Tamte dni wspominam jako koniec dziecięcej niewinności,
Zdradziło mnie miecza lśnienie, zakazany mnie symbol męskości,
O Matko! Przebacz mi chwilowe uniesienie!
Zniknęło dziewicze przebranie, zstąpiły na mnie słońca promienie!
Chwyciłem oręża, zacnie wyważonego w dłoni,
Ćwiczyłem, raniłem, walczyłem, aby dumni byli Oni,
Chejron nauczał mnie od świtu do zmierzchu, kiwając głową z poparcia słowami,
Nawet Bogowie obdarowali mnie najwspanialszym darami!
Zyskałem mądrość godną Ateny majestatu,
Waleczność wojowniczego Aresa, która nie raz przysłuży się greckiemu światu,
Przyszło mi osłaniać się wspaniałą tarczą spod ręki Hefajstosa, wykutą w Etny łonie,
Nie zastanawiałem się już nigdy, czy krwią spłyną me dłonie.
O Bogowie! Czyż me pragnienia przestały być snami?
Wieków wieki wysławiać będą mnie pieśniami!
Jam Achilles, wojownik, syn silniejszy od ojca własnego,
Dowiodę, że jestem godzien, aby historia uznała mnie za swego!