အသက္ငါးဆယ္ခန႔္ရွိမည့္လူႀကီးတစ္ေယာက္က အျပင္သို႔ထြက္လာ၍
" ဘာကိစၥရွိလို႔လဲကြဲ႕ "
" ကြၽန္ေတာ္ကို ဦးမိ်ုးေက်ာ္ လႊတ္လိုက္တာပါ ၊ လင္းသန္႔ထည္ဝါရ႕ဲ
ကားဒရိုင္ဘာအျဖစ္ လုပ္ရမ့ဲသူပါ "
ထိုလူႀကီးက ေနနိုင့္ကို ေခါင္းအစေျခအဆုံးၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ
" ဆရာမ်ိဳး လႊတ္လိုက္တာကိုး ၊ ဆရာမ်ိဳးလဲ ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္ ၊ ဒါန့ဲ ေမာင္ရင္ရ႕ဲ နာမည္က "
" ေနနိုင္ပါ ၊ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္က ၁၂/လမန******"
" ဟုတ္ၿပီ...ဟုတ္ၿပီ ၊ ေသခ်ာေအာင္လို႔ ေမးရတာပါ ၊ ေခတ္ႀကီးက မေကာင္းဘူးေလ ၊ သားထည္က ေရကူးေနတယ္ ၊ ခဏေတာ့
ေစာင့္ေပးရမယ္ ၊ လာ...လာ...အထဲဝင္ "
ထိုလူႀကီး ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည့္ေနာက္မွကပ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနၿပီး ျမင္သမွ်ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္ ။ မွန္မ်ားႏွင့္အဓိက ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္က လင္းသန႔္ထည္ဝါ၏ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈကို သက္ေသျပေန၏ ။ ေရကူးေနသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း အိမ္၏ ေရွ႕ဘက္တြင္ေတာ့ ေရကူးကန္ရွိမေနေခ် ။ ေလွ်ာက္ေနရင္းႏွင့္ အိမ္၏ေနာက္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေရသံအခ်ိဳ႕ကို အရင္ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႀကီးမားလွသည့္ ေရကူးကန္ကိုပါတစ္ဆက္တည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ေနနိုင့္ကို ေရကူးကန္ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္လာေပးသည့္လူႀကီးက
" ခဏေတာ့ေစာင့္ေနအံုးေနာ္...ေမာင္ရင္ ၊ ဒါန့ဲ ေမာင္ရင့္နာမည္ကို ဘာလို့ေျပာခ့ဲတာလဲ ၊ အသက္ႀကီးေတာ့ မွတ္ဥာဏ္က သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး "
စကားလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္လိုက္သည့္ လူႀကီးကို ေနနိုင္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
" ေနနိုင္ပါ "
" အင္း...အင္း ...ေနနိုင္ ၊ မတ္တတ္္ရပ္ေနရရင္ေညာင္းေနလိမ့္မယ္ ၊ ဟိုခုံေတြမွာ ထိုင္လို႔ရတယ္ေနာ္ ၊ ဦးေလးက သားထည္ေရကူးၿပီးရင္ ေသာက္ဖို႔ ေဖ်ာ္ရည္သြားယူရအံုးမွာ ၊ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါလား "
ထိုလူႀကီး လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပသည္က စီစီရီရီခ်ထားသည့္ သစ္သားကုလားထိုင္ ငါးခုဆီသို့ပင္ ။ ေနနိုင္ ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး
" ကြၽန္ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီးပဲ ေစာင့္ေနပါမယ္ "
ထိုလူႀကီးက အိမ္ဘက္သို႔ျပန္ထြက္သြားသည့္အခါ ေနနိုင္ႏွင့္ လင္းသန႔္ထည္ဝါ ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေနခ့ဲေတာ့၏ ။ ေနနိုင္ ေရကူးကန္ထဲမွာ ေရကူးေနသည့္ လင္းသန႔္ထည္ဝါကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။
အခ်ိန္ခဏၾကာေတာ့ အေစာတုန္းက လူႀကီးသည္ အေအးခြက္တင္ထားသည့္လင္ပန္းကိုကိုင္၍ ေရကူးကန္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာ၏ ။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေရကူးကန္ေပၚသို႔္ တက္လာသည့္ လင္းသန႔္ထည္ဝါ ။ Boxer အနက္ေရာင္ကိုဝတ္ထားသျဖင့္ အသားက ပိုျဖဴ ေနသလို ထင္ရသည္ ။ အျဖဴေရာင္ဆိုးေဆးက အျခားသူမ်ားဆိုးထားလွ်င္ လိုက္ဖက္ခ်င္မွ လိုက္ဖက္နိုင္ေသာ္လည္း လင္းသန႔္ထည္ဝါႏွင့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္လွ၏ ။ ဆံပင္ပိုရွည္လာတာပဲ ။လူျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည့္လအနည္းငယ္အတြင္း ပိုလည္းပိန္သြားသည္ ။ ခ်ပ္ရပ္ပိန္သြယ္ၿပီး ရွည္လ်ားေသာအရပ္ပိုင္ရွင္က ေနနိုင္တို႔ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး ခုံေပၚမွာ အဆင္သင့္တင္ထားသည့္ တဘက္အျဖဴ ေရာင္အႀကီးတစ္ထည္ကိုယူ၍ သူ႕ခါးမွာပတ္လိုက္၏ ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ သူေရွ႕မွာ ရိုရိက်ိဳးက်ိဳးရပ္ေနသည့္လူႀကီးကို
" သူက ဘယ္သူလဲ... ဦးထြန္း "
" ဆရာမ်ိဳး ေျပာထားတ့ဲသူပါ သားထည္ ၊ ေမာင္ေနနိိုင္တ့ဲ "
" ဒရိုင္ဘာေပါ့ ၊ အိုေကေလ...ဦးထြန္းလုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ပါ ၊
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို အင္တာဗ်ဴ းလိုက္အံုးမယ္ "
" ဦးထြန္း မီးဖိုဘက္မွာပဲ ရွိေနမယ္ေနာ္ ၊ သားထည္ တစ္ခုခုလိုရင္
ဦးထြန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ "
လင္းသန႔္ထည္ဝါ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပလိုက္သည္ ။ ဦးထြန္း ယူလာေပးသည့္ အေအးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေသာက္ၿပီး ေက်ာက္ရုပ္က့ဲသို့ ထီးထီးႀကီးရပ္ေနသည့္ ေနနိုင္ဆိုသူကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ အၾကည့္ႏွစ္ခုက စကၠန႔္ပိုင္းမွ် ဆံုသြား၏ ။ ထိုသူ၏ အၾကည့္စူးစူးေျကာင့္ လင္းသန္႔ထည္ဝါ အလိုမက်ျဖစ္သြားမိျပီး ပံုေဖာ္ထားသက႔ဲသို႔ အခ်ိဳးက်လွသည္႔ မ်က္ခံုးနက္နက္နွစ္ခုက ထိစပ္လုမတတ္ နီးကပ္သြားသည္ ။ ဘာလဲဟ... ဒီလူအၾကည့္ကရဲလိုက္တာ ။ ဒါေပမ့ဲ အဲဒီလူရ႕ဲအၾကည့္က အဓိပၸါယ္ေဖာ္ဖို႔ ခက္ေနသလိုပဲ ။
ထိုအခ်ိန္၌ အာရံုမစိုက္မိ၍ လင္းသန္႔ထည္ဝါ အေအးသီးသြားၿပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသြားသည္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ရ၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္ထြက္လာ၏ ။ သို႔ရာတြင္ ေနႏိုင္ဆိုသူက ယခုထိကို မလႈပ္႐ွားေသးေခ် ။ ကိုယ့္အလုပ္႐ွင္ျဖစ္လာမည့္သူကို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ဂ႐ုစိုက္သင့္သည္ေလ ။ အခုလိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနတာကိုေတာ့ မ်က္မုန္းက်ိဳးမိသြားၿပီ ။ လင္းသန္႔ထည္ဝါဆိုတာ အနားမွာရိွတ့ဲသူတိုင္းက ဖူးဖူးမႈတ္ အလိုလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာမညိဳရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ခံရတ့ဲ လူသားတစ္ေယာက္ေလ ။
ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီး အသည္းအသန္ေခ်ာင္းဆိုးေနသည့္ လင္းသန္႔ထည္ဝါကို ေနနိုင္ ဤအတိုင္းသာ ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ဆံပင္မ်ားတြင္ ခိုသီးေနေသာေရမ်ားက ယခုထိကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚ
က်ေနဆဲပင္ ။ ေရကူးထား၍ အနည္းငယ္နီေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ေသာေျကာင့္ ပိုၿပီးနီရဲသြားသည္ ။ နီေစြးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏုေထြးေထြးကလည္း သြားျဖဴ ျဖဴ ႏွင့္ဖိကိုက္ခံလိုက္ရ၍ ပိုၿပီးနီရဲလာ၏ ။ ေနႏိုင္ကိုလွမ္းၾကည့္လာသည့္ အၾကည့္မ်ားကလည္း သားရဲတစ္ေကာင္က့ဲသို႔ ေသြးဆာေနသည္ ။
ျဖဴ သြယ္႐ွည္လ်ားသည့္လက္ညိဳွးကို ေနႏိုင္ဆီသို႔ ဦးတည္ၿပီး
" ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္လံုး ဒီေလာက္ေခ်ာင္းဆိုးေနတာကို တစ္ခုခုလုပ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္မရိွဘူးလား ၊ ကိုယ္က ခင္ဗ်ားရ႕ဲ အလုပ္႐ွင္ေနာ္ "
ထိုသူ၏ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီးစိတ္ဆိုးလာမိသည္ ။တစ္ခုခုဆိုလ်ွင္ ေဒါသမထိန္းႏိုင္သည့္သူပီပီ ႐ုတ္တရက္ပင္ ထိုလူရပ္ေနသည့္ေနရာဆီကို ေရာက္ရိွသြားၿပီး ထိုလူ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း
" ခင္ဗ်ား... နားပင္းေနလား ၊ နားကႏွစ္ဖက္စလံုးကန္းေနတာလား ၊ ဒီေလာက္ေျပာေနတာကိုေတာင္ ေသမလိုရပ္ေနရလား ၊ ဦးမ်ိဳးကလဲ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို လႊတ္လိုက္လဲမသိဘူး ၊ ဒီေလာက္ေျပာထားရက္န႔ဲ ၊ ဒါေလးကိုေတာင္ အဆင္ေျပေအာင္မစီစဥ္ေပးႏိုင္ဘူး ၊အား...စိတ္တိုလိုက္တာကြာ ၊ ေစာေစာစီးစီး အကုသိုလ္ေတြပဲ ၊
ဒီမွာ ကိုယ္ တစ္ခါတည္းေျပာလိုက္မယ္ ၊ ဒီေလာက္လစာေကာင္းတ့ဲ အလုပ္ကိုျမဲေနခ်င္ရင္ ကိုယ္န႔ဲ အဆင္ေျပေအာင္ေနမွ ရမွာ ၊ အခုလိုေခ်မိုးေနတ့ဲပံုစံန႔ဲဆိုရင္ေတာ့ လာရာလမ္းက ျပန္လွည့္ၿပီး...
ဒိုးလိုက္ေတာ့ "
ေဒါသအျပည့္ႏွင့္စကားေျပာေနျခင္းေၾကာင့္ လင္းသန္႔ထည္ဝါ၏ ဆံပင္မွ ေရအခ်ိဳ႕က ေနႏိုင့္ကိုယ္လံုးကို လာစင္သည္ ။ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုက နီးကပ္လြန္းေန၍ လင္းသန္႔ထည္ဝါ၏ ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚတြင္ ရိွေနသည့္ မွ့ဲနက္သံုးလံုးကိုပါ ထင္ထင္႐ွား႐ွားျမင္ေနရသည္ ။ အသားျဖဴ လြန္းသျဖင့္ ထိုမွ့ဲနက္မ်ားက ပိုၿပီးထင္႐ွားေန၏ ။
ေနႏိုင္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားၿပီး
" ကြၽန္ေတာ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္... ကိုလင္းသန္႔ထည္ဝါ ၊ ကြၽန္ေတာ္က
လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့လို႔ပါ ၊ ေနာက္တစ္ခါ ကိုလင္းသန္႔ထည္ဝါ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မ့ဲကိစၥေတြ ထပ္မျဖစ္ေစရပါဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္ "
ေနႏိုင္ ထိုသို႔ေျပာလိုက္မွသာ ေက်နပ္သြားဟန္ရၿပီး
" ကိုယ့္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္လို႔ ခင္ဗ်ား မနစ္နာေစရပါဘူး ၊ ကိုယ့္အေပၚကိုသာ သစၥာရိွရိွ အလုပ္လုပ္ေပး ၊ လစာအျပင္ အပိုေဘာက္ဆူးပါ ကိုယ္ေပးမယ္ "
ဟုတ္တာေပါ့ ။ လင္းသန္႔ထည္ဝါက အရာရာကို ပိုက္ဆံန႔ဲပဲ ေျဖ႐ွင္းတတ္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္ေလ ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကို လင္းသန္႔ထည္ဝါ လုပ္လိုက္သည္ျဖစ္ပါေစ ေနာက္ကေန လိုက္ၿပီးေျဖ႐ွင္းေပးမည့္ လူအား ၊ ေငြအားက လင္းသန္႔ထည္ဝါတြင္ အျပည့္ေပ ။
အရပ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုးခ်င္းကေတာ့ ကြာဟလွ၏ ။ လင္းသန္႔ထည္ဝါက ဖေယာင္း႐ုပ္ေလးက့ဲသို႔ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွသည့္ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ေနႏိုင္ကေတာ့ ေတာင့္တင္းသန္မာသည့္ကိုယ္လံုးမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္သည္ ။
လင္းသန္႔ထည္ဝါက ေနႏိုင္၏ပခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ၿပီး
" ကိုယ္ ဦးထြန္းကို လႊတ္လိုက္မယ္ ၊ ခင္ဗ်ားေနရမ့ဲေနရာကို သူျပေပးလိမ့္မယ္ ၊ ကိုယ္က ပ်မ္းမ်ွ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္မွ ႏိုးတတ္တယ္ ၊ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ ခင္ဗ်ားပါ ႏိုးေနရင္ရၿပီ ၊ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ခင္ဗ်ား အလုပ္ဝင္ေပါ့ ၊ လိုအပ္တာေတြေတာ့ ေနာက္မွ ကိုယ္ေျပာျပမယ္ "
ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သြားသည့္ လင္းသန္႔ထည္ဝါ ။ ထိုအခါမွသာ ေနႏိုင္ ကိုယ့္ပခံုးကို လက္ႏွင့္ အၾကမ္းပတမ္းသုတ္လိုက္မိသည္ ။ မႀကိဳက္ဘူး ။ လံုးဝမႀကိဳက္ဘူး ။
လင္းသန္႔ထည္ဝါက သူ႔ကို အခုလိုမ်ိဳး ထိကိုင္လိုက္တာကိုလဲ မႀကိဳက္ ။
ထိုေကာင္ေလး၏ အေငြ႔အသက္မ်ားရေနသည္ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ သေဘာမေတြ႔ေခ် ။
ခက္ခဲလွ၏ ။
Unicode
နေနိုင် သူ့လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသည့် ဖုန်း၏မျက်နှာပြင်ကို လက်နှင့်တစ်ချက်ချင်းစီ ဆွဲကြည့်နေမိသည် ။ ဖုန်းကိုကြည့်နေသည့် နေနိုင်၏ မျက်နှာသွင်ပြင်သည် ရေသေအိုင်တစ်ခုလို တည်ငြိမ်နေ၏ ။
ဝမ်းနည်းနေလား ။ သို့တည်းမဟုတ် ဝမ်းသာနေလားဆိုသည်ကို နေနိုင် တစ်ယောက်သာ သိပေလိမ့်မည် ။ တဂျစ်ဂျစ်အသံမြည်နေသော ပန္ကာကို ခဏတာမျှတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းလေးလေးကြီးချမိသွားသည် ။ ပန္ကာသံက အတော်လေးကို နားငြီးတာပဲ ။ နားငြီးသက်သာအောင် ပိတ်ထားမည်ဆိုတော့လည်း ပူအိုက်သည့်ဒဏ်က သိပ္ဆိုးဝါး၏ ။ နားငြီးခံမလား...အပူဒဏ္ခံမလား
။ ထိုနှစ်ခုထဲက တစ္ခုကို ရွေးရမည်ဆိုလျှင်ဖြင့် နေနိုင်ကတော့ နားငြီးသာ ခံလိုက်တော့မည် ။ ရေနွေးထဲထည့်ပြုတ်ထားသက့ဲသို့ ပူလောင်လှသည့် တိုက်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းထဲမှာ ထိုပန်ကာရှိနေ၍သာ နေထိုင်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည် ။
ပလပ်ကြိုးကိုတစ်ခါတည်းထိုးပြီး ဖုန်းကို ကြည့်နေသည်မှာ အချိန်ပင် အတော်လင့်သွား၏ ။ အပြင်ဘက်တွင် အလင်းရောင်ပင် မရှိတော့ချေ ။ နေနိုင် လက်ထဲမှဖုန်းကို စားပွဲခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်၍ အညောင်းပြေစေရန် ခန္ဓာကိုယ်ကို ဟိုဘက်သည်ဘက် ခဏမျှလှုပ်ရှားလိုက်ပြီးမှ ဝရန္တာဘက္ဆီကို ထွက်လိုက်တော့ ဆူညံနေသည့် အသံမ်ားက နားအတွင်းသို့ မရပ္မနား ဝင်လာတော့သည် ။
စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ။ မြင်နေရတ့ဲ ကားတွေကလဲ စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းသလို လှုပ်ရှားသွားလာနေတ့ဲလူတွေက ပိုပြီးစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတယ် ။ ထိုလူများသည် သူတို့၏ မိသားစုများရှိနေသည့် ရပ်ဝန်းဆီသို့ အမြန်ပြန်နေခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။ တွယ်တာရမည့်မိသားစုရှိနေသူများသည် သိပ်ကံကောင်း၏ ။ ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်သည်နှင့် ခေါင်းမူးလာသည် ။ နံနက်ကတည်းက မည်သည့်အရာကိုမှ ရေရေရာရာ မစားရေသး၍ ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။
တစ်ခုခုတော့ စားမှဖြစ်မယ် ။ မဟုတ်ရင် နေနိုင် လုပ်ချင်တာတွေ မလုပ်ရတော့ဘဲ အနိစ္စသဘောန့ဲ ကိစ္စချောသွားမှာ ။ နံရံမှာတပ်ဆင်ထားသည့် မီးခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့မှ အခန်းထဲတွင် ဖြူ ဖွေးသောမီးရောင်များ လင်းထိန်သွားသည် ။
ထိုအလင်းရောင်ကြောင့် တိုက်ခန်းနံရံမှာ ကပ်ထားသည့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်၏ ဓာတ်ပုံများကိုပါ ထင်ရှားစွာမြင်တွေ့ရသည် ။ တစ်ယောက်တည်း၏ပုံများဖြစ်သော်လည်း ဆံပင်အရောင်များကတော့ တော်တော်စုံ၏ ။
ခရမ်းရင့်ရောင် ၊ အဝါရောင်တောက်တောက် ၊ အစိမ်းရောင် ၊ မီးခိုးရောင် အစရှိသောအရောင်များကို ဆံပင်တွင်ဆိုးထားသော်လည်း
ရုပ်မဆိုးဘဲ ကြည့်ကောင်းလှသည် ။ ထိုကောင်လေး၏အသားက
သိပ်ဖြူ သောကြောင့်လည်းပါသလို နုဖတ်ချောမောလှသည့် မျက်နှာလေးကြောင့်လည်း ပါပေလိမ့်မည် ။ ထိုကောင်လေး၏ ဝတ္စားပုံကို ကြည့်လိုက်သည်နှင့်ကို ငွေကြေးဥစ္စာပြည့်စုံချမ်းသာမှန်း သိသာလွန်းလှသည် ။ ထိုကောင်လေးသည် ယောက်ျားလေးချင်းပင် ငေးကြည့်ရအောင်ကို ချောမောပြည်စုံလှသည်ဟု ပြောရမည် ။
နေနိုင် ထိုပုံမ်ားကို အချိန်ခဏမျှရပ်ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းဘက်သို့ ဆက်လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ ဗိုက်ထဲကို တစ်ခုခုထည့်ရန်အတွက် မျက်လုံးကစားမိတော့ ခေါက်ဆွဲခြောက်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကိုသာ ထမင်းအိုးဘေးတွင် တွေ့ရသည် ။ ခေါက်ဆွဲခြောက်ကို ပန်းကန်တစ်ခုထဲဖောက်ထည့်ပြီး ဓာတ်ဘူးထဲမှရေနွေးကို ပန်းကန်ထဲင့ဲထည့်လိုက်တော့ အပူငွေ့အနည်းငယ်မျှပင် ရှိမနေချေ ။ ခေါက်ဆွဲကို ရေအေးန့ဲ ဖျော်စားသလိုပဲ ဖြစ်နေတော့မှာ ။ မတတ်နိုင် ။ ရှိတာကိုပဲ ဗိုက်ပြည့်အောင်စားရမှာလေ ။
ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ကိုယူ၍ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ပြန်ထွက်လာလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ချလိုက်၏ ။ ထို့နောက်မှ ခေါက်ဆွဲကို တစ်ဇွန်းပြီးတစ်ဇွန်းခပ်စားနေသော်လည်း အကြည့်ကတော့ နံရံပေါ်မှာ ကပ်ထားသည့် ဓာတ်ပုံများဆီတွင်သာ ။ စား၍ကုန်သွားသည့် ပန်းကန်အလွတ်ကို ဘေးတွင်ချ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို လဲချလိုက်၏ ။ အကြည့်ကတော့ ထိုဓာတ်ပုံများဆီကနေ တစ်လက်မမှ မခွာပေ ။
နေနိုင် ထိုကောင်လေး၏ဓာတ်ပုံတစ်ပုံချင်းစီကို စူးနစ္စြာ ကြည့်ပြီး
နှုတ်မှ " မနက်ဖြန်ကျရင် မင်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ရတော့မယ်
လင်းသန့်ထည်ဝါ ၊ အပြင်မှာတွေ့ရမ့ဲ မင်းပုံစံက ဘယ်လိုဖြစ်နေမလဲ " ဟု တိုးသက္စြာ ရေရွတ်နေမိသည် ။
ဗိုက်ထဲကို အစာဝင်သွား၍ဖြစ်မည် ။ နေရသည်က ပိုအဆင်ပြေလာသလိုပင် ။ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်း အနည်းငယ်သာ ရှိသည့် တိုက်ခန်း၏ ဧည့်ခန်းကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ပြီး နေနိုင် ရယ်မိသွားသည် ။ တစ်ယောက်တည်း...နေနိုင် တစ်ယောက်တည်းပဲ ။ အနားတွင် သက်ရှိဆို၍ ကြောင်တစ်ကောင်တောင် မရှိချေ ။ ထိုအချိန် ခြေရင်းဘက်နံရံပေါ်တွင် တွေ့လိုက်ရသည့် အိမ်မြှောင်တစ်ကောင် ။ မဆိုးပါဘူး ။ အသက်ရှိနေတ့ဲ အိမ်မြှောင်တစ်ကောင်ရှိနေသေးတာပဲ ။ နေရာအန့ှံ လျှောက်ကြည့်နေသောအချိန်တွင်ပင် မျက်လုံးများက မှေးစင်းလာသည် ။ စားပွဲဘေးမှာ လိပ်ပြီးထောင်ထားသည့် ဖျာကိုပင် ထယူပြီးမခင်းချင်တော့ ။
ဒီအတိုင်းလေးပဲ ခဏအိပ်လိုက်ချင်ပြီ ။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မပျော်ခ့ဲတ့ဲရက်တွေကလဲ များလာပြီဆိုတော့ အခုခဏေလး အိပ်လိုက်တော့မယ် ။ ပက်လက်လှဲနေရာမှ ဓာတ်ပုံများကပ်ထားသည့်နံရံဘက်ကို စောင်းလိုက်တော့ ရင်ထဲတွင် တစ်ချက်အောင့်မျက်သွားရသည် ။ သို့ပေမ့ဲ အကြည့်မခွာမိ ။ ထိုပုံမ်ားကို မျက်လုံးထဲ ၊ ဦးနှောက်ထဲ ၊ နှလုံးသားထဲတွင် စွဲမြဲနေအောင် မှတ်ထားရမည်လေ ။
***************
ခုနစ်ပေအမြင့်ခန့်ရှိမည့် အုတ်တံတိုင်းခတ်ထားသည့် ခြံအကျယ်ကြီးရှေ့ နေနိုင် မတ်တတ်ရပ်နေမိသည် ။ နံနက်အစောဆယ်နာရီခန့်သာရှိသေးသော်လည်း ရန်ကုန်၏နေအပူရှိန်ကြောင့် နေနိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အန့ှံ ချွေးများစိုရွှဲနေသည် ။
မျက်နှာရှိချွေးများကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် အကျႌအောက်နားဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး အသက်ဝအောင်ရှုသွင်းလိုက်သည် ။ထို့နောက် တပ်ဆင်ထားသည့် ဘဲလ်ကိုနှစ်ချက်တီးလိုက်၏ ။ ခဏအကြာ လူဝင်တံခါးအသေး ပွင့်လာပြီး အသက်ငါးဆယ်ခန့်ရှိမည့်လူကြီးတစ်ယောက်က အပြင်သို့ထွက်လာ၍
" ဘာကိစ္စရှိလို့လဲကွဲ့ "
" ကျွန်တော်ကို ဦးမိျုးကျော် လွှတ်လိုက်တာပါ ၊ လင်းသန့်ထည်ဝါရ့ဲ
ကားဒရိုင်ဘာအဖြစ် လုပ်ရမ့ဲသူပါ "
ထိုလူကြီးက နေနိုင့်ကို ခေါင်းအစခြေအဆုံးကြည့်လိုက်ပြီးမှ
" ဆရာမျိုး လွှတ်လိုက်တာကိုး ၊ ဆရာမျိုးလဲ ဖုန်းဆက်ထားပါတယ် ၊ ဒါန့ဲ မောင်ရင်ရ့ဲ နာမည်က "
" နေနိုင်ပါ ၊ မှတ်ပုံတင်နံပါတ်က ၁၂/လမန******"
" ဟုတ်ပြီ...ဟုတ်ပြီ ၊ သေချာအောင်လို့ မေးရတာပါ ၊ ခေတ်ကြီးက မကောင်းဘူးလေ ၊ သားထည်က ရေကူးနေတယ် ၊ ခဏေတာ့
စောင့်ပေးရမယ် ၊ လာ...လာ...အထဲဝင် "
ထိုလူကြီး ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည့်နောက်မှကပ်၍ လမ်းလျှောက်နေပြီး မြင်သမျှကို သေချာကြည့်နေမိသည် ။ မှန်များနှင့်အဓိက ဆောက်လုပ်ထားသည့် နှစ်ထပ်တိုက်က လင်းသန့်ထည်ဝါ၏ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုကို သက်သေပြနေ၏ ။ ရေကူးနေသည်ဟုဆိုသော်လည်း အိမ်၏ ရှေ့ဘက်တွင်တော့ ရေကူးကန်ရှိမနေချေ ။ လျှောက်နေရင်းနှင့် အိမ်၏နောက်ဘက်သို့ ရောက်လာသည့်အချိန်တွင် ရေသံအချို့ကို အရင်ကြားလိုက်ရသည် ။ ထို့နောက်တွင်တော့ ကြီးမားလှသည့် ရေကူးကန်ကိုပါတစ်ဆက်တည်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ နေနိုင့်ကို ရေကူးကန်ဆီသို့ ခေါ်ဆောင်လာပေးသည့်လူကြီးက
" ခဏတော့စောင့်နေအုံးနော်...မောင်ရင် ၊ ဒါန့ဲ မောင်ရင့်နာမည်ကို ဘာလို့ပြောခ့ဲတာလဲ ၊ အသက်ကြီးတော့ မှတ်ဉာဏ်က သိပ်မကောင်းချင်တော့ဘူး "
စကားလည်းပြော ရယ်လည်းရယ်လိုက်သည့် လူကြီးကို နေနိုင် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
" နေနိုင်ပါ "
" အင်း...အင်း ...နေနိုင် ၊ မတ်တတ််ရပ်နေရရင်ညောင်းနေလိမ့်မယ် ၊ ဟိုခုံတွေမှာ ထိုင်လို့ရတယ်နော် ၊ ဦးလေးက သားထည်ရေကူးပြီးရင် သောက်ဖို့ ဖျော်ရည်သွားယူရအုံးမှာ ၊ ထိုင်စောင့်နေလိုက်ပါလား "
ထိုလူကြီး လက်ညှိုးညွှန်ပြသည်က စီစီရီရီချထားသည့် သစ်သားကုလားထိုင် ငါးခုဆီသို့ပင် ။ နေနိုင် ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
" ကျွန်တော် မတ်တတ်ရပ်ပြီးပဲ စောင့်နေပါမယ် "
ထိုလူကြီးက အိမ်ဘက်သို့ပြန်ထွက်သွားသည့်အခါ နေနိုင်နှင့် လင်းသန့်ထည်ဝါ နှစ်ယောက်သာ ကျန်နေခ့ဲတော့၏ ။ နေနိုင် ရေကူးကန်ထဲမှာ ရေကူးနေသည့် လင်းသန့်ထည်ဝါကို မမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်နေမိသည် ။
အချိန်ခဏကြာတော့ အစောတုန်းက လူကြီးသည် အအေးခွက်တင်ထားသည့်လင်ပန်းကိုကိုင်၍ ရေကူးကန်ဆီသို့ လျှောက်လာ၏ ။
ထိုအချိန်မှာပဲ ရေကူးကန်ပေါ်သို့် တက်လာသည့် လင်းသန့်ထည်ဝါ ။ Boxer အနက်ရောင်ကိုဝတ်ထားသဖြင့် အသားက ပိုဖြူ နေသလို ထင်ရသည် ။ အဖြူရောင်ဆိုးဆေးက အခြားသူများဆိုးထားလျှင် လိုက်ဖက်ချင်မှ လိုက်ဖက်နိုင်သော်လည်း လင်းသန့်ထည်ဝါနှင့်တော့ တော်တော်လိုက်ဖက်လှ၏ ။ ဆံပင်ပိုရှည်လာတာပဲ ။လူမြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည့်လအနည်းငယ်အတွင်း ပိုလည်းပိန်သွားသည် ။ ချပ်ရပ်ပိန်သွယ်ပြီး ရှည်လျားသောအရပ်ပိုင်ရှင်က နေနိုင်တို့ဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ်လျှောက်လာပြီး ခုံပေါ်မှာ အဆင်သင့်တင်ထားသည့် တဘက်အဖြူ ရောင်အကြီးတစ်ထည်ကိုယူ၍ သူ့ခါးမှာပတ်လိုက်၏ ။ နောက်ပြီးတော့မှ သူရှေ့မှာ ရိုရိကျိုးကျိုးရပ်နေသည့်လူကြီးကို
" သူက ဘယ္သူလဲ... ဦးထွန်း "
" ဆရာမျိုး ပြောထားတ့ဲသူပါ သားထည် ၊ မောင်နေနိိုင်တ့ဲ "
" ဒရိုင်ဘာပေါ့ ၊ အိုကေလေ...ဦးထွန်းလုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်ပါ ၊
ကျွန်တော် သူ့ကို အင်တာဗျူ းလိုက်အုံးမယ် "
" ဦးထွန်း မီးဖိုဘက်မှာပဲ ရှိနေမယ်နော် ၊ သားထည် တစ်ခုခုလိုရင်
ဦးထွန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက် "
လင်းသန့်ထည်ဝါ ခေါင်းသာ ညိတ်ပြလိုက်သည် ။ ဦးထွန်း ယူလာပေးသည့် အေအးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်ပြီး ကျောက်ရုပ်က့ဲသို့ ထီးထီးကြီးရပ်နေသည့် နေနိုင်ဆိုသူကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ အကြည့်နှစ်ခုက စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ဆုံသွား၏ ။ ထိုသူ၏ အကြည့်စူးစူးကြောင့် လင်းသန့်ထည်ဝါ အလိုမကျဖြစ်သွားမိပြီး ပုံဖော်ထားသက့ဲသို့ အချိုးကျလှသည့် မျက်ခုံးနက်နက်နှစ်ခုက ထိစပ်လုမတတ် နီးကပ်သွားသည် ။ ဘာလဲဟ... ဒီလူအကြည့်ကရဲလိုက်တာ ။ ဒါပေမ့ဲ အဲဒီလူရ့ဲအကြည့်က အဓိပ္ပါယ်ဖော်ဖို့ ခက်နေသလိုပဲ ။
ထိုအချိန်၌ အာရုံမစိုက်မိ၍ လင်းသန့်ထည်ဝါ အအေးသီးသွားပြီး ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသွားသည် ။ တော်တော်လေးချောင်းဆိုးလိုက်ရ၍ မျက်ရည်များပင်ထွက်လာ၏ ။ သို့ရာတွင် နေနိုင်ဆိုသူက ယခုထိကို မလှုပ်ရှားသေးချေ ။ ကိုယ့်အလုပ်ရှင်ဖြစ်လာမည့်သူကို အနည်းအကျဉ်းတော့ ဂရုစိုက်သင့်သည်လေ ။ အခုလိုမျိုး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး မမြင်ဟန်ဆောင်နေတာကိုတော့ မျက်မုန်းကျိုးမိသွားပြီ ။ လင်းသန့်ထည်ဝါဆိုတာ အနားမှာရှိတ့ဲသူတိုင်းက ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်ပြီး မျက်နှာမညိုရအောင် ဂရုစိုက်ခံရတ့ဲ လူသားတစ်ယောက်လေ ။
ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး အသည်းအသန်ချောင်းဆိုးနေသည့် လင်းသန့်ထည်ဝါကို နေနိုင် ဤအတိုင်းသာ ကြည့်နေမိသည် ။ ဆံပင်များတွင် ခိုသီးနေသောရေများက ယခုထိကို ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်
ကျနေဆဲပင် ။ ရေကူးထား၍ အနည်းငယ်နီနေသော မျက်ဝန်းတစ်စုံက ချောင်းဆိုးလိုက်သောကြောင့် ပိုပြီးနီရဲသွားသည် ။ နီစွေးနေသော နှုတ်ခမ်းနုထွေးထွေးကလည်း သွားဖြူ ဖြူ နှင့်ဖိကိုက်ခံလိုက်ရ၍ ပိုပြီးနီရဲလာ၏ ။ နေနိုင်ကိုလှမ်းကြည့်လာသည့် အကြည့်များကလည်း သားရဲတစ်ကောင်က့ဲသို့ သွေးဆာနေသည် ။
ဖြူ သွယ်ရှည်လျားသည့်လက်ညိုှးကို နေနိုင်ဆီသို့ ဦးတည်ပြီး
" ခင်ဗျား လူတစ်ယောက်လုံး ဒီလောက်ချောင်းဆိုးနေတာကို တစ်ခုခုလုပ်ပေးဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူးလား ၊ ကိုယ္က ခင်ဗျားရ့ဲ အလုပ်ရှင်နော် "
ထိုသူ၏ တိတ်ဆိတ်နေခြင်းကြောင့် ပိုပိုပြီးစိတ်ဆိုးလာမိသည် ။တစ်ခုခုဆိုလျှင် ဒေါသမထိန်းနိုင်သည့်သူပီပီ ရုတ်တရက်ပင် ထိုလူရပ်နေသည့်နေရာဆီကို ရောက်ရှိသွားပြီး ထိုလူ၏ မျက်ဝန်းများကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း
" ခင်ဗျား... နားပင်းနေလား ၊ နားကနှစ်ဖက်စလုံးကန်းနေတာလား ၊ ဒီလောက်ပြောနေတာကိုတောင် သေမလိုရပ်နေရလား ၊ ဦးမျိုးကလဲ ဘယ်လိုလူမျိုးကို လွှတ်လိုက်လဲမသိဘူး ၊ ဒီလောက်ပြောထားရက်န့ဲ ၊ ဒါလေးကိုတောင် အဆင်ပြေအောင်မစီစဉ်ပေးနိုင်ဘူး ၊အား...စိတ္တိုလိုက္တာကြာ ၊ စောစောစီးစီး အကုသိုလ်တွေပဲ ၊
ဒီမွာ ကိုယ် တစ်ခါတည်းပြောလိုက်မယ် ၊ ဒီလောက်လစာကောင်းတ့ဲ အလုပ်ကိုမြဲနေချင်ရင် ကိုယ်န့ဲ အဆင်ပြေအောင်နေမှ ရမွာ ၊ အခုလိုချေမိုးနေတ့ဲပုံစံန့ဲဆိုရင်တော့ လာရာလမ်းက ပြန်လှည့်ပြီး...
ဒိုးလိုက်တော့ "
ဒေါသအပြည့်နှင့်စကားပြောနေခြင်းကြောင့် လင်းသန့်ထည်ဝါ၏ ဆံပင်မှ ရေအချို့က နေနိုင့်ကိုယ်လုံးကို လာစင်သည် ။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက နီးကပ်လွန်းနေ၍ လင်းသန့်ထည်ဝါ၏ ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ပေါ်တွင် ရှိနေသည့် မ့ှဲနက်သုံးလုံးကိုပါ ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည် ။ အသားဖြူ လွန်းသဖြင့် ထိုမ့ှဲနက်များက ပိုပြီးထင်ရှားနေ၏ ။
နေနိုင် လက္သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားပြီး
" ကျွန်တော် ဆင်ခြင်ပါ့မယ်... ကိုလင်းသန့်ထည်ဝါ ၊ ကျွန်တော်က
လူမှုဆက်ဆံရေးညံ့လို့ပါ ၊ နောက်တစ်ခါ ကိုလင်းသန့်ထည်ဝါ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မ့ဲကိစ္စတွေ ထပ်မဖြစ်စေရပါဘူး ၊ ကျွန်တော်ကတိပေးပါတယ် "
နေနိုင် ထိုသို့ပြောလိုက်မှသာ ကျေနပ်သွားဟန်ရပြီး
" ကိုယ့်ဆီမှာ အလုပ်လုပ်လို့ ခင်ဗျား မနစ်နာစေရပါဘူး ၊ ကိုယ့်အပေါ်ကိုသာ သစ္စာရှိရှိ အလုပ်လုပ်ပေး ၊ လစာအပြင် အပိုဘောက်ဆူးပါ ကိုယ်ပေးမယ် "
ဟုတ်တာပေါ့ ။ လင်းသန့်ထည်ဝါက အရာရာကို ပိုက်ဆံန့ဲပဲ ဖြေရှင်းတတ်တ့ဲ လူတစ်ယောက်လေ ။ ဘယ်လိုအရာမျိုးကို လင်းသန့်ထည်ဝါ လုပ်လိုက်သည်ဖြစ်ပါစေ နောက်ကနေ လိုက်ပြီးဖြေရှင်းပေးမည့် လူအား ၊ ငွေအားက လင်းသန့်ထည်ဝါတွင် အပြည့်ပေ ။
အရပ်ချင်း မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်လုံးချင်းကတော့ ကြာဟလွ၏ ။ လင်းသန့်ထည်ဝါက ဖယောင်းရုပ်လေးက့ဲသို့ ပျော့ပြောင်းလှသည့်ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး နေနိုင်ကတော့ တောင့်တင်းသန်မာသည့်ကိုယ်လုံးမျိုးကို ပိုင်ဆိုင်သည် ။
လင်းသန့်ထည်ဝါက နေနိုင်၏ပခုံးကို တစ်ချက်ပုတ်လိုက်ပြီး
" ကိုယ် ဦးထွန်းကို လွှတ်လိုက်မယ် ၊ ခင်ဗျားနေရမ့ဲနေရာကို သူပြပေးလိမ့်မယ် ၊ ကိုယ္က ပျမ်းမျှ မနက်ဆယ်နာရီလောက်မှ နိုးတတ်တယ် ၊ အဲဒီအချိန်လောက် ခင်ဗျားပါ နိုးနေရင်ရပြီ ၊ မနက်ဖြန်ကစပြီး ခင်ဗျား အလုပ်ဝင်ပေါ့ ၊ လိုအပ်တာတွေတော့ နောက်မှ ကိုယ်ပြောပြမယ် "
ကျောခိုင်းလှည့်ထွက်သွားသည့် လင်းသန့်ထည်ဝါ ။ ထိုအခါမွသာ နေနိုင် ကိုယ့်ပခုံးကို လက်နှင့် အကြမ်းပတမ်းသုတ်လိုက်မိသည် ။ မကြိုက်ဘူး ။ လုံးဝမကြိုက်ဘူး ။
လင်းသန့်ထည်ဝါက သူ့ကို အခုလိုမျိုး ထိကိုင်လိုက်တာကိုလဲ မကြိုက် ။
ထိုကောင်လေး၏ အငွေ့အသက်များရနေသည်ကိုလည်း ဘယ္လိုမွ သဘောမတွေ့ချေ ။
ခက်ခဲလှ၏ ။